ვინც მო­დელ­სა და ტე­ლე­წამ­ყვანს - ანუ­კი ქორ­ქი­ას იც­ნობს, ალ­ბათ ვერც წარ­მო­იდ­გენს, თუ მას სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბის გამო ოდეს­მე კომ­პლექ­სი ჰქონ­და. არა­და, თურ­მე, ამ ლა­მაზ­მანს თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასაკ­ში სა­ხის ნაკ­ვთე­ბი რა­დი­კა­ლუ­რად შე­ეც­ვა­ლა და ამან მას­ზე ისე იმოქ­მე­და, რომ სა­კუ­თა­რი ხე­ლით შე­იჭ­რა თმა, პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად ერ­თსა და იმა­ვე სა­მოსს იც­ვამ­და, აღარც გაპ­რან­ჭვის სურ­ვი­ლი ჰქონ­და...

ვისი სიმ­ღე­რე­ბი ახ­სე­ნებს ანუ­კის ბავ­შვო­ბას, რო­გორ ატა­რებ­და ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­ულს, რო­დის მიხ­ვდა, რომ ჯა­დოს­ნურ ღა­მეს სა­ჩუქ­რებს მშობ­ლე­ბი უტო­ვებ­დნენ ნაძ­ვის ხის ქვეშ და არა - თოვ­ლის ბა­ბუა და რა­ტომ არ უნდა გან­ვი­კი­თხოთ "გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში" მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბი? - ამ და სხვა კი­თხვებ­ზე ტე­ლე­წამ­ყვან­მა გულ­წრფე­ლი პა­სუ­ხე­ბი გაგ­ვცა...

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა შენ­თვის სი­ტყვა "თი­ნე­ი­ჯე­რი" და ამ ასაკ­ში შენ რო­გო­რი იყა­ვი?

- პირ­ველ რიგ­ში, ეს სი­ტყვა კონ­კრე­ტულ ასაკ­თან ასო­ცირ­დე­ბა და იმ პე­რი­ოდ­თან, როცა ხარ "გა­ჭე­დი­ლი" ბავ­შვო­ბა­სა და ზრდას­რუ­ლო­ბას შო­რის, ბო­ლომ­დე ადეკ­ვა­ტუ­რი არ ხარ რიგი პრობ­ლე­მე­ბის მი­მართ; როცა რიგ სა­კი­თხებ­ზე ბო­ლომ­დე პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი ვერ ხარ და ა.შ.

- ამ­ბო­ბენ: ადა­მი­ა­ნე­ბი "გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში" უც­ნა­უ­რე­ბი, ცო­ტა­თი აგ­რე­სი­უ­ლე­ბიც ხდე­ბი­ა­ნო. მსგავ­სი რამ თუ გჭირ­და? ნუ, შე­იძ­ლე­ბა ამას თა­ვად ვერ ამ­ჩნევ­დი, მაგ­რამ გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი რას გე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ?

- "გარ­და­ტე­ხის ასა­კი" ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ზე უფრო მე­ტად აი­სა­ხა, ვიდ­რე - ფსი­ქი­კა­ზე. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ყვე­ლა ნაკ­ვთი შე­მეც­ვა­ლა და სა­ერ­თოდ აღარ ვგავ­დი სა­კუ­თარ თავს... სხვა­თა შო­რის, ახლა ძა­ლი­ან ვგა­ვარ იმ ანის, რო­გო­რიც თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასა­კამ­დე ვი­ყა­ვი. ახ­ლობ­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ბავ­შვუ­რი სახე გაქვს, სა­ერ­თოდ არ შეც­ვლილ­ხა­რო. მაგ­რამ აი, "გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში" კი არ ვიცი, რა და­მე­მარ­თა; მა­შინ ნამ­დვი­ლად, სულ სხვა ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, რაც თა­ვის­თა­ვად, ჩემს გან­წყო­ბი­ლე­ბა­ზეც ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებ­და. ჰოდა, მახ­სოვს, სა­კუ­თა­რი ხე­ლით შე­ვი­ჭე­რი თმა, პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად ერ­თსა და იმა­ვე სა­მოსს ვა­ტა­რებ­დი, აღარ ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი, სა­ერ­თოდ აღარ ვი­ხე­დე­ბო­დი სარ­კე­ში და მთლი­ა­ნად სწავ­ლა­ზე ვი­ყა­ვი გა­დარ­თუ­ლი. ისე, ცოტა არ იყოს, აგ­რე­სი­უ­ლიც გავ­ხდი, უფრო ზუს­ტად კი - ყვე­ლაფ­რით უკ­მა­ყო­ფი­ლო.

