რატი წი­თე­ლა­ძე აღ­მო­სავ­ლუ­რი ორ­თაბ­რძო­ლის თით­ქმის ყვე­ლა სა­ხე­ო­ბა­ში გახ­და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი, მაგ­რამ ორი წლის წინ სპორ­ტს თავი და­ა­ნე­ბა და მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­და­წყვი­ტა. "რე­ი­ტინ­გში" გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ­მა ინ­ტერ­ვი­უმ მას პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­უ­ტა­ნა და ახლა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" ანი ჯა­ჯა­ნი­ძეს­თან ერ­თად ცდი­ლობს და­ამ­ტკი­ცოს, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლაფ­რის მიღ­წე­ვა შე­იძ­ლე­ბა, თუ, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან მო­ინ­დო­მებ.

- რატი, რად­გან პრო­ექტ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ობ, გა­მო­დის, ვარ­სკვლა­ვი ყო­ფილ­ხარ. რამ­დე­ნად მი­იჩ­ნევ თავს ვარ­სკვლა­ვად?

- ამ თე­მა­ზე სა­ერ­თოდ არ მი­ფიქ­რია და არც მა­დარ­დებს. ეს ჩემი გა­და­სა­წყვე­ტი არ იყო. ბო­დი­ში, მაგ­რამ თქვენს შე­კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი არ მაქვს. მინ­და "რე­ი­ტინგს" დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო. "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" რომ ვარ, ეს თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ახლა ვფიქ­რობ, მა­შინ ცუ­დად მო­ვი­ქე­ცი, გუ­ლახ­დი­ლი ინ­ტერ­ვიუ რომ მი­ვე­ცი თქვენს ჟურ­ნალს. არ უნდა მეთ­ქვა, რომ სექსში დიდ ფულს მთა­ვა­ზობ­დნენ, მაგ­რამ ამ სკან­და­ლის მერე გავ­ხდი პო­პუ­ლა­რუ­ლი. მა­შინ სი­მარ­თლე ვთქვი, მაგ­რამ ახლა ამ სი­მარ­თლეს აღარ ვი­ტყო­დი. ამის შემ­დეგ პი­რა­დულ­ზე აღარ ვლა­პა­რა­კობ.

- სკან­და­ლი შენ გარ­შე­მო გრძელ­დე­ბა. ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ან­მა თქვე­ნი ცეკ­ვის შემ­დეგ და­ი­ჟი­ნა, რომ შენ და ანის ერ­თმა­ნე­თი მოგ­წონთ...

რატი:

- ვუ­თხა­რი, მე­უღ­ლე ჰყავს-მეთ­ქი, მაგ­რამ ტექ­ნი­კუ­რი ხარ­ვე­ზი იყო, ვერ გა­ი­გო, რა ვთქვი და კი­დევ გა­ი­მე­ო­რა, ზუს­ტად ვიცი, ერ­თმა­ნე­თი მოგ­წონ­თო.

ანი:

- მერე ბო­დი­ში მო­ი­ხა­და. თქვა, აშ­კა­რად კარ­გად იცეკ­ვეთ, რაც ჩა­ნა­ფიქ­რი იყო, ჩვე­ნამ­დე მო­ი­ტა­ნეთ, რა­მაც მა­ფიქ­რე­ბი­ნა, რომ ერ­თმა­ნე­თი მოგ­წონ­თო.

რატი:

- ჩვე­ნი ცეკ­ვის შემ­დეგ მა­ლე­ვე სა­რეკ­ლა­მო პა­უ­ზა იყო. ნა­ნუ­კა მო­ვი­და და მი­თხრა, დე­და­ჩემ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ ანის ქმა­რი ჰყო­ლი­აო... ბოლო ექ­ვსი თვე ძა­ლი­ან შე­ვიც­ვა­ლე. ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი არ მი­მი­ცია. სა­კუ­თარ თავ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი. ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც დავ­თან­ხმდე­ბო­დი, ეს იყო სა­ხალ­ხო შო­უ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. სხვა შო­უ­ში არ მი­ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. სა­კუ­თარ თავ­ზე ბევ­რს ვმუ­შა­ობ და ძა­ლი­ან მე­წყი­ნა, რომ ჩვე­ნი ცეკ­ვა კი არა, ჩემი და ანის პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბა გახ­და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. თუმ­ცა ვი­ცო­დი, რომ პირ­ვე­ლად რო­გორ კარ­გა­დაც უნდა მე­ცეკ­ვა, ხალ­ხი ისე ვერ აღიქ­ვამ­და.

