ამ­ჯე­რად, ცნო­ბილ იუ­რის­ტებს თა­ვი­ან­თი პრაქ­ტი­კი­დან სა­ხა­ლი­სო ამ­ბე­ბის მო­ყო­ლა ვთხო­ვეთ. ისი­ნი არ დაგვზარ­დნენ და ჩვე­უ­ლი ენაკ­ვი­მა­ტო­ბით, რე­ა­ლუ­რი ამ­ბე­ბი გა­იხ­სე­ნეს.

"მე დედა ვარ, დე-და"

ნანა ფრი­დო­ნაშ­ვი­ლი რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, რაც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ად­ვო­კა­ტია, ადრე აქ­ტი­უ­რი ჟურ­ნა­ლის­ტი გახ­ლდათ, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც იუ­რის­ტო­ბა არ­ჩია და ადა­მი­ა­ნე­ბის უფ­ლე­ბებს იცავს... ადრე, ტრან­სპორ­ტის პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში პრეს­სამ­სა­ხუ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო და პრო­კუ­რო­რებ­სა და მო­ქა­ლა­ქე­ებს შო­რის კუ­რი­ო­ზულ დი­ა­ლო­გებს ხში­რად შეს­წრე­ბია. მან სწო­რედ ასე­თი ამ­ბე­ბი გა­იხ­სე­ნა.

პრო­კუ­რო­რის კა­ბი­ნეტ­ში უეც­რად ქალი შე­მო­იჭ­რა:

- მე დედა ვარ! დედა! გეს­მით, დე-და?! რო­გორ შე­ვე­გუო ამ ამ­ბავს?! ჩემი შვი­ლი... ჩემი ერ­თა­დერ­თი შვი­ლი...

- და­ვი­ჭი­რეთ?! - ჰკი­თხა გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა პრო­კუ­რორ­მა.

- ნე­ტავ, და­გე­ჭი­რათ... რა­ღაც იმე­დი მა­ინც მექ­ნე­ბო­და!

- უკაც­რა­ვად... და­ი­ღუ­პა?!

- რო­გორ ვი­ნატ­რო... ეგ უბე­დუ­რე­ბა... საფ­ლა­ვი მა­ინც ხომ მექ­ნე­ბო­და?! დავ­ჯდე­ბო­დი და ვი­ტი­რებ­დი... არა, ამ ჯო­ჯო­ხეთს ყვე­ლა­ფე­რი სჯობს...

- ქალ­ბა­ტო­ნო, დამ­შვიდ­დით და ისე თქვით, რა ხდე­ბა.

- დედა ვარ... უბე­დუ­რი დე-და!

- ქალ­ბა­ტო­ნო, მეს­მის... ძნე­ლია... მაგ­რამ იქ­ნებ ამიხ­სნათ, რა ხდე­ბა?! რა და­ე­მარ­თა თქვენს შვილს?

- ამა­ზე მეტი, რა უნდა და­მარ­თო­და?! მომ­ტა­ცეს! დამ­ღუ­პეს და და­მაქ­ცი­ეს!

- შეყ­ვა­რე­ბულ­მა მო­ი­ტა­ცა? არ მოგ­წონთ სა­სი­ძო? - გა­ე­ბად­რა სახე პრო­კუ­რორს.

- სა­სი­ძო?! არა, ბიჭი მომ­ტა­ცეს... ბიჭი... მერე რა, რომ ორ­მოც­და­სა­მი წლის არის... ჩემ­თვის სულ ბავ­შვი იქ­ნე­ბა...

- ეჭვი გაქვთ ვინ­მე­ზე?

- ეჭვი კი არა, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ვინც არის! მთე­ლი წე­ლი­წა­დია მე­მუქ­რე­ბა, გა­გამ­წა­რე­ბო და აი, გა­მამ­წა­რა კი­დეც!

- შვი­ლის გა­ტა­ცე­ბით გე­მუქ­რე­ბო­დათ? რა­ტომ?

- ეგ რომ ვი­ცო­დე...

- ქალ­ბა­ტო­ნო, მორ­ჩით წუ­წუნს და მი­თხა­რით, რო­დის გა­ი­ტა­ცეს თქვე­ნი შვი­ლი? მშვი­დად მი­ამ­ბეთ, რომ გა­ვი­გო, რა მოხ­და.

