და­ძა­ბუ­ლი სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ო­დის გავ­ლის შემ­დეგ, არა­ნაკ­ლებ რთუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცია სუ­ფევს ქვე­ყა­ნა­ში. ახა­ლი მი­ნის­ტრთა კა­ბი­ნე­ტი, და­პი­რე­ბე­ბი... ამ ყვე­ლა­ფერს თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი თა­ვი­სე­ბუ­რად აღიქ­ვამს. და­ვინ­ტე­რეს­დით, რას ფიქ­რობს ემიგ­რა­ცი­ი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი მო­სახ­ლე­ო­ბა, რა მო­ლო­დი­ნე­ბით ხვდე­ბი­ან ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ცვლი­ლე­ბას.

ვე­სა­უბ­რეთ ახ­ლა­ხან, საფ­რან­გე­თი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულ ბა­ტონ კა­ხას (გვა­რის გამ­ხე­ლა არ ისურ­ვა), რო­მელ­მაც სა­ინ­ტე­რე­სო შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გა­მი­ზი­ა­რა მომ­ხდარ პო­ლი­ტი­კურ ცვლი­ლე­ბებ­ზე და ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე. ისიც გა­მიმ­ხი­ლა, რომ მის­თვის სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბა ისე­თი რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამა­ზე წიგ­ნის წე­რაც კი და­ი­წყო.

- სა­ქარ­თვე­ლო იმი­ტომ არ და­მი­ტო­ვე­ბია, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად მი­ჭირ­და. მშვე­ნი­ე­რი სამ­სა­ხუ­რი ("ენერ­გო-პრო ჯორ­ჯია") მქონ­და, სა­დაც იუ­რის­ტად ვმუ­შა­ობ­დი. მეტ­საც გე­ტყვით, ჩემ­ნა­ირ სამ­სა­ხურს ბევ­რი ნატ­რობ­და. მაგ­რამ, მინ­დო­და მშვიდ, თა­ვი­სუ­ფალ და დე­მოკ­რა­ტი­ულ ქვე­ყა­ნა­ში მე­ცხოვ­რა და სწო­რედ ასეთ გა­რე­მო­ში აღ­მე­ზარ­და შვი­ლე­ბი. 2008 წელს, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო დავ­ტო­ვე, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ცუდი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო: ირ­გვლივ აგ­რე­სია და ტო­ტა­ლუ­რი უსა­მარ­თლო­ბა სუ­ფევ­და... სხვა ქვე­ყა­ნა­ში წას­ვლა, რა თქმა უნდა, რის­კი იყო და ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაც ყვე­ლას უკ­ვირ­და. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად არ გი­ჭირს და უცხო­ეთ­ში რა­ტომ მი­დი­ხა­რო?

- მარ­თლაც გა­საკ­ვი­რი იყო თქვე­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა...

