ბა­თუმ­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. ნანი ბე­ბომ ბავ­შვო­ბი­დან "ქუ­ი­ნი­სა" და ლუ­ჩა­ნო პა­ვა­რო­ტის მუ­სი­კას აზი­ა­რა. პირ­ვე­ლი მისი შე­მო­სა­ვა­ლიც ამ სფე­როს დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. 500-ლა­რი­ა­ნი სტი­პენ­დია ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერთ-ერთი მუ­სი­კა­ლუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლის ჯილ­დო იყო. გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრა ისეთ ასაკ­ში მო­ინ­დო­მა, ეს ინ­სტრუ­მენ­ტი ხელ­ში რომ და­ი­კა­ვა, აღარ გა­მოჩ­ნდა. არა­ერ­თი მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სი და ან­სამ­ბლი იყო მის ცხოვ­რე­ბა­ში. ერთ-ერთი მათ შო­რის, "ჯე­ოს­ტა­რი", იღ­ბლი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა, თუმ­ცა თა­ვად მი­აჩ­ნია, რომ ამ კონ­კურ­სამ­დე ბევ­რად მეტი გა­ა­კე­თა, ვიდ­რე მას მერე. მის ცხოვ­რე­ბა­ში იყო სპექ­ტაკ­ლი "ქეთო და კო­ტეც". დღეს კვლავ სტუ­დი­ა­შია და ახალ სიმ­ღე­რებ­ზე მუ­შა­ობს.

ცო­ტამ თუ იცის, რომ ნიკო ბე­რი­ძე პრო­ფე­სი­ით დიპ­ლო­მა­ტია. ამ გან­ხრით არას­დროს უმუ­შა­ვია. ამ­ბობს, რომ ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე მშობ­ლე­ბის რჩე­ვით ჩა­ა­ბა­რა და დიპ­ლომს დღემ­დე ინა­ხავს. დღეს მომ­ღე­რალს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ბა­თუმ­ში და­ვი­ბა­დე. მამა მცი­რე ბიზ­ნეს­მე­ნია. დედა უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბა­თუმ­ში კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში მუ­შა­ობ­და. მუ­სი­კა­ლურ გან­ვი­თა­რე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ბე­ბომ შე­მო­ი­ტა­ნა ეს ჩემ­ში. გე­მოვ­ნე­ბი­ან მუ­სი­კას მა­ს­მე­ნი­ნებ­და სულ: "ქუ­ი­ნი", ლუ­ჩა­ნო პა­ვა­რო­ტი... ბე­ბი­ას გაზ­რდი­ლი ვარ, დე­დის დე­და­ზე მაქვს სა­უ­ბა­რი, ძა­ლი­ან მა­გა­რი ბებო მყავს - ნანი მხატ­ვა­რი. ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი ქა­ლია, დღემ­დე ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ მის­გან.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გყავს?

- მყავს პა­ტა­რა ძმა და უფრო პა­ტა­რა, ოთხი წლის ნა­ხე­ვარ­და, მა­მის მხრი­დან. დედა 39 წლი­საა. ძმა 20-ის, მე - 24-ის. 5 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი, ჩემი მშობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს რომ და­შორ­დნენ, მერე ისევ შე­რიგ­დნენ, მერე ისევ და­შორ­დნენ და დღემ­დე ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ. მამა ახლა რუ­სეთ­შია, იქ მუ­შა­ობს. აქვს ოჯა­ხი. ჩემი მშობ­ლე­ბის და­შო­რე­ბა არ ყო­ფი­ლა იმის სა­ფუძ­ვე­ლი, რომ მა­მას არ ეზ­რუ­ნა შვი­ლებ­ზე. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ერე­ო­და ჩვე­ნი აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბის სა­კი­თხებ­ში. ერ­თა­დერ­თხელ მახ­სოვს მა­მის მწა­რე ხელი, ისიც უკა­ნალ­ზე. მე და ჩემ­მა ძმამ ფურ­ცე­ლი გა­და­ვახ­ვი­ეთ და ასან­თი მი­ვუნ­თეთ, ვი­თომ სი­გა­რეტს ვე­წე­ო­დით. ვი­ფიქ­რე, ახლა "და­მარ­ტყამს" და და­მაგ­დებს-მეთ­ქი. შევ­ცდი, სულ ეს ხარ-მეთ­ქი, გულ­ში ვი­ფიქ­რე (იცი­ნის). დედა უფრო მომ­თხოვ­ნი იყო. სწავ­ლა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად მა­კონ­ტრო­ლებ­და, რომ გაკ­ვე­თი­ლე­ბი დრო­უ­ლად მეს­წავ­ლა. სხვა შემ­თხვე­ვა­ში არ მიშ­ვებ­და ეზო­ში. მეც ვცდი­ლობ­დი, სწრა­ფად მეს­წავ­ლა, რომ შემ­დეგ მეტი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მქო­ნო­და.