- ალ­ბათ, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა შენ­ზე ასე ძა­ლი­ან იმი­ტომ იმოქ­მე­და, რომ ბავ­შვო­ბი­დან მიჩ­ვე­უ­ლი იყა­ვი კომ­პლი­მენ­ტებს...

- ალ­ბათ ასე იყო... მარ­თლაც, ყვე­ლა აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ ლა­მა­ზი გოგო ვი­ყა­ვი და უცებ, ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ში ასე­თი ცვლი­ლე­ბა რომ მოხ­და, ამან ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და, ამ სი­ახ­ლის მი­ღე­ბა გა­მი­ჭირ­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, 15-16 წლის შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი, სა­ხის კა­ნის ფე­რის ჩათ­ვლით, და­მი­ლაგ­და და მეც გავ­ხა­ლის­დი (იღი­მის).

- თუ გახ­სოვს, ვინ­მეს ფანი თუ იყა­ვი და ეს ფა­ნო­ბა რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- ვუს­მენ­დი რო­კის ალ­ტერ­ნა­ტი­ვას. მახ­სოვს, ჩა­ვი­კე­ტე­ბო­დი ხოლ­მე ჩემს ოთახ­ში და ვმღე­რო­დი, ვცეკ­ვავ­დი. ჩემს საყ­ვა­რელ მუ­სი­კას ლი­კუ­ნა­საც ვას­მე­ნი­ნებ­დი, რად­გან მინ­დო­და, მა­საც იგი­ვე მოს­წო­ნე­ბო­და, რაც მე მიყ­ვარ­და... დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გე­მოვ­ნე­ბა შე­მეც­ვა­ლა. თუმ­ცა, ზემ­ფი­რა ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარ­და და ახ­ლაც მომ­წონს. თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდს ყვე­ლა­ზე მძაფ­რად სწო­რედ მისი მუ­სი­კა მახ­სე­ნებს...

- სპორ­ტის ან მუ­სი­კის წრე­ზე თუ და­დი­ო­დი?

- დავ­დი­ო­დი მუ­სი­კის, ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე დაკ­ვრის შე­სას­წავ­ლად... სხვა­თა შო­რის, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მაქვს ნი­ჭი­ერ­თა ათწლე­დი და იქ მი­ღე­ბულ­მა ცოდ­ნამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, ჩემს მუ­სი­კა­ლურ გე­მოვ­ნე­ბა­ზე და­დე­ბი­თი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა.

- ქარ­თვე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბი­დან, მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან თუ გა­მო­არ­ჩევ ადა­მი­ანს, რომ­ლის მი­ბაძ­ვის სურ­ვი­ლი გქონ­და ან უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან მოგ­წონ­და?

- მი­ბაძ­ვის რა მო­გახ­სე­ნო, მაგ­რამ იმის თქმა კი შე­მიძ­ლია, რომ ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი მომ­ღე­რა­ლი გვყავს. თუმ­ცა, იმ პე­რი­ოდ­ში ალ­ბათ, ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რელ ქარ­თულ ჯგუ­ფად მხო­ლოდ "სა­ხეს" და­ვა­სა­ხე­ლებ­დი...

- "სახე" თა­ვის დრო­ზე მარ­თლაც, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ჯგუ­ფი იყო. ახლა, როცა თა­ვა­დაც პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ, რო­გორ ფიქ­რობ, თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­თა გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი ყუ­რა­დღე­ბა მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლია?

