მო­დე­ლი მა­რი­ტა ჯა­ნა­შია სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში აქ­ტი­უ­რად გა­მო­ხა­ტავ­და სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბას მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებ­ზე, პირ­ველ ოქ­ტომ­ბერს, მას შემ­დეგ, რაც წი­ნას­წა­რი შე­დე­გე­ბი გა­მო­ცხად­და, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" დრო­შა­შე­მოხ­ვე­უ­ლი მა­რი­ტა ქუ­ჩა­ში გა­ვი­და და გა­მარ­ჯვე­ბა იზე­ი­მა. იმის გამო, რომ ქვე­ყა­ნა­ში ნელ-ნელა სიმ­შვი­დე ისად­გუ­რებს, ჩვენც ნელ-ნელა ვუბ­რუნ­დე­ბით ჩვენს ფორ­მატს, ამი­ტომ მა­რი­ტას გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის გარ­და "ცხოვ­რე­ბის სტილ­ზეც" ვე­სა­უბ­რეთ.

- რო­გორც უმ­რავ­ლე­სო­ბა, შენც აღ­შფო­თე­ბუ­ლი იყა­ვი მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნე­ბით და აქ­ტი­უ­რად აფიქ­სი­რებ­დი შენს მო­საზ­რე­ბებს "ფე­ის­ბუ­ქის" მეშ­ვე­ო­ბით. წერ­დი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი იყო სა­ში­ნე­ლე­ბა და "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" ხე­ლი­სუფ­ლე­ბი­დან უნდა წა­სუ­ლი­ყო. ამის ფონ­ზე არც გამ­კვირ­ვე­ბია, რომ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" გა­მარ­ჯვე­ბა იზე­ი­მე...

- რა თქმა უნდა, გა­მი­ხარ­და ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის გა­მარ­ჯვე­ბა და ეს გა­მოვ­ხა­ტე კი­დეც. სო­ფე­ლი მაქვს სა­ჩხე­რე­ში, ეს ის ად­გი­ლია, რო­მელ­ზეც ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა უკვე დიდი ხა­ნია ზრუ­ნავს. სა­ჩხე­რე­ში ნე­ბის­მი­ერ გამ­ვლელს ბი­ძი­ნა­ზე რამე რომ ჰკი­თხოთ, შე­იძ­ლე­ბა ტი­რი­ლი და­ი­წყოს, ისე უყ­ვართ იქ ეს ადა­მი­ა­ნი, მეც ყო­ველ­თვის დიდ პა­ტივს ვცემ­დი, მა­ნამ­დეც, სა­ნამ პო­ლი­ტი­კა­ში მო­ვი­დო­და. ჩემი აზ­რით, მისი ეს ნა­ბი­ჯი სწო­რია, სხვაგ­ვა­რად არ შე­იძ­ლე­ბო­და. "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ახლა ისევ "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" გვე­ყო­ლე­ბო­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში, ხომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და მათი მმარ­თვე­ლო­ბა და­უს­რუ­ლებ­ლად გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო? გა­სა­გე­ბია, რომ ბი­ძი­ნა­საც ჰყავს რამ­დე­ნი­მე ძვე­ლი კად­რი, მაგ­რამ ჩვენ­თვის ისი­ნიც ახ­ლე­ბი იქ­ნე­ბი­ან ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში, ახა­ლი ძალა სჭირ­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა იმ­დე­ნი კარ­გი გა­ა­კე­თა სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ახლა რამე ავ­ნოს ქვე­ყა­ნას. კარ­გად მეს­მის მა­თიც, ვი­საც აში­ნებთ სი­ახ­ლე, ისი­ნი ამ­დე­ნი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ინერ­ცი­ით ცხოვ­რობ­დნენ, ახლა კი მო­ვი­და ახა­ლი ძალა და ეს აში­ნებთ, ალ­ბათ ეს ბუ­ნებ­რი­ვი გრძნო­ბაა. არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე შექ­მნი­ლი ვი­თა­რე­ბის გამო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ისე­თი სა­ხე­ე­ბით და­დი­ო­და, მე­ში­ნო­და, ყვე­ლა იღ­რი­ნე­ბო­და, მას შემ­დეგ, რაც გა­ი­გეს, რომ მე "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" ვუ­ჭერ­დი მხარს, "ფე­ის­ბუქ­ზე" მე­გობ­რე­ბი გა­მი­ნა­ხევ­რდა (იღი­მე­ბა).

- შენ თვი­თონ­ვე და­წე­რე, ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის მხარ­დამ­ჭე­რებ­მა თქვე­ნი ხე­ლით ამომ­შა­ლეთ მე­გობ­რე­ბი­და­ნო...