- ანი, შენ­მა მე­უღ­ლემ რა თქვა ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე?

- (იცი­ნის) ჩემი მე­უღ­ლე გი­ორ­გი რუ­ხა­ძე მო­ცეკ­ვა­ვეა, ამი­ტომ ასეთ რა­მე­ზე რე­აქ­ცია არ აქვს. ეჭ­ვი­ა­ნი არაა. რა­ტის და გი­ორ­გის კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ. წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, ჩემ­სა და რა­ტის შო­რის რა­ი­მე ხდე­ბო­დეს, ჩვენ ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ.

რატი:

- შე­ვე­ცა­დეთ, რაც შე­იძ­ლე­ბა, კარ­გად შეგ­ვეს­რუ­ლე­ბი­ნა ცეკ­ვა და არ გვე­ფიქ­რა იმა­ზე, მე­უღ­ლე ჰყავს თუ არა. ასე ვიქ­ნე­ბით მე და ანი ყვე­ლა ცეკ­ვა­ში.

ანი:

- მოკ­ლედ ვი­ტყვით, რომ ჩვენ შო­რის არა­ფე­რი ხდე­ბა. მყავს მე­უღ­ლე და სხვა და­ნარ­ჩენ­ზე ლა­პა­რა­კი ზედ­მე­ტია. ჩემი მე­უღ­ლე ეს­წრე­ბო­და "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებს". გა­და­ცე­მის მერე ვი­ლა­პა­რა­კეთ და ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვარ­კვი­ეთ. ამ ამ­ბავ­ზე ვი­ცი­ნო­დით და ვმხი­ა­რუ­ლობ­დით.

რატი:

- ად­ვი­ლი არ ვარ სა­ურ­თი­ერ­თოდ. მე­უღ­ლე რომც არ ჰყო­ლო­და ანის, საქ­მეს და პი­რად ურ­თი­ერ­თო­ბას ერ­თმა­ნეთ­ში არ ავუ­რევ­დი. მე და ანი თით­ქმის მთე­ლი დღე ერ­თად ვართ და ცეკ­ვა­ში ვრე­პე­ტი­ცი­ობთ. ბევ­რს ვღა­და­ობთ. მარ­თლა კარ­გად ვართ ერ­თმა­ნეთ­თან. თუ ვინ­მე იტყვის, კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქ­ვსო, ის გა­და­ამ­რავ­ლეთ ორ­მოც­და­ა­თი ათას­ზე და მიხ­ვდე­ბით, რო­გო­რი მე­გობ­რო­ბა გვაქვს მე და ანის. მას ეს­მის ჩემი და ჩემი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბის. ცეკ­ვა­შიც კარ­გად ვუ­გებთ. თან ცოტა ეში­ნია ჩემი. თუ ვერ გა­მი­გებს, შე­იძ­ლე­ბა ჩა­ვარ­ტყა.

ანი:

- ხუმ­რობს. რატი, შე­იძ­ლე­ბა შენი ნათ­ქვა­მი ვინ­მემ და­ი­ჯე­როს.

რატი:

- მარ­თლა ვხუმ­რობ. პი­რი­ქით ხდე­ბა. ანი მაჩ­მო­რებს ხოლ­მე.

- ანი, შენ­ზე რას გვე­ტყვი?

- 21 წლის ვარ. 5 წლი­დან ვცეკ­ვავ. დე­დი­კო იყო ჩემი პირ­ვე­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, შემ­დეგ სხვა­დას­ხვა პე­და­გო­გი მყავ­და. ჩემი მე­უღ­ლე ჩემი მე­წყვი­ლეა.

- ერ­თმა­ნე­თი ამ პრო­ექ­ტში გა­ი­ცანთ, რო­გორც ვიცი...

