ორი თხა, ოთხი ძაღ­ლი, ერთი აქ­ლე­მი და სატ­ვირ­თო ვა­გო­ნი. ამ ტვირ­თით მომ­თა­ბა­რე გო­რა­ნი 22 წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, რაც მოგ­ზა­უ­რობს. გა­რეგ­ნო­ბით ევ­რო­პელს ჰგავს, მაგ­რამ ამ­ბობს, რომ ეროვ­ნე­ბა არ აქვს და თავს მსოფ­ლი­ოს მო­ქა­ლა­ქედ მი­იჩ­ნევს. პირ­ვე­ლად 7 წლის იყო, სა­მოგ­ზა­უ­როდ და­მო­უ­კი­დებ­ლად რომ წა­ვი­და. მას შემ­დეგ კი, რაც აქ­ლე­მი იყი­და, ეს ცხო­ვე­ლი მისი გა­ნუყ­რე­ლი მე­გო­ბა­რია. გო­რა­ნი 53 წლი­საა და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში აქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. თბი­ლის­ში დიდ დი­ღომ­ში, პა­ტა­რა გო­რაკ­ზეა და­ბა­ნა­კე­ბუ­ლი, სა­დაც აქ­ლე­მი სა­ძო­ვარ ბა­ლახს გა­ჭირ­ვე­ბით პო­უ­ლობს.

- როცა ეროვ­ნე­ბას მე­კი­თხე­ბი­ან, არც კი ვიცი, რა ვუ­პა­სუ­ხო, მე მე­ტი­სი ვარ (ინ­დი­ე­ლი­სა და ევ­რო­პე­ლის შთა­მო­მა­ვა­ლი). ეროვ­ნე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, თავს მსოფ­ლიო მო­ქა­ლა­ქედ კი მი­ვიჩ­ნევ, მაგ­რამ პას­პორ­ტი შვე­ი­ცა­რი­უ­ლი მაქვს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შვე­ი­ცა­რი­ა­ში არა­სო­დეს მი­ცხოვ­რია, არც გა­და­სა­ხა­დე­ბი გა­და­მიხ­დია და არც ხმის უფ­ლე­ბით მი­სარ­გებ­ლია. ბავ­შვო­ბა მონბ­ლა­ნის მთა­ზე გა­ვა­ტა­რე (უმაღ­ლე­სი მთა ალ­პებ­ში). ეს მთა შვე­ი­ცა­რი­ის, იტა­ლი­ი­სა და საფ­რან­გე­თის სა­ზღვარ­თან მდე­ბა­რე­ობს.

- სა­უბ­რი­სას აღ­ნიშ­ნეთ, რომ პირ­ვე­ლად 7 წლის იყა­ვით, და­მო­უ­კი­დებ­ლად რომ წახ­ვე­დით სა­მოგ­ზა­უ­როდ...

- მა­მა­ჩე­მი მომ­თა­ბა­რე ბო­შე­ბის შთა­მო­მა­ვა­ლი იყო, დედა - ევ­რო­პე­ლი. მამა დე­დას მა­შინ შეხ­ვდა, როცა ჰიტ­ლე­რი ბო­შებ­სა და ებ­რა­ე­ლებს დევ­ნი­და. მა­შინ ყვე­ლა ბოშა ცდი­ლობ­და, ჰიტ­ლე­რის რე­ჟიმს გა­დარ­ჩე­ნო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დედა ევ­რო­პე­ლი იყო, ბო­შე­ბის მომ­თა­ბა­რე ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან მოს­წონ­და და ჩემი მშობ­ლე­ბი შე­უღლდნენ. ისი­ნი სულ მოგ­ზა­უ­რობ­დნენ. მე კი პირ­ვე­ლად და­მო­უ­კი­დე­ბელ მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში 7 წლის ასაკ­ში წა­ვე­დი და მხო­ლოდ 3 კვი­რა მო­ვა­ხერ­ხე მოგ­ზა­უ­რო­ბა. მახ­სოვს, დიდი ზურგჩან­თა მქონ­და მო­კი­დე­ბუ­ლი, სა­დაც მხო­ლოდ წინ­დე­ბი მე­წყო. პო­ლი­ცი­ელ­მა და­მი­ჭი­რა და გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა მკი­თხა, - ამ­დე­ნი წინ­და რად გინ­დაო? - შორ მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში მივ­დი­ვარ და ბევ­რი წინ­და მჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. - ვუ­პა­სუ­ხე. მა­შინ თავი ბავ­შვთა სახ­ლში ამოვ­ყა­ვი, სა­ი­და­ნაც რამ­დენ­ჯერ­მე მო­ვა­ხერ­ხე გაქ­ცე­ვა. მახ­სოვს, თავს ისე ვგრძნობ­დი, რო­გორც ცი­ხე­ში და ბავ­შვე­ბი გი­სო­სე­ბის გა­წე­ვა­სა და გაქ­ცე­ვა­ში ერ­თმა­ნეთს ვეხ­მა­რე­ბო­დით. ახლა უკვე 53 წლის ვარ, მაგ­რამ მოგ­ზა­უ­რო­ბა ჯე­რაც არ შე­მი­წყვე­ტია. 15 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ბო­შე­ბის ფი­ლო­სო­ფი­ის შე­სას­წავ­ლად მათ დონ­თან ერ­თად და­ვი­წყე მოგ­ზა­უ­რო­ბა. ბოლო ხანს ინ­დი­ე­ლე­ბი და მომ­თა­ბა­რე ბე­დუ­ი­ნე­ბი თით­ქმის სრუ­ლი­ად გაქ­რნენ.

