ლალი მო­როშ­კი­ნა წლე­ბია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია. არა­ერთ სკან­დალ­ში გახ­ვე­უ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი დეპ­რე­სი­ა­ში არა­სო­დეს ჩა­ვარ­დნი­ლა. რამ­დე­ნი­მე კვი­რის წინ სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის მი­ნის­ტრის მრჩევ­ლად და­ი­ნიშ­ნა. მისი დღე პა­ტიმ­რე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბით და მათი პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა­ზე ზრუნ­ვით იწყე­ბა, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის­თვის კი დრო აღარ რჩე­ბა.

- ლალი, რამ­დე­ნად ძლი­ერ ქა­ლად მი­იჩ­ნევთ თავს?

- ვიცი, რომ შევ­ძლებ სა­ხელ­მწი­ფო პო­ზი­ცი­ის დაც­ვას, მაგ­რამ ჩემი სიძ­ლი­ე­რე უსუ­სუ­რია პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, გან­წი­რუ­ლი ხარ მარ­ტო­ო­ბის­თვის. ის, რაც ქალს უნდა გქონ­დეს, სი­ნა­ზე, დათ­მო­ბა, ხან­და­ხან სი­სუ­ლე­ლე, რაც ქალს შვე­ნის, აქ ნამ­დვი­ლი ფი­ას­კო მაქვს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ეს თვი­სე­ბა გე­ნე­ტი­კუ­რია, თუ ცხოვ­რე­ბამ გაგ­ხა­დათ ასე­თი?

- გე­ნე­ტი­კუ­რია, იმი­ტომ, რომ ორი­ვე ბე­ბია უძ­ლი­ე­რე­სი მყავ­და. რკი­ნის ხა­სი­ა­თი ჰქონ­დათ, მაგ­რამ მათი შემ­დგო­მი თა­ო­ბა - დედა და მამა, ძა­ლი­ან რბი­ლე­ბი იყ­ვნენ, ეტყო­ბა, ჩემს მშობ­ლებ­ზე გე­ნებ­მა და­ის­ვე­ნა და აღ­ზე­ვე­ბა ჩემ­ში პოვა. მე­გობ­რე­ბი ამ თე­მა­ზე მა­შა­ყი­რე­ბენ, ბე­ბი­ე­ბი­ვით ცხოვ­რე­ბას მარ­ტო­ო­ბა­ში და­ას­რუ­ლე­ბო. რთუ­ლად წარ­მო­მიდ­გე­ნია მა­მა­კა­ცი, რო­მელ­საც ამის ატა­ნა შე­უძ­ლია.

- რო­დის იყო თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბაც კი გა­გი­ჭირ­დათ?

- არა­სო­დეს, სა­ოც­რად ოპ­ტი­მის­ტი ვარ. მქონ­და პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც არ ვი­ცო­დი, ჩემი შვი­ლი ცო­ცხა­ლი იყო თუ არა. უცხო ადა­მი­ან­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ უფ­რო­სი ვა­ჟის­თვის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში უნდა მი­მე­კი­თხა და ტე­ლე­ფო­ნი გა­თი­შა. გზა­ში ვფიქ­რობ­დი, რომ ღმერ­თი არ გამ­წი­რავ­და, შვი­ლი უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში დამ­ხვდა, მაგ­რამ, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გა­დარ­ჩა. მე­ო­რე მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო, რო­დე­საც ავა­რი­ა­ში მოვ­ყე­ვი და მცხე­თის ხი­დი­დან გა­დავ­ვარ­დი, თვა­ლი რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში გა­ვა­ხი­ლე. გა­დავ­რჩი, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბო­და, წელ­ქვე­ვით მო­წყვე­ტი­ლი დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. მა­შინ ვი­ფიქ­რე, რომ ეს იყო გან­წმენ­დის პრო­ცე­სი. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ბოლო ათ წელს ასე და­ვარ­ქვი. არა­ვინ არ იცო­და, რო­გორ მი­ჭირ­და, სტრე­სი­სა და მუ­ქა­რის ქვეშ ვი­ყა­ვი. არ მიყ­ვარს, რო­დე­საც წუ­წუ­ნე­ბენ, ჩემი თავ­მოყ­ვა­რე­ბა არ მაძ­ლევ­და ამის უფ­ლე­ბას. 2009 წელს, რო­დე­საც წიგ­ნის წერა და­ვი­წყე, მა­ცი­ვა­რი გა­მო­ვა­ღე და იქ სი­ცა­რი­ე­ლე დამ­ხვდა, მა­შინ მივ­ხვდი, რომ რა­ღაც ისე­თი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რაც გა­ი­ყი­დე­ბო­და.

