ეკა ჩხეიძე: "ქართველი მაყურებელი თეატრში ძირითადად მსახიობების გასაკიცხავად დადის"

24 ოქტომბერს მარჯანიშვილის თეატრში გაიმართა სპექტაკლის პრემიერა სახელწოდებით "კოტე მარჯანიშვილი", რომელიც საზეიმო თარიღს, კოტე მარჯანიშვილის დაბადების 140-ე წლისთავს მიეძღვნა. სპექტაკლში ვერიკო ანჯაფარიძის როლს მსახიობი ეკა ჩხეიძე თამაშობს, რომელიც ცოტა ხნის წინ თუმანიშვილის თეატრიდან გასტროლებზე გახლდათ წასული.

გასტროლები ერევანში

- ერევანში ყოველწლიურად ტარდება ფესტივალი "ჰაიფესტი", სადაც თუმანიშვილის თეატრიდან წავიღეთ სარა რულის პიესის მიხედვით დადგმული სპექტაკლი "სუფთა სახლი". გასტროლებზე 3-4 დღე ვიყავით, მაგრამ კარგად გავერთეთ და მშვენიერი დრო გავატარეთ.

ერთდროულად ორ თეატრში...

- ორ თეატრში - მარჯანიშვილსა და თუმანიშვილში ერთდროულად ვმუშაობ, შესაბამისად, ძალიან დატვირთული გრაფიკი მაქვს. ერთადერთი პრობლემა ის არის, რომ ერთმანეთს არ დაემთხვას რეპეტიციები და სპექტაკლები, დანარჩენი ყვველაფერი კარგად მაქვს აწყობილი. ახლახან დავამთავრეთ მუშაობა ახალ სპექტაკლზე "კოტე მარჯანიშვილი", რომელიც ლევან წულაძემ დადგა, პრემიერა 24 ოქტომბერს გვქონდა. თუ ვინმეს აინტერესებს როგორ დაიშალა რუსთაველის თეატრი, როგორ შეიქმნა მარჯანიშვილის თეატრი, რა პრობლემები ჰქონდათ მსახიობებს, როგორი ცენზურა იყო საბჭოთა კავშირის პერიოდში, უნდა ნახოს ეს სპექტაკლი. ეს გახლავთ 2-საათიანი შემეცნებით-ინფორმაციული წარმოდგენა, რა­მდენადაც შესაძლებელი იყო, მასში დიდი ისტორია ჩავატიეთ. სპექტაკლი კოტე მარჯანიშვილის დაბადების 140-ე წლისთავს მიეძღვნა. გეგმაში არ გვქონია მაყურებლისთვის მისი მრავალჯერ წარდგენა, მაგრამ ფაქტია, რომ საზოგადოება დაინტერესდა და სანამ ეს ინტერესი იქნება, სპექტაკლს მანამდე ვითამაშებთ. რაც შეეხება ჩემს გმირს, ვასახიერებ ვერიკო ანჯაფარიძეს, მაგრამ მინდა სწორად გამიგოთ, არ მაქვს პრეტენზია, თუნდაც სპექტაკლში ვიყო ვერიკო ანჯაფარიძე, არ ვცდილობ, მანერულობით ან გარეგნობით დავემსგავსო მას, უბრალოდ ჩვენ, მსახიობები, ვყვებით ამბავს და სადაც სათქმელი აქვს კონკრეტულ პერსონაჟს, მას ვახმოვანებთ, ვსაუბრობთ მათი ენით. მაგალითად, მე მაქვს მონოლოგი, რომელიც პიესაში საერთოდ არ იყო, მაგრამ ლევან წულაძემ დაწერა. მასში გადმოცემულია მსახიობის ცხოვრება, ტკივილი, მიზეზები, თუ რატომ ვერ ღალატობს თეატრს, მიუხედავად ბევრი დაბრკოლებისა. ასევე ვმუშაობთ ახალ სპექტაკლზე, რომლის შესახებაც ჯერ არაფერს ვიტყვი, თუმცა ყოველდღე მაქვს რეპეტიციები, დეკემბრამდე უნდა დავასრულოთ. ამ ბოლო დროს მარჯანიშვილის თეატრში სპექტაკლების დადგმაზე ცოცხალი რიგი დგას, ბევრი რეჟისორი მუშაობს, ბევრი მსახიობია დაკავებული, რაც ძალიან კარგია, სეზონი დახუნძლული იქნება პრემიერებით. არ შეიძლება გქონდეს იმის პრეტენზია და ამბიცია, რომ ათი სპექტაკლიდან რვა მაინც კარგი გამოვა, ხუთი მაინც თუ გამოვიდა კარგი, ეს უკვე შესანიშნავი შედეგია. მსახიობი რა ასაკშიც უნდა იყოს, მისთვის ყოველი ახალი როლი არის ახალი გამოცდილება, რომელიც განვითარებაში უწყობს ხელს, სახლში ჯდომით ჩვენი პროფესია კვდება, ამიტომ მუდმივი მუშაობაა საჭირო.