- უკვე ცხრა­მე­ტი დღეა, არ ვიცი, რას ჭამს, რას სვამს, სად არის...

- ქალ­ბა­ტო­ნო, დამ­შვიდ­დით, - პრო­კუ­რორ­საც აევ­სო მოთ­მი­ნე­ბის ფი­ა­ლა.

- მძევ­ლად ჩა­იგ­დო იმ უსინ­დი­სომ!

- რა­ტომ?

- არ ვიცი, მაგ­რამ ჩემი შვი­ლი მძე­ვა­ლია! ვნა­ხე და ვიცი!

- სად ნა­ხეთ? ქალ­ბა­ტო­ნო, რა­ღა­ცას ან არ მე­უბ­ნე­ბით, ან...

- ქუ­ჩა­ში შემ­თხვე­ვით ვნა­ხე... მალე დავ­ბრუნ­დე­ბიო... ისიც იქ იყო!

- ვინ?

- ჩემი და­მაქ­ცე­ვა­რი! გამ­ტა­ცე­ბე­ლი! - სა­კუ­თარ თავ­ში გა­სარ­კვე­ვად დრო მჭირ­დე­ბაო... ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დე­ბი და დავ­ბრუნ­დე­ბიო, - მი­თხრა ჩემ­მა შვილ­მა.

- რა აქვს სა­კუ­თარ თავ­ში გა­სარ­კვე­ვი? - ვე­რა­ფერს მიხ­ვდა პრო­კუ­რო­რი.

- არ ვიცი... მგო­ნი, ცოლს ღა­ლა­ტობს... სხვა ქალი შე­უყ­ვარ­და... რა ვქნა?!

- აგა­შე­ნათ ღმერ­თმა! მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ცო­ცხა­ლი და უვ­ნე­ბე­ლი ყო­ფი­ლა. უკაც­რა­ვად, მაგ­რამ ცოლ-ქმრის საქ­მე­ში ვერ ჩა­ვე­რე­ვით. დამ­შვიდ­დით. თა­ვად გა­არ­კვე­ვენ ყვე­ლა­ფერს. ვი­ფიქ­რე, მარ­თლა და­ნა­შა­უ­ლი ხომ არ მოხ­და-მეთ­ქი?!

- და­ნა­შა­უ­ლი არ მოხ­და?! კაცი მძევ­ლად ჰყავს იმ გა­რე­წარს. მა­ინ­ცდა­მა­ინც უნდა მოკ­ლას?! - არ ჩერ­დე­ბო­და აღ­შფო­თე­ბუ­ლი ქალი.

- ქალ­ბა­ტო­ნო, თქვე­ნი შვი­ლი კარ­გად არის, ჭამს, სვამს, ჰა­ერ­ზე და­სე­ირ­ნობს და, რო­გორც ირ­კვე­ვა, ქა­ლებ­საც არ იკ­ლებს! ეგ არის მძე­ვა­ლი?! მძე­ვა­ლი მე ვარ, თქვე­ნი მძე­ვა­ლი და თუ შე­იძ­ლე­ბა, გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლეთ! საქ­მე მაქვს, თან, ძა­ლი­ან ბევ­რი!

- ვე­რა­ფე­რი გა­ი­გეთ! თქვენ ხართ პრო­კუ­რო­რი?! რომ შემ­ხვდა, ისიც იქ იყო! რო­გორ ფიქ­რობთ, გამ­ტა­ცე­ბელ­თან ერ­თად მე­ტყო­და ჩემი შვი­ლი, მი­ჭირს და მიშ­ვე­ლე რა­მეო?! მაგ­რამ, ხომ ვიცი, რაც ხდე­ბა?! ჩემს და­სამ­შვი­დებ­ლად თქვა, სა­კუ­თარ თავ­ში გარ­კვე­ვა მჭირ­დე­ბა და დავ­ბრუნ­დე­ბიო, თო­რემ... სა­ი­დუმ­ლოდ გე­ტყვით, ვალი აქვს!