- კა­რი­ე­რუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით აღ­მას­ვლის გარ­და, ხში­რად ჩა­ვარ­დნე­ბიც გქო­ნი­ათ, მაგ­რამ აქ­ტუ­ა­ლუ­რო­ბას მა­ინც ინარ­ჩუ­ნებ­დით.

- პი­არ­ტექ­ნო­ლო­გი ვარ და კარ­გად ვიცი, რა უნდა გა­ვა­კე­თო, რომ მუდ­მი­ვად ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვიყო. ათი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუდ­მი­ვად ვა­ხერ­ხებ­დი თა­ვის შეხ­სე­ნე­ბას. რთუ­ლია ზღვა­რის და­იც­ვა, მაგ­რამ ამას ვა­ხერ­ხებ­დი. შვი­დი წლის წინ ჩემი და ან­რის ცეკ­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის დღე­საც აქ­ტუ­ა­ლუ­რია. მე ვლა­პა­რა­კობ პა­ტა­რა სკან­და­ლებ­ზე, თუ არ ჩავ­თვლით იმას, რის გა­მოც მო­დუ­ლის შე­ნო­ბა­ში მოვ­ხვდი, აქაც იყო პი­ა­რის ელე­მენ­ტე­ბი. ორი შვი­ლის დედა ვარ და ჩემი ხმა­მა­ღა­ლი სი­ტყვა არა­ვის ახ­სოვს და არც ფეთ­ქე­ბა­დი ხა­სი­ა­თი მაქვს, მაგ­რამ ეს იყო მო­მენ­ტი, რო­დე­საც ჩემ­თვის გა­სარ­თო­ბი შო­უ­ე­ბის ეპო­ქა დამ­თავ­რდე­ბო­და. დიდი ხანი ვა­პი­რებ­დი წიგ­ნის და­წე­რას მძი­მე თე­მა­ზე და ამას, მი­ნი­მუმ ნა­ხე­ვარ­წლი­ა­ნი მო­რა­ლუ­რი მომ­ზა­დე­ბა სჭირ­დე­ბო­და. მინ­დო­და, სა­კა­ნი შიგ­ნი­დან მე­ნა­ხა, იმ შეგ­რძნე­ბის გა­გე­ბა მინ­დო­და, რო­დე­საც რკი­ნის კარი შენ წინ იხუ­რე­ბა და სა­კან­ში მარ­ტო რჩე­ბი. ეს ის ხმაა, რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად ყურ­ში გრჩე­ბა. სა­კან­ში კი­დევ არის რა­ღაც ხმე­ბი, რაც, თუ ვერ გა­ი­გე, ვე­რა­სო­დეს გად­მოს­ცემ.

- თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბის რა ეტაპ­ზე და­ინ­ტე­რეს­დით პე­ნი­ტენ­ცი­უ­რი სის­ტე­მით?