რატი:

- დიახ, პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა რომ შე­მომ­თა­ვა­ზეს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვი­ყა­ვი. ტე­ლე­ფო­ნი არ მაქვს და ყვე­ლა ჩემი მე­გობ­რის სა­შუ­ა­ლე­ბით მი­კავ­შირ­დე­ბა. უკვე ორი წე­ლია, მო­ბი­ლუ­რი არ მაქვს. როცა საქ­მეს ვა­კე­თებ, არ მინ­და, რა­მემ ხელი შე­მი­შა­ლოს. მხო­ლოდ "ფე­ის­ბუ­ქით" ხერ­ხდე­ბა ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბა. მე­გო­ბარ­მა მომ­წე­რა, უნ­დათ, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. დავ­რე­კე გა­და­ცე­მა­ში და ვუ­თხა­რი, თა­ნახ­მა ვარ, მხო­ლოდ ერთი თხოვ­ნა მაქვს, მე­უღ­ლე არ ჰყავ­დეს ჩემს მე­წყვი­ლეს-მეთ­ქი. ოღონდ და­თან­ხმდი და არ ეყო­ლე­ბაო. ჩა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში, კონ­ტრაქ­ტზე ხელი მო­ვა­წე­რე და ხუმ­რო­ბით ვთქვი, იმე­დია, მე­უღ­ლე არ ჰყავს-მეთ­ქი. კი, ჰყავ­სო, მი­თხრეს. თა­ვი­დან ვერ ვი­ჯე­რებ­დი, ბო­ლოს კი აღ­მოჩ­ნდა, რომ მხო­ლოდ ჩემს მე­წყვი­ლეს ჰყავს მე­უღ­ლე. შოკ­ში ჩავ­ვარ­დი. ვერ მო­ვით­მი­ნე, სა­ნამ ანის პი­რა­დად ვნა­ხავ­დი, ვუ­თხა­რი, სუ­რა­თი მაჩ­ვე­ნეთ, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა ჩემი პარტნი­ო­რი-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ მაჩ­ვე­ნეს. ვი­ფიქ­რე, მა­ხინ­ჯი ხომ არ არის-მეთ­ქი. ვამ­ბობ­დი, ჩემ­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ვის­თან ვი­ცეკ­ვებ, თუ არ მო­მე­წო­ნე­ბო­და, გუ­ლით ვერ ვი­ცეკ­ვებ­დი. პირ­ვე­ლად რომ მო­ვი­და ანი პრო­ექ­ტში, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ ის იყო ჩემი მე­წყვი­ლე. ხელ­ზე მა­შინ­ვე შევ­ნიშ­ნე სა­ქორ­წი­ნო ბე­ჭე­დი. თა­ნაც, ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით და­აგ­ვი­ა­ნა მოს­ვლა და ვი­ფიქ­რე, ეს ვინ შემ­ხვდა, თან გა­თხო­ვი­ლია და თან აგ­ვი­ა­ნებს-მეთ­ქი.

ანი:

- თქვი, მას მერე რო­გორ ვიქ­ცე­ვი.

რატი:

- შემ­დეგ ერთხე­ლაც არ და­უგ­ვი­ა­ნია.

ანი:

- წინა დღე­ებ­ში რამ­დენ­ჯერ­მე დაგ­ვი­ბა­რეს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. ყო­ველ­თვის ადრე მივ­დი­ო­დი, სხვე­ბი აგ­ვი­ა­ნებ­დნენ. მერე ვი­ფიქ­რე, ახ­ლაც ასე იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი და ამ­ჯე­რად უკვე მე და­ვიგ­ვი­ა­ნე და დამ­ხვდა პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი, რატი, რო­მელ­მაც პირ­ვე­ლი­ვე შეხ­ვედ­რი­სას მი­საყ­ვე­დუ­რა. ახლა რომ იგ­ვი­ა­ნებ, მერე რაღა იქ­ნე­ბაო.

- რატი, რა­ტომ არ გინ­დო­და, შენს მე­წყვი­ლეს ქმა­რი ჰყო­ლო­და?

