"მად­ლო­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტებს, რომ გახ­სო­ვართ და არ გა­ვი­წყდე­ბით. 25 წე­ლია გა­ღი­მე­ბუ­ლი და მხრებ­ში ლა­ღად გაშ­ლი­ლი ქარ­თვე­ლი არ მი­ნა­ხავს.მო­მე­ნატ­რა. დი­დად მო­ლა­პა­რა­კე და გულ­გახ­სნი­ლი კაცი არ ვარ და ამ­დე­ნი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ­დე­ნი მო­ღუ­შუ­ლი ადა­მი­ა­ნის და­ნახ­ვამ სა­ერ­თოდ ბოლო მო­მი­ღო და ჩამ­კე­ტა. ქუ­ჩა­ში ჩემი და­ში­ნე­ბუ­ლი და გა­სა­ცო­და­ვე­ბუ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი რომ მხვდე­ბოდ­ნენ, აღა­რა­ფე­რი მინ­დო­და. ყვე­ლაფ­რის ხა­ლი­სი დავ­კარ­გე. კი­დევ კარ­გი, პა­ტა­რა შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს, გუჯა. პირ­ვე­ლი ვა­ჟია შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ში და მას­თან თა­მაშს ვა­ყო­ლებ­დი გულს", - ამ­ბობს მსა­ხი­ო­ბი და რე­ჟი­სო­რი ელ­გუ­ჯა ბურ­დუ­ლი. ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ბევ­რის­თვის საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი­დან "უძი­ნარ­თა მზე" შე­იყ­ვა­რა, თუმ­ცა ამის გარ­და კი­დევ არა­ერთ ფილმში აქვს ნა­თა­მა­შე­ბი. "რამ­დე­ნი ხა­ნია არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია. არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე ჩემი ხალ­ხის მდგო­მა­რე­ო­ბით იმ­დე­ნად გულ­მოკ­ლუ­ლი ვი­ყა­ვი, არც მქონ­და გან­წყო­ბა, ახლა კი, თუ ვინ­მეს რა­მე­ში დავ­ჭირ­დე­ბი, კი ბა­ტო­ნო, მათი გუ­ლის ჭი­რი­მე", - ამ­ბობს ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში.

- ხალ­ხის გან­წყო­ბა სარ­კე­სა­ვით აი­სა­ხე­ბო­და ჩემ­ზე. თუ ჩე­მი­ა­ნი, კა­რის მე­ზო­ბე­ლი, ახ­ლო­ბე­ლი, მე­გო­ბა­რი ცუ­და­დაა, მე რა მე­ხა­ლი­სე­ბა და მემ­ღე­რე­ბა. მე­ტყვი­ან, ხომ არ გა­გიჟ­დიო და ღირ­სიც ვიქ­ნე­ბი. ბოლო დღე­ებ­ში გა­ღი­მე­ბუ­ლი დავ­დი­ო­დი, რად­გან ვხე­დავ, რომ რამ­დე­ნი­მე დღე­ში ხალ­ხს იმე­დი მი­ე­ცა, წელ­ში გა­ი­მარ­თა და გუ­ლი­ა­ნად გა­ი­ღი­მა. არ შე­იძ­ლე­ბო­და ისე გაგ­რძე­ლე­ბა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა დეპ­რე­სი­ის ზღვარ­ზე იყო. ყო­ველ სი­ტყვა­ზე იჭერ­დნენ ადა­მი­ა­ნებს, მერე კი კა­ნონს ისე შეც­ვლიდ­ნენ, არაფ­რის გამო 7-10 წელს კან­ფე­ტე­ბი­ვით არი­გებ­დნენ. ამ და­ლოც­ვილ ქვე­ყა­ნა­ში სა­მუ­და­მო არა­ფე­რია და ვერც ამ ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭებ­მა გათ­ვა­ლეს, რომ დრო­ე­ბით იყ­ვნენ იმ სკა­მებ­ზე. რო­გორც სი­კე­თე უბ­რუნ­დე­ბა ადა­მი­ანს სი­კე­თის სა­ხით, ისე ბო­რო­ტე­ბაც და­უბ­რუნ­დე­ბა ადრე თუ გვი­ან. კონ­კრე­ტულ პი­როვ­ნე­ბებ­ზე სა­უბ­რის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ, მაგ­რამ ყვე­ლამ ვნა­ხეთ, რაც ამ დღე­ებ­ში მოხ­და. ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, ადა­მი­ა­ნის ცუდი გა­მი­ხარ­დეს, მაგ­რამ როცა ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ჩი­რად არ გი­ღირს, დად­გე­ბა დრო, როცა სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო დარ­ჩე­ბი და უკან მო­ხედ­ვის შეგრცხვე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე გი­კე­თე­ბია, არის ფუჭი, ამის მიხ­ვედ­რას და­ფიქ­რე­ბა სჭირ­დე­ბა. ახლა ექ­ნე­ბათ დრო, მათ მიერ ნა­შე­ნებ "ევ­როს­ტან­დარ­ტე­ბის" დო­ნის ცი­ხე­ებ­ში იყ­ვნენ და იფიქ­რონ ამა­ზე.

