წე­ლი­წად­ში ერთხელ, სა­ა­ხალ­წლოდ, "რე­ი­ტინ­გის" ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი თავს გა­დახ­დე­ნილ პრო­ფე­სი­ულ სა­ხა­ლი­სო ამ­ბავს იხ­სე­ნე­ბენ და მკი­თხვე­ლე­ბის­თვის გა­მორ­ჩე­ულ მა­სა­ლას ამ­ზა­დე­ბენ. თუმ­ცა, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჟურ­ნა­ლის­ტებს სი­ტყვა "კუ­რი­ო­ზი" ნაკ­ლე­ბად აღი­ზი­ა­ნებთ. მაშ ასე, გამ­ხი­ა­რულ­დით და თან უკეთ გა­ი­ცა­ნით "რე­ი­ტინ­გის" ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, რე­დაქ­ტო­რი, მისი მო­ად­გი­ლე­ე­ბი და ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტი.

და­ვი­წყე­ბუ­ლი სქე­სი

მა­ნა­ნა ღო­ღო­ბე­რი­ძე (რე­დაქ­ტო­რი):

- წლის ბო­ლოს, რო­გორც წესი, ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი სა­ა­ხალ­წლო სი­ურპრი­ზის სა­ხით მკი­თხველს თავს გა­დახ­დე­ნილ გა­მორ­ჩე­ულ სა­ხა­ლი­სო ამ­ბავს უყ­ვე­ბი­ან. წელს კუ­რი­ო­ზე­ბის შემგრო­ვე­ბე­ლი მეც შე­მო­მიჩ­ნდა, გექ­ნე­ბა რა­ი­მე გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლიო. მთე­ლი ჩემი სა­რე­დაქ­ტო­რო მოღ­ვა­წე­ო­ბა კუ­რი­ო­ზი არ არის-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე, მაგ­რამ არ მო­მეშ­ვა. ასე შე­უჩ­ნდე­ბა ხოლ­მე რეს­პონ­დენ­ტებ­საც... ჰოდა, გა­დავ­წყვი­ტე, სწო­რედ მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ამ­ბა­ვი გა­მეხ­სე­ნე­ბი­ნა.

წლე­ბის წინ მომ­ღე­რა­ლი გია სუ­რა­მე­ლაშ­ვი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს რომ და­უბ­რუნ­და და კვლავ სცა­და მას­ზე ერთ დროს გა­გი­ჟე­ბუ­ლი ქა­ლე­ბის გუ­ლის მო­გე­ბა, მას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე გა­ვუშ­ვით ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი. "რე­ი­ტინ­გის" ერ­თგულ მკი­თხველს კარ­გად ემახ­სოვ­რე­ბა მისი რუბ­რი­კა "რე­ი­ტინ­გშოუ", რომ­ლის­თვი­საც სამი რეს­პონ­დენ­ტი იყო სა­ჭი­რო. პირ­ველ ორ­თან ჟურ­ნა­ლის­ტი მისი ხა­სი­ა­თის გა­მო­სავ­ლე­ნად სპე­ცი­ფი­კურ შე­კი­თხვებს სვამ­და, მე­სა­მეს­თან კი ამ ორის ინ­ტერ­ვიუ მიჰ­ქონ­და და მათ და­ხა­სი­ა­თე­ბას სთხოვ­და, ზოგ­ჯერ შე­და­რე­ბით­საც, ისე, რომ მე­სა­მემ არ იცო­და, ვინ გახ­და მისი შე­ფა­სე­ბის "მსხვერ­პლი". ასეთ "მსხვერ­პლად" გია სუ­რა­მე­ლაშ­ვი­ლი ავირ­ჩი­ეთ. ვკი­თხუ­ლობ ინ­ტერ­ვი­უს და ვხე­დავ, რომ სქე­სის გას­წვრივ უწე­რია - ქალი. და­ვუ­ძა­ხე ჟურ­ნა­ლისტს და ვკი­თხე, ეს რა არის-მეთ­ქი? რა ვქნა, მა­ნა­ნა, სამ­ჯერ გა­ვუ­მე­ო­რე შე­კი­თხვა, ეს უნდა დავ­წე­რო-მეთ­ქი, გან­ვუ­მარ­ტე და მა­ინც ჯი­უ­ტად იმე­ო­რებ­და: - ქალი, ნინო, ქა­ლიო... გა­მო­ვი­და ორ­შა­ბათს "რე­ი­ტინ­გი", გა­რე­კან­ზე გია სუ­რა­მე­ლაშ­ვი­ლის ფო­ტო­თი და სა­თა­უ­რით: "რა­ტომ მი­აჩ­ნია გია სუ­რა­მე­ლაშ­ვილს თავი ქა­ლად"... და ატყდა ზა­რე­ბი რე­დაქ­ცი­ა­ში, ნი­ნოს ტე­ლე­ფონ­ზე, ჩემს ტე­ლე­ფონ­ზე. გია შეს­წო­რე­ბას ითხოვ­და და თან და­უ­ღა­ლა­ვად მი­მე­ო­რებ­და, ქალ­ბა­ტო­ნო მა­ნა­ნა, ისე­თი თვა­ლე­ბით მი­ყუ­რებ­და თქვე­ნი ჟუ­რნა­ლის­ტი, სულ და­ვი­ბე­ნი, მე­გო­ნა, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის სქესს მე­კი­თხე­ბო­და, და­წე­რეთ, რომ შე­მე­შა­ლა, ოღონდ შეც­დო­მა გა­მო­მის­წო­რეთ, სირ­ცხვი­ლია, გა­გი­ჟე­ბუ­ლია ხალ­ხი, დი­ლი­დან ტე­ლე­ფო­ნის ზა­რებს ვპა­სუ­ხო­ბო.