- იცი, ძა­ლი­ან მიკ­ვირს იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ: პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლი­აო. ჯერ ერთი, ამ ყვე­ლა­ფერს მალე ეჩ­ვე­ვი და ქუ­ჩა­ში რომ გცნო­ბენ, ეს ბუ­ნებ­რი­ვი მოვ­ლე­ნა გგო­ნია; მე­ო­რეც - ჩვე­ნი ხალ­ხის მენ­ტა­ლი­ტე­ტი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ადა­მი­ა­ნე­ბი ნაკ­ლე­ბად გა­წუ­ხე­ბენ იმის გამო, რომ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ. თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი ძი­რი­თა­დად, კე­თი­ლი სურ­ვი­ლე­ბი­თა და შენ მი­მართ გა­მო­ჩე­ნი­ლი ელე­მენ­ტა­რუ­ლი ყუ­რა­დღე­ბით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბი­ან, რაც პი­რა­დად მე, კი არ მა­წუ­ხებს, არა­მედ ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს. ბო­ლოს და ბო­ლოს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხომ პა­პა­რა­ცე­ბი­სა და ფანკლუ­ბე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი არ არის გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და შე­სა­ბა­მი­სად, გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა...

ერ­თა­დერ­თი დის­კომ­ფორ­ტია ის, რომ იცი, ყო­ველ­თვის "100 თვა­ლი" გი­ყუ­რებს; ხვდე­ბი, რომ ყვე­ლა გაკ­ვირ­დე­ბა; ხალ­ხს აინ­ტე­რე­სებს, რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი, რა გაც­ვია, რამ­დე­ნი ლუკ­მა შე­ჭა­მე, ვის­თან ერ­თად ხარ და ა.შ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პო­პუ­ლა­რო­ბის ცუდი მხა­რეა, მაგ­რამ ამა­შიც თით­ქოს, არა­ფე­რი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არ არის. რა­ტომ? - იმი­ტომ, რომ კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ მხრივ ჩვე­უ­ლებ­რივ, თით­ქმის არაფ­რით გა­მორ­ჩე­ულ მო­ქა­ლა­ქე­ებ­საც არ ინ­დო­ბენ.

- მას შემ­დეგ, რაც ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი გახ­დი, ხომ არ მო­გე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, გა­გეც­ნო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბა­ში მხო­ლოდ ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან გყავ­და ნა­ნა­ხი და რომ­ლის გაც­ნო­ბაც წლე­ბის წინ შე­უძ­ლებ­ლად მი­გაჩ­ნდა?

- ჩემ­თვის თი­თო­ე­უ­ლი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის პი­რა­დად გაც­ნო­ბა გარ­კვე­ულ ემო­ცი­ას­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. კარ­გად მახ­სოვს, რო­გორ გა­მი­ხარ­და, პირ­ვე­ლად ჩემი გუნ­დი - "კო­მე­დი შოუს" ბი­ჭე­ბი და გო­გო­ნე­ბი რომ გა­ვი­ცა­ნი. მერე მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ისე ამე­წყო, რომ ის სი­ხა­რუ­ლი წარ­სულს ჩაჰ­ბარ­და, - ახლა ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩემ­თვის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია...

- თა­ვად თუ აძ­ლევ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს შენი გაც­ნო­ბის შანსს? რო­მე­ლი­მე მათ­გან­თან თუ მე­გობ­რობ?

- ძი­რი­თა­დად, Facebook-ის სა­შუ­ა­ლე­ბით ვმე­გობ­რობთ. ბევ­რი მათ­გა­ნი და­ეს­წრო ჩემი გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რას და გვქონ­და სა­შუ­ა­ლე­ბა, ერ­თმა­ნე­თი პი­რა­დად გაგ­ვეც­ნო. მოკ­ლედ, როცა თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის შან­სი მეძ­ლე­ვა, მათ მი­მართ თა­ვა­დაც ყო­ველ­თვის ვი­ჩენ ყუ­რა­დღე­ბას.

- თუ გახ­სოვს, რო­დის "დაღ­ვინ­დი"? "გარ­და­ტე­ხის ასა­კის" შემ­დეგ, რა მხრივ შე­იც­ვა­ლე?

- "აცე­ტე­ბუ­ლი" არც 16 წლი­სა ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც, ასე მგო­ნია, რომ 22 წლის რომ გავ­ხდი, მერე უფრო მე­ტად გა­ვი­ზარ­დე, ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შენი თა­ო­ბის მო­ზარ­დე­ბი დღე­ვან­დე­ლი თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის­გან რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან?

- თით­ქმის არაფ­რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, როცა ახალ თა­ო­ბას ვუ­ყუ­რებ, მათ საქ­ცი­ელს ვაკ­ვირ­დე­ბი, რა­დი­კა­ლურ ცვლი­ლე­ბას ვერ ვამ­ჩნევ...

