და­ვით გა­ი­ხა­რაშ­ვი­ლი ყო­ფი­ლი პა­ტი­მა­რია. იგი ცი­ხის ბუნ­ტის დროს და­ინ­ვა­ლიდ­და. სიკ­ვდილ-სი­ცო­ცხლის ზღვარ­ზე მყო­ფი, პა­ტიმ­რო­ბი­დან გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს და დარ­ჩე­ნი­ლი სას­ჯე­ლი გა­და­უ­ვა­დეს. ხელ­ჯო­ხე­ბით გა­და­ად­გი­ლე­ბას ახერ­ხებს, მაგ­რამ გა­უ­საძ­ლის ტკი­ვილ­თან გამ­კლა­ვე­ბა უჭირს. გა­ი­ხა­რაშ­ვილ­მა სა­სა­მარ­თლო­ში სარ­ჩე­ლი იმ ექი­მის წი­ნა­აღ­მდეგ შე­ი­ტა­ნა, რო­მელ­მაც ოპე­რა­ცია გა­უ­კე­თა: ექი­მის დას­ჯა­სა და სო­ლი­დურ კომ­პენ­სა­ცი­ას ითხოვს. ამ­ბობს, რომ სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სე­ბი ჭი­ა­ნურ­დე­ბა და დღემ­დე სა­მარ­თალს ვერ მი­აღ­წია.

და­ვით გა­ი­ხა­რაშ­ვი­ლი:

- 2006 წელს სრუ­ლი­ად უდა­ნა­შა­უ­ლოდ გა­მომ­კე­ტეს ცი­ხე­ში.

- რა­ტომ და­გა­პა­ტიმ­რეს?

- მე და დე­და­ჩე­მი ბაზ­რო­ბა­ზე ვი­ყა­ვით და სა­ღა­მოს 8 სა­ათ­ზე დავ­ბრუნ­დით. მე­ო­რე დი­ლი­თაც სახ­ლი­დან უნდა გავ­სუ­ლი­ყა­ვით, რომ და­მი­ძა­ხეს. კარ­თან პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი იდ­გნენ. მი­თხრეს, და­კა­ვე­ბუ­ლი ხარო. რომ მოვტრი­ალ­დი, სახ­ლის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რია უკვე სპეც­რაზ­მე­ლე­ბით იყო სავ­სე, სა­ხუ­რავ­ზეც ია­რა­ღი­ა­ნე­ბი ის­ხდნენ. ვკი­თხე, რაში მა­და­ნა­შა­უ­ლებთ-მეთ­ქი? - მკვლე­ლო­ბა­შიო. შე­ვე­პა­სუ­ხე, - სუ­ლე­ლე­ბი ხომ არ ხართ-მეთ­ქი?! - მა­შინ - ყა­ჩა­ღო­ბა მკვლე­ლო­ბი­თო... და­კა­ვე­ბის ვერ­სია სა­მი­ნის­ტრო­ში კი­დევ ერთხელ შე­იც­ვა­ლა - ავ­ტო­მან­ქა­ნის გა­ტა­ცე­ბა­ში და­მა­და­ნა­შა­უ­ლეს. გა­მე­ცი­ნა: მან­ქა­ნა სახ­ლში მე­ყე­ნა. ჩემი ცხოვ­რე­ბა იცით, არც მან­ქა­ნის ქურ­დო­ბის­თვის მცა­ლია, არც არაფ­რის გული მაქვს, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბულ დე­დას შევ­ყუ­რებ, გა­მიშ­ვით და სა­ერ­თოდ დავ­ტო­ვებ სა­ქარ­თვე­ლოს-მეთ­ქი. ერთი სო­მე­ხი კაცი და­მი­პი­რის­პი­რეს - ამ­ბობ­და, თით­ქოს მას­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი მან­ქა­ნის გა­ტა­ცე­ბის მო­ნა­წი­ლე. თურ­მე ორნი იყ­ვნენ. ნა­ქურ­და­ლიც ამო­უ­ღეს, მეც მი­მა­მა­ტეს და ასე "შე­ი­კე­რა" ჩემი საქ­მე. სა­სა­მარ­თლო­ზე იმან ჩვე­ნე­ბა შეც­ვა­ლა, თქვა, - პო­ლი­ცი­ამ მა­ი­ძუ­ლა, და­მე­სა­ხე­ლე­ბი­ნეო, მაგ­რამ ამით არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა.

