ქრის­ტეს­შო­ბა მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის უდი­დე­სი მოვ­ლე­ნა და ერთ-ერთი გა­მორ­ჩე­უ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლია. რო­დე­საც ბეთ­ლემ­ში მა­ცხო­ვა­რი იშვა, მას­თან თავ­და­პირ­ვე­ლად ღა­ტა­კი მწყემ­სე­ბი მი­ვიდ­ნენ, რო­მელ­თაც იე­სოს უბ­რა­ლო­ე­ბით, რწმე­ნი­თა და მორ­ჩი­ლე­ბით სავ­სე გუ­ლე­ბი მი­უ­ძღვნეს; თაყ­ვა­ნის­სა­ცე­მად მი­სულ­მა მოგ­ვებ­მა კი სამი სა­ჩუ­ქა­რი მი­არ­თვეს - ოქრო, რო­გორც სა­უ­კუ­ნო მე­ფეს, გუნ­დრუ­კი ანუ საკ­მე­ვე­ლი, რო­გორც ღმერ­თს და მური, რო­გორც ღმერ­თკაცს. მწყემ­სებს მა­ცხოვ­რის და­ბა­დე­ბა ან­გე­ლო­ზებ­მა აუ­წყეს, მოგ­ვებს კი - ვარ­სკვლავ­მა და სა­სურ­ველ ად­გი­ლამ­დე მი­საღ­წე­ვად, ძნე­ლად სა­ვა­ლი გზა გა­ი­ა­რეს...

ბოლო წლებ­ში, უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ტრა­დი­ცია დამ­კვიდ­რდა - შო­ბის დად­გო­მას მორ­წმუ­ნე მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი სარ­კმელ­ში ან­თე­ბუ­ლი სან­თლით ეგე­ბე­ბი­ან, რაც სიმ­ბო­ლუ­რად, უფ­ლის­თვის კა­რის გა­ღე­ბას ნიშ­ნავს.

სა­შო­ბაო ტრა­დი­ცი­ებ­სა და ახალ წელ­ზე სა­სა­უბ­როდ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს და­ვუ­კავ­შირ­დით.

გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- ახალ წელს ტრა­დი­ცი­უ­ლად, ოჯახ­ში ვხვდე­ბი. სამ სა­დღეგ­რძე­ლოს ვი­ტყვით, და­ვი­ლო­ცე­ბით, მერე კი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად სად­მე გავ­ბო­დი­ალ­დე­ბი და ხან სად მი­თენ­დე­ბა, ხან - სად. ზოგ­ჯერ წამ­ყვა­ნა­დაც მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან ამა თუ იმ "ივენთზე". პრო­ექ­ტის - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" გამო წელს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და გა­მორ­ჩე­უ­ლი ახა­ლი წელი მქონ­და...

რაც შე­ე­ხე­ბა შო­ბას - ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ამ დღე­სას­წა­ულს ტა­ძარ­ში, ლურჯ მო­ნას­ტერ­ში შევ­ხვდე, რომ­ლის მრევ­ლიც გახ­ლა­ვართ. წელ­საც შე­ვეც­დე­ბი, 7 იან­ვარს თბი­ლის­ში ვიყო და ეს წმინ­და დღე­სას­წა­უ­ლი სწო­რედ ეკ­ლე­სი­ა­ში აღ­ვნიშ­ნო. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­შო­ბაო ტრა­დი­ცი­ებს: ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ყვე­ლა­ფერს ისე აკე­თე­ბენ, რო­გორც სა­ჭი­როა - სა­შო­ბაო ღვე­ზელს აცხო­ბენ, სარ­კმელ­თან სან­თელს ან­თე­ბენ და ა.შ. მე კი უბ­რა­ლოდ, ამ ყვე­ლაფ­რით ვტკბე­ბი.

თიკა ფა­ცა­ცია, მომ­ღე­რა­ლი:

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, დღე­სას­წა­უ­ლებს ისე აღ­ვნიშ­ნავთ, რო­გორც ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი: მთე­ლი დღე ვემ­ზა­დე­ბით სა­ი­მი­სოდ, რომ ახალ წელს ლა­მა­ზად შე­ვე­გე­ბოთ. ამ დროს ყვე­ლა თა­ვის საქ­მეს აკე­თებს, მე კი ძი­რი­თა­დად, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვფუს­ფუ­სებ. სხვა­თა შო­რის, სუფ­რის გა­წყო­ბა­ში ბავ­შვე­ბიც მეხ­მა­რე­ბი­ან. პირ­ველ იან­ვარს, სტუმ­რე­ბი ჩვენ­თა­ნაც მო­დი­ან, მერე ჩვენც მივ­დი­ვართ სტუმ­რად. მოკ­ლედ, რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცია არ გვაქვს, რო­გო­რი­ცაა შამ­პა­ნურ­ში ფერ­ფლის ჩაყ­რა და მა­გი­დის ქვეშ შეძ­რო­მე­ბი (იცი­ნის)...

