არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე 2 დღით ადრე თემო მჟა­ვია და და­ვით გო­გიშ­ვი­ლი მჟა­ვი­ას მო­ტო­ციკ­ლით, რო­მელ­საც თე­მომ "გლა­დი­ა­ტო­რი" და­არ­ქვა და "რე­ი­ტინ­გის" ერთ-ერთ ნო­მერ­ში პრე­ზენ­ტა­ცი­აც კი მო­ა­წყო, ავა­რი­ა­ში მოყ­ვნენ. თე­მოს კი­დუ­რებ­ზე ოპე­რა­ცია ჩა­უ­ტარ­და, დათო ცოტა იო­ლად გა­მოძ­ვრა. თა­ბა­ში­რი და­ა­დეს ხელ­ზე. მას მერე იუ­მო­რის­ტი სა­წოლს მი­ე­ჯაჭ­ვა და ახ­ლა­ხან ყა­ვარ­ჯნე­ბის დახ­მა­რე­ბით წა­მოდ­გა. ამ მძი­მე სამ თვე­ზე თემო ჩვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ისა­უბ­რებს, თან თა­ვის შეყ­ვა­რე­ბულ­საც გაგ­ვაც­ნობს.

- თემო, მოგ­ვი­ყე­ვი ავა­რი­ის დე­ტა­ლე­ბი, რო­გორ გა­დარ­ჩი?

- ავა­რი­ამ­დე ჩემს მო­ტოს - "გლა­დი­ა­ტორს" ვა­პი­ა­რებ­დი ჩვენს ინ­ტერ­ვი­უ­ში, სამ­წუ­ხა­როდ, აღარ არ­სე­ბობს ის მოტო.

- "გლა­დი­ა­ტორ­მა" გიმ­ტყუ­ნა თუ შენ უმტყუ­ნე?

- ტაქ­სის­ტმა გვიმ­ტყუ­ნა მეც და "გლა­დი­ა­ტორ­საც". ისეთ ად­გი­ლას ჩა­მო­უხ­ვია, სა­დაც ჯერ მან­ქა­ნას არ ჩა­მო­უხ­ვე­ვია და არც არას­დროს ჩა­მო­უხ­ვევს. ეს ის დღე იყო, "ლი­ბერ­თი ბანკს" ცე­ცხლი რომ ეკი­და ვა­კე­ში. ჭავ­ჭა­ვა­ძე­ზე მოვ­დი­ო­დით. ძა­ლი­ან დიდი სა­ცო­ბე­ბი იყო და ნელა ვმოძ­რა­ობ­დით. წი­თელ­ზე გავ­ჩერ­დით მზი­ურ­თან. უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან ვა­კის პარ­კის მი­მარ­თუ­ლე­ბით მივ­დი­ო­დით. აინ­თო მწვა­ნე და უკ­ნი­დან, რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე, და­ი­წყეს სიგ­ნა­ლე­ბი, წა­დიო. წა­ვე­დი. ამ დროს, სად იყო და სად არა, არ ვიცი, ვი­ღა­ცამ სა­ვარ­ცხე­ლი გად­მო­აგ­დო თუ რა მოხ­და (იცი­ნის), ჩემ წინ გვერ­დუ­ლად აღ­მოჩ­ნდა ტაქ­სი. ვერც მუხ­რუ­ჭი, ვერც მო­ტოს დაწ­ვე­ნა, ვერც გად­მოხ­ტო­მა ვერ მო­ვას­წა­რი. მერე მახ­სოვს ხმე­ბი, "კა­პო­ტი", ას­ფალ­ტი, ხალ­ხი, ოღონდ გო­ნე­ბა არ და­მი­კარ­გავს. მახ­სოვს, მარ­ცხე­ნა ხელი მტკი­ო­და, რომ დავ­ხე­დე, ხელი ვერ ვი­პო­ვე, მარ­ტო ძვლებს ვხე­დავ­დი. თურ­მე შიგ­ნით მქონ­და შე­ტე­ხი­ლი და ხელ­ზე ვი­წე­ქი. მე­გო­ნა, მომ­ძვრა ხელი. ფე­ხიც და­ახ­ლო­ე­ბით მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მქონ­და. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან არ მინ­და დავ­ზაფ­რო თქვე­ნი მკი­თხვე­ლი. ან ინ­ტერ­ვი­უს მი­ნა­წე­რი წა­უმ­ძღვა­რეთ, რომ ღა­მის 12 სა­ა­თის შემ­დეგ არ წა­ი­კი­თხონ და 18 წლამ­დე ბავ­შვებს ნუ წა­ა­კი­თხე­ბენ (იცი­ნის). მახ­სოვ­და რომ უკან დათო მეჯ­და და ვე­ძახ­დი, სად ხარ-მეთ­ქი. ამ დროს და­ვი­ნა­ხე, ვი­ღა­ცას ეჯდა მუხ­ლებ­ში და ასუ­ლი­ე­რებ­და. მგო­ნი, ხე­ლოვ­ნურ სუნ­თქვას უტა­რებ­და (იცი­ნის). შე­იძ­ლე­ბა, სპე­ცი­ა­ლუ­რა­დაც ჩა­უჯ­და, კაი გოგო იყო. ბან­კის­კენ მი­მა­ვალ­მა სას­წრა­ფომ გა­ა­ჩე­რა და ჩა­მოხ­ტნენ მან­ქა­ნი­დან. ძა­ლი­ან მტკი­ო­და კი­დუ­რე­ბი და სას­წრა­ფოს ექიმს ვთხო­ვე, გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი გა­მი­კე­თე-მეთ­ქი. ამო­ი­ღო ამ­პუ­ლა და ამ დროს ვი­ღაც ახალ­გაზ­რდა ბიჭი მო­ცუნ­ცულ­და. სას­წრა­ფოს ექი­მიც ახალ­გაზ­რდა ბიჭი იყო. გა­უ­მარ­ჯოს ძმაო, დახ­მა­რე­ბა ხომ არ გინ­და, მერე ამ­პუ­ლა არ გა­და­აგ­დოო, ეუბ­ნე­ბა. გა­გიჟ­და ეს ექი­მი, მარ­ტო იყო თან. დახ­მა­რე­ბა მარ­თლა სჭირ­დე­ბო­და. სა­მე­დი­ცი­ნო გა­მოც­დი­ლე­ბა გაქ­ვსო, ჰკი­თხა. სა­მე­დი­ცი­ნო არა, მაგ­რამ სა­მო­ქა­ლა­ქო მაქვს, იცო­ცხლე, 18 წლი­დან გა­მოც­დი­ლი ვარო (იცი­ნის). მოკ­ლედ, მა­გა­რი ვინ­მე იყო. ამის მერე წა­მიყ­ვა­ნეს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში.