- ადრე ნა­სა­მარ­თლე­ვი იყა­ვით, თუ რა­ტომ სჭირ­დე­ბო­და პო­ლი­ცი­ას თქვე­ნი იზო­ლა­ცია?

- პირ­ვე­ლად 1993 წელს და­მა­კა­ვეს, ქურ­დო­ბა­სა და ია­რა­ღის უკა­ნო­ნო შე­ნახ­ვას მე­და­ვე­ბოდ­ნენ. სას­ჯელს ვიხ­დი­დი, 1999 წელს კი ძმა მო­მიკ­ლეს, ვი­ღა­ცამ უკ­ნი­დან თავ­ში ტყვია ეს­რო­ლა. მისი წლის­თა­ვი ახა­ლი გა­სუ­ლი იყო, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ჩემი მე­ო­რე ძმა სახ­ლში გარ­დაც­ვლი­ლი რომ ვი­პო­ვეთ. ცი­ხი­დან გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლეს, რად­გან ოჯა­ხის ტრა­გე­დი­ის შემ­დეგ, იქ ჩემი დარ­ჩე­ნა უაზ­რო­ბა იყო, ალ­ბათ ჭკუ­ი­დან შე­ვიშ­ლე­ბო­დი. გა­მოს­ვლის დღი­დან ჩემი ძმე­ბის - ზა­ზას და სუ­ლი­კოს მკვლე­ლებს ვე­ძებ­დი. სუ­ლი­კომ ზა­ზას მკვლე­ლო­ბის შემ­დეგ ყვე­ლას მი­მართ ნდო­ბა და­კარ­გა, სმაც და­ი­წყო. იმ სა­ბე­დის­წე­რო დღეს, ვი­ღა­ცას მის­თვის სას­მე­ლი მო­უ­ტა­ნია, ჩემს ძმას და­უ­ლე­ვია და დი­ლით გარ­დაც­ვლი­ლი ვი­პო­ვეთ. აშ­კა­რა იყო, რომ მო­წამ­ლეს... ეს საქ­მე­ე­ბი დღემ­დე გა­მო­ძი­ე­ბუ­ლი არ არის: ერთი თვით­მკვლე­ლო­ბის კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ით და­ი­ხუ­რა, მე­ო­რეს დას­კვნა­ში წე­რია, რომ გა­ურ­კვე­ველ ვი­თა­რე­ბა­შია გარ­დაც­ვლი­ლი. ამ ამ­ბე­ბის შემ­დეგ, დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბის დად­გე­ნა­სა და დას­ჯას თა­ვად ვცდი­ლობ­დი, მაგ­რამ უშე­დე­გოდ. პო­ლი­ცი­ამ ეს კარ­გად იცო­და და საქ­მე შე­მი­თი­თხნა. "კა­პე­ზე­დან" ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში წი­ნა­დღეს ვი­ყა­ვი გა­დაყ­ვა­ნი­ლი, ე.წ. ცი­ხის ბუნ­ტი რომ მოხ­და.

- კონ­კრე­ტუ­ლად გა­იხ­სე­ნეთ ის დღე.

- 26 მარ­ტის ღამე თენ­დე­ბო­და. სა­კან­ში ვი­ყა­ვი, ხმა­უ­რი რომ ატყდა. ცი­ხის რეს­პუბ­ლი­კუ­რი სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან პა­ტიმ­რე­ბის ცემა-წა­მე­ბის ხმე­ბი ის­მო­და - "რეზ­ბალ­ნი­ცა" იქვე იყო. გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ ავად­მყოფ პა­ტიმ­რებს ახა­ლა­ია სცემ­და. პა­ტიმ­რე­ბის გან­წი­რუ­ლი ხმე­ბი ის­მო­და. იქ მათი წა­მე­ბა რომ შე­ე­წყვი­ტათ, სო­ლი­და­რო­ბის ნიშ­ნად, მე­ხუ­თე სა­პყრო­ბი­ლე­ში ხმა­უ­რი ატყდა. არა­ნა­ი­რი ბუნ­ტი არ ყო­ფი­ლა - პრო­ვო­კა­ცია ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ მო­ა­წყო. ცოტა ხან­ში სრო­ლის ხმა გა­ის­მა. ცი­ხი­დან არა­ვინ გა­სუ­ლა, სნა­ი­პე­რებ­მა სა­ხუ­რა­ვი­დან პირ­და­პირ სრო­ლა რომ და­ი­წყეს და ბი­ჭე­ბი და­ხო­ცეს. ამის შემ­ხედ­ვა­რე პა­ტიმ­რე­ბი უფრო გა­გიჟ­დნენ, დიდი ხმა­უ­რი ატყდა. არ ვიცი, რო­გორ, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე კა­მე­რა ღია აღ­მოჩ­ნდა. სა­ში­ნე­ლე­ბა ტრი­ა­ლებ­და. თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნას ვცდი­ლობ­დით, ჩემ წი­ნაც ეყარ­ნენ დაჭ­რი­ლე­ბი.