- ვე­რა­ფე­რი გა­ვი­გე! ქალ­ბა­ტო­ნო, რა გინ­დათ ჩემ­გან?!

- ჩემს შვილს გამ­ტა­ცებ­ლის ვალი აქვს. იმა­ნაც, ადგა და გა­ი­ტა­ცა! რა არის გა­უ­გე­ბა­რი?!

- იცით, სად ცხოვ­რობს თქვე­ნი შვი­ლის გამ­ტა­ცე­ბე­ლი?

- რა თქმა უნდა!

პრო­კუ­რორ­მა მისი მოყ­ვა­ნის ბრძა­ნე­ბა გას­ცა და ერთ სა­ათ­ში მის კა­ბი­ნეტ­ში დაბ­ნე­უ­ლი კაცი შე­მო­იყ­ვა­ნეს.

- რად მინ­დო­და ამ კა­ცის გა­ტა­ცე­ბა? ხომ არ გა­გიჟ­დით, ახ­ლო­ბე­ლია... კა­ცუ­რად მთხო­ვა, ცოტა ხნით სახ­ლი­დან უნდა წა­მო­ვი­დე და შე­მი­ფა­რეო... უარი მეთ­ქვა?!

- შენ დამ­ღუ­პე და და­მაქ­ციე, ახლა თავი ან­გე­ლო­ზად მო­გაქვს?! - აქა­ქან­და ისევ ქალი.

- რას ამ­ბობთ? სა­ი­დან მო­ი­ტა­ნეთ? ვა­ლის­თვის "მძევ­ლად ჩა­ვიგ­დებ­დი"? მე­ცი­ნე­ბა, სა­სა­ცი­ლოდ თუ მაქვს საქ­მე...

ამ დროს კა­ბი­ნეტ­ში შე­მო­ვარ­და ახალ­გაზ­რდა კაცი:

- რა გინ­და, დედა, რას მერ­ჩი?! მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა, რა­ტომ უნდა ვიყო შენი "სი­ურპრი­ზე­ბის" მსხვერ­პლი?!

- და­ი­ჭე­რენ... მე­გო­ნა, გეხ­მა­რე­ბო­დი...

- ვის და­ი­ჭე­რენ? რა­ტომ?

- გეხ­მა­რე­ბო­დი... შენ თავს ვფი­ცავ...

- ვინ გთხო­ვა?! რა გინ­და?! მა­ცა­ლე ცხოვ­რე­ბა!

ბოლო ხმა­ზე ღრი­ა­ლებ­და ახალ­გაზ­რდა მა­მა­კა­ცი. გა­ირ­კვა, "გა­ტა­ცე­ბულს" "გამ­ტა­ცებ­ლის" ვალი მარ­თლაც ჰქონ­და, თა­ნაც საკ­მა­ოდ სო­ლი­დუ­რი თან­ხა უსეს­ხია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, გამ­სეს­ხე­ბელ­სა და მსეს­ხე­ბელს ერ­თმა­ნეთ­თან არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ ჰქო­ნი­ათ, დე­დამ შვი­ლის "დახ­მა­რე­ბა" გა­და­წყვი­ტა და გამ­სეს­ხე­ბელს შვი­ლის გა­ტა­ცე­ბა და­აბ­რა­ლა, - და­ი­ჭე­რენ და ჩემს შვილს ვა­ლის გა­დახ­დას აღარ მოს­თხოვ­სო. პრო­კუ­რო­რი ამ უც­ნა­უ­რი დე­დის შემ­ხედ­ვა­რე გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი იდგა და ხმას ვე­ღარ იღებ­და.

ბრალ­დე­ბუ­ლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა

ად­ვო­კა­ტი ლი­ლი­კო გე­ლაშ­ვი­ლი:

- უაქ­ცი­ზო სი­გა­რე­ტის თემა, ერთ დროს აქ­ტუ­ა­ლუ­რი იყო. ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი ამ ბრალ­დე­ბით გორ­ში და­ა­კა­ვეს, რო­მელ­საც აღ­მკვე­თი ღო­ნის­ძი­ე­ბის სა­ხით გი­რაო შე­ე­ფარ­და. გა­მო­ძი­ე­ბა დას­რულ­და და საქ­მე სა­სა­მარ­თლო­ში წა­რი­მარ­თა. პრო­კუ­რორ­თან საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა­ზე მო­ლა­პა­რა­კე­ბებს ვა­წარ­მო­ებ­დი და ამ­ბის გა­სა­გე­ბად ბრალ­დე­ბულ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა და­მი­რე­კა და ასე ვუ­თხა­რი:

- ია, ცუ­დად გვაქვს საქ­მე, პრო­კუ­რა­ტუ­რა შენ­გან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას ითხოვს, საპ­რო­ცე­სო არ გა­მო­ვა; პო­ლი­ცი­ას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას არ ვთან­ხმდე­ბი და შენ რას ფიქ­რობ?

ისიც შე­წუხ­და და მი­თხრა, მო­ვი­ფიქ­რებ რა­მეს და შეგ­ხვდე­ბიო. რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ ოფის­ში ის ქალ­ბა­ტო­ნი მო­ვი­და, ხელ­ში რა­ღაც სა­ბუ­თე­ბი ეჭი­რა და შე­წუ­ხე­ბუ­ლი ხმით მე­უბ­ნე­ბო­და:

- ბევ­რი ვი­ფიქ­რე და რად­გან სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი არ არ­სე­ბობს, გა­დავ­წყვი­ტე, დავ­თან­ხმდე, ოღონდ, იქ­ნებ ერთი თხოვ­ნა შე­მის­რუ­ლონ და ამა­ში და­მეხ­მა­რე: იმ და­ლოც­ვი­ლებს აუხ­სე­ნი, - ოჯა­ხე­ბი მა­თაც ხომ აქვთ, ბავ­შვე­ბის მი­ტო­ვე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბა და იქ­ნებ გო­რის ნაც­ვლად თბი­ლის­ში და­მა­წყე­ბი­ნონ მუ­შა­ო­ბა, სა­ბუ­თე­ბიც უკვე მო­ვი­ტა­ნე...

- რა უნდა და­გა­წყე­ბი­ნონ? - ვერ მივ­ხვდი და და­ვი­ბე­ნი.

- რა გა­გიკ­ვირ­და, შენ არ მი­თხა­რი, თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას ითხო­ვე­ნო? ჰოდა, მეც დავ­თან­ხმდე­ბი, აი, სა­ბუ­თე­ბიც, უბ­რა­ლოდ თბი­ლის­ში და­მა­წყე­ბი­ნონ, გორი ჩემ­თვის შო­რია.

კი­დევ ერთხელ რომ გა­ი­მე­ო­რა, მივ­ხვდი, რას ამ­ბობ­და. ისე­თი სი­ცი­ლი ამი­ტყდა, არ და­მა­ვი­წყდე­ბა მისი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი სახე. თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა მან ისე გა­ი­გო, რო­გორც პო­ლი­ცი­ა­ში სამ­სა­ხუ­რის და­წყე­ბა. თან ამ წი­ნა­და­დე­ბა­ზეც თავს იკა­ვებ­და, ამას­თან, სა­ბუ­თე­ბიც მო­ი­ტა­ნა, დრო რომ არ და­ე­კარ­გა.

ლა­მა­ზი ქა­ლის წო­ნი­ა­ნი სი­ტყვა

- არა­ნაკ­ლებ კუ­რი­ო­ზუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი მექ­მნე­ბა საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბე­ბის დროს. არ გე­გო­ნოთ, რომ იქ ნაკ­ლე­ბი პრობ­ლე­მაა. სა­ერ­თოდ არ მიყ­ვარს საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა­ზე ლა­პა­რა­კი, რად­გან ეს წმინ­და წყლის ვაჭ­რო­ბაა. მაგ­რამ ასე­თი მო­ლა­პა­რა­კე­ბის დროს ხში­რად გამ­მარ­თლე­ბია, რად­გან ჩემ­და­მი სიმ­პა­თი­ით გან­მსჭვა­ლუ­ლა პრო­კუ­რო­რი და ჩემს წი­ნა­და­დე­ბას საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა­ზე და­თან­ხმე­ბუ­ლა. ხში­რად ეგო­ნათ, რომ საქ­მის მოგ­ვა­რე­ბა­ში ძმე­ბი კუბ­ლაშ­ვი­ლე­ბი მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ...

