შვი­დი წე­ლია სა­ლო­მე ღვი­ნი­აშ­ვი­ლი ახალ წელს თბი­ლის­ში არ შეხ­ვედ­რია. წელს მთე­ლი ოჯა­ხით თბი­ლის­ში ხვდე­ბა და ამი­ტომ ამ დღის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ემ­ზა­დე­ბა. მო­მა­ვა­ლი წლის­თვის კი ბევ­რი გეგ­მა აქვს. აპი­რებს სა­კუ­თა­რი გა­და­ცე­მის გა­კე­თე­ბას. "ტოპ გო­გო­დან" სა­ლო­მე თა­ვი­სი სურ­ვი­ლით წა­მო­ვი­და. პრო­ექ­ტის ავ­ტო­რებ­მა მისი შემ­ცვლე­ლიც მო­ნა­ხეს. თუმ­ცა მას შემ­დეგ, რაც პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნის გა­მარ­ჯვე­ბულ­მა სა­სა­მარ­თლო­ში იჩივ­ლა, შე­იძ­ლე­ბა გა­და­ცე­მის ბედი შე­იც­ვა­ლოს.

რა­ტომ არ მოს­წონს სწო­რი თმა

- სა­ლო­მე, მშობ­ლე­ბი რას საქ­მი­ა­ნო­ბენ?

- დედა, ნინო გამ­ყრე­ლი­ძე, უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. მამა - დათო ღვი­ნი­აშ­ვი­ლი, პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რია. სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში მო­ნუ­მენ­ტურ ფა­კულ­ტეტ­ზე კი­თხუ­ლობ­და ლექ­ცი­ებს. მერე სა­ხელ­მწი­ფო სამ­სა­ხურ­ში იყო. რა­ღაც პე­რი­ო­დი ვიცე-მერი გახ­ლდათ. მთაწ­მინ­და-კრწა­ნი­სის რა­იო­ნის გამ­გებ­ლად მუ­შა­ობ­და შე­ვარ­დნა­ძის პრე­ზი­დენ­ტო­ბის დროს. დე­დას არ უყ­ვარს სი­ტყვა დი­ა­სახ­ლი­სი, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად ის დი­ა­სახ­ლი­სია. მა­მაც დრო­ე­ბით უმუ­შე­ვა­რია. მშობ­ლე­ბის სი­ყვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი 36 წლის წინ და­ი­წყო. მა­მი­და­ჩე­მი და დედა უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან მე­გობ­რობ­დნენ. დე­დამ მა­მი­დას­თან სტუმ­რო­ბი­სას გა­იც­ნო მამა. შე­უყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი და და­ქორ­წინ­დნენ. 22 იან­ვარს ერ­თად ცხოვ­რე­ბი­დან 36 წელი შე­უს­რულ­დე­ბათ. მყავს უფ­რო­სი და თა­თუ­ლი. სუ­რა­თი დე­და­სა და დას­თან ერ­თად მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- დებს ვისი სა­ხე­ლე­ბი და­გარ­ქვეს?

- ჩემს დას სა­ხე­ლი ბე­ბი­ა­ჩე­მის - თა­თუ­ლი ღვი­ნი­აშ­ვი­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად და­არ­ქვეს. ჩემ­თვის სა­ლო­მე არა­ვის პა­ტივ­სა­ცე­მად არ და­ურ­ქმე­ვი­ათ. მაგ­რამ ჩემს პა­ტივ­სა­ცე­მად ახლა ჩემს დის­შვილს ჰქვია სა­ლო­მე. ჩემს ვაჟს მა­მა­ჩე­მის სა­ხე­ლი და­ვარ­ქვი.

- ვის ჰგავ­ხარ გა­რეგ­ნუ­ლად?

- ჩემს თავს ძა­ლი­ან ვამ­სგავ­სებ მა­მას. მა­მა­სა­ვით მა­ღა­ლი, გამ­ხდა­რი ვარ და მუქი ფე­რის კანი მაქვს. ძა­ლი­ან მამ­სგავ­სე­ბენ მა­მი­და­ჩემ­საც. ჩემს თავს დე­და­შიც ვპო­უ­ლობ, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ უფრო მა­მას ვგა­ვარ.