პარტნიორი სცენაზე

- პარტნიორს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, რასაც გასცემ, იმას უნდა იღებდე უკან, მაგრამ არის შემთხვევები, როცა ასე არ ხდება. მყოლია პარტნიორი, მის სახელს არ დავასახელებ, რომელიც მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობს, არადა რეალურად ძალიან კარგი მსახიობია. როდესაც პარტნიორს იმპროვიზირებულად რა­ღაც, თუნდაც უმნიშვნელოს შესთავაზებ და აგყვება, ყველაფერი კარგად გამოდის, ამ დროს უფრო ცოცხლდება და საინტერესო ხდება სპექტაკლი. ხანდახან ისეც ხდება, რომ გაგეჭედება ტექსტი, მაგრამ პარტნიორს გამოჰყავხარ მდგომარეობიდან, რომ მაყურებელი ვერაფერს მიხვდეს, რაზეც მსახიობები ბევრს ვხალისობთ ხოლმე.

სცენაზე გასვლის წინ...

- არანაირი თილისმა არ მაქვს, არ მინდა რამეზე ვიყო დამოკიდებული. არასდროს ვნერვიულობ სპექტაკლის წინ, როგორ შეიძლება თითოეული სპექტაკლის წინ ინერვიულო, ცოტა ხანში დაავადმყოფდები. სკოლაში გამოძახებას, გამოცდებს ვერასდროს ვიტანდი მხოლოდ იმის გამო, რომ ვნერვიულობდი. როცა იცი, რას აკეთებ და გიყვარს შენი საქმე, მაშინ სანერვიულოც არაფერია. ისე, ბოლო დროს დამეწყო სასიამოვნო ღელვა სცენაზე გასვლის წინ, რაც მომწონს კიდეც, გადიხარ მაყურებლის წინაშე, რომლიც, ფაქტობრივად, შენს განსასჯელადაა მოსული, ქართველი მაყურებელი ძირითადად მსახიობების გასაკიცხავად დადის თეატრში. სად და რომელ ფესტივალზე არ ვყოფილვარ, მაგრამ იქ მაყურებელი თბილად გიღებს, ჩვენთან კი ძალიან მომთხოვნები არიან, უფრო კრიტიკულები. აქედან გამომდინარე, სპექტაკლი თუ საქართველოში კარგად მიდის, ის აუცილებლად წარმატებული იქნება გასტროლზეც.

ადგილი, სადაც სხვა ადამიანად გარდაისახება

- საგრიმიოროში შესვლისთანავე მსახიობი ეთიშება გარე სამყაროს და გმირის ცხოვრებით იწყებს ცხოვრებას, ამიტომ სპექტაკლის დღეს მიყვარს თეატრში ადრე მისვლა და საგრიმიოროში ყოფნა, გრიმი უნდა გავიკეთო ძალიან ნელა, ასევე ნელა უნდა ჩავიცვა კოსტიუმი. საერთოდ, როცა სპექტაკლი მაქვს, იმ დღეს რაიმე სერიოზულ საქმეს არ ვგეგმავ. ვცდილობ, თეატრალურ სამყაროს არ გამოვეთიშო, ამას წინათ დილით რეპეტიცია მქონდა, საღამოს კი სპექტაკლი, მაგრამ მთელი დღე თეატრში გავატარე, ვიწექი საგრიმიოროში, არ მინდოდა გარემოს შეცვლა, მიუხედავად იმისა, რომ დილით სულ სხვა სპექტაკლის რეპეტიცია მქონდა და საღამოს სხვა უნდა მეთამაშა.

