პრო­ექ­ტის - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ მსა­ხი­ო­ბი ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი საყ­ვა­რელ საქ­მეს და­უბ­რუნ­და. ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რი­სას გაგ­ვიმ­ხი­ლა, - ჩან­თა­ში ფილ­მის 2 სა­ინ­ტე­რე­სო სცე­ნა­რი მი­დევს. ისი­ნი უკვე წა­ვი­კი­თხე, ახლა რე­ჟი­სორს შევ­ხვდე­ბი და ჩემს აზრს მო­ვახ­სე­ნე­ბო. აქ­ტი­ურ ქალ­ბა­ტონს ერთ-ერთ კა­ფე­ში შევ­ხვდით და გე­მოვ­ნე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ. რო­გორც გვი­თხრა, კა­ფე­საც ყუ­რა­დღე­ბით არ­ჩევს. "ცივი" გა­რე­მო არ უყ­ვარს. ინ­ტე­რი­ერს დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ანი­ჭებს. მი­აჩ­ნია, რომ იქ, სა­დაც ინ­ტე­რი­ე­რი გე­მოვ­ნე­ბით არის შერ­ჩე­უ­ლი, პრო­დუქ­ტის ხა­რისხზეც ზრუ­ნა­ვენ...

- პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, ყვე­ლა­ფერს დიდი სიფრ­თხი­ლით ვა­კე­თებ. ვცდი­ლობ, ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უგე­მოვ­ნო არ იყოს. სპექ­ტაკლზე და­სას­წრე­ბად წას­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­საც ფრთხი­ლად ვი­ღებ, რად­გან ბევ­რჯერ გო­ი­მუ­რი (ამ სი­ტყვის სრუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბით) სპექ­ტაკ­ლიც მი­ნა­ხავს. ბა­ტონ­მა რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ მას­წავ­ლა, თუ რას ნიშ­ნავს საქ­მის გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნად კე­თე­ბა, რის­თვი­საც მისი მად­ლი­ე­რი ვარ. ზო­გა­დად, ადა­მი­ა­ნის გე­მოვ­ნე­ბა ბევრ რა­მე­ში ჩანს: ჩაც­მუ­ლო­ბა­ში, ინ­ტე­რი­ე­რის მო­წყო­ბა­ში... მა­გა­ლი­თად, კა­ფეს თუ სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტე­რი­ე­რი აქვს, მას ეჩ­ვე­ვი და ხში­რად სტუმ­რობ. ჩაც­მას რაც შე­ე­ხე­ბა, ამ მხრივ, მგო­ნი, ადა­მი­ა­ნი ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად იხ­ვე­წე­ბა. პი­რა­დად მე, კლა­სი­კუ­რი სტი­ლიც მომ­წონს და თა­ვი­სუ­ფა­ლიც. ზა­ფხულ­ში ჩემი გარ­დე­რო­ბი გა­დაჭ­რე­ლე­ბუ­ლი იყო. ვფიქ­რობ, შერ­ჩე­უ­ლი სა­მო­სი ადა­მი­ა­ნის ხა­სი­ათს გა­მო­ხა­ტავს. არა მგო­ნია, უგე­მოვ­ნოდ ჩაც­მულ ადა­მი­ა­ნად მი­ვიჩ­ნე­ო­დე.

- როცა დრეს­კო­დის დაც­ვას გთხო­ვენ, რო­გო­რი რე­აქ­ცია გაქვს?

- ვე­ნე­ცი­ის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე გა­უ­თა­ვებ­ლად დრეს­კო­დი იყო. მა­გა­ლი­თად, ერთ დღეს გვთხო­ვეს, - შავ სა­მოს­ში, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ჩაც­მუ­ლი, აუ­ცი­ლებ­ლად მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით უნდა მოხ­ვი­დე­თო. იმ დღეს სექ­ტან­ტე­ბი­ვით, ყვე­ლა შა­ვებ­ში ვი­ყა­ვით. ეს ტენ­დენ­ცია სა­ქარ­თვე­ლო­შიც შე­მო­ვი­და: მო­საწ­ვევს რომ გიგ­ზავ­ნი­ან, დრეს­კო­დი მი­თი­თე­ბუ­ლია, რაც მომ­წონს. ერთ შემ­თხვე­ვას გა­ვიხ­სე­ნებ: ფილ­მის - "გა­სე­ირ­ნე­ბა ყა­რა­ბაღ­ში 2"-ის პრე­მი­ე­რა­ზე ძა­ლი­ან გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი მი­ვე­დი, შემ­დეგ კი ჩემ­ზე ამ­ბობ­დნენ: ისეთ ფორ­მა­ში იყო, თით­ქოს ამ ფილმში მთა­ვა­რი როლი ჰქონ­დაო. ვფიქ­რობ, მსა­ხი­ო­ბის­თვის პრე­მი­ე­რა დღე­სას­წა­უ­ლია, მით უმე­ტეს, რომ ამით გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი არ ვართ. დიდ ბო­დიშს ვუხ­დი იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­მაც იმ დღეს თავი უხერ­ხუ­ლად იგ­რძნეს, მაგ­რამ რა ვქნა, მო­მინ­და, რომ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი...

- თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბამ­დე ბა­ტონ­მა რო­ბერ­ტმა თქვა: იმ ნი­ჭი­ერ მსა­ხი­ო­ბებს ნამ­დვი­ლად ვუშ­ვე­ლი, რო­მელ­თა ხელ­ფა­სი ბევ­რად და­ბა­ლია, ვიდ­რე - უნი­ჭო არ­ტის­ტე­ბი­სო. ამ მხრივ, რო­ბერტ სტუ­რუ­ას საყ­ვა­რელ მსა­ხი­ობს შვე­ლა გჭირ­დე­ბათ?

- დას­ში ძა­ლი­ან ბევ­რნი ვართ. მათ შო­რის, ზოგი თით­ქმის ყვე­ლა სპექ­ტაკლშია და­კა­ვე­ბუ­ლი - ანუ რე­პერ­ტუ­ა­რი მათ "მიჰ­ყავთ", მაგ­რამ არ­სე­ბო­ბენ "გვერ­დი­თი" მსა­ხი­ო­ბე­ბიც, რომ­ლებ­საც წე­ლი­წად­ში ერთი-ორ­ჯერ უწევთ თა­მა­ში. ჰოდა, მათ შო­რის გან­სხვა­ვე­ბა ხომ უნდა იყოს, თუნ­დაც - გა­სამ­რჯე­ლოს სა­ხით? მგო­ნი, ბა­ტო­ნი რო­ბერ­ტი ამას გუ­ლის­ხმობ­და. ყვე­ლას ერთ თა­რო­ზე ვერ შე­მო­დებ: ვი­ღაც უფრო მე­ტად ნი­ჭი­ე­რია, ვი­ღაც - ნაკ­ლე­ბად. ამ ფაქ­ტში ტრა­გე­დი­ას ვერ ვხე­დავ... ზო­გა­დად, მსა­ხი­ო­ბის ცხოვ­რე­ბა რე­ჟი­სორ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა, იმა­ზე ნი­ჭი­ე­რიც ხარ, ვი­საც რე­პერ­ტუ­ა­რი "მიჰ­ყავს", მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში იღ­ბა­ლიც დიდ როლს თა­მა­შობს. 11 წე­ლია, თე­ატ­რში ვარ, მაგ­რამ რო­ლე­ბის გამო კონ­ფლიქ­ტი არა­სო­დეს შე­მი­ნიშ­ნავს. ვიცი, რომ ძვე­ლად (მა­გა­ლი­თად, აკა­კი ხო­რა­ვას დროს) უფრო დიდი ინ­ტრი­გე­ბი ხდე­ბო­და. ვი­მე­ო­რებ, მსგავ­სი რამ არ მი­ნა­ხავს და არც მინ­და, ვი­ხი­ლო - ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს!

- თე­ატ­რში ახლა რო­გო­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა?

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სიმ­შვი­დეა. ალ­ბათ, ბა­ტონ რო­ბერტთან ერ­თად, ბევ­რი სპექ­ტაკ­ლი და­უბ­რუნ­დე­ბა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრს. იმ სპექ­ტაკ­ლებს ვგუ­ლის­ხმობ, რომ­ლე­ბიც "სიკ­ვდი­ლის­თვის" ჯერ ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდად მი­მაჩ­ნია...

- რო­მე­ლი ჟან­რის სპექ­ტაკ­ლებ­სა თუ ფილ­მებ­ში თა­მა­ში გირ­ჩევ­ნი­ათ?