- როცა ქმა­რი და შვი­ლე­ბი ჰყავს, რთუ­ლია, ცეკ­ვა პირ­ველ ად­გი­ლას და­ა­ყე­ნოს. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი და ოჯა­ხი ხში­რად ერ­თმა­ნეთ­ში ერე­ვათ. ამი­ტო­მაც მინ­დო­და, ჩემი მე­წყვი­ლე თა­ვი­სუ­ფა­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. თან მინ­დო­და, მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში დიდ­ხანს გვე­ვარ­ჯი­შა. თუმ­ცა გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც არის. ანი ამ შემ­თხვე­ვა­ში გა­მო­ნაკ­ლი­სია და ჩემი ეს მო­საზ­რე­ბა მას­ზე არ გავ­რცელ­და. სულ ერ­თად ვართ და სულ ვვარ­ჯი­შობთ.

- ანი, სა­ნამ პი­რა­დად შეხ­ვდე­ბო­დი რა­ტის, თუ იცო­დი, ვინ იყო. რა აზრი გქონ­და მას­ზე?

- "იმედ­ში" პირ­ვე­ლად რომ მი­ვე­დი, ჩვე­ნი მე­წყვი­ლე­ე­ბის ფო­ტო­ე­ბი გვაჩ­ვე­ნეს. ჩემი ფოტო შავ-თეთ­რი იყო, პას­პორ­ტი­დან ამო­ბეჭ­დი­ლი.

რატი:

- (იცი­ნის) რო­გორც ჩანს, ამი­ტო­მაც არ მაჩ­ვე­ნეს შენი ფოტო.

ანი:

- (იცი­ნის) ალ­ბათ. ჩემს ფო­ტო­ზე სტეპ­ლე­რით რა­ტის სუ­რა­თი იყო დაკ­რუ­ლი. რომ დავ­ხე­დე, რო­გო­რი ტანი ჰქონ­და, ვა­ი­მე-მეთ­ქი, ვთქვი. ასე­თი რე­აქ­ცია რა­ტომ გაქ­ვსო, მკი­თხეს. იმი­ტომ შე­ვი­ცხა­დე, რომ და­კუნ­თუ­ლი ბი­ჭე­ბი სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს, რო­გორც წესი, ვერ ცეკ­ვა­ვენ. და­მა­წყნა­რეს, ეს ბიჭი შპა­გატ­შიც ჯდე­ბა და რა­საც მიზ­ნად და­ი­სა­ხავს, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­აღ­წევ­სო. სი­მარ­თლე თუ გინ­დათ, რატი წი­თე­ლა­ძის გვა­რი და სა­ხე­ლი გა­გო­ნი­ლი არ მქონ­და. სახ­ლში რომ მი­ვე­დი, ვთქვი, წი­თე­ლაშ­ვილ­თან ერ­თად ვი­ცეკ­ვებ-მეთ­ქი. სა­ერ­თოდ არ ვი­ცო­დი, ვინ იყო რატი. მერე ინ­ტერ­ნეტ­ში "პრო­ფი­ლი" და "ასი გრა­დუ­სი ცელ­სი­უ­სი" ვნა­ხე, სა­დაც ის მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და მე­ო­რე დღეს რა­ტი­ზე ინ­ფორ­მა­ცი­ით აღ­ჭურ­ვი­ლი გა­მოვ­ცხად­დი.

რატი:

- ვი­ცო­დი, ვინც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ჩემი მე­წყვი­ლე, ჩვენ­ზე ჭო­რა­ო­ბას მა­ინც და­ი­წყებ­დნენ, ერ­თმა­ნე­თი მოს­წონ­თო. არ ვამ­ბობ, რომ ძა­ლი­ან მა­გა­რი "როჟა" ვარ. უბ­რა­ლოდ, სულ ასე ხდე­ბა და ახ­ლაც ასე მოხ­და. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, თუ ჩემს მე­წყვი­ლეს­თან კარ­გად ვი­ცეკ­ვებ­დი, ჩვენ­ზე ჭო­რე­ბი აგორ­დე­ბო­და და მარ­თლაც ასე მოხ­და.

- რატი, ცეკ­ვა ყო­ველ­თვის გე­ხერ­ხე­ბო­და?

