"ეს ლექ­სი არის ნა­კარ­ნა­ხე­ვი, ნა­კარ­ნა­ხე­ვი ისე­თი ძა­ლის,

რო­მე­ლიც თა­ვის თავ­ში შე­ი­ცავს ერ­თო­ბას ცე­ცხლის, მი­წის და წყა­ლის

და, რა თქმა უნდა, კა­ცის და ქა­ლის.

ძალა, რომ მარ­თლაც არ­სე­ბობს იგი, ამას ამ­ტკი­ცებს ამ სტროფ­თა რიგი,

სად შე­მიძ­ლია მტვერს მე უსუ­სურს, ამ­დე­ნის წერა, თან რო­გორც მე მსურს?!"

თავ­მდა­ბა­ლია, ამ­ბობს, რომ ყვე­ლა მისი ლექ­სი ვი­ღა­ცის კარ­ნა­ხით აქვს და­წე­რი­ლი. ახლა პო­ე­მა­ზე მუ­შა­ობს, იმა­საც ამო­უც­ნობ, თეთრ ძა­ლას აბ­რა­ლებს, ამ­ბობს, რომ ღა­მით და­წე­რილ სტრი­ქო­ნებს დი­ლით ვერ ცნობ­და.

გია ნი­კო­ლა­ძეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლი რო­გორც მომ­ღე­რალ­სა და მუ­სი­კოსს იც­ნობს. ცო­ტამ თუ იცის, რომ "ნი­კოლ შოუს" ერთ-ერთ წევ­რს, ერთ დროს, რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მა­მის გავ­ლე­ნით რე­ჟი­სო­რო­ბაც "და­ე­მარ­თა". დე­დის გავ­ლე­ნით ფი­ლო­ლო­გი­ურ­ზე ჩა­ა­ბა­რა და დღეს სწო­რედ ამ ხაზს ავი­თა­რებს. დღეს გია ნი­კო­ლა­ძის ცხოვ­რე­ბის გზას გა­ვუ­ყე­ვით და სა­ინ­ტე­რე­სო პე­რი­ო­დებ­ზე შევ­ჩერ­დით.

- გია, უდარ­დე­ლი წლე­ბით და­ვი­წყოთ, იმ გა­მოც­დი­ლე­ბით, რო­მე­ლიც ოჯა­ხი­დან მი­ი­ღეთ...

- დედა, თი­ნა­თინ მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლი, ფი­ლო­ლო­გია, "კვი­რის პა­ლიტ­რა­ში" მუ­შა­ობს. მამა, ვარ­ლამ ნი­კო­ლა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი და რე­ჟი­სო­რი გახ­ლავთ. ტი­ცი­ან ტა­ბი­ძის ქუ­ჩა­ზე ვიზ­რდე­ბო­დი, კერ­ძო ბი­ნა­ში, ბა­ღით და ხე­ხი­ლით. ძი­რი­თა­დად ხეზე ვარ გაზ­რდი­ლი. წლი­ნა­ხევ­რის ვი­ყა­ვი, ჩემი მშობ­ლე­ბი რომ და­შორ­დნენ. მა­მა­ჩე­მი შა­ბათ-კვი­რას მო­დი­ო­და და მივ­ყავ­დი თა­ვის­თან ვე­რა­ზე, კა­ლან­და­ძე­ზე. ბე­ბი­ე­ბის საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი, სა­ჩუქ­რე­ბით მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ. დე­და­ჩე­მის დე­დას "და­დას" ვე­ძა­ხი, მა­მა­ჩე­მის დე­დას - "ბე­ბას". ერთი კი­თხვა მქონ­და ორი­ვეს­თან მის­ვლის­თა­ნა­ვე, - რა და­მახ­ვედ­რე? მა­მას­თვის დედა პირ­ვე­ლი ცოლი იყო. ბე­ბი­ა­ჩე­მი პრე­მი­ერ შვი­ლიშ­ვილს მე­ძახ­და.