- "ნა­დი­რო­ბის სე­ზო­ნი" იმ ჟან­რის სპექ­ტაკ­ლია, რო­მე­ლიც მიყ­ვარს: მას­ში ტრა­გე­დია, კო­მე­დია და მის­ტი­კა გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი გახ­ლავთ. ზო­გა­დად, ჩემ­თვის ყვე­ლა ჟან­რი სა­ინ­ტე­რე­სოა, მაგ­რამ კო­მე­დი­ა­ზე ვგიჟ­დე­ბი. ძა­ლი­ან რთუ­ლია, მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­ა­ცი­ნო, მით უმე­ტეს, ჩვე­ნი იუ­მო­რი უცხო­ე­ლე­ბის­თვის ცოტა რთუ­ლად გა­სა­გე­ბია. მი­ხა­რია, რომ ვე­ნე­ცი­ის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ქარ­თუ­ლი ფილ­მი - KEEP SMILING უცხო­ე­ლებ­მა, რომ­ლებ­საც ტიტ­რე­ბის წა­კი­თხვაც უნდა მო­ეს­წროთ და მსა­ხი­ო­ბე­ბის შე­ფა­სე­ბაც, ზუს­ტად შე­ა­ფა­სეს. თუმ­ცა, იქ ყოფ­ნი­სას ერთი ასე­თი ფაქ­ტიც მოხ­და: ქარ­თვე­ლი რე­პორ­ტი­ო­რი (არ დავ­კონ­კრეტ­დე­ბი, რო­მე­ლი ტე­ლე­არ­ხის თა­ნამ­შრო­მელ­ზეა ლა­პა­რა­კი), რო­მე­ლიც წე­სით, ჩვე­ნი თი­თო­ე­უ­ლი ნა­ბი­ჯის გა­სა­შუ­ქებ­ლად იყო წა­მო­სუ­ლი, პრე­მი­ე­რის დროს ბა­ტონ რო­ბერტ რე­დფორდს იღებ­და. ამი­ტომ ჩვენ­მა ამ­ბავ­მა ისე ჩა­ი­ა­რა, რომ რუ­სი­კო ჭყო­ნი­ას ფილ­მის წარ­მა­ტე­ბის შე­სა­ხებ ბევ­რმა ვერც გა­ი­გო. გული დამ­წყდა და ვთქვი: ვიდ­რე ქარ­თვე­ლე­ბი ერ­თმა­ნე­თის და­ფა­სე­ბას და შეყ­ვა­რე­ბას, ეროვ­ნუ­ლის წინ წა­მო­წე­ვას არ ვის­წავ­ლით, არა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლე­ბა-მეთ­ქი... ქარ­თველ რე­პორ­ტი­ორს რაც შე­ე­ხე­ბა, მან რო­ბერტ რე­დფორ­დის შე­სა­ხებ ძა­ლი­ან "სა­ინ­ტე­რე­სო" რე­პორ­ტა­ჟი გა­ა­კე­თა: მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სო­ლი­დურ ასაკ­ში იმ­ყო­ფე­ბა, გე­მოვ­ნე­ბა არ ღა­ლა­ტობს და წი­თელ ხა­ლი­ჩა­ზე ყვე­ლა­ზე უკეთ ჩაც­მუ­ლი იყოო. ჩვე­ნი ფილ­მის შე­სა­ხებ კი თქვა: მგო­ნი, ჩვე­ნი ფილ­მიც არის წარ­დგე­ნი­ლიო... უხე­შად რომ ვთქვათ, "დაგ­ვა­იგ­ნო­რეს". რას ვი­ზამთ, ესეც გე­მოვ­ნე­ბის სა­კი­თხია...

- მა­ყუ­რებ­ლის ამ­პლუ­ა­ში მყო­ფი, რო­გორ ფილ­მებს და სპექ­ტაკ­ლებს ირ­ჩევთ?

