კომ­პო­ზი­ტორ­მა მაია კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვილ­მა ოთხ თვე­ში 34 კილო და­იკ­ლო. "შე­იძ­ლე­ბა ექი­მე­ბი, დი­ე­ტო­ლო­გე­ბი გა­მიბ­რაზ­დნენ, მაგ­რამ ეს დი­ე­ტა თვი­თონ მო­ვი­გო­ნე. არ მი­ვირ­თმევ ტკბილს, ფქვილს და ცხიმს. ვჭამ დღე-ღა­მის ნე­ბის­მი­ერ დროს და იმ­დენს, რამ­დე­ნიც მინ­და. ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვის, სცე­ნი­სა და კონ­ცერ­ტე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი", - მი­თხრა ინ­ტერ­ვი­უს და­წყე­ბამ­დე მა­ი­ამ. დღეს მას ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- დედა, ლია ლი­პა­რიშ­ვი­ლი, პე­და­გო­გია, მამა, ზურა კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლი, ინ­ჟი­ნე­რი გახ­ლავთ. ბა­თუმ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. სკო­ლაც იქ და­ვამ­თავ­რე. ბავ­შვო­ბი­დან ვხე­დავ­დი, რო­გორ შრო­მობ­დნენ ჩემი მშობ­ლე­ბი და მხო­ლოდ ამ გზით შო­უ­ლობ­დნენ სა­არ­სე­ბო წყა­როს. ამი­ტო­მაც იმ­თა­ვით­ვე ვი­ცო­დი შრო­მის ფასი, 14 წლის ასაკ­ში მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე, ბავ­შვე­ბი ავიყ­ვა­ნე და ვო­კალ­ში ვამ­ზა­დებ­დი. სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ოჯა­ხი გვქონ­და. ვინ­მე რომ შე­მო­ვი­დო­და სახ­ლში, დე­დას აუ­ცი­ლებ­ლად სუფ­რა უნდა გა­ე­შა­ლა. მხო­ლოდ ყა­ვას თუ მი­ვარ­თმევთ, დღემ­დე ჰგო­ნია, რომ ამით სტუ­მარს ვამ­ცი­რებთ. მე ამ პრო­ცე­სებ­ში ნამ­ცხვრე­ბის გა­მო­ცხო­ბით ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. თა­ვად ვის­წავ­ლე, და­ვინ­ტე­რეს­დი. რომ შე­მომ­ხე­დავს ადა­მი­ა­ნი, მიხ­ვდე­ბა, რომ ბავ­შვო­ბი­დან ვა­ცხობ­დი ნამ­ცხვრებს და ამ ნუგ­ბა­რის ყვე­ლა­ნა­ირ სა­ხე­ო­ბას კარ­გად ვა­ცხობ (იცი­ნის).

- სიმ­კაც­რეს მშობ­ლე­ბის მხრი­დან რო­მე­ლი უფრო იჩენ­და?

- მა­მის სას­ტი­კად მე­ში­ნო­და. მამა მე­ო­რე პრო­ფე­სი­ით მა­თე­მა­ტი­კო­სია. 55 წლის არის და კალ­კუ­ლა­ტო­რი დღემ­დე არ უხ­მა­რია. ექ­ვსნიშ­ნა ციფ­რებს ამ­რავ­ლებს და ყოფს გა­მომ­თვლე­ლი მან­ქა­ნის და­უხ­მა­რებ­ლად. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­თე­მა­ტი­კა­ში სა­მი­ა­ნი მყავ­და. და­ნარ­ჩენ საგ­ნებ­ში ხუ­თე­ბი. მამა მა­თე­მა­ტი­კა­ში მა­მე­ცა­დი­ნებ­და და მისი ისე მე­ში­ნო­და, რომ ვერ ვსწავ­ლობ­დი. მერე, რო­გორც იქ­ნე­ბო­და, და­ვი­ზე­პი­რებ­დი ფორ­მუ­ლებს, მი­ვი­დო­დი სკო­ლა­ში და იქაც ისე­თი დეს­პო­ტი პე­და­გო­გი მყავ­და, ვიბ­ნე­ო­დი და ყვე­ლა­ფე­რი მა­ვი­წყდე­ბო­და. მოკ­ლედ, მა­მა­ჩე­მი­სა და მა­თე­მა­ტი­კის პე­და­გო­გის სიმ­კაც­რემ გა­ნა­პი­რო­ბა ჩემი უცო­დი­ნა­რო­ბა ამ სა­გან­ში. ასე რომ, მა­თე­მა­ტი­კამ გვერ­დით ჩა­მი­ა­რა. იმ­დე­ნი კი ვიცი, რამ­დე­ნი უნდა ავი­ღო ჰო­ნო­რა­რი სიმ­ღე­რა­ში (იცი­ნის).

