ცოტა ხნის წინ, თბი­ლი­სის ერთ-ერთ კა­ფე­ში მომ­ღე­რალ ქეთა თო­ფუ­რი­ას დიდი ხნის უნა­ხავ დე­დას წა­ვა­წყდი. რო­გორც გა­ირ­კვა, ის თბი­ლის­ში ხში­რად ჩა­მო­დის. ერ­თმა­ნე­თი რომ მო­ვი­კი­თხეთ, ნატა თო­ფუ­რი­ას ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვე. რა თქმა უნდა, ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი მის ვარ­სკვლავ შვილ­სა და მათი ოჯა­ხის მოს­კო­ვურ ცხოვ­რე­ბას შე­ე­ხო.

- თბი­ლი­სი ქე­თას­თვის ერ­თა­დერ­თი ქა­ლა­ქია, სა­ქარ­თვე­ლო­ზე აღარ ვლა­პა­რა­კობ, სა­დაც ჩემი შვი­ლი ყოფ­ნით არ იღ­ლე­ბა. რო­გორც კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დღე გა­მო­უჩ­ნდე­ბა, სულ იმას ცდი­ლობს, აქეთ გა­მო­იქ­ცეს. 9 წე­ლია, უკვე ასე გრძელ­დე­ბა. მაგ­რამ აღ­მაშ­ფო­თა ფაქ­ტმა, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ქე­თას მო­ღა­ლა­ტის იმი­ჯი შე­უქ­მნეს იმი­ტომ, რომ პუ­ტინს უმ­ღე­რა. არა­და, ჯგუ­ფი "ა სტუ­დი­ოს" წევ­რე­ბი რუ­სეთ­სა და მოს­კოვ­ში რი­გი­თი მომ­ღერ­ლე­ბი არ არი­ან და მათ იქა­ურ შო­უ­ბიზ­ნეს­ში "ა კლა­სის" მუ­სი­კო­სე­ბად მი­იჩ­ნე­ვენ, ყვე­ლა სამ­თავ­რო­ბო კონ­ცერტსა თუ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ.

- ქეთა რუ­სე­თის მო­ქა­ლა­ქეა?

- დიახ, ორ­მა­გი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა 4 წლის წინ მი­ი­ღო... მოკ­ლედ, იმ სა­ში­ნელ­მა იარ­ლიყ­მა, რო­მე­ლიც ქე­თას სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ა­წე­ბეს, ძა­ლი­ან გა­მა­ღი­ზი­ა­ნა, მაგ­რამ ამან არა­ნა­ი­რად არ შე­მიც­ვა­ლა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჩემი ქა­ლა­ქის, მე­გობ­რე­ბი­სა და ხალ­ხის მი­მართ... თა­ვი­დან ქე­თაც გა­ნიც­დი­და, ნერ­ვი­უ­ლობ­და, ტი­რო­და, თუმ­ცა არ და­ბოღ­მი­ლა და არ გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლა, მაგ­რამ ბოლო 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მის­თვის "მო­ღა­ლა­ტის" წა­მო­ძა­ხე­ბამ რე­გუ­ლა­რუ­ლი ხა­სი­ა­თი მი­ი­ღო, რა­ზეც უკვე სე­რი­ო­ზუ­ლად გა­ღი­ზი­ან­და. ვი­მე­ო­რებ, რუ­სე­თი ქე­თას მე­ო­რე სამ­შობ­ლოა, ისე­ვე რო­გორც ვთქვათ, ყა­ზა­ხე­თი, სა­დაც გიჟ­დე­ბი­ან მას­ზე, შვი­ლად მი­იჩ­ნე­ვენ... მაგ­რამ სა­ში­ნე­ლე­ბაა, რო­დე­საც ქვე­ყა­ნა­ში, რო­მელ­შიც და­ი­ბა­დე და გა­ი­ზარ­დე, მო­ღა­ლა­ტედ გა­ცხა­დე­ბენ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ამას მშვი­დად უყუ­რო... არა­და, იყო დრო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­იწ­ვი­ეს, სი­ა­მოვ­ნე­ბით უმ­ღე­რო­და მიშა სა­ა­კაშ­ვილ­საც, რო­დე­საც ნატო დუმ­ბა­ძემ ჯგუ­ფი "ა სტუ­დიო" აქ ჩა­მო­იყ­ვა­ნა... მაგ­რამ რო­გორც ჩანს, ვი­ღა­ცებს პი­როვ­ნუ­ლი ბოღ­მაც აქვთ ქე­თა­სი. ამის დას­ტუ­რია ის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ზო­გი­ერ­თი გა­ზე­თი, რო­მელ­თა მფლო­ბე­ლე­ბი ყო­ფილ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან და დღე­ვან­დელ პრე­ზი­დენ­ტთა­ნაც და­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი პი­რე­ბი არი­ან, სა­ოც­რე­ბებს წერ­დნენ ქე­თა­ზე. ერთ-ერ­თმა გა­ზეთ­მა ცხოვ­რე­ბა გა­მიმ­წა­რა, მაგ­რამ შევ­ძე­ლი და იმ ყვე­ლა­ფერ­ზე თვა­ლი დავ­ხუ­ჭე...