- არა, ქორ­წი­ლებ­ში, კლუ­ბებ­ში და ქე­ი­ფებ­ზე სა­ერ­თოდ არ დავ­დი­ვარ. ია ფა­რუ­ლა­ვა მე­უბ­ნე­ბა, გა­მოქ­ვა­ბულ­ში ცხოვ­რო­ბო. ზოგს შე­იძ­ლე­ბა გა­რე­წა­რი ვე­გო­ნო, მაგ­რამ ასე ნამ­დვი­ლად არაა.

- ვინც კლუ­ბებ­ში ერ­თო­ბა, ან ქე­ი­ფი უყ­ვარს, გა­რე­წა­რი რა­ტომ უნდა ეგო­ნოთ?

- ჰგო­ნი­ათ, კლუ­ბებ­ში დავ­დი­ვარ და სექსში ფულს მთა­ვა­ზო­ბენ. ფუ­ლის გამო ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია. რა­ი­მე პრო­ექ­ტებ­ში რომ ვი­ღებ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას, ფულს მა­ში­ნაც არ ვი­ღებ. არ მიყ­ვარს ფულ­თან შე­ხე­ბა. პი­რა­დად მე არა­ნა­ი­რი ხელ­ფა­სი არ მაქვს და არც ფული მაქვს.

- რო­გორ ცხოვ­რობ?

- მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ვარ. ბინა არ მაქვს თბი­ლის­ში. არა­ვინ მყავს არც ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში, არც ჟურ­ნა­ლებ­ში და არც მთავ­რო­ბა­ში. და­ვი­ბა­დე თურ­ქე­თის სა­ზღვარ­ზე. ჩემი მშობ­ლე­ბი ახ­ლაც იქ ცხოვ­რო­ბენ. ჩემ­ზე ბევ­რი ცუ­დად იმი­ტომ ფიქ­რობს, რომ კარ­გად არ მიც­ნო­ბენ. "ცე­კა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" ყვე­ლა კარ­გა­დაა ჩემ­თან, ისე­თი გა­მიც­ნეს, რო­გო­რიც რე­ა­ლუ­რად ვარ.

- რო­გორც ია ფა­რუ­ლა­ვა ამ­ბობს, გა­მოქ­ვა­ბულ­ში ცხოვ­რე­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე?

- ასე დიდი ხა­ნია ვცხოვ­რობ. მა­ნამ­დე კლუ­ბებ­ში დავ­დი­ო­დი. დიდი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი. ბევ­რი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი ცხოვ­რე­ბა­ში. თუმ­ცა­ღა ამ შეც­დო­მებ­მა და არას­წორ­მა ნა­ბი­ჯებ­მა მო­მიყ­ვა­ნა დღემ­დე. შეც­დო­მას ყვე­ლა უშ­ვებს და ყვე­ლა ეცე­მა, მთა­ვა­რია, და­ცე­მუ­ლი რო­გორ ად­გე­ბი. ჩემს შეც­დო­მებს ყო­ველ­თვის ვა­ღი­ა­რებ. პი­რა­დულ­ზეც არ უნდა მე­ლა­პა­რა­კა. მაგ­რამ ასე მოხ­და და კარ­გი იყო თუ ცუდი, ახლა უფრო მა­ღალ დო­ნე­ზე ვდგა­ვარ და უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რა­ღა­ცე­ბის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია. ყვე­ლა­ფე­რი გა­დავ­ლა­ხე. დღე­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი ვვარ­ჯი­შობ. სახ­ლში რომ მივ­დი­ვარ ცეკ­ვის რე­პე­ტი­ცი­ი­დან, კი­დევ ვვარ­ჯი­შობ, კუნ­თე­ბი ფორ­მა­ში რომ მქონ­დეს. ამის შემ­დეგ კი­დევ სად­მე რომ წა­ვი­დე, რო­ბო­ტი უნდა ვიყო. გარ­და ამი­სა, ფილ­მს ვი­ღებთ მე­გობ­რე­ბი და გარ­თო­ბის­თვის სა­ერ­თოდ ვერ ვიც­ლი. ამ ყვე­ლა­ფერს ფუ­ლის გამო არ ვა­კე­თებ. მიყ­ვარს ცეკ­ვა და ვცეკ­ვავ. ორი წე­ლია, სპორ­ტსმე­ნი აღარ ვარ. მივ­ხვდი, რომ სა­კუ­თარ თავს უნდა აჯო­ბო, არ უნდა გა­მოხ­ვი­დე და რინგზე ვი­ღა­ცე­ბი არ უნდა სცე­მო. არ ვამ­ბობ, რომ ეს ცუ­დია, უბ­რა­ლოდ, ეს ჩემს ბუ­ნე­ბა­ში არ ჯდე­ბო­და. ახლა მსა­ხი­ო­ბი ვარ, ერთ-ერთი ქარ­თუ­ლი სტუ­დი­ის სახე. ფილმზე და კლიპ­ზე ვმუ­შა­ობ. გარ­და ამი­სა, სულ ვამ­ბობ, რომ ჰო­ლი­ვუდ­ში მინ­და წა­ვი­დე. უბ­რა­ლოდ, დრო­ის ფაქ­ტო­რია ჩემი სურ­ვი­ლის ას­რუ­ლე­ბა. 16 წელი დამ­ჭირ­და, რომ მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი გავმხდა­რი­ყა­ვი. ვიცი, რომ ჰო­ლი­ვუ­დი და მსა­ხი­ო­ბო­ბა ბევ­რად მაღ­ლა დგას და რამ­დე­ნი წე­ლიც უნდა დამ­ჭირ­დეს, ამ მიზ­ნის­კენ სვლი­სას არ გავ­ჩერ­დე­ბი. გა­მო­მი­ვა თუ არ გა­მო­მი­ვა, ეს უკვე სხვა საქ­მეა. ვიცი, რომ თავს არ დავ­ზო­გავ. ახ­ლაც, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" თავს არ დავ­ზო­გავ და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ კარ­გად ვი­ცეკ­ვო.