- ყვე­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ თა­ვი­სი მმარ­თვე­ლო­ბის სტი­ლით რა­ღაც კვა­ლი და­ტო­ვა ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ზე. უკვე ყო­ფი­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბა რა არის?

- შიში და დათ­რგუ­ნუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, სა­ხე­და­კარ­გუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. "ახა­ლი ქარ­თვე­ლის", მორ­ჩი­ლი და უპ­რე­ტენ­ზიო ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­მოყ­ვა­ნა უნ­დო­დათ, მაგ­რამ არ გა­მო­უ­ვი­დათ. არ დათ­მო ხალ­ხმა და ამან გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა. მე ამ­დე­ნი სი­ძულ­ვი­ლი­თა და ბოღ­მით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი ერთ ჯგუფ­ში არას­დროს მე­ნა­ხა. მათ მოძ­მე არ უყ­ვარ­დათ, მე­ზო­ბე­ლი არ უყ­ვარ­დათ, მე­გობ­რებს არ აღი­ა­რებ­დნენ. ამი­ტო­მაც იყო მუდ­მი­ვი ზე­წო­ლა ადა­მი­ა­ნებ­ზე ყვე­ლა­ნა­ი­რი მე­თო­დით. იმის ში­შით, ვა­ი­თუ ამან მერე ჩემი სი­ტყვა სხვა­ნა­ი­რად გა­მო­ი­ყე­ნო­სო, ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს აღარ ენ­დო­ბოდ­ნენ, არა­ნორ­მა­ლუ­რია, როცა დე­დას ეუბ­ნე­ბი­ან, შვი­ლის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო უნდა თქვაო, არა­ნორ­მა­ლუ­რია, როცა ძმებს შო­რის გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის მი­ზე­ზი პო­ლი­ტი­კუ­რი პო­ზი­ცი­აა. არ შე­იძ­ლე­ბა, პი­რა­დი თუ პო­ლი­ტი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სის გამო პი­როვ­ნე­ბა და­ი­ჭი­რო და ის და­ნა­შა­უ­ლი ათ­ქმე­ვი­ნო, რაც ფან­ტა­ზი­ა­ში მო­გი­ვა. არ შე­იძ­ლე­ბა, მი­ად­გე შენს უფ­როს თა­ო­ბას და ხე­ლა­ღე­ბით ჩა­რე­ცხი­ლე­ბი ეძა­ხო, ახლა ხომ ვხე­დავთ, ვინც ჩა­ი­რე­ცხა...

- რას ელო­დე­ბით ხვა­ლინ­დე­ლი დღის­გან?

