"სა­მო­თხის ვაშ­ლე­ბის" წამ­ყვა­ნი სა­ლო­მე და­დუ­ნაშ­ვი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბის გარ­და, აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის შექ­მნი­თა­ცაა და­კა­ვე­ბუ­ლი და რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ეს მის­თვის რე­ლაქ­სა­ცი­ის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა. ბოლო თვე-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ლო­მე აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ობ­და ამ კუ­თხით, რამ­დე­ნი­მე დღის წინ კი მე­გობ­რის სა­ხე­ლოს­ნო­ში გა­მო­ფე­ნა მო­ა­წყო. მას­თან სა­უ­ბა­რი სწო­რედ ამ თე­მით და­ვი­წყეთ, თუმ­ცა არც ოჯა­ხუ­რი თემა და დამ­დე­გი ახა­ლი წელი გა­მოგ­ვრჩე­ნია. სა­ლო­მეს ფრან­გი მე­უღ­ლე და ორი წლის შვი­ლი - კე­სა­რია ჰყავს.

რა­ტომ ამ­ზა­დებს აქ­სე­სუ­ა­რებს

- სა­თა­მა­შო­ებს, თო­ჯი­ნებს, ბი­სე­რით მო­ქარ­გულ ნივ­თებს ყო­ველ­თვის ვა­კე­თებ­დი, მქონ­და კი­დეც ერთი-ორი გა­მო­ფე­ნა, თით­ქმის ორ წე­ლი­წა­დია, რაც აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის კე­თე­ბა და­ვი­წყე. მე თვი­თონ მო­მინ­და შე­მე­ძი­ნა სა­ყუ­რე და ყელ­სა­ბა­მი, მაგ­რამ ვერ­სად ვნა­ხე ისე­თი, რო­გო­რიც ჩემს გე­მოვ­ნე­ბას და­აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და, ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე ჩე­მით შე­მექ­მნა ის, რაც მინ­დო­და. მერე მოხ­და ისე, რომ მე­გო­ბარს სა­ყუ­რე გა­ვუ­კე­თე, რა­საც გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით უფრო გა­ვაქ­ტი­ურ­დი და სა­ბო­ლო­ოდ თბი­ლი­სის მო­დის კვი­რე­ულ­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მო­დის კვი­რე­უ­ლის ფარ­გლებ­ში ყო­ველ წელს იმარ­თე­ბა აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის გა­მო­ფე­ნა, ჰოდა, ჩემ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ის გა­მო­ფე­ნა ჩემ­თვის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან იქვე ბევ­რი აქ­სე­სუ­ა­რი გა­ი­ყი­და. მას შემ­დეგ ვერა და ვერ და­ვაგ­რო­ვე ნა­მუ­შევ­რე­ბი, მაგ­რამ ცოტა ხნის წინ ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მის სა­ხე­ლოს­ნო­ში გა­მო­მე­ფი­ნა. თვე-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვცდი­ლობ­დი აქ­ტი­უ­რად მე­მუ­შა­ვა, რათა