რომ წარ­მო­ვიდ­გინე ჩას­წო­რე­ბის ტე­ქსტი ჟურ­ნალ­ში, მა­გა­ზე კი­დევ უფრო გავმხი­ა­რულ­დი: "წინა ნო­მერ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ ინ­ტერ­ვი­უ­ში გია სუ­რა­მე­ლაშ­ვილს სა­კუ­თა­რი სქე­სი შე­ე­შა­ლა"... მოკ­ლედ, ასე იყო თუ ისე, ჩა­ვას­წო­რეთ და გიაც შე­ვი­რი­გეთ. ამის შემ­დეგ არა­ერ­თი სა­ა­ხალ­წლო ინ­ტერ­ვიუ შედ­გა გი­ა­სა და ნი­ნოს შო­რის. მე კი მას მერე ვხა­ლი­სობ, რომ ნინო მჭედ­ლიშ­ვილს ისე­თი მზე­რა აქვს, ადა­მი­ა­ნებს სქესს ავი­წყებს!..

"ჩვე­ნი თეო ად­ვი­ლად არ იხიბ­ლე­ბა"

ნინო მურ­ღუ­ლია:

- ერთი ძა­ლი­ან მა­გა­რი ამ­ბა­ვი შეგ­ვემ­თხვა მე და ჩემს ფო­ტოგ­რაფს, თე­ო­ნა ხი­ზა­ნიშ­ვილს, რო­მე­ლიც ფრი­ად კარ­გად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა და ჩვენს მა­მა­კაც რეს­პონ­დენ­ტებ­ზე გა­და­სა­რევ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ახ­დენს. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა მო­ი­თხოვს აღი­ნიშ­ნოს, რომ თე­ო­ნა მედგრად უწევს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქე­სის ყუ­რა­დღე­ბას და არც კი შე­ტოკ­დე­ბა ხოლ­მე, ისე­თი საქ­მი­ა­ნი იე­რით იღებს ფო­ტო­ებს.

ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ინ­ტერ­ვი­უ­ზე გა­ვე­მარ­თე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლის პო­პუ­ლა­რულ გმირ­თან, ლე­ვან ჯი­ბღა­შვილ­თან. მსა­ხი­ო­ბი მე­ქალ­თა­ნის სა­ხე­ლი­თაა ცნო­ბი­ლი და ამას წი­ნათ თა­ვა­დაც კი­თხუ­ლობ­და, ნე­ტავ, რა­ტომ მე­ძა­ხი­ან ქა­ლე­ბის მოყ­ვა­რულ­სო. მე მაქვს ამა­ზე პა­სუ­ხი. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე ფო­ტოგ­რაფ­თან ერ­თად მი­ვე­დი. თე­ო­ნას სრუ­ლი­ად გულ­გრი­ლი სა­ხით რეს­პონ­დენ­ტი აშ­კა­რად უნდა მიმხვდა­რი­ყო, რომ მისი სე­რი­ა­ლი­სა და მით უმე­ტეს, რო­ლის თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი არ მი­უ­ვი­და ფო­ტო­ე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად, მაგ­რამ რო­გორც კი ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­სა­წე­რად დავ­სხე­დით, ჩვენს რეს­პონ­დენტს თვა­ლე­ბი, წარ­ბე­ბი, სახე და მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფე­რი თე­ო­ნას­კენ "გა­ექ­ცა", თან შე­კი­თხვებ­ზე მპა­სუ­ხობ­და, თა­ვი­სით რო­გორ მი­დი­ან მას­თან ქა­ლე­ბი, რო­გორ "აბამს" მათ მზე­რით და თან ჩემს ფო­ტოგ­რაფს უპა­ჭუ­ნებ­და თვა­ლებს. თე­ო­ნას კი ძა­ლი­ან ეძი­ნე­ბო­და და ერთი სული ჰქონ­და, რო­დის მორ­ჩე­ბო­და ინ­ტერ­ვიუ, რომ ფო­ტო­ე­ბი გა­და­ე­ღო. შე­თან­ხმე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით, რომ იქი­დან ერ­თად წა­მო­ვი­დო­დით. მოკ­ლედ, ახალ­გაზ­რდა მსა­ხი­ობს თვა­ლე­ბის პა­ჭუ­ნით ვერ გა­მო­უ­ვი­და ვე­რა­ფე­რი და ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა­ზე რომ მიდ­გა საქ­მე, ასე­თი სა­ინ­ტე­რე­სო წი­ნა­და­დე­ბა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა - ჯერ მე გა­და­მი­ღეთ ფო­ტო­ე­ბი და მერე თქვენ და­დე­ქით და მე გა­და­გი­ღებ­თო. აი, აქ კი ამო­იდ­გა მუდ­მი­ვად ჩუ­მად მყოფ­მა თე­ო­ნამ ხმა, თვა­ლე­ბი და­უბ­რი­ა­ლა და უთხრა, აქ ფო­ტო­ებს მე ვი­ღე­ბო. ასე დას­რულ­და არ­შემ­დგა­რი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და თვა­ლე­ბის ჩა­პა­ჭუ­ნე­ბის ამ­ბა­ვი. მერე ჩემი კო­ლე­გის­გან გა­ვი­გე, რომ მე­ო­რე ინ­ტერ­ვი­უ­ზეც უც­დია იმა­ვე მსა­ხი­ობს თე­ო­ნას მო­ხიბ­ვლა, მაგ­რამ მის და სხვა მა­მა­კა­ცე­ბის გა­სა­გო­ნად ვი­ტყვი - ჩვე­ნი თეო ასე ად­ვი­ლად არ იხიბ­ლე­ბა!..

სა­ჩუ­ქა­რი ზა­ქა­რია ქუც­ნაშ­ვი­ლის­გან

ლალი პა­პას­კი­რი:

- ამ­ჯე­რად ზა­ქა­რია ქუც­ნაშ­ვილ­თან ინ­ტერ­ვიუ გა­მახ­სენ­და. მა­შინ ბა­ტო­ნი ზა­ქა­რია ჯერ კი­დევ ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ის წევ­რი იყო. მე წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მიერ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ ერთ-ერთ სე­რი­ულ და­კა­ვე­ბა­ზე ვამ­ზა­დებ­დი მა­სა­ლას... ერთი სი­ტყვით, მის ოფის­ში დღის ბო­ლოს მი­ვე­დი. ჩემ­მა რეს­პონ­დენ­ტმა სა­მუ­შაო ოთახ­ში შო­კო­ლა­დი შე­მო­ი­ტა­ნა და შე­მომ­თა­ვა­ზა, - მი­ირ­თვით, გო­ნებ­რი­ვად მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის პირ­და­პირ მის­წრე­ბა­აო და ერთი მოგ­რძო, სამ­ფი­ლი­ა­ნი ნა­ტე­ხი და­ით­რია... ზოგ­ჯერ, რო­დე­საც ჟურ­ნა­ლის­ტებს ყა­ვა­სა და ჩა­ი­ზე გვე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან, რეს­პონ­დენ­ტებს თით­ქმის ყო­ველ­თვის უცივ­დე­ბათ, რა­საც მე გულ­წრფე­ლად გან­ვიც­დი, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში თვა­ლის და­ხამ­ხა­მე­ბა ვერ მო­ვას­წა­რი, ისე გაქ­რა მთე­ლი შო­კო­ლა­დი... ბა­ტო­ნი ზა­ქა­რია კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მას, ში­გა­და­შიგ მო­ბი­ლურ­ზე სა­უ­ბარ­სა და შო­კო­ლა­დის ჭა­მას მშვე­ნივ­რად ას­წრებ­და. საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვი­უს შემ­დეგ მი­თხრა, სა­ჩუქ­რის გა­რე­შე ვერ გა­გიშ­ვე­ბო. არა, გმად­ლობთ, ნუ შე­წუხ­დე­ბით-მეთ­ქი, ვუ­თხა­რი დაბ­ნე­ულ­მა და შო­კო­ლა­დის ცა­რი­ელ ქა­ღალდს თვა­ლი ავა­რი­დე. არა, უნდა და­გა­სა­ჩუქ­როო, წა­მო­ვარ­და და მე­ო­რე ოთა­ხი­დან გა­საშ­ლე­ლი რკი­ნის კიბე ხრი­გი­ნით გა­მო­ათ­რია. ვა­ი­მე, ნუ შე­წუხ­დე­ბით რა, - გა­მო­ვი­დე თავი. არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში, არ ვწუხ­დე­ბი, აღ­შფოთ­და ად­ვო­კა­ტი და კიბე ჭე­რამ­დე ასულ წიგ­ნე­ბის თა­როს მი­ად­გა... უკვე დღის ბოლო იყო და მივ­ხვდი, რომ მის ოფის­ში სხვა თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც აღარ იყ­ვნენ. შევ­შინ­დი, ეს კაცი რომ გად­მო­ვარ­დეს, სად ჯან­და­ბა­ში წა­ვი­დე-მეთ­ქი... ამა­სო­ბა­ში ლა­მის კი­ბის "კენ­წე­რო­ზე" მო­ექ­ცა და შე­კი­თხვა ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ იქი­დან გად­მომ­ძა­ხა. რო­დე­საც უარ­ყო­ფით პა­სუ­ხი მი­ი­ღო, კი­დევ ერთი სარ­თუ­ლით და­წი­ნა­ურ­და. რკი­ნის კიბე სა­ხი­ფა­თოდ შე­ტორ­ტმან­და. ჩან­თა ძირს და­ვაგ­დე და კი­ბეს ვეცი, არი­ქა, არ ჩა­მო­ვარ­დეთ-მეთ­ქი. საკ­მა­ოდ მძი­მე იყო. ვი­პო­ვე, - ჩა­მომ­ძა­ხა გა­ხა­რე­ბულ­მა ზა­ქა­რი­ამ. - აუ, რა მა­გა­რია! გა­დავ­რჩით! - ხმა­მაღ­ლა და შვე­ბით აღ­მომ­ხდა და "ჯა­დოს­ნურ" სა­ჩუ­ქარს ავ­ხე­დე... "ვიწ­ვა­ლეთ, მაგ­რამ ღირ­და", - მი­თხრა მან, რო­დე­საც ხე­ლის გაწ­ვდე­ნა­ზე მო­მი­ახ­ლოვ­და. აკან­კა­ლე­ბუ­ლი ხე­ლით გა­მო­ვარ­თვი პრი­ა­ლა ბრო­შუ­რა და საჩ­ქა­როდ გა­დავ­ფურ­ცლე, - "ქა­ლის უფ­ლე­ბე­ბი ოჯახ­ში" - წა­ვი­კი­თხე ერთი თვა­ლის შევ­ლე­ბით და ჩემს რეს­პონ­დენტს შევ­ხე­დე, რო­მე­ლიც იდგა და გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი სა­ხით მი­ღი­მო­და.

