"ძალიან მინდოდა დედასთან მიახლოება, მაგრამ არ მიმიშვეს, არ მიმაკარეს!.."

ცნობილი დედის შვილია, თუმცა დედის დაკარგვამ ისე იმოქმედა მასზე, რომ კიდევ უფრო მეტად ჩაიკეტა საკუთარ თავში და მხოლოდ მაშინ მღეროდა, როცა მარტო რჩებოდა, წლების შემდეგ კი ისევ დედაზე ფიქრმა დააყენა სცენაზე. ინოლა გურგულიას ქალიშვილი, მსახიობი ია შუღლიაშვილი მარჯანიშვილს თეატრის მსახიობია. როგორც თავად ამბობს, მაინცდამაინც ბევრი როლით არ არის განებივრებული, ამიტომ ამ მხრივ დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა აქვს, სამაგიეროდ, დღემდე დედის სიმღერებს მღერის და მის ანდერძს ასრულებს - იმღერეთ ჩემი სიმღერები, რომ მე ცოცხალი ვიყოო.

- ჩემი აზრით, მნიშვნელოვანი მოვლენები უფრო სასიხარულო ამბებს უკავშირდება, ამიტომაც ჩემთვის, უპირველესად, ყველაზე მნიშვნელოვანი პირველი შვილის დაბადებაა, ვაპირებდი მიმეყოლებინა და კიდევ ბევრი შვილი გამეჩინა, მაგრამ არ მოხერხდა. შემოქმედებითი თვალსაზრისით ძალიან მნიშვნელოვანი იყო 1994-95 წლები. მართალია, ბავშვობიდან ვმღერი, მაგრამ დედის გარდაცვალების შემდეგ ნაკლებად ვჩნდებოდი საზოგადოების წინაშე, სწორედ ამ წლებს უკავშირდება პროექტი "მღერიან და ხუმრობენ თეატრისა და კინოს ვარსკვლავები", რომლის მეშვეობითაც წარვდექი ფართო საზოგადოების წინაშე. ეს იყო პერიოდი, როცა ინოლას გარდაცვალების შემდეგ, როგორც მომღერალი, საზოგადოებამ ახლიდან გამიცნო. შემდეგ მქონდა ბევრი რთული წელიწადი, მაგრამ ძველი ცხოვრების დასასრული და ახლის დასაწყისი უკავშირდება ჩემს მეორე ოჯახსა და შვილს.

არავის სჯერა, როცა ამ ამბავს ვყვები...

- ბავშვობიდან მქონდა კომპლექსები, ამიტომაც პატარასაც კი მიჭირდა ცხოვრება. სასაცილოა, მაგრამ 4 წლის ასაკში მითქვამს, რა ძნელია ცხოვრება-მეთქი. მაბანავებდნენ და ეტყობა, შევწუხდი, აბაზანიდან გამოსულმა კი სწორედ ეს ფრაზა ვთქვი (იღიმება). ბავშვობიდან რაც ძალიან კარგად მახსენდება, ეს არის კონცერტები და გადაღებები დედასა და ჩემს ძმასთან ერთად. არ დამიჯერებთ, მაგრამ თვეების რომ ვიყავი, იმდროინდელ ამბავს გიყვებით. ბუნდოვნად, ძველი კადრებივით მახსოვს, რომ მე ვიწექი საბავშვო ხის საწოლში, დედა რამდენიმე ოთახის იქით ლაპარაკობდა ტელეფონზე, ბანცალ-ბანცალით წამოვდექი და დედას დავუწყე თამაში, ჭი-ტა, ასე ვეძახდი, მანაც შემამჩნია, საუბრის დასრულების შემდეგ კი მოვიდა და ხელში ამიყვანა. საერთოდ არავის სჯერა, როცა ამ ამბავს ვყვები, მაგრამ 2 წლის ასაკში მუსიკალურ ფილმში, მოვდივარ და მოვიმღერი" ვარ გადაღებული და ძალიან კარგად მახსოვს გადაღების პროცესიც...