- იმ ასაკ­ში ალ­ბათ ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებ­დი მშობ­ლე­ბის და­შო­რე­ბის მტკივ­ნე­ულ მხა­რეს...

- მხი­ა­რუ­ლად ვი­ყა­ვი, უფრო მაგ­რად მივ­ლიდ­ნენ. ტა­ცი­ო­ბა იყო ჩემ­ზე. თან დე­დი­სერ­თა ვი­ყა­ვი და მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ. ბე­ბი­ებ­სა და ბა­ბუ­ებს მზე და მთვა­რე ამოს­დი­ო­დათ ჩემ­ზე, დე­და­სა და მა­მა­ზე რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვა.

- რო­დის დას­ვი შე­კი­თხვა, რა­ტომ არ ცხოვ­რობს მამა ჩვენ­თან?

- არც და­მის­ვამს. თა­ვის­თა­ვად გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე ყვე­ლა­ფე­რი. მინ­და გი­თხრათ, რომ ბავ­შვი უმა­მო­დაც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად იზ­რდე­ბა.

- არ მი­თხრა ახლა, რომ შენს მე­გობ­რებს, კლა­სე­ლებს მამა რომ ჰყავ­დათ სახ­ლში და შენ არა, ეს არ გთრგუ­ნავ­და...

- ჯერ ერთი, ჩემ­ნა­ი­რი ბევ­რი იყო. მე­ო­რეც, თავს მევ­ლე­ბოდ­ნენ მა­მი­ნაც­ვა­ლიც და მა­მა­ჩე­მის ცო­ლე­ბიც.

- ცო­ლე­ბი ბევ­რნი იყ­ვნენ?

- საკ­მა­ოდ, მა­მას ახლა მერ­ვე ცოლი ჰყავს. ჩარ­ლი ჩაპ­ლინს აჯო­ბა (იღი­მე­ბა). იმას შვი­დი ცოლი ჰყავ­და. ჩვენ მერე მა­მამ შექ­მნა ოჯა­ხი, სა­დაც ორი შვი­ლი შე­ე­ძი­ნა: დათო და ტატა. მე­სა­მე ცოლ­თან ჰყავს სან­დრო, მე­ო­თხეს­თან - არა­ვინ, მე­ხუ­თეს­თან - კოკა. მე­ექ­ვსეს­თან - არა­ვინ, მეშ­ვი­დეს­თან - არა­ვინ და ახლა ერთ მშვე­ნი­ერ ქალ­ბა­ტონ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს.

- ამის გამო არას­დროს გი­საყ­ვე­დუ­რია მა­მის­თვის, თუ მი­გა­ჩნდა, რომ ეს მისი ცხოვ­რე­ბა იყო და არ უნდა ჩა­რე­უ­ლი­ყა­ვი?

- ეს მისი ცხოვ­რე­ბაა და ერთ რა­მეს ვი­ტყვი, სულ ჯან­ში ჰქონ­დეს რაა (იცი­ნის)! ნე­ტავ მეც ასე­თი ჯანი მომ­ცა 70 წლის ასაკ­ში.

- რო­გორც ვხვდე­ბი, ოჯ­ახ­ურ და­რი­გე­ბებ­ში, ჭკუ­ის სწავ­ლე­ბა­ში მამა მა­ინ­ცდა­მა­ინც დიდ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას ვერ იღებ­და...