- დას­თან ერ­თად ეს ფოტო წყნეთ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი...

- წყნეთ­ში აგა­რა­კი გვაქვს, სა­დაც ყოვ­ელ ზა­ფხულს ვი­კ­რი­ბე­ბით მთე­ლი ოჯა­ხი. ჩე­მი ბავ­შვო­ბის ზა­ფხუ­ლი წყნეთ­თან ასო­ცირ­დე­ბა და ახლა ასეა ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის.

- ბევ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი თმა გაქვს.

- თმის გამო ბავ­შვო­ბი­დან ყუ­რა­დღე­ბას ვიქ­ცევ­დი. ახლა ცოტა გას­წორ­და. ბავ­შვო­ბა­ში უფრო ხვე­უ­ლი მქონ­და. არას­დროს მნდო­მე­ბია, რომ სწო­რი თმა მქო­ნო­და. ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან ვაწ­ვა­ლებ­დი დე­დას და­ვარ­ცხნი­სას, თუმ­ცა ამას ჩემ­თვის დის­კომ­ფორ­ტი არ შე­უქ­მნია.

- ახლა არ გი­ჭირს და­ვარ­ცხნა?

- უკვე შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი მაქვს ჩემი თმის და­ვარ­ცხნის მე­თო­დი. ისე, რო­გორც ყვე­ლა ადა­მი­ანს, მეც მინ­და ხან­და­ხან ცვლი­ლე­ბე­ბი. რამ­დენ­ჯერ­მე სა­ლონ­ში გა­ვის­წო­რე, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის მერე ისე­თი დის­კომ­ფორ­ტი ვიგ­რძე­ნი, რომ მა­შინ­ვე და­ვი­ბა­ნე, რომ ისევ დამ­ხვე­ო­და. სარ­კე­ში ჩემს თავს გას­წო­რე­ბულ თმა­ში ვერ ვუ­ყუ­რებ.

- შემ­დე­გი ფო­ტოს გა­და­ღე­ბის ის­ტო­რია რო­გო­რია?

- დე­და­ჩე­მის მა­მი­დას­თან ბავ­შვო­ბა­ში ხში­რად მივ­დი­ო­დით მე და ჩემი და. ფო­ტო­ებს გვაჭ­რე­ვი­ნებ­დნენ და მერე და­ფა­ზე ვაკ­რავ­დით. ერთ-ერთი ასე­თი გარ­თო­ბის შემ­დეგ მე და ჩემს დას სუ­რა­თი გა­დაგ­ვი­ღეს. პე­პი­ვით მაქვს ამ­ჯე­რად თმა (იცი­ნის). ჩემი და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა ჩემ­გან რო­გორც გა­რეგ­ნო­ბით, ისე ხა­სი­ა­თით. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, არაფ­რით არ ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს. ორი რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვართ. თმას რომ ვის­წო­რებ, გა­რეგ­ნო­ბით მხო­ლოდ მა­შინ მამ­სგავ­სე­ბენ თა­თუ­ლის.

რა აჩუ­ქა სოფო შე­ვარ­დნა­ძემ ბავ­შვო­ბა­ში

- ალ­ბომ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი კარ­გი ფოტო გაქვს. შემ­დე­გი სუ­რა­თი სა­დაა გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- ოთხი წლის ასაკ­ში უკვე კარ­გად ვი­დე­ქი თხი­ლა­მუ­რებ­ზე, სუ­რა­თი ბა­კუ­რი­ან­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. ახლა უკვე კარ­გად დგა­ნან თხი­ლა­მუ­რებ­ზე, მაგ­რამ ჩემს თა­ო­ბა­ში ასე ად­რე­ულ ასაკ­ში ბევ­რი ვერ სრი­ა­ლებ­და კარ­გად. ცოტა რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, სპორ­ტულ სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნეს. მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას ვი­ღებ­დი სა­ქარ­თვე­ლოს პირ­ვე­ლო­ბებ­ზე. ერთხელ მე­სა­მე ად­გილ­ზე გა­ვე­დი. პირ­ველ-მე­ო­რე ად­გი­ლებ­ზე ბა­კუ­რი­ა­ნე­ლე­ბი გა­ვიდ­ნენ. თხი­ლა­მუ­რებ­ზე სრი­ალს აღარ გავ­ყე­ვი, რად­გან, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თავი უნდა გა­და­მე­დო. თან ფეხი მო­ვი­ტე­ხე და წე­ლის ტრავ­მა მი­ვი­ღე და დღემ­დე კორ­სე­ტი მი­კე­თია. ამი­ტომ ვარ­ჩიე, სხვა რამ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და ეს სპორ­ტი ჰო­ბის დო­ნე­ზე დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. მარ­თა­ლია, ექი­მე­ბი მიკ­რძა­ლა­ვენ, მაგ­რამ ზამ­თარ­ში მივ­დი­ვარ ხოლ­მე ბა­კუ­რი­ან­ში და ისევ ვდგე­ბი თხი­ლა­მუ­რებ­ზე.