მო­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი, ოც­და­ა­თი და­ვაგ­რო­ვე, მეტი ვერ მო­ვა­ხერ­ხე, თუმ­ცა სა­ბო­ლოო ჯამ­ში იმ სივ­რცე­ში, სა­დაც წარ­ვად­გი­ნე, მწი­რად არ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და. ეს მე­ტად სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­ღა­მო იყო, ყვე­ლას შე­ეძ­ლო მო­ე­სინ­ჯა, რაც მო­ე­წო­ნე­ბო­და, იყო უამ­რა­ვი სარ­კე და შე­გეძ­ლო გე­ნა­ხა, რამ­დე­ნად გიხ­დე­ბო­და ესა თუ ის აქ­სე­სუ­ა­რი. აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის მა­სა­ლას ზოგს სა­ზღვარ­გა­რეთ ვყი­დუ­ლობ, ზოგს - თბი­ლის­ში, ხან კი­დევ ძველ ნივ­თებს ვშლი და ახა­ლი აქ­სე­სუ­ა­რის დე­ტა­ლად ვი­ყე­ნებ. ეს საქ­მე ჩემ­თვის ერ­თგვა­რი რე­ლაქ­სა­ცი­აა, ძი­რი­თა­დად მა­შინ ვმუ­შა­ობ, როცა კე­სა­რი­ას სძი­ნავს. არ მაქვს კარ­გი მხედ­ვე­ლო­ბა, ამი­ტომ სა­მუ­შა­ოდ აუ­ცი­ლებ­ლად დღის გა­ნა­თე­ბა მჭირ­დე­ბა. რო­დე­საც სა­ყუ­რეს ვამ­ზა­დებ, დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ერთხელ მა­ინც ვი­კე­თებ, რათა დავ­რწმუნ­დე, რომ ტექ­ნი­კუ­რად ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. ძი­რი­თა­დად ისეთ აქ­სე­სუ­ა­რებს ვა­კე­თებ, რო­მელ­თა ტა­რე­ბაც მე თვი­თონ მინ­და. აქ­სე­სუ­ა­რებ­თან მი­მარ­თე­ბით არ­სე­ბობს ერთი ასე­თი წესი - როცა იკე­თებ თვალ­ში სა­ცემ სამ­კა­ულს, არ უნდა გა­და­ა­ჭარ­ბო, თუ იკე­თებ ყელ­სა­ბამს, სა­ყუ­რე აღარ უნდა გა­მო­ი­ყე­ნო. დღე­ვან­დე­ლი მოდა ისეთ მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბას გვთა­ვა­ზობს, რომ ძნე­ლია მო­ა­ხერ­ხო და იყო არა­მო­დუ­რი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლია, შე­იძ­ლე­ბა იყო არა­სა­ინ­ტე­რე­სო, მაგ­რამ არა­მო­დუ­რი - ნაკ­ლე­ბად. აქ­სე­სუ­ა­რი ქა­ლის­თვის გა­დარ­ჩე­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბაა, შე­საძ­ლოა არ გქონ­დეს იმის სახ­სრე­ბი, რომ შე­ი­ძი­ნო კარ­გი ბრენ­დის სა­მო­სი, მაგ­რამ თუ გაც­ვია სა­დად და გი­კე­თია სა­ინ­ტე­რე­სო აქ­სე­სუ­ა­რი, გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი კარ­გად და შე­იძ­ლე­ბა ტან­საც­მე­ლი იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არც იყოს. თუმ­ცა თუ გაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, გეც­ვას კარ­გად და ასე­ვე გე­კე­თოს კარ­გი სამ­კა­უ­ლი - ეს იდე­ა­ლუ­რი ვა­რი­ან­ტია.