- 2000 წელს ეთ­ნი­კუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის და­სა­ცა­ვი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია შევ­ქმე­ნი. დავ­დი­ო­დი მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით და ვხვდე­ბო­დი, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად უჭირ­დათ პა­ტიმ­რებს, მით უმე­ტეს, ეთ­ნი­კუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს. ახალ წელს შევ­დი­ო­დი ცი­ხე­ებ­ში და სა­ჩუქ­რე­ბი მიმ­ქონ­და ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის­თვის. მა­შინ ერ­თე­უ­ლი იყო წა­მე­ბის ფაქ­ტე­ბი და ისიც ისე ხდე­ბო­და, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ვერ იგებ­და. ქალ­თა ცი­ხე­ში "მის სა­პა­ტიმ­როს" კონ­კურსსაც ვა­ტა­რებ­დით. შემ­დეგ შე­ვარ­დნა­ძის მთავ­რო­ბა­ში პრე­ზი­დენ­ტმა გა­მო­მი­ძა­ხა და გან­სა­კუთ­რე­ბულ საქ­მე­თა მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლედ დამ­ნიშ­ნა. პირ­ვე­ლი, რაც გა­ვა­კე­თე, ცხინ­ვალ­ში ქარ­თველ პა­ტიმ­რებს მი­ვა­კი­თხე და ოს პა­ტიმ­რებ­ში გა­დავცვა­ლე. რამ­დე­ნი წე­ლია, რაც ცი­ხე­ებ­ში წა­მე­ბა­ზე ვლა­პა­რა­კობ. შევ­დი­ო­დი და სა­კან­ში ვნა­ხუ­ლობ­დი პა­ტიმ­რებს, არ უნდა იუ­კად­რი­სო და ბევ­რს ეს ეშ­ლე­ბა. ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი იმ და­ჭე­რებ­საც, რაც სა­ა­კაშ­ვი­ლის პე­რი­ოდ­ში ხდე­ბო­და, სწო­რედ ამ თე­მა­ზე მოგ­ვი­ვი­და უთან­ხმო­ე­ბა და მა­შინ კონ­ფლიქ­ტებ­ში მი­ნის­ტრად არ წა­ვე­დი. ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­შიშ­ვლე­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბით. მა­შინ ჯერ კი­დევ მქონ­და ცი­ხე­ებ­ში შეს­ვლის სა­შუ­ა­ლე­ბა და არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ის და­კა­ვე­ბუ­ლი მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­სათ­ბუ­რე პი­რო­ბე­ბი­დან სა­კან­ში მოხ­ვდნენ. ცი­ხის საჭ­მელს ვერ ჭამ­დნენ და სახ­ლი­დან მიმ­ქონ­და მათ­თვის საკ­ვე­ბი. რომ არა მა­შინ სა­ა­კაშ­ვი­ლის კე­თილ­გან­წყო­ბა, მეც და­მი­ჭერ­დნენ.

- ცი­ხის კად­რე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბის შემ­დეგ თქვენ მუდ­მი­ვად იდე­ქით ცი­ხე­ე­ბის წინ და აპ­რო­ტეს­ტებ­დით. პა­ტიმ­რე­ბი თქვენს სა­ხელს სკან­დი­რებ­დნენ, ეს რით და­იმ­სა­ხუ­რეთ იმ ცი­ხე­ში, სა­დაც შეს­ვლის უფ­ლე­ბა აღარ გქონ­დათ?

- წლე­ბი მი­მო­წე­რა გვქონ­და. ცოდ­ვა გამ­ხე­ლი­ლი სჯობს და თა­ვი­დან ჩემს მი­სა­მარ­თსაც არ ვაძ­ლევ­დი და ჩემი ძმის მი­სა­მარ­თზე მო­დი­ო­და წე­რი­ლე­ბი. ციხე არის სტრუქ­ტუ­რა, თუ ერ­თმა იცის, იცის ყვე­ლამ. რო­დე­საც ჩემი წიგ­ნი "გი­სო­სებს მიღ­მა სა­ქარ­თვე­ლოა" გა­მო­ვი­და, ის პა­ტიმ­რე­ბი, რომ­ლებ­თა­ნაც მი­მო­წე­რა მქონ­და, სას­ტი­კად სცე­მეს და კარ­ცერ­ში ჩა­ყა­რეს, პი­რა­დად კალ­მა­ხე­ლი­ძის მი­თი­თე­ბით.