- მომ­თა­ბა­რე­თა ფი­ლო­სო­ფია ახ­სე­ნეთ, მათი ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა რაში მდგო­მა­რე­ობს?

- მომ­თა­ბა­რე ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას გზა­დაგ­ზა სი­ა­რუ­ლი­სას ეზი­ა­რე­ბა. ჩვე­უ­ლებ­რივ­სა და მომ­თა­ბა­რე ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ძა­ლი­ან დიდი გან­სხვა­ვე­ბაა. ხალ­ხს წარ­მოდ­გე­ნაც კი არა აქვს სხვის­თვის საკ­ვე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა­ზე... ჩვე­უ­ლებ­რივ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა ყვე­ლა­ფე­რი უნდა მო­ი­მა­რა­გონ, ხვა­ლინ­დელ დღე­ზე იფიქ­რონ და დაც­ვის კა­მე­რა აკონ­ტრო­ლონ, სახ­ლში ვინ­მე რომ არ შე­მო­ე­პა­როთ. მე კი დღეს რაც მაქვს, შენ აუ­ცი­ლებ­ლად გა­გი­ზი­ა­რებ. არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, მოგ­ზა­უ­რი ხარ, გზად შემ­ხვედ­რი თუ მე­გო­ბა­რი. ხვა­ლი­სათ­ვის არა­ფე­რი მაქვს გა­და­სა­ნა­ხი, რად­გან ხვა­ლინ­დე­ლი დღე შე­საძ­ლოა, ჩემ­თვის არც გა­თენ­დეს. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ავ­ტო­მა­ტუ­რად იმარ­თე­ბა, მერე ვი­თარ­დე­ბა და ჯერ მე­ზობ­ლის ეზოს მი­სა­კუთ­რე­ბის სურ­ვი­ლი ჩნდე­ბა, მერე - სახ­ლის, ცო­ლის, მან­ქა­ნის და ა.შ. მარ­ტივ მა­გა­ლითს მო­გიყ­ვანთ: ჩვენს კა­რავს ფან­ჯა­რა მხო­ლოდ მაღ­ლა აქვს და და­წო­ლი­სას ვარ­სკვლა­ვე­ბის ყუ­რე­ბა შეგ­ვიძ­ლია. სახ­ლებს კი ისე­თი ფან­ჯრე­ბი აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, სა­ი­და­ნაც ძი­რი­თა­დად მე­ზობ­ლე­ბის ავ­ლა­დი­დე­ბა ჩანს. დიდი ხა­ნია, კომ­პა­ნია "ჯი­ტა­ო­ჰან, მომ­თა­ბა­რე აქ­ლე­მე­ბის ქა­რა­ვა­ნი" და­ვა­არ­სე. ეს მომ­თა­ბა­რე ადა­მი­ა­ნე­ბის თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის შე­დე­გად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტია, რო­მე­ლიც მსოფ­ლი­ო­ში მშვი­დო­ბი­სა და სიმ­შვი­დის­კე­ნაა მი­მარ­თუ­ლი. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ნამ­დვი­ლი მომ­თა­ბა­რე­ე­ბის იდე­ო­ლო­გი­ას ვაც­ნობ და არა­ძა­ლა­დობ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტის, აქ­ლე­მის შე­სა­ხებ ვუყ­ვე­ბი. მივ­დი­ო­დი სკო­ლებ­ში, ცე­რებ­რა­ლუ­რი დამ­ბლით და აუ­ტიზ­მით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებ­თან... ვერც კი წარ­მო­იდ­გენთ, რა დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო მათ­თვის აქ­ლე­მის და­ნახ­ვა. არა­ერ­თხელ მი­მოგ­ზა­უ­რია აბ­რე­შუ­მის გზით, რომ­ლი­თაც ფი­ლო­სო­ფო­სე­ბი, მკვლევ­რე­ბი და წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბი და­დი­ოდ­ნენ. ამას­თან ერ­თად, ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა­ში მჭიდ­რო კონ­ტაქ­ტი მქონ­და ხალ­ხთან, ბავ­შვებ­თან.