- სხვაგ­ვა­რად არ შე­მეძ­ლო; ვა­ტყობ­დი, რომ ქვე­ყა­ნა ავ­ტო­რი­ტა­რუ­ლი რე­ჟი­მის­კენ მი­ე­ქა­ნე­ბო­და, მეტ­საც გე­ტყვით, ჩემი აზ­რით, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი იყო ტი­პუ­რი ნე­ო­ბოლ­შე­ვი­კუ­რი რე­ჟი­მი. რო­გორც გი­თხა­რით, ად­ვო­კა­ტი ვარ. ვმუ­შა­ობ­დი ად­მი­ნის­ტრა­ცი­უ­ლი და სა­მო­ქა­ლა­ქო გან­ხრით და სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ვხე­დავ­დი იმ უკა­ნო­ნო ქმე­დე­ბებს, რაც სა­სა­მარ­თლო­ში ხდე­ბო­და... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის დამ­თრგუნ­ვე­ლი იყო, რად­გან ქვე­ყა­ნა­ში ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რუ­ლი მო­დერ­ნი­ზა­ცი­ის ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი და გარ­კვე­უ­ლი სტრუქ­ტუ­რე­ბის გა­მარ­თუ­ლი მუ­შა­ო­ბა არ ნიშ­ნავს დე­მოკ­რა­ტი­ას, ღია სა­ზო­გა­დო­ე­ბი­სა და სა­მარ­თლებ­რი­ვი სა­ხელ­მწი­ფოს შექ­მნას. მაგ ლო­გი­კით, მსოფ­ლიო ის­ტო­რი­ა­ში, ბევ­რმა ქვე­ყა­ნამ გა­ი­ა­რა მო­დერ­ნი­ზა­ცია, მაგ­რამ რე­ჟი­მი ამ ქვეყ­ნებ­ში მი­მარ­თუ­ლი იყო ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ და არა მის და­სა­ცა­ვად. ვფიქ­რობ, თა­ნა­მედ­რო­ვე, ცი­ვი­ლი­ზე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის უპირ­ვე­ლე­სი დაკ­ვე­თა სა­ხელ­მწი­ფოს მი­მართ, არის და უნდა იყოს სა­მარ­თლი­ა­ნი სა­სა­მარ­თლო, თა­ნას­წო­რო­ბა კა­ნო­ნის წი­ნა­შე და ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნებ­რი­ვი უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა და ხელ­შე­უ­ხებ­ლო­ბა და არა პიარ-აქ­ცი­ე­ბის ფუნ­ქცი­ის მქო­ნე შუ­შის შე­ნო­ბე­ბი... ძნე­ლია, იცხოვ­რო ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში, რო­მე­ლიც ერთ დიდ ცი­ხის ფსი­ქი­ატ­რი­ულ სა­კანს ჰგავს. ვფიქ­რობ, რომ ადა­მი­ან­მა უსა­მარ­თლო­ბა­ზე თვა­ლი არ უნდა და­ხუ­ჭოს... იმ დრო­ის­თვის გა­მო­სა­ვა­ლი ვი­პო­ვე, არ­სე­ბულ სი­ტუ­ა­ცი­ას გა­ვე­ცა­ლე, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემი ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, შე­იძ­ლე­ბა, რე­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი შემ­ქმნო­და, რად­გა­ნაც დიდი პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა მქონ­და დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი... საფ­რან­გეთ­ში მე­უღ­ლე და ერთი შვი­ლი წა­ვიყ­ვა­ნე. ვერ ვი­ტყვი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ად­ვი­ლი იყო. რთუ­ლად შე­ვე­გუე იქა­ურ გა­რე­მოს. იცით, რას შე­ვა­და­რებ­დი ჩემს მა­შინ­დელ მდგო­მა­რე­ო­ბას? სტუმ­რად რომ ხარ და გე­უბ­ნე­ბი­ან - დარ­ჩი, რამ­დენ ხან­საც გინ­და, გაჭ­მევთ, და­გა­ძი­ნებთ, მაგ­რამ გრძნობ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი შენი არ არის. თა­ნაც საფ­რან­გეთ­ში სხვაგ­ვა­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა. მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბაც რომ მი­ი­ღო, იქა­უ­რო­ბის­თვის მა­ინც უცხო ხარ, რად­გა­ნაც კონ­სერ­ვა­ტი­უ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბაა. მოკ­ლედ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ საფ­რან­გეთ­ში ბევ­რი უცხო­ე­ლი ცხოვ­რობს, ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბის­თვის მა­ინც უცხო სხე­უ­ლი ხარ.

- საფ­რან­გეთ­ში მა­ინც თუ იპო­ვეთ ის, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში - ვერა?

- აქე­დან რომ წა­ვე­დი, აგ­რე­სი­უ­ლი, ხმა­უ­რი­ა­ნი გა­რე­მოს­გან დაღ­ლი­ლი ვი­ყა­ვი. რომ ჩა­ვე­დი, იქ სიმ­შვი­დე დამ­ხვდა. თა­ვი­დან მო­მე­წო­ნა, მაგ­რამ დრო რომ გა­ვი­და, სიმ­შვი­დე სარ­კო­ფაგ­ში ყოფ­ნას მა­გო­ნებ­და და მომ­ბეზ­რდა: ძა­ლი­ან ფლეგ­მა­ტუ­რი, აუ­ღელ­ვე­ბე­ლი და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, უსი­ცო­ცხლო გა­რე­მოა, სა­ღა­მო­ო­ბით და შა­ბათ-კვი­რას ქუ­ჩა­ში კა­ციშ­ვი­ლი არ ჭა­ჭა­ნებს, ბავ­შვე­ბის ჟრი­ა­მუ­ლიც კი არ­სად ის­მის.

