მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის და­სის მმარ­თვე­ლი და სე­რი­ა­ლის - "შუა ქა­ლაქ­ში" მსა­ხი­ო­ბი, ქალ­ბა­ტო­ნი ქეთი კან­ტი­ძე "დე­ტექ­ტორს" მხი­ა­რუ­ლად და ენერ­გი­უ­ლად "გა­უმკლავ­და". რო­გორც გვი­თხრა, ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს აკე­თებს, თუმ­ცა "თბი­ლი­სის მე­რი­ის­გან" სა­ა­ხალ­წლოდ შე­თა­ვა­ზე­ბულ­მა წი­ნა­და­დე­ბამ და­ა­ინ­ტე­რე­სა...

- ქალ­ბა­ტო­ნო ქეთი, სერ­ვი­სით - "თოვ­ლის პაპა გა­მო­ძა­ხე­ბით" თუ გი­სარ­გებ­ლი­ათ?

- არა, კაცო, ვის­თვის გა­მო­ვი­ძა­ხებ­დი? თოვ­ლის პა­პას სა­კუ­თარ თავს ხომ არ მო­ვუყ­ვან (იცი­ნის)?!

- ვთქვათ, ახა­ლი წლის ღა­მეს კარს აღებთ და ზღურ­ბლს იქით თოვ­ლის პაპა გხვდე­ბათ...

- გა­და­სა­რე­ვი იქ­ნე­ბა! მე და თოვ­ლის პაპა სუფ­რას­თან დავ­სხდე­ბით და დი­ლამ­დე ვი­ქე­ი­ფებთ!

- ახალ წელს მეკვლე ყო­ფილ­ხართ? რო­გო­რი ფეხი გაქვთ?

- შე­იძ­ლე­ბა ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ აღარ მახ­სოვს. არა მგო­ნია, ცუდი ფეხი მქონ­დეს, რად­გან ცუდი გუ­ლის პატ­რო­ნი არ ვარ.

- ვთქვათ, სე­რი­ა­ლის - "შუა ქა­ლაქ­ში" ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბი ცალ-ცალ­კე გთხოვთ, რომ ახალ წელს მისი მეკვლე იყოთ...

- დავ­თან­ხმდე­ბო­დი. მეკვლე­ო­ბის არ მე­ში­ნია: ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და და­დე­ბი­თი ენერ­გი­ით მათ გა­ვამ­დიდ­რებ­დი. ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს, ჩემს ანა ქურ­თუ­ბა­ძეს ვეს­ტუმ­რე­ბო­დი, ახა­ლი ბი­ნის გა­სა­ღებს, ავ­ტო­მო­ბილს და სა­მოგ­ზა­უ­როდ ბი­ლე­თებს ვა­ჩუ­ქებ­დი. იცი, რა? გული რომ არ დას­წყვე­ტო­დათ, სე­რი­ა­ლის ყვე­ლა მსა­ხი­ობს ასეთ სა­ჩუ­ქარს მი­ვუ­ძღვნი­დი, მათ შო­რის - პა­ტა­რა რა­ტი­კო­საც...

- ვთქვათ, მე­რი­ის კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხუ­რი­დან გი­რე­კა­ვენ და გთხო­ვენ, რომ თქვენ და ბა­ტონ­მა ნუგ­ზარ ჩი­ქო­ვან­მა ფიფ­ქი­ას და თოვ­ლის პა­პის რო­ლე­ბი მო­ირ­გოთ, თბი­ლი­სე­ლებს დამ­დე­გი ახა­ლი წელი მო­ტო­ციკ­ლე­ტებ­ზე ამ­ხედ­რე­ბუ­ლებ­მა მი­უ­ლო­ცოთ.

- ძა­ლი­ან კარ­გი! მო­ხა­რუ­ლი ვიქ­ნე­ბი! სიფ­რი­ფა­ნა ბავ­შვო­ბა­შიც არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვგრძნობ­დი, რომ ში­ნა­გა­ნად ფიფ­ქია ვარ.

- ფიფ­ქი­ას როლი არა­სო­დეს შე­გის­რუ­ლე­ბი­ათ?

- ფიფ­ქი­ას როლს ყო­ველ­დღე ვას­რუ­ლებ, როცა მარ­ტო ვარ!

- ეს რო­გორ?

