"ცელ­ქი ბავ­შვე­ბი" სა­ქარ­თვე­ლოს კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში დე­კემ­ბრის ბო­ლოს გა­მო­ვა. ფილ­მი რე­ჟი­სორ ზურა მენ­თე­შაშ­ვილს კი­ნო­თე­ატ­რებ­მა და­უკ­ვე­თეს და პრო­დი­უ­სინ­გიც სა­კუ­თარ თავ­ზე აი­ღეს. სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი ხა­ტია ხოს­როშ­ვი­ლი გახ­ლავთ. თუკი გახ­სოვთ ცნო­ბი­ლი ფილ­მი მა­კო­ლეი კალ­კი­ნის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით, "მარ­ტო სახ­ლში", ქარ­თვე­ლი ავ­ტო­რე­ბი სწო­რედ ამ იდე­ის გა­ქარ­თუ­ლე­ბით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი, თუმ­ცა ცელ­ქი, ქარ­თულ ვერ­სი­ა­ში ერ­თის მა­გივ­რად ორი ბავ­შვია, რო­მელ­თა რო­ლებს ნიტა ლო­მი­ძე და ზუკა დარ­ჯა­ნია გა­ნა­სა­ხი­ე­რე­ბენ. მათ დედ-მა­მას კი ნა­ნი­კო ხა­ზა­რა­ძე და დუტა სხირტლა­ძე ას­რუ­ლე­ბენ. ცოლ-ქმა­რი შვი­ლებს ბა­ბუ­ას, ლეო ან­თა­ძის გმირს და­უ­ტო­ვე­ბენ და აქ იწყე­ბა წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი. ფილ­მის გმი­რებს - ნა­ნი­კოს, ნი­ტა­სა და ზუ­კას გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე შევ­ხვდით, რო­დე­საც ერთ-ერთ სცე­ნას იღებ­დნენ ეკა ნი­ჟა­რა­ძის სახ­ლში.

ნა­ნი­კო:

- ესე­ნი ისე­თი გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბი არი­ან და ისე­თი ლექ­სი­კა აქვთ, შე­გიძ­ლია, ნე­ბის­მი­ე­რი შე­კი­თხვა და­უს­ვა.

ნიტა:

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა არის ძა­ლი­ან კარ­გი პრო­ფე­სია. მე ყვე­ლას ვურ­ჩევ­დი, მსა­ხი­ო­ბი იყოს, მაგ­რამ ალ­ბათ ყვე­ლა არ აირ­ჩევ­და ამ პრო­ფე­სი­ას.

ნა­ნი­კო:

- რას ურ­ჩევ­დი, იმ დღეს დი­ლის რვა სა­ა­თამ­დე გა­და­ღე­ბა­ზე რომ იყა­ვი, მო­გე­წო­ნა?

ნიტა:

- ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მინ­და ვიყო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გოგო და ყვე­ლას ამას­ვე ვუ­სურ­ვებ. გა­და­ღე­ბაც მომ­წონს, მს­ახი­ო­ბო­ბაც მინ­და და ასე­ვე პო­პუ­ლა­რო­ბაც.

- ზუკა, შენ მოგ­წონს მსა­ხი­ო­ბო­ბა?

- ძა­ლი­ან კარ­გია, მაგ­რამ ცოტა რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა, რად­გან გრა­ფი­კი არ გაქვს. თუკი ბევ­რი ადა­მი­ა­ნია გა­და­სა­ღე­ბი, და­გი­ბა­რე­ბენ სა­ღა­მოს 9 სა­ათ­ზე და გა­გიშ­ვე­ბენ დი­ლის რვა­ზე. რა თქმა უნდა, ეს მომ­წონს, მაგ­რამ ბო­ლო­ში მა­ინც გვე­ძი­ნე­ბა ხოლ­მე. ისე, მსა­ხი­ო­ბო­ბა მომ­წონს და მინ­და, რომ მსა­ხი­ო­ბი გა­მო­ვი­დე.

- ნა­ნი­კო, ნი­ტას ალ­ბათ აქამ­დეც იც­ნობ­დი, რად­გან ნიკა ლო­მი­ძი­სა და თეა გო­ბე­ჯიშ­ვი­ლის შვი­ლია. ზუ­კას შე­სა­ხებ გსმე­ნო­და?

