ახა­ლი წლის შე­სა­გე­ბებ­ლად თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ემ­ზა­დე­ბა; ყვე­ლა ცდი­ლობს, ახა­ლი სა­მო­სით, ლა­მა­ზი სამ­კა­უ­ლით, სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­რე­მო­ში შეხ­ვდეს და ჯა­დოს­ნურ ღა­მეს სა­უ­კე­თე­სო გან­წყო­ბი­ლე­ბაც და­ი­ბე­დოს. სა­დღე­სას­წა­უ­ლო გეგ­მებ­სა და ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს გა­ვე­სა­უბ­რე.

ეკო ფან­გა­ნი, მო­დე­ლი:

- ას­ტრო­ლო­გე­ბის სა­ა­ხალ­წლო რჩე­ვე­ბი სიმ­ბო­ლუ­რია და ახა­ლი წე­ლიც სიმ­ბო­ლურ დღე­სას­წა­უ­ლად მი­მაჩ­ნია. ასე თუ ისე, ახა­ლი წლის სა­ღა­მოს ჩა­საც­მე­ლი ტა­ნი­სა­მო­სის შე­ძე­ნი­სას, ძი­რი­თა­დად, ფე­რებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. ახლა ამ­ბო­ბენ, - ვი­ნა­ი­დან გვე­ლის წელი მო­დის, მისი ტყა­ვის სა­მო­სი არ უნდა ჩა­ვიც­ვა­თო. ჰოდა, ასეთ რა­მეს მეც არ გა­ვა­კე­თებ...

- ახა­ლი წლის ღა­მეს რო­მე­ლი­მე ღო­ნის­ძი­ე­ბის გა­ძღო­ლა ხომ არ მო­გი­წევს?

- კი. "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის"გალა-კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ, ერთ-ერთ კლუბ-რეს­ტო­რან­ში გა­სარ­თო­ბი სა­ა­ხალ­წლო სა­ღა­მოს წამ­ყვა­ნი ვიქ­ნე­ბი... სა­ერ­თოდ, ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე ერთი და იმა­ვე ტან­საც­მლით სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს; სპორ­ტუ­ლად იშ­ვი­ა­თად ვიც­ვამ, ყო­ველ­თვის მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი ვარ ხოლ­მე. ყო­ველ ახალ წელს ვცდი­ლობ, სა­ღა­მოს კაბა ჩა­ვიც­ვა და შე­სა­ბა­მი­სი ფეხ­საც­მე­ლი, ვარ­ცხნი­ლო­ბა და მა­კი­ა­ჟიც მქონ­დეს. სა­ა­ხალ­წლოდ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი მო­დის ახალ ტენ­დენ­ცი­ებს ხომ გვთა­ვა­ზო­ბენ? ჰოდა, მათ რჩე­ვებს მეც ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.

- რა­ი­მე სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცია თუ გაქვს?

- დამ­დეგს ყო­ველ­თვის სახ­ლში ვხვდე­ბი და მერე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, გა­სარ­თო­ბად მივ­დი­ვარ ან ვმუ­შა­ობ. დე­დას აქვს ასე­თი ტრა­დი­ცია: ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რმა ნაძ­ვის ხეზე ახა­ლი სა­თა­მა­შო უნდა ჩა­მო­კი­დოს; 12 სა­ათ­ზე ერ­თმა­ნეთს აუ­ცი­ლებ­ლად, გო­ზი­ნა­ყი უნდა მი­ვარ­თვათ და ხელ­ში შამ­პა­ნუ­რით სავ­სე ჭიქა უნდა გვე­ჭი­როს... უკვე დიდი გოგო ვი­ყა­ვი, თოვ­ლის ბა­ბუ­ას­თვის ფეხ­საც­მელს რომ ვამ­ზა­დებ­დი, ახლა სან­ტა კლა­უ­სის­თვის წინ­და გვაქვს (იცი­ნის). სა­ა­ხალ­წლო სა­ჩუქ­რის მი­ღე­ბა ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ის ახალ სი­ხა­რულ­თან, ახალ წარ­მა­ტე­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა.