- მულ­ტფილ­მი - "ფიფ­ქია და შვი­დი ჯუჯა" ხომ გახ­სოვთ? ჩემს წარ­მო­სახ­ვა­შიც, ყო­ველ­დღე ცხო­ვე­ლე­ბი მო­დი­ან, ვმღე­რი... ჰო, ასე­თი მე­ოც­ნე­ბე და რო­მან­ტი­კო­სი ვარ.

- შინ რო­მე­ლი­მე ცხო­ვე­ლი ხომ არ გყავთ?

- არა. ხომ იცი, ცხო­ვე­ლი სახ­ლში მარ­ტო ვერ გა­ჩერ­დე­ბა, მარ­ტო­ო­ბა არ უყარს.

- გა­სა­გე­ბია, რომ "მე­რი­ის კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხუ­რის" წარ­მო­მად­გე­ნელს ფიფ­ქი­ას რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა­ზე უყოყ­მა­ნოდ და­თან­ხმდით, მაგ­რამ მო­ტო­ციკ­ლე­ტის მარ­თვას შეძ­ლებ­დით?

- აბა, რა! მო­პე­დით სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვივ­ლი­დი! ბო­ლოს და ბო­ლოს, ავ­ტო­მო­ბი­ლის მარ­თვა ვის­წავ­ლე და მო­პე­დის მარ­თვას რა უნდა?!

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გყავთ?

- ერთი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, ლა­მა­ზი და - მა­რი­ნა მყავს. სამ­წუ­ხა­როდ, და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი არ არის. ნი­ჭი­ე­რი და ჭკვი­ა­ნია. კარ­გი ინ­ჟი­ნე­რი, მე­ტა­ლურ­გი, მეც­ნი­ერ-მუ­შა­კი იყო, მაგ­რამ მერე, როცა ყვე­ლა­ფე­რი "და­ინ­გრა", სა­მუ­შა­ოდ სა­ზღვარ­გა­რეთ წა­ვი­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ახლა სა­ქარ­თვე­ლო­შია და ის­ვე­ნებს - სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბას მის­დევს.

- ვთქვათ, მაია ასა­თი­ან­მა და­გი­რე­კათ და გე­უბ­ნე­ბათ, რომ თქვე­ნი ძმა იპო­ვა, მერე კი გა­და­ცე­მა­შიც მი­გიწ­ვი­ათ...

- სი­ნამ­დვი­ლე­ში, მა­ი­ამ გა­და­ცე­მა­ში უკვე მი­მიწ­ვია. ძა­ლი­ან ვწუხ­ვარ, რომ რა­ღაც გა­ურ­კვევ­ლო­ბის გამო ვერ მი­ვე­დი. მა­ი­ას დიდ პა­ტივს ვცემ, კარ­გი გა­და­ცე­მა აქვს, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი ცოტა არ იყოს, მე­უ­ხერ­ხუ­ლე­ბა. თან, სა­უბ­რის თემა არ ვი­ცო­დი... სად­მე ჩემი ძმა რომ იპო­ვოს, სი­ხა­რუ­ლის­გან შე­იძ­ლე­ბა გავ­გიჟ­დე და ცხა­დია, "პრო­ფილ­შიც" და­უ­ფიქ­რებ­ლად გავ­ქან­დე­ბო­დი!

- რე­ა­ლუ­რად, შე­იძ­ლე­ბა, ძმა გყავ­დეთ?

- რა ვიცი, მა­მა­ჩემს ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამს, მაგ­რამ სა­მოგ­ზა­უ­როდ ხში­რად მი­დი­ო­და და შე­იძ­ლე­ბა, სად­მე ძმაც მყავ­დეს. თუ მყავ­ხარ, ძმაო, გა­მო­მეხ­მა­უ­რე...

- სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტით ხში­რად მგზავ­რობთ?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით - ხში­რად. მარ­თა­ლია, ავ­ტო­მო­ბი­ლი უკვე ვი­ყი­დე და მარ­თვის მოწ­მო­ბაც ავი­ღე, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ვიდ­რე მძღო­ლის პრო­ფე­სი­ას კარ­გად არ და­ვე­უფ­ლე­ბი, მა­ნამ­დე ავ­ტო­მო­ბი­ლით ქა­ლაქ­ში არ გა­ვალ.

- ვთქვათ, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­ში ერთ-ერთი მგზავ­რი ქალ­ბა­ტო­ნი გე­ჩხუ­ბე­ბათ - ჩემს ბავ­შვს ამ­რე­ზით რა­ტომ შე­ხე­დე­თო?