- ორი­ვე ბავ­შვი ჩემ­თვის აღ­მო­ჩე­ნაა, მაგ­რამ მათ ამ ფილ­მამ­დე ვიც­ნობ­დი. ზუ­კაც ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბია და ნი­ტაც. ორი­ვე­ნი სცე­ნის ოს­ტა­ტე­ბი არი­ან. მათ­თან მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა რომ მო­მე­ცა, ამით ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ.

ზუკა:

- ჩვენ­თვი­საც!.. ვის­თვის არ არის ბედ­ნი­ე­რე­ბა ნა­ნი­კოს­თან ერ­თად გა­და­ღე­ბა? ვსვამ შე­კი­თხვას!..

ნიტა:

- რომ მი­დი­ხარ რე­ჟი­სორ­თან და გე­უბ­ნე­ბა, ნა­ნი­კოს­თან ერ­თად უნდა გა­და­გი­ღოო, რა ემო­ცია გექ­ნე­ბა?!.. ნა­ნი­კო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

ნა­ნი­კო:

- ნი­ტამ "დღის შო­უ­ში" ჩვე­ნი ისე­თი იმი­ტა­ცია გა­ა­კე­თა, რომ ია ფა­რუ­ლა­ვა ჯი­ბე­ში ჩა­ის­ვა. 1-ელ ივ­ნისს "დღის შოუ" ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ფორ­მა­ტით გა­დი­ო­და, თუმ­ცა წამ­ყვა­ნებს პა­ტა­რე­ბი გვცვლიდ­ნენ. ნიტა ია ფა­რუ­ლა­ვას ბავ­შვო­ბას გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და, ოღონდ იაზე ათ­ჯერ უკე­თე­სი იყო.

ნიტა:

- გა­და­ცე­მის მი­ხედ­ვით მი­ვამ­სგავ­სე. თან, შეს­ვე­ნე­ბი­სას მი­თხრეს, სტუ­მა­რი რომ და­ამ­თავ­რებს სიმ­ღე­რას, ადე­ქი და ტაში და­უ­კა­რიო. მეც ასე მო­ვი­ქე­ცი.

- ვიცი, რომ ზუკა "ოლი­ვერ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ობ­და.

ზუკა:

- დიახ, ამ მი­უ­ზიკლში კას­ტინ­გით მოვ­ხვდი. ყვე­ლას შე­ეძ­ლო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა. 2000 ბავ­შვი­დან ათე­ულ­ში გა­ვე­დი და ერთ-ერთ მთა­ვარ როლს ვას­რუ­ლებ. ჩემს ოჯახ­ში არა­ვინ არ არის მსა­ხი­ო­ბი. რვა კაცი მყავს, ყვე­ლა­ნი კბი­ლის ექი­მე­ბი არი­ან.

ნიტა:

- მე "მუ­სი­კის ჰან­გებ­ში" და წარ­მა­ტე­ბულ ფილმ "ანო და ვა­ნოს თავ­გა­და­სა­ვალ­ში" მაქვს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ღე­ბუ­ლი. ამ ფილ­მის გა­და­ღე­ბა კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა, მაგ­რამ მწვა­ნე კონ­ცხზე ხში­რად წვიმ­და და ტლა­პო­ე­ბი იყო (იცი­ნის). გარ­და ამი­სა, ტან­მო­ვარ­ჯი­შე ვარ. თურ­ქეთ­ში ვი­ყა­ვი ორ­ჯერ, ერთხელ მა­მი­კომ წა­მიყ­ვა­ნა დე­დას­თან, რო­მელ­საც იქ გა­მოს­ვლა ჰქონ­და, მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა­ში კი შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე წა­ვე­დი, ჩემ­ზე ასა­კით დი­დებს ვე­ჯიბ­რე­ბო­დი და მე­ექ­ვსე ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე.

- დე­დი­კო­სა და მა­მი­კოს მოს­წონთ, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­და­წყვი­ტე?

- დე­დი­კოს მოს­წონს, მაგ­რამ უნდა, რომ ცეკ­ვას გავ­ყვე, მა­მი­კო კი მე­უბ­ნე­ბა, რომ მსა­ხი­ო­ბი ვიყო, დე­დას არ და­უ­ჯე­რო, მე და­მი­ჯე­რე, კარგ პრო­ფე­სი­ას გირ­ჩე­ვო (იცი­ნის).

- ახლა გა­და­ღე­ბებ­ზე მი­თხა­რით რამ­დე­ნი­მე სი­ტყვა.