- და­თოც?

- არა, ერთ მან­ქან­ში ვერ ჩაგ­ვა­ტი­ეს. და­ბა­ლი "ხრუ­შოვ­კა" სას­წრა­ფო­ე­ბი რომ არის, მა­გით იყ­ვნენ. გზა­ში კი­დევ და­მი­მა­ტეს გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი. ბო­ლომ­დეც ვერ გა­მი­ყუ­ჩა და თან მაგ­რად იმოქ­მე­და, ტვი­ნი ამე­რია. ვყვი­რო­დი, ფეხი არ მო­მაჭ­რათ-მეთ­ქი. მო­ვი­და ექი­მი და ხე­ლით გა­მის­წო­რა ფეხი და ხელი. ძვლე­ბის ღრჭი­ა­ლი მეს­მო­და, ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლი იყო. რენტგე­ნი გა­და­მი­ღეს, ში­ნა­გა­ნი ორ­გა­ნო­ე­ბი ხომ არ გაქვს და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლიო. არ აღ­მო­მაჩ­ნდა არა­ფე­რი და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი. ხმა რომ ამო­ვი­ღე და ექი­მებ­საც გა­ვე­სა­უბ­რე, უცებ ვიგ­რძე­ნი, ვიხ­რჩო­ბო­დი. ისევ შე­მო­ი­ტა­ნეს რენტგე­ნის აპა­რა­ტი და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ერთი ფილ­ტვი არ მუ­შა­ობ­და. მერე დრე­ნა­ჟი ჩა­მიდ­გეს. 6 სა­ათ­ზე მი­მიყ­ვა­ნეს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და 12 სა­ათ­ზე ოპე­რა­ცია და­ი­წყეს. დი­ლის 6 სა­ა­თამ­დე გრძელ­დე­ბო­და ოპე­რა­ცია. ახლა რკი­ნე­ბი მაქვს ფეხ­სა და ხელ­ში. ერთი წლის შემ­დეგ შე­მიძ­ლია ამო­ვი­ღო. სამი თვე გა­უნ­ძრევ­ლად ვი­წე­ქი. მერე მე­გობ­რე­ბი ეტ­ლით და­მა­ტა­რებ­დნენ. მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მო­ვი­ყე­ნე ეს წო­ლის პე­რი­ო­დი. რა წიგ­ნე­ბიც არ მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი, წა­ვი­კი­თხე, რა ფილ­მე­ბიც არ მქონ­და ნა­ნა­ხი, ვნა­ხე. მუ­სი­კას ვუს­მენ­დი, თუმ­ცა სა­ში­ნე­ლი ნევ­რო­ზი შე­მომ­რჩა.