- დე­დამ გამ­ზარ­და. "ტყე­ში" ვი­ყა­ვი გა­ვარ­დნი­ლი: ეზო­ში, უბან­ში, და­სა­რი­გებ­ლად არ მქონ­და საქ­მე. მახ­სოვს, ერთხელ დე­დას სა­ბავ­შვო ბაღ­ში მივ­ყავ­დი, მა­შინ ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში გა­ლე­რე­ა­ში მუ­შობ­და მე­თო­დის­ტად. მე­უბ­ნე­ბო­და, მალე წა­მო­დი, თო­რემ სამ­სა­ხურ­ში და­მაგ­ვი­ან­დე­ბა და საყ­ვე­დურს მე­ტყვი­ა­ნო. მა­შინ ვკი­თხე, საყ­ვე­დუ­რი რა არის-მეთ­ქი. ფე­ხე­ბით დაგ­კი­დე­ბენ, ჯერ ყურს მო­გაჭ­რი­ან, მერე ცხვირს, მერე ხელ­სო, მი­თხრა (იცი­ნის). ისე შე­მე­შინ­და, სულ სირ­ბი­ლით ვი­ა­რე სა­ბავ­შვო ბა­ღამ­დე, დედა არ და­მი­სა­ხიჩ­რონ-მეთ­ქი. პირ­ვე­ლად სი­გა­რე­ტი რომ მოვ­წიე და დე­დამ გა­ი­გო, იტი­რა. არა­ფე­რი არ უთ­ქვამს, უბ­რა­ლოდ, იტი­რა. მახ­სოვს, ბე­ბი­ა­ჩე­მი აწყნა­რებ­და. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში ბე­ბი­ა­ჩე­მი აქ­ტი­უ­რობ­და, დე­და­ჩე­მის დედა. ჩემს ძმა­კა­ცებს ატყუ­ებ­და ხოლ­მე, სახ­ლში არ არი­სო. ტა­ბი­ძე­ზე, სახ­ლის წინ ერთი ბოთ­ლი ღვი­ნო მედ­გა და მო­წე­უ­ლი რომ მივ­დი­ო­დი, ერთ ყლუპს გა­მო­ვივ­ლებ­დი ხოლ­მე პირ­ში, ვი­თომ ნას­ვა­მი ვი­ყა­ვი. ბე­ბი­ა­ჩე­მი მე­უბ­ნე­ბო­და, რა გჭირს თვა­ლებ­ზე, აბა, "ჰუ" ამო­ი­სუნ­თქეო. ამო­ვი­სუნ­თქებ­დი ღრმად და რწმუნ­დე­ბო­და, რომ ნას­ვა­მი ვი­ყა­ვი. მე და გურ­გუ­ლია არ ვმა­ლავთ, "ჩესნად" ვამ­ბობთ, რომ ვე­წე­ო­დით.

- ეს ის ასა­კია, როცა ყვე­ლა მა­მა­კა­ცი ქუ­ჩა­ში გა­დის თა­ვის და­სამ­კვიდ­რებ­ლად. ე.წ. "ქუ­ჩის აკა­დე­მი­აც" იყო ალ­ბათ შენს ცხოვ­რე­ბა­ში. რა მოგ­ცა ქუ­ჩამ გა­მოც­დი­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით?

