წერა-კი­თხვა ბე­ბი­ამ შე­ას­წავ­ლა მა­საც და მის უფ­როს ძმა­საც. პრო­ფე­სი­ით ქარ­თუ­ლი ენის ფი­ლო­ლოგ­მა შვი­ლიშ­ვი­ლებს პირ­ვე­ლად "დე­და­ე­ნა" წა­უ­კი­თხა. სხვა­დას­ხვა ავ­ტო­რის მო­თხრო­ბე­ბის გაც­ნო­ბის შემ­დეგ, ალექ­სან­დრე ყაზ­ბე­გის შე­მოქ­მე­დე­ბას აზი­ა­რა. ფიქ­რობს, რომ მი­უ­ხე­და­ვად მცი­რე ასა­კი­სა და ყაზ­ბე­გი­სე­უ­ლი ენის სირ­თუ­ლი­სა, ალ­ბათ იმი­ტომ შე­არ­ჩია, რომ ბავ­შვებს სამ­შობ­ლო­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი გაღ­ვი­ვე­ბო­დათ, სირ­თუ­ლე­ე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ გამ­ძლე­ო­ბა და ბრძო­ლა ეს­წავ­ლათ. შემ­დეგ იყო "შერ­ლოკ ჰოლმსი" და ამ ცნო­ბი­ლი გა­მომ­ძი­ებ­ლის საქ­მე­ე­ბის მთე­ლი სე­რია. თუ კი­თხვის დროს ინ­ტუ­ი­ცი­ით დამ­ნა­შა­ვის ვი­ნა­ო­ბას ამო­იც­ნობ­და და მისი ეჭ­ვე­ბი გა­მარ­თლდე­ბო­და, ეს ფაქ­ტი დიდ ბედ­ნი­ე­რე­ბას ანი­ჭებ­და. თუმ­ცა ხში­რად ისეც ხდე­ბო­და, რომ როცა დე­ტექ­ტი­ვე­ბის კი­თხვა გა­ი­ტა­ცებ­და და სი­უ­ჟე­ტი კვან­ძის გახ­სნას უახ­ლოვ­დე­ბო­და, ბე­ბია კი­თხვას სწო­რედ იქ აწყვე­ტი­ნებ­და და წიგნს 2-3 დღე არ უბ­რუ­ნებ­და. ალ­ბათ ესეც ერ­თგვა­რი ხერ­ხია, რომ მო­ზარ­დი წიგ­ნის კი­თხვას მი­აჩ­ვიო.

მსა­ხი­ო­ბი და რე­ჟი­სო­რი გოჩა კა­პა­ნა­ძე ბოლო დროს პო­ე­ზი­ას გან­სა­კუთ­რე­ბით და­უ­ახ­ლოვ­და და კი­თხუ­ლობს რო­გორც კლა­სი­კო­სე­ბის, ისე თა­ნა­მედ­რო­ვე პო­ე­ტე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბას. ხში­რად, რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე გავ­ლილს, თვალ­ში ისე­თი წიგ­ნე­ბი ხვდე­ბა, რო­მელ­თა სა­თა­უ­რე­ბიც და­ახ­ლო­ე­ბით ასე ჟღერს: "სის­ხლი­ა­ნი ზე­წა­რი", "ერთი ღამე", "მე და შენ". არ უარ­ყოფს, რომ ასეთ ნა­წე­რებს თა­ვი­სი მკი­თხვე­ლი ჰყავს, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ასე­თი ლი­ტე­რა­ტუ­რით და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ ადა­მი­ანს არც ახლა და არც მო­მა­ვალ­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბის წა­კი­თხვის სურ­ვი­ლი არ გა­უჩ­ნდე­ბა და ამას ფი­ზი­კუ­რა­დაც ვერ შეძ­ლებს. "როცა შლა­გერს უს­მენ, დიდი ბო­დი­ში ამ გა­მოთ­ქმა­ზე, ბა­ზარ­სა და ტაქ­სებ­ში ჩარ­თულ მუ­სი­კას, იმავდრო­უ­ლად ჩა­ი­კოვ­სკის, ბე­თჰო­ვენს, ვაგ­ნერს, რახ­მა­ნი­ნოვს ვე­ღარ მო­ის­მენ. ასე­ვე ხდე­ბა ლი­ტე­რა­ტუ­რა­შიც, თუ კარგ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე არ ხარ აღ­ზრდი­ლი, მა­შინ ად­ვი­ლად აღ­საქ­მელს ეძებ და მას კი­თხუ­ლობ. თუმ­ცა სა­ერ­თოდ, რომ კი­თხუ­ლობ, ესეც კარ­გია", - გვი­თხრა მან სა­უბ­რი­სას...