- გა­აჩ­ნია, რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. მე და მიშა ფილ­მებს ხში­რად ვუ­ყუ­რებთ. არა­ნორ­მა­ლუ­რი პე­რი­ო­დიც გვქონ­და - ყო­ველ­ღა­მე სა­ში­ნე­ლე­ბა­თა ჟანრს ვირ­ჩევ­დით. მერე ვთქვით, - ხომ არ "გავ­რე­კეთ"-თქო? შემ­დეგ ძვე­ლი ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა და­ვი­წყეთ. მი­მაჩ­ნია, რომ მსა­ხი­ობ­მა ყვე­ლა ჟანრს უნდა უყუ­როს. პი­რა­დად მე, მდა­რე ხა­რის­ხის კო­მე­დი­აც მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ მომ­წონს... კი­ნოს "ან­ბა­ნი" ლე­ნინ­გრად­ში, ალექ­სეი გერ­მან­თან გავ­ლი­ლი კი­ნო­გა­და­ღე­ბის შე­დე­გად ვის­წავ­ლე, რის­თვი­საც მას ყო­ველ­თვის მად­ლო­ბას ვუხ­დი. ზოგს ჰგო­ნია, რომ თე­ატ­რში ყვე­ლა­ფე­რი "მო­სუ­ლა", არა­და, "დო­ზე­ბი" თე­ატ­რშიც სა­ჭი­როა, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა, იქაც ძა­ლი­ან ყალ­ბი აღ­მოჩ­ნდე. სულ ბეწ­ვის ხიდ­ზე უნდა იარო. ამ­ბო­ბენ, - თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი კი­ნო­ში არ ვარ­გაო. ნუ­რას უკაც­რა­ვად! შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღაც მარ­თლა არ ვარ­გა, მაგ­რამ ყვე­ლას "ერთ ქვაბ­ში მო­ხარ­შვა" დიდ და­ნა­შა­უ­ლად და სი­გო­ი­მედ მი­მაჩ­ნია. კი­თხვა ასე დავ­სვათ: რე­ჟი­სორს თე­ატ­რის მსა­ხი­ობ­თან მუ­შა­ო­ბა რო­გორ შე­უძ­ლია? ვფიქ­რობ, კარგ მსა­ხი­ობს კარ­გი რე­ჟი­სო­რი სჭირ­დე­ბა...

- რა სა­ხის ლი­ტე­რა­ტუ­რა მოგ­წონთ? ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი გავ­ლე­ნა თქვენ­ზე რო­მე­ლი მწერ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბამ მო­ახ­დი­ნა?

- სკო­ლა­სა და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩემი სწავ­ლა იმ რთულ პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა, როცა ქვე­ყა­ნა­ში დენი და გაზი არ იყო. თე­ატ­რა­ლურ­ში რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გვი­ა­ნო­ბამ­დე გვქონ­და. ღა­მით, შინ მი­სუ­ლი, დოს­ტო­ევ­სკის წიგ­ნებს სან­თლის შუქ­ზე ვკი­თხუ­ლობ­დი. კარ­გად მახ­სოვს, ისე­თი გან­ცდა სხვა დროს არ გამ­ჩე­ნია, რო­გო­რიც "და­ნა­შა­უ­ლი და სას­ჯე­ლის" კი­თხვი­სას მქონ­და. დოს­ტო­ევ­სკი ჩემი საყ­ვა­რე­ლი უცხო­ე­ლი მწე­რა­ლია, ქარ­თვე­ლე­ბი­დან კი ილი­ა­სა და ვა­ჟას გა­მოვ­ყოფ. ვა­ჟა­ზე დიდ­ხანს ლა­პა­რა­კი შე­მიძ­ლია: ლექ­სის 2 ფრა­ზა­ში - "იას უთხა­რით ტურ­ფა­სა, მოვა და შეგ­ჭამს ჭიაო" - იმ­ხე­ლა ამ­ბა­ვი აქვს მო­ყო­ლი­ლი, რომ ეს უდა­ვოდ, მის გე­ნი­ო­სო­ბა­ზე მე­ტყვე­ლებს! მომ­წონს დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის, აკა მორ­ჩი­ლა­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბა. თა­მაზ ჭი­ლა­ძის ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი დე­დას რჩე­ვით წა­ვი­კი­თხე და შემ­დეგ სწო­რედ ამ მწერ­ლის მუზა აღ­მოვ­ჩნდი. დამ­პირ­და, - ნა­წარ­მო­ე­ბებს შენ­თვის დავ­წე­რო.

სხვა­თა შო­რის, "სა­უ­კე­თე­სო მსა­ხი­ო­ბი ქა­ლის" ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში ჯილ­დო სწო­რედ მის პი­ე­სებ­ში შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბის­თვის მი­ვი­ღე. დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა საყ­ვა­რე­ლი მწერ­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბის მი­ხედ­ვით დად­გმულ სპექ­ტაკლში თა­მა­შობ.

- ქარ­თულ ტე­ლე­გა­და­ცე­მებს თვალ­ყურს თუ ადევ­ნებთ?

