რო­გორ ხვდე­ბი­ან ლა­ზე­ბი ახალ წელს, შო­ბა­სა და ძვე­ლით ახალ წელს, "კუ­ჩხას", რა ტრა­დი­ცი­ე­ბი შე­მორ­ჩათ სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის წი­ნან­დე­ლი წი­ნაპ­რე­ბის­გან, რას მო­ე­რია და რას ვერ მო­ე­რია დრო, რას ნიშ­ნავს თურ­ქე­თის მი­წა­ზე მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლე­ბის­თვის ეს დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი? - ის კი­თხვე­ბია, რა­ზეც პა­სუ­ხი რწმე­ნა­შეც­ვლილ, მაგ­რამ ქარ­თვე­ლო­ბა­შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბულ ლა­ზებს აქვთ. ისი­ნი ყვე­ლა­ზე დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ძვე­ლით ახალ წელს, "კუ­ჩხას" ანი­ჭე­ბენ და ამას გარ­კვე­უ­ლი აზრი აქვს - ჩი­ჩი­ლა­კის თავ­ზე გა­კე­თე­ბუ­ლი ხის ჯვა­რი უბ­რა­ლოდ, მათ ეროვ­ნუ­ლო­ბას უს­ვამს ხაზს. მეკვლე­ო­ბის დღე ყუ­რძნის წვენ­ში გა­ზა­ვე­ბუ­ლი წყლის გა­რე­შე არ შე­იძ­ლე­ბა, რაც პირ­და­პირ მი­ა­ნიშ­ნებს, რომ ქარ­თვე­ლი კა­ცის გენ­ში ჯვრი­სა და ვა­ზის სიყ­ვა­რუ­ლი რა­ღაც ფორ­მით მა­ინც ცო­ცხლობს.

ახა­ლი წელი ყვე­ლა ქარ­თვე­ლუ­რი ტო­მი­სათ­ვის ოდით­გან­ვე ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დღე­სას­წა­უ­ლი იყო და ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბის ღვთა­ე­ბას უკავ­შირ­დე­ბო­და. ბევ­რი რამ არ ვი­ცით იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­გორ აღ­ნიშ­ნავ­დნენ ქარ­თვე­ლე­ბი ახალ წელს წარ­მარ­თო­ბის ხა­ნა­ში, მაგ­რამ შე­საძ­ლოა, და­ახ­ლო­ე­ბით მა­ინც აღ­ვად­გი­ნოთ იმ დრო­ის სუ­რა­თე­ბი, თუ და­ვუკ­ვირ­დე­ბით იმ წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებს, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ხალ­ხს უძ­ვე­ლე­სი დრო­ი­დან შე­მო­უ­ნა­ხავს. სა­ქარ­თვე­ლოს ერთ-ერთ უძ­ვე­ლეს კუ­თხე­ში - ლა­ზეთ­ში ახალ წელს იან­ვარ­ში ზე­ი­მობ­დნენ და ეს წესი მის რამ­დე­ნი­მე რა­ი­ონ­ში არც იძუ­ლე­ბი­თი გა­მუს­ლი­მე­ბის შემ­დეგ აღ­მო­ფხვრი­ლა.

ად­გი­ლობ­რივ ენა­ზე ახალ წელს "აღა­ნი წანა" ეწო­დე­ბა, იან­ვარს კი - "წა­ნა­ღა­ნი" ანუ ლა­ზე­ბი ძვე­ლად ქრის­ტი­ა­ნო­ბას აღი­ა­რებ­დნენ და ახალ წელ­საც ამ დროს და­არ­ქმევ­დნენ. სხვა შემ­თხვე­ვა­ში ისი­ნი "წა­ნა­ღანს" მარ­ტის თვეს უწო­დებნდნენ (მუს­ლი­მა­ნე­ბი ახალ წელს მარ­ტში დღე­სას­წა­უ­ლო­ბენ).