- ცი­ხი­დან გაქ­ცე­ვას შე­ე­ცა­დეთ?

- ეზო­ში არა­ვინ გა­სუ­ლა, კო­რი­დორ­ში დავ­დი­ო­დით. საკ­ნე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ღია იყო. მოკ­ლეს ბი­ჭე­ბიო! - რომ გა­ის­მა, სხვა საკ­ნე­ბიც და­იმ­ტვრა. მე პირ­ველ სარ­თულ­ზე ვი­ყა­ვი და ტყვი­ე­ბის­თვის თავი რომ და­მეღ­წია, მე­ო­თხე სარ­თუ­ლის­კენ გა­ვი­ქე­ცი. ყვე­ლა მხრი­დან გვეს­როდ­ნენ. ბო­ლოს რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გაწ­ვრთნი­ლი რაზ­მი შე­მო­ვი­და - პირ­და­პირ ხელ­ყუმ­ბა­რე­ბის სრო­ლა რომ და­ი­წყეს, უკვე ვე­ღარ ვაზ­როვ­ნებ­დით. ნიღ­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ ნი­ღაბს რომ რკი­ნის ქუდს და­ა­ხუ­რავ, რო­გო­რი შე­სა­ხე­და­ვი იქ­ნე­ბა?! ვი­ღა­ცის სა­კანს შე­ვა­ფა­რე თავი, ასე­ვე მო­იქ­ცნენ სხვე­ბიც. დე­რე­ფან­ში პა­ტიმ­რის ჭა­ჭა­ნე­ბა აღარ იყო. ამ დროს და­ვი­ნა­ხე - 19 წლის ბიჭი დაჭ­რი­ლი ძირს ეგდო. არ ვიც­ნობ­დი, მერე გა­ვი­გე მისი სა­ხე­ლი - ბერ­დია ერ­ქვა. გონ­და­კარ­გუ­ლი იყო, სის­ხლის­გან იც­ლე­ბო­და. პულ­სა­ცია ჰქონ­და. ხელი მოვ­კი­დე და იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ იქა­უ­რო­ბა ია­რა­ღი­ა­ნი სპეც­რაზ­მე­ლე­ბით იყო სავ­სე, ბიჭი ხელ­ში ავიყ­ვა­ნე. დაჭ­რი­ლი მიმ­ყავ­და და სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი მირ­ტყამ­დნენ. არ ვიცი, რა ძალა მო­მე­ცა, ბიჭი ხე­ლი­დან არ გა­მიგ­დია, მე­ო­თხე სარ­თუ­ლი­დან ეზომ­დე ჩა­ვაღ­წიე, სა­დაც "სას­წრა­ფოს" მან­ქა­ნა იდგა და იქ ჩავ­სვი.

- თქვე­ნი დახ­მა­რე­ბა არა­ვის უც­დია?

- რას ამ­ბობთ. ხალ­ხმა პა­ტიმ­რე­ბი და­ხო­ცა და დაჭ­რილს გა­მო­მარ­თმევ­დნენ?! გე­უბ­ნე­ბით, ხელ­ში დაჭ­რი­ლი მე­ჭი­რა და მირ­ტყამ­დნენ! შვი­ლის პატ­რო­ნი ვარ და ბავ­შვი რო­გორ მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა?!. ცოდ­ვის ტრი­ა­ლი იყო, ირ­გვლივ სის­ხლის გუ­ბე­ე­ბი იდგა, დაჭ­რი­ლი ბი­ჭე­ბი ძირს ეყარ­ნენ, - რა შვე­ლა­ზე სა­უბ­რობთ?! თავ­ზე ლუ­ლას ადებ­დნენ და ეს­როდ­ნენ, რომ მომ­კვდა­რი­ყო.

- რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პა იმ დღეს?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი - 10-ჯერ მეტი, ვიდ­რე გა­მო­ა­ცხა­დეს.

- მერე თქვენ რა მო­ი­მოქ­მე­დეთ?

- რო­გორც კი ბიჭი "სას­წრა­ფოს" მან­ქა­ნა­ში ჩა­ვაწ­ვი­ნე, სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი შემ­დგნენ: ფე­ხებს, ხე­ლებს, "დუ­ბინ­კებს" მირ­ტყამ­დნენ. სას­ტი­კად ნა­ცე­მი უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი პუ­რის მან­ქა­ნა­ში შეგვყა­რეს, ბევ­რი დაჭ­რი­ლიც იყო. პირ­ვე­ლი 60 კაცი რომ გა­და­იყ­ვა­ნეს ორ­თა­ჭა­ლის და­უმ­თავ­რე­ბელ, მე-6 ცი­ხე­ში, მათ შო­რის მეც ვი­ყა­ვი. მერე მე­ო­რე მან­ქა­ნი­თაც მოგ­ვა­წი­ეს სხვე­ბი. ბაჩო ახა­ლა­ია იქ დაგ­ვხვდა. ეტყო­ბა, და­ე­ლოდ­ნენ, რო­დის ავი­დო­და ახა­ლა­ია და მისი ჯგუ­ფი იქ და ამის შემ­დეგ აგ­ვიყ­ვა­ნეს. მე­ხუ­თე სა­პყრო­ბი­ლე­ში, სა­დაც ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა დატ­რი­ალ­და, გა­უ­სა­მარ­თლე­ბე­ლი ხალ­ხი ვი­ჯე­ქით, არც ერთი ბრა­ლი დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი არ გვქონ­და. რომ გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს, იქაც გა­ნაგ­რძეს ჩვე­ნი ცემა-ტყე­პა. ხე­ლის გაქ­ნე­ვა ვცა­დე, მაგ­რამ ვე­ღარ მო­ვას­წა­რი, წა­ვი­ქე­ცი და ფე­ხე­ბით შემ­დგნენ. გო­ნე­ბა დავ­კარ­გე. მერე ბი­ჭებ­მა მი­თხრეს, ახა­ლა­ი­აც გირ­ტყამ­და სხვებ­თან ერ­თა­დო. დაჭ­რი­ლებ­საც არ ინ­დობ­დნენ. მერე ცა­რი­ელ საკ­ნებ­ში შეგვყა­რეს, სა­დაც არც წყა­ლი იყო, არც ლე­ი­ბი; ძირს ვე­ყა­რეთ დაჭ­რი­ლე­ბი და ნეკ­ნებ­ჩამ­ტვრე­უ­ლე­ბი. და­შა­ვე­ბუ­ლე­ბი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში არ გა­და­უყ­ვა­ნი­ათ. თით­ქმის 4 თვე ხდე­ბო­და, რო­დე­საც სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს, ესეც - დე­და­ჩე­მის ძა­ლის­ხმე­ვით: ქვე­ყა­ნა შე­ა­წუ­ხა და მო­ა­ხერ­ხა, "ემ­პა­თი­ის" ხელ­მძღვა­ნე­ლი, მა­რი­კა ჯიშ­კა­რი­ა­ნი შე­მო­ეყ­ვა­ნა. სწო­რედ მისი ძა­ლის­ხმე­ვით გა­და­მიყ­ვა­ნეს. რაც გა­და­ვი­ტა­ნე, იმის სი­ტყვე­ბით გად­მო­ცე­მა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ნეკ­ნე­ბი დამ­ტვრე­უ­ლი მქონ­და, ხერ­ხე­მა­ლი - და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, ორი­ვე მენჯ-ბარ­ძა­ყის ძვლე­ბი ჩამ­ტვრე­უ­ლი აღ­მოჩ­ნდა და კოქ­სართრო­ზი გან­ვი­თარ­და.

- 4 თვე სა­კან­ში ასე დამ­ტვრე­ულ­მა რო­გორ გა­ძე­ლით?