- კარ­გად სწავ­ლობ­დი?

- მეშ­ვი­დე კლა­სამ­დე კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, მერე მუ­სი­კა­ლუ­რი კუ­თხით ისე­თი დატ­ვირ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, სკო­ლა­ში თით­ქმის ვე­ღარ დავ­დი­ო­დი. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან პა­სუ­ხის­მგებ­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ. როცა გაკ­ვე­თი­ლი არ ვი­ცო­დი, სკო­ლა­ში არ მივ­დი­ო­დი. არ შე­მეძ­ლო ავ­მდგა­რი­ყა­ვი და ბლუ­ყუ­ნი და­მე­წყო, იმი­ტომ, რომ ნა­ნა­ხი მქონ­და, რა სა­ში­ნე­ლი მო­სას­მე­ნი და სა­ნა­ხა­ვია, სხვა რომ ბლუ­ყუ­ნებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით გო­გო­ნე­ბი. ორო­სან გო­გო­ნებს ვერ ვი­ტან­დი და ვერ ვი­ტან დღემ­დე.

- გა­ნი­ცა­დე მშობ­ლე­ბის და­შო­რე­ბა?

- არა. მა­შინ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ალ­ბათ მთლად კარ­გად ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი ამ სა­კითხს. კა­მა­თი ოჯახ­ში, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არ მსი­ა­მოვ­ნებ­და, თუმ­ცა გან­ცდე­ბი და დეპ­რე­სია ამის გამო ნამ­დვი­ლად არ მქო­ნია. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ჩვენ­მა მშობ­ლებ­მა ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნეს. მა­მა­ჩე­მი დღემ­დე ურე­კავს ბე­ბი­ა­ჩემს "სკა­იპ­ში" და "სი­დედ­რო­თი" მი­მარ­თავს. ჩემი მშობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი იყ­ვნენ, დედა 16 წლის და მამა - 18-ის, როცა შე­უღლდნენ და მათი და­შო­რე­ბის მი­ზე­ზიც ალ­ბათ ეს იყო. მა­მა­ჩე­მი კაი ტი­პია. 5 წე­ლია, რაც მე­ო­რე ოჯა­ხი შექ­მნა, ხში­რად მაქვს მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ინ­ტერ­ნე­ტით.

- რო­გო­რი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი, ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო ოჯახ­ში. მა­მის გა­რე­შე იზ­რდე­ბო­დით...

- რაც მინ­დო­და, ყვე­ლა­ფე­რი მქონ­და, ვე­ლო­სი­პე­დი იყო ეს თუ სხვა სა­თა­მა­შო, თუმ­ცა მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ ოჯახს უნდა დავ­ხმა­რე­ბო­დი. პირ­ვე­ლი ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი ჩემი სტი­პენ­დია იყო. ერთ-ერთ მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სში გა­ვი­მარ­ჯვე და 500 ლარი და­მი­ნიშ­ნეს სტი­პენ­დია ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში. იმ პე­რი­ოდ­ში 500 ლარი ძა­ლი­ან მა­გა­რი ფული იყო. შევ­ყა­რე ყვე­ლა სახ­ლში. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი იყ­ვნენ დედა, ბე­ბია-ბა­ბუა. ას-ასი ლარი მი­ვე­ცი ყვე­ლას. პირ­ვე­ლი სტი­პენ­დი­ით ნაძ­ვის ხეც ვი­ყი­დე. ახა­ლი, "სვეც­კი", გა­ფუ­შფუ­შე­ბუ­ლი ნაძ­ვის ხე­ე­ბი იყო მა­შინ შე­მო­სუ­ლი. შემ­დეგ ბა­თუ­მის ახალ­გაზ­რდულ მუ­სი­კა­ლურ თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ­დი ოთხი წელი, სო­ლის­ტი ვი­ყა­ვი.