ძალიან მიყვარს უკვე ისტორიას ჩაბარებული სპექტაკლების აფიშების შენახვა ხელმოწერებით, სურვილებით, მსახიობებს აქვთ ჩვევა, პრემიერაზე ერთმანეთს სუვენირებს და სამახსოვრო ნივთებს ჩუქნიან, სწორედ ესენი მაქვს შენახული ორივე თეატრის საგრიმიოროში. იქ ასევე ნახავთ ფოტოებს სპექტაკლებიდან, რეპეტიციებიდან. მიყვარს გადაღება და სულ თან დამაქვს აპარატი, ისეთ მომენტებს ვაფიქსირებ, რაც დროთა განმავლობაში განწყობაზე მოქმედებს და კარგ წუთებს მახსენებს.

მეორე პროფესია

- უკვე 15 წელია გახმოვანებაზე ვმუშაობ, ახლა ამბობენ, "რუსთავი 2"-ს დახურვა ემუქრებაო, არ ვიცი, როგორ განვითარდება მოვლენები, მართლა დაიხურება თუ არა ეს ტელევიზია, ფორმატს შეიცვლის და საერთოდ თუ დასჭირდებათ სერიალები, მაგრამ ჯერჯერობით იქ ჩვეულებრივ ვმუშაობ. გახმოვანება უკვე ჩემს მეორე პროფესიად იქცა, მსახიობობისგან შორს არ არის, უკვე მექანიკურად ვაკეთებ ამ საქმეს, არც კი ვიღლები.

დედა და დიასახლისი...

- სახლში არაფერს ვაკეთებ, თუ საჭიროებამ მოითხოვა, დედა მიკეთებს ხოლმე სადილს, რომც გავაკეთო, აზრი არ აქვს, ოჯახის ყველა წევრი ისეა დაკავებული, სადაც მოუხერხდებათ, იქ ჭამენ და ღამით სადილი არავის უნდა. სიმართლე გითხრათ, დიდად არ მხიბლავს მაგიდის ირგვლივ სასადილოდ შემომსხდარი მთელი ოჯახი. ხომ არიან ოჯახები, სადაც ქმარი სამსახურიდან სპეციალურად სადილისთვის მიდის და მერე ისევ საქმეებს უბრუნდება?! ეს ჩემთვის წარმოუდგენელია და არც მომწონს, მსგავსი რამ ჩემს ოჯახში არ მომხდარა და არც მინდა, იყოს. თუ დრო მაქვს, შეიძლება მივალაგო და მსუბუქი საქმე გავაკეთო, ოჯახის დიასახლისობაზე დიდად არ ვდებ თავს. თუ მცალია, ჩემთვის ყველაზე დიდი ბედნიერებაა შვილთან - დათასთან ერთად დროის გატარება. ახლა პრემიერები მიეწყო და სულ დედაჩემთან იყო, ძალიან მომენატრა, დღეს შედარებით თავისუფალი გრაფიკი მაქვს და წამოვიყვანე, ძალიან მსიამოვნებს მასთან ერთად გაკვეთილების სწავლაც კი. რაც შეეხება ჩემს უფროს შვილს, ის ჩემზე გვიან ბრუნდება შინ, მგონი, სულ აღარ სჭირდება დედა (იღიმება).

ეკა - მძღოლი

- გადასარევი მძღოლი ვარ. 23 წელია საჭესთან ვზივარ. ყველაზე მნიშვნელოვანი პრაქტიკაა, შენზე უნდა გამოსცადო ყველაფერი, ცოდნით, წაკითხვით, დარიგებით არაფერი გამოვა, როგორც უნდა გასწავლონ მანქანის ტარება, პრაქტიკა მაინც სხვა გამოცდილებას გძენს.

პოლიტიკა

- ძალიან აპოლიტიკური ვარ. არც ზვიადისტი ვყოფილვარ, არც მიშისტი, არც ბიძინისტი, არავისტი ვარ, ჩემი შვილებისტი ვარ მხოლოდ. პრეზიდენტსა და მთავრობას ვირჩევ იმისთვის გამო, რომ უკეთესის იმედი მაქვს და გარკვეული დროით ვანდობ ჩემს თავსა და შვილებს მათ, თორემ მე დამოუკიდებელი ადამიანი ვარ და არანაირი კავშირი არ მაქვს მათთან. საშინლად მაღიზიანებს ლანძღვა, მით უმეტეს პოლიტიკურ ნიადაგზე, საქმით დაამტკიცონ, თუ რამე შეუძლიათ, ლანძღვით ვერაფერს მიაღწევენ, საქმით დაგვანახვონ, რომ სხვებზე უკეთესები არიან.

ციცი ომანიძე

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)