- ამას გაძ­ლე­ბა ჰქვია?!. ტკი­ვილს ვე­ღარ ვუძ­ლებ­დი, არც ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი მქონ­და. სიმ­წრის­გან სუნ­თქვა მეკ­ვრო­და. უკვე აე­რო­ზო­ლებ­ზე ვარ, რად­გან ჰა­ე­რის უკ­მა­რი­სო­ბა მაქვს, ყვე­ლა სხვა და­ა­ვა­დე­ბას­თან ერ­თად. ტკი­ვი­ლის­გან ვყვი­რო­დი - სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­დაყ­ვა­ნის შემ­დე­გაც არ მაძ­ლევ­დნენ ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბელს. ეს და­გამ­შვი­დებ­სო, - და თურ­მე ფსი­ქი­კუ­რად და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ავად­მყო­ფის­თვის გან­კუთ­ვნილ წა­მალს მა­ს­მევ­დნენ. არა­და, ადა­მი­ა­ნო­ბა რომ გა­მო­ე­ჩი­ნათ და მო­ე­ხე­დათ, ძვლე­ბი არ და­მეშ­ლე­ბო­და. თურ­მე ეს წამ­ლე­ბი აჩ­ქა­რებს ამ პრო­ცესს, როცა ან­თე­ბაა ორ­გა­ნიზ­მში, და ნელ-ნელა და­მე­შა­ლა ძვლე­ბი. ერთი თვის შემ­დეგ სა­წო­ლი­დან წა­მოდ­გო­მა ვე­ღარ შევ­ძე­ლი. ავ­ტე­ხე ღრი­ა­ლი. იმ წა­მალ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლიც გავ­ხდი. ვე­ღარც ვჭამ­დი. ტყუ­ილს არ ვი­ტყვი - საჭ­მე­ლი მქონ­და. ყავა, სი­გა­რე­ტი და წამ­ლე­ბი - ეს იყო ჩემი მე­ნიუ. სულ ჩა­მოვ­დნი. დე­და­ჩე­მი ითხოვ­და, ოპე­რა­ცია გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ, ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი შე­ა­წუ­ხა. მსჯავ­რდა­დე­ბუ­ლე­ბიც ასეთ დღე­ში რომ მხე­დავ­დნენ, ისი­ნიც აგ­რე­სი­უ­ლე­ბი გახ­დნენ და ითხოვ­დნენ, ჩემ­თვის მო­ე­ხე­დათ. მა­შინ ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ხელ­მძღვა­ნე­ლი ასა­თი­ა­ნი იყო. ის მი­ხა­ი­ლის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მო­ე­ლა­პა­რა­კა ექიმს და იქ გა­და­მიყ­ვა­ნეს. მე­გო­ნა, ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ფეხ­ზე დავ­დგე­ბო­დი.

- ოპე­რა­ცია მენჯ-ბარ­ძაყ­ზე ჩა­გი­ტარ­დათ?

- ჯერ ცალ ფეხ­ზე გა­მი­კე­თეს. თავს ცუ­დად ვგრძნობ­დი, ექიმს ვუ­თხა­რი, რკი­ნა ამო­მი­ვარ­და-მეთ­ქი. სუ­რა­თი გა­და­მი­ღეს და გა­მოჩ­ნდა, რომ ოპე­რა­ცი­ის დროს ჩას­მუ­ლი რკი­ნა ამო­ვარ­დნი­ლი იყო და სა­მაგ­რი ხრახ­ნი მუც­ლის­კენ იყო დაძ­რუ­ლი. ისევ გა­და­მიყ­ვა­ნეს მი­ხა­ი­ლის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ექიმ­მა თქვა, გას­წორ­დე­ბაო, და მე­ო­რე ფეხ­ზე იგი­ვე ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თა. ოპე­რა­ცი­ის დროს გული გა­მი­ჩერ­და; აპა­რატ­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლი, რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. გული ამუ­შავ­და... ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში რომ და­მაბ­რუ­ნეს, მალე ორი­ვე ფე­ხი­დან ამო­მი­ვარ­და რკი­ნე­ბი. ვყვი­რო­დი, მტკი­ო­და და ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბელს არ მაძ­ლევ­დნენ! სა­დის­ტე­ბი არი­ან, ხომ არ იცით, ხალ­ხს რას უშ­ვე­ბი­ან!.. ნელ-ნელა ჩემი ხერ­ხე­მა­ლი და­ი­შა­ლა, გვერ­დებ­ზე ძვლე­ბი აღარ მაქვს. 2 წელი და 9 თვე ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­მე­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე.