- ვინ გივ­ლი­და?

- ყვე­ლა. ჯერ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მო­ვი­და ყვე­ლა, ვი­საც ვიც­ნობ­დი და არ ვიც­ნობ­დი. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, არ გიც­ნობთ, მაგ­რამ ეს ამ­ბა­ვი რომ გა­ვი­გეთ, არ შეგ­ვეძ­ლო, არ მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი­თო. ყვე­ლას მინ­და მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ამის­თვის. სახ­ლში მე­გობ­რე­ბი მო­რი­გე­ობ­დნენ. მშობ­ლე­ბი მივ­ლიდ­ნენ. მე­გობ­რე­ბიც რჩე­ბოდ­ნენ ჩემ­თან. რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ცუდი ის იყო, რომ ავა­რი­ის დროს არ გა­ვი­თი­შე და ყვე­ლა დე­ტა­ლი მახ­სოვს. ექი­მებს ვეხ­ვე­წე­ბო­დი, გამ­თი­შეთ-მეთ­ქი, ისე, ჩა­ფხუ­ტი რომ არ მფა­რე­ბო­და, წა­სუ­ლი იყო ჩემი საქ­მე.

- შენი ნევ­რო­ზი რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- ახ­ლაც გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა - უძი­ლო­ბა­ში, ცუდ ხა­სი­ათ­ში, ყვი­რილ­ში, რაც მა­ნამ­დე არა­ვის ახ­სოვს ჩემ­გან. ყვე­ლა ნერვს ვგრძნობ­დი თავ­ში. რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან პა­ლა­ტა­ში რომ ჩა­მოვ­ყავ­დი, ექთან­მა მი­თხრა, გა­ი­გე, არ­ჩევ­ნე­ბი რომ მო­ვი­გე­თო. ეგ ხომ მა­ნამ­დეც ვი­ცო­დი-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. გული დამ­წყდა იმა­ზე, რომ და­ვითს არ გა­უ­მარ­თლა ამ მხრივ. ის რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი სუ­ლის ადა­მი­ა­ნია, ჩარ­თუ­ლი იყო პო­ლი­ტი­კურ მოვ­ლე­ნებ­ში და ჩემი "წყა­ლო­ბით" ამ პრო­ცე­სებს გა­მო­ე­თი­შა. ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის დრო­საც ჩარ­თუ­ლი იყო ამ პრო­ცე­სებ­ში და ბრმა­ნაწ­ლა­ვი ას­ტკივ­და. სა­ო­პე­რა­ცი­ოდ რომ შე­იყ­ვა­ნეს, შე­ვარ­დნა­ძე იყო პრე­ზი­დენ­ტი და რომ გა­მო­იყ­ვა­ნეს - სა­ა­კაშ­ვი­ლი. სულ თავ­ში ირტყამ­და ხე­ლებს, ახ­ლაც იგი­ვე და­ე­მარ­თა ჩემი "წყა­ლო­ბით" და დიდი ბო­დი­ში მინ­და მო­ვუ­ხა­დო.

- ავა­რი­ის გამო ალ­ბათ გა­მო­ე­თი­შე სა­მუ­შაო პრო­ცე­სებს "ჯი-დი-ეს"-ში. რა ხდე­ბა სე­რი­ალ "ცუდ ბი­ჭებ­ში"?

- მარ­ტო მე კი არა, ყვე­ლა გა­მოვ­თი­შე ამ სე­რი­ალს. გა­და­ღე­ბე­ბი შე­ჩე­რე­ბუ­ლია ჩემ გამო. "ჯი-დი-ესს" რაც შე­ე­ხე­ბა, გა­და­ცე­მე­ბი გა­დის უკვე ეთერ­ში; დი­ლის გა­და­ცე­მა - "ტო­პა­თე­უ­ლი", მალე კვი­რა დღეს გავა ეთერ­ში "ჯორ­ჯია ჯო­ბია". რო­მე­ლიც ახალ­გაზ­რდებ­ზეა გათ­ვლი­ლი. წამ­ყვა­ნი ამი­კო იქ­ნე­ბა. ამი­კომ შექ­მნა რამ­დე­ნი­მე ახა­ლი პერ­სო­ნა­ჟი, გა­იხ­სე­ნა ძვე­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი, რომ­ლე­ბიც ენატ­რე­ბო­და თვი­თო­ნაც და ხალ­ხსაც. ამ გა­და­ცე­მა­ში იქ­ნე­ბა რუბ­რი­კე­ბი, მა­გა­ლი­თად, "თქვე­ნი შოუს" ყო­ფი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი კაკი და პა­რუ­ნა იქ­ნე­ბი­ან. იქ­ნე­ბა უც­ნა­უ­რი, სა­სა­ცი­ლო რე­კორ­დე­ბის რუბ­რი­კაც. აქ­ტი­უ­რად ვმუ­შა­ობთ და ძა­ლი­ან მალე სრუ­ლი­ად შე­ივ­სე­ბა "ჯი-დი-ეს"-ის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ბადე.