- ნაძ­ვის ხე ვახ­სე­ნეთ... თოვ­ლის ბა­ბუა მო­დი­ო­და თქვენ­თან შენს ბავ­შვო­ბა­ში?

- მწა­რედ მახ­სოვს ერთი ახა­ლი წელი. 3 წლის ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მა­ინც კარ­გად მახ­სოვს. სი­ცხი­ა­ნი ვი­წე­ქი სა­წოლ­ში. დამ­პირ­დნენ, მოვა თოვ­ლის ბა­ბუ­აო.

მარ­თლაც გა­ის­მა კარ­ზე კა­კუ­ნი, მერე თოვ­ლის ბა­ბუ­ას როხ­რო­ხი და შე­მო­მი­ტა­ნეს სა­ჩუ­ქა­რი, მო­გი­ტა­ნაო. კე­დელ­ზე მი­ვა­ხეთ­ქე გამ­წა­რე­ბულ­მა, ეს რად მინ­დო­და, თვი­თონ რა­ტომ არ შე­მო­იყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი. და­იმ­ტვრა ჩემი "ბეტ­მე­ნი", მაგ­რამ ეგ ნაკ­ლე­ბად მა­დარ­დებ­და. თოვ­ლის ბა­ბუ­ის ნახ­ვა მინ­დო­და. 4-5 წლი­დან უკვე დავ­რწმუნ­დი, რომ არ არ­სე­ბობ­და, უბ­რა­ლოდ, არ ვამ­ხელ­დი სახ­ლში, სა­ჩუქ­რე­ბი რომ მო­ე­ტა­ნათ.

- მუ­სი­კას და­ვუბ­რუნ­დეთ, ვიცი, რომ ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე შენი პე­და­გო­გი იყო, გი­ტა­რას გას­წავ­ლი­და...

- კი, თა­ვი­დან სიმ­ღე­რა არ მიყ­ვარ­და, გი­ტა­რა უფრო მი­ტა­ცებ­და. ხვი­ჩამ არ მი­მი­ღო, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. გი­ტა­რა რომ და­ვი­კა­ვე ხელ­ში, აღარ ვჩან­დი და ვო­კალ­ზე ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნეს სტუ­დია "ლახ­ტში". გა­ვი­ზარ­დე და მერე ხვი­ჩას­თან დავ­დი­ო­დი ორი წელი გი­ტა­რა­ზე. ნინო ქა­თა­მა­ძე მო­დი­ო­და ჩვენ­თან. მახ­სოვს, ერ­თად ვმღე­რო­დით ხოლ­მე. რამ­დე­ნი­მე თვე­ში და­ი­შა­ლა "ლახ­ტი" და ჩა­მო­ყა­ლიბ­და "აჭა­რის ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან" არ­სე­ბუ­ლი სტუ­დია "ჩან­გი", რომ­ლის ბა­ზა­ზე მერე ბავ­შვთა ოპე­რა შე­იქ­მნა. მის მერე გი­ტა­რა ცხრა წელი აღარ ამი­ღია ხელ­ში. ბოლო სამი წე­ლია აღ­ვიდ­გი­ნე დაკ­ვრა, ოღონდ ახლა უკვე ელექტრო­გი­ტა­რა­ზე.

- ნიკო, ე.წ. ქუ­ჩის აკა­დე­მია თუ იყო შენს ცხოვ­რე­ბა­ში და რა მოგ­ცა ამან გა­მოც­დი­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით?

- ქუჩა გარ­და­უ­ვა­ლია ყვე­ლა ბი­ჭის­თვის. ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე ქუ­ჩა­ში, პა­ტი­ვის­ცე­მა, ჩხუ­ბი, რაც დი­დად არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ სა­ჭი­როა. "ხუ­ლი­გა­ნი" არ ვყო­ფილ­ვარ. უფრო მშვი­დო­ბის მტრე­დი ით­ქმის ჩემ­ზე. მა­მას ვგა­ვარ ამ მხრივ, რომ გა­მოჩ­ნდე­ბო­და უბან­ში, ჩხუ­ბი მთავ­რდე­ბო­და. ასე ვი­ყა­ვი მეც... ფეხ­ბურ­თის თა­მა­შიც ვის­წავ­ლე ქუ­ჩა­ში, მე­გობ­რის დახ­მა­რე­ბა.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას მე­ტყვი?