- ვუ­პა­სუ­ხებ: იმი­ტომ, რომ მინ­და, კარ­გი გა­მო­ვი­დეს და შე­ნიშ­ვნა მი­ვე­ცი-მეთ­ქი. ისე, დამ­ტუქ­სვე­ლი მზე­რით - კი, მაგ­რამ წარ­მო­სახ­ვა­შიც კი შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ბავ­შვს ამ­რე­ზით შევ­ხე­დო. ზოგი ხომ ძა­ლი­ან ცელ­ქია? ჰოდა, შე­იძ­ლე­ბა, "დე­დი­კოს ნუ აბ­რა­ზებ" ან რამე მსგავ­სი ვუ­თხრა.

- ვთქვათ, ბავ­შვის დედა გა­ცხარ­და და "მო­გა­ძა­ხათ": თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟის - ნუ­ნუ­კას­ნა­ი­რი ხარ­თო!

- განა, ნუ­ნუ­კა კე­თი­ლი არ არის? ძა­ლი­ან კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნია, მაგ­რამ ასე­თია და რა ქნას (იღი­მის)?!

- ქუ­ჩა­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გცნობთ?

- რო­გორ არა?! ეს ძა­ლი­ან კარ­გია, მაგ­რამ ხან­და­ხან უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ... ამას წი­ნათ, ქუ­ჩა­ში 5 ბავ­შვი ჩემ­კენ გა­მო­ქან­და და ჩა­მე­ხუ­ტა. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - გვიყ­ვარ­ხა­რო! ამა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა აბა, რა შე­იძ­ლე­ბა, იყოს? თა­ნამ­შრო­მე­ლი მე­კი­თხე­ბო­და, - ამათ იც­ნო­ბო? არც ერთ ბავ­შვს არ ვიც­ნობ­დი.

- ვთქვათ, დი­ლით ტე­ლე­ფონ­ზე მე­სი­ჯი დაგ­ხვდათ: "მა­ინც ჩემი გახ­დე­ბი".

- და­ვე­ლო­დე­ბი, "მისი" რო­დის გავ­ხდე­ბი (იცი­ნის). ალ­ბათ, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ოდეს­მე გა­მოჩ­ნდე­ბა. სხვა­თა შო­რის, არა­ფე­რი არ არის გვი­ან... რა თქმა უნდა, ვხუმ­რობ.

- რა­ტომ? ალ­ბათ, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი გყავთ...

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი მა­წუ­ხე­ბენ-მეთ­ქი, - ვერ ვი­ტყვი. რაღა დროს ჩემი "ესე­თე­ბია"? ხომ იცი, ასა­კი მა­ინც თა­ვი­სას შვრე­ბა. სე­რი­ალ­ში ჩემს პერ­სო­ნაჟს - ნუ­ნუს ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი ჰყავს, ქე­თი­ნოს - ჯერ არა.

- მე­ზობ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- რომ გი­თხრათ, - ბევრ მე­ზო­ბელს ვიც­ნობ-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. რამ­დე­ნი­მეს­თან კარ­გი და ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. მა­გა­ლი­თად, ნა­ნას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ოჯა­ხი აქვს. მისი მე­უღ­ლე მწე­რა­ლია. ძა­ლი­ან კარ­გი შვი­ლე­ბი ჰყავთ. ჩვენ ერთი ოჯა­ხი­ვით ვცხოვ­რობთ...

- ვთქვათ, თქვენს მე­ზობ­ლად ფრი­დო­ნის (სე­რი­ა­ლი­დან "შუა ქა­ლაქ­ში") მსგავ­სი მა­მა­კა­ცი და­სახ­ლდა და როს­ტოვ­ში თავს გა­დახ­დე­ნილ ამ­ბებს გა­უ­თა­ვებ­ლად გიყ­ვე­ბათ...

- მოვ­კლავ, ნამ­დვი­ლად მოვ­კლავ (იცი­ნის)!.. სე­რი­ალ­ში ფრი­დო­ნის რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი - ნუგ­ზა­რი ცხოვ­რე­ბა­ში სულ სხვა­ნა­ი­რია. ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლავთ.

- ვთქვათ, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" პრო­დი­უ­სე­რი პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას გთა­ვა­ზობთ...