წიგ­ნი და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა"

ანა კა­ლან­და­ძე:

- 2012 წელს ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლი ძი­რი­თა­დად პო­ლი­ტი­კურ თე­მებ­ზე იყო გა­დარ­თუ­ლი, მაგ­რამ ამა­ვე პე­რი­ოდ­ში ჟურ­ნა­ლის ერთ-ერთი რუბ­რი­კა "წიგ­ნის მოყ­ვა­რულ­თა კლუ­ბი" არ შე­ჩე­რე­ბუ­ლა. ოქ­ტომ­ბერ­ში წიგ­ნებ­ზე სა­სა­უბ­როდ პოეტ ერეკ­ლე საღ­ლი­ანს და­ვუ­კავ­შირ­დი. საკ­მა­ოდ და­კა­ვე­ბუ­ლი გახ­ლდათ და შეხ­ვედ­რა­ზე ორი დღე ვერ შევ­თან­ხმდით. ერთ დი­ლა­საც მი­თხრა, რომ კო­ა­ლი­ცია "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" ოფის­ში სვა­ნეთ­ში გა­სა­მართ კონ­ცერტთან და­კავ­ში­რე­ბით შეხ­ვედ­რა ჰქონ­და და­ნიშ­ნუ­ლი და მა­ნამ­დე შე­ეძ­ლო, ჩემ­თვის დრო და­ეთ­მო. მთხო­ვა, პარ­ტი­ის სა­თა­ვო ოფის­თან მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, - იქ სად­მე მყუდ­რო ად­გილს ვნა­ხავ და ვი­სა­უბ­რო­თო. მა­შინ­ვე გავ­ქან­დი. ეს ის დღე იყო, როცა დღე­ვან­დელ პრე­მი­ერ-მი­ნისტრს მი­ნის­ტრთა ახა­ლი კა­ბი­ნე­ტის შე­მად­გენ­ლო­ბა უნდა და­ე­სა­ხე­ლე­ბი­ნა. მთე­ლი ქარ­თუ­ლი და უცხო­უ­რი მე­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი პარ­ტი­ის ოფის­თან იყ­ვნენ შეკ­რე­ბი­ლი. ტე­ლე­ვი­ზი­ის, რა­დი­ო­სა და სა­ა­გენ­ტოს სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბებ­ში ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ჩარ­თვას ჩარ­თვა­ზე აკე­თებ­დნენ. ოფი­სის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე იმ­დე­ნი ხალ­ხი იყო, რაც გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 90-იან წლებ­ში ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში გა­მარ­თულ მა­ნი­ფეს­ტა­ცი­ებ­ზე იკ­რი­ბე­ბო­და, ან თუნ­დაც უახ­ლო­ეს წარ­სულ­ში ამა თუ იმ მხარ­დამ­ჭერ თუ საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ებ­ზე გვი­ნა­ხავს.