- ხში­რად ის­მის ხა­თუ­ნა კალ­მა­ხე­ლი­ძის მი­მართ ბრალ­დე­ბა, რამ­დე­ნად სა­ფუძ­ვლი­ა­ნია ეს ბრალ­დე­ბე­ბი?

- უმ­ძი­მე­სი ფაქ­ტე­ბი მო­ვი­პო­ვე. არის პა­ტი­მა­რი მა­მა­კა­ცი, რო­მე­ლიც სპე­ცი­ა­ლუ­რად შე­იყ­ვა­ნეს თა­მაზ თა­მა­ზაშ­ვი­ლის სა­კან­ში, რო­მელ­საც ტაბ­ლე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით უნდა მო­ე­წამ­ლა და სამ თვე­ში ღვიძ­ლი და­ეშ­ლე­ბო­და. პა­ტი­მა­რი შემ­ხვდა და მო­მიყ­ვა, რომ ახა­ლა­ი­ამ და კალ­მა­ხე­ლი­ძემ ხუ­ჭუ­ას კა­ბი­ნეტ­ში აიყ­ვა­ნეს და აპი­რებს, პრო­კუ­რა­ტუ­რას მის­ცეს ეს ჩვე­ნე­ბა.

- ამ პრო­ცესს კალ­მა­ხე­ლი­ძეც ეს­წრე­ბო­და?

- ხა­თუ­ნაც ეს­წრე­ბო­და იმ ლა­პა­რაკს, რომ თა­მა­ზაშ­ვი­ლი ცი­ხი­დან ცო­ცხა­ლი არ უნდა გა­სუ­ლი­ყო, მა­ნამ­დე ეს პა­ტი­მა­რი მორ­გში და­ამ­წყვდი­ეს და ბად­რა­გი, მეტ­სა­ხე­ლად სო­მე­ხა, გარ­დაც­ვლილ პა­ტიმ­რებს ნაღ­ვლის ბუშტს აც­ლი­და და უჩ­ვე­ნებ­და, რომ მა­საც ცო­ცხლად ასე გა­უ­კე­თებ­და.

- რამ­დე­ნად სარ­წმუ­ნოა მისი ჩვე­ნე­ბე­ბი?