ისე კი, რა­საც (უსა­მარ­თლო­ბა) სა­ქარ­თვე­ლო­დან გა­ვე­ქე­ცი, საფ­რან­გეთ­ში ნამ­დვი­ლად ვი­პო­ვე. იქ წეს­რიგს ყო­ველ­დღი­ურ ყო­ფა­ში თვი­თონ ხალ­ხი ქმნის, ამის მი­მართ მკაც­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ. თუმ­ცა საფ­რან­გე­თის კე­თილ­დღე­ო­ბა, სო­ცი­ა­ლუ­რი გა­რან­ტი­ე­ბი, დე­მოკ­რა­ტია და კა­ნო­ნის უზე­ნა­ე­სო­ბა ცი­დან არ ჩა­მოფ­რე­ნი­ლა. ფრანგ ხალ­ხს ამის­თვის თით­ქმის სა­უ­კუ­ნე-ნა­ხევ­რის მან­ძილ­ზე ბრძო­ლე­ბის, რე­ვო­ლუ­ცი­ე­ბის და ბევ­რი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­და­ტა­ნამ მო­უ­წია. მა­გა­ლი­თად, სიკ­ვდი­ლით (გი­ლი­ო­ტი­ნით) დას­ჯა 1981 წელს გა­ა­უქ­მეს, რაც იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ ერის ის­ტო­რი­ა­ში არის ეტა­პე­ბი, რო­დე­საც ამა თუ იმ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­სა და მოვ­ლე­ნას თა­ვი­სი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის შე­სა­ბა­მი­სი დრო აქვს. საფ­რან­გეთ­ში არ­ჩევ­ნებ­ში ხმის მი­ცე­მის უფ­ლე­ბა ქა­ლებ­მა გვი­ან, 1951 წელს მი­ი­ღეს, მაგ­რამ საფ­რან­გე­თი ჩემი თვალ­თა­ხედ­ვით, მდი­და­რი და გა­ცი­ლე­ბით ჰუ­მა­ნუ­რი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რია აქ­ტი­უ­რი სო­ცი­ა­ლის­ტუ­რი ტენ­დენ­ცი­ე­ბით... ბუ­ნებ­რი­ვია, ოთხ წე­ლი­წად­ში, იქ პრო­ფე­სი­ულ, კა­რი­ე­რას ვერ ავა­წყობ­დი, რად­გან დიპ­ლო­მის აღე­ბა­სა და მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბის მი­ღე­ბას დიდი დრო უნ­დო­და. ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში მი­ღე­ბუ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა იქ დი­დად არ ფა­სობს. ამი­ტომ ვმუ­შა­ობ­დი ხან სად, ხან - სად, რაც ჩემ­თვის პრობ­ლე­მა არ იყო და თა­ვი­დან­ვე შე­ვე­გუე იმას, რომ საფ­რან­გეთ­ში პრო­ფე­სი­ით ვერ ვი­მუ­შა­ვებ­დი.

- ალ­ბათ, ადევ­ნებ­დით თვალს საფ­რან­გე­თი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცე­სებს. ელო­დით იმას, რაც მოხ­და?

- აშ­კა­რაა, რომ პო­ზი­ტი­უ­რი ფაქ­ტი მოხ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. სა­ქარ­თვე­ლოს გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი­ყო დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი არ­ჩევ­ნე­ბი და ამას­თან ერ­თად, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბაც მშვი­დო­ბი­ა­ნად უნდა შეც­ვლი­ლი­ყო. ეს, რომ არ მომ­ხდა­რი­ყო, ცუდ შე­დე­გებს მი­ვი­ღებ­დით რო­გორც ევ­რო­ატ­ლან­ტი­კურ სტრუქ­ტუ­რებ­ში ინ­ტეგ­რა­ცი­ის თვალ­საზ­რი­სით, ისე შიგ­ნით, სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი გან­ვი­თა­რე­ბის კუ­თხით. ვფიქ­რობ, ახლა ქარ­თველ­მა ხალ­ხმა და­ი­ნა­ხა თა­ვი­სი ძალა და ის, რომ თი­თო­ე­უ­ლი მო­ქა­ლა­ქის აქ­ტი­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და გავ­ლე­ნას ახ­დენს მთელ პრო­ცე­სებ­ზე. ერთი თვეა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვარ და პო­ზი­ტი­უ­რად ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს არ­ჩევ­ნე­ბამ­დეც და არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დგო­მაც ვაკ­ვირ­დე­ბი.