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ აფა­სებთ თბი­ლის­ში გან­ვი­თა­რე­ბულ მოვ­ლე­ნებს?

- 1-ელ ოქ­ტომ­ბრამ­დე სა­შინ­ლად ვა­ფა­სებ­დი. ახალ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ზე ჯერ­ჯე­რო­ბით ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი... ისე, მთე­ლი ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე ემ­თხვე­ო­და, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის კრი­ტი­კულ პე­რი­ო­დებ­ში აქ მი­წევ­და ყოფ­ნა, რაც შოკ­ში მაგ­დებ­და. ერ­თა­დერ­თი, 2008 წლის ომის დროს არ ვყო­ფილ­ვარ აქ და იმ უმ­ძი­მეს პე­რი­ოდს იქი­დან ვა­დევ­ნებ­დი თვალ­ყურს. სა­ში­ნელ დღე­ში გახ­ლდით. და­მი­ჯე­რეთ, იქ ყოფ­ნა ჩემ­თვის 100-ჯერ უფრო ძნე­ლი იყო. სრუ­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვამ­ბობ, რომ ქე­თაც იმა­ვეს გა­ნიც­დი­და, - დედა, ნე­ტავ, იქ ვი­ყო­თო, - სულ ამას მე­უბ­ნე­ბო­და...

- მოს­კოვ­ში ცხოვ­რე­ბას დედა-შვილ­მა ად­ვი­ლად აუ­ღეთ ალღო?

- ჯერ ერთი, მად­ლო­ბა პრო­დი­უ­სერ ნატო დუმ­ბა­ძეს, რომ "ა სტუ­დი­ოს" დაგ­ვა­კავ­ში­რა. ეს ქე­თას­თვის კა­რი­ე­რა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი წინსვლა იყო. სა­ქარ­თვე­ლო შო­უ­ბიზ­ნე­სის­თვის პა­ტა­რაა. ამი­ტომ, სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბის მო­სინ­ჯვას უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ბევ­რი ცდი­ლობს, რად­გა­ნაც ქე­თას ამი­სი შან­სი მი­ე­ცა, ხე­ლი­დან არ გა­უშ­ვა. თა­ვი­დან, რა თქმა უნდა, არ ვი­ცო­დით, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­მარ­თლებ­და თუ არა. ჯგუფ­თან ერ­თად ქეთა იქა­ურ­მა პუბ­ლი­კამ თბი­ლად მი­ი­ღო, "ა სტუ­დი­ოს" წევ­რებს შვი­ლი­ვით ჰყავთ; მაგ­რამ პირ­ვე­ლი 2 წელი ქე­თას დეპ­რე­სია ჰქონ­და და დი­ლი­დან სა-ღა­მომ­დე ტე­ლე­ფონ­ზე იყო ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი, თბი­ლის­ში ხან ერთ, ხან მე­ო­რე მე­გო­ბარს ურე­კავ­და. მერე იქა­უ­რო­ბას ნელ-ნელა მი­ეჩ­ვია, რად­გა­ნაც საქ­მე არ აძ­ლევ­და მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას. ქვე­ყა­ნა­მაც და­უ­ფა­სა, სტი­მუ­ლი მი­ე­ცა და ინ­ტე­რე­სი გა­უჩ­ნდა... არც ჩემ­თვის იყო ად­ვი­ლი იქა­ურ ცხოვ­რე­ბას­თან შე­გუ­ე­ბა, მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დი, ეს არ გა­მო­მე­ხა­ტა.

- იმა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ, რომ ქეთა მოს­კოვ­ში მარ­ტო გა­გეშ­ვათ?