- ის ამ­ბობს, რომ პრო­კუ­რა­ტუ­რას­თან ითა­ნამ­შრომ­ლებს და ფაქ­ტე­ბიც აქვს. ცო­ცხა­ლი მოწ­მეა და გამ­ბე­და­ო­ბა და ვაჟ­კა­ცო­ბა ეყო, რომ ეს და­ვა­ლე­ბა არ შე­ეს­რუ­ლე­ბი­ნა. გლ­და­ნის ცი­ხეს­თან პირ­ვე­ლი ღამე 19-ში გა­ვა­თე­ნეთ და შემ­დეგ და­ი­წყო ცი­ხე­ში პა­ტიმ­რე­ბის პრო­ტეს­ტი, იმ დროს მხო­ლოდ მე ვი­ყა­ვი პა­ტიმ­რებ­თან პი­რის­პირ და ერ­თა­დერ­თი, რაც მათ­გან მო­დი­ო­და, იყო მხო­ლოდ მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა და ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბი. სკან­დი­რებ­დნენ ჩემს სა­ხელს და ამ­ბობ­დნენ, რომ გი­სო­სებს მიღ­მა სა­ქარ­თვე­ლოა. ტუ­ღუშს არ უნ­დო­და ჩემი მო­ნი­ტო­რინ­გის ჯგუფ­ში შეყ­ვა­ნა, რად­გან პირ­ვე­ლი­ვე დღეს ღიად და­ვუ­პი­რის­პირ­დი. ის ცდი­ლობ­და, ახალ მთავ­რო­ბა­საც მორ­გე­ბო­და და ამის მცდე­ლო­ბა პირ­ვე­ლი­ვე დღეს მო­ვუს­პე. ლეღ­ვის ფო­თო­ლი და "ჩის­ტილშჩი­კი" ვე­ძა­ხე იმი­ტომ, რომ ბაჩო ახა­ლა­ი­ას, ხა­თუ­ნა კალ­მა­ხე­ლი­ძი­სა და სხვა მა­ღა­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბის პი­რე­ბის მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბის კად­რე­ბი ცი­ხის კედ­ლებ­ში მას მერე გაქ­რა, რაც ტუ­ღუ­ში მი­ვი­და სამ­სა­ხურ­ში. შემ­დეგ მო­ნი­ტო­რინ­გის ჯგუ­ფის ფარ­გლებ­ში სა­კან-სა­კან დავ­დი­ო­დი და პა­ტიმ­რე­ბი კარ­გად მი­ღებ­დნენ. უმ­ძი­მე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ხვდა მეშ­ვი­დე სა­პყრო­ბი­ლე­ში, სა­დაც ე.წ. ქურ­დე­ბი ჰყავთ. ეს არის დატ­ბო­რი­ლი შე­ნო­ბა, სა­ი­და­ნაც ადა­მი­ა­ნი და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი გა­მო­ვა. ასე­ვე უმ­ძი­მე­სი პი­რო­ბე­ბია ორ­თა­ჭა­ლის პირ­ველ სა­პყრო­ბი­ლე­ში და რუს­თა­ვის მე­ექ­ვსე­ში, კრი­ტში, სა­დაც პა­ტიმ­რებს შეკ­რე­ბი­თო­ბის პრინ­ცი­პით ძა­ლი­ან დიდი სას­ჯე­ლი აქვთ.

- რო­გორ მოხ­ვდით ახალ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე?

- მე და სო­ზა­რი ბევრ აქ­ცი­ა­ზე ერ­თად დავ­დი­ო­დით. ბო­ლოს, ჩემი წიგ­ნის "გი­სო­სებს მიღ­მა სა­ქარ­თვე­ლოა" პრე­ზენ­ტა­ცი­ის დროს, მსვლე­ლო­ბა გავ­მარ­თე, სო­ზა­რი შემ­თხვე­ვით შემ­ხვდა, ესეც სიმ­ბო­ლუ­რი იყო. რო­დე­საც ის არ­ჩევ­ნებ­ში ჩა­ე­ბა, მე ცი­ხე­ებ­თან ვაგ­რძე­ლებ­დი ბრძო­ლას. პრო­ცე­სის დას­ტა­ბი­ლუ­რე­ბის შემ­დეგ მი­თხრა, შენ იცი შიდა სამ­ზა­რე­უ­ლო, კარ­გად გა­მოგ­დის პა­ტიმ­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბაო.

- პირ­ვე­ლი რჩე­ვა რა მი­ე­ცით ბა­ტონ სუ­ბარს?

- პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის ნორა კვი­ცი­ა­ნის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ვურ­ჩიე. პა­ტიმ­რე­ბის სა­ერ­თო პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა და­ვი­წყეთ, და­რეკ­ვის პრობ­ლე­მა, ტე­ლე­ვი­ზო­რე­ბის დად­გმა, ჩაც­მა, თბი­ლი ტან­საც­მე­ლი. ახლა, რო­დე­საც ჰუ­მა­ნუ­რი გზით მივ­დი­ვართ, პრე­საც შევა და ახა­ლი ტენ­დე­რი ჩა­ტარ­დე­ბა, ლო­ი­ა­ლუ­რი ფა­სე­ბი იქ­ნე­ბა შიდა მა­ღა­ზი­ებ­ში. მოგ­ვარ­დე­ბა პა­ემ­ნე­ბის პრობ­ლე­მაც.

- რო­გო­რი უფ­რო­სია სო­ზა­რი?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, ისე­თი­ვე, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნიც არის და რო­გო­რი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლიც იყო.