- ბავ­შვო­ბა­ში ლი­ტე­რა­ტუ­რას ბე­ბის რჩე­ვით ვკი­თხუ­ლობ­დი. სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, როცა მან ნიკო ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის მო­თხრო­ბე­ბის წა­კი­თხვა მირ­ჩია. მას მოჰ­ყვა ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი, კლდი­აშ­ვი­ლი, კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია... მახ­სოვს, ეგ­ნა­ტე ნი­ნოშ­ვი­ლის მო­თხრო­ბებ­ზე ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ტი­რე (იღი­მის), გან­სა­კუთ­რე­ბით "გო­გია უიშ­ვილ­ზე". მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე გუ­ლის­მომ­კვლე­ლი "შვლის ნუკ­რის ნა­ამ­ბო­ბი" იყო. კი­თხვა დე­და­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. არ მახ­სოვს დედა წიგ­ნის გა­რე­შე და ამ თვალ­საზ­რი­სით რჩე­ვებს მის­გა­ნაც ვი­ღებ­დი. იმ დროს ნა­წარ­მო­ე­ბებს ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­შიც ვკი­თხუ­ლობ­დით. სა­ო­ჯა­ხო ბიბ­ლი­ო­თე­კის გამ­დიდ­რე­ბა­ზე დედა და ბე­ბია ზრუ­ნავ­დნენ, თუმ­ცა მეც ძა­ლი­ან ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ვი­წყე წიგ­ნე­ბის შე­ძე­ნა. რუს­თა­ველ­ზე იყო წიგ­ნე­ბის მა­ღა­ზია, რომ­ლის დი­რექ­ტო­რის გვა­რი ახ­ლაც მახ­სოვს - გოჩა აბუ­ლა­ძე. ერთხელ, მსოფ­ლიო ლი­ტე­რა­ტუ­რის 40-ტო­მე­უ­ლის ერთ-ერთი წიგ­ნის შე­სა­ძე­ნად რიგ­ში ვი­დე­ქი. სა­ერ­თოდ, წიგ­ნე­ბის სა­ყიდ­ლად ყო­ველ­თვის გრძელ რიგ­ში გი­წევ­და დგო­მა, რად­გან მა­შინ ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო ბევ­რს კი­თხუ­ლობ­დნენ, ვიდ­რე ახლა. მა­ღა­ზი­ა­ში შე­მო­ვი­და დიდი რე­ჟი­სო­რი თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე. ამ დროს მეს­მის სა­ხე­ლი "გოჩა". რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რი სა­ხით მოვ­ბრუნ­დი, ვერ აგი­წერთ, ვი­ფიქ­რე, რომ ბა­ტონ­მა თენ­გიზ­მა იცო­და ჩემი ვი­ნა­ო­ბა. თურ­მე ის მა­ღა­ზი­ის დი­რექ­ტორს მი­მარ­თავ­და და არა მე (იღი­მის). მახ­სოვს, პირ­ველ კურ­სზე ვსწავ­ლობ­დი, როცა მოს­კოვ­ში წა­ვე­დი და იქი­დან ჩა­მო­ვი­ტა­ნე მი­ხე­ილ ბულ­გა­კო­ვის "ძაღ­ლის გული", თან იცით რო­გორ?! მა­შინ ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი არ იბეჭ­დე­ბო­და, შპა­ლე­რის რუ­ლო­ნი­ვით იყო დახ­ვე­უ­ლი და თბი­ლის­ში ისე წა­მო­ვი­ღე. იმ ფურ­ცლებს დედა ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჭრი­და, რომ წიგ­ნის ფორ­მა მი­ე­ცა.