- ია ფა­რუ­ლა­ვამ ერთხელ "დღის შო­უ­ში" მკლა­ვის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა გა­გი­ზო­მა. შენ რა­ტომ­ღაც ამ დროს მო­რი­დე­ბუ­ლი იყა­ვი და თავი უხერ­ხუ­ლად იგ­რძე­ნი. რო­გორც ჩანს, არ გიყ­ვარს, როცა შენს და­კუნ­თულ სხე­ულ­ზე ამახ­ვი­ლე­ბენ ყუ­რა­დღე­ბას...

- გული მწყდე­ბა, რომ რაც უნდა გა­ვა­კე­თო, მა­ინც ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­სა და სექ­სუ­ა­ლუ­რო­ბა­ზე ამახ­ვი­ლე­ბენ ყუ­რა­დღე­ბას.

- სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბით კმა­ყო­ფი­ლი ხარ? იამ თქვა, 50 სან­ტი­მეტ­რი აქვს მკლა­ვის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბაო.

- ცოტა შე­ე­შა­ლა, 50 არაა (იცი­ნის). თუმ­ცა არც იმას ვი­ტყვი, რამ­დე­ნია.

ანი:

- ნა­ხეთ, ჩემი ორი­ვე ხე­ლის მტე­ვა­ნი ვერ სწვდე­ბა (იცი­ნი­ან).

რატი:

- თუ მო­მინ­დე­ბა სხვა­ნა­ი­რი ტანი, სხვა ვარ­ჯი­შებს გა­ვა­კე­თებ. ახლა ვა­კე­თებ ისეთ ვარ­ჯი­შებს, რომ ასე­თი ტანი მქონ­დეს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რო­მელ ტუ­რამ­დე მიხ­ვალთ?

- გუ­ლახ­დი­ლად გე­ტყვით, ამა­ზე არ მი­ფიქ­რია. არც ვიცი, რო­მელ ნო­მერ­ზე უნდა და­მი­მე­სი­ჯონ. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, ჩვენ ვი­სი­ა­მოვ­ნოთ ცეკ­ვით.

ანი:

- ჩვენ ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებთ, რომ ხალ­ხს მო­ე­წო­ნოს ჩვე­ნი ცეკ­ვა და დაგ­ვი­მე­სი­ჯონ.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)