- შენ რო­გორ მუ­შა­ობ ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში?

- მარ­ტი­ვად. ვი­ღებ ჩემს ორ ყა­ვარ­ჯენს, ვჯდე­ბი ტაქ­სი­ში და მივ­დი­ვარ. სა­დამ­დეც "გავ­ქა­ჩავ", იქ ვარ. დიდი დატ­ვირ­თვაც არ შე­იძ­ლე­ბა. ისე­დაც ძა­ლი­ან მალე ავ­დე­ქი, უკ­ვირთ ექი­მებს. ახ­ლაც ეტ­ლში უნდა ვიჯ­დე. ექი­მე­ბის ვა­რა­უ­დით, ახა­ლი წლის მერე უნდა ავ­მდგა­რი­ყა­ვი ფეხ­ზე. აქვე მინ­და ვი­სარ­გებ­ლო შემ­თხვე­ვით და მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ექი­მებს. იმ­დე­ნად პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად გა­მი­კე­თეს ოპე­რა­ცია, თა­ბა­შირ­შიც კი არ მქონ­და ფეხი. მო­ვი­კი­თხავ ბა­ტონ შა­დი­მანს (იცი­ნის) და მად­ლო­ბა ბე­რას გვერ­დში დგო­მის­თვის. ყვე­ლა ხარ­ჯი, რაც ჩემს სა­მე­დი­ცი­ნო მომ­სა­ხუ­რე­ბას დას­ჭირ­და, მან გა­და­ი­ხა­და.

- ახლა ეს გო­გო­ნა გაგ­ვა­ცა­ნი, შენს სახ­ლში რომ და­ფუს­ფუ­სებს და თავს გევ­ლე­ბა...

- ნას­ტია დივა აგ­ვის­ტო­ში გა­ვი­ცა­ნი.

- ბა­თუმ­ში?

- (იცი­ნის) არა. სა­ერ­თო მე­გო­ბა­რი გვყავს მე და ნას­ტი­ას, რო­მელ­საც ჰქვია და­ბა­ლი ღმერ­თი. ჩვენ შე­ვარ­ქვით. მამ­რო­ბი­თი სქე­სის არის. რო­გორც გა­ვი­გე, ნას­ტი­ას და მის და­ქა­ლებს აინ­ტე­რე­სებ­დათ, რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლო. და­ბალ ღმერ­თს სთხო­ვეს, გვი­მას­პინ­ძლეო. ამ ბიჭ­მა მი­თხრა, შენ­თვის სი­ურპრი­ზი მაქვს, სამი მა­გა­რი გოგო ჩა­მო­დის მოს­კო­ვი­დან, აბა, შენ იცი, დავ­ხვდეთ, დატ­რი­ალ­დიო. დავტრი­ალ­დი და იმის მერე ვტრი­ა­ლებ. თავ­ბრუ და­მახ­ვია ნას­ტი­ამ. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია, თბი­ლი. მის მერე 15-ჯერ ჩა­მო­ვი­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. თით­ქმის ყო­ველ შა­ბათ-კვი­რას ჩა­მო­დი­ო­და. მივ­ლი­და, მე­ფე­რე­ბო­და.

- ბი­ნაც იმი­ტომ შე­იც­ვა­ლე, რომ ნას­ტია მშობ­ლებ­თან არ მი­გეყ­ვა­ნა?

- უკვე დიდი ხა­ნია, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვცხოვ­რობ. დიდი ბიჭი ვარ უკვე. თავს თვი­თონ ვუვ­ლი. ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ მშობ­ლე­ბი არ მიყ­ვარს. უბ­რა­ლოდ, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა მიყ­ვარს. ნას­ტი­ას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მე­გობ­რო­ბით და­ვი­წყე, მერე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ძა­ლი­ან თბი­ლი და საყ­ვა­რე­ლია, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლიც და ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და. ნას­ტია მუ­შა­ობს. მოს­კოვ­ში არის ასე­თი სა­რეკ­ლა­მო კომ­პა­ნია "იან­დექ­სი" და იქ მუ­შა­ობს. ხვდე­ბა ბან­კის უფ­რო­სებს, რომ "და­კე­როს", ფული ჩა­დონ ამ კომ­პა­ნი­ა­ში.