- რას ვე­ლო­დე­ბი, შენი გუ­ლის ჭი­რი­მე, და სიმ­შვი­დეს. იმ დღის გა­თე­ნე­ბას ვე­ლო­დე­ბი, ადა­მი­ა­ნი რომ ადა­მი­ა­ნად იგ­რძნობს თავს... ის ჩემი მე­სა­მე შვი­ლიშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ერთ თვე­ში უნდა მო­ევ­ლი­ნოს ქვე­ყა­ნას, შე­ში­ნე­ბუ­ლი, დაღ­ვრე­მი­ლი და სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში კი არა, ნორ­მა­ლურ გა­რე­მო­ში გა­იზ­რდე­ბა. მისი მე­გობ­რე­ბი პუ­რის ფუ­ლის­თვის უცხო­ეთ­ში კი არ გა­და­იხ­ვე­წე­ბი­ან, რო­გორც ეს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხდე­ბო­და, სამ­შობ­ლო­ში იცხოვ­რე­ბენ და ღირ­სე­ულ ადა­მი­ა­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბი­ან.

- თქვე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლიც უცხო­ეთში ცხოვ­რობს. გაქვთ იმე­დი, რომ ემიგ­რა­ცი­ა­ში მყო­ფი ქარ­თვე­ლე­ბი დაბ­რუნ­დე­ბი­ან?

- დიახ, უკვე წლე­ბია ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს და გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ბედ­ნი­ე­რია, მაგ­რამ სამ­შობ­ლოს გა­რეთ ქარ­თვე­ლი ადა­მი­ა­ნის ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ მგო­ნია, სრულ­ფა­სო­ვა­ნი იყოს... უკე­თე­სი მო­მავ­ლის შე­საქ­მნე­ლად მის­ნა­ი­რი მი­ლი­ონ­ზე მეტი ქარ­თვე­ლია ქვეყ­ნის გა­რეთ წა­სუ­ლი. ისი­ნი იქი­დან არ­ჩე­ნენ თა­ვი­ანთ ოჯა­ხებ­სა და ახ­ლობ­ლებს. მათ დაბ­რუ­ნე­ბის­კენ მო­უ­წო­და პატ­რი­არ­ქმა და პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრმაც და იმე­დი მაქვს, ასეც მოხ­დე­ბა. არა მგო­ნია, ქარ­თვე­ლი კაცი სა­ზღვარ­გა­რეთ­მა ისე გა­და­რი­ოს, რომ იქ დარ­ჩე­ნა მო­ინ­დო­მოს. თუ აქ ნორ­მა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა იქ­ნე­ბა, ხალ­ხს ბან­კის ვა­ლე­ბით არ მო­უ­წევს ცხოვ­რე­ბა და ყო­ველ­დღი­უ­რი ყოფა ოდ­ნავ მა­ინც გა­უმ­ჯო­ბეს­დე­ბა, ისი­ნი მო­პა­ტი­ჟე­ბის გა­რე­შე ჩა­მოვ­ლენ. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი შეჰ­პირ­და მათ, იმ­დე­ნად შე­იც­ვლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, თქვენ კი არა, აფხა­ზე­თი­დან და სა­მა­ჩაბ­ლო­დან ჩა­მო­ვა ხალ­ხი და ჩვენ­თან ცხოვ­რე­ბას მო­ი­სურ­ვებ­სო. მათ კარ­გად იცი­ან, რომ რუ­სე­თის­ხე­ლა იმ­პე­რი­ის ხელ­ში და­ი­ჩაგ­რე­ბი­ან, სა­ქარ­თვე­ლოს შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში კი არც არას­დროს და­ჩაგ­რუ­ლან, უბ­რა­ლოდ პრო­ვო­კა­ცი­ას აჰ­ყვნენ და ამას უკვე ხვდე­ბი­ან.

- თუმ­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში უკვე ის­მის აზრი, რომ ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის და­პი­რე­ბე­ბი შე­საძ­ლოა მო­რი­გი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა აღ­მოჩ­ნდეს...

- მეს­მის ხალ­ხის, მაგ­რამ ერთ დღე­ში არ კეთ­დე­ბა საქ­მე, არც და­კარ­გუ­ლი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბის დაბ­რუ­ნე­ბა შე­იძ­ლე­ბა ერთ დღე­ში, რად­გან რუ­სეთს, ამ­ხე­ლა სა­ხელ­მწი­ფოს აქვს და­პყრო­ბი­ლი. ეს ხალ­ხი მიხ­ვდა, რომ ომით არა­ფე­რი გა­მო­ვა და იქ­ნებ დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი პო­ლი­ტი­კით შე­იც­ვა­ლოს რამე... რა­ღა­ცე­ბი უკე­თე­სო­ბის­კენ მი­დის და ეს იმედს იძ­ლე­ვა.