- ახა­ლი მთავ­რო­ბის ერთ-ერთი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ხართ, პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი თუ გა­ი­ცა­ნით?

- არა, მეტ­საც გე­ტყვით, ოც­ნე­ბის წევ­რიც არ ვყო­ფილ­ვარ. ჩემი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი კრე­დოა, რომ არც ერთი პარ­ტი­ის წევ­რი არ ვიყო, იმ­დე­ნად მა­ღა­ლი მაქვს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის შეგ­რძნე­ბა, რომ ამა­შიც მჟღავ­ნდე­ბა. ვფიქ­რობ, დად­გე­ბა მო­მენ­ტი, რო­დე­საც პი­როვ­ნუ­ლად გა­ვიც­ნობ ამ ადა­მი­ანს. რა თქმა უნდა, ოც­ნე­ბის მხარ­დამ­ჭე­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნდა, რომ პარ­ტი­ა­ში ჩემი შეს­ვლა სა­ჭი­რო არ იყო, იმ­დე­ნად ბევ­რი ადა­მი­ა­ნია. აქვე მინ­და, სი­ნა­ნუ­ლი გა­მოვ­თქვა, რომ ჩვენს პარ­ლა­მენ­ტში ქა­ლე­ბის ისე­თი სიმ­ცი­რეა, ირა­ნის პარ­ლა­მენ­ტი­ვით არის. დარ­ღვე­უ­ლია გენ­დერუ­ლი ბა­ლან­სი და ასე­ვე ეთ­ნი­კუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის ბა­ლან­სი და მი­მაჩ­ნია, რომ ეს უნდა გა­მოს­წორ­დეს. სა­ქარ­თვე­ლო ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბის ქვე­ყა­ნაა.

- ლალი, რას იტყვით თქვე­ნი მი­სა­მარ­თით წა­მო­სულ ფოტო და ვი­დე­ო­კომ­პრო­მა­ტე­ბის ომზე?

- ნორ­მა­ლუ­რია, ძა­ლი­ან ვა­ინ­ტე­რე­სებ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, სა­ნამ ასე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ვიქ­ნე­ბი, ას­მა­გად და­მა­ფა­სე­ბენ. მე­ში­ნია იმ ადა­მი­ა­ნის, ვის­ზეც კომ­პრო­მა­ტი არ და­ი­დე­ბა, თუნ­დაც ფო­ტოს სა­ხით. მე ძა­ლი­ან ვე­რი­დე­ბი ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­ზეც არა­სო­დეს უქი­ლი­კი­ათ, არა­ფე­რი უთ­ქვამთ, თით­ქოს იდე­ა­ლუ­რე­ბი არი­ან, ასე­თი იდე­ა­ლუ­რი იყო ჩი­კა­ტი­ლო და მრა­ვა­ლი ადა­მი­ა­ნის მკვლე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ეს უკვე ის ეტა­პია, რო­დე­საც გა­აზ­რე­ბუ­ლი გაქვს, რა გზა გა­მო­ი­ა­რე. ვფიქ­რობ, სწო­რად მო­ვე­დი დღემ­დე, დიდი და­ნა­კარ­გე­ბის გა­რე­შე. პრო­ფე­სი­უ­ლად შევ­დე­ქი, რაც კმა­ყო­ფი­ლე­ბის გან­ცდას იწ­ვევს, მაგ­რამ ისიც კარ­გად ვიცი, რომ რა წუთ­შიც სა­კუ­თა­რი თა­ვით კმა­ყო­ფი­ლი იქ­ნე­ბი, იქ დამ­თავ­რდე­ბა ცხოვ­რე­ბა.

- პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა?

- ამა­ზე ჯერ არ მი­ფიქ­რია. გე­ტყვით, რო­გორც ვი­ვი­ენ ლის გმი­რი "ქარ­წა­ღე­ბუ­ლე­ბი­დან" - ამა­ზე ხვალ ვი­ფიქ­რებ.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)