- შენ რო­გორ "დაგ­კე­რა"?

- (იცი­ნის) ორი­ვემ "დავ­კე­რეთ" ერ­თმა­ნე­თი. მა­შინ ის პე­რი­ო­დი იყო, მო­ტო­თი რომ დავ­ქრო­დი. ჩა­მო­ვი­და, დახ­ვდა ბიჭი მო­ტო­თი, და­აქ­რო­ლებ­და აქეთ-იქით. შევ­თა­ვა­ზე, მარ­თვას გას­წავ­ლი-მეთ­ქი და იუ­ა­რა. მე იმის­თვის ვარ, სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი რომ მო­ვი­ტა­ნო და უკან ვიჯ­დეო, მი­თხრა.

- რა ჰქვია თქვენს ურ­თი­ერ­თო­ბას დღეს?

- ნას­ტია ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. ვგიჟ­დე­ბი, ჭკუა მე­კე­ტე­ბა, მათრთო­ლებს, მა­ბედ­ნი­ე­რებს.

- ქარ­თუ­ლი ას­წავ­ლე უკვე?

- პირ­ველ რიგ­ში, მიყ­ვარ­ხარ ვას­წავ­ლე.

ნას­ტია:

- "მიკ­ვარ­ხარ" ვიცი, კი­დევ თემო მჟა­ვია (იცი­ნის), სამი მთა­ვა­რი სი­ტყვა ვის­წავ­ლე - მიყ­ვარ­ხარ, თემო მჟა­ვია. კი­დევ ვიცი "თბი­ლო", "აქ და ახლა". იმი­ტომ, რომ ჩვენ დღე­ვან­დე­ლი დღით ვცხოვ­რობთ, სხვა არა­ფე­რი არ­სე­ბობს, გარ­და აწ­მყო დრო­ი­სა. ყვე­ლა­ფე­რი რომ გა­ივ­ლის, თუ გა­ივ­ლის, არა­ვინ იცის, რა დარ­ჩე­ბა იქი­დან. ამი­ტომ ვცხოვ­რობთ "აქ და ახლა".

- თემო, შენი ოჯა­ხი იც­ნობს ნას­ტი­ას?

- იც­ნობს. ავა­რი­ის მერე ხომ სახ­ლში ვი­წე­ქი და მა­ში­ნაც იყო ჩა­მო­სუ­ლი ნას­ტია. გა­იც­ნეს, უნ­დო­დათ თუ არ უნ­დო­დათ, რუსი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყო­ლო­და, მა­ინც გა­იც­ნეს. და­დე­ბი­თი რე­აქ­ცია ჰქონ­და ყვე­ლას. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ნას­ტი­ამ უარ­ყო­ფი­თი რე­აქ­ცია გა­მო­იწ­ვი­ოს ვინ­მე­ში?!

- სა­ყუ­რეს ვხე­დავ შენს ყურ­ზე. აქამ­დე არ შე­მიმ­ჩნე­ვია...

- ავა­რი­ამ­დე ცოტა ხნით ადრე გა­ვი­კე­თე, უარ­ყო­ფით რე­აქ­ცი­ას ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან ვე­ლო­დი, მაგ­რამ ავა­რი­ამ­დე არა­ვის ვყავ­დი ნა­ნა­ხი და ავა­რი­ის მერე სა­ყუ­რე­ზე ხომ აღარ და­მი­წყებ­დნენ ლა­პა­რაკს. რა­ხან ცო­ცხა­ლი ხარ, გქონ­დეს ყური გახ­ვრე­ტი­ლიო, მი­თხრეს. ფე­ხე­ბი და ფილ­ტვი მქონ­და გახ­ვრე­ტი­ლი და... ყურს ვინ­ღა ჩი­ო­და.

- თემო, რო­გორ გაგ­რძელ­დე­ბა შენი და მო­ტოს ურ­თი­ერ­თო­ბა, კი­დევ აპი­რებ ყიდ­ვას?

- ამა­ზე ზუს­ტი პა­სუ­ხი არ მაქვს. ის ზუს­ტად ვიცი, რომ მო­ტო­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად დავ­ჯდე­ბი, ჩა­ფხუტს და­ვი­ხუ­რავ, გა­ვი­ღი­მებ და გა­ვი­სე­ირ­ნებ ნელ-ნელა. ისეთ ად­გი­ლას, სა­დაც სულ მზეა და ქარ­თვე­ლი მძღო­ლე­ბი არ და­დი­ან.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)