ნა­ნი­კო:

- დღეს მა­გა­რი გა­და­ღე­ბა გვქონ­და. ამ ორმა მხეც­მა იმ­დე­ნი ქნა, რომ ერთი კაცი სას­წრა­ფო­თი გა­იყ­ვა­ნეს, დედა და მამა კი პატ­რულ­მა წა­იყ­ვა­ნა. რო­გორც გინ­დათ, ისე გა­ი­გეთ. კი­ნა­ღამ ცე­ცხლი წა­უ­კი­დეს ნაძ­ვის ხეს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ფილმში ხდე­ბა.

ნიტა:

- მთე­ლი ფილ­მი ძა­ლი­ან ცუ­დად ვიქ­ცე­ვით. ცე­ცხლს ვა­ჩენთ ტუ­რის­ტულ კომ­პა­ნი­ა­ში. ცე­ცხლის ძა­ლი­ან მე­ში­ნია. პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, მა­მი­კომ ღა­მის სამ სა­ათ­ზე გა­და­ღე­ბა­ზე წა­მიყ­ვა­ნა. არ მი­თხრა, რომ ცე­ცხლში უნდა გა­და­ე­ღოთ ჩემ­თვის. გა­მაფრ­თხი­ლა, სა­ხა­ლი­სო გა­და­ღე­ბა­ზე მიმ­ყავ­ხა­რო. შეგ­ვიყ­ვა­ნეს ძველ სახ­ლში, რო­მელ­საც ცე­ცხლი წა­უ­კი­დეს, იქ შე­მაგ­დეს ჯა­რის­კაც­თან ერ­თად. სახ­ლი რომ იწ­ვო­და, ტყუ­ი­ლი და ნამ­დვი­ლი დე­დე­ბიც შოკ­ში იყ­ვნენ. ერთი ამ­ბობ­და, სად არის ჩემი შვი­ლიო, მე­ო­რე კი ამ­ბობ­და, ვა­ი­მე, რა სა­ცო­და­ვია ეს ბავ­შვი, გა­მო­იყ­ვა­ნეთ იქი­და­ნო.

ნა­ნი­კო:

- მა­მამ გაგ­წი­რა, შვი­ლო?!..

ნიტა:

- მე კი გა­მუ­რუ­ლი გა­მო­ვე­დი და ერთ კადრში კი­ნა­ღამ ჩა­მე­ძი­ნა.

- ნა­ნი­კო, შენი პერ­სო­ნა­ჟი გაგ­ვა­ცა­ნი.

- ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი არის ამ ორი მხე­ცუ­ნას დედა, არა­ნაკ­ლე­ბი მხე­ცი. ოღონდ და­სას­ვე­ნებ­ლად წა­ვი­დეს და არ აინ­ტე­რე­სებს, რა ბედი ეწე­ვა მის შვი­ლებს. მთლად კარ­გი დედა ვერ არის. ბა­ბუ­ას, ასე ვთქვათ, "შე­ტე­ნის" თა­ვის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ბავ­შვებს. მი­დის და­სას­ვე­ნებ­ლად თა­ვის ქმარ­თან ერ­თად, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად უყ­ვარს. ჩემს მე­უღ­ლეს დუტა თა­მა­შობს. გა­მოჩ­ნდე­ბა ფილმში, რომ ამ წყვილს ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან უყ­ვარს. დუტა ხი­ფა­თი­ა­ნი პერ­სო­ნა­ჟია, სულ ეცე­მა, ხან ცხვირს იტეხს, ხან რა ემარ­თე­ბა და ხან - რა და საშ­ვე­ლად მუდ­მი­ვად მა­მა­მისს უხ­მობს. სა­სა­ცი­ლო გმი­რია ძა­ლი­ან.

- გა­და­ღე­ბებ­ზე რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სო ამ­ბა­ვი შე­გემ­თხვათ?