- კი­დევ რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და მა­მის სიმ­კაც­რე?

- ღა­მით გა­რეთ არ მიშ­ვებ­და. მე ურჩი ვი­ყა­ვი ყო­ველ­თვის. 3-4 წლი­დან უკვე ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დი მშობ­ლებს. უნ­დო­დათ ჩემ­თვის რქე­ბის მომტვრე­ვა, მაგ­რამ ვერ შეძ­ლეს, რად­გან სა­ოც­რად ჯი­უ­ტი ხა­სი­ა­თი და­მა­ნათ­ლა გან­გე­ბამ. ჩემი მომ­რე­ვი ვე­რა­ვინ გა­მოჩ­ნდა დე­და­მი­წის ზურ­გზე.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გყავს?

- და მყავს ჩემ­ზე ექ­ვსი წლით უმ­ცრო­სი. გვან­ცა დამთმო­ბი და დამ­ყო­ლი ბავ­შვი იყო ყო­ველ­თვის. მე - და­უ­მორ­ჩი­ლე­ბე­ლი. მა­გა­ლი­თად, 5 წლის ასაკ­ში რომ მი­თხრეს, ცხრა სა­ათ­ზე უნდა ამოხ­ვი­დე ეზო­და­ნო, ზუს­ტად რვა სა­ათ­ზე ჩა­ვიც­ვი და წა­ვე­დი მან­და­რი­ნე­ბის ტყე­ში. და­ვი­კარ­გე. სამი კორ­პუ­სის მცხოვ­რებ­ლებ­მა და დე­და­ჩემ­მა შუ­ა­ღა­მი­სას ძლივს მო­მაგ­ნეს.

- თვი­თონ არ შე­გე­შინ­და ღა­მით მან­და­რი­ნე­ბის ტყე­ში?

- არა, ასე­თი მითი იყო ბა­თუმ­ში, ვინ­მე მევ­ლუ­დი მან­და­რი­ნე­ბის ტყე­ში და­დის და კის­ტის თოფს ის­ვრი­სო. აი, მაგ მევ­ლუ­დის მე­ში­ნო­და მარ­ტო. უფრო სწო­რად, მისი კის­ტის თო­ფის ტყვი­ის. მაგ­რამ ისე გა­ვი­ზარ­დეთ ყვე­ლა, მევ­ლუ­დი ვე­რა­ვინ ვნა­ხეთ. მო­გო­ნი­ლი იყო ეგ ამ­ბა­ვი.

- დე­დის­გან თუ გახ­სენ­დე­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა?

- დე­და­ჩე­მი დღემ­დე მა­რი­გებს და აღარ მინ­და (იღი­მე­ბა). დიდი გოგო ვარ უკვე. ვერ ვა­გე­ბი­ნებ, რომ უკვე ორი შვი­ლი მყავს და ძა­ლი­ან დიდი ვარ სა­ი­მი­სოდ, რომ ჭკუა და­მა­რი­გოს. ის მა­ინც ჯი­უ­ტად ყო­ველ დი­ლით აღებს ჩემი სა­ძი­ნებ­ლის კარს და მა­რი­გებს.

- ძი­რი­თა­დად რას მო­ი­თხოვს შენ­გან?