- მოს­კოვ­ში სად იშო­ვეთ, სტამ­ბი­დან წა­მო­ი­ღეთ?

- არა. მოს­კოვ­ში ნა­თე­სა­ვე­ბი გვყავ­და და ხალ­ხს რომ წა­ე­კი­თხა, მათ რო­მე­ლი­ღაც სა­მეც­ნი­ე­რო ინ­სტი­ტუ­ტში ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი რგო­ლე­ბად გა­ა­კე­თე­ბი­ნეს და სხვებ­თან ერ­თად მეც შემ­ხვდა. კარ­გი წიგ­ნე­ბი იყი­დე­ბო­და ბა­ქო­ში და ასე­თი მა­ღა­ზი­ე­ბი ქა­ლაქ­ში დღემ­დეა. დე­დას ახ­ლობ­ლე­ბი ჰყავ­და და როცა ჩავ­დი­ო­დით, ბა­ქო­დან ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო წიგ­ნე­ბი ჩა­მოგვქონ­და. არა­ერ­თი წიგ­ნი ჩა­მოგ­ვი­ტა­ნია მოს­კო­ვი­დან, ლე­ნინ­გრა­დი­დან. კარ­გი წიგ­ნე­ბის მა­ღა­ზია გვქონ­და თბი­ლის­ში, პლე­ხა­ნოვ­ზეც.

- სა­ო­ჯა­ხო ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში წიგ­ნები ავ­ტო­რი­სე­უ­ლი ხელ­მო­წე­რით ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბით ძვირ­ფა­სია. რო­მელს გა­მო­არ­ჩევთ?

- უპირ­ვე­ლე­სად და­ვა­სა­ხე­ლებ ანა კა­ლან­და­ძის ლექ­სე­ბის კრე­ბულს. როცა პო­ე­ტის 80 წლის იუ­ბი­ლეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით სა­ღა­მო მო­ვამ­ზა­დე, მან წიგ­ნი ლა­კო­ნუ­რი, თუმ­ცა ჩემ­თვის სა­ა­მა­ყო წარ­წე­რით მა­ჩუ­ქა. ასე­ვე პატ­რი­არ­ქის დიდი წიგ­ნი, მი­სი­ვე ხელ­მო­წე­რით, რო­მე­ლიც უწ­მინ­დე­სის აღ­საყ­დრე­ბი­დან 30 წლის­თავ­თან და­კავ­ში­რე­ბით გა­მო­ი­ცა და მი­სახ­სოვ­რეს. ასე­ვე მაქვს მო­რის ფო­ცხიშ­ვი­ლის, იო­სებ ნო­ნეშ­ვი­ლის, ირაკ­ლი აბა­ში­ძის შვი­ლე­ბის მიერ ნა­ჩუ­ქა­რი წიგ­ნე­ბი. არის კი­დევ რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნი, შე­იძ­ლე­ბა ისი­ნი ცნო­ბილ და კლა­სი­კოს ავ­ტო­რებს არ ეკუთ­ვნო­დეს, მაგ­რამ ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სია.

- პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თეთ, რო­მე­ლი ავ­ტო­რის დად­გმა­ზე ფიქ­რობ­დით ყვე­ლა­ზე ხში­რად?

- ყვე­ლა­ფე­რი შექ­სპი­რამ­დე მი­დის. შემ­დეგ წლებ­ში ბევ­რი ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი დრა­მა­ტურ­გი წა­მო­ვი­და, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი და გე­ნი­ა­ლუ­რი დრა­მა­ტურ­გი მა­ინც შექ­სპი­რია. თუმ­ცა მა­შინ­ვე ძა­ლი­ან მომ­წონ­და კლდი­აშ­ვი­ლი, იბ­სე­ნი და ჩე­ხო­ვი. ეს ის დრა­მა­ტურ­გე­ბი იყ­ვნენ, რომ­ლებ­საც ძა­ლი­ან ხში­რად ვკი­თხუ­ლობ­დი. დღე­საც შე­მიძ­ლია დღე­ში 20-25 პი­ე­სა წა­ვი­კი­თხო. შე­იძ­ლე­ბა და­უ­ჯე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ პი­ე­სებს ძა­ლი­ან ად­ვი­ლად ვკი­თხუ­ლობ და თან დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბი­თაც. კლა­სი­კის 80% წა­კი­თხუ­ლი მაქვს და ამი­ტომ ამ ეტაპ­ზე თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბას ვეც­ნო­ბი.