- ჩემ­თვის იქ ყოფ­ნა სა­სურ­ვე­ლი იყო, რად­გა­ნაც იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემი მე­უღ­ლე აქე­დან უკვე წა­სუ­ლი გახ­ლდათ და მა­ინც ხში­რად მო­მი­წევ­და მოს­კოვ­ში სი­ა­რუ­ლი.

- მე­უღ­ლე ახ­სე­ნეთ და იქ­ნებ უფრო ვრცლად გვე­სა­უბ­როთ მას­ზე? რო­გორც ცნო­ბი­ლია, ის უკვე 2 წე­ლია, რაც აღარ არის.

- რად­გან ჩვენ, მისი, რო­გორც კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დის ოჯა­ხი, ასე ვთქვათ, ერ­თგვა­რი კას­ტა გავ­ხდით, რო­გორც კი აქე­დან წას­ვლის შან­სი გაგ­ვიჩ­ნდა, წა­ვე­დით. ასეც რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მა­ინც წა­ვი­დო­დით... სამ­წუ­ხა­როა, რომ ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ცხოვ­რე­ბა ცუ­დად და­ამ­თავ­რა, რაც უკვე მისი "პრო­ფე­სი­ის" ბრა­ლია.

- მე­უღ­ლე კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დი გყავ­დათ. რას ნიშ­ნავ­და ეს თქვენ­თვის?

- ად­ვი­ლი არ იყო, რად­გა­ნაც ეს ჩემ­თვის სა­პა­ტიო მი­სია ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ერთს ვი­ტყვი, კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დე­ბიც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, უბ­რა­ლოდ, ასე­თი ხვედ­რი ერ­გოთ და თუ მიჰ­ყვე­ბი ცო­ლად ასეთ ადა­მი­ანს, ასე თუ ისე, უნდა იცხოვ­რო კი­დეც მისი ცხოვ­რე­ბით...

- გა­აზ­რე­ბუ­ლი გქონ­დათ ეს მა­შინ, რო­დე­საც მას ცო­ლად მიჰ­ყვე­ბო­დით?

- გა­აზ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი მქო­ნია. მე ან­დრო თო­ფუ­რი­ას იმი­ტომ არ გავ­ყო­ლილ­ვარ, რომ ქურ­დი იყო ან ფული ჰქონ­და თუ არ ჰქონ­და, და­ი­ჭერ­დნენ თუ - არა. მე ის მიყ­ვარ­და და ცო­ლად ამი­ტომ გავ­ყე­ვი... საკ­მა­ოდ კარ­გი ოჯა­ხის შვი­ლი იყო. მამა პრო­ფე­სო­რი ჰყავ­და, დედა დო­ცენ­ტი, ორი­ვე­ნი ექი­მე­ბი იყ­ვნენ. მაგ­რამ ასე წა­უ­ვი­და ან­დროს ცხოვ­რე­ბა... თა­ვი­დან გა­უ­გებ­რო­ბის მსხვერ­პლი შე­იქ­მნა, ცი­ხე­ში სხვის მა­გივ­რად ჩაჯ­და და აე­რია კი­დეც ყვე­ლა­ფე­რი... ან­დრო რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, აქ, გას­ვე­ნე­ბა­ში ბევ­რმა ვერ გა­ბე­და მოს­ვლა. იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სამ­ძი­მარ­ზე დღის სა­ა­თებ­ში ვერ მო­დი­ოდ­ნენ და შუ­ა­ღა­მი­სას გვი­სამ­ძიმ­რებ­დნენ. ესე­ნი იყ­ვნენ მისი მე­გობ­რე­ბი, რო­მელ­თა­გან ბევ­რი მთავ­რო­ბა­შიც მუ­შა­ობ­და... ჯერ არ შემ­ხვედ­რია ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ეთ­ქვას, რომ ან­დრომ მას აწყე­ნი­ნა. ან­დროს გან­ზრახ, ვინ­მეს­თვის ცუდი არას­დროს გა­უ­კე­თე­ბია და და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად არა­ვის­თვის უწყე­ნი­ნე­ბია... პი­როვ­ნუ­ლად კარ­გი ბიჭი იყო, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, კარ­გი მამა; ქეთა გიჟ­დე­ბო­და მას­ზე. მამა-შვი­ლი სა­ო­ცა­რი მე­სა­ი­დუმ­ლე­ე­ბი იყ­ვნენ...