რამ­დენ­ჯერ­მე მი­ფიქ­რია, უფრო სწო­რად მი­ოც­ნე­ბია, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა გამ­თლი­ა­ნე­ბუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. ჯერ მო­წყა­ლე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად ქუ­ჩა­ში გა­მო­ფე­ნი­ლი ბავ­შვე­ბი­სა და მო­ხუ­ცე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა უნდა შემ­ცირ­დეს. მა­ნამ­დე ბევ­რი სა­მუ­შა­ოა ჩა­სა­ტა­რე­ბე­ლი, ბევ­რი პრობ­ლე­მაა მო­საგ­ვა­რე­ბე­ლი. ისე კი, თუ გამ­თლი­ა­ნე­ბა­ზე მიდ­გა საქ­მე, დღე­ვან­დე­ლი თურ­ქე­თის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზეც არის ჩვე­ნი მიწა-წყა­ლი, სო­ჭიც ჩვე­ნია, ლო­რეც, მაგ­რამ ჯერ მთა­ვა­რია, აფხა­ზე­თი და სა­მა­ჩაბ­ლო და­ვიბ­რუ­ნოთ, დევ­ნი­ლებს სახ­ლე­ბი, ნორ­მა­ლუ­რი კვე­ბი­სა და ძი­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბა ჰქონ­დეთ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი, რა­ზეც ვსა­უბ­რობ, რე­ა­ლუ­რია და ამას მა­შინ მივ­ხვდი, როცა 2 ოქ­ტომ­ბე­რი გა­თენ­და. მე თა­ვად "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" წევ­რი ვარ და მა­ინც მე­ში­ნო­და და ახ­ლაც მე­ში­ნია, რომ ისი­ნი ყვე­ლა­ფერ­ზე წავ­ლენ. როცა ჩუ­მად იყ­ვნენ და და­მარ­ცხე­ბა აღი­ა­რეს, შე­მე­შინ­და, რა­მეს ხომ არ აპი­რე­ბენ-მეთ­ქი. ხმა­უ­რი რომ და­ი­წყეს, კი­დევ უფრო შევ­შინ­დი, მა­ინც ჰყავთ მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი და რა­ი­მე ცუ­დის­კენ არ უბიძ­გონ-მეთ­ქი, მაგ­რამ კი­დევ ერთხელ დამ­ტკიც­და, რომ ქარ­თვე­ლი ერი ბრძე­ნია. ეს ჩემი თვა­ლით ვნა­ხე, როცა "ოც­ნე­ბის" სხვა წევ­რებ­თან ერ­თად რა­ი­ო­ნებ­ში დავ­დი­ო­დი. ხალ­ხი ისე­თი შე­ში­ნე­ბუ­ლი იყო, ქუ­ჩა­ში ვერ გა­მო­დი­ო­და, მაგ­რამ ჩვენ­თან შეხ­ვედ­რა უნ­დო­დათ და მა­ინც ახერ­ხებ­დნენ.

- ეკ­ლე­სი­ა­ში წას­ვლას და მღვდლო­ბას აპი­რებ­დით, ბა­ტო­ნო გუჯა...