- კი­თხვის რამე რი­ტუ­ა­ლი თუ გაქვთ?

- კი, რო­გორ არა. მცი­რე თუ დიდი ნა­წარ­მო­ე­ბის კი­თხვი­სას, თუ ვგრძნობ, რომ მომ­წონს, კი­თხვას ვწყვეტ, 2-3 დღე წიგნს არ ვე­კა­რე­ბი და მერე ვუბ­რუნ­დე­ბი. ეტყო­ბა, ეს ჩვე­ვა ბავ­შვო­ბი­დან გა­მომ­ყვა. ამით ბე­ბი­ამ "და­მა­ა­ვა­და". მინ­და, წიგ­ნი ნელ-ნელა ავით­ვი­სო და ამ პრო­ცესს ვა­ხან­გრძლი­ვებ. მა­გა­ლი­თის­თვის გე­ტყვით, როცა "დათა თუ­თაშ­ხია" წა­ვი­კი­თხე, ეს მარ­თლაც გე­ნი­ა­ლუ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბი, ყო­ვე­ლი თა­ვის წა­კი­თხვის შემ­დეგ კი­თხვას ვწყვეტ­დი. ეს ანა­ლი­ზის მო­მენ­ტიც იყო და თან მინ­დო­და წიგ­ნი დიდ­ხანს გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო. ფილ­მიც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვია, სა­დაც ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის კოჰორ­ტაა თავ­მოყ­რი­ლი, მაგ­რამ მე ჩემს სტუ­დენ­ტებს ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე, რომ ნა­წარ­მო­ე­ბი ფილ­მის მი­ხედ­ვით კი არ "და­ი­ნა­ხონ", არა­მედ სა­კუ­თა­რი გა­აზ­რე­ბით. ამ ნა­წარ­მო­ებს რომ კი­თხუ­ლობ, მა­შინ ხვდე­ბი ქარ­თუ­ლი გე­ნის გა­მოვ­ლე­ნას, მწერ­ლის ნიჭს, პერ­სო­ნა­ჟე­ბის სა­ხით გად­მო­ცე­მულ ქარ­თულ ხა­სი­ათს, მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბას. ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბია, ძა­ლი­ან დიდი, ვიდ­რე ეს ერთი გა­და­კი­თხვით შე­იძ­ლე­ბა მო­ეჩ­ვე­ნოს მკი­თხველს.

- მი­ლი­ო­ნო­ბით ნა­წარ­მო­ე­ბი გა­და­აქვთ სცე­ნა­ზე ან იღე­ბენ ფილ­მად. ამ თვალ­საზ­რი­სით თქვენ ყვე­ლა­ზე მე­ტად რო­მე­ლი მოგ­წონთ?