- 14 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად რომ შე­მიყ­ვარ­და, უფრო სწო­რად, მო­მე­წო­ნა. ბა­თუმ­ში გა­ვი­ცა­ნი დამ­სვე­ნე­ბე­ლი გო­გო­ნა. სამი დღე ვიც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს. დღემ­დე არ ვიცი სად არის, სამ­წუ­ხა­როდ. გვა­რი კი და­მა­ვი­წყდა, მა­ი­კო ერ­ქვა. პირ­ველ კურ­სზე შე­მიყ­ვარ­და გო­გო­ნა, რო­მელ­თა­ნაც 4-წლი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მა­კავ­ში­რებს. ეს იყო ჩემი პირ­ვე­ლი და და­უ­ვი­წყა­რი სიყ­ვა­რუ­ლი, მაგ­რამ დამ­თავ­რდა.

- რას აკე­თებ ხოლ­მე იმის­თვის, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი არ დამ­თავ­რდეს?

- გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს. ამ მხრივ კრე­ა­ტი­უ­ლო­ბით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი. არც გუ­ლის ფორ­მის ცე­ცხლი და­მინ­თია შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ფან­ჯრის წინ, არც აი­ვან­ზე ვძვრე­ბი ღა­მით და არც სე­რე­ნა­დებს ვმღე­რი.

- არა­ფე­რი გახ­სენ­დე­ბა ახლა, რაც სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის გა­გი­კე­თე­ბია სი­ურპრი­ზის სა­ხით?

- ერთ-ერთი პი­ცე­რია დავ­ხუ­რე მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე და უზარ­მა­ზა­რი კვა­ტი მი­ვარ­თვი სა­ჩუქ­რად. იყო სან­თლე­ბი, რო­მან­ტი­კა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ზო­გა­დად რო­მან­ტი­კუ­ლი არ ვარ. ერთხელ მე­გო­ბარს და­ვეხ­მა­რე. მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის­თვის 300 წი­თე­ლი ბუშ­ტი გავ­ბე­რეთ ორმა კაც­მა, კი­ნა­ღამ გავ­სკდით. "სკო­ჩით" ვა­წე­ბებ­დით ერ­თმა­ნეთს ამ ბუშ­ტებს და შუ­ა­ში ნა­თია ეწე­რა. თა­ნაც, ეს ზამ­თარ­ში ხდე­ბო­და და კი­ნა­ღამ დაგ­ვის­კდა ფილ­ტვე­ბი. ერთი ბუშ­ტი გაფ­რინ­დე­ბო­და, მივ­დევ­დით უკან. ბა­თუ­მის ბულ­ვარ­ში ეშ­მა­კის ბორ­ბალ­ზე აიყ­ვა­ნა იმ ბიჭ­მა თა­ვი­სი ნა­თია და ჩვენ სა­ნა­პი­რო­ზე გვე­კა­ვა ეს 300 ბუშ­ტი წარ­წე­რით - ნა­თია.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ას­თან არ­სე­ბუ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი ტექ­ნი­კუ­მი და­ვამ­თავ­რე ვო­კა­ლის გან­ხრით და მე­ო­რე პრო­ფე­სი­ით დიპ­ლო­მა­ტი ვარ. მშობ­ლებ­მა მირ­ჩი­ეს, მე­ო­რე პრო­ფე­სი­აც აირ­ჩიე რა­მეო. დიპ­ლო­მა­ტი­ას მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვანს ვერ და­არ­ქმევ, მაგ­რამ ჩემ­თვის მა­ინც ასე გა­მო­ვი­და. ამ პრო­ფე­სი­ით არას­დროს მი­მუ­შა­ვია. და­ვამ­თავ­რე და და­ვი­ვი­წყე.

- ჩვენ "ჯე­ოს­ტა­რი­დან" გა­გი­ცა­ნით...