- დიახ, ასე იყო. უფალ­ზე დიდი არა­ფე­რი არ­სე­ბობს. ძა­ლი­ან მე­ცო­დე­ბი­ან ურ­წმუ­ნო ადა­მი­ა­ნე­ბი. ამას, რა თქმა უნდა, არ ვაგ­რძნო­ბი­ნებ მათ, ამის უფ­ლე­ბაც არ მაქვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ცო­დოა ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც რწმე­ნა არ აქვს. ეს უხი­ლა­ვი ძა­ლაა, მაგ­რამ არის!.. ბე­რო­ბის მე­ში­ნია, მაგ­რამ მღვდლო­ბა ძა­ლი­ან მინ­და. თუ მა­კურ­თხე­ბენ, სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვალ, თუ არა­და, ვიქ­ნე­ბი ისევ სტი­ქა­რო­სა­ნი, რო­გორც ვი­ყა­ვი ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში და რო­გორც აქამ­დე მი­ცხოვ­რია, ისე ვი­ცხოვ­რებ. ასა­კი არ გი­წყობს ხელ­სო, მე­უბ­ნე­ბი­ან, თურ­მე 65 წლამ­დე შე­უძ­ლია ადა­მი­ანს გახ­დეს მღვდე­ლი. მე კი უკვე 70 წელი შე­მის­რულ­და... იცით რაზე ვოც­ნე­ბობ? სა­ქარ­თვე­ლოს მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს სტა­ტუ­სი მი­ე­ნი­ჭოს.

- ხომ ვართ მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ქვე­ყა­ნა?

- დიახ, მაგ­რამ სტა­ტუ­სი მა­ინც ჰქონ­დეს, რა უშ­ლის ხელს... ხომ არ­სე­ბობს მუს­ლი­მა­ნუ­რი სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბი და სა­ქარ­თვე­ლოც მარ­თლმა­დი­დე­ბელ ქვეყ­ნად მო­იხ­სე­ნი­ონ. იმე­დია, როცა ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბა და და­წყნარ­დე­ბა, ეს სა­კი­თხიც დად­გე­ბა დღის წეს­რიგ­ში.

- თქვენ რას აპი­რებთ მას შემ­დეგ, როცა ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბა?

- ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან, რას აპი­რე­ბო. თუ ვინ­მეს რა­მე­ში დავ­ჭირ­დე­ბი, და­მი­ძა­ხებს, აგერ ვარ, მი­ვალ და ჩემს საქ­მეს გა­ვა­კე­თებ. ერთი-ორ­ჯერ შე­ვახ­სე­ნებ თავს, არა­და, ვიქ­ნე­ბი ჩემ­თვის ჩუ­მად და ჩემს შვი­ლიშ­ვილს ვე­თა­მა­შე­ბი. მე­ო­რე ვაჟ­კა­ციც რომ და­ი­ბა­დე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, სხვა რა­მის­თვის ვერც მო­ვი­ცა­ლო. ისე, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რაც კარ­გი მომ­ხდა­რა, ყვე­ლა­ფე­რი და­უ­გეგ­მა­ვად და წი­ნას­წა­რი გათ­ვლის გა­რე­შე მოხ­და.

- მა­ინც?

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე არას­დროს მი­ფიქ­რია. შემ­თხვე­ვით მოხ­და ყვე­ლა­ფე­რი. ბავ­შვო­ბა­ში სა­ზღვაო ქვე­ი­თო­ბა მინ­დო­და. ხომ იცით, ბავ­შვზე ფილ­მს რამ­ხე­ლა ზე­გავ­ლე­ნა აქვს. ჰოდა, მეც ერთ ფილ­მს ვუ­ყუ­რე და ზღვა­ში გას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე.

- რა­ტომ ვერ აიხ­დი­ნეთ ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა?

- და­მი­წუ­ნეს. სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში ბრტყელ­ტერ­ფი­ა­ნო­ბის გამო არ წა­მიყ­ვა­ნეს. სა­მა­გი­ე­როდ, რად­გან ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რო­დი, თით­ქმის ყვე­ლა ვო­კა­ლურ წრე­სა და ჯგუფ­ში ვე­წე­რე­ბო­დი. მად­ლო­ბა უფალს, სმე­ნა და ხმა და­ბა­დე­ბი­დან მაქვს. დე­და­ჩე­მი იავ­ნა­ნას რომ მიმ­ღე­რო­და, მგო­ნი, აკ­ვნი­დან მე­ო­რე ხმას ვაძ­ლევ­დი.

- კი­ნო­შიც შემ­თხვე­ვით მოვ­ხვდიო, მი­თხა­რით...