- რა თქმა უნდა, დავ­თან­ხმდე­ბი! არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ვცეკ­ვავ! ჩემი სული ცეკ­ვავს!.. აი, სხე­უ­ლი რო­გორ გა­მომ­ყვე­ბა, არ ვიცი...

- ცეკ­ვა­ზე თუ გივ­ლი­ათ?

- რომ გი­თხრათ, - ბა­ლე­რი­ნა ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი, და­მი­ჯე­რებთ? უბ­რა­ლოდ, ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვის პარტნი­ო­რო­ბას და­თან­ხმდე­ბო­დით?

- რა თქმა უნდა, ოღონდ - გო­ჩას თა­ვად "ვატ­რი­ა­ლებ­დი", რად­გან ის მე ვე­რა­სო­დეს ამ­წევს.

- თქვე­ნი სურ­ვი­ლით, ცეკ­ვა­ში პარტნი­ო­რად ვის ისურ­ვებ­დით?

- გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძეს! ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი, კარ­გი მო­ცეკ­ვა­ვე და ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლავთ! ამ ბიჭ­ზე ვგიჟ­დე­ბი!

- დი­ლით, თე­ატ­რში მი­სულს, და­სის შეშ­ფო­თე­ბუ­ლი წევ­რე­ბი გე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ გა­ზა­ფხუ­ლამ­დე ბუ­ნე­ბის წი­აღ­ში და­ბა­ნა­კე­ბას აპი­რე­ბენ, რად­გან ჰა­ინ­დრე­კის მო­ნას­ტრის ლა­მამ 21 დე­კემ­ბერს დე­და­მი­წის "ნუ­ლო­ვან სარ­ტყელ­ში" გავ­ლა და მთე­ლი რიგი უარ­ყო­ფი­თი მოვ­ლე­ნე­ბი იწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლაო...

- სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვალ ბუ­ნე­ბა­ში და ცო­ტას და­ვის­ვე­ნებ. იქ საქ­მე­ზე არ ვი­სა­უბ­რებ­დით, მხო­ლოდ ვიმ­ღე­რებ­დით, ვი­ცეკ­ვებ­დით. მოკ­ლედ, თა­ვი­სუფ­ლე­ბი ვიქ­ნე­ბო­დით. სამ­სა­ხურ­ში კი მა­ინც და­ძა­ბუ­ლე­ბი ვართ: შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცამ და­აგ­ვი­ა­ნოს, ტექ­სტი კარ­გად ვერ თქვას, კარ­გად ვერ ითა­მა­შოს და ა.შ. ბუ­ნე­ბის წი­აღ­ში ეს პრობ­ლე­მე­ბი არ გვექ­ნე­ბო­და - მხო­ლოდ და­დე­ბით ემო­ცი­ებს გავ­ცემ­დით... რე­ა­ლუ­რად, 21 დე­კემ­ბერ­თან და­კავ­ში­რე­ბულ "წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბას" სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­ვიჩ­ნევ.

- ახა­ლი წლის­თვის რო­გორ ემ­ზა­დე­ბით?

- რა­ტომ­ღაც, გა­დავ­წყვი­ტე, რომ დიდი ნაძ­ვის ხე ვი­ყი­დო, მოვ­რთო და მის წინ ლექ­სე­ბი ვთქვა.

- თოვ­ლის პა­პას წე­რი­ლიც ხომ არ გა­უგ­ზავ­ნეთ?

- კი. მან იცის, რა უნდა მა­ჩუ­ქოს. მი­თხრა, - ხმა­მაღ­ლა არ თქვა, თო­რემ სურ­ვი­ლი არ აგის­რულ­დე­ბაო. ახლა ვფიქ­რობ, ის თქვენს ჟურ­ნალ­ში წა­ი­კი­თხავს, რომ სა­ჩუ­ქარს ვე­ლო­დე­ბი და სახ­ლში მო­მი­ტანს.

- ძა­ლი­ან კარ­გი. ბედ­ნი­ერ ახალ წელს გი­სურ­ვებთ!

- დიდი მად­ლო­ბა. შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლებ და ახალ წელს ყვე­ლას მი­ვუ­ლო­ცავ! ბედ­ნი­ე­რე­ბა, მშვი­დო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი დაგ­ვბე­დე­ბო­დეს. მინ­და, რომ მთე­ლი ქვე­ყა­ნა ბედ­ნი­ე­რი იყოს!..

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)