რაც შე­ე­ხე­ბა შო­ბის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულს - ვიდ­რე პა­ტა­რა შე­მე­ძი­ნე­ბო­და, 6 იან­ვრის სა­ღა­მოს ტა­ძარ­ში მივ­დი­ო­დი, ლი­ტა­ნი­ო­ბას ვეს­წრე­ბო­დი, წელს კი არ ვიცი, ამას რამ­დე­ნად მო­ვა­ხერ­ხებ. შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს; ამ დღეს თით­ქოს, სუ­ლი­ე­რად უფრო ამაღ­ლე­ბუ­ლი ხარ, სხვა­ნა­ი­რი გან­წყო­ბი­ლე­ბა გაქვს.

- შო­ბის დღე­სას­წა­ულს სა­ზღვარ­გა­რეთ თუ შეხ­ვედ­რი­ხართ?

- კი. 2000 წელს აშშ-ში შევ­ხვდი, მი­ლე­ნი­უ­მის შე­მობ­რძა­ნე­ბა იყო. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, იქ შო­ბას 25 დე­კემ­ბერს აღ­ნიშ­ნა­ვენ. ეს მათ­თვის უდი­დე­სი დღე­სას­წა­უ­ლია და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი იკ­რი­ბე­ბი­ან, ერ­თმა­ნეთს სა­ჩუქ­რებს უძღვნი­ან. ახა­ლი წლის ღა­მეს რა­ი­მე გან­საც­ვიფ­რე­ბე­ლი არა­სო­დეს მახ­სოვს. ერთი ის იყო, რომ ცენ­ტრა­ლურ მო­ე­დან­ზე დიდი ბუშ­ტი გას­კდა. შემ­დეგ კი რო­მე­ლი­ღაც ბარ­ში ვი­ყა­ვით, სა­დაც ახა­ლი წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბას ერ­თმა­ნეთს უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი ვუ­ლო­ცავ­დით. ცუ­დია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გრან­დი­ო­ზუ­ლი სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტი არ გა­ი­მარ­თე­ბა. ახლა ვხვდე­ბი, თურ­მე რო­გო­რი გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით ამ ყვე­ლაფ­რით ჩვენც და მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბიც. ორი კვი­რით ადრე სა­სი­ა­მოვ­ნო სამ­ზა­დი­სი გვქონ­და, წელს კი ამ ყვე­ლაფ­რის არ­ქო­ნა ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დეთ. მომ­ღერ­ლის­თვის და წამ­ყვა­ნის­თვის ახა­ლი წლის დღე სცე­ნის გა­რე­შე, ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა...

- თქვენს შვი­ლებს რო­გო­რი თოვ­ლის ბა­ბუა ჰყავ­დათ?

- ერთხელ თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ სახ­ლში მოგ­ვა­კი­თხა, მაგ­რამ დი­დად არ მო­ი­წო­ნეს. სა­ჩუქ­რებს ვირ­ტუ­ა­ლუ­რად რომ უტო­ვებს, ეს უფრო მე­ტად ხიბ­ლავთ. ვი­სარ­გებ­ლებ შემ­თხვე­ვით და 2013 წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბას სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს მი­ვუ­ლო­ცავ. მინ­და, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა ყო­ველ დი­ლას ბედ­ნი­ე­რე­ბის შეგ­რძნე­ბით გა­იღ­ვი­ძონ.