- ქუ­ჩა­ში დავ­ბო­დი­ა­ლებ­დით, მაგ­რამ არც ვყა­ჩა­ღობ­დით და არც ვხუ­ლიგ­ნობ­დით. ერთხელ, გო­გოს რომ ვა­ცი­ლებ­დი, ვიგ­რძე­ნი, რომ არაფ­რის არ მე­ში­ნო­და. მე თვი­თონ ვარ ის ტიპი, ვინც შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს დახ­ვდეს და რამე ისე­თი უთხრას. ჯგუფ-ჯგუ­ფად დავ­დი­ო­დით ბი­ჭე­ბი, მაგ­რამ მაქ­სი­მუმ ფან­ჯრი­დან "სგუ­შონ­კა" მოგ­ვე­პა­რა, ქვე­მო ვე­რა­ზე დავ­დი­ო­დით უფრო. ბავ­შვუ­რი სი­სუ­ლე­ლე იყო, ახლა მრცხვე­ნია ჩემი საქ­ცი­ე­ლის, მაგ­რამ მა­შინ მე­გო­ნა, რომ მა­გა­რი ტიპი ვი­ყა­ვი. თავს ვიმ­კვიდ­რებ­დით. ქუ­ჩა­ში უფ­როს-უმ­ცრო­სო­ბა ვის­წავ­ლე. იმ დროს ერთი სული გვქონ­და, უფ­როსს რამე და­ე­ვა­ლე­ბი­ნა. ერ­თმა­ნეთს ვას­წრებ­დით წყალ­სა თუ სი­გა­რეტ­ზე წას­ვლას და სულ არ "ტე­ხავ­და". პი­რი­ქით, ვა­მა­ყობ­დით, რომ დაგ­ვა­ვა­ლეს.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- მა­მის გავ­ლე­ნით რე­ჟი­სო­რო­ბა "და­მე­მარ­თა". თე­ატ­რა­ლურ­ში ჯგუ­ფიც მომ­ცეს, ვას­წავ­ლი­დი. მერე ცოტა მწერ­ლო­ბაც "მჭირ­და". ბავ­შვო­ბა­ში, სკო­ლა­ში - მუ­სი­კაც, და­სარ­ტყამ ინ­სტრუ­მენტზეც ვუკ­რავ­დი. მა­ნამ­დე გუნ­დებ­ში ვმღე­რო­დი. ცოტა ხანს საქ­სო­ფონ­ზეც ვუკ­რავ­დი ჭი­ლაშ­ვი­ლებ­თან. მერე შე­ვეშ­ვი მუ­სი­კას, დიდი ხანი არ გავ­კა­რე­ბი­ვარ. ისე, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ოც­ნე­ბად მქონ­და, რომ მუ­სი­კა და­მე­წე­რა. ბო­ლოს ფი­ლო­ლო­გი­უ­რი და­ვამ­თავ­რე.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- ბაბ­ლუ­ა­ნი "უძი­ნარ­თა მზეს" იღებ­და. იმას ვეხ­მა­რე­ბო­დი, რე­ჟი­სო­რის ასის­ტენ­ტი ვი­ყა­ვი, ჯე­მალ­მა მი­მიყ­ვა­ნა, დე­და­ჩე­მის მე­ო­რე ქმარ­მა და იქ და­მი­ნიშ­ნეს ჰო­ნო­რა­რი... არა, არა, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი რო­ლის­თვის მომ­ცეს. ბა­ტონ­მა შერ­გილ შო­ნი­ამ გა­და­ი­ღო მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი "პირ­ვე­ლი კონ­ცერ­ტი". იქ ქარ­თუ­ლი კი­ნო­სა და თე­ატ­რის კო­რი­ფე­ებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი: ჯე­მალ ღა­ღა­ნი­ძე, ვა­სილ ჩხა­ი­ძე (ბი­ძია-ბა­ბუა). მა­შინ მომ­ცეს პირ­ვე­ლი სო­ლი­დუ­რი ჰო­ნო­რა­რი და "დუბ­ლი­ონ­კა" ვი­ყი­დე. ახლა ვახო ბი­ჭი­კა­შილს რომ აც­ვია სკეტ­ჩებ­ში, ისე­თი (იცი­ნის). მა­შინ მო­და­ში იყო. ეგ თუ გეც­ვა, მა­გა­რი ბიჭი იყა­ვი. მეშ­ვი­დე კლას­ში გა­დავ­დი­ო­დი.

- რო­გო­რი იყო სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი ოჯახ­ში, გი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ ფი­ზი­კუ­რად გე­მუ­შა­ვა, რათა ოჯახს დახ­მა­რე­ბო­დი?

- გა­ჭირ­ვე­ბა იყო, მაგ­რამ არც ისე­თი, რომ ამა­ზე მე­ფიქ­რა. საჭ­მელ-სას­მე­ლი ყო­ველ­თვის გვქონ­და. ჯერ მარ­ტო ისე­თი ბაღი გვქონ­და ეზო­ში, იმ­დე­ნი ხილი... ხომ გი­თხა­რით, ხეზე ვარ გაზ­რდი­ლი. სულ რა­ღაც მწიფ­და ეზო­ში სე­ზო­ნის მი­ხედ­ვით. მარ­წყვით იწყე­ბო­და და ხურ­მი­თა და კომ­შით მთავ­რდე­ბო­და. საჭ­მე­ლი არც მინ­დე­ბო­და, ხილი მერ­ჩივ­ნა.

- დე­დას მე­ო­რე ქმა­რი ახ­სე­ნე...