- ნაკ­ლე­ბად. ოღონდ, განა იმი­ტომ, რომ არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, უბ­რა­ლოდ, ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა­ში უფრო მეტ დროს ვხარ­ჯავ. მხო­ლოდ პრო­ექტს - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" ვუ­ყუ­რებ­დი. სხვა­თა შო­რის, აქამ­დე მე­გო­ნა, ცეკ­ვა ვი­ცო­დი, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი ასე არ ყო­ფი­ლა. მივ­ხვდი, სცე­ნუ­რი პლას­ტი­კა სხვა არის, ცეკ­ვა - სხვა. დის­კო­თე­კა­ზე "სა­კა­ი­ფოდ" თუ "ვიკ­ვან­ჭე­ბი", ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ კარ­გად ვცეკ­ვავ. პრო­ექ­ტში ყოფ­ნი­სას ისე­თი რთუ­ლი ცეკ­ვე­ბი ვის­წავ­ლე, რო­გო­რიც არის: ქვიქსტე­პი, ფოქსტრო­ტი, ნელი ვალ­სი, ვე­ნუ­რი ვალ­სი, პა­სა­დობ­ლი, რუმ­ბა... კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რად­გან რო­გორც მსა­ხი­ობს, ეს ცოდ­ნა ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გე­ბა. პრო­ექ­ტში ყოფ­ნის პე­რი­ო­დი ყო­ველ­თვის და­დე­ბი­თად გა­მახ­სენ­დე­ბა.

- შვი­ლის გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე რო­გორ ზრუ­ნავთ?

- ჩემი შვი­ლი ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი "ელე­მენ­ტია", სხვა­თა შო­რის - გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი: ვე­რაფ­რით ჩა­აც­მევ ისე, რო­გორც ბე­ბი­ას ან ვინ­მე სხვას უნდა. ადრე ძა­ლი­ან ცელ­ქი იყო, მაგ­რამ ამ ზა­ფხულს შე­იც­ვა­ლა - მის თავს რა მოხ­და, ვერ გე­ტყვით. დე­და­ჩე­მი ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის პე­და­გო­გია. მან შვი­ლიშ­ვილს "დედა ენა" უყი­და და ქარ­თვე­ლი მე­ფე­ე­ბის შე­სა­ხე­ბაც უყ­ვე­ბო­და. ჰოდა, როცა გა­ი­გო, - თა­მარ მე­ფის საფ­ლა­ვი ნა­პოვ­ნი არ არი­სო, მთე­ლი ეზო გა­და­თხა­რა...

სა­ოც­რად ხა­ტავს. მის ნა­ხა­ტებ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ფე­რე­ბის შე­ხა­მე­ბა მომ­წონს. სულ ხატ­ვის სურ­ვი­ლი აქვს. გვა­რად ახვლე­დი­ა­ნი კი არის და რა ვიცი, აბა, რას იზამს (იღი­მის)? ინ­გლი­სუ­რის სწავ­ლაც და­ი­წყო. ფსი­ქო­ლო­გე­ბის­გან ვიცი, რომ ბავ­შვი უნდა აქო. მოს­წონს, როცა აქე­ბენ. არც ერთ გა­და­ცე­მა­ში არ მომ­ყვე­ბა - ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა არ უყ­ვარს. ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს ის ფაქ­ტი, რომ ჩემი შვი­ლი მსა­ხი­ო­ბი არ გახ­დე­ბა...

- ახალ წელს ნაძ­ვის ხეს ვისი გე­მოვ­ნე­ბით რთავთ? სუფ­რის დი­ზა­ინ­ზე ვინ ზრუ­ნავს?

- ვიდ­რე მი­შას ცო­ლად გავ­ყვე­ბო­დი, ამ ყვე­ლა­ფერს დედა სა­კუ­თარ თავ­ზე იღებ­და - 31 დე­კემ­ბერს ყო­ველ­თვის და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, გა­და­ღე­ბე­ბი მქონ­და... წელს მეც და მი­შაც ახალ წელს ზღვის­პი­რეთ­ში შევ­ხვდე­ბით: ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლის ფილ­მის (რომ­ლის სა­მუ­შაო სა­ხელ­წო­დე­ბაც "2 მე­ლო­ტი" გახ­ლავთ) გა­და­ღე­ბე­ბი გვაქვს... მოკ­ლედ, იმით ვერ და­ვიკ­ვეხ­ნი, რომ კარ­გი დი­ა­სახ­ლი­სი ვარ. დედა ყო­ველ­თვის მე­უბ­ნე­ბო­და, - შენ ის­წავ­ლე, ყვე­ლა­ფერს მე გა­ვა­კე­თე­ბო. ჰოდა, მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ რო­გორც მზა­რე­უ­ლი, "ნული" ვარ (იცი­ნის). ცოტა ხან­ში, მე და მიშა სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­და­ვალთ. იქ ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა და ჩემი დი­ა­სახ­ლი­სო­ბის შე­სა­ხებ მერე უკეთ გე­სა­უბ­რე­ბით.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)