2 წლის კე­სა­რია...

- სა­კუ­თარ შვილ­ზე ლა­პა­რა­კი ძა­ლი­ან ძნე­ლია. მახ­სოვს, რო­გორ მა­ღი­ზი­ა­ნებ­დნენ დე­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­კუ­თარ შვი­ლებ­ზე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბით სა­უბ­რობ­დნენ, ვცდი­ლობ, მათ არ და­ვემ­სგავ­სო და ნაკ­ლე­ბი ვი­ლა­პა­რა­კო კე­სა­რი­ა­ზე. მარ­თა­ლია, ცოტა ხან­ში 2 წლის გახ­დე­ბა, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით კარ­გად ვერ ლა­პა­რა­კობს. ეტყო­ბა, დაბ­ნე­უ­ლია, რად­გან ოთხი ენა - ფრან­გუ­ლი, რუ­სუ­ლი, ქარ­თუ­ლი და ცოტა ინ­გლი­სუ­რიც ეს­მის, თუმ­ცა ვერც ერთ ენა­ზე ვერ ლა­პა­რა­კობს გა­მარ­თუ­ლად, ალ­ბათ ცოტა ხან­ში გაგ­ვა­გე­ბი­ნებს, რა უნდა. თურ­მე მე საკ­მა­ოდ ადრე ამიდ­გამს ენა, ახლა დე­და­ჩე­მი კე­სა­რი­ას გამო ღე­ლავს. როცა სამ­სა­ხურ­ში ვარ, ძი­ძას­თან ვტო­ვებ, მაგ­რამ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი - მე, ჩემი მე­უღ­ლე, ბე­ბია, ისე ვა­ნა­წი­ლებთ დროს, რომ რო­მე­ლი­მე მას­თან აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ყოთ და ჩვე­ნი და­ნაკ­ლი­სი არ გა­ნი­ცა­დოს. სა­ერ­თოდ, მი­მაჩ­ნია, რომ თუ რა­ი­მე პრობ­ლე­მა აქვს ბავ­შვს, ეს მშობ­ლე­ბის ბრა­ლია, რო­დე­საც კე­სა­რია არ ჭამს, არ სძი­ნავს, ჩვენს თავ­ში ვე­ძებთ და­ნა­შა­ულს და ვპო­უ­ლობთ კი­დეც. რომ დავ­ფიქ­რდე­ბი, ვხვდე­ბი, კე­სოს და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბის რიტ­მი ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა, ხან­და­ხან კი ვამ­ბობ, ამ­დე­ნი ხა­ნია, არ­სად წავ­სულ­ვარ-მეთ­ქი, მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ვხვდე­ბი, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ვი­ცო­დე, რო­გო­რაა და რას აკე­თებს ჩემი შვი­ლი. არ ვარ 20 წლის, რომ გარ­თო­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბის გამო და­ვით­რგუ­ნო, არა­ნა­ი­რი სურ­ვი­ლი არ მაქვს, მთე­ლი ღამე დის­კო­თე­კა­ზე გა­ვა­ტა­რო და ამის გამო ბავ­შვს მო­ვაკ­ლო ყუ­რა­დღე­ბა, მაგ­რამ შევ­დი­ვარ იმ მცი­რე­წლო­ვა­ნი დე­დე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, რომ­ლე­ბიც მტკივ­ნე­უ­ლად გა­ნიც­დი­ან იმას, რომ ვე­ღარ ახერ­ხე­ბენ იქ წას­ვლას, სა­დაც უნ­დათ.

- ბავ­შვის გა­ჩე­ნის შემ­დეგ ხში­რად მა­მა­კა­ცე­ბი ყუ­რა­დღე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბის გამო წუ­წუ­ნე­ბენ, თქვენ შემ­თხვე­ვა­ში რო­გო­რაა საქ­მე?

- წუ­წუ­ნე­ბენ ის მა­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბავ­შვის აღ­ზრდა­ში არ არი­ან ჩარ­თუ­ლი. მოვ­ლა, სიყ­ვა­რუ­ლი, გა­სე­ირ­ნე­ბა - ეს ფუნ­ქცი­ე­ბი დედ-მა­მამ თა­ნაბ­რად უნდა გა­ი­ნა­წი­ლოს. ჩვენ­თვის კე­სა­რი­ას მოვ­ლა სა­სი­ა­მოვ­ნო და სა­პა­ტიო მი­სი­აა, ამი­ტომ არას­დროს ვწუ­წუ­ნებ, მე­ტიც, ჩემს მე­უღ­ლეს ძა­ლი­ან ეწყი­ნე­ბა, რომ ეს მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბი მო­ვაკ­ლო (იღი­მე­ბა).

სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში

- კე­სოს გა­ჩე­ნამ­დე სამ­ზა­რე­უ­ლოს­თვის უფრო მე­ტად ვიც­ლი­დი, ახ­ლაც ვპო­უ­ლობ ამის­თვის დროს, მაგ­რამ იმ­დე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი წვა აღარ მაქვს ამ სა­კი­თხში. ადრე უფრო ინ­ტენ­სი­უ­რად ვა­წყობ­დი ვახ­შმებს, ამის­თვის რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე ვემ­ზა­დე­ბო­დი, ახლა კი ვე­ლო­დე­ბი, მე რო­დის დამ­პა­ტი­ჟე­ბენ ვახ­შამ­ზე (იღი­მე­ბა). რაც შე­ე­ხე­ბა ჩე­მე­ულ რე­ცეპტს, გე­ტყვით რომ არ მაქვს მარ­ტი­ვი რე­ცეპ­ტე­ბი, ჩემ­თვის მარ­ტი­ვი კარ­ტო­ფი­ლის შეწ­ვაა. ახლა კი გა­გიმ­ხელთ კერ­ძის რე­ცეპტს, რო­მელ­საც "კა­ტან დე ფი­უ­ანს" ჰქვია. კარ­ტო­ფი­ლი უნდა დავ­ჭრათ მრგვლად და ძა­ლი­ან თხელ ფე­ნე­ბად, უნდა ავი­ღოთ ღუ­მელ­ში შე­სად­გმე­ლი სპე­ცი­ა­ლუ­რი შუ­შის ჭურ­ჭე­ლი, მო­ვუს­ვათ კა­რა­ქი და ფენა-ფენა ჩა­ვა­წყოთ კარ­ტო­ფი­ლი, შუ­ა­ში უნდა ჩა­ვა­ხე­ხოთ ჰო­ლან­დი­უ­რი ყვე­ლის რო­მე­ლი­მე სა­ხე­ო­ბა და ხახ­ვი, შემ­დეგ ისევ კარ­ტო­ფი­ლით შე­ვავ­სოთ ჭურ­ჭე­ლი, უნდა და­ვას­ხათ მა­ღალპ­რო­ცენ­ტი­ა­ნი ნა­ღე­ბი, შეგ­ვიძ­ლია მას­ში­ვე ჩა­ვუ­მა­ტოთ მა­რი­ლი და პილ­პი­ლი, რომ კარ­გად გა­და­ნა­წილ­დეს და მო­ვას­ხათ კარ­ტო­ფილს, შემ­დეგ ზე­მო­და­ნაც მო­ვა­ყა­როთ გა­ხე­ხი­ლი ყვე­ლი, შევ­დგათ ღუ­მელ­ში საკ­მა­ოდ მა­ღალ ტემ­პე­რა­ტუ­რა­ზე, დიდი ხანი, და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი სა­ა­თი სჭირ­დე­ბა მომ­ზა­დე­ბას, როცა კარ­ტო­ფი­ლი დარ­ბილ­დე­ბა და ყვე­ლი მო­იბ­რა­წე­ბა, შეგ­ვიძ­ლია მი­ვირ­თვათ, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი, მაგ­რამ კა­ლო­რი­უ­ლია.

სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დი­სი...

- სა­ერ­თოდ, ახა­ლი წლის­თვის მზა­დე­ბას 1-ელი დე­კემ­ბრი­დან ვი­წყებთ ხოლ­მე და ტრა­დი­ცი­უ­ლად ბარ­ბა­რო­ბას ნაძ­ვის ხე უკვე აწყო­ბი­ლი მაქვს, მაგ­რამ წელს გა­მო­ფე­ნის გამო ვერ მო­ვა­ხერ­ხე თვის პირ­ვე­ლი რი­ცხვე­ბი­დან­ვე მომ­ზა­დე­ბა, თუმ­ცა კე­სომ უკვე ყვე­ლა ფან­ჯა­რა­ზე მი­აკ­რა ვარ­სკვლა­ვე­ბი და ნაძ­ვის ხე­ე­ბი. მინ­და ნაძ­ვის ხე ღა­მით, კე­სოს და­ძი­ნე­ბის შემ­დეგ ავა­წყო, რომ დი­ლით მეტი ეფექ­ტი მო­ახ­დი­ნოს, ძა­ლი­ან დიდი ნაძ­ვის ხე გვაქვს, ამი­ტომ და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი კვი­რა მა­ინც გვჭირ­დე­ბა მის მო­სარ­თა­ვად, ვე­რაფ­რით ვამ­თავ­რებ მის გა­ლა­მა­ზებს ერთ-ორ დღე­ში. უკვე შე­ვი­ძი­ნე ისე­თი სა­თა­მა­შო­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბავ­შვს მო­ე­წო­ნე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა სამ­ზა­დისს, ტრა­დი­ცი­უ­ლად, გო­ზი­ნა­ყის­თვის ნი­გოზს მე ვჭრი, ყვე­ლა­ზე უინ­ტე­რე­სო და რუ­ტი­ნუ­ლი საქ­მე მაქვს და­ვა­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ამ ბოლო დროს ჩემი მე­უღ­ლეც მეხ­მა­რე­ბა ამა­ში.