- ჩემი აზ­რით, გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი, რად­გან ის "ზუს­ტად" წერ­და და ასე­ვე დიდი სი­ზუს­ტით იღებ­და იმას, რა­საც გრძნობ­და. ამ­ჟა­მად ვმუ­შა­ობ იმა­ზე, რომ მისი სცე­ნუ­რი ადაპ­ტა­ცია მო­ვახ­დი­ნო. ჩო­ხე­ლის ერთ-ერთი ბოლო სა­ინ­ტე­რე­სო რო­მა­ნია "წი­თე­ლი მღვდე­ლი", სა­დაც ჩანს მთე­ლი ის სამ­ყა­რო, რო­მელ­საც გო­დერ­ძი გუ­ლი­თა და გო­ნე­ბით ატა­რებ­და. არ შე­მე­შინ­დე­ბა და ვი­ტყვი, რომ ვაჟა-ფშა­ვე­ლას შემ­დეგ, ამ­გვა­რად "სიღ­რმე­ში" სხვა არა­ვინ ჩა­სუ­ლა. ამა­ში ყვე­ლა­ფერს ვგუ­ლის­ხმობ, არა მხო­ლოდ ფოლკ­ლორს, არა­მედ იმ მის­ტი­კურ სამ­ყა­როს, რაც არის სიკ­ვდი­ლი­სა და სი­ცო­ცხლის პირ­ვე­ლა­დო­ბა, თუ რა არის მთა­ვა­რი და რა რჩე­ბა ადა­მი­ა­ნის­გან, როცა ის ამ სამ­ყა­რო­დან მი­დის. ჩო­ხე­ლი და ვაჟა ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნე­ბი რომ არ ყო­ფი­ლიყ­ვნენ და ამ დო­ნე­ზე ინ­გლი­სუ­რად ან რუ­სუ­ლად ეწე­რათ, მსოფ­ლი­ო­ში ბევ­რად ცნო­ბი­ლე­ბი იქ­ნე­ბოდ­ნენ. მათი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბით და­ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ ისე­თი დიდი რე­ჟი­სო­რე­ბი, რო­გო­რე­ბიც არი­ან მა­გა­ლი­თად, ფე­ლი­ნი, სპილ­ბერ­გი, ტა­რან­ტი­ნო. როცა ვკი­თხუ­ლობ რეზო ინა­ნიშ­ვილს, გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვილს, თა­მაზ ჭი­ლა­ძეს, გა­ოგ­ნე­ბამ­დე მივ­დი­ვარ და ასე მხო­ლოდ მე არ მე­მარ­თე­ბა. თა­მაზ ჭი­ლა­ძე ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი მწე­რა­ლი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ალ­ბათ მსოფ­ლიო ავ­ტორ­თა ათე­ულ­ში შე­ვი­დო­და. ჩვე­ნი პა­ტა­რა ერის ტკი­ვი­ლია, რომ ჩვე­ნი ენა ისე არ ეს­მით, რო­გორც თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს კი­თხვის დროს, მაგ­რამ, მე­ო­რე მხრივ, სი­ა­მა­ყეა, რომ იმ განძს, რო­გო­რი­ცაა ქარ­თუ­ლი ენა, მხო­ლოდ ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია ჩავ­წვდეთ.

- რო­მე­ლი თე­ატ­რის დას­თან გეგ­მავთ ჩო­ხე­ლის დად­გმას?

- რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის. თა­ვის დრო­ზე, როცა ეს იდეა ბა­ტონ რო­ბერტ სტუ­რუ­ას გა­ვა­ცა­ნი, მე­გო­ნა, უარ­ყო­ფი­თად შეხ­ვდე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, მისი პირ­ვე­ლი რე­აქ­ცია ასე­თი იყო: "სა­ი­დან გა­გახ­სენ­და?! ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა" და იქვე და­ა­მა­ტა, შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ ჰყავ­დე­სო. ჯერ ზუს­ტად არ ვიცი, რო­დის და რო­გორ გან­ხორ­ცი­ელ­დე­ბა, ჯერ­ჯე­რო­ბით გო­ნე­ბა­ში მაქვს და ძი­ე­ბა­ში ვარ.

- წლე­ბი რომ გა­დის, კი­თხვის დროს სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რო­ბა გე­მა­ტე­ბათ?