ზუკა:

- სა­ხა­ლი­სო, ანუ კუ­რი­ო­ზი ხომ?.. ჩემი იდეა იყო "განგნამ სტა­ილ­ზე" ცეკ­ვა. გვაქვს "ფე­ის­ბუქ­ზე" გვერ­დი "ცელ­ქი ბავ­შვე­ბი - ოპე­რა­ცია ახა­ლი წელი", შე­გიძ­ლი­ათ ნა­ხოთ იქ ეს ვი­დეო. ჩვენს რე­ჟი­სორს გა­ვე­ხუმ­რეთ და გა­დავ­წყვი­ტეთ, მოგ­ვე­წყო სი­ურპრი­ზი. ერთი სცე­ნა გვაქვს ასე­თი, თოვ­ლის ბაბუ ურტყამს ნიკა გრი­გო­ლი­ას სკამს, ამ დროს ავ­ტე­ხეთ "ოპა განგნამ სტა­ი­ლის" ცეკ­ვა. მუ­სი­კაც მომ­ზა­დე­ბუ­ლი გვქონ­და. ლეო ან­თა­ძე­მაც და­ი­წყო ცეკ­ვა, აგ­ვყვა და ძა­ლი­ან მაგ­რად იცეკ­ვა.

ნა­ნი­კო:

- ესე­ნი სულ დატ­ვირ­თუ­ლე­ბი არი­ან. მე სამ­სა­ხურ­ში დავ­დი­ვარ და პა­რა­ლე­ლუ­რად მაქვს გა­და­ღე­ბე­ბი, ბავ­შვებს კი ბევ­რი სცე­ნა აქვთ. დღეს ვწუ­წუ­ნებ­დი, რად­გან დი­ლის ექვს სა­ათ­ზე ავ­დე­ქი, სამ­სა­ხურ­ში მი­ვე­დი, მერე გა­და­ღე­ბა მქონ­და. ესე­ნი კი მა­გა­რი ბავ­შვე­ბი არი­ან, დი­ლი­დან და­ღა­მე­ბამ­დე შე­უძ­ლი­ათ აქ ყოფ­ნა.

- ნა­ნი­კო, პირ­ვე­ლი რა სცე­ნა გა­და­ი­ღეთ?

- პირ­ვე­ლი სცე­ნა ასე­თი გვქონ­და, მე ზუ­კას ყური უნდა მო­მე­ქა­ჩა, დუ­ტას - ნი­ტა­სი. სულ ვე­ბო­დი­შე­ბო­დით, არ გატ­კენ­თო და ასე ყუ­რე­ბის აწე­ვით გა­და­ვი­ღეთ პირ­ვე­ლი სცე­ნა. ხომ არ გატ­კი­ნეთ, ბავ­შვე­ბო?.. ლეო ან­თა­ძემ კი ზუკა კი­ნა­ღამ და­ახ­რჩო (იცი­ნის).

ზუკა:

- ერთი ასე­თი სცე­ნა იყო - ამას ყვე­ლა შო­უ­ში ვამ­ბობ. სა­ში­ნე­ლი ფო­ლა­დის თეფ­შე­ბი იყო, დაგ­ვა­ხუ­რეს თავ­ზე, შიგ­ნით კი მა­კა­რო­ნი ეყა­რა. ლეო გვაწ­ვე­ბო­და, გვაწ­ვე­ბო­და და კი­ნა­ღამ წელ­ში გა­დაგვტე­ხა. ბო­ლოს და­ვი­წყე ყვი­რი­ლი აი, ასე - აა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­ა­აა!..

- ნიტა, თმის ასე­თი უც­ნა­უ­რი ფერი სა­ი­დან გაქვს?

- ჩემი ფერი არ არის, ფილ­მის­თვის შემ­ღე­ბეს. წა­მიყ­ვა­ნეს სა­ლონ­ში და იქ დამ­სვეს. თავი და­მეწ­ვა და ეს იყო ერ­თა­დერ­თი ცუდი რამ, რაც ამას მოჰ­ყვა. სა­ერ­თოდ კი, ძა­ლი­ან კარ­გი იყო და მო­მე­წო­ნა შე­ღე­ბი­ლი თმა.

- თქვე­ნი საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვინ არი­ან, ბავ­შვე­ბო?

ზუკა:

- ეს რო­გორ? თა­მაშს გუ­ლის­ხმობთ, არ­ტის­ტო­ბა­სა და ხა­სი­ათს? მა­შინ კახი კავ­სა­ძე და რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე მომ­წონს ძა­ლი­ან. ნინო თარ­ხან-მო­უ­რა­ვი და თე­მი­კო ჭი­ჭი­ნა­ძეც უნდა და­ვა­სა­ხე­ლო. კი­დევ ბევ­რი საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი მყავს ქარ­თვე­ლე­ბი­დან.