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ ეს წეს-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი წმინ­და ქარ­თუ­ლი ფორ­მი­თაა შე­მო­ნა­ხუ­ლი და ის­ლა­მის გავ­ლე­ნა მათ თით­ქმის არ შე­ხე­ბია. ისი­ნი ახალ წელ­სა და შო­ბას - "ქრის­ტა­ნა" ზოგ­ჯერ ერ­თდრო­უ­ლა­დაც აღ­ნიშ­ნავ­დნენ, რად­გან თურ­ქე­ბი მათ ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის აღ­ნიშ­ვნას უკ­რძა­ლავ­დნენ.

თან­დილ მელუ შამ­რა-ოღლი ლა­ზეთ­ში შე­მო­ნა­ხუ­ლი ძვე­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს. ამ­ბობს, რომ მას წი­ნაპ­რებ­მა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის წი­ნან­დე­ლი "აზ­ნო­ბის" (აზ­ნა­უ­რო­ბის) გვა­რი - მე­ლუა შე­მო­უ­ნა­ხეს. თან­დი­ლა სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­ა­ხალ­წლოდ ჩა­მო­ვი­და, რათა დღე­სას­წა­ულს ქარ­თველ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად შეხ­ვდეს.

- ბე­ბი­ა­ჩე­მის მამა მოლა იყო. მის გვარს ლა­ზეთ­ში უფრო ხან­გრძლი­ვი ის­ტო­რია აქვს, ამი­ტომ არ უნ­დო­და, ბე­ბია ახალ­ჩა­მო­სახ­ლე­ბუ­ლი ლა­ზის­თვის მი­ე­თხო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ ბა­ბუ­ა­ზე უგო­ნოდ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ბე­ბია შუ­ა­ღა­მეს მის მო­სა­ტა­ცებ­ლად ცხე­ნით მო­სულ ყა­ბა­ლა­ხი­ან "ყა­ძახს" (ლა­ზუ­რად - "მა­მა­კა­ცი") მა­ინც გაჰ­ყვა. მა­მა­მისს ისე შე­უ­ძუ­ლე­ბია შვი­ლი, რო­გორც მკვდარს, ისე გლო­ვობ­და, თურ­მე. მო­მაკ­ვდავს მა­მა­ჩე­მი - მისი პირ­ვე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი და­უ­ბა­რე­ბია და უთ­ქვამს, - დე­და­შენს გა­და­ე­ცი, წყევ­ლას "ვხსნიო" - ანუ ურჩი ქა­ლიშ­ვი­ლი და­წყევ­ლი­ლი ჰყო­ლია და წყევ­ლა მხო­ლოდ სიკ­ვდი­ლის წინ "ახ­სნა".

- თან­დილ, ახა­ლი წლის ტრა­დი­ცი­ებ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით...

- სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დი­სი ლა­ზურ ოჯა­ხებ­ში პირ­ველ იან­ვრამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე იწყე­ბა: ქა­ლე­ბი "ჯან­ჯუ­ხა­ფებს", თქვე­ნე­ბუ­რად - ჩურ­ჩხე­ლებს აკე­თე­ბენ, და­მა­რი­ლე­ბულ ქაფ­ში­ას (ხამ­სას) და ე.წ. "ქაფ­ჩო­ნი ჭკი­დე­ფეს" აცხო­ბენ. ეს არის მჭა­დი, რო­მელ­საც შიგ­თავ­სის სა­ხით ჩა­დე­ბუ­ლი აქვს გა­და­ზე­ლი­ლი მა­რი­ლი­ა­ნი თევ­ზი ქაფ­შია, ლა­ზუ­რად "ქაფ­ჩა". რო­გორც ჩვე­ნე­ბუ­რი მო­ხუ­ცე­ბი აღ­ნიშ­ნა­ვენ, ასეთ მჭადს ჭა­მის დროს ყვე­ლის მი­ტა­ნე­ბა არ სჭირ­დე­ბა და სამ­გზავ­რო­დაც გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. ბე­ბი­ა­ჩე­მი წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის­თვის "თერ­მონ­საც" ამ­ზა­დებ­და, რო­მელ­საც სი­მინ­დის ფქვი­ლის, თაფ­ლი­სა და სურ­ნე­ლო­ვა­ნი მცე­ნა­რე­ე­ბის­გან აკე­თებ­და, ახლა კი თით­ქმის და­ვი­წყე­ბუ­ლია. "თერ­მონს" ხო­ფე­ლი, არ­ქა­ბე­ლი, სარ­ფე­ლი და ათი­ნე­ლი ლა­ზე­ბი სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად აკე­თებ­დნენ; ყვე­ლა­ნა­ი­რი გემ­რი­ე­ლი იყო. დედა აცხობს ლა­ზურ ხა­ჭა­პურ­საც, რო­მე­ლიც აქ, ქარ­თულ რეს­ტორ­ნებ­ში მომ­ზა­დე­ბუ­ლის­გან სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. ჩვე­ნე­ბუ­რი ხა­ჭა­პუ­რი უფრო მა­ღა­ლია, ზე­მო­დან გა­ხე­ხი­ლი ყვე­ლია მოყ­რი­ლი და შიგ­თავსში, ყველ­თან ერ­თად, ათ­ქვე­ფი­ლი კვერ­ცხი და ერ­ბოც აქვს. სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რა­ზე ასე­ვე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იყოს "მჟაშ მო­ჟო­ნო­მე" - ანუ არა­ჟა­ნი და "კა­ი­მა­ღი" ანუ ნა­ღე­ბი; აგ­რეთ­ვე, ქათ­მის ან ბა­ტის ხორ­ცი და თაფ­ლი, რაც ძვე­ლი წლის ტკბი­ლად გა­ცი­ლე­ბის სიმ­ბო­ლოა.

- ვიცი, რომ ბოლო დროს ლა­ზურ სუფ­რას თურ­ქუ­ლი კერ­ძე­ბი და ტკბი­ლე­უ­ლი ამ­შვე­ნებს...

- დიახ, ახლა უკვე წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რა­ზე აუ­ცი­ლე­ბე­ლია რა­ხათ­ლუ­ჰუ­მი, ფლა­ვი და ბრინ­ჯის­გან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სხვა­დას­ხვა კერ­ძი. ამას­თან, დედა და ბე­ბია ამ­ზა­დებ­დნენ ძა­ლი­ან ცხა­რე სა­წე­ბელს - "ჯი­კა­პურ­პოლს". სას­მე­ლე­ბი­დან სუფ­რა­ზე მხო­ლოდ შერ­ბე­თი ანუ თაფ­ლი­ა­ნი წყა­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. სა­ნამ ლაზი ქა­ლე­ბი სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის სამ­ზა­დის­ში არი­ან, მა­მა­კა­ცე­ბი, კონ­კრე­ტუ­ლად კი ოჯა­ხის უფ­რო­სი, თხი­ლის ან, ქუჩ­ზუ­ღას რო­მე­ლი­მე რბი­ლი ჯი­შის ხის­გან ჩი­ჩი­ლაკს თლის, რო­მე­ლიც თხმე­ლი­სა და სუ­როს ტო­ტე­ბით ირ­თვე­ბა. მე­ზო­ბე­ლი თურ­ქე­ბი ამ სამ­ზა­დისს "გურ­ჯულ" ბა­ი­რა­მო­ბა­საც უწო­დე­ბენ. ხის ჯვარ­ზე კი ხილი, უმ­თავ­რე­სად - ვაშ­ლი და მან­და­რი­ნი მაგრდე­ბა. სხვე­ბი ბურ­ბუ­შე­ლა­ში ფულ­საც ამაგ­რებ­დნენ - ბა­რა­ქის ნიშ­ნად. ძვე­ლად ეს სა­ა­ხალ­წლო სიმ­ბო­ლი­კა ერთ მეტ­რამ­დე სი­მაღ­ლის იყო, ახლა მათი ზო­მე­ბი შემ­ცირ­და. ლა­ზე­თის რამ­დე­ნი­მე სო­ფელ­ში მას შინ­დის­ფრა­დაც კი ღე­ბავ­დნენ, მაგ­რამ ამას რა დატ­ვირ­თვა აქვს, არ ვიცი.