- სა­ერ­თოდ, ცოტა სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ვარ. თუ ნა­წარ­მო­ე­ბი ჩემ­ზე ემო­ცი­უ­რად მოქ­მე­დებს, არ ვე­რი­დე­ბი არც სი­ცილს და არც ცრემლს. მიყ­ვარს, როცა ადა­მი­ა­ნი ში­ნა­გა­ნად სუფ­თავ­დე­ბა, კა­თარ­სი­სი ემარ­თე­ბა. სხვაგ­ვა­რად ადა­მი­ა­ნი რო­ბოტს და­ემ­სგავ­სე­ბა. არც ისე­თი "ცრემ­ლმდე­ნი" ადა­მი­ა­ნი ვარ (იღი­მის), მაგ­რამ თუ ნა­წარ­მო­ე­ბი მი­მი­ჯაჭ­ვებს და კი­თხვი­სას დრო­დად­რო გა­მაჟ­რი­ა­ლებს, მა­შინ თა­ვი­სუ­ფად ვენ­დო­ბი ჩემს ინ­ტუ­ი­ცი­ა­სა და ემო­ცი­ას. ჩემი პრო­ფე­სია ემო­ცი­ის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს. ვფიქ­რობ და ამას ჩემს სტუ­დენ­ტებ­საც ვე­უბ­ნე­ბი, რომ როცა აღა­რა­ფე­რი გა­ღელ­ვებს, არ გტკი­ვა, არ გიყ­ვარს, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა არ გე­უფ­ლე­ბა, მა­შინ უკვე ჩვენს პრო­ფე­სი­ა­ში ყვე­ლა­ფე­რი მთავ­რდე­ბა.

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რებ­ზეც გაგ­ვი­ზი­ა­რეთ თქვე­ნი აზრი...

- დიდი ბო­დი­ში მათ­თან, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ჰგვა­ნან ერ­თმა­ნეთს. ისე­თი თე­მე­ბით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი, რო­გო­რე­ბი­ცაა: სექ­სი, ნარ­კო­ტი­კი, ქუჩა, სა­დო­მა­ზო­ხიზ­მის თემა, სექ­სუ­ა­ლუ­რი და­უკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლო­ბის დიდი ტკი­ვი­ლი და რო­გორც უნდა გა­გიკ­ვირ­დეთ, ამას ქა­ლე­ბი წე­რენ. თუმ­ცა არი­ან გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც და ამ ფონ­ზე გა­მოვ­ყოფ­დი აკა მორ­ჩი­ლა­ძეს. ჩა­მოთ­ვლი­ლი თე­მე­ბი­დან ბევ­რი მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში­ცაა, მაგ­რამ ის ძა­ლი­ან კარ­გი ქარ­თუ­ლით და სა­ინ­ტე­რე­სოდ წერს. დე­ტექ­ტი­ვი­ცაა, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი დრა­მაც და სხვა ჟან­რე­ბიც, მაგ­რამ სწო­რედ იმი­ტომ მომ­წონს, რომ მორ­ჩი­ლა­ძეს შე­უძ­ლია მკი­თხვე­ლი ამ მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით "და­ი­ჭი­როს".

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში რა წიგ­ნი შე­ი­ძი­ნეთ? რა გა­ჩუ­ქეს და თქვენ სხვას რა უსახ­სოვ­რეთ...

- მჭირ­დე­ბო­და და ორ­კვი­რი­ა­ნი ძებ­ნის შემ­დეგ, ბუ­კი­ნის­ტებ­ში ძლივს ვი­შო­ვე "მოლა ნას­რე­დი­ნის ოხუნ­ჯო­ბა­ნი". რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ჩუ­ქარს, ჩემი მე­გობ­რის შვილს ვა­ჩუ­ქე ორე­ნო­ვა­ნი, ქარ­თულ-ფრან­გუ­ლად გა­მო­ცე­მუ­ლი "პა­ტა­რა უფ­ლის­წუ­ლი". ეს წიგ­ნი ჩემ­თვი­საც ვი­ყი­დე. შინ კი მქონ­და, მაგ­რამ ის უკვე სა­ოც­რად გაც­ვე­თი­ლი იყო. ასე­ვე შე­ვი­ძი­ნე გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლის სამ­ტო­მე­უ­ლი და მის შე­ძე­ნას ყვე­ლას ვურ­ჩევ.

- ახა­ლი წელი ახ­ლოვ­დე­ბა და რა წიგნს ისურ­ვებ­დით სა­ჩუქ­რად?

- ძა­ლი­ან მინ­და, თა­მაზ ჭი­ლა­ძის შვი­დტო­მე­უ­ლი მქონ­დეს.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)