- უკვე ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის აკ­რი­ტი­კე­ბენ მო­ზარ­დებს. თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასაკ­ში მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი თუ გა­ღი­ზი­ა­ნებ­და და დღეს თა­ვად რას ფიქ­რობ ახალ თა­ო­ბა­ზე?

- ზო­გა­დად, კრი­ტი­კის მოყ­ვა­რუ­ლი არ გახ­ლა­ვართ. თა­ნაც - "გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში", თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ა­ნის შე­ფა­სე­ბა, შეც­დო­მად მი­მაჩ­ნია; ისი­ნი ხომ რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ სულ სხვა­ნა­ი­რე­ბი გახ­დე­ბი­ან, დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში აუ­ცი­ლებ­ლად შე­იც­ვლე­ბი­ან - ზოგი რა­დი­კა­ლუ­რად, ზო­გიც - ნა­წი­ლობ­რივ, მაგ­რამ მა­ინც...

- რას და­არ­ქმევ­დი შენი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს?

- ჩემს თა­ო­ბას "ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის მსხვერ­პლს" და­ვარ­ქმევ­დი. ყვე­ლა ახა­ლი კა­ნო­ნი, ყვე­ლა გა­სა­ჭი­რი თუ ლხი­ნი ჩვენ­ზე გა­მოს­ცა­დეს...

- წიგ­ნებ­თან თუ მე­გობ­რობ­დი?

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და კი­თხვა და შე­სა­ბა­მი­სად, ბე­ჯი­თი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. წიგნს სა­ში­ნაო და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბის შემ­დე­გა­დაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვკი­თხუ­ლობ­დი. ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ, გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ახლა ვზარ­მა­ცობ. თუმ­ცა, იმე­დი მაქვს, რომ მალე ჩავ­დგე­ბი კა­ლა­პოტ­ში, რად­გან ახლა უფრო მეტი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, ვიდ­რე ბოლო წლე­ბის მან­ძილ­ზე მქონ­და.

- მას­წავ­ლებ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და? გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად რო­მელ საგ­ნებს სწავ­ლობ­დი?

- მას­წავ­ლებ­ლებ­თან მშვე­ნი­ე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. შე­ნიშ­ვნას მხო­ლოდ კარ­ნა­ხის გამო მაძ­ლევ­დნენ (იღი­მის)... სხვა­თა შო­რის, ყვე­ლა სა­განს ერ­თნა­ი­რად კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი და მას­წავ­ლებ­ლე­ბის, დი­რექ­ტო­რის ჩემ­და­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც ადეკ­ვა­ტუ­რი იყო. მათ­გან დიდ სით­ბო­სა და პა­ტი­ვის­ცე­მას ვგრძნობ­დი... აი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში კი ნამ­დვი­ლად მქონ­და "ამორ­ჩე­უ­ლი" საგ­ნე­ბი.

- კლა­სე­ლებ­თან ერ­თად, "შა­ტა­ლო­ზე" ხში­რად მი­დი­ო­დი?

- "შა­ტა­ლო­ზე" ერთხელ ვი­ყა­ვი და ისიც, ისე უნი­ჭოდ დავ­გეგ­მეთ, რომ დი­რექ­ტო­რის კა­ბი­ნეტ­ში ამოვ­ყა­ვით თავი მა­ნამ, ვიდ­რე სკო­ლი­დან გაქ­ცე­ვას მო­ვა­ხერ­ხებ­დით. ისე, ხში­რად, როცა სხვე­ბი "შა­ტა­ლოს" აწყობ­დნენ, მე სახ­ლში მივ­დი­ო­დი, რად­გან გა­მაფრ­თხი­ლეს: - ყვე­ლა შენი კლა­სე­ლი თუ წავა, სკო­ლა­ში არც შენ დარ­ჩე; უბ­რა­ლოდ, სხვა­გან კი არ წახ­ვი­დე, შინ მო­დიო.

- შენ და ლიკა ბავ­შვო­ბა­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად სად მი­დი­ო­დით ხოლ­მე?