რატი დურ­გლიშ­ვი­ლი, მომ­ღე­რა­ლი:

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ადრე ახალ წელს ქუ­ჩა­ში, დიდ კონ­ცერ­ტებ­ზე ვხვდე­ბო­დით, ახლა კი მგო­ნი, მსგავ­სი მას­შტა­ბუ­რი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი არ იგეგ­მე­ბა და 2013-ის დად­გო­მას ალ­ბათ, შინ აღ­ვნიშ­ნავ, შემ­დეგ კი მე და მაკა რამ­დე­ნი­მე რეს­ტო­რან­ში ვიმ­ღე­რებთ, ჩვენს საყ­ვა­რელ მსმე­ნელს მი­ვე­ფე­რე­ბით და ახალ წელს სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს მი­ვუ­ლო­ცავთ. შე­საძ­ლოა, თბი­ლი­სი­და­ნაც მოგ­ვიხ­დეს გას­ვლა... სა­ერ­თოდ, როცა ხალ­ხი ახალ წელს ქუ­ჩა­ში, ჩვენ­თან ერ­თად ეგე­ბე­ბა, ამით დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ; მათი მო­ღი­მა­რი სა­ხე­ე­ბის ყუ­რე­ბა მი­ხა­რია.

- ახა­ლი წლის­თვის ოჯა­ხის წევ­რებს სა­ჩუქ­რებს თუ უმ­ზა­დებ?

- ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია! ვგიჟ­დე­ბი, როცა ადა­მი­ა­ნებს სი­ხა­რულ­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვა­ნი­ჭებ.

- სა­ა­ხალ­წლო სა­კონ­ცერ­ტო ტა­ნი­სა­მოსს რის მი­ხედ­ვით ირ­ჩევ?

- რო­დე­საც კონ­ცერტს მე­რია ატა­რებ­და, ისი­ნი ზრუ­ნავ­დნენ ჩვენს ჩაც­მუ­ლო­ბა­სა და იმიჯ­ზე. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მათ­თან წამ­ყვა­ნი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი თა­ნამ­შრომ­ლობ­დნენ. ერთი მხრივ, ეს კარ­გი იყო, რად­გან კონ­ცერ­ტი მთლი­ა­ნად "შე­ფუ­თუ­ლი"გახ­ლდათ.

- ბევრ ადა­მი­ანს ტრა­დი­ცია აქვს, წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ გარ­დე­რო­ბი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად გა­ნა­ახ­ლოს...

- მე ეს ტრა­დი­ცია მთე­ლი წელი მაქვს (იცი­ნის). "შო­პინ­გი"იმ­დე­ნად დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, რომ ვცდი­ლობ, მა­ღა­ზი­ებს ხში­რად ვეს­ტუმ­რო. ახლა ირმა შა­რი­ქა­ძეს­თან ფო­ტო­სე­სია მაქვს და იმ­დე­ნი ტან­საც­მე­ლი მი­ვი­ტა­ნე, გა­გიჟ­და, - რო­დის ას­წრებ ამ ყვე­ლაფ­რის ჩაც­მა­სო?!

- დამ­დეგ ახალ წელს რო­გორ მი­უ­ლო­ცავ ქარ­თვე­ლებს?

- ღმერ­თმა ქნას, რომ ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა ისე გამ­თლი­ა­ნე­ბუ­ლი­ყოს და ფეხ­ზე დამ­დგა­რი­ყოს, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ­სად გვე­ნა­ხოს. რო­დე­საც ხალ­ხს უჭირს, ქვე­ყა­ნა­ში მძი­მე ფონი იქ­მნე­ბა და ვი­სურ­ვებ­დი, რომ 2013 წელი ყვე­ლა ოჯახ­ში ბა­რა­ქი­ა­ნი, ბედ­ნი­ე­რი იყოს და რაც მთა­ვა­რია, ერ­თმა­ნე­თის სიყ­ვა­რუ­ლით გვე­ცხოვ­როს.

სა­ლო­მე გო­გი­აშ­ვი­ლი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვაა, როცა წი­ნას­წარ არ ვიცი, დამ­დეგს რო­გორ შე­ვე­გე­ბე­ბი. აქამ­დე ამ დღე­სას­წა­ულს ოჯახ­თან ერ­თად ვხვდე­ბო­დი, მერე კი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, გა­სარ­თო­ბად მივ­დი­ო­დი... როცა ქუ­ჩა­ში კონ­ცერ­ტე­ბი იმარ­თე­ბო­და, მა­შინ დამ­დეგს მეც გა­რეთ ვე­გე­ბე­ბო­დი. ახლა რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცია არ მაქვს, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­სას მეკვლე­ო­ბა მი­წევ­და - ოჯა­ხის წევ­რე­ბი "გამ­დგამ­დნენ"ხოლ­მე გა­რეთ და შინ ცოტა ხნის მერე შევ­დი­ო­დი (იცი­ნის). ახლა ოჯა­ხის მეკვლე­ე­ბი ჩემი შვი­ლე­ბი არი­ან.

- შენს შვი­ლებს რო­გო­რი თოვ­ლის ბა­ბუა ჰყავთ?