- შემ­დეგ ფო­ტოს რომ ვუ­ყუ­რებ, მგო­ნია, რომ ბავ­შვო­ბი­დან ფო­ტო­ა­პა­რა­ტის წინ პო­ზი­რე­ბა მოგ­წონ­და.

- ჩვენს ბავ­შვო­ბა­ში მშობ­ლებს სახ­ლში მოჰ­ყავ­დათ ფო­ტოგ­რა­ფი და ბავ­შვებს ისე უღებ­დნენ ფო­ტო­ებს. ეს ფოტო დე­დამ ერთ-ერთ ფო­ტოგ­რაფს გა­და­ა­ღე­ბი­ნა, მერე გა­ა­დი­დე­ბი­ნა და დღემ­დე უკი­დია სახ­ლში.

- მოგ­წონ­და ფო­ტოგ­რა­ფის სახ­ლში სტ­უმ­რო­ბა?

- სა­შინ­ლად არ მო­მწონ­და. და­ბა­დე­ბის დღ­ის ფო­ტო­ებ­ში არ­სად არ ვარ რა­ტომ­ღაც. თურ­მე ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა იმ­დე­ნად არ მიყ­ვარ­და, რომ სულ მა­გი­დის ქვეშ ვი­მა­ლე­ბო­დი. თო­თხმე­ტი წლი­დან მო­მე­წო­ნა ყურ­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა და ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა.

- სუ­რათ­ზე ვის­თან ერ­თად ხარ?

- ჩემს ბი­ძაშ­ვილ ერეკ­ლე გამ­ყრე­ლი­ძეს­თან მაქვს ფოტო გა­და­ღე­ბუ­ლი. სა­ბავ­შვო ბა­ღის ერთ-ერთ ზე­იმ­ზე ვართ, ყო­ველ­თვის მომ­წონ­და ბა­ლე­ტი. კაბა, რო­მე­ლიც ფო­ტო­ზე მაც­ვია, სოფო შე­ვარ­დნა­ძემ მა­ჩუ­ქა.

- მათ ოჯახ­თან ახ­ლობ­ლობთ?

- ჩვე­ნი ოჯა­ხე­ბი ახ­ლობ­ლო­ბენ. სო­ფოს­თან მეც ვმე­გობ­რობ­დი და ეს კაბა რომ მა­ჩუ­ქა, ალ­ბათ თვი­თონ არც ახ­სოვს, მე კი ყვე­ლა ზე­იმ­ზე ეს კაბა მეც­ვა, ცო­ცხა­ლი თა­ვით არ მინ­დო­და, არ­ჩე­ვა­ნი სხვა კა­ბა­ზე გა­მე­კე­თე­ბი­ნა.

- დღემ­დე გრძელ­დე­ბა თქვე­ნი მე­გობ­რო­ბა?

- რა თქმა უნდა. უბ­რა­ლოდ, ახლა სოფო მოს­კოვ­შია და მეც სხვა საქ­მე­ე­ბი მაქვს. ხში­რად შეხ­ვედ­რას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებთ.

- სოფო შე­ვარ­დნა­ძის ნა­ჩუ­ქარ­მა კა­ბამ ბა­ლე­რი­ნო­ბის სურ­ვი­ლი არ გა­გი­ჩი­ნა?