- რო­გორ შეხ­ვდა იმას, რომ ქე­თამ კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბა მოს­კოვ­ში, ერთ-ერთ ცნო­ბილ ჯგუფ­ში გა­და­წყვი­ტა?

- თა­ვი­დან სა­ერ­თოდ წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო ქე­თას სიმ­ღე­რის. ოჯა­ხი­დან მოს­დევ­და, რომ თო­ფუ­რი­ე­ბი ყვე­ლა­ნი ექი­მე­ბი იყ­ვნენ და მე­უბ­ნე­ბო­და, ქე­თას სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა. რა­ტომ აირ­ჩია ეს გზა, რა­ტომ უნდა იმ­ღე­როს, ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ექი­მი გა­მო­ვი­დე­სო? - ამ­ბობ­და. მერე, რო­დე­საც ნახა, ქე­თას ამ საქ­მე­ში გარ­კვე­უ­ლი წინსვლა ჰქონ­და, ხელი ჩა­იქ­ნია; მიხ­ვდა, მის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას აზრი არ ჰქონ­და.

- თა­ვი­დან­ვე ხე­დავ­დით ქე­თა­ში იმ პო­ტენ­ცი­ალს, რო­მე­ლიც მას იმ შე­დე­გამ­დე მი­იყ­ვან­და, რაც დღეს აქვს?

- არა, რა თქმა უნდა. მე მხო­ლოდ იმას ვხე­დავ­დი, რომ დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ყველ­გან და ყო­ველ­თვის მღე­რო­და. ადრე შუ­ქე­ბი რომ ქრე­ბო­და, ქეთა აი­ვან­ზე გა­დი­ო­და და ხმა­მაღ­ლა იწყებ­და სიმ­ღე­რას და შუ­ქიც მო­დი­ო­და. მერე მე­ზობ­ლე­ბი ეხ­ვე­წე­ბოდ­ნენ, სიმ­ღე­რა არ შე­ე­წყვი­ტა (იცი­ნის)... ჩვენს მე­ზობ­ლად იზო ლი­ლუ­აშ­ვილს სა­ბავ­შვო სტუ­დია ჰქონ­და გახ­სნი­ლი. ამ ქალ­ბა­ტონ­მა მთხო­ვა, რაკი ბავ­შვი მღე­რის, კარ­გი ხმაც ამოს­დის, იქ­ნებ ჩემს სტუ­დი­ა­ში ია­რო­სო და 4 წლის ქეთა მას­თან მი­ვიყ­ვა­ნე. 9 წლი­დან კი კომ­პო­ზი­ტორ ოთარ ტა­ტიშ­ვილ­თან მე­ცა­დი­ნე­ობ­და. ერთხელ ოთა­რის დე­ი­დამ - მომ­ღე­რალ­მა ცი­სა­ნა ტა­ტიშ­ვილ­მა მი­თხრა, ბავ­შვს სა­ო­პე­რო ხმა აქვს და ამა­ზე იფიქ­რეო... მოკ­ლედ, რად­გან პე­და­გო­გებ­მაც მირ­ჩი­ეს, ქეთა სიმ­ღე­რას გაჰ­ყო­ლო­და, ბავ­შვის­თვის არა­ფე­რი და­მიკ­ლია.

- და "ლელო" მა­ინც გა­ი­ტა­ნეთ, არა?

- კი და არ ვარ ამით კმა­ყო­ფი­ლი. რო­გორ არ მომ­წონს, რო­დე­საც ჩემს შვილს ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ვუ­ყუ­რებ, მაგ­რამ რაც დრო გა­დის, ვხე­დავ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რამ­ხე­ლა შრო­მის ფა­სად უჯ­დე­ბა და ძა­ლი­ან მე­ცო­დე­ბა... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, დი­ლას გა­დი­ხარ, 5-6 სა­ა­თი უნდა იფ­რი­ნო, ჩახ­ვი­დე ქა­ლაქ­ში, სა­დაც კონ­ცერ­ტია და­გეგ­მი­ლი, მო­ემ­ზა­დო და გახ­ვი­დე სცე­ნა­ზე, ცო­ცხლად იმ­ღე­რო. თუ იმ ქა­ლაქ­ში მე­ო­რე კონ­ცერ­ტი არ გაქვს, იმა­ვე დღეს მოს­კოვ­ში უნდა გა­მოფ­რინ­დე. გა­მო­ძი­ნე­ბას ვერც კი ას­წრებს. ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლია, მაგ­რამ რა ქნას? ასე­თია მისი პრო­ფე­სია. კვი­რა­ში ერთხელ მა­ინც უწევთ სა­ზღვარ­გა­რეთ კონ­ცერ­ტი: ევ­რო­პა­ში ან ამე­რი­კა­ში. მაგ­რამ მი­ხა­რია, რომ უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა აქვს...