პო­ეტს შევ­ხვდი, მაგ­რამ "მყუდ­რო ად­გი­ლი" ვერა და ვერ გა­მო­ი­ძებ­ნა ერეკ­ლე მე­ო­რის მო­ე­დან­ზე. შეხ­ვედ­რას ვე­ღარ გა­დავ­დებ­დით და ერეკ­ლე საღ­ლი­ან­მა ამ­ხე­ლა აუ­დი­ტო­რი­ის წი­ნა­შე, ყო­ველ­გვა­რი დის­კომ­ფორ­ტის გა­რე­შე, ჩვე­უ­ლი ტო­ნით, ემო­ცი­უ­რად, ხმა­მაღ­ლა და და­მარ­ცვლით და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი, თუ რა­ო­დენ სას­წა­უ­ლია წიგ­ნი და თუ რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ან­მა მის გა­რე­შე იცხოვ­როს. მი­მო­ვი­ხი­ლეთ: "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი", "სამი მუშ­კე­ტე­რი", ფოლკ­ლო­რი, ზღაპ­რე­ბი, ქარ­თვე­ლი და რუსი კლა­სი­კო­სე­ბი, მოკ­ლედ, მთე­ლი მსოფ­ლიო ლი­ტე­რა­ტუ­რა. ვგრძნობ­დი, რომ აშ­კა­რად სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ისაა, რომ ბა­ტო­ნი ერეკ­ლეს სა­უ­ბა­რი არა მხო­ლოდ მე მეს­მო­და, არა­მედ იქ შეკ­რე­ბი­ლებ­საც. ერთხანს ჩვენ გვერ­დით ბავ­შვე­ბის ჯგუ­ფიც შე­ჩერ­და, რომ­ლე­ბიც ხან მე მი­ყუ­რებ­დნენ გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით და ხა­ნაც პო­ეტს. დრო­დად­რო ხალ­ხის ყუ­რა­დღე­ბა ოფი­სის კა­რი­დან გა­მო­სულ უკვე და­სა­ხე­ლე­ბულ მი­ნის­ტრთა კან­დი­და­ტებ­ზე ინაც­ვლებ­და. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, იმ დღეს მეც და ბა­ტო­ნი ერეკ­ლეც არა­ერ­თმა შეგ­ვრა­ცხა არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რად, ანდა რო­მე­ლი­მე პლა­ნე­ტი­დან "გად­მო­ვარ­დნი­ლად", რომ­ლე­ბიც ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სე­ბის მი­მართ გულ­გრი­ლე­ბი იყ­ვნენ, არა­და, მე ჩემს პრო­ფე­სი­ულ მო­ვა­ლე­ო­ბას ვას­რუ­ლებ­დი, რო­მელ­შიც ჩემ­მა რეს­პონ­დენ­ტმა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად შე­მი­წყო ხელი და შე­დე­გად მო­რი­გი სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვიუ შედ­გა.

მა­ცი­ვარ­ში შემ­ძვრა­ლი ფო­ტოგ­რა­ფი

ციცი ომა­ნი­ძე:

- ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლი საკ­მა­ოდ ხში­რად იც­ვლის ფო­ტოგ­რა­ფებს. ერთ-ერთი ასე­თი ცვლი­ლე­ბის დროს ჩვენ­თან მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტმა, რო­მელ­თა­ნაც კონ­ტაქ­ტში შეს­ვლა პი­რა­დად მე (და მგო­ნი, არა­მარ­ტო მე) ცოტა არ იყოს გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ რად­გან სა­ერ­თო საქ­მეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დით, ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და.

იმ პე­რი­ოდ­ში ვამ­ზა­დებ­დი რუბ­რი­კას "ერთი ნივ­თის ის­ტო­რია". ფო­ტოგ­რაფ­თან ერ­თად მივ­დი­ო­დი რეს­პონ­დენ­ტის სახ­ლში, ვი­ღებ­დით მის სა­ცხოვ­რე­ბელს, თან მას­პინ­ძლის საყ­ვა­რელ და ძვირ­ფას ნივ­თებ­ზე ვსა­უბ­რობ­დით.