ზურა ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- რო­გორც მსა­ხი­ობს, ახა­ლი წლის ღა­მეს ზოგ­ჯერ, სა­ღა­მო­ე­ბის წაყ­ვა­ნაც მი­წევს. თუმ­ცა, ვიდ­რე სა­მუ­შა­ოდ წა­ვალ, ვცდი­ლობ, დამ­დეგს შინ შე­ვე­გე­ბო. ამ დღე­სას­წა­ულს მა­მაც ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ხვდე­ბა. მახ­სოვს, როცა პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ზოგ­ჯერ ამას ვერ ახერ­ხებ­და, რად­გან ტე­ლე­ვი­ზი­ით პირ­და­პი­რი სა­ღა­მო­ე­ბი გა­და­ი­ცე­მო­და... ახალ წელს ერ­თმა­ნეთს სა­ჩუქ­რებს ვჩუქ­ნით, ოჯახ­ში ტრა­დი­ცი­უ­ლი სუფ­რა იშ­ლე­ბა. მეკვლე­ე­ბი ძი­რი­თა­დად, ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი არი­ან. პი­რა­დად მე, ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო მარ­ხვის დაც­ვას ვერ ვა­ხერ­ხებ, მაგ­რამ შო­ბის დღე­სას­წა­ულ­თან და­კავ­ში­რე­ბულ ტრა­დი­ცი­ებს აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ცავთ. მინ­და, ეს ბრწყინ­ვა­ლე დღე მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს მი­ვუ­ლო­ცო და ყვე­ლას ღვთის წყა­ლო­ბა ვუ­სურ­ვო.

ზაზა ხუ­ციშ­ვი­ლი, მუ­სი­კო­სი:

- ახალ წელს ტრა­დი­ცი­უ­ლად, ოჯახ­ში შევ­ხვდი, შემ­დეგ კი ჯგუ­ფის - "ვა­კის პარ­კი" წევ­რებ­თან ერ­თად, ერთ-ერთ რეს­ტო­რან­ში წა­ვე­დი. მოკ­ლედ, სა­ღა­მო საყ­ვა­რელ მსმე­ნელ­თან ერ­თად გა­ვა­ტა­რე... რაც შე­ე­ხე­ბა შო­ბას, რა თქმა უნდა, ამ დღე­სას­წა­ულს ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად, ეკ­ლე­სი­ა­ში ვე­გე­ბე­ბი, გამ­თე­ნი­ი­სას შინ მივ­დი­ვართ, ცოტა ხანს ვი­ძი­ნებთ, მერე კი დე­დას­თან მივ­დი­ვართ სტუმ­რად. მოკ­ლედ, ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი გვაქვს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კუ­ლი­ნა­რო­ბა მე­ხერ­ხე­ბა და მიყ­ვარს კი­დეც, სა­ა­ხალ­წლო ან სა­შო­ბაო სამ­ზა­დის­ში არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ - დედა და ჩემი სი­დედ­რი ამ საქ­მის ისე­თი ოს­ტა­ტე­ბი არი­ან, რომ ჩემი დახ­მა­რე­ბა არ სჭირ­დე­ბათ. ისი­ნი ძა­ლი­ან გემ­რი­ელ სა­ცივს, "ხა­ლა­დეცს" და სხვა კერ­ძებს ამ­ზა­დე­ბენ. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ჩუქ­რე­ბის შერ­ჩე­ვას - ჩემი გო­გო­ნა თოვ­ლის ბა­ბუ­ას წე­რილს სწერს ხოლ­მე და ჩვენც მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობთ, სურ­ვი­ლე­ბი შე­ვუს­რუ­ლოთ.

პატ­რი­არ­ქის მო­წო­დე­ბას - შო­ბის ღა­მეს ფან­ჯა­რა­ში სან­თლის ან­თე­ბის თა­ო­ბა­ზე, აუ­ცი­ლებ­ლად ვას­რუ­ლებთ. ლა­მა­ზი ტრა­დი­ცი­აა და სიმ­ბო­ლუ­რად, უფ­ლის­თვის გუ­ლის, ოჯა­ხის, კა­რის გა­ღე­ბას ნიშ­ნავს. ღვე­ზე­ლებს სახ­ლში არ ვა­ცხობთ; წმინ­და ნი­კო­ლო­ზის ტაძ­რის მრევ­ლი ვარ და ყო­ვე­ლი დიდი მარ­ხვის შემ­დეგ, ტაძ­რის ეზო­ში ყვე­ლა ერ­თად ვიხ­სნი­ლებთ, ჰოდა, სა­შო­ბაო ღვე­ზე­ლებ­საც სწო­რედ იქ მი­ვირ­თმევთ.