- ასეა, თუმ­ცა მე მგო­ნია, რომ ამ პრო­ექ­ტამ­დე მეტი მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, ვიდ­რე მას მერე. ზოგ­ჯერ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ასე მის­ვა­მენ შე­კი­თხვას - ერთ დღე­საც გა­იღ­ვი­ძე და პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი, ეს რა შეგ­რძნე­ბა­აო. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ასე არ მომ­ხდა­რა. ეს მხო­ლოდ უნი­ჭო რჩე­უ­ლებს შე­უძ­ლი­ათ. მე 12 წელი და­უ­ღა­ლა­ვი შრო­მის, სტუ­დი­ა­ში ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბის, გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის ფა­სად მი­ვაღ­წიე იმას, რა­საც მი­ვაღ­წიე.

- დღეს რას აკე­თებს ნიკო ბე­რი­ძე?

- ბა­თუმ­ში როცა ვარ, სტუ­დი­ა­ში ვმუ­შა­ობ, სიმ­ღე­რებს ვწერ, უქ­მად არ ვა­ტა­რებ დროს. ახ­ლაც ახალ სიმ­ღე­რა­ზე ვმუ­შა­ობ.

- რო­გორც მახ­სოვს, ბა­თუმ­ში ჯგუ­ფი გყავს...

- აღარ მყავს. და­ვი­შა­ლეთ "ბიტ­ლე­ბი­ვით". "ჯეო პლა­ნე­ტი" ერ­ქვა ჩვენს ჯგუფს, მაგ­რამ... ჩაჰ­ბარ­და წარ­სულს. ეს მუ­სი­კა­ლუ­რი ორომ­ტრი­ა­ლი მუდ­მი­ვად თან მდევს. ამის გამო ნერ­ვე­ბი მა­ინ­ცდა­მა­ინც კარგ დღე­ში არ მაქვს. ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, იმ დღი­დან, როცა სტა­ტი­ე­ბი იწე­რე­ბო­და ბა­თუ­მის "სა­ბავ­შვო ოპე­რის" წი­ნა­აღ­მდეგ, როცა გვლან­ძღავ­და ყვე­ლა, წერ­დნენ, ბავ­შვე­ბი და­კარ­გა­ვენ ხმას და ვე­ღარ იმ­ღე­რე­ბე­ნო, ჩვენ­ზე ეს ცუ­დად მოქ­მე­დებ­და. არა­ვის იმ ჯგუ­ფი­დან ხმა არ დაგ­ვი­კარ­გავს. დღეს ყვე­ლა მღე­რის და ყვე­ლა მა­გა­რია, გა­უც­რუვ­დათ იმე­დი. ერთი სი­ტყვით, ისე­თი წლე­ბი გა­მო­ვი­ა­რეთ, სუს­ტი ნერ­ვე­ბის პატ­რო­ნი ვერ გა­და­ი­ტან­და. გა­მი­კაჟ­და ნერ­ვე­ბი. არა­ფერს ვნა­ნობ. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა გარ­კვე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა, ცხოვ­რე­ბას ვსწავ­ლობ.

- ნიკო, ჩვენ ყვე­ლას გვაქვს ჩვე­ნი წილი შეც­დო­მე­ბი ამ ცხოვ­რე­ბა­ში. გან­სა­კუთ­რე­ბით თუ გახ­სენ­დე­ბა რო­მე­ლი­მე...

- არა. უკან რომ დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი, თა­ვი­დან გა­და­ვი­ტან­დი ყვე­ლა­ფერს, რაც გა­და­ვი­ტა­ნე 13 წლი­დან დღემ­დე. ნერ­ვე­ბის მოშ­ლა­საც. სხვა­ნა­ი­რად არ ვიქ­ნე­ბო­დი ის, ვინც ვარ დღეს. ეს არის ჩემი ცხოვ­რე­ბა, ჩემი გან­ვლი­ლი გზა და ამ გზით ვა­მა­ყობ. ჯერ კი­დევ ბევ­რი მაქვს გა­სავ­ლე­ლი და ვცდი­ლობ, ისე ვი­ა­რო, უკან მო­ხედ­ვის არ შემ­რცხვეს. ვიყო მარ­თა­ლი სა­კუ­თარ თავ­თან, მე­გობ­რებ­თან, ახ­ლობ­ლებ­თან და არა­კე­თილ­მო­სურ­ნე­ებ­თა­ნაც კი.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)