- მეტი დრო გა­ვა­ტა­რო სახ­ლში, მეტი დრო და­ვუთ­მო შვი­ლებს. სწო­რად მო­ი­თხოვს, რა თქმა უნდა, მაგ­რამ ისე­თი პრო­ფე­სია და ხა­სი­ა­თი მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი ყო­ველ­დღი­უ­რი და მი­წი­ე­რი ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებს. შვი­ლე­ბი ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს დე­და­მი­წის ზურ­გზე, მაგ­რამ კარ­გი დედა ვერ ვარ. დე­დო­ბას სხვა ნიჭი სჭირ­დე­ბა კი­დევ. მო­მი­ტე­ვებს ალ­ბათ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, ამას რომ ვამ­ბობ, მაგ­რამ ღმერ­თმა მუ­სი­კა­ში იმ­ხე­ლა ნიჭი მომ­ცა, დე­დო­ბის ნიჭი და­მაკ­ლო ალ­ბათ. მუ­სი­კო­სე­ბი გა­მი­გე­ბენ, თუმ­ცა კი­დევ ერთხელ ვი­მე­ო­რებ, ძა­ლი­ან დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გა­მაჩ­ნია ჩემი შვი­ლე­ბის მი­მართ.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- დე­დამ მი­თხრა, 3 წლის ასაკ­ში, ფეხ­ზე დამ­დგა­რი ფორ­ტე­პი­ა­ნოს კლა­ვი­ა­ტუ­რის ქვეშ რომ ვე­ტე­ო­დი, იქი­დან ვმღე­რო­დი დე­დას­თან ერ­თად პირ­ველ ხმას. მერე, ინ­სტრუ­მენ­ტთან რომ დამ­სვეს, თა­ვი­სუფ­ლად ვუკ­რავ­დი ორი­ვე ხე­ლით. ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი ცხოვ­რე­ბა გახ­და კლა­ვი­შე­ბი და რთუ­ლი იყო, ვინ­მეს სხვა პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა ეი­ძუ­ლე­ბი­ნა ჩემ­თვის. დედა კარ­გად უკ­რავს, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი აქვს მუ­სი­კა­ლუ­რი ათწლე­დი, სიმ­ღე­რებ­საც წერ­და და წერს დღე­საც. ეტყო­ბა, ნიჭი მის­გან მაქვს.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- 14 წლის ასაკ­ში ავი­ღე პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი. რო­გორც გი­თხა­რით, ბავ­შვე­ბის მომ­ზა­დე­ბა და­ვი­წყე. თვე რომ გა­ვი­და, მშობ­ლებ­მა მო­მი­ტა­ნეს სწავ­ლის სა­ფა­სუ­რი. ძა­ლი­ან მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და. მე­გობ­რე­ბი შევ­კრი­ბე და ბოლო თეთ­რამ­დე დავ­ხარ­ჯე ბა­თუ­მის ერთ-ერთ კა­ფე­ში. მა­მა­ჩემს და დე­და­ჩემს ზე­მო­და­ნაც კი გა­დავ­ხე­დე. ისე­თი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა მქონ­და, მიხ­ვდნენ, რა­შიც იყო საქ­მე. ძა­ლი­ან ამა­ყი გახ­ლდით.

- რო­გო­რი იყო სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი, ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ოჯახ­ში, გი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ შენი ჰო­ნო­რა­რით ოჯახს დახ­მა­რე­ბო­დი?

- 13 წლამ­დე მარ­თლა ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და. მამა მოს­კოვ­ში წა­ვი­და, ბიზ­ნე­სი უნდა ეწარ­მო­ე­ბი­ნა, რო­მე­ლიც არ გა­მო­უ­ვი­და და დე­დას მარ­ტო უწევ­და ჩვე­ნი რჩე­ნა. თან ისე მოხ­და, რომ ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მამა ვე­ღარ გვი­კავ­შირ­დე­ბო­და. ვერც ჩვენ ვა­ხერ­ხებ­დით ამას. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მა­შინ მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნე­ბი არ იყო, ფოს­ტა­ში ვა­თე­ნებ­დით ღა­მე­ებს. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ყი­და დე­დამ, რომ ჩვენ­თვის საკ­ვე­ბი ეყი­და. ბო­ლოს, გა­სა­ყი­დიც რომ არა­ფე­რი დარ­ჩა ოჯახ­ში, მახ­სოვს მჭადსა და ჭან­ჭუ­რის ჯემს გვი­ზო­გავ­და დედა.

- თბი­ლის­ში რო­გორ წა­მოხ­ვე­დი?