- რო­დის შე­ი­ძი­ნეთ აქ­ლე­მი?

- 22 წლის წინ, როცა ჩემი პრო­ექ­ტის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე, თე­რა­პი­ის შე­სას­წავ­ლად და სა­მოგ­ზა­უ­როდ აქ­ლე­მე­ბი შე­ვი­ძი­ნე. ეს იოლი არ ყო­ფი­ლა. რამ­დე­ნი­მე უზარ­მა­ზა­რი აქ­ლე­მი საკ­მა­ოდ რთუ­ლი მო­სავ­ლე­ლია... წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე აქ­ლე­მი მყავ­და. 3 წლის წინ კი თურ­ქეთ­ში მა­მა­ლი აქ­ლე­მი და­მე­ღუ­პა. გი­გილ­თან ერ­თად 18 წელი მქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი. მისი სა­ხე­ლი არა­მე­ულ ენა­ზე სა­მო­თხის კარს ნიშ­ნავ­და. დღეს მხო­ლოდ დე­და­ლი აქ­ლე­მი, ჩინი მყავს, რო­მე­ლიც "მე­უღ­ლის" და­ღუპ­ვას ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამი­ტო­მაც ჩა­მო­ვე­დი, იმე­დი მქონ­და, ზო­ო­პარკში აქ­ლე­მე­ბი გე­ყო­ლე­ბო­დათ, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ და­ა­ვა­დე­ბის გამო სა­მი­ვე და­ღუ­პუ­ლა. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ სა­ქარ­თვე­ლოს ერთ-ერთი სა­მი­ნის­ტრო­დან წე­რი­ლი მო­მი­ვი­და. თქვენს ქვე­ყა­ნა­ში ქარ­ვას­ლის გა­კე­თე­ბას მთა­ვა­ზობ­დნენ (იგუ­ლის­ხმე­ბა ქა­რავ­ნის მი­სა­ღე­ბი სახ­ლი, მოგ­ზა­ურ­თა შეკ­რე­ბი­სა და დას­ვე­ნე­ბის ად­გი­ლი). სა­ქარ­თვე­ლო­ში ქარ­ვას­ლის არ­სე­ბო­ბის დიდი ტრა­დი­ცია არ­სე­ბობს და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. მა­შინ ვერ შევ­ძე­ლი ჩა­მოს­ვლა, მაგ­რამ ახლა ამ კულ­ტუ­რულ პრო­ექტს დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვა­კე­თებ­დი. ამას წი­ნათ ჩემ­თან ერთ-ერთი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ჟურ­ნა­ლის­ტი იყო მო­სუ­ლი. რა თქმა უნდა, მა­საც მო­ვუ­ყე­ვი ქარ­ვას­ლის შე­სა­ხებ და ბო­ლოს ჩემი ნათ­ქვა­მი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ისე გა­და­უ­თარ­გმნია, თით­ქოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ტუ­რის­ტუ­ლი ბიზ­ნე­სის და­წყე­ბა მინ­დო­და.

- ჩი­ნის თურ­ქუ­ლად ესა­უბ­რე­ბით, ეს ენა ეს­მის?

- არა, აქ­ლე­მი ნათ­ქვა­მის ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვერ იგებს, მაგ­რამ ხმის ტემ­ბრით იო­ლად ხვდე­ბა, ვე­ფე­რე­ბი, ვუ­წყრე­ბი თუ რა­მეს ვთხოვ. ამი­ტომ, თურ­ქუ­ლად ვე­ტყვი თუ ფრან­გუ­ლად, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. რაც მთა­ვა­რია, ინ­გლი­სუ­რად არ და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ეს ენა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვიცი, შეგ­ნე­ბუ­ლად არა­სო­დეს მის­წავ­ლია. ინ­გლი­სე­ლე­ბის კო­ლო­ნი­ზა­ტო­რუ­ლი ბუ­ნე­ბა ისე­დაც ბევრ რა­მეს გვახ­ვევს თავს, მეც მხა­რი რომ არ და­ვუ­ჭი­რო.