- რო­გორც ვიცი, დედა-შვილს თა­ვი­დან­ვე მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ...

- რო­დე­საც ერთი შვი­ლი გყავს, თან ჰყვე­ბი. სულ იმას ვცდი­ლობ­დი, რომ ზედ­მე­ტი მზრუნ­ვე­ლო­ბით ეგო­ის­ტი არ გამ­ხდა­რი­ყო, რაც დე­დი­სერ­თა შვი­ლებს ახა­სი­ა­თებთ. შე­მიძ­ლია, ვთქვა, რომ ქეთა ეგო­ის­ტი არ გა­მო­სუ­ლა. თა­ვი­დან­ვე მინ­დო­და, რომ მის­თვის მე­გო­ბა­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. არ ვთრგუ­ნავ­დი, მაგ­რამ რომ ჰკი­თხოთ, მის მი­მართ არა­ნორ­მა­ლუ­რად მკაც­რი ვარ. ალ­ბათ, რა­ღაც მო­მენ­ტში ვარ კი­დე­ვაც ასე­თი. მთა­ვა­რი ის არის, რომ ის ჩემ­თვის მე­გო­ბა­რი იყო და მე­გობ­რად რჩე­ბა! შვილ­თან პრობ­ლე­მა არ მქო­ნია.

- რას გვე­ტყვით მის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე?

- რა თქმა უნდა, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც უნდა ჰყავ­დეს და ჰყავს კი­დეც. ოღონდ, ლი­ო­ვა გე­იხ­მა­ნი უკვე მისი საქმროა, მაგ­რამ ქეთა და­ქორ­წი­ნე­ბას რა­ტომ­ღაც არ ჩქა­რობს... ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს მო­ვი­და და მი­თხრა, რომ ეს ადა­მი­ა­ნი მოს­წონ­და, რაც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მი­ვი­ღე, რად­გა­ნაც ქეთა პა­ტა­რა აღარ არის. რო­დე­საც ლი­ო­ვა გა­ვი­ცა­ნი, მო­მე­წო­ნა, ქე­თა­ზე უფ­რო­სია, 37 წლის გახ­ლავთ. ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა. აქვს თა­ვი­სი საქ­მე, ჭკვი­ა­ნია და მინ­და, რომ მას ჩემი შვი­ლი ცო­ლად გაჰ­ყვეს.

- შვი­ლის საქმრო რო­გორ გა­ი­ცა­ნით?

- ის მა­შინ გა­ვი­ცა­ნი, რო­დე­საც ან­დრო, ჩემი მე­უღ­ლე და­ი­ჭი­რეს. ქეთა მა­შინ გას­ტრო­ლებ­ზე იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში ლი­ო­ვა ჩემ­თან სახ­ლში მო­ვი­და და მი­თხრა: თქვენ­თან იმის­თვის მო­ვე­დი, რო­გორც ადა­მი­ა­ნი ამ რთულ დროს, მე­გობ­რუ­ლად გვერ­დით და­გიდ­გეთ და და­გეხ­მა­როთ და არა იმი­ტომ, რომ ქეთა მომ­წონ­სო. ამ ჟეს­ტით მან ჩემ­ში ნდო­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა... უკვე 3 წე­ლია, ერ­თმა­ნეთს ხვდე­ბი­ან.

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, რო­დის იგეგ­მე­ბა მათი და­ო­ჯა­ხე­ბა?

- ამა­ზე სულ მე­ლა­პა­რა­კე­ბა ლი­ო­ვა, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც ქე­თა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ვი­ნა­ი­დან მას ქორ­წი­ლის გა­დახ­და არ უნდა, ამი­ტომ ვურ­ჩიე: მარ­თლაც, არ არის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა ქორ­წი­ლის გა­დახ­დის, რად­გან შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის და­პა­ტი­ჟე­ბა ვერ მო­ხერ­ხდეს და გაგ­ვი­ნა­წყენ­დნენ, ამი­ტომ დიდი ცე­რე­მო­ნი­ა­ლის გა­რე­შე მო­ა­წე­რეთ ხელი-მეთ­ქი. - რად­გა­ნაც უკვე და­ვი­ღა­ლე ლო­დი­ნით, შვი­ლიშ­ვი­ლი მინ­და!