ნიტა:

- მე თავი გა­მა­ნე­ბეთ. არც ერთი არ ვიცი ამათ­გან. "მუ­სი­კის ჰან­გებ­ში" ვინც თა­მა­შობ­და, ყვე­ლა მომ­წონს. ნატო მე­ტო­ნი­ძე მომ­წონს, მაგ­რამ ის ხომ მომ­ღე­რა­ლია და არა მსა­ხი­ო­ბი.

- ნი­ტას დედ-მამა და­დის გა­და­ღე­ბებ­ზე?

ნა­ნი­კო:

- ამას წი­ნათ თეა ვნა­ხე და მიყ­ვე­ბო­და, ბავ­შვი გა­ვუშ­ვი გა­და­ღე­ბებ­ზე, ღა­მის 5 სა­ა­თამ­დე ვე­ლო­დე, ვრე­კე გაბ­რა­ზე­ბულ­მა და ბო­ლოს დი­ლის 8 სა­ათ­ზე დაბ­რუნ­და სახ­ლშიო. ხე­დავ, რა ჯა­ფას სწე­ვენ?

ნიტა:

- სა­ნამ სახ­ლში დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი, ათას­ჯერ და­რე­კეს მა­მამ და დე­დამ.

ზუკა:

- აბა, რას იზამ­დნენ, ბავ­შვი ხარ ჯერ.

- ნა­ნი­კო და დუტა რო­გო­რი "მშობ­ლე­ბი" არი­ან?

- ფილმშიც კარ­გე­ბი არი­ან და ისე ხომ ძა­ლი­ან კარ­გე­ბი. ნა­ნი­კო­თი და­ვი­წყებ - ვინც შემ­ხვედ­რია, მათ შო­რის ერთ-ერთი თბი­ლი ადა­მი­ა­ნია. დუ­ტაც თით­ქმის ასე­თი­ვეა.

ნა­ნი­კო:

- ჩემ­მა შვილ­მა რომ იცო­დეს, აქ ვარ და არ წა­მო­ვიყ­ვა­ნე, გამ­ლან­ძღავ­და. ძა­ლი­ან ელო­დე­ბა ფილ­მის გა­მოს­ვლას. ჩვე­ნი ფანი არ არის, მხო­ლოდ ამ ორის. გა­გიჟ­და, როცა ერთხელ სცე­ნა­რის კი­თხვა­ზე წა­ვიყ­ვა­ნე, რა კარ­გად თა­მა­შო­ბენ ბავ­შვე­ბიო.

- ლი­ლუს არ უნდა მსა­ხი­ო­ბო­ბა?

- ერთ-ერთ რეკ­ლა­მა­ში გა­დაგ­ვი­ღეს ამა­ვე სახ­ლში, ეკა ნი­ჟა­რა­ძეს­თან. მთე­ლი დღე აქ ვი­ყა­ვით გა­და­ღე­ბებ­ზე და არ იყო უკ­მა­ყო­ფი­ლო.

- შენი შვი­ლი ცელ­ქია?

- არა. არ ვამ­ბობ, რომ ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ჭკვი­ა­ნია, მაგ­რამ დამ­ყო­ლი და დამ­ჯე­რი ბავ­შვია.

- ახალ წელს რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- დღეს მე და ზუ­კამ ვუ­ყუ­რეთ, პლა­ნე­ტა ნი­ბი­რუ რო­გორ ეჯა­ხე­ბა დე­და­მი­წას...

ზუკა:

- შოკ­მა და­მარ­ტყა! თუ გა­დავ­რჩით, ყვე­ლა­ზე მაგ­რად ვი­ზე­ი­მებ ახალ წელს.

ნიტა:

- მე ჩემ­თვის დავ­ჯდე­ბი წყნა­რად ნაძ­ვის ხეს­თან და და­ვე­ლო­დე­ბი, რო­დის მო­მი­ტანს თოვ­ლის ბა­ბუა სა­ჩუ­ქარს, გი­თხრათ, რა მინ­და? "აი­ფო­ნი" (იცი­ნის).

ნა­ნი­კო:

- თა­ვი­სი ჰო­ნო­რა­რით უნ­დო­და ყიდ­ვა და მე ვურ­ჩიე, თოვ­ლის ბა­ბუ­ას­თვის ეთხო­ვა. ხომ კარ­გი რჩე­ვა მო­გე­ცი, ნიტა (იცი­ნი­ან)?!..

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)