- ჩი­ჩი­ლა­კის ოჯა­ხის უფ­რო­სის მიერ გა­მოთ­ლას რა დატ­ვირ­თვა აქვს?

- ეს ტრა­დი­ცია ადრე იყო - ახლა მისი გა­მოთ­ლის უფ­ლე­ბა ყვე­ლას აქვს, მაგ­რამ მა­შინ, გად­მო­ცე­მის მი­ხედ­ვით, ჩი­ჩი­ლა­კი თა­ვის "მა­გი­ურ ძა­ლას" - ავი სუ­ლე­ბის­გან სახ­ლის დაც­ვის უნარს და­კარ­გავ­და. ძვე­ლად თურ­ქე­ბი ჩვენს წი­ნა­პარ ლა­ზებს ჩი­ჩი­ლა­კის გა­კე­თე­ბას სას­ტი­კად უკ­რძა­ლავ­დნენ, - ვი­საც მას უპო­ვიდ­ნენ, სიკ­ვდი­ლით სჯიდ­ნენ. ამის მი­ზე­ზი კი ჯვა­რი იყო, რო­მელ­საც ლა­ზე­ბი ჩი­ჩი­ლაკს წვერ­ზე უკე­თებ­დნენ.

- ჯვა­რი ახლა აღარ უკეთ­დე­ბა?

- კი, რამ­დე­ნი­მე სო­ფელ­ში დღემ­დე შე­მორ­ჩა. ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა ყველ­გან ვერ მო­ე­რია მას, მაგ­რამ ჩვენ­თვის უკვე აღარ აქვს ის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა, რაც მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი სამ­ყა­როს­თვის. უბ­რა­ლოდ, მშობ­ლი­ურ­თან გვა­კავ­ში­რებს და მხო­ლოდ ხვა­ვი­სა და ბა­რა­ქის ნიშ­ნად ვი­ყე­ნებთ. როცა დედა პურს აცხობ­და, ცომს ზედ ჯვრის გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბას უკე­თებ­და. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში სახ­ლის შე­სას­ვლელ კარ­ზეც ჯვრე­ბი იყო გა­მო­სა­ხუ­ლი, ავი თვა­ლის­გან იცავ­სო. მე - არა, მაგ­რამ მა­მა­ჩემს ახ­სოვს, ბე­ბი­ა­ჩე­მი მარ­ჯვე­ნა მა­ჯა­ზე მომცრო ზო­მის, ხე­ლით შე­კე­რილ ტყა­ვის ნივთს უკე­თებ­და, რა­ზეც ჯვა­რი იყო ამო­ქარ­გუ­ლი... ბა­ბუ­ა­ჩე­მის მამა ჩვე­ნი სოფ­ლის მოლა იყო, მაგ­რამ ჯვრის მი­მართ რიდი და მოკ­რძა­ლე­ბა მა­ინც იყო ჩვენს ოჯახ­ში. ეს უფრო წარ­სუ­ლი­სად­მი პა­ტი­ვის­ცე­მა იყო, ვიდ­რე რწმე­ნა.

- მეკვლის ტრა­დი­ცია შე­მორ­ჩე­ნი­ლია?