თა­მუ­ნა ნი­კო­ლა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- ახალ წელს აუ­ცი­ლებ­ლად, ჩემს ჭერ­ქვეშ, ოჯახ­თან ერ­თად ვხვდე­ბი; სუფ­რა­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად მაქვს სა­კუ­თა­რი ხე­ლით მომ­ზა­დე­ბუ­ლი გო­ზი­ნა­ყი. სხვა­თა შო­რის, ნაძ­ვის ხე­საც მე ვა­წყობ - ეს პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან მომ­წონს. "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში" ტრა­დი­ცია გვაქვს, რომ ყვე­ლა დღე­სას­წა­ულს, მათ შო­რის - ახალ წელ­საც ყო­ველ­თვის ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავთ: და­ახ­ლო­ე­ბით პირ­ვე­ლი სა­ა­თის შემ­დეგ ვიკ­რი­ბე­ბით, ერ­თმა­ნეთს ვუ­ლო­ცავთ, სუფ­რას ვშლით, ვცეკ­ვავთ, ვმღე­რით, რა­ღაც გა­თა­მა­შე­ბებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ და ა.შ. ძვე­ლით ახალ წელს ჩვე­ნი­ვე თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი "თე­ატ­რა­ლურ კა­პუსტნიკს" ვამ­ზა­დებთ: 1-2-სა­ა­თი­ა­ნი პროგ­რა­მა გვაქვს, სა­დაც ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებს ვე­პა­ტი­ჟე­ბით და კარ­გად ვერ­თო­ბით.

- შო­ბას რო­გორ აღ­ნიშ­ნავთ?

- სხვა­თა შო­რის, წელს შო­ბას სპექ­ტაკ­ლი მაქვს. ძი­რი­თა­დად, მე და დედა ტა­ძარ­ში დავ­დი­ვართ და მარ­ხვა რომ ხსნილ­დე­ბა, ტრა­პეზ­საც ვეს­წრე­ბით ხოლ­მე... ზოგ­ჯერ მე­გობ­რებ­თა­ნაც მივ­დი­ვარ, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ, მირ­ჩევ­ნია, დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი შინ აღ­ვნიშ­ნო. სა­შო­ბა­ოდ დედა რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბულ სა­დილ­საც ამ­ზა­დებს და მო­ხარ­შუ­ლი ღო­რის ხორ­ციც ყო­ველ შო­ბას გვაქვს. სა­ეკ­ლე­სიო და სა­ხე­ლო­ბი­თი (თა­მა­რო­ბა, გი­ორ­გო­ბა, ქე­თე­ვა­ნო­ბა და ა.შ.) დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

და­ვით გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი, შო­უ­მე­ნი:

- შო­ბის დღე­სას­წა­ულს მეც ისე აღ­ვნიშ­ნავ, რო­გორც სხვე­ბი. დედა ტრა­დი­ცი­ულ ღვე­ზე­ლებს აცხობს, ოღონდ - მათ­ზე ჩვე­ნი სა­ხე­ლე­ბის ინი­ცი­ა­ლე­ბია გა­მო­სა­ხუ­ლი; ეს ტრა­დი­ცია ბე­ბი­ის­გან მოგ­ვდგამს. ფან­ჯრის რა­ფა­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად ვდებთ ან­თე­ბულ სან­თელს, მერე ტა­ძარ­შიც მივ­დი­ვართ...

თა­თუ­ლი ედი­შე­რაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- ქრის­ტეს­შო­ბა მთე­ლი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ყა­როს­თვის უდი­დე­სი დღე­სას­წა­უ­ლია. ამ დღეს ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მო­ლო­დი­ნი, სა­ზე­ი­მო ში­ნა­გა­ნი გან­წყო­ბი­ლე­ბა მაქვს; სულ მგო­ნია, შო­ბის ღამე ისე­თი ჯა­დოს­ნუ­რია, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ოც­ნე­ბე­ბი ახ­დეს. ვფიქ­რობ, ძვე­ლი ტკი­ვი­ლე­ბი, წყე­ნა უნდა და­ვი­ვი­წყოთ და ახალ წელს ახა­ლი ემო­ცი­ე­ბით, სუფ­თა ფურ­ცლი­დან და­ვი­წყოთ ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი თუ სხვა რამ.

- ბოლო წლებ­ში, პატ­რი­არ­ქის კურ­თხე­ვის შემ­დეგ, მორ­წმუ­ნე ოჯა­ხე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ფან­ჯა­რას­თან სან­თელს ან­თებს. თქვენ თუ მოგ­წონთ ეს ლა­მა­ზი ტრა­დი­ცია?