- ყო­ველ­თვის ასე ხდე­ბო­და: ჯერ მთა­ში, კერ­ძოდ - ბორ­ჯომ­ში, ლი­კან­ში ან ცა­გერ­ში ვის­ვე­ნებ­დით, შემ­დეგ კი ზღვა­ზე მივ­დი­ო­დით. ზღვა ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­და მეც და ლი­კუ­ნა­საც; აი, მთა­ში ყოფ­ნი­სას კი ერთი სული გვქონ­და, რო­დის გა­ვი­დო­და დრო. მოკ­ლედ, დღე­ებს ვით­ვლი­დით...

- რო­გორ ემ­ზა­დე­ბო­დით ბავ­შვო­ბა­ში ახა­ლი წლის შე­სახ­ვედ­რად და ახლა რით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბა შენი სამ­ზა­დი­სი?

- ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლი ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და. მე და ლიკა ერ­თად ვა­წყობ­დით ნაძ­ვის ხეს, 31-ში, ღა­მით კი ამ ნაძ­ვის ხის ქვეშ ყო­ველ­თვის სა­ჩუქ­რე­ბი გვხვდე­ბო­და. იყო მხი­ა­რუ­ლე­ბა, ბევ­რი სტუ­მა­რი და ა.შ. მარ­თა­ლია, ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ვი­ცო­დი, რომ თოვ­ლის ბა­ბუა სი­ნამ­დვი­ლე­ში, არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ეს დღე­სას­წა­უ­ლი მა­ინც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარ­და და დღე­საც ასეა... ახლა სა­დღე­სას­წა­უ­ლო გან­წყო­ბას გარ­კვე­უ­ლი სა­ა­ხალ­წლო ფილ­მე­ბი და სიმ­ღე­რე­ბი მიქ­მნის.

- ბავ­შვო­ბა­ში ალ­ბათ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გყავ­და... შე­გიძ­ლია შენს ბავ­შვურ გა­ტა­ცე­ბა­ზე რა­ი­მე გვი­ამ­ბო?

- სხვა­თა შო­რის, ბავ­შვო­ბა­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ მყო­ლია. ნუ, შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღაც მომ­წონ­და, მაგ­რამ სე­რი­ო­ზუ­ლი არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა. პირ­ვე­ლი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი 19 წლის ასაკ­ში მყავ­და...

- პა­ტა­რა­ო­ბი­სას რა ფორ­მით გა­მო­ხა­ტავ­დნენ ბი­ჭე­ბი შენ მი­მართ სიმ­პა­თი­ას? სა­ჩუქ­რებს თუ გი­ძღვნიდ­ნენ ან თმას მა­ინც თუ გა­წიწ­კნიდ­ნენ?

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი ბა­ღი­დან­ვე გვყავ­და მეც და ლი­კუ­ნა­საც. ჩვენ მი­მართ სიმ­პა­თი­ას გა­მო­ხა­ტავ­დნენ სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად და სა­სა­ცი­ლოდ. ძი­რი­თა­დად, ლექ­სებს გვი­ძღვნიდ­ნენ, სკო­ლის ასაკ­ში კი წე­რი­ლებ­საც ვი­ღებ­დით (იღი­მის).

- პა­ტა­რა­ო­ბი­სას რა პრო­ფე­სი­ა­ზე ოც­ნე­ბობ­დი? როცა არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე და­დე­ქი, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ხომ არ შეც­ვა­ლე?

- ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მქონ­და სურ­ვი­ლი, სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის თვით­რე­ა­ლი­ზე­ბა მო­მეხ­დი­ნა. თუმ­ცა ზუს­ტად არ ვი­ცო­დი, მო­მა­ვალ­ში რას ვა­პი­რებ­დი და რო­მელ სფე­რო­ში ვიგ­რძნობ­დი თავს კარ­გად. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ბა­რე­ბა, რა­ღაც პე­რი­ო­დი კი ჟურ­ნა­ლის­ტის პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბა­ზეც ვფიქ­რობ­დი, თუმ­ცა ოჯა­ხის წევ­რე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნით, სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მო­ვე­წყვე. პრო­ფე­სი­ით სტო­მა­ტო­ლო­გი ვარ, მაგ­რამ რო­გორც იცით, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ. მოკ­ლედ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი არე­უ­ლად, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, კა­ნონ­ზო­მი­ე­რად მოხ­და (იღი­მის).