- რამ­დე­ნი­მე სო­ფელ­ში - კი, მაგ­რამ იქ, სა­დაც თურ­ქუ­ლი მო­სახ­ლე­ო­ბა ახ­ლოს არის, მეკვლე­ო­ბა აღარ ხდე­ბა... ადრე ახა­ლი წლის ღა­მეს მეკვლე უმე­ტე­სად, ოჯა­ხის უფ­რო­სი იყო. რო­დე­საც სა­ა­თი თორ­მეტ­ჯერ ჩა­მოჰ­კრავ­და, ის სხვე­ბის­თვის შე­უმ­ჩნევ­ლად, გა­რეთ გა­ვი­დო­და, თან სურ­სათ-სა­ნო­ვა­გით სავ­სე კა­ლ­ა­თას და ჩი­ჩი­ლაკს გა­ი­ტან­და, სა­ხე­ზე ყა­ბა­ლახს აი­ფა­რებ­და და კარ­ზე და­ა­კა­კუ­ნებ­და. "მინ ორერ?" ("ვინ ხარ?"), - შე­ე­კი­თხე­ბოდ­ნენ თურ­მე შიგ­ნით მყოფ­ნი. "აღა­ნი წანა თქვა­ნი კაი იყ­ვას, პოტე კაი ძი­რათ დო ხე­ლე­ბა დო კა­ი­ო­ბა­თე დო­ს­ქი­დათ! ირი­აშ ხვამ ყო­ფე­დას და ირი­აშ ჯგი­რო­ბუა" ("ახა­ლი წელი თქვენ­თვის კარ­გი იყოს, სულ სი­კე­თე გე­ნა­ხოთ და სი­ხა­რუ­ლი­თა და სი­კე­თით იცხოვ­რეთ! სულ და­ლოც­ვი­ლე­ბი იყა­ვით და კარ­გად იყა­ვით"), - პა­სუ­ხობ­და მეკვლე გა­რე­დან. მერე მას კარს გა­უ­ღებ­დნენ და სახ­ლში შე­მო­იყ­ვან­დნენ. მეკვლე ჩი­ჩი­ლა­კის დად­გმამ­დე იკი­თხავ­და: "ოხორ­მან­ჯე სო­რენ?" ("ოჯა­ხის პატ­რო­ნი, უფ­რო­სი კაცი სად არის?") ამ დროს მას ოჯა­ხის უფ­როს ვა­ჟიშ­ვილ­ზე მი­უ­თი­თებ­დნენ და ისიც ჩი­ჩი­ლაკს მას გა­დას­ცემ­და. თუ ოჯახ­ში ვაჟი არ ჰყავ­დათ, მეკვლეს ასე ეტყოდ­ნენ: "ოხორ­მან­ჯე ვარ მუხ­თი­მუნ, ლა­ქინ კუ­ლა­ნი ჰაქ მი­ო­ნუ­ნან" ("ოჯა­ხის უფ­რო­სი არ მო­სუ­ლა, ქა­ლიშ­ვი­ლი კი აქ გვყავს"). მეკვლე ანუ იგი­ვე ოჯა­ხის უფ­რო­სი, ქა­ლიშ­ვილს და­ლო­ცავ­და და ოჯახს ვა­ჟიშ­ვი­ლის გა­ჩე­ნას უსურ­ვებ­და. შემ­დეგ მა­მა­კა­ცე­ბი ზღვა­ში სა­ბა­ნა­ოდ მი­დი­ოდ­ნენ, რათა ახა­ლი წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბას სუფ­თად დახ­ვედ­როდ­ნენ. ეს ტრა­დი­ცია ახ­ლაც არის, მაგ­რამ ახლა ქა­ლე­ბიც მი­დი­ან, ოღონდ სა­ბა­ნა­ოდ ცალ-ცალ­კე ად­გილს ირ­ჩე­ვენ. ძვე­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბის შე­სა­ხებ ბე­ბი­ას­გან ვიცი. ის ახა­ლი წლის წინა დღე­ებ­ში ფან­დურ­ზე ძა­ლი­ან ტკბილ, ახა­ლი წლის შე­სა­გე­ბე­ბელ სიმ­ღე­რებ­სა და "ოდა­ბა­დეშ ობი­რე­შებს" ("სიმ­ღე­რა სამ­შობ­ლო­ზე") მღე­რო­და. ბევ­რი რამ ბავ­შვო­ბი­დან შე­მორ­ჩა ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბას და ბუნ­დოვ­ნად მახ­სოვს, რად­გან ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ამ ტრა­დი­ცი­ას ბე­ბია-ბა­ბუა სა­გან­გე­ბოდ, ჩემ­თვის ას­რუ­ლებ­დნენ... სამ­წუ­ხა­როდ, იმ ლა­ზებს, რომ­ლე­ბიც თურ­ქეთ­ში ან თურ­ქებ­თან ახ­ლოს ცხოვ­რო­ბენ, ჩვე­ნე­ბუ­რი წეს-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბის შე­სა­ხებ არც კი სმე­ნი­ათ. ეს გან­სა­კუთ­რე­ბით ახალ­გაზ­რდებს ეხე­ბათ. თუმ­ცა მათი ბრა­ლიც არ არის: რო­დე­საც გა­იზ­რდე­ბი­ან, სწავ­ლა­სა და თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცი­ას დიდ ქა­ლა­ქებ­ში - ტრა­პი­ზონ­ში, სამ­სუნ­ში, სტამ­ბოლ­სა და ან­ტა­ლი­ა­ში ცდი­ლო­ბენ.