ახალ­გაზ­რდა ქალ­მა მომ­მარ­თა. ამ­ბობ­და, რომ გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რეს და დამ­ნა­შა­ვის დას­ჯა სურ­და, თუმ­ცა და­ში­ნე­ბუ­ლი იყო გლ­და­ნი-ნა­ძა­ლა­დე­ვის მა­შინ­დე­ლი პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სის მიერ. ქალ­მა სა­ჩი­ვა­რი ახალ­გაზ­რდა მა­მა­კა­ცის წი­ნა­აღ­მდეგ სწო­რედ იმ რა­ი­ო­ნის პო­ლი­ცი­ა­ში შე­ი­ტა­ნა და მი­უ­თი­თა, რომ გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რეს. ბრალ­დე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი გვა­რად ახა­ლა­ია იყო, არ ვიცი, ბაჩო ახა­ლა­ი­ას­თან ნა­თე­სა­უ­რი კავ­ში­რი ჰქონ­და თუ არა, მაგ­რამ ფაქ­ტია, პო­ლი­ცია ქალ­ბა­ტონს და­უ­პი­რის­პირ­და და საქ­მე ისე წა­რი­მარ­თა, რომ ქალს იჭერ­დნენ.

ყვე­ლა­ფე­რი ისე მო­ე­წყო, რომ ქალი ფაქტს ვერ ამ­ტკი­ცებ­და, საქ­მი­დან ძა­ლა­დო­ბის კვა­ლი სა­ერ­თოდ გა­აქ­რეს. ბრალ­დე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი ამ­ბობ­და, იმ ქალს დიდი ხა­ნია, ვხვდე­ბი, პრობ­ლე­მა არ ჰქონ­და, უბ­რა­ლოდ ახლა ჩემ­გან ფუ­ლის გა­მო­ძალ­ვა უნდა და ამი­ტომ მი­ჩივ­ლაო. ისიც გა­ირ­კვა, რომ იმ ქალს მარ­თლა ჰქონ­და ვა­ლე­ბი და პო­ლი­ცია პი­რი­ქით, აში­ნებ­და მას. პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი პირ­და­პირ და­ე­მუქ­რა, ცი­ხე­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბიო. საქ­მე­ში ჩა­ვერ­თე და ამ სა­კი­თხზე ერთ-ერთ პრო­კუ­რორ­სა და მა­ღალ­ჩი­ნო­სანს შევ­ხვდი. იმ მა­ღალ­ჩი­ნო­სანს არ ვიც­ნობ­დი, მი­თხრეს, ძა­ლი­ან მკაც­რი­აო. ფაქ­ტე­ბი რომ გა­ვა­ცა­ნი, მო­მიბ­რუნ­და და მი­თხრა:

- რა ზღაპ­რებ­საც მიყ­ვე­ბი, თვი­თონ თუ გჯე­რა ამის? გჯე­რა, რომ ის ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლია? ქალი ფუ­ლის შოვ­ნას ცდი­ლობს, რად­გა­ნაც ბევ­რი ვალი აქ­ვსო...დიდ­ხანს ვი­ყა­ვი მის კა­ბი­ნეტ­ში, საქ­მის დე­ტა­ლებს ვი­ხი­ლავ­დით. მაგ­რამ მას და­ვუ­სა­ბუ­თე, რომ ქალი კი არა, მა­მა­კა­ცი ტყუ­ო­და.

რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ მი­ბა­რე­ბენ და მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ და­ნა­შა­უ­ლი გა­იხ­სნა და მა­მა­კაც­მა აღი­ა­რა ყვე­ლა­ფე­რი. სი­მარ­თლე თქვა, მაგ­რამ გვარ­მა მა­ინც უშ­ვე­ლა, ცი­ხე­ში არ გა­უშ­ვი­ათ, ქალ­ბა­ტო­ნის­თვის ზა­რა­ლი აა­ნა­ზღა­უ­რე­ბი­ნეს, მას ფული გა­და­უ­ხა­და და საქ­მეც ასე მოგ­ვარ­და.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)