დედის დაკარგვით მიღებული ტკივილი

- მოგეხსენებათ, ათი წლის ვიყავი, როცა დედა დაიღუპა. მისი გარდაცვალების დღეს სახლში გახლდით, მაგრამ მერე ნათესავთან გამიშვეს, მშიშარა ბავშვი ვიყავი და სიტუაციას გამარიდეს, რომ რაიმე ცუდად არ ჩამრჩენოდა მეხსიერებაში. ბოლო დღეს იქ რომ არ ვყოფილიყავი, გამორიცხული იყო, ჰოდა, მხოლოდ დაკრძალვის დღეს მიმიყვანეს ხელოვნების მუშაკთა სახლში, სადაც დედა, ტრიოსთან ერთად, ასევე მარტოც ხშირად მართავდა კონცერტებს, სწორედ ამიტომ იქიდან გამოასვენეს. ძალიან მინდოდა დედასთან მიახლოება, მაგრამ არ მიმიშვეს, არ მიმაკარეს, არადა, იქ სხვები გამოსათხოვარ სიტყვებს ამბობდნენ, ეს ყველაფერი, რასაკვირველია, ძალიან მძიმე იყო ჩემთვის. ამ დიდი დანაკლისის შემდეგ თითქოს უფრო მეტად ჩავიკეტე, ვმღეროდი მაშინ, როცა მარტო ვრჩებოდი. ინოლა ყოველთვის მეუბნებოდა, იცოდე, რომ მე სადღაც ვარ და იქიდან გიყურებ და გისმენო. ალბათ მაინც დედაზე ფიქრმა გამაბედვინა სცენაზე დადგომა. დედა დღემდე სტიმულის მომცემია ჩემთვის, როცა ასეთი ადამიანის შვილი ხარ, პასუხისმგებლობაც მეტი გაქვს.

დედობილი

- დედის გარდაცვალებიდან 2 წლის შემდეგ მამამ შეირთო მეორე ცოლი, მანანა იო­სელიანი. პირველ ეტაპზე ეს ყველა­ფერი ჩემთვის ცოტა უცხო და მიუღებელიც იყო, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ ძალიან კარგი ადამიანი იყო. ამასთან, დედის გარდაცვალებიდან მანანას ჩვენს ოჯახში შემოსვლამდე, ორი წლის განმავლობაში, ოჯახს ყველანაირად მე ვუძღვებოდი, სადილს იშვიათად ვაკეთებდი, თორემ დალაგება, დარეცხვა, დასუფთავება - ყველაფერი ჩემს კისერზე იყო, დამეთანხმებით ალბათ, 10 წლის ბავშვისთვის ეს რთულია, ამის გამო იმ პერიოდში სწავლაშიც მოვიკოჭლებდი ამ თვალსაზრისით მანანას ოჯახში შემოსვლა ჩემთვის იმედის მომცემი იყო, მით უმეტეს, რომ ძალიან კარგი დამოკიდებულება გვქონდა.

პროფესიული გზა

- ჩემი ცხოვრება ისე მიდიოდა, რომ კლასიკურ მუსიკას უნდა გავყოლოდი, კონსერვატორიაში უნდა ჩამებარებინა, მაგრამ იმდენად ბევრი მუსიკოსი იყო ოჯახში, მანანა, ჩემი დედობილიც მუსიკოსი გახლდათ, და იმდენად "ბევრი" მუსიკა ისმოდა, თითქოს აღარ მინდოდა, რომ ამ მხრივ გამეგრძელებინა სწავლა, თან გავიგე, რომ დედას, ჩემი სიმორცხვის გამო, სურდა, მსახიობი გავმხდარიყავი. ასეც მოვიქეცი და არ ვნანობ მიუხედავად იმისა, რომ ვერ ვიტყვი, ბევრი როლით ვარ განებივრებული-მეთქი. თუმცა, ინსტიტუტის პერიოდიდანვე მქონდა ისეთი როლები, რომლებიც კარგად მახსენდება. შეიძლება, კარგი ნამუშევარი არ იყო, მაგრამ თვითონ მუშაობის პროცესი ნამდვილად სიამოვნებას მანიჭებდა. გარდა ანზორ ქუთათელაძისა და ქეთინო ხარშილაძისა, რომლებიც ჩემი პედაგოგები გახლდნენ, ასევე მიმუშავია სხვა ჯგუფის პედაგოგებთან - ლილი იოსელიანსა და მიხეილ თუმანიშვილთან, ამიტომაც ამ მხრივ ინსტიტუტის პერიოდი საკმაოდ საინტერესო იყო. რაც შეეხება პირველ როლს, პატარა უფლისწულში თვითონ უფლისწულის როლი შევასრულე, ბიჭი განვასახიერე. ახლა, რაც ასაკში შევედი, უფრო ქალური გავხდი, თორემ მაშინ საკმაოდ ბიჭური გარეგნობა მქონდა, ამასთან, ჩვენს ჯგუფში ბიჭების ნაკლებობა იყო, როლების გადანაწილების შემდეგ კი ბიჭის როლი მე მერგო.