- ბა­ლე­რი­ნო­ბა ძა­ლი­ან მინ­დო­და. ერთი პე­რი­ო­დი სხვა­ზე ვე­რა­ფერ­ზე ვფიქ­რობ­დი. სახ­ლში მქონ­და ნინო ანა­ნი­აშ­ვი­ლის უამ­რა­ვი ფოტო მი­სი­ვე ხელ­მო­წე­რე­ბით. თუმ­ცა დე­დამ ბა­ლეტ­ზე არ მა­ტა­რა. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა. სპორ­ტსკო­ლა­ში მა­ტა­რეს, ბა­ლეტ­ზე - არა. თუმ­ცა ამის გამო გული არ მწყდე­ბა. ვერ ვი­ტყვი, რომ ბა­ლე­რი­ნო­ბას ვერ შევ­ძლებ­დი, მაგ­რამ ალ­ბათ რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და. პრინ­ციპ­ში ყვე­ლა პრო­ფე­სია რთუ­ლია, მაგ­რამ ბა­ლე­რი­ნო­ბა მა­ინც.

- რო­მელ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დით?

- 55-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი.

- სუ­რა­თი, რო­გორც ვხვდე­ბი, ბოლო ზარ­ზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- ამ დროს უკვე ფეხ­მძი­მედ ვი­ყა­ვი. სა­ში­ნე­ლი ტოკ­სი­კო­ზი მქონ­და, მაგ­რამ თავს ძალა და­ვა­ტა­ნე და ბოლო ზარ­ზე მი­ვე­დი. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა გავ­თხოვ­დი. აკა­დე­მი­ა­ში ვა­ბა­რებ­დი. წინ­სა­ფარ­ზე სა­კუ­თა­რი ნა­ხა­ტი მაქვს. ჩემი თავი დავ­ხა­ტე.

- სკო­ლა­ში კარ­გად სწავ­ლობ­დი? რო­გორ მოხ­და, რომ სკო­ლი­დან გა­თხოვ­დი და ამის გამო გული არ დაგ­წყდა.

- მა­შინ ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა სირ­თუ­ლე­ებ­ში ვდგამ­დი ფეხს. თექ­ვსმე­ტი წლის ასაკ­ში ყვე­ლა­ფე­რი ვარ­დის­ფრად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და. თუმ­ცა ადრე გა­თხო­ვე­ბას ჩემ­თვის არა­ფერ­ში არ შე­უშ­ლია ხელი. არც კა­რი­ე­რა­ში და არც სწავ­ლა­ში. უბ­რა­ლოდ, სამ წე­ლი­წად­ში და­მენგრა ოჯა­ხი და ამის მი­ზე­ზი ის მგო­ნია, რომ ძა­ლი­ან ადრე გავ­თხოვ­დი. თუმ­ცა ვფიქ­რობ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ტყუ­ი­ლად არა­ფე­რი ხდე­ბა და არ მაქვს გულ­ში ხინ­ჯად, რა­ტომ გავ­თხოვ­დი-მეთ­ქი. პირ­ველ რიგ­ში, იმი­ტომ არ ვნა­ნობ, რომ პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან მყავს და­თუ­ნა და ის ჩემი ცხოვ­რე­ბის აზრი და იმე­დია.

- რო­გორ ფიქ­რობ, ოჯა­ხის დან­გრე­ვის მი­ზე­ზი მარ­ტო ად­რე­ულ ასა­კი იყო თუ შეც­დო­მე­ბი და­უშ­ვი?