- უფ­როს­მა იცის, რომ მისი თოვ­ლის ბა­ბუა მე ვარ და მე­უბ­ნე­ბა: ძა­ლი­ან რომ არ და­ი­ხარ­ჯო, გე­ტყვი, რაც მინ­და და ის მი­ყი­დეო. აი, უმ­ცროსს კი მგო­ნი, ამ ჯა­დოს­ნუ­რი კა­ცის არ­სე­ბო­ბის ისევ სჯე­რა და "ნოყი­ერ"სა­ჩუქ­რებ­საც ითხოვს (იცი­ნის).

- სა­ა­ხალ­წლო სა­მოს­ზე ყო­ველ­თვის წი­ნას­წარ ზრუ­ნავთ?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ყო­ველ წელს რო­მე­ლი­ღაც ფე­რია აქ­ტუ­ა­ლუ­რი. ამ მხრივ, ას­ტრო­ლო­გე­ბი­სა და დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის რჩე­ვებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ ხოლ­მე... არ ვიცი, ახლა თბი­ლის­ში ვინ რას ამ­ბობს, მაგ­რამ სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან ახ­ლა­ხან ჩა­მო­ვე­დი და იქ წი­თე­ლი ფე­რია აქ­ტუ­ა­ლუ­რი. სა­ერ­თოდ, ვფიქ­რობ, ქალს გარ­დე­რობ­ში ერთი წი­თე­ლი კაბა მა­ინც უნდა ჰქონ­დეს.

- ზოგს ასე­თი ტრა­დი­ცია აქვს - ახა­ლი წლის ღა­მეს აუ­ცი­ლებ­ლად, ოქ­როს სამ­კა­უ­ლი უნდა ეკე­თოს...

- როცა გავ­თხოვ­დი, მე­უღ­ლემ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ბე­ჭე­დი მა­ჩუ­ქა, რო­მელ­საც არას­დროს ვიხ­სნი. ასე­ვე, ყო­ველ­თვის მი­კე­თია ქორ­წი­ნე­ბის ბე­ჭე­დი და სა­ყუ­რე, რო­მე­ლიც მეჯ­ვა­რემ - ია ფა­რუ­ლა­ვამ მა­ჩუ­ქა. ალ­ბათ, ამ ნივ­თებს ახა­ლი წლის ღა­მე­საც ვერ შე­ვე­ლე­ვი.

გია ცი­ნა­ძე (მყუდ­რო), მსა­ხი­ო­ბი:

- ეს დღე­სას­წა­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, რად­გან ბავ­შვო­ბას­თან და თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. მა­შინ­დე­ლი ემო­ცი­ე­ბი მაქვს გა­მო­ყო­ლი­ლი, თო­რემ რომ გი­თხრათ, - ახლა დამ­დეგს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვე­ლო­დე­ბი-მეთ­ქი, - მო­გა­ტყუ­ებთ...

ახალ წელს ტრა­დი­ცი­უ­ლად, ოჯახ­თან და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავ და რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტ სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულს გავ­ცემ. საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს, ახ­ლობ­ლებს შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, სა­ჩუქ­რებ­საც ვუ­კე­თებ ხოლ­მე. რაც შე­ე­ხე­ბა ას­ტრო­ლო­გი­ურ რჩე­ვებს, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამით არ ვინ­ტე­რეს­დე­ბი და არც ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.

ანა ქურ­თუ­ბა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- ახა­ლი წელი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, გა­მორ­ჩე­უ­ლი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლია. ახა­ლი ნაძ­ვის ხე და სა­თა­მა­შო­ე­ბი ეს-ესაა, სახ­ლში შე­მო­ვი­ტა­ნე; ნაძ­ვის ხის მორ­თვა ჩემ­თვის დიდი რი­ტუ­ა­ლია და ძა­ლი­ან მომ­წონს.

სა­ერ­თოდ, ბოლო რამ­დე­ნი­მე წე­ლია ახალ წელს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, აბას­თუმ­ნის ობ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვხვდე­ბო­დი. იქ უჩ­ვე­უ­ლო გა­რე­მოა და რაც მთა­ვა­რია, ყო­ველ­თვის არის თოვ­ლი, რაც ახალ წელს ძალ­ზე უხ­დე­ბა...

ამ­ჯე­რად ოჯახ­თან ერ­თად, გუ­რი­ა­ში მივ­დი­ვარ, სა­დაც ბე­ბია-ბა­ბუა, ბიძა, ბი­ცო­ლა, ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი - მოკ­ლედ, ლა­მის მთე­ლი სა­ნა­თე­სა­ვო დამ­ხვდე­ბა და კარ­გა­დაც მო­ვილ­ხენთ. მა­ნამ­დე კი თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლი გვაქვს - "სა­შო­ბაო ზღა­პა­რი", სა­დაც თუ­თი­ყუ­შის როლს ვას­რუ­ლებ, "შუა ქა­ლაქ­ში"კი სა­ა­ხალ­წლო სე­რი­ე­ბი უნდა გა­და­ვი­ღოთ. ყვე­ლას ბედ­ნი­ერ ახალ წელს, წარ­მა­ტე­ბას, წინსვლა­სა და ჯან­მრთე­ლო­ბას ვუ­სურ­ვებ!