- სად ცხოვ­რობთ მოს­კოვ­ში?

- ცენ­ტრში. რომ გი­თხრათ, ჩვენს სახ­ლში მე­ზობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს იც­ნო­ბენ-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ.

- არც ის იცი­ან, რომ მათი მე­ზო­ბე­ლი "A სტუ­დი­ოს" სო­ლის­ტია?

- (იღი­მე­ბა) ეს ყვე­ლამ იცო­და, სა­ნამ ჩვენ იმ სახ­ლში გა­და­ვი­დო­დით. მე­ზობ­ლე­ბი მარ­თლაც პა­ტივს გვცე­მენ. მა­გა­ლი­თად, ერთ-ერთს სამ­ჯერ ჩა­ვუშ­ვით წყა­ლი და საყ­ვე­დუ­რიც არ უთ­ქვამთ, არა­და, ასეთ დროს მოს­კოვ­ში მი­ლი­ცი­ას იძა­ხე­ბენ;

- ქე­თას სხე­უ­ლის ფორ­მე­ბის კო­რექ­ცი­ა­სა და პლას­ტი­კურ ოპე­რა­ცი­ებ­ზე ლა­მის ლე­გენ­დე­ბი და­დის. იქ­ნე­ბა რე­ა­ლუ­რად გვი­თხრათ, რა ოპე­რა­ცი­ე­ბი აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი?

- სხე­ულ­ში არა­ნა­ი­რი გელი თუ სი­ლი­კო­ნი არ აქვს შეშ­ვე­ბუ­ლი და არც არაფ­რის კო­რექ­ცია არ აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი. ცხვირ­ზე კი ორი იძუ­ლე­ბი­თი ოპე­რა­ცია - ერთი ქი­რურ­გი­უ­ლი და მე­ო­რე პლას­ტი­კუ­რი - გახ­და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. ჰა­ი­მო­რი­ტი აწუ­ხებ­და, რო­მე­ლიც პე­რი­ო­დუ­ლად უმწვავ­დე­ბო­და მა­ღა­ლი სი­ცხის ფონ­ზე, ნა­ხე­ვა­რი სახე უსივ­დე­ბო­და და ვერ სუნ­თქავ­და. ძგი­დეც გამ­რუ­დე­ბუ­ლი ჰქონ­და. ამი­ტომ, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ოპე­რა­ცია გა­უ­კე­თეო, მაგ­რამ ვერ ვუ­კე­თებ­დი. მოს­კოვ­ში რომ გა­და­ვე­დით, ჰა­ი­მორ­ტის გამ­წვა­ვე­ბის გამო კონ­ცერ­ტებს ვერ ჩა­აგ­დებ­და და სა­ჭი­რო გახ­და მისი ოპე­რა­ცია. თბი­ლის­ში ერთ-ერთი ქი­რურ­გი ურ­ჩი­ეს და ჩა­მო­ვი­და, - ძგი­დეს გა­ვის­წო­რე­ბო, ქი­რურ­გი­უ­ლი ოპე­რა­ცია გა­ი­კე­თა, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი არ აღ­მოჩ­ნდა - ბავ­შვს ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ცხვი­რი და­უგ­რძელ­და. ექიმ­მა ის პრობ­ლე­მე­ბი კი მო­ა­ცი­ლა, რაც აწუ­ხებ­და, მაგ­რამ ამა­სო­ბა­ში მის­თვის თურ­მე ხრტი­ლი მო­უჭ­რია და გა­და­უგ­დია, რის გა­მოც ცხვირ­მა ფორ­მა შე­იც­ვა­ლა. ეს რომ გა­მოს­წო­რე­ბუ­ლი­ყო, პლას­ტი­კუ­რი ოპე­რა­ცია დას­ჭირ­და, რო­მე­ლის დრო­საც ექიმ­მა მისი კე­ხის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა ვერ შეძ­ლო. მოკ­ლედ, ღმერ­თმა დაგ­ვი­ფა­რა და ამ ყვე­ლაფ­რი­დან მშვი­დო­ბი­ა­ნად გა­მო­ვე­დით. ეს არის და ეს.

- მად­ლო­ბა ინ­ტერ­ვი­უს­თვის. წარ­მა­ტე­ბას გი­სურ­ვებთ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)