- სას­ჯე­ლი მო­ი­ხა­დეთ თუ ვა­და­ზე ადრე გა­გა­თა­ვი­სუფ­ლეს?

- სა­სა­მარ­თლომ 4 წელი და 6 თვე მო­მი­სა­ჯა. არა­და, 7 მოწ­მე მყავ­და, რომ ბაზ­რო­ბა­ზე დე­დას ვეხ­მა­რე­ბო­დი. მოწ­მე­ე­ბი და ად­ვო­კა­ტი დარ­ბა­ზი­დან გა­მიგ­დეს. ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დნი­ლი, უკვე სა­სიკ­ვდი­ლოდ გა­და­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ჯურ­ხა ლა­ბა­უ­რი იყო ცი­ხის ექი­მი, ის ძა­ლი­ან თა­ნა­მიგ­რძნობ­და. ხე­დავ­და, დღი­თი დღე რო­გორ უა­რეს­დე­ბო­და ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა. დათო კვდე­ბა და ცი­ხი­დან უნდა გა­ვა­თა­ვი­სუფ­ლო­თო, - კო­მი­სი­ა­საც მი­მარ­თა. მი­ხა­ი­ლის სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან ექი­მის დას­კვნა მჭირ­დე­ბო­და. მან და­წე­რა, ჯან­მრთე­ლი­აო, - ამ დროს ვკვდე­ბო­დი!.. მა­შინ გე­ნე­რა­ლუ­რი პრო­კუ­რო­რი ნიკა გვა­რა­მია იყო და ღა­მის 3 სა­ათ­ზე დე­და­ჩე­მი კა­ბი­ნეტ­ში შე­უ­ვარ­და: შვი­ლი მიკ­ვდე­ბა და ცი­ხი­დან გა­მო­უშ­ვიო. მან შე­ის­წავ­ლა ჩემი საქ­მე, სას­ჯე­ლი გა­და­მი­ვა­დეს და გა­მო­მიშ­ვეს. სა­კა­ცით მო­მიყ­ვა­ნეს სახ­ლში. არა­ვინ ელო­და, თუ გა­დავ­რჩე­ბო­დი... მე­ო­რე დღეს გვა­რა­მი­აც გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან, მაგ­რამ ერთი სი­კე­თე მა­ინც გა­ა­კე­თა... დღემ­დე ვუ­ჩი­ვი მი­ხა­ი­ლის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ექიმს, საქ­მე დიდი ხა­ნია, სა­სა­მარ­თლო­შია, მაგ­რამ სა­მარ­თალს ვერ მი­ვაღ­წიე.

- გა­ნა­ჩე­ნი გა­მო­ტა­ნი­ლია?

- ახლა შეც­ვა­ლა ექიმ­მა პო­ზი­ცია და ამ­ბობს, უმ­ძი­მე­სი ავად­მყო­ფი იყო და მის­თვის რო­გორ უნდა მეშ­ვე­ლაო?! მა­შინ რა­ტომ და­წე­რა, რომ ჯან­მრთე­ლი ვი­ყა­ვი?.. ცხა­დია, ის ვი­ღა­ცის და­ვა­ლე­ბას ას­რუ­ლებ­და. არ მო­ვის­ვე­ნებ, სა­ნამ არ და­ის­ჯე­ბა. რე­გუ­ლი­რე­ბის სა­ა­გენ­ტომ იმ ექიმს 42 დარ­ღვე­ვა აღ­მო­უ­ჩი­ნა, მაგ­რამ დღემ­დე და­უს­ჯე­ლია. მო­ვი­თხოვ, პა­სუ­ხი აგოს და ასე­ვე ამი­ნა­ზღა­უ­როს ის ზა­რა­ლიც, რაც მო­მა­ყე­ნა. 39 წლის კაცს ცხოვ­რე­ბა და­მინ­გრი­ეს და ეს არ უნდა შერ­ჩეთ. მეტ­საც გე­ტყვით, ჰე­პა­ტი­ტიც ამ­კი­დეს ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და ათა­შან­გიც - სპე­ცი­ა­ლუ­რად გი­კე­თე­ბენ სხვის ნემსს!.. ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, გი­ჟი­აო; რა მე­ტყო­ბა გი­ჟო­ბის?! თუ გიჟი ვი­ყა­ვი, მა­შინ რა­ტომ და­მი­ჭი­რეს, ან - სად გავ­გიჟ­დი?! მე ხომ გა­უ­საძ­ლის­მა ტკი­ვი­ლებ­მა მაქ­ცია ასე­თად. მა­გათ სა­უ­ბე­დუ­როდ გა­დავ­რჩი, უნ­დო­დათ, მოვმკვდა­რი­ყა­ვი. არ ვა­პი­რებ გა­ჩუ­მე­ბას, ყვე­ლა­ნა­ი­რი დო­კუ­მენ­ტა­ცია მაქვს. მო­სა­მარ­თლემ მი­თხრა, - საქ­მეს ხან­დაზ­მუ­ლო­ბის ვადა გა­სუ­ლი აქ­ვსო. გა­ვა­სა­ჩივ­რეთ სა­ა­პე­ლა­ცი­ო­ში; საქ­მე უკან და­უბ­რუ­ნეს ისევ იმ მო­სა­მარ­თლეს და მი­უ­თი­თეს, კა­ნო­ნის შე­სა­ბა­მი­სად გა­ნი­ხი­ლეო, მაგ­რამ დღემ­დე აჭი­ა­ნუ­რებს.