- გო­რან, ამ­დენ­წლი­ა­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბა დამ­ღლე­ლი არ არის?

- არა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი მომ­წონს. ხუთ­ჯერ ვი­მოგ­ზა­უ­რე ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც ომი იყო. ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბო­და, - გიჟი ხარ? მოგ­კლა­ვე­ნო! - მე კი არაფ­რის მე­ში­ნო­და. ამ ქვეყ­ნის არც მტე­რი ვი­ყა­ვი, არც პრო­ვო­კა­ტო­რი, მხო­ლოდ მე­გობ­რო­ბა მინ­დო­და მათ­თან და ვის უნდა მო­ვე­კა­ლი? მომ­თა­ბა­რე თუ ხარ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მო­ღა­ლა­ტე, მა­ტყუ­ა­რა და ბო­რო­ტი იყო. ეს თვი­სე­ბე­ბი რომც გქონ­დეს, გზა­დაგ­ზა სრუ­ლი­ად შე­იც­ვლე­ბი. ის­წავ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­ტა­ნას, მე­გობ­რო­ბას, თავ­და­დე­ბას... ქვე­ყა­ნას ტუ­რის­ტუ­ლი ად­გი­ლე­ბის შე­მოვ­ლით ვერ გა­იც­ნობ, იმ ქვეყ­ნის ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა უნდა გა­ი­ზი­ა­რო, მიყ­რუ­ე­ბულ სოფ­ლებს ეწ­ვიო და მა­შინ აღ­მო­ა­ჩენ სი­ნამ­დვი­ლეს. ხში­რად ადა­მი­ა­ნე­ბი თავს არი­დე­ბენ ამა თუ იმ ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბას. - ბევ­რი მაქვს წა­კი­თხუ­ლი ამ ქვე­ყა­ნა­ზე და არც ისე სა­ინ­ტე­რე­სო­აო, - ამ­ბო­ბენ. და­მერ­წმუ­ნეთ, წიგ­ნე­ბი­დან ქვე­ყა­ნას ვერ გა­იც­ნობთ. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, როცა გა­ვი­გე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში 1 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­მეძ­ლო დარ­ჩე­ნა.

- აპი­რებთ ამ­დენ ხანს გა­ჩე­რე­ბას?

- შე­საძ­ლოა, დავ­ბრუნ­დე და დიდ­ხანს დავ­რჩე. ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ის კი არ არის, რა დროს გა­ვა­ტა­რებ ამა თუ იმ ქვე­ყა­ნა­ში, არა­მედ ის, თუ ვის­თან ერ­თად გა­ვა­ტა­რებ ამ დროს. გული მწყდე­ბა, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მთე­ბი ცა­რი­ელ­დე­ბა და ხალ­ხი ბა­რად, ქა­ლაქ­ში ჩა­დის სა­ცხოვ­რებ­ლად. ეს დიდი შეც­დო­მაა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლი­სას თვალ­ში მეცა გა­პარ­ტა­ხე­ბუ­ლი სა­ძოვ­რე­ბი და მა­შინ­ვე მონ­ღო­ლე­ბი გა­მახ­სენ­და. მონ­ღო­ლეთ­ში ცხოვ­რე­ბი­სას იქა­უ­რე­ბის­გან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. ისი­ნი დღემ­დე ჩინ­გის ხა­ნის მო­ძღვრე­ბით ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბენ. ჩინ­გის ხა­ნის მი­თი­თე­ბით კი სა­ძო­ვარ ია­ლაღს 2-3 წე­ლი­წადს იყე­ნე­ბენ, შემ­დეგ კი 2-3 წლით ას­ვე­ნე­ბენ, რომ მი­წამ გა­ფხვი­ე­რე­ბა და ბა­ლახ­მა გაძ­ლი­ე­რე­ბა შეძ­ლოს. წი­ნა­აღ­მდეგ შე­თხვე­ვა­ში, რამ­დე­ნი­მე წლის მერე სა­ძო­ვა­რი სა­ერ­თოდ აღარ იარ­სე­ბებს, ან ისე­თი ბა­ლა­ხი ამო­ვა, რო­მელ­საც სა­ქო­ნე­ლი პირ­საც არ და­ა­კა­რებს.