- ვიცი, რომ ლა­ზე­ბი სხვა ეროვ­ნე­ბის ადა­მი­ან­თან ოჯა­ხის შექ­მნას ერი­დე­ბი­ან. რა­ტომ?

- მი­ზე­ზი ისევ და ისევ, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თურ­ქე­თის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გვებ­რძო­და, ტრა­დი­ცი­ე­ბი ბო­ლომ­დე მა­ინც ვერ მოგ­ვაშ­ლე­ვი­ნა. ჩვენ­მა წი­ნა­პარ­მა სხვა­დას­ხვა დროს, სხვა­დას­ხვა ფა­შის მმარ­თვე­ლო­ბას გა­უძ­ლო და თვითმყო­ფა­დო­ბა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნა. ახლა კი უფ­რო­სი თა­ო­ბა იმა­ზეც წუხს, რომ გლო­ბა­ლი­ზა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში ისი­ნი თან­და­თან აით­ქვი­ფე­ბი­ან. არა­და, მრა­ვა­ლე­რო­ვან თურ­ქეთ­ში ყვე­ლა­ზე და­ფა­სე­ბუ­ლი - გურ­ჯე­ბი და ლა­ზე­ბი არი­ან. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი, სა­ქარ­თვე­ლო­დან თურ­ქეთ­ში სა­მუ­შა­ოდ გად­მო­სუ­ლი ქარ­თვე­ლი ისე იქ­ცე­ვა, რომ საკ­მა­ოდ არა­სა­ხარ­ბი­ე­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში გვაგ­დებს, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ. ეს თქვენ­თვი­საც არ არის ახა­ლი და ამი­ტომ ნუ­ღარ ვი­ლა­პა­რა­კებთ მათ­ზე.

- წი­ნაპ­რე­ბი შო­რე­ულ წარ­სულ­ზე თუ გიყ­ვე­ბოდ­ნენ?

- დიახ. ამას თურ­ქუ­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა უკ­რძა­ლავ­დათ, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ამ რა­ღაც დო­ზით მა­ინც მო­აღ­წია ჩვე­ნამ­დე. ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც სა­უ­ბარს ერი­დე­ბოდ­ნენ, ეს რე­ლი­გია იყო... შემ­დგომ, რო­დე­საც და­მო­უ­კი­დე­ბელ ადა­მი­ა­ნად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, თა­ვად მო­ვი­სურ­ვე სა­ქარ­თვე­ლოს დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა. პირ­ვე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა აქა­ურ ბუ­ნე­ბას­თან მსგავ­სე­ბა იყო. ქარ­თვე­ლე­ბი ძა­ლი­ან ჰგვა­ნან ლა­ზებს. ახლა ერთ-ერთ ტუ­რის­ტულ სა­ა­გენ­ტო­ში ვმუ­შა­ობ და ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის სამ­შობ­ლო­ში საკ­მა­ოდ ხში­რად ჩა­მოვ­დი­ვარ, თუმ­ცა ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­ულს პირ­ვე­ლად და­ვეს­რე­ბი.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)