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი ვი­ყა­ვით მეც და ჩემი პირ­ვე­ლი მე­უღ­ლე ტატო აბუ­ლა­ძეც. მე თექ­ვსმე­ტი წლის და ტატო - ცხრა­მე­ტის. დღეს რომ ვუ­ყუ­რებ თექ­ვსმე­ტი წლის ბავ­შვებს, ვხვდე­ბი, რომ ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი არი­ან. მაგ­რამ იმ ასაკ­ში ვერ ხვდე­ბი ამას. მახ­სოვს, ახა­ლი გა­თხო­ვი­ლი რომ ვი­ყა­ვი, სა­ლონ­ში მი­ვე­დი და ბე­ჭე­დი მე­კე­თა. ეს ფაქ­ტი ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. სა­ლონ­ში ერ­თმა ქალ­მა მი­თხრა, რომ გა­იზ­რდე­ბი, მიხ­ვდე­ბი, რომ ახლა ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ხარო. ახლა ვხვდე­ბი, რომ ის ქალი მარ­თა­ლი იყო და იმი­ტო­მაც ვერ აე­წყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. თუმ­ცა დღეს ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, პირ­ველ რიგ­ში, და­თუ­ნას გამო. მას ჰყავს მე­უღ­ლე, მე ჩემი ოჯა­ხი მაქვს. ვფიქ­რობ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ტრა­გე­დია არ მომ­ხდა­რა, პირ­ვე­ლი ოჯა­ხი რომ და­ინ­გრა. ეს ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს.

რა­ტომ არ უნდა შვი­ლის ფეხ­ბურ­თე­ლო­ბა

- გა­თხო­ვე­ბამ სწავ­ლა­ში ხელი არ შე­მი­შა­ლაო, მი­თხა­რი...

- ვსწავ­ლობ­დი სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში მო­დე­ლი­რე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე. პა­რა­ლე­ლუ­რად თხუთ­მე­ტი წლი­დან ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი ჩვე­ნე­ბებ­ში. გა­თხო­ვე­ბას ჩემ­თვის ხელი არა­ფერ­ში შე­უშ­ლია. ბავ­შვის გაზ­რდა­ში დედა მეხ­მა­რე­ბო­და. მე­უღ­ლეს რომ დავ­შორ­დი, ძა­ლი­ან მალე გა­ვი­ცა­ნი ზურა ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლი და ზუ­რას­თან ერ­თად ჩემი ცხოვ­რე­ბა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად შე­იც­ვა­ლა. სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლამ მო­მი­წია. შვი­დი წელი ვი­ცხოვ­რეთ ინ­გლის­ში. იმ პე­რი­ოდ­ში სა­მო­დე­ლო კა­რი­ე­რა­ში პა­უ­ზა მქონ­და. შვი­ლე­ბი გა­ვა­ჩი­ნე. მთელ დროს ოჯახ­ში ვა­ტა­რებ­დი. თუმ­ცა ვა­ხერ­ხებ­დი, რომ მეს­წავ­ლა, რაც ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გა. ჩა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში და ვცდი­ლობ, აქ­ტი­უ­რად ვი­ცხოვ­რო. კა­რი­ე­რას და პი­რად ცხოვ­რე­ბას ერ­თმა­ნეთს ვუ­თავ­სებ.

- დე­და­სა და დას­თან ერ­თად ფოტო რო­დის გაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- და­ახ­ლო­ე­ბით ექ­ვსი წლის წინ. მა­შინ ტასო უკვე მყავ­და. რო­გორც ხე­დავ, სა­მი­ვე ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლე­ბი ვართ. ინ­გლის­ში ერთი პე­რი­ო­დი ქე­რად შე­ვი­ღე­ბე თმა, ოღონდ ძა­ლი­ან ცოტა ხნით. აე­რო­პორ­ტში რომ ჩა­მო­ვე­დი, მა­მა­ჩემს შე­ე­შა­ლა და ისე მომ­მარ­თა, რო­გორც დე­და­ჩემს.