- დედ-მამა რა­ი­მეს თუ გიკ­რძა­ლავ­და და სა­ერ­თო­დაც, რო­გორ ფიქ­რობ, შვი­ლის­თვის რა­ღა­ცე­ბის აკ­რძალ­ვა მი­ზან­შე­წო­ნი­ლია?

- მე და ლი­კას მშობ­ლე­ბის­გან გარ­კვე­უ­ლი შე­ზღუდ­ვე­ბი გვქონ­და და იყო წე­სე­ბი, რომ­ლებ­საც ვერ და­ვარ­ღვევ­დით. ვი­ყა­ვით მკაც­რი კონ­ტრო­ლის ქვეშ ზუს­ტად იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ეს მარ­თლა სა­ჭი­რო იყო, - ანუ ჩემი აზ­რით, ვიდ­რე სა­კუ­თარ თავ­ზე და საქ­ცი­ელ­ზე პა­სუ­ხის­გე­ბა არ შე­გიძ­ლია, მა­ნამ­დე მშობ­ლის ხელი არ უნდა მო­გაკ­ლდეს...

- რა ასაკ­ში გახ­დი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი? და კი­დევ, იმის­თვის, რომ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი იყო, რა არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი?

- და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა ზო­გა­დი ცნე­ბაა; ზოგი ამას აღ­წევს ღრმა ბავ­შვო­ბა­ში, ზოგი ყმაწ­ვი­ლო­ბა­ში, ზო­გიც - ღრმა სი­ბე­რე­ში, ზოგი კი ვე­რას­დროს. პი­რა­დად მე, ახლა რომ ვუკ­ვირ­დე­ბი, ვფიქ­რობ, ბავ­შვო­ბი­დან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი. თუმ­ცა, იმა­ში, რომ რა­ღა­ცე­ბის გა­კე­თე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლა­დაც შე­მეძ­ლო, სა­კუ­თარ თავს 21-22 წლის ასაკ­ში გა­მო­ვუ­ტყდი. რა­ტომ? - ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ­დი, რომ ამა თუ იმ პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბა და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­ღე­ბა დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ...

- ბოლო დროს ყვე­ლა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ბევ­რი ცვლი­ლე­ბა მოხ­და. შენ­კენ რა­ი­მე სი­ახ­ლე ხომ არ არის? რო­მე­ლი­მე ახალ პრო­ექ­ტზე ხომ არ მუ­შა­ობ?..

- მარ­თლაც, დღეს­დღე­ო­ბით თით­ქმის ყვე­ლა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში არე­უ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა და ჯერ არა­ვინ არა­ფერ­ში არ არის ბო­ლომ­დე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი. რო­გორც კი სიმ­შვი­დე და­ი­სად­გუ­რებს, სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებ­ზე და პრო­ექ­ტებ­ზე მერე მო­გიყ­ვე­ბით.

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევ ან უსურ­ვებ მო­ზარ­დებს?

- მათ ვურ­ჩევ, ენ­დონ მშობ­ლე­ბის რჩე­ვებს. გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ, რომ ასა­კის გამო ვერ ექ­ნე­ბათ ის ცოდ­ნა, რა­საც ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა ჰქვია, ეს კი მერ­წმუ­ნეთ, ბევრ რა­მეს ნიშ­ნავს; პა­ტი­ვი სცენ მშობ­ლებს, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ, რომ ადრე თუ გვი­ან, აუ­ცი­ლებ­ლად დად­გე­ბა დრო, როცა ამას ძა­ლი­ან ინა­ნე­ბენ, მაგ­რამ სი­ნა­ნუ­ლი გვი­ა­ნი იქ­ნე­ბა; მო­ექ­ცნენ ადა­მი­ა­ნებს ისე, რო­გორც თა­ვად უნ­დათ, რომ სხვე­ბი ექ­ცე­ოდ­ნენ და აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ი­ღონ გა­ნათ­ლე­ბა, რათა სა­კუ­თარ თავს ამ ცხოვ­რე­ბა­ში წინსვლის, წარ­მა­ტე­ბის შან­სი მის­ცენ... და­ბო­ლოს, ყვე­ლას გი­ლო­ცავთ დამ­დეგ შობა-ახალ წელს. თი­თო­ე­ულ თქვენ­განს ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვუ­სურ­ვებ!

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)