შო­პინ­გი

- სა­შინ­ლად არ მიყ­ვარს მა­ღა­ზი­ებ­ში უმიზ­ნოდ სი­ა­რუ­ლი, თუ ფული არ მაქვს, და­სათ­ვა­ლი­ე­რებ­ლად არ შე­ვალ, რა­ღაც რომ მინ­და და ვერ ვყი­დუ­ლობ, არ მსი­ა­მოვ­ნებს, ამი­ტომ მირ­ჩევ­ნია, სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი ვნა­ხო, რომ არ გან­ვი­ცა­დო. შე­სა­ბა­მი­სად, მა­ღა­ზი­ა­ში დავ­დი­ვარ მა­შინ, როცა არის შან­სი, აღ­მო­ვა­ჩი­ნო ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო ნივ­თი ხელ­საყ­რელ ფა­სად, თუნ­დაც სა­ა­ხალ­წლო ფას­დაკ­ლე­ბა­ზე. უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ ძი­რი­თა­დად მა­ინც სა­ზღვარ­გა­რეთ ვყი­დუ­ლობ სა­მოსს, რად­გან გამ­გზავ­რე­ბა მი­წევს ხოლ­მე, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, იქ უფრო მეტი დრო მაქვს შო­პინ­გის­თვის და თან არ­ჩე­ვა­ნიც უფრო დი­დია. თუმ­ცა დღეს თბი­ლის­შიც გა­იხ­სნა ბევ­რი ისე­თი ევ­რო­პუ­ლი ბრენ­დის მა­ღა­ზია, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია სა­ზღვარ­გა­რეთ. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, დავ­დი­ვარ თბი­ლი­სურ მა­ღა­ზი­ებ­შიც, მაგ­რამ შე­და­რე­ბით იშ­ვი­ა­თად. აი, მა­გა­ლი­თად, სა­ხელ­გან­თქმულ "თბი­ლი­სი მოლ­ში" სულ ორ­ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი, ისიც მხო­ლოდ პრო­დუქ­ტე­ბის შე­სა­ძე­ნად ვი­ყა­ვით და მა­ლე­ვე გა­მო­ვი­ქე­ცით. თბი­ლი­სუ­რი მა­ღა­ზი­ე­ბის დიდი ექ­სპერ­ტი არ ვარ, შო­რი­დან თუ და­ვი­ნა­ხავ, რომ ფას­და­კა­ლე­ბაა, შევ­დი­ვარ. ისე, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რომ ჩვენ­თა­ნაც გაჩ­ნდა ფას­დაკ­ლე­ბის ცნე­ბა, თო­რემ ადრე სა­ო­ცა­რი ფა­სე­ბი იყო. წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო ფას­დაკ­ლე­ბებ­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­დი­ვარ პარ­ფი­უ­მე­რი­ულ მა­ღა­ზი­ებ­ში, იქა­ურ პრო­დუქ­ცი­ა­შიც ვერ­კვე­ვი და სა­ჩუქ­რებ­საც ვარ­ჩევ.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)