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გი­ორ­გი გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლის ოჯა­ხი სავ­სეა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ე­ბით, ჰოდა, ჩვენც სახ­ლის და­სათ­ვა­ლი­ე­რებ­ლად მათ ვეს­ტუმ­რეთ. მეგ­ზუ­რო­ბას გი­ორ­გის შვი­ლი, მო­დე­ლი და ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი ნა­ნუ­კა გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი გვი­წევ­და. ბი­ნა­ში სხვა ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ნივ­თთან ერ­თად სა­ინ­ტე­რე­სო სუ­ვე­ნი­რე­ბი აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ: კატა ოყ­ნით, პა­ტა­რა ზო­მის აბა­ზა­ნა, სა­რე­ცხის უშ­ვე­ლე­ბე­ლი "შპილ­კა" და ა.შ. სა­ნამ მე და ნა­ნუ­კა ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დით, ეს ჩვე­ნი ფო­ტოგ­რა­ფი აზარ­ტში შე­ვი­და, მუზა გა­ეხ­სნა და "შპილ­კის" ზო­მე­ბის და­სა­ფიქ­სი­რებ­ლად, უფრო სწო­რად, კონ­ტრას­ტის უკეთ გა­მო­სა­ჩე­ნად, მო­უნ­და, რა­ი­მე პა­ტა­რა ზო­მის ნივ­თი ეპო­ვა და მის გვერ­დით და­ე­დო. ეტყო­ბა, ბევ­რი ეძე­ბა, ეძე­ბა და ბო­ლოს სა­ო­ცა­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო. ნა­ნუ­კას­თან სა­უ­ბარ­ში გარ­თულ­მა ფო­ტოგ­რა­ფის­კენ მა­შინ მი­ვი­ხე­დე, როცა ის მა­ცივ­რის გა­ღე­ბულ კარ­თან იდგა და შიგ­ნით ისე ეძებ­და რა­ღა­ცას, თით­ქოს წინა სა­ღა­მოს პრო­დუქ­ტით თა­ვად გა­მო­ევ­სო. ნა­ნუ­კას გა­ო­ცე­ბა­ზე რაღა უნდა ვთქვა, როცა თა­ვად დავ­რჩი პირ­ღია. ვერ მივ­ხვდი, ნა­ნუ­კას წი­ნა­შე თავი რო­გორ მე­მარ­თლე­ბი­ნა ან ფო­ტოგ­რა­ფის­თვის რა შე­ნიშ­ვნა მი­მე­ცა. "მა­ძი­ე­ბელ­მა" ოლიმ­პი­უ­რი სიმ­შვი­დით გა­მო­ი­ღო მა­ცივ­რი­დან კვერ­ცხი, "შპილ­კას" გვე­­რდით მი­უ­დო და ფო­ტო­სე­სია გა­ნაგ­რძო. და­სას­რულ, ისე, რომ ხმა არ ამო­უ­ღია, კვერ­ცხი ისევ თა­ვის ად­გი­ლას და­აბ­რუ­ნა. მარ­თა­ლია, ნა­ნუ­კამ ძა­ლი­ან ში­ნა­უ­რუ­ლად მიგ­ვი­ღო, მაგ­რამ მთლად ამ­დე­ნის უფ­ლე­ბა თუ გვქონ­და, ნამ­დვი­ლად არ ვი­ცო­დი. ფო­ტოგ­რა­ფი გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლე­ბის ოჯა­ხი­დან ჩემ­ზე ადრე გა­ვი­და, მე კი იმ­დე­ნად შო­კი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ სა­ნამ სა­დარ­ბა­ზო­დან გა­მო­ვე­დი, ოთხჯერ გა­და­მიბ­რუნ­და ფეხი და ამ­დე­ნი "წვა­ლე­ბის" შემ­დეგ, რო­გორც იქნა, და­ვე­ცი. თურ­მე ჩან­თა გახ­სნი­ლი დამ­რჩე­ნო­და, სად ჩემი დიქ­ტო­ფო­ნი მიფ­რი­ნავ­და და სად ბლოკ­ნო­ტი, კაც­მა არ იცის. რო­გორც იქნა, ნივ­თე­ბი მო­ვაგ­რო­ვე და "ავე­წყვე". სა­დარ­ბა­ზო­დან გა­სულს ფო­ტოგ­რა­ფი იქვე დამ­ხვდა. მზრუნ­ვე­ლი ტო­ნით მი­თხრა, სახ­ლი­დან რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, შე­ვამ­ჩნიე, რომ ცუდი ფერი გედო, გა­დავ­წყვი­ტე დაგ­ლო­დე­ბო­დი, გა­ჩე­რე­ბამ­დე მი­გა­ცი­ლებ, რამე სე­რი­ო­ზუ­ლი ხომ არ გა­წუ­ხებ­სო. ვი­უ­ა­რე, არა, არ მინ­და, თა­ვად წა­ვალ-მეთ­ქი. აბა, იმას რა მათ­ქმე­ვი­ნებ­და, სა­ხე­ზე ფე­რი­ფუ­რი რამ და­მა­კარ­გვი­ნა?!

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)