- სარ­კმელ­თან სან­თლის ან­თე­ბა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ტრა­დი­ცი­აა. ჩემი სახ­ლი­დან ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად ჩანს ხოლ­მე მო­პირ­და­პი­რე კორ­პუ­სის ფან­ჯრებ­ში მო­ციმ­ცი­მე სი­ნათ­ლე. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რამ­დე­ნი ლოც­ვა, სურ­ვი­ლი და კე­თილ­გან­წყო­ბა მოჰ­ყვე­ბა თი­თო­ე­ულ ან­თე­ბულ სან­თელს. ეს ხომ ძა­ლი­ან ამა­ღელ­ვე­ბე­ლია!..

- ახა­ლი წელი რო­გორ აღ­ნიშ­ნეთ?

- ვიდ­რე გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, ახალ წელს ხან ოჯახ­ში, ხა­ნაც - მე­გობ­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში, კლუბ­ში ან სად­მე სხვა­გან ვხვდე­ბო­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში უამ­რა­ვი ად­გი­ლია კარ­გად გარ­თო­ბი­სა და თავ­შეყ­რი­სათ­ვის. როცა დიდი სა­მე­გობ­რო წრე გყავს, არ მო­ი­წყენ, მით უმე­ტეს - ახალ წელს. ვი­ნა­ი­დან ახლა მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლე­ბი მყავს, ახალ წელს მათ­თან ერ­თად შე­ვე­გე­ბე - მშვი­დად, წყნა­რად და ბედ­ნი­ე­რად.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ქარ­თუ­ლი წე­სით ჯერ ახა­ლი წლის აღ­ნიშ­ვნა, შემ­დეგ კი შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის, მარ­თე­ბუ­ლია?

- ჩვენ ხომ ევ­რო­პის­კენ გვაქვს გეზი აღე­ბუ­ლი - ეს გა­მოგ­ვდის თუ არა, სულ სხვა თე­მაა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჩვენ­თან სა­ზე­ი­მო გან­წყო­ბი­ლე­ბა 31 დე­კემ­ბერს უფრო იგ­რძნო­ბა. სრუ­ლი­ად ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ყა­რო ახალ წელს 14 იან­ვარს აღ­ნიშ­ნავს და მი­სა­სალ­მე­ბე­ლია, რომ ტაძ­რებ­ში მრევ­ლის რა­ო­დე­ნო­ბა ბევ­რად გა­ი­ზარ­და, სხვაგ­ვა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაჩ­ნდა მარ­ხვის დაც­ვი­სა და დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის სწო­რად აღ­ნიშ­ვნის თვალ­საზ­რი­სით. თუმ­ცა, რა ვქნა, 31 დე­კემ­ბრის ტრა­დი­ცი­აც ძა­ლი­ან მომ­წონს.

და­ვით გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი, მსა­ხი­ო­ბი:

- ყვე­ლა მარ­თლმა­დი­დე­ბელ ქრის­ტი­ანს ვუ­ლო­ცავ ქრის­ტეს­შო­ბის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულს! ჩვე­ნი წელ­თაღ­რი­ცხვა ხომ სწო­რედ ქრის­ტეს­შო­ბი­დან და­ი­წყო. მარ­თა­ლია, მსოფ­ლი­ოს დიდი ნა­წი­ლი ახალ კა­ლენ­დარ­ზეა გა­და­სუ­ლი, მაგ­რამ ჩვენ ცდუ­ნე­ბას არ უნდა ავ­ყვეთ და ახა­ლი წელი შუა მარ­ხვა­ში, შო­ბამ­დე არ უნდა აღ­ვნიშ­ნოთ. თვით კა­თო­ლი­კუ­რი ეკ­ლე­სი­აც კი ახალ წელს შო­ბის შემ­დგომ ზე­ი­მობს და ასე­ვეა ბერ­ძნულ მარ­თლმა­დი­დებ­ლურ ეკ­ლე­სი­ა­შიც. სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი კა­ლენ­დრუ­ლი რე­ფორ­მის გამო, ამ ყვე­ლა­ფერს ვე­გუ­ე­ბით და შუა მარ­ხვი­სას ღრე­ო­ბებს ვმარ­თავთ.

- რო­გორ აღ­ნიშ­ნა­ვენ შო­ბის დღე­სას­წა­ულს სა­ბერ­ძნეთ­ში?