- ას­ლან აბა­ში­ძის გამო წა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში. აჭა­რა­ში "აღორ­ძი­ნე­ბის კავ­ში­რის­თვის" ჰიმ­ნის კონ­კურ­სი გა­მო­ცხად­და. 16 წლის ვი­ყა­ვი მა­შინ, დავ­წე­რე ჰიმ­ნი, ბა­თუ­მის ოპე­რის გუნ­დი ას­რუ­ლებ­და. მო­ე­წო­ნათ და დამ­ტკიც­და. სტუ­დი­ა­ში ვი­ყა­ვი, სიმ­ღე­რას ვწერ­დი, როცა შე­მა­ტყო­ბი­ნეს, ას­ლან აბა­ში­ძე გი­ბა­რებ­სო. შევ­ხვდი. მი­თხრა, შენ­ში ისე­თი რამ არის, რაც ჩვენ­თვის ძვირ­ფა­სია, მე­ა­მა­ყე­ბი, მინ­და ოპე­რა "ლე­ლა­ზე" დაგ­პა­ტი­ჟო, აგიხ­სნი, რო­გო­რი მუ­სი­კა მომ­წონს, რომ კი­დევ არა­ერ­თი ნა­წარ­მო­ე­ბი შექ­მნა ჩვენ­თვი­სო. და­ი­ნიშ­ნა ყრი­ლო­ბა, რო­მე­ლიც ჩემი ჰიმ­ნით უნდა გახ­სნი­ლი­ყო, ას­ლან აბა­ში­ძემ მი­თხრა, რომ მის გვერ­დით სკა­მი ცა­რი­ე­ლი იქ­ნე­ბო­და ჩემ­თვის. ყრი­ლო­ბის და­წყე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე სტუ­დი­ა­ში ვი­ყა­ვი, რი­გით სიმ­ღე­რას ვწერ­დი. ვხე­დავ, დიდი ფუს­ფუ­სია ირ­გვლივ, ოპე­რის მომ­ღერ­ლე­ბი მო­დი­ან სტუ­დი­ა­ში, კლა­სი­კუ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბის ჩა­წე­რა­აო, მეს­მის. თვალს მა­რი­დე­ბენ მუ­სი­კო­სე­ბი. ბო­ლოს ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე მო­ვი­და და მი­თხრა, რაც უნდა მოხ­დეს, ჩვენ გულ­ში მა­ინც შენს ჰიმნს ვიმ­ღე­რებ­თო. უკვე მივ­ხვდი, რომ კარ­გად არ იყო საქ­მე. დად­გა ნა­ნატ­რი ყრი­ლო­ბის დღეც და და­ვი­ნა­ხე, რომ ას­ლან აბა­ში­ძის გვერ­დით კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის რექ­ტო­რი ნო­დარ ფა­ღა­ვა იჯდა.

იმ დღის მერე მა­მა­ჩემ­მა მან­ქა­ნა­ში ჩა­ა­ლა­გა ბარ­გი და მთე­ლი ოჯა­ხი თბი­ლის­ში წა­მო­ვე­დით. ბი­ძა­ჩემ­თან ვცხოვ­რობ­დით. ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ ვი­ცო­დი, რა უნდა მე­კე­თე­ბი­ნა, კლა­ვიშ­ზე თითი არ და­მი­კა­რე­ბია, არც წა­მი­ღი­ღი­ნია. სა­ში­ნე­ლი დეპ­რე­სია და­მე­მარ­თა. მუ­სი­კა სა­ერ­თოდ დამ­თავ­რდა ჩემ­თვის. იმის გამო, რომ მუ­სი­კის არც წერა მინ­დო­და და არც ბავ­შვე­ბის მომ­ზა­დე­ბა, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ბაქ­ლა­ვის გა­მო­ცხო­ბა და ჩა­ბა­რე­ბა და­ვი­წყე. ნუ­ლი­დან შე­ვუ­დე­ქი ცხოვ­რე­ბას.

- რა მოხ­და აჭა­რა­ში, რა­ტომ შეც­ვა­ლეს და­პი­რე­ბა, არ და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ­ხარ?

- მა­მა­ჩე­მის ძმა, გელა კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლი ადი­გე­ნის რა­ი­ო­ნის გამ­გე­ბე­ლი იყო, არ ჰქონ­და კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა "აღორ­ძი­ნე­ბას­თან". ას­ლან აბა­ში­ძის კა­ბი­ნე­ტი­დან რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, სა­და­უ­რი კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლი ხარო, მკი­თხა. მეს­ხი ვარ, გელა კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლის ძმის­შვი­ლი-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. აი, ამას ვაბ­რა­ლებ ყვე­ლა­ფერს. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვსწავ­ლობ­დი მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ირი­ნა ებ­რა­ლი­ძეს­თან. ეს ქალი არის ერთ-ერთი ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­მელ­მაც გზა­ზე და­მა­ყე­ნა, მან და­მაბ­რუ­ნა ინ­სტრუ­მენ­ტთან. მე­ტიც, მე­ო­რე მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში მტო­ვებ­და ლექ­ტო­რად, მაგ­რამ ჩემი ურ­ჩო­ბის გამო არ გა­მო­ვი­და ეს ამ­ბა­ვი. მე სხვა­ნა­ი­რი ხა­სი­ა­თი მაქვს, ჩარ­ჩო­ებ­ში ვერ ვექ­ცე­ვი, სა­ა­თე­ბით და­გეგ­მი­ლი შეხ­ვედ­რე­ბით ვერ ვცხოვ­რობ. არაპ­როგ­ნო­ზი­რე­ბა­დი ვარ. შე­იძ­ლე­ბა ახლა ისეთ ხა­სი­ათ­ზე დავ­დგე, ვე­ღა­რა­ვინ ამი­ტა­ნოს. ირი­ნამ გა­მიშ­ვა "ბომ­ბო­რა­ში" ვო­კა­ლის პე­და­გო­გად. იქ ბავ­შვებს სამ კონ­კურ­სზე სა­მი­ვე­ჯერ გრან-პრი ავა­ღე­ბი­ნე, მერე გა­ვი­ცა­ნი ლე­ვან ლა­ზა­რიშ­ვი­ლი.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბას მი­ვა­დე­ქით...

