მერაბ მეტრეველის კვირის ფიქრები: არ მინდა რუსეთი!

არ მინდა რუსეთი!..

რამდენი ხანია არ მინახავს საქართველოზე მოსაუბრე რუსი პოლიტიკოსები და ახლა ისევ გამოჩნდნენ. მირონოვი, სლუცკი, ჟირინოვსკი და ვინ იცის, კიდევ რამდენი არიან... გამოჩნდნენ და მივხვდი, რომ რუსეთთან ურთიერთობის აღდგენის არანაირი სურვილი არა მაქვს. ისევ დავინახე ეს გამოყეყეჩებული სიფათები, ეს მოლაპარაკე თავები, რომლებისთვისაც არაფერი იცვლება... ისევ იგივე რიტორიკა, იგივე, ფსევდოკეთილმოსურნე ტონი, ჟირინოვსკის დარიგებები, როგორ უნდა მოვიქცეთ სწორად... რა კარგი იყო, 2008 წლის შემდეგ ამ ადამიანებს რომ ვერ ვხედავდი. არ ჩანდა ჩვენს ეთერში მათი სიფათები და რაც მთავარია, ჭკუას არ გვარიგებდნენ, არ მიგვითითებდნენ და თითს არ გვიქნევდნენ. ვიცი, ახლა ზოგიერთი იტყვის: აბა, ის არის კარგი, ამერიკელები რომ გვითითებენ, მაქქეინი რომ გვასწავლის, ვინ უნდა დავიჭიროთ და ვინ არაო. არ არის კარგი, მაგრამ რა შედარებაა? ყველაფერი ხომ ფარდობითია?

ბოლოს და ბოლოს, მაქქეინს ჩვენთვის ბომბები მაინც არ უსვრია და ტერიტორიები არ წაურთმევია. ბოლოს და ბოლოს, მაქქეინს დაელაპარაკები და გააგებინებ, ჟირინოვსკის ან ზატულინს რა უნდა გააგებინო? არ ვიცი, მერამდენედ დავადექით რუსეთთან ურთიერთობის გამოსწორების გზას. კიდევ ერთხელ იმავე წრეზე მივდივართ. რა შეიძლება ამას მოჰყვეს? ჯერ კულტურული და ეკონომიკური ურთიერთობა უნდა აღვადგინოთო. რას ნიშნავს კულტურული ურთიერთობის აღდგენა, ვერ ვხვდები. ვინ დაარღვია ეს ურთიერთობა? თუ დოსტოევსკის წაკითხვა მინდა, ისედაც წავიკითხავ, და თუ ეს თბილისში ალა პუგაჩოვასა და იური ნიკოლაევის ჩამოსვლას გულისხმობს, არ მინდა, ბატონო! ძლივს დაივიწყა ქართველმა საზოგადოებამ ალა ბორისოვნას ქმრების ჩამონათვალი და ახლა თავიდან უნდა ვინერვიულოთ, ვის გაშორდება და ვის გაჰყვება? ერთადერთი რუსეთის ბაზარზე თუ შეგვიშვებენ, შეიძლება, რაღაც ხეირი ვნახოთ, თუმცა, ეგეც მეეჭვება. არავინ იცის, სანაცვლოდ რას მოითხოვენ. მე წარმატებას ვუსურვებ ბატონ ზურაბ აბაშიძეს ამ საქმეში, მაგრამ მეეჭვება, რამე გამოვიდეს. აკი ბრძანა პირველივე შეხვედრის შემდეგ ბატონმა კარასინმა: "საჭიროა ურთიერთობის გაჯანსაღება და ურთიერთქმედების კონკრეტული ფორმის მიცემა ისე, რომ არ დაზარალდეს რუსეთის პოლიტიკური პოზიცია". დარწმუნებული ვარ, ადრე თუ გვიან, კარასინსა და აბაშიძეს შორის აუცილებლად შედგება დაახლოებით ასეთი დიალოგი (ისიც საუკეთესო შემთხვევაში):

კარასინი: რაზე ხართ წამომსვლელები ქართველები?

აბაშიძე: რა ვიცი, გააჩნია, რას ითხოვთ?

კარასინი: ოკუპაციის კანონის გაუქმებას, ახალ რეალობასთან შეგუებას, ნატოზე უარის თქმასა და ევრაზიულ კავშირში შემოსვლას.

აბაშიძე: იცით, ჩვენ გვაქვს ჩვენი წითელი ხაზები...

კარასინი: ქართველებმა ეგ თქვენი წითელი ხაზები დაახვიეთ და ერთ ადგილზე გაიკეთეთ.

რა უნდა ამ კაცს?

რაც მართალია, მართალია, სააკაშვილს საზღვარგარეთ ერთგული მეგობრები ჰყოლია. მას ახლა მხარში უდგანან ევროპის სახალხო პარტიის პრეზიდენტი მარტენსი და კონგრესმენი მაქქეინი, ინგლისის ლორდთა პალატის ლორდები. ყველანი საქართველოში მიმდინარე მოვლენებით შეშფოთებული არიან, რა ამბავია ამდენი დაჭერაო. ეს მარტენსი საერთოდ ისე აქტიურობს, ერთი კარგი დაკითხვა მოუხდებოდა. ხომ არ დაგვებარებინა?

თუმცა, კვირის ბოლოს "ნაციონალურ მოძრაობას" მხარდაჭერა ისეთმა ადამიანმა გამოუცხადა, ამის შემდეგ ახალმა ხელისუფლებამ დაპატიმრებებზე ხელი უნდა აიღოს, თორემ მისი საქმე ცუდად იქნება. აბა, გამოიცანით, ვინ იტყოდა ამას: "არ არის საჭირო დღეს თავდაცვის მინისტრების ან პოლიტიკოსების დაჭერა. დიდი ბოდიში, რომ ვერევი ამაში, მაგრამ ახლა საჭიროა საჭირბოროტო საკითხების გადაწყვეტაო, - რომელიმე ლორდი იტყოდა ინგლისის ლორდთა პალატიდან? არა, ბატონებო! ეს სიტყვები ბელორუსიის პრეზიდენტ ლუკაშენკოს ეკუთვნის. მორჩა, "ოცნებას" დაერხა! მით უმეტეს, ლუკაშენკო ჩვენი დსთ-ში შეთრევით იმუქრება. მზადა ვარ საქართველოს ხელისუფლებას დავუჩოქო, ოღონდ დსთ-ში შემოვიდნენო. მე სერიოზულად ვფიქრობ, რომ ეს კაცი ნამეტანი ცუდად გადაგვეკიდა!

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია