ცნო­ბი­ლი დე­დის შვი­ლია, თუმ­ცა დე­დის და­კარ­გვამ ისე იმოქ­მე­და მას­ზე, რომ კი­დევ უფრო მე­ტად ჩა­ი­კე­ტა სა­კუ­თარ თავ­ში და მხო­ლოდ მა­შინ მღე­რო­და, როცა მარ­ტო რჩე­ბო­და, წლე­ბის შემ­დეგ კი ისევ დე­და­ზე ფიქ­რმა და­ა­ყე­ნა სცე­ნა­ზე. ინო­ლა გურ­გუ­ლი­ას ქა­ლიშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი ია შუღ­ლი­აშ­ვი­ლი მარ­ჯა­ნიშ­ვილს თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მა­ინ­ცდა­მა­ინც ბევ­რი რო­ლით არ არის გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი, ამი­ტომ ამ მხრივ და­უკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლო­ბის გრძნო­ბა აქვს, სა­მა­გი­ე­როდ, დღემ­დე დე­დის სიმ­ღე­რებს მღე­რის და მის ან­დერძს ას­რუ­ლებს - იმ­ღე­რეთ ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი, რომ მე ცო­ცხა­ლი ვი­ყოო.

- ჩემი აზ­რით, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნე­ბი უფრო სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბებს უკავ­შირ­დე­ბა, ამი­ტო­მაც ჩემ­თვის, უპირ­ვე­ლე­სად, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პირ­ვე­ლი შვი­ლის და­ბა­დე­ბაა, ვა­პი­რებ­დი მი­მე­ყო­ლე­ბი­ნა და კი­დევ ბევ­რი შვი­ლი გა­მე­ჩი­ნა, მაგ­რამ არ მო­ხერ­ხდა. შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო 1994-95 წლე­ბი. მარ­თა­ლია, ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რი, მაგ­რამ დე­დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ნაკ­ლე­ბად ვჩნდე­ბო­დი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე, სწო­რედ ამ წლებს უკავ­შირ­დე­ბა პრო­ექ­ტი "მღე­რი­ან და ხუმ­რო­ბენ თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს ვარ­სკვლა­ვე­ბი", რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც წარვდე­ქი ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე. ეს იყო პე­რი­ო­დი, როცა ინო­ლას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ახ­ლი­დან გა­მიც­ნო. შემ­დეგ მქონ­და ბევ­რი რთუ­ლი წე­ლი­წა­დი, მაგ­რამ ძვე­ლი ცხოვ­რე­ბის და­სას­რუ­ლი და ახ­ლის და­სა­წყი­სი უკავ­შირ­დე­ბა ჩემს მე­ო­რე ოჯახ­სა და შვილს.

არა­ვის სჯე­რა, როცა ამ ამ­ბავს ვყვე­ბი...

- ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და კომ­პლექ­სე­ბი, ამი­ტო­მაც პა­ტა­რა­საც კი მი­ჭირ­და ცხოვ­რე­ბა. სა­სა­ცი­ლოა, მაგ­რამ 4 წლის ასაკ­ში მით­ქვამს, რა ძნე­ლია ცხოვ­რე­ბა-მეთ­ქი. მა­ბა­ნა­ვებ­დნენ და ეტყო­ბა, შევ­წუხ­დი, აბა­ზა­ნი­დან გა­მო­სულ­მა კი სწო­რედ ეს ფრა­ზა ვთქვი (იღი­მე­ბა). ბავ­შვო­ბი­დან რაც ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა, ეს არის კონ­ცერ­ტე­ბი და გა­და­ღე­ბე­ბი დე­და­სა და ჩემს ძმას­თან ერ­თად. არ და­მი­ჯე­რებთ, მაგ­რამ თვე­ე­ბის რომ ვი­ყა­ვი, იმ­დრო­ინ­დელ ამ­ბავს გიყ­ვე­ბით. ბუნ­დოვ­ნად, ძვე­ლი კად­რე­ბი­ვით მახ­სოვს, რომ მე ვი­წე­ქი სა­ბავ­შვო ხის სა­წოლ­ში, დედა რამ­დე­ნი­მე ოთა­ხის იქით ლა­პა­რა­კობ­და ტე­ლე­ფონ­ზე, ბან­ცალ-ბან­ცა­ლით წა­მოვ­დე­ქი და დე­დას და­ვუ­წყე თა­მა­ში, ჭი-ტა, ასე ვე­ძახ­დი, მა­ნაც შე­მამ­ჩნია, სა­უბ­რის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ კი მო­ვი­და და ხელ­ში ამიყ­ვა­ნა. სა­ერ­თოდ არა­ვის სჯე­რა, როცა ამ ამ­ბავს ვყვე­ბი, მაგ­რამ 2 წლის ასაკ­ში მუ­სი­კა­ლურ ფილმში, მოვ­დი­ვარ და მო­ვიმ­ღე­რი" ვარ გა­და­ღე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სოვს გა­და­ღე­ბის პრო­ცე­სიც...

დე­დის და­კარ­გვით მი­ღე­ბუ­ლი ტკი­ვი­ლი

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ათი წლის ვი­ყა­ვი, როცა დედა და­ი­ღუ­პა. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს სახ­ლში გახ­ლდით, მაგ­რამ მერე ნა­თე­სავ­თან გა­მიშ­ვეს, მში­შა­რა ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და სი­ტუ­ა­ცი­ას გა­მა­რი­დეს, რომ რა­ი­მე ცუ­დად არ ჩამ­რჩე­ნო­და მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. ბოლო დღეს იქ რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, ჰოდა, მხო­ლოდ დაკ­რძალ­ვის დღეს მი­მიყ­ვა­ნეს ხე­ლოვ­ნე­ბის მუ­შაკ­თა სახ­ლში, სა­დაც დედა, ტრი­ოს­თან ერ­თად, ასე­ვე მარ­ტოც ხში­რად მარ­თავ­და კონ­ცერ­ტებს, სწო­რედ ამი­ტომ იქი­დან გა­მო­ას­ვე­ნეს. ძა­ლი­ან მინ­დო­და დე­დას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბა, მაგ­რამ არ მი­მიშ­ვეს, არ მი­მა­კა­რეს, არა­და, იქ სხვე­ბი გა­მო­სა­თხო­ვარ სი­ტყვებს ამ­ბობ­დნენ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ძა­ლი­ან მძი­მე იყო ჩემ­თვის. ამ დიდი და­ნაკ­ლი­სის შემ­დეგ თით­ქოს უფრო მე­ტად ჩა­ვი­კე­ტე, ვმღე­რო­დი მა­შინ, როცა მარ­ტო ვრჩე­ბო­დი. ინო­ლა ყო­ველ­თვის მე­უბ­ნე­ბო­და, იცო­დე, რომ მე სა­დღაც ვარ და იქი­დან გი­ყუ­რებ და გის­მე­ნო. ალ­ბათ მა­ინც დე­და­ზე ფიქ­რმა გა­მა­ბედ­ვი­ნა სცე­ნა­ზე დად­გო­მა. დედა დღემ­დე სტი­მუ­ლის მომ­ცე­მია ჩემ­თვის, როცა ასე­თი ადა­მი­ა­ნის შვი­ლი ხარ, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც მეტი გაქვს.

დე­დო­ბი­ლი

- დე­დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 2 წლის შემ­დეგ მა­მამ შე­ირ­თო მე­ო­რე ცოლი, მა­ნა­ნა იო­სე­ლი­ა­ნი. პირ­ველ ეტაპ­ზე ეს ყვე­ლა­ფერი ჩემ­თვის ცოტა უცხო და მი­უ­ღე­ბე­ლიც იყო, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო. ამას­თან, დე­დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან მა­ნა­ნას ჩვენს ოჯახ­ში შე­მოს­ვლამ­დე, ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ოჯახს ყვე­ლა­ნა­ი­რად მე ვუ­ძღვე­ბო­დი, სა­დილს იშ­ვი­ა­თად ვა­კე­თებ­დი, თო­რემ და­ლა­გე­ბა, და­რე­ცხვა, და­სუფ­თა­ვე­ბა - ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს კი­სერ­ზე იყო, და­მე­თან­ხმე­ბით ალ­ბათ, 10 წლის ბავ­შვის­თვის ეს რთუ­ლია, ამის გამო იმ პე­რი­ოდ­ში სწავ­ლა­შიც მო­ვი­კოჭ­ლებ­დი ამ თვალ­საზ­რი­სით მა­ნა­ნას ოჯახ­ში შე­მოს­ვლა ჩემ­თვის იმე­დის მომ­ცე­მი იყო, მით უმე­ტეს, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვქონ­და.

პრო­ფე­სი­უ­ლი გზა

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა ისე მი­დი­ო­და, რომ კლა­სი­კურ მუ­სი­კას უნდა გავ­ყო­ლო­დი, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ იმ­დე­ნად ბევ­რი მუ­სი­კო­სი იყო ოჯახ­ში, მა­ნა­ნა, ჩემი დე­დო­ბი­ლიც მუ­სი­კო­სი გახ­ლდათ, და იმ­დე­ნად "ბევ­რი" მუ­სი­კა ის­მო­და, თით­ქოს აღარ მინ­დო­და, რომ ამ მხრივ გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა სწავ­ლა, თან გა­ვი­გე, რომ დე­დას, ჩემი სი­მორ­ცხვის გამო, სურ­და, მსა­ხი­ო­ბი გავმხდა­რი­ყა­ვი. ასეც მო­ვი­ქე­ცი და არ ვნა­ნობ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვერ ვი­ტყვი, ბევ­რი რო­ლით ვარ გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი-მეთ­ქი. თუმ­ცა, ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ო­დი­დან­ვე მქონ­და ისე­თი რო­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა, კარ­გი ნა­მუ­შე­ვა­რი არ იყო, მაგ­რამ თვი­თონ მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი ნამ­დვი­ლად სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებ­და. გარ­და ან­ზორ ქუ­თა­თე­ლა­ძი­სა და ქე­თი­ნო ხარ­ში­ლა­ძი­სა, რომ­ლე­ბიც ჩემი პე­და­გო­გე­ბი გახ­ლდნენ, ასე­ვე მი­მუ­შა­ვია სხვა ჯგუ­ფის პე­და­გო­გებ­თან - ლილი იო­სე­ლი­ან­სა და მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­თან, ამი­ტო­მაც ამ მხრივ ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ო­დი საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. რაც შე­ე­ხე­ბა პირ­ველ როლს, პა­ტა­რა უფ­ლის­წულ­ში თვი­თონ უფ­ლის­წუ­ლის როლი შე­ვას­რუ­ლე, ბიჭი გან­ვა­სა­ხი­ე­რე. ახლა, რაც ასაკ­ში შე­ვე­დი, უფრო ქა­ლუ­რი გავ­ხდი, თო­რემ მა­შინ საკ­მა­ოდ ბი­ჭუ­რი გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და, ამას­თან, ჩვენს ჯგუფ­ში ბი­ჭე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა იყო, რო­ლე­ბის გა­და­ნა­წი­ლე­ბის შემ­დეგ კი ბი­ჭის როლი მე მერ­გო.

მსა­ხი­ო­ბო­ბა თუ მომ­ღერ­ლო­ბა

- ყო­ველ­თვის ამ ორ პრო­ფე­სი­ას შო­რის ვი­დე­ქი, მაგ­რამ სიმ­ღე­რა იმ­დე­ნად ორ­გა­ნუ­ლია, რომ საქ­მედ არ მი­ვიჩ­ნევ, მი­ჭირს - ვმღე­რი, მილ­ხინს - ვმღე­რი, შიგ­ნი­დან მო­დის ეს ყვე­ლა­ფე­რი, სუ­ლის საზ­რდო­სა­ვი­თაა. მსა­ხი­ო­ბო­ბა და სცე­ნა­ზე რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა კი საქ­მედ მი­მაჩ­ნია. უბ­რა­ლოდ, ისე მოხ­და, რომ სიმ­ღე­რით უფრო მეტი გა­ვა­კე­თე, ვიდ­რე მსა­ხი­ო­ბო­ბით. წლე­ბი ისე გა­ვი­და, რომ რა­ღა­ცე­ბი უკან მომ­რჩა და იმ­დე­ნი ვერ გა­ვა­კე­თე, თუმ­ცა სიმ­ღე­რა­ში ამ და­უკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლო­ბას ვერ ვგრძნობ. თე­ატ­რში ამ სე­ზო­ნი­სათ­ვის საკ­მა­ოდ ბევ­რი ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლია, ერთ-ერთ მათ­გან­ში მეც ვარ გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- პირ­ველ კურ­სზე ჩე­მი­ვე კურ­სე­ლი, ბა­თუ­მის თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რი და არა მე­რაბ თა­ვა­ძის შვი­ლი, გოგა თა­ვა­ძე შე­მიყ­ვარ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში მო­და­ში იყო გა­პარ­ვა და გა­ვი­პა­რეთ, რა­საც მამა რთუ­ლად შეხ­ვდა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად გვზრდი­და, რჩე­ვებს გვაძ­ლევ­და, მაგ­რამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს ჩვენ ვი­ღებ­დით და შეც­დო­მე­ბიც, შე­სა­ბა­მი­სად, ჩვე­ნი ბრა­ლი იყო. თა­ვად გა­დავ­წყვი­ტე გა­თხო­ვე­ბა, ამის წი­ნა­აღ­მდე­გი არა­ვინ იყო, მაგ­რამ გა­პარ­ვა სა­ჭი­რო არ იყოო, მი­თხრეს. მარ­თა­ლია, 4 წლის შემ­დეგ ეს ქორ­წი­ნე­ბა და­ინ­გრა, მაგ­რამ ამის გამო პა­სუხს ვე­რა­ვის მოვ­კი­თხავ­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩვენ სა­ერ­თო შვი­ლი გვყავს, მარ­თა­ლია, ერთ საქ­მეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბით, მაგ­რამ სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობთ, ამი­ტომ დი­დად ერ­თმა­ნეთ­თან შე­ხე­ბა არ გვი­წევს, გვაქვს ისე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა, რო­გო­რიც შე­იძ­ლე­ბა, სა­ერ­თო შვი­ლი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყო­ფილ ცოლ-ქმარს ჰქონ­დეს. ამის შემ­დეგ გა­თხო­ვე­ბა აღარ მინ­დო­და, ყვე­ლა პრობ­ლე­მას ჩე­მით ვე­რე­ო­დი, ვერ ვგრძნობ­დი ახა­ლი ოჯა­ხის შექ­მნის სა­ჭი­რო­ე­ბას, მაგ­რამ დიდი ხნის ლო­დი­ნის შემ­დეგ ჩემს მე­ო­რე მე­უღ­ლე თე­მურ მა­ი­საშ­ვილს ცო­ლო­ბა­ზე დავ­თან­ხმდი, შე­დე­გად გვყავს 7 წლის ან­დრია.

შვი­ლე­ბი... და ის, ვის­თვი­საც მე­ო­რე დე­დაა

- სა­ნამ ჩემს შვი­ლებს გავზრდი­დი, ბევ­რი ბავ­შვის გაზ­რდამ მო­მი­წია, მათ შო­რის ჩემი ნა­ხე­ვარძმის, რო­მე­ლიც მა­მა­ჩე­მი­სა და ჩემი დე­დო­ბი­ლის სა­ერ­თო შვი­ლია, დი­მიტ­რი ამ­ბობ­და კი­დეც, ია ჩემი მე­ო­რე დე­და­აო. ამი­ტომ პირ­ვე­ლი შვი­ლის გაზ­რდა არა­ნა­ი­რად არ მი­ჭირ­და, მით უმე­ტეს, რომ დათო კარ­გი ბუ­ნე­ბის ბავ­შვი იყო, ალ­ბათ გრძნობ­და სი­მარ­ტო­ვეს და ყო­ველ­თვის ხელს მი­წყობ­და. ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა რე­პე­ტი­ცი­ი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს 8-9 წლის ბიჭი ჭურ­ჭელს და­რე­ცხილს მახ­ვედ­რებ­და, შე­იძ­ლე­ბა, ის მე­ო­რედ იყო გა­სა­რე­ცხი, მაგ­რამ ყვე­ლა­ნი­რად ცდი­ლობ­და, რომ ვე­სი­ა­მოვ­ნე­ბი­ნე, მეც ანა­ლო­გი­უ­რად ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რომ მის­თვის მე­სი­ა­მოვ­ნე­ბი­ნა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყო­ველ­თვის მკაცრ დე­დად ვით­ვლე­ბო­დი. ეტყო­ბა, თვი­თონ ბავ­შვი იყო ად­ვი­ლად აღ­საზ­რდე­ლი, შე­იძ­ლე­ბა სამ­ჯერ დამ­ჭირ­ვე­ბო­და რა­ღა­ცის თქმა, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ შე­დეგს მა­ინც ვაღ­წევ­დი, ახლა კი პა­ტა­რას­თან ვერ ვაღ­წევ მი­ზანს, ან ასა­კი აღარ მი­წყობს ხელს, რომ მო­ვე­რიო, ან კი­დევ თვი­თონ ბავ­შვია სხვა­ნა­ი­რი. სხვა­თა შო­რის, ბევ­რი უჩი­ვის ამას და ამ­ბობს, ამ თა­ო­ბის ბავ­შვე­ბი თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბი და რთუ­ლად აღ­საზ­რდე­ლე­ბი არი­ა­ნო.

ია, რო­გორც დე­დამ­თი­ლი

- ერთი წლის წინ და­ო­ჯახ­და ჩემი შვი­ლი. რძალ­თან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, თუმ­ცა რო­გო­რი დე­დამ­თი­ლი ვარ, ეს უკვე მას უნდა ჰკი­თხოთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ორი ბიჭი მყავს, შე­იძ­ლე­ბა გაც­ვე­თი­ლი ფრა­ზაა, მაგ­რამ ერთი წლის წინ ქა­ლიშ­ვი­ლი შე­მო­ე­მა­ტა ჩემს ოჯახს და ამით ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვარ, ჯერ­ჯე­რო­ბით ახალ­გაზ­რდე­ბი შვილ­ზე არ ფიქ­რო­ბენ, სწავ­ლით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი.

კრი­ზი­სუ­ლი პე­რი­ო­დი

- კრი­ზი­სულ პე­რი­ოდს პი­რად ცხოვ­რე­ბას­თან ნაკ­ლე­ბად ვა­კავ­ში­რებ, ალ­ბათ ეს ის სამი წე­ლია, როცა ერ­თმა­ნე­თის მი­ყო­ლე­ბით სამი უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გე, ჯერ მამა გარ­და­იც­ვა­ლა, შემ­დეგ დე­დის მხრი­დან ჩემი ნა­ხე­ვარძმა მა­მუ­კა სა­ლუქ­ვა­ძე და ბო­ლოს ჩემი დე­დო­ბი­ლი, ძა­ლი­ან მძი­მე იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ძა­ლას ჩემს თავ­ში მა­ინც ვპო­უ­ლობ­დი, რომ ცხოვ­რე­ბა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა, ბო­ლოს და ბო­ლოს შვი­ლი მყავ­და გა­საზ­რდე­ლი.

დე­დის ან­დერ­ძი

- ძა­ლი­ან მე­ა­მა­ყე­ბა და მი­ხა­რია, რომ ინო­ლას შვი­ლი ვარ, მაგ­რამ ყვე­ლა­სათ­ვის მა­ინც ინო­ლას შვი­ლად ვრჩე­ბი და რა­ღაც­ნა­ი­რად თით­ქოს ჩემი პერ­სო­ნა იკარ­გე­ბა. გან­სა­კუთ­რე­ბით სიმ­ღე­რის დროს ხდე­ბო­და ეს, მა­ი­გი­ვებ­დნენ ინო­ლას­თან, გა­რეგ­ნო­ბი­თაც მამ­სგავ­სე­ბენ, ცო­ტა­თი - ხმი­თაც და უნ­დათ, რომ ინო­ლა­სა­ვით ვიმ­ღე­რო, ეს კი შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ამის გამო მე ჩემი სათ­ქმე­ლი ვერ ვთქვი, ყო­ველ­თვის ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დი დე­დის ან­დერძს - იმ­ღე­რეთ ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი, რომ მე ცო­ცხა­ლი ვი­ყოო, ამას დღემ­დე პირ­ნათ­ლად ვას­რუ­ლებ და ნუ შე­მა­ფა­სებს ნუ­რა­ვინ იმ გად­მო­სა­ხე­დი­დან, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ინო­ლა­სა­ვით უნდა ვიმ­ღე­რო, მე ვმღე­რი იმი­ტომ, რომ შემ­დეგ­მა თა­ო­ბებ­მა იცოდ­ნენ ეს სიმ­ღე­რე­ბი.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)