- უფრო მო­ტყუ­ე­ბით, ვიდ­რე შემ­თხვე­ვით. ძმა­კაც­მა "შე­მაც­დი­ნა". და­მი­რე­კა, სტუმ­რე­ბი მყავს, ორი სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი, ბუ­ხუ­ტი ზა­ქა­რი­ა­ძე და მე­ო­რე რუ­სია, ამო­დი და პურ-მა­რი­ლი ამო­ი­ტა­ნეო. მე­გო­ბარს გულს ვერ ვატ­კენ­დი და თხოვ­ნა შე­ვუს­რუ­ლე. სუფ­რაც გა­ი­შა­ლა. და­ვი­წყეთ ქე­ი­ფი. გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ვე­ლო­დე­ბო­დი, მაგ­რამ თურ­მე იქ შეკ­რე­ბი­ლებს სა­ი­დუმ­ლო მო­ლა­პა­რა­კე­ბა ჰქო­ნი­ათ, ოთა­ხის სიღ­რმე­ში კა­მე­რა იყო და­ყე­ნე­ბუ­ლი, ფო­კუ­სიც გას­წო­რე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლა და ამ ყვე­ლა­ფერს იღებ­და. ერთი უც­ნა­უ­რი თვი­სე­ბა მაქვს, სიმ­ღე­რის დროს თვა­ლებს ვხუ­ჭავ... ერთი სი­ტყვით, ფილ­მის­თვის პირ­ვე­ლი სინ­ჯე­ბი სუფ­რა­ზე, ჩემ­გან ფა­რუ­ლად გა­და­ი­ღეს. პირ­ველს მე­ო­რე მოჰ­ყვა. მე­ო­რედ უკვე მე­ო­რე მე­გო­ბარ­მა მო­მა­ტყუა. ოდე­სი­დან და­მი­რე­კა და მთხო­ვა, ჩა­მო­დი, ქუ­ჩა­ში ხუ­ლიგ­ნე­ბი და ვი­ღაც ბი­ჭე­ბი მხვდე­ბი­ან და მა­წუ­ხე­ბე­ნო. ამა­ზე მე­გო­ბარს უარს რო­გორ ვე­ტყო­დი, მაგ­რამ ოდე­სა­ში ჩა­სულ­მა ვერც ხუ­ლიგ­ნე­ბი ვნა­ხე და არც ჩემი მე­გობ­რე­ბის შემ­წუ­ხებ­ლის­თვის მო­მიკ­რავს თვა­ლი, და­ვეჭ­ვდი, რა­ღა­ცა­შია საქ­მე-მეთ­ქი. მთი­უ­ლი ვარ, მაგ­რამ არც ისე­თი მი­უხ­ვედ­რე­ლი, ეს ვერ შე­მემ­ჩნია. იმ დროს ოდე­სა­ში რე­ჟი­სო­რი ვა­სილ ლი­სენ­კოც იმ­ყო­ფე­ბო­და, რო­მე­ლიც ფილ­მის გა­და­ღე­ბას აპი­რებ­და და უკ­რა­ი­ნა­ში მე­გობ­რის და­სახ­მა­რებ­ლად ჩა­სუ­ლი კაცი გა­და­მი­ღეს ფილმში "გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის რაზ­მი" . ასე თან­და­თან გავ­ხდი მსა­ხი­ო­ბი და გუ­ლით შე­ვიყ­ვა­რე კინო. ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა ადა­მი­ა­ნი იმ საქ­მეს ემ­სა­ხუ­რე­ბი, რო­მე­ლიც გიყ­ვარს და ამი­ტო­მაც უყ­ვარ­ხარ ადა­მი­ა­ნებს. რა საქ­მე უნდა იყოს ისე­თი, ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ძულ­ვილს ფუ­ლის გამო ვემ­სა­ხუ­რო. ამი­ტომ არ მეს­მის იმა­თი, ვინც ასე იცხოვ­რა. იმე­დია, ეს ცხრა წელი ბევრ რა­მე­ზე დაგ­ვა­ფიქ­რებს და შეც­დო­მე­ბის გა­მე­ო­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მოგ­ვცემს.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)