- ოპე­რა­ცია ისევ გჭირ­დე­ბათ?

- ოპე­რა­ცია კი არ მჭირ­დე­ბა, უკვე გა­დარ­ჩე­ნა მჭირ­დე­ბა: ხან კო­მა­ში ვვარ­დე­ბი, ხან - კრუნ­ჩხვა­ში. იმ­დენ­ჯერ გა­მო­ვი­ძა­ხე "სას­წრა­ფო", რომ უკვე ამიკ­რძა­ლეს იქ და­რეკ­ვა. ვე­ღარ ვუძ­ლებ ტკი­ვილს. ვი­თხოვ, ამი­ნა­ზღა­უ­რონ ყვე­ლა­ნა­ი­რი ზა­რა­ლი და მომ­ცენ კომ­პენ­სა­ცია, რომ გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვი­დე და ვიმ­კურ­ნა­ლო. უნდა გა­დავ­რჩე. დე­დას ჩემ გარ­და არა­ვინ ჰყავს. მო­სა­მარ­თლე მა­რი­ნა ცერ­ცვა­ძეს აქვს ჩემი საქ­მე გან­სა­ხილ­ვე­ლად. დე­და­ჩემ­მა მის თა­ნა­შემ­წეს და­უ­რე­კა და უთხრა, - შვი­ლი ძა­ლი­ან ცუ­დად მყავს, საქ­მე სას­წრა­ფოდ არის გან­სა­ხილ­ვე­ლი, რომ სამ­კურ­ნა­ლოდ წა­ვიყ­ვა­ნოო. იქი­დან უპა­სუ­ხეს, - მო­სა­მარ­თლეს თქვენ გარ­და ძა­ლი­ან ბევ­რი საქ­მე აქვს გან­სა­ხილ­ვე­ლიო. ასე­თია და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის ბე­დი­სად­მი. არ დავ­ნებ­დე­ბი და სი­მარ­თლეს მა­ინც მი­ვაღ­წევ. ყვე­ლას­თან მაქვს შე­კი­თხვე­ბი: სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის დე­პარ­ტა­მენ­ტთან სხვა შე­კი­თხვე­ბი მაქვს, იმას­თა­ნაც მაქვს კი­თხვე­ბი, ვინც უდა­ნა­შა­უ­ლოდ და­მი­ჭი­რა, იმას­თა­ნაც, ვინც უკა­ნო­ნოდ გა­მა­სა­მარ­თლა, იმას­თა­ნაც, ვინც ნეკ­ნე­ბი ჩა­მიმ­ტვრია. მთა­ვა­რი კი­თხვაც არ მას­ვე­ნებს - ვინ არის და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ჩემი ოჯა­ხის გა­წყვე­ტით? ყვე­ლა ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი უნდა მი­ვი­ღო, მაგ­რამ აქამ­დე რომ მი­ვი­დე, ჯერ ფეხ­ზე უნდა დავ­დგე...

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)