- რო­მე­ლიც დღემ­დე დე­დას­თან ცხოვ­რობს, თუმ­ცა მას­თან შვი­ლე­ბი არ ჰყავს. ბე­ბი­ა­ჩე­მიც, მა­მა­ჩე­მის დე­დაც ორ­ჯერ არის გა­თხო­ვი­ლი. მოკ­ლედ, უზარ­მა­ზა­რი სა­ნა­თე­სა­ვო მყავს, მთე­ლი თბი­ლი­სი ჩვენ ვართ (იღი­მის).

- გია, შენ ლექ­სებს წერ. რო­დის გა­გიჩ­ნდა ამის მუზა და სურ­ვი­ლი?

- სკო­ლა­ში. ისე, ბევ­რი სკო­ლა მაქვს გა­მოც­ვლი­ლი. ცელ­ქი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და არ მა­ჩე­რებ­დნენ. ლე­ი­ლა კა­ჭა­რა­ვა მას­წავ­ლი­და რუ­სულს 53-ე სკო­ლა­ში. ერთხელ გა­ცი­ნო­ბა­ნას ვთა­მა­შობ­დით. თა­მა­შის მთა­ვა­რი პრინ­ცი­პი ის იყო, რომ არ უნდა გა­გე­ცი­ნა, რაც უნდა ექნა ან ეთ­ქვა შენს მე­ტო­ქეს. ერ­თმა თქვა აქ­ლე­მი და ჯოხი, კუ და მა­ტა­რე­ბე­ლი. ეს სი­ტყვე­ბი და­მა­მახ­სოვ­რდა და ორი ლექ­სი დავ­წე­რე. კუ და მა­ტა­რე­ბე­ლი მერე გრე­ჩი­ხამ იმ­ღე­რა. გახ­სოვთ ალ­ბათ "მე­ლო­ტი კუ". ლე­ი­ლა კა­ჭა­რა­ვას უთხრეს ჩემ­მა კლა­სე­ლებ­მა, ნი­კო­ლა­ძემ ლექ­სი და­წე­რაო. ლე­ი­ლას ეგო­ნა ხე­ლოვ­ნე­ბას ვე­ზი­ა­რე, ბროდსკი "გა­ვი­ჩი­თე". წა­მი­კი­თხეო, გა­და­მე­კი­და. წა­ვუ­კი­თხე და მას მერე წარ­მოდ­გე­ნა შე­ეც­ვა­ლა ჩემ­ზე (იცი­ნის). თუმ­ცა მა­ინც ვუყ­ვარ­დი.

- მა­შინ, რო­მე­ლიც არ არის სი­სუ­ლე­ლე, ის ლექ­სი წაგ­ვი­კი­თხე.

- სი­სუ­ლე­ლე არ არის პო­ე­მა, რო­მელ­საც ახლა გა­მო­სა­ცე­მად ვამ­ზა­დებ "ქართ ზღა­პა­რი ანი-ბანი". 2000 წელს და­ვი­წყე წერა და დღემ­დე ვა­მა­ტებ სტრო­ფებს. რა­ღაც და­მე­მარ­თა, ისე­თი რამ, რომ ჩემ­მა შვილ­მა ტი­რი­ლი და­ი­წყო. რა­ღაც ძალა მო­ვი­და, თეთ­რი, გა­მა­კე­თილ­შო­ბი­ლა, ყვე­ლას ყვე­ლა­ფერ­ში გა­მო­ვუ­ტყდი. ეს ძალა მა­წე­რი­ნებ­და ამ პო­ე­მას. ღა­მით ვწერ­დი და დი­ლით რომ ვკი­თხუ­ლობ­დი, მე­უ­ცხო­ე­ბო­და ჩე­მი­ვე და­წე­რი­ლი. ბო­ლოს რომ ვნა­ხე, რაც გა­მო­ვი­და, დავ­ფა­ცურ­დი. ბიბ­ლია გა­დავ­შა­ლე, ეფ­რემ-ვერ­დი, მარ­გა­ლი­ტე­ბი მი­ვუქ­სო­ვე, მოვ­ქარ­გე და რა­ღაც გა­მო­ვი­და.