- სუ­რათ­ზე ჩანს, რომ ფეხ­ბურ­თის გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ხარ. ზუ­რას გაც­ნო­ბამ­დე ფეხ­ბურ­თი გიყ­ვარ­და?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ მიყ­ვარ­და ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. უბ­რა­ლოდ, მა­მა­ჩე­მია ფეხ­ბურ­თის გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი. თუმ­ცა მე სა­ერ­თოდ ვერ ვერ­კვე­ო­დი. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი რომ ვი­ყა­ვით, მი­თხრა, პრე­მი­ერ­ლი­გა­ში გა­და­ვე­დი­თო და სა­ერ­თოდ ვერ მივ­ხვდი, ამით რა მოხ­და. ვი­თომ ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, მაგ­რამ მა­შინ­ვე მა­მას და­ვუ­რე­კე და გა­მოვ­კი­თხე, პრე­მი­ერ­ლი­გა­ში რა ხდე­ბა-მეთ­ქი. ჩემ­თვის "დი­ნა­მო" სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბი იყო. თუმ­ცა სი­ტუ­ა­ცი­ამ მო­ი­ტა­ნა და დღეს ნე­ბის­მი­ე­რი თა­მა­ში შე­მიძ­ლია ისე გან­ვი­ხი­ლო, რომ ბევრ მა­მა­კაცს გა­უ­ჭირ­დე­ბა. ზუ­რას რომ გავ­ყე­ვი ცო­ლად, თა­ვი­დან თა­მა­შებ­ზე დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ვერ ვერ­თვე­ბო­დი. ჩემ­თვის მთა­ვა­რი იყო, რომ მო­ე­გო. ახლა, როცა ფეხ­ბურ­თი ვიცი, უკვე ინ­ტე­რე­სით ვა­დევ­ნებ თვალს.

- ინ­გლის­ში ცხოვ­რე­ბის დროს ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა გა­გი­ჭირ­და?

- ექ­ვსი წელი მან­ჩეს­ტერ­ში ვცხოვ­რობ­დით და ბოლო წელი გა­და­ვე­დით ლონ­დონ­ში. პირ­ვე­ლი ორი წელი ინ­გლის­ში ცხოვ­რე­ბა გა­მი­ჭირ­და. მარ­თა­ლია, ინ­გლი­სუ­რი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ მა­ნამ­დე ენას­თან შე­ხე­ბა არ მქო­ნია და ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. თან მან­ჩეს­ტერ­ში სა­ში­ნე­ლი აქ­ცენ­ტით ლა­პა­რა­კო­ბენ. მი­ჭირ­და მე­გობ­რე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის გა­რე­შე. თუმ­ცა მერე ნელ-ნელა მი­ვეჩ­ვიე. დღემ­დე ჩემ­თვის ინ­გლი­სი და მან­ჩეს­ტე­რი მე­ო­რე სახ­ლია. უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნე. ვი­ცო­დი ყვე­ლა ად­გი­ლი, ისე­ვე რო­გორც თბი­ლის­ში ვიცი. ახლა ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა იქა­უ­რო­ბა და ვცდი­ლობ, ხში­რად ჩა­ვი­დე.

- და­თუ­ნას არ უნდა ფეხ­ბურ­თე­ლო­ბა?

- ფეხ­ბურ­თის ნიჭი ადა­მი­ანს ან აქვს, ან - არა. ძა­ლით ფეხ­ბურთს ვერ ას­წავ­ლი. და­თუ­ნას მა­თე­მა­ტი­კა უყ­ვარს. ზუ­რას ხათ­რით ნაკ­რე­ბის თა­მაშს სულ უყუ­რებს. ზუ­რას დედა ჰყვე­ბა ხოლ­მე, ვარ­ჯი­ში­დან რომ მო­დი­ო­და, ბუ­ცებს წმენ­დდა და სა­წოლ­თან აწყობ­და, ბურთს ფუ­შავ­და და ბა­ლი­შის ქვეშ ედოო. ეს სხვა სიყ­ვა­რუ­ლია, რაც და­თუ­ნას არ აქვს და არც ვა­ძა­ლებ, რომ შე­უყ­ვარ­დეს. ვფიქ­რობ, დე­დის­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლია შვი­ლის ფეხ­ბურ­თე­ლო­ბა. ცო­ლის­თვი­საა რთუ­ლი და დე­დის­თვის უფრო რთუ­ლი იქ­ნე­ბა.

- შემ­დე­გი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ოჯა­ხუ­რი ფო­ტოა. გო­გო­ნე­ბიც თა­მა­შო­ბენ ფეხ­ბურთს.

- ჩემს გო­გო­ნებს ფეხ­ბურ­თი არ უყ­ვართ. გაპ­რან­ჭვა უფრო უყ­ვართ. ბიჭი არ ვა­ტა­რე ფეხ­ბურთზე და გო­გო­ნებს უფრო არ ვა­ტა­რებ. ბავ­შვო­ბა­ში სპორ­ტსკო­ლა­ში რომ დავ­დი­ო­დი, მა­შინ მა­თა­მა­შებ­დნენ ხოლ­მე და ამ­ბობ­დნენ, ნი­ჭი­ე­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი იქ­ნე­ბო­დაო.