ზაალ წუ­ლუ­კი­ძე (ვინი), ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- ჰო­როს­კო­პით გვე­ლი გახ­ლა­ვართ და ცხა­დია, 2013 წელს დიდი იმე­დი­თა და ოპ­ტი­მიზ­მით ვე­ლო­დე­ბი. 2012-ში თით­ქოს, რა­ღაც და­მაკ­ლდა, ყვე­ლა­ფე­რი ისე ვერ იყო, რო­გორც მინ­დო­და... სა­ა­ხალ­წლო ჩაც­მუ­ლო­ბას და ას­ტრო­ლო­გი­ურ რჩე­ვებს დიდ ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ. სან­ტას სა­მოსს მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში ვიც­ვამ, თუ თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის "ივენ­თი"ან სას­კო­ლო ღო­ნის­ძი­ე­ბა მიმ­ყავს...

ყვე­ლას მი­ვუ­ლო­ცავ დამ­დეგ ახალ წელს და დიდი იმე­დი მაქვს, რომ 2013-ში ტე­ლე­ეკ­რანს და­ვუბ­რუნ­დე­ბი.

ხა­ტია შა­მუ­გია, პარ­ფი­უ­მე­რი­უ­ლი კომ­პა­ნი­ის პიარ-მე­ნე­ჯე­რი:

- წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დი­სის­თვის ვე­რას­დროს ვიც­ლი, რად­გან 31 დე­კემ­ბერს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი სა­მუ­შაო დღე მაქვს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში დედა მეხ­მა­რე­ბა, ჩემი მო­ვა­ლე­ო­ბა კი ოჯა­ხის და­ფი­ნან­სე­ბა და ნაძ­ვის ხის მორ­თვა გახ­ლავთ... ოჯახ­ში მეკვლე ყო­ველ­თვის მე ვარ, წელს კი ამის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვემ­ზა­დე­ბი, რად­გან გვე­ლის წელ­ში გახ­ლა­ვართ და­ბა­დე­ბუ­ლი.

რო­გორც წესი, ახა­ლი წლის ღა­მეს შინ ვე­გე­ბე­ბი, შემ­დეგ კი ესა თუ ის სა­ღა­მო ან კონ­ცერ­ტი მიმ­ყავს. ტრა­დი­ცი­უ­ლად, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის სა­ჩუქ­რებს ვყი­დუ­ლობ. ჩემი შვი­ლი 4 წლის იყო, როცა მიხ­ვდა, სი­ნამ­დვი­ლე­ში ვინ გახ­ლდათ მისი თოვ­ლის ბა­ბუა და ყო­ველ­თვის წი­ნას­წარ ვიცი, რა სურს. ასე­ვე, ამ დღეს შინ ყო­ველ­თვის ვან­თებთ სან­თელს.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი­სა და დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის რჩე­ვებს თუ ით­ვა­ლის­წი­ნებ?

- კი. ეს მეც­ნი­ე­რე­ბა ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს და გარ­კვე­ულ რჩე­ვებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ კი­დეც. ვიცი, რომ როცა მა­გა­ლი­თად, კურ­დღლის წე­ლია, სუფ­რა­ზე კურ­დღლის ხორ­ცი არ უნდა დავ­დო და ა.შ. შე­სა­ბა­მი­სად, გვე­ლის წელ­ში გვე­ლის ხორ­ცის კერ­ძი არ გვექ­ნე­ბა (იცი­ნის). რაც შე­ე­ხე­ბა ტა­ნი­სა­მო­სის ფე­რებს, ამა­საც ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას. ისე, მე კი არა, კო­ლექ­ცი­ის შექ­მნი­სას მსოფ­ლი­ოს კუ­ტი­უ­რი­ე­ე­ბიც ას­ტრო­ლო­გი­ურ წელს ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ ხოლ­მე. 2013-ში ალ­ბათ ოქ­როს­ფე­რი, ვერ­ცხლის­ფე­რი და შავი იქ­ნე­ბა აქ­ტუ­ა­ლუ­რი... და­ბო­ლოს, მინ­და თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლებ­სა და მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს ბედ­ნი­ე­რი შობა-ახა­ლი წელი ვუ­სურ­ვო!

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)