- ელო­დით იმ შე­დეგს, რაც არ­ჩევ­ნებს მოჰ­ყვა?

- ვე­ლო­დი. სხვა­თა შო­რის, კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს. ხალ­ხის გან­წყო­ბი­ლე­ბაც ზუს­ტად ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის შეც­ვლის­კენ იყო მი­მარ­თუ­ლი. წა­გე­ბუ­ლი მხა­რე იმ­დე­ნად იყო ხიბლში ჩა­ვარ­დნი­ლი, რომ მთლი­ა­ნად და­კარ­გა ანა­ლი­ზი­სა და ადეკ­ვა­ტუ­რო­ბის უნა­რი და ამი­ტო­მაც წა­ა­გეს. ვი­ცო­დი, რომ ასე მოხ­დე­ბო­და. ჩემი ვა­რა­უ­დით, თუ ასე გა­ვაგ­რძე­ლებთ, მალე სა­ქარ­თვე­ლოს ევ­რო­პის ოჯახ­ში ვი­ხი­ლავთ.

- თა­ვი­დან, სა­ა­კაშ­ვი­ლის გაპ­რე­ზი­დენ­ტე­ბა­ზეც დიდ იმედს ამ­ყა­რებ­დნენ...

- მო­ლო­დი­ნი მა­ში­ნაც დიდი იყო. იმას გე­ტყვით, რომ მა­შინ ის ცვლი­ლე­ბაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. სა­ა­კაშ­ვი­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში უნდა მო­სუ­ლი­ყო, რომ ის ნაშ­თე­ბი, რაც შე­ვარ­დნა­ძის მთავ­რო­ბას ჰქონ­და, მოს­პო­ბი­ლი­ყო. სა­ა­კაშ­ვილს მისი შო­კის მომ­გვრე­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბით უნდა გა­მო­ე­ცო­ცხლე­ბი­ნა თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბას­თან შე­უ­სა­ბა­მო საბ­ჭო­უ­რი და კრი­მი­ნა­ლუ­რი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი­თა და უნარ-ჩვე­ვე­ბით მცხოვ­რე­ბი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლი, მაგ­რამ თან­და­თან თა­ვად სა­ა­კაშ­ვი­ლის გუნ­დი და­ემ­სგავ­სა იმ საბ­ჭო­უ­რი, ტო­ტა­ლი­ტა­რუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის გად­მო­ნაშთს. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მუდ­მი­ვად შოკ­ში ყოფ­ნა სა­სი­ცო­ცხლო ძა­ლე­ბის გა­მო­ფიტ­ვა­სა და სიკ­ვდილს იწ­ვევს... ახ­ლან­დე­ლი ცვლი­ლე­ბაც სა­ჭი­რო იყო, რად­გა­ნაც წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ახ­ლით უნდა შეც­ვლი­ლი­ყო.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, აღ­დგე­ბა ის სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა, რო­მელ­საც თქვენ წლე­ბის წინ "გა­ე­ქე­ცით"?

- რაც უნდა მოხ­დეს, აღარ­სად წა­ვალ. ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა. ამ­ჟა­მად სამ­სა­ხუ­რი არ მაქვს, მაგ­რამ მალე გა­ვაგ­რძე­ლებ ჩემს პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბას. ჯერ­ჯე­რო­ბით კი ვტკბე­ბი ჩემი მო­ნატ­რე­ბუ­ლი მად­ლი­ა­ნი მი­წი­თა და ოჯა­ხით. იმა­საც გე­ტყვით, რომ ბევრ ქარ­თველ ემიგ­რან­ტთან მქონ­და საფ­რან­გეთ­ში კონ­ტაქ­ტი, რო­მელ­თა ფსი­ქი­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა არც ისე სა­ხარ­ბი­ე­ლო გახ­ლავთ. იშ­ვი­ა­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სის გარ­და, იქ ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი არ მი­ნა­ხავს!.. მო­მის­მე­ნია მათ­გან, - თვალს რომ ვხუ­ჭავთ, სიზ­მრად სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვბრუნ­დე­ბით, მაგ­რამ მერე სხვა მი­წა­ზე ვიღ­ვი­ძებ­თო...