- ჩა­მოხ­ვე­დი თბი­ლის­ში და აქ­ტი­უ­რად ჩა­ერ­თე სა­მო­დე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. იყა­ვი "ტოპ გო­გოს" ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი. ამ პრო­ექ­ტის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი "ტოპ გო­გოს" პრო­ექ­ტის ავ­ტო­რებს უჩი­ვის.

- ჩა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში და ამ პრო­ექ­ტში მოვ­ხვდი, რო­მელ­შიც მარ­თლა ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა ჩავ­დე. ამ გო­გო­ნებს რო­გორც სა­კუ­თარ შვი­ლებს, ისე ვუვ­ლი­დი, მაგ­რამ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ვერ და­ა­კა­მა­ყო­ფი­ლეს. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე არ მე­ხე­ბო­და. და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი წამ­ყვა­ნი ვი­ყა­ვი და გამ­ზა­დე­ბულ პრო­ექ­ტში მი­ვე­დი. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი მოგ­ვარ­დე­ბა. ახლა პრო­ექ­ტის მე­ო­რე სე­ზონს იწყე­ბენ, მაგ­რამ ჩემ გა­რე­შე.

- პრო­ექ­ტში წამ­ყვა­ნო­ბა­ზე სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით თქვი უარი?

- კი. ამის ბევ­რი მი­ზე­ზი იყო, რო­მელ­ზეც ბევ­რი ლა­პა­რა­კი არ მინ­და. ალ­ბათ მე­ო­რე სე­ზო­ნი უფრო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა. მე სხვა გეგ­მე­ბი მაქვს, რო­მე­ლიც ტე­ლე­ვი­ზი­ას უკავ­შირ­დე­ბა.

- ისიც მო­დე­ლებს და­უ­კავ­შირ­დე­ბა?

- არა, მაგ­რამ მო­დას­თან ახ­ლოს იქ­ნე­ბა. ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი ზუს­ტად არაა გა­და­წყვე­ტი­ლი. ძა­ლი­ან ბევ­რი გეგ­მა მაქვს.

- "ტოპ გო­გო­ში" რო­გორც წამ­ყვანს პრე­ტენ­ზია არ გქო­ნია?

- რა თქმა უნდა, მქონ­და. თუნ­დაც ის, რომ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ვერ და­აკ­მა­ყო­ფი­ლეს. მეც მქონ­და პრობ­ლე­მე­ბი პრო­ექ­ტში, მაგ­რამ არ მინ­და, ამა­ზე ლა­პა­რა­კი. ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოს­წორ­დე­ბა.

- რო­დის და­ი­წყე­ბა "ტოპ გო­გოს" მე­ო­რე სე­ზო­ნი?

- ვიცი, რომ გა­და­ღე­ბებს იწყე­ბენ.

- ვინ და­ი­კა­ვებს შენს ად­გილს?

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, ნინო ცქი­ტიშ­ვი­ლი. თუმ­ცა ეს მა­ნამ­დე იყო გა­და­წყვე­ტი­ლი, სა­ნამ პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი სა­სა­მარ­თლო­ში იჩივ­ლებ­და და ახლა ეს შეც­ვლის თუ არა პრო­ექ­ტის ბედს, არ ვიცი.

- ახა­ლი წლის შეხ­ვედ­რას სად გეგ­მავ?

- ცა­მე­ტი წე­ლია, ზურა ახალ წელს თბი­ლის­ში არ შეხ­ვედ­რია, მე - შვი­დი. წელს პირ­ვე­ლი წე­ლია, როცა ახალ წელს შევ­ხვდე­ბით თბი­ლის­ში. ძა­ლი­ან ვემ­ზა­დე­ბი და გვინ­და ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში შევ­ხვდეთ. 1-ელ იან­ვარს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად გა­ვერ­თო­ბით, მაგ­რამ ჯერ არ ვი­ცით, სად წა­ვალთ.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)