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოხ­ვე­დით?

- 3 თვე­ზე მე­ტია. ვი­ყა­ვი გო­ნი­ო­ში, ბა­თუმ­ში და დღეს უკვე თბი­ლის­ში ვარ. სულ და­ახ­ლო­ე­ბით 37-39 ქვე­ყა­ნა მექ­ნე­ბა შე­მოვ­ლი­ლი, მაგ­რამ ამ ციფრს ჩემ­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. ჩემ­თვის ქვეყ­ნებს შო­რის მომ­თა­ბა­რე­ო­ბა სიყ­ვა­რულს ჰგავს. ერთი ქალი ბო­ლომ­დე, გუ­ლით უნდა გიყ­ვარ­დეს, სა­ნამ მას და­შორ­დე­ბი და სხვას­თან წახ­ვალ. ასე­ვეა ჩემ­თვის ქვეყ­ნებ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბაც. არა­სო­დეს არ­სად მეჩ­ქა­რე­ბა. ძა­ლი­ან მომ­წონს სა­ქარ­თვე­ლო. თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ხალ­ხი ცხოვ­რობს. მსოფ­ლი­ო­ში ქარ­თუ­ლი მა­ფია სა­ხელ­გან­თქმუ­ლია და ყვე­ლა ში­შით ძრწის, მაგ­რამ აქ ჩა­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე მივ­ხვდი, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი სა­ში­ში ხალ­ხი არ ხართ. იმა­ნაც გან­მაც­ვიფ­რა, რომ რუ­სეთ­თან ტე­რი­ტო­რი­უ­ლი სი­ახ­ლო­ვის მი­უ­ხე­და­ვად, მათ­თან არა­ნა­ი­რი მსგავ­სე­ბა არ გაქვთ.

- მუ­დამ მარ­ტო მოგ­ზა­უ­რობთ?

- უმ­რავ­ლეს შემ­თხვე­ვა­ში, კი. ჩემი ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მარ­ტოს მირ­ჩევ­ნია მოგ­ზა­უ­რო­ბა.

- რას ეძებთ ახალ ქვე­ყა­ნა­ში?

- ფი­ლო­სო­ფი­ას, რე­ლი­გი­ას და ამ ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ბედ­ნი­ე­რე­ბის რე­ცეპტს.

- თქვე­ნი ბედ­ნი­ე­რე­ბის რე­ცეპ­ტი რა არის?

- ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბა არა­ნა­ირ სის­ტე­მა­ზე არ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. თუ ფა­ნა­ტი­კო­სი არ ხარ და ფხი­ზე­ლი გო­ნე­ბით მოქ­მე­დებ, დიდი შან­სი გაქვს, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბა იპო­ვო. ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბა მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ერთი მხრივ, მე ვირ­ჩევ სა­მოძ­რაო გზას, მაგ­რამ ხში­რად აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა გვა­ი­ძუ­ლებს, სურ­ვი­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, არ­ჩე­ვა­ნი გა­ვა­კე­თოთ. ამ­ჯე­რად ჩემი სურ­ვი­ლის გამო კი არა, - ჩი­ნის მე­უღ­ლის სა­ძებ­ნად ვმოგ­ზა­უ­რობთ. ამი­ტომ, ას­ტრა­ხან­ში წას­ვლას ვა­პი­რებთ.

- გო­რან, მე­უღ­ლე თუ გყავთ?

- მე­უღ­ლე მყავ­და, რო­მელ­საც დავ­შორ­დი. ორი შვი­ლი მყავს, 28 და 25 წლის.

- თქვე­ნი შვი­ლე­ბი თუ მოგ­ზა­უ­რო­ბენ?

- კი, რა თქმა უნდა. სხვა­თა შო­რის, მათ სკო­ლა­ში არა­სო­დეს უვ­ლი­ათ. გა­ნათ­ლე­ბა ჩვენ, მშობ­ლებ­მა მი­ვე­ცით. მახ­სოვს, ჯე­მილს თა­მაშ-თა­მა­შით შე­ვას­წავ­ლეთ ის­ტო­რია, ფი­ლო­სო­ფია, ენე­ბი...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში თურ­ქე­თი­დან ჩა­მოხ­ვე­დით. რამ­დე­ნი ხანი გა­ა­ტა­რეთ იქ?