- გია, სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- სა­ბავ­შვო ბა­ღი­დან მიყ­ვარ­და. სიყ­ვა­რუ­ლი სულ თან სდევს ადა­მი­ანს. ბო­ლოს, ჩემი ნა­ტუ­ლი­კო რომ შე­მიყ­ვარ­და, აი, ეგ იყო სიყ­ვა­რუ­ლი, თუ იყო. მოფ­რინ­და და დღემ­დე ჩემ გვერ­დით არის.

"სწო­რედ გველს და­აქვს ის სიყ­ვა­რუ­ლი, ადამ­მა გულ­თან რაც მი­ი­ტა­ნა,

ღვთი­უ­რი გრძნო­ბა მი­წის გუ­ლი­დან მის ზურ­გზე გველ­მა ამო­ი­ტა­ნა.

წვრილ-წვრილ ელ­ვებ­ზე და­ცო­ცავს გვე­ლი, უფალს შე­იგ­რძნობს სხე­უ­ლი მთე­ლი.

ის არის ელჩი ღმერ­თს და კაცს შო­რის, ყო­ვე­ლი ამ­ბის მა­უ­წყე­ბე­ლი..."

- რო­გორ გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი შენ და ნა­ტუ­ლიმ?

- სტუ­დენ­ტურ დღე­ებს ვა­კე­თე­ბდი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. გი­ორ­გი შა­რა­ძემ, ცხო­ნე­ბუ­ლი გუ­რამ შა­რა­ძის ვაჟ­მა, სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი მო­იყ­ვა­ნა ჩემ­თან, პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი, მე­ა­თეკ­ლა­სე­ლე­ბი. ცეკ­ვა უნდა დაგ­ვედ­გა. ყვე­ლა თვა­ლებ­ში შე­მომ­ცი­ცი­ნებ­და. ეს იჯდა ია­ტაკ­ზე, დახ­რი­ლი ჰქონ­და თვა­ლე­ბი, არც შე­მო­უ­ხე­დავს. მა­შინ და­ვად­გი თვა­ლი. რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე და­ვახ­ლოვ­დით. 25 წე­ლია ერ­თად ვართ და მინ­და, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ასე გაგ­რძელ­დეს.

- მახ­სოვს, ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში მი­თხა­რი, ცუდი ბიჭი ვარ, ვაბ­რა­ზებ ნა­ტუ­ლი­კო­სო...

- დღეს აღარ ვაბ­რა­ზებ. კარ­გი ბიჭი ვარ (იცი­ნის).

- გია, და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავ. ერთი და მთა­ვა­რი, ისე­თი, ხში­რად რომ გახ­სენ­დე­ბა, რომ დარ­დობ, თუ არის შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ყვე­ლა­ზე დიდი უტვი­ნო­ბა რაც ჩა­მი­დე­ნია, არის ის, რომ ხელი შე­ვუ­წყვე ჩემი სახ­ლის გა­ყიდ­ვას ტა­ბი­ძის ქუ­ჩა­ზე. დღეს რა სიზ­მრებ­საც ვხე­დავ, ყვე­ლა­ფე­რი მანდ ხდე­ბა, მაგ ეზო­ში. უბან­ში რომ ავ­დი­ვარ, მთე­ლი საძ­მა­კა­ცო იქ მყავს, დავ­სხდე­ბით ხოლ­მე ჩემი ყო­ფი­ლი სახ­ლის კუ­თხე­ში და ცრემ­ლე­ბი მომ­დის. ჩემი ოც­ნე­ბა იმ სახ­ლის დაბ­რუ­ნე­ბაა. ბე­ბი­ა­ჩემ­სა და ბა­ბუ­ა­ჩემს გად­მო­ვა­საფ­ლა­ვებ­დი ეზო­ში და მეც იქ და­ვი­საფ­ლა­ვებ­დი თავს, რომ ჩე­მებ­მა ვე­ღარ გა­ყი­დონ.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)