- თქვე­ნი ინ­ფორ­მა­ცი­ით, რო­გო­რია ემიგ­რან­ტებ­ში გან­წყო­ბი­ლე­ბა დღე­ვან­დელ პო­ლი­ტი­კურ ცვლი­ლე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით? აპი­რე­ბენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას? გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ ბევ­რი უკვე უკან ბრუნ­დე­ბა, მაგ­რამ რა იმე­დით, უც­ნო­ბია.

- თი­თო­ე­უ­ლი ემიგ­რან­ტის სი­ტუ­ა­ცია ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია. უმე­ტე­სო­ბა უცებ ვერ მი­ა­ტო­ვებს სამ­სა­ხურს და ვერ წა­მო­ვა, რად­გან ვი­ღაც ჰყავს შე­სა­ნა­ხი, აქ კი ლან­გარ­ზე გამ­ზა­დე­ბუ­ლი სამ­სა­ხუ­რე­ბით არა­ვინ დახ­ვდე­ბა. ვი­საც ვიც­ნობ, ყვე­ლას უნდა ჩა­მოს­ვლა. აქვე აღ­ვნიშ­ნავ, რომ ქვეყ­ნებს ადა­მი­ა­ნე­ბი, თუ ჭეშ­მა­რი­ტი სიყ­ვა­რუ­ლი და სურ­ვი­ლი აქვთ, შიშ­ვე­ლი ხე­ლე­ბი­თაც აშე­ნე­ბენ. თუნ­დაც იმა­ვე ის­რა­ე­ლის მა­გა­ლი­თი ავი­ღოთ: ებ­რა­ე­ლებ­მა თა­ვი­ან­თი ის­ტო­რი­ი­სა და ქვეყ­ნის სიყ­ვა­რუ­ლით, სულ რა­ღაც 20-25 წე­ლი­წად­ში, უდაბ­ნო­ში წალ­კო­ტი გა­ა­შე­ნეს და დღეს ის­რა­ე­ლი მსოფ­ლი­ოს უძ­ლი­ე­რე­სი სა­ხელ­მწი­ფოა. ჩვენ კი უკვე გვაქვს ეს მად­ლი­ა­ნი, და­ლოც­ვი­ლი წალ­კო­ტი, რო­მელ­საც მოვ­ლა, მო­ფე­რე­ბა, შრო­მა, ლოც­ვა და ბრძო­ლა უნდა, რომ ძლი­ე­რი სა­ხელ­მწი­ფო აშენ­დეს. ქვე­ყა­ნა­ში ჯერ­ჯე­რო­ბით არ არ­სე­ბობს რე­პატ­რი­ა­ცი­ის სა­ხელ­მწი­ფო პო­ლი­ტი­კა და არ არ­სე­ბობს მა­სობ­რი­ვი რე­პატ­რი­ა­ცი­ის­თვის ხელ­შემ­წყო­ბი შე­სა­ბა­მი­სი სა­კა­ნონ­მდებ­ლო, სო­ცი­ა­ლუ­რი და ეკო­ნო­მი­კუ­რი ბაზა. ჩემი მხრი­დან, ახა­ლი მთავ­რო­ბის მი­სა­მარ­თით, მო­წო­დე­ბა იქ­ნე­ბა, რომ თუ სა­ქარ­თვე­ლოს უნდა, რე­ა­ლუ­რად გა­მო­ი­ყე­ნოს სა­კუ­თა­რი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ე­ბის ადა­მი­ა­ნუ­რი პო­ტენ­ცი­ა­ლი ახა­ლი, ძლი­ე­რი და დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მშე­ნებ­ლო­ბის­თვის, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შე­ი­მუ­შა­ოს ემიგ­რან­ტე­ბის რე­პატ­რი­ა­ცი­ის სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მა, კონ­ცეფ­ცია და პო­ლი­ტი­კა. ინ­ტუ­ი­ცი­უ­რად მქონ­და უკე­თე­სო­ბის­კენ შეც­ვლის იმე­დი მა­შინ, რო­დე­საც ჩა­მო­ვე­დი და მჯე­რა, რომ იმე­დი არ გა­მიც­რუვ­დე­ბა.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)