- მთელ ქა­ლაქ­ში ლა­მა­ზი, მა­ღა­ლი დო­ნის გა­ნა­თე­ბაა, ვიტ­რი­ნებ­ში თოვ­ლის ბა­ბუ­ე­ბი და სხვა­დას­ხვა სა­ა­ხალ­წლო აქ­სე­სუ­ა­რია გა­მო­ფე­ნი­ლი; ყვე­ლა­ფე­რი მორ­თუ­ლია და სა­შო­ბა­ოდ ერში დიდი სა­ზე­ი­მო გან­წყო­ბი­ლე­ბაა... რო­გორც ერის კაცს, გული მტკი­ვა იმის გამო, რაც ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა, თო­რემ შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი რომ უდი­დე­სი სი­ხა­რუ­ლის მომ­გვრე­ლია, ეს უდა­ვოა. იმის გამო, რომ ბავ­შვებს უხა­რი­ათ, ახალ წელს ქარ­თვე­ლე­ბი 31 დე­კემ­ბერს აღ­ვნიშ­ნავთ, სუფ­რას შე­მო­ვუს­ხდე­ბით, მერე ერთ სა­დღეგ­რძე­ლოს მე­ო­რე მოჰ­ყვე­ბა, მე­ო­რეს - მე­სა­მე... იქ ინ­და­უ­რის ბარ­კალს გაჰ­კრა­ვენ კბილს, მარ­ხვას არ­ღვე­ვენ; იწყე­ბა გა­და­მე­ტე­ბუ­ლი ღრე­ო­ბა, ღა­მის თევა, კონ­ცერ­ტე­ბი და ა.შ. თავს არა­ვის შე­ვა­წყენ, მაგ­რამ ახა­ლი წელ­თაღ­რი­ცხვა რომ ქრის­ტეს­შო­ბი­დან იწყე­ბა, ეს ხომ უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ვიდ­რე პეტ­რე პირ­ვე­ლის დროს, XVII-XVIII სა­უ­კუ­ნე­ებ­ში და­წე­სე­ბუ­ლი სა­ე­რო ახა­ლი წელი?! ჩემი აზ­რით, სა­სურ­ვე­ლი იქ­ნე­ბა, რა­ღაც შევ­ცვა­ლოთ, რად­გან 7 იან­ვრის აღ­ნიშ­ვნი­სას უკვე მა­გა­რი ნა­ქე­იფ­რე­ბიც ვართ და მარ­ხვა­გა­ტე­ხი­ლე­ბიც. იმე­დი მაქვს, ერის შეგ­ნე­ბა იქამ­დე მივა, რომ 31 დე­კემ­ბერს უფრო მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლად მა­ინც იზე­ი­მებს.

მინ­და, ვი­სარ­გებ­ლო შემ­თხვე­ვით და ქარ­თვე­ლებს მამა გაბ­რი­ე­ლის წმინ­და­ნად შე­რა­ცხვა მი­ვუ­ლო­ცო. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, შო­ბის შემ­დგომ დღე­ებ­ში მისი საფ­ლა­ვის გახ­სნა მოხ­დე­ბა და დიდი მო­ლო­დი­ნია იმი­სა, რომ სუ­ლი­ე­რი და ხორ­ცი­ე­ლი გან­კურ­ნე­ბე­ბი მა­სობ­რი­ვად აღეს­რუ­ლე­ბა. იმე­დია, წმინ­და გაბ­რი­ე­ლის ლოც­ვა ჩვენს ერს რე­ა­ლუ­რად შე­მო­აბ­რუ­ნებს ქრის­ტეს­კენ. ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბულ პარ­ტი­ულ ბრძო­ლებ­სა და ყვე­ლა პრობ­ლე­მას სწო­რედ ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნით დავძლევთ. ჩვე­ნი ეკ­ლე­სია მარ­თლმა­დი­დებ­ლურ სარ­წმუ­ნო­ე­ბას მტკი­ცედ ინარ­ჩუ­ნებს, უწ­მინ­დე­სი ბრძნუ­ლად წარ­მარ­თავს ყო­ვე­ლი­ვეს. ეკ­ლე­სი­ის წევ­რი უნდა იყო და ქვეყ­ნის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის სწო­რედ მისი წი­ა­ღი­დან იღ­ვა­წო და იბ­რძო­ლო.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)