- 5 წლის ასა­კი­დან მიყ­ვარ­და ლე­ვა­ნი. სკო­ლა­ში მუ­სი­კის გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე მის სიმ­ღე­რებს გვამ­ღე­რებ­დნენ. "ლახ­ტის" სო­ლის­ტი იყო. არა­ნორ­მა­ლუ­რად მიყ­ვარ­და. მერე თქვეს, ვი­თომ ლე­ვა­ნი გარ­და­იც­ვა­ლა, გა­მო­ვი­ტი­რე. სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რა მინ­დო­და, ფული არ მქონ­და, ოქ­როს სამ­კა­უ­ლე­ბი და­ვა­ლომ­ბარ­დე, ფული შე­ვაგ­რო­ვე და მე­გო­ბარს გავ­ყე­ვი სტუ­დი­ა­ში, სა­დაც ია­ფად უნდა ჩაგ­ვე­წე­რა სიმ­ღე­რა. იქ ვნა­ხე ლე­ვა­ნი. მის სტუ­დი­ა­ში მოვ­ხვდი. სულ­მა სული იცნო მარ­თლაც. მივ­ხვდი, რომ მად­ლო­ბა უნდა გა­და­მე­ხა­და ას­ლან აბა­ში­ძის­თვის. მად­ლო­ბა მას, რომ დღეს კარ­გი კა­რი­ე­რა მაქვს, შვი­ლე­ბი მყავს. ექ­ვსი წელი ვი­ცხოვ­რეთ ერ­თად.

- შე­იძ­ლე­ბა გკი­თხო მი­ზე­ზი, რის გა­მოც ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დით?

- მე­სა­მე პირი გა­მო­რი­ცხეთ. მგო­ნი, ამოვ­წუ­რეთ ერ­თმა­ნე­თი. ჯერ­ჯე­რო­ბით ვის­ვე­ნებთ ერ­თმა­ნე­თის­გან. მალე მივ­ხვდე­ბით, ვჭირ­დე­ბით თუ არა ერ­თმა­ნეთს. იმე­დი მაქვს, რომ ვჭირ­დე­ბით და ასე­ვე ფიქ­რობს ლე­ვა­ნი. ახ­ლა­ხან იყო ჩა­მო­სუ­ლი თბი­ლის­ში და ეს და­ვი­ნა­ხე მას­ში. ალ­ბათ დავღ­ვინ­დე­ბით და ისევ ერ­თად ვიქ­ნე­ბით. ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვი­ცხოვ­რებთ ერთ ლა­მაზ სახ­ლში.

- მა­ი­კო, თა­ვად რა გა­მოც­დი­ლე­ბას უზი­ა­რებ შვი­ლებს, რა­მეს თუ უკ­რძა­ლავ?

- ზუკა და და­თუ­ნა 8 წლი­სა­ნი არი­ან. ჩვენ ვმე­გობ­რობთ. რა­საც მთხო­ვენ, ყვე­ლა­ფერს ვუს­რუ­ლებ. ჩემს თხოვ­ნებ­საც ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ სწავ­ლის თვალ­საზ­რი­სით და არა მარ­ტო. ცხოვ­რე­ბა­ში ხმა არ ამი­წე­ვია მათ­თვის. ძი­რი­თა­დად დე­და­ჩე­მი ზრუ­ნავს მათ­ზე, მას­თან რომ არი­ან, მშვი­დად ვარ.

- შეც­დო­მებ­ზე რას იტყვი, შეც­ვლი­დი რა­ი­მეს შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- არა­ფერს ვნა­ნობ. მარ­თა­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ზურგს უკან არას­დროს არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია. ბოღ­მა და შური ჩემ­თვის უცხოა. ასე რომ, არა­ფე­რი შემ­შლია.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)