- თურ­ქეთ­ში 10 წელი ვცხოვ­რობ­დი. აქე­დან 4 წელი იმ და­სახ­ლე­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე, სა­დაც ქურ­თე­ბი ცხოვ­რობ­დნენ.

- ნუთუ, აქ­ლე­მით ჩა­მოხ­ვე­დით სა­ქარ­თვე­ლომ­დე?

- რა თქმა უნდა, არა. აქ­ლე­მი­თა და სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ვა­გო­ნით ავ­ტო­ბან­ზე მოგ­ზა­უ­რო­ბა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. სატ­ვირ­თო და­ვი­ქი­რა­ვე და სა­ქარ­თვე­ლომ­დე ისე ჩა­მო­ვე­დით. მომ­თა­ბა­რე­ო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყო­ველ­თვის მყავ­და სატ­ვირ­თო, მაგ­რამ თურ­ქეთ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას, ხან­ძრის გამო დავ­კარ­გე. რო­გორც ჩანს, რო­მე­ლი­ღაც ფა­ნა­ტი­კოს­მა ტე­რო­რის­ტმა "მო­ლო­ტო­ვის კოქ­ტე­ი­ლი" ეს­რო­ლა. მას შემ­დეგ მოგ­ზა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან გარ­თულ­და. გა­და­უ­ღე­ბე­ლი წვი­მე­ბის დროს დიდ ნა­გავ­საყ­რელს ვპო­უ­ლობ­დი, ცე­ცხლს ვუ­კი­დებ­დი და ისე ვშრე­ბო­დით მე და ცხო­ვე­ლე­ბი. სამ­წუ­ხა­როდ, თურ­ქეთ­ში ავა­რი­ის გამო ჩვე­ნი ავ­ლა­დი­დე­ბის დიდი ნა­წი­ლი დავ­კარ­გეთ. ჩინი კლდო­ვან გზა­ზე აჩ­ქარ­და და ხევ­ში გა­და­ი­ჩე­ხა. დღე­საც არ ვიცი, რო­გორ გა­დარ­ჩა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, არა­ფე­რი მო­უ­ტე­ხავს, მაგ­რამ ჩვე­ნი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ვა­გო­ნი ძა­ლი­ან და­ზი­ან­და.

- ყვე­ლა­ზე დიდ ხანს რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რობ­დით?

- ყვე­ლა­ზე დიდ­ხანს ავ­ღა­ნეთ­ში ვცხოვ­რობ­დი, ვსწავ­ლობ­დი მომ­თა­ბა­რე­ე­ბის ცხოვ­რე­ბის წე­სებს. იქ ყვე­ლა­ზე კარ­გა­დაა ჩვე­ნი ტრა­დი­ცი­ე­ბი შე­მო­ნა­ხუ­ლი. ხალ­ხი ძა­ლი­ან სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რეა და თით­ქმის ყვე­ლა ხე­ლო­ვა­ნია.

- რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- პირ­ველ რიგ­ში მა­მა­ლი აქ­ლე­მის ყიდ­ვა მინ­და. სწო­რედ ამი­ტო­მაც მივ­დი­ვარ ას­ტრა­ხან­ში. მერე კი ჩემი ცხოვ­რე­ბის ახა­ლი პე­რი­ო­დი და­ი­წყე­ბა. ძა­ლი­ან მინ­და, რომ პა­ტა­რა, ჯან­მრთე­ლი კო­ზა­კი მყავ­დეს და ვეც­დე­ბი, ეს სურ­ვი­ლი ავის­რუ­ლო. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, 3 წე­ლია, ერთი აქ­ლე­მის ყიდ­ვა მსურს და ვერ მი­პო­ვია... მინ­და, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო სა­ქარ­თვე­ლოს, მას­პინ­ძლო­ბის­თვის. ერთი თხოვ­ნაც მაქვს, ას­ტრა­ხან­ში წა­სას­ვლე­ლად სატ­ვირ­თო მჭირ­დე­ბა, ამ მომ­სა­ხუ­რე­ბის­თვის კი რა­ტომ­ღაც ყვე­ლამ ას­ტრო­ნო­მი­უ­ლი თან­ხა მომ­თხო­ვა. ამი­ტომ, თუ ვინ­მეს პა­ტა­რა სატ­ვირ­თო აქვს, იქ­ნებ შე­მეხ­მი­ა­ნონ, რომ ას­ტრა­ხან­ში ჩას­ვლა და ჩი­ნის მე­უღ­ლის პოვ­ნა შევ­ძლო.

ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

იხი­ლეთ ვი­დეო