მსახიობობა თუ მომღერლობა

- ყოველთვის ამ ორ პროფესიას შორის ვიდექი, მაგრამ სიმღერა იმდენად ორგანულია, რომ საქმედ არ მივიჩნევ, მიჭირს - ვმღერი, მილხინს - ვმღერი, შიგნიდან მოდის ეს ყველაფერი, სულის საზრდოსავითაა. მსახიობობა და სცენაზე როლის შესრულება კი საქმედ მიმაჩნია. უბრალოდ, ისე მოხდა, რომ სიმღერით უფრო მეტი გავაკეთე, ვიდრე მსახიობობით. წლები ისე გავიდა, რომ რაღაცები უკან მომრჩა და იმდენი ვერ გავაკეთე, თუმცა სიმღერაში ამ დაუკმაყოფილებლობას ვერ ვგრძნობ. თეატრში ამ სეზონისათვის საკმაოდ ბევრი ახალი სპექტაკლია, ერთ-ერთ მათგანში მეც ვარ განაწილებული.

პირადი ცხოვრება

- პირველ კურსზე ჩემივე კურსელი, ბათუმის თეატრის რეჟისორი და არა მერაბ თავაძის შვილი, გოგა თავაძე შემიყვარდა. იმ პერიოდში მოდაში იყო გაპარვა და გავიპარეთ, რასაც მამა რთულად შეხვდა, დამოუკიდებლად გვზრდიდა, რჩევებს გვაძლევდა, მაგრამ გადაწყვეტილებებს ჩვენ ვიღებდით და შეცდომებიც, შესაბამისად, ჩვენი ბრალი იყო. თავად გადავწყვიტე გათხოვება, ამის წინააღმდეგი არავინ იყო, მაგრამ გაპარვა საჭირო არ იყოო, მითხრეს. მართალია, 4 წლის შემდეგ ეს ქორწინება დაინგრა, მაგრამ ამის გამო პასუხს ვერავის მოვკითხავდი. მოგეხსენებათ, ჩვენ საერთო შვილი გვყავს, მართალია, ერთ საქმეს ვემსახურებით, მაგრამ სხვადასხვა თეატრში ვმუშაობთ, ამიტომ დიდად ერთმანეთთან შეხება არ გვიწევს, გვაქვს ისეთი ურთიერთობა, როგორიც შეიძლება, საერთო შვილიდან გამომდინარე, ყოფილ ცოლ-ქმარს ჰქონდეს. ამის შემდეგ გათხოვება აღარ მინდოდა, ყველა პრობლემას ჩემით ვერეოდი, ვერ ვგრძნობდი ახალი ოჯახის შექმნის საჭიროებას, მაგრამ დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ ჩემს მეორე მეუღლე თემურ მაისაშვილს ცოლობაზე დავთანხმდი, შედეგად გვყავს 7 წლის ანდრია.

შვილები... და ის, ვისთვისაც მეორე დედაა

- სანამ ჩემს შვილებს გავზრდიდი, ბევრი ბავშვის გაზრდამ მომიწია, მათ შორის ჩემი ნახევარძმის, რომელიც მამაჩემისა და ჩემი დედობილის საერთო შვილია, დიმიტრი ამბობდა კიდეც, ია ჩემი მეორე დედააო. ამიტომ პირველი შვილის გაზრდა არანაირად არ მიჭირდა, მით უმეტეს, რომ დათო კარგი ბუნების ბავშვი იყო, ალბათ გრძნობდა სიმარტოვეს და ყოველთვის ხელს მიწყობდა. ბევრჯერ ყოფილა შემთხვევა, როცა რეპეტიციიდან დაბრუნებულს 8-9 წლის ბიჭი ჭურჭელს დარეცხილს მახვედრებდა, შეიძლება, ის მეორედ იყო გასარეცხი, მაგრამ ყველანირად ცდილობდა, რომ ვესიამოვნებინე, მეც ანალოგიურად ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ მისთვის მესიამოვნებინა, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის მკაცრ დედად ვითვლებოდი. ეტყობა, თვითონ ბავშვი იყო ადვილად აღსაზრდელი, შეიძლება სამჯერ დამჭირვებოდა რაღაცის თქმა, მაგრამ საბოლოოდ შედეგს მაინც ვაღწევდი, ახლა კი პატარასთან ვერ ვაღწევ მიზანს, ან ასაკი აღარ მიწყობს ხელს, რომ მოვერიო, ან კიდევ თვითონ ბავშვია სხვანაირი. სხვათა შორის, ბევრი უჩივის ამას და ამბობს, ამ თაობის ბავშვები თავისებურები და რთულად აღსაზრდელები არიანო.

ია, როგორც დედამთილი

- ერთი წლის წინ დაოჯახდა ჩემი შვილი. რძალთან მეგობრული ურთიერთობა მაქვს, თუმცა როგორი დედამთილი ვარ, ეს უკვე მას უნდა ჰკითხოთ. მოგეხსენებათ, ორი ბიჭი მყავს, შეიძლება გაცვეთილი ფრაზაა, მაგრამ ერთი წლის წინ ქალიშვილი შემოემატა ჩემს ოჯახს და ამით ძალიან გახარებული ვარ, ჯერჯერობით ახალგაზრდები შვილზე არ ფიქრობენ, სწავლით არიან დაკავებული.

კრიზისული პერიოდი

- კრიზისულ პერიოდს პირად ცხოვრებასთან ნაკლებად ვაკავშირებ, ალბათ ეს ის სამი წელია, როცა ერთმანეთის მიყოლებით სამი უახლოესი ადამიანი დავკარგე, ჯერ მამა გარდაიცვალა, შემდეგ დედის მხრიდან ჩემი ნახევარძმა მამუკა სალუქვაძე და ბოლოს ჩემი დედობილი, ძალიან მძიმე იყო ეს ყველაფერი ჩემთვის. მიუხედავად ამისა, ძალას ჩემს თავში მაინც ვპოულობდი, რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა, ბოლოს და ბოლოს შვილი მყავდა გასაზრდელი.

დედის ანდერძი

- ძალიან მეამაყება და მიხარია, რომ ინოლას შვილი ვარ, მაგრამ ყველასათვის მაინც ინოლას შვილად ვრჩები და რაღაცნაირად თითქოს ჩემი პერსონა იკარგება. განსაკუთრებით სიმღერის დროს ხდებოდა ეს, მაიგივებდნენ ინოლასთან, გარეგნობითაც მამსგავსებენ, ცოტათი - ხმითაც და უნდათ, რომ ინოლასავით ვიმღერო, ეს კი შეუძლებელია. ამის გამო მე ჩემი სათქმელი ვერ ვთქვი, ყოველთვის ვემსახურებოდი დედის ანდერძს - იმღერეთ ჩემი სიმღერები, რომ მე ცოცხალი ვიყოო, ამას დღემდე პირნათლად ვასრულებ და ნუ შემაფასებს ნურავინ იმ გადმოსახედიდან, რომ აუცილებლად ინოლასავით უნდა ვიმღერო, მე ვმღერი იმიტომ, რომ შემდეგმა თაობებმა იცოდნენ ეს სიმღერები.

ციცი ომანიძე

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)