- კი, ეს მა­შინ დავ­წე­რე, როცა პა­ტიმ­რე­ბის კად­რე­ბი გავ­რცელ­და, რად­გან ზოგი ამ­ბობ­და, მერე რა მოხ­და, მსგავ­სი ფაქ­ტე­ბი სხვა­გა­ნაც ფიქ­სირ­დე­ბაო. შე­იძ­ლე­ბა სად­მე ასე­თი რამ მარ­თლაც ხდე­ბა, მაგ­რამ იქ პა­ტიმ­რებს შო­რის ხდე­ბა ეს სი­სა­ძაგ­ლე და არა სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბის მხრი­დან. იმ­დე­ნად იმოქ­მე­და ამ ვი­დე­ო­ე­ბის კად­რებ­მაც კი, რომ ის­ტე­რი­კა­ში ჩავ­ვარ­დი, დღე და ღამე ვტი­რო­დი, მთლი­ა­ნად ვი­დე­ო­ე­ბი არც კი მი­ნა­ხავს, რომ მე­ნა­ხა, ალ­ბათ მოვ­კვდე­ბო­დი. მერე "ქდმ"-ს სა­რეკ­ლა­მო რგოლ­ში მოვ­კა­რი თვა­ლი ნა­წყვე­ტებს იმ სა­ში­ნე­ლი ვი­დე­ო­ე­ბი­დან და სა­ერ­თოდ გავ­ნად­გურ­დი. რომ ამ­ბო­ბენ, არ იცო­და პრე­ზი­დენ­ტმაო, ეს სა­მარ­ცხვი­ნო არ არის? ის ხომ იცის, მას­ზე ვინ რა თქვა, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" აქ­ცი­ა­ზე ვინ იყო მი­სუ­ლი და ამ­ხე­ლა სი­სას­ტი­კის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცო­და? ამას ვერ და­ვი­ჯე­რებ და თუ ასე­თი რამ გა­ე­პა­რა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, ეს მის სი­სუს­ტე­ზე მი­უ­თი­თებს. როცა ქვე­ყა­ნას ამ­ხე­ლა პრობ­ლე­მა აქვს და ასე­თი სა­ში­ნე­ლე­ბა ხდე­ბა, გზე­ბის და­გე­ბა­ზე არ უნდა მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დე, ჯერ მსგავ­სი ფაქ­ტე­ბი გა­მო­ას­წო­რე და გზებს რო­გორ­მე გა­და­ვი­ტანთ.

- მოდი, პო­ლი­ტი­კურ თე­მას ჩა­მოვ­შორ­დეთ და შენ შე­სა­ხებ მოგ­ვი­ყე­ვი. რო­გორც ინ­ტერ­ვი­უს და­წყე­ბამ­დე მი­თხა­რი, შენს ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლე­ე­ბია, ბან­კი­დან წა­მო­სულ­ხარ და ახლა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ...

- სა­ნამ მო­დე­ლო­ბას და­ვი­წყებ­დი, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და სა­ბან­კო საქ­მე და ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ მერე გა­რე­მო­ე­ბე­ბის გამო გა­და­ვი­ფიქ­რე და ჩა­ვა­ბა­რე თე­ატ­რა­ლურ­ში, ორი წლის წინ ავი­ღე აკა­დე­მი­უ­რი და შე­ვი­ჩე­რე სტუ­დენ­ტის სტა­ტუ­სი, რად­გან მო­დე­ლად სა­ზღვარ­გა­რეთ მივ­დი­ო­დი სა­მუ­შა­ოდ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის­თა­ნა­ვე ჩემი მე­გობ­რის მა­მამ შე­მომ­თა­ვა­ზა ბან­კში მუ­შა­ო­ბა, დავ­თან­ხმდი და დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, ვის­წავ­ლე ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რაც ყო­ველ­თვის გა­მო­მად­გე­ბა. ახლა სწავ­ლას ვაგ­რძე­ლებ თე­ატ­რა­ლურ­ში. მე­ო­რე კურ­სის ნაც­ვლად ისევ პირ­ველ­ზე, გიზო ჟორ­და­ნი­ას ჯგუფ­ში ვჯდე­ბი, მი­მაჩ­ნია, რომ ამ ადა­მი­ა­ნის­გან ბევრ კარ­გს ვის­წავ­ლი და ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე ყვე­ლა­ფე­რი ისევ თა­ვი­დან და­ვი­წყო. სწავ­ლას ბან­კში მუ­შა­ო­ბას ვერ შე­ვუ­თავ­სებ­დი, ამი­ტომ ბან­კი­დან წა­მო­ვე­დი, მუ­შა­ო­ბა "მი­უ­ზიკ ბოქსში" და­ვი­წყე. გა­და­ცე­მა "ფე­შენ თა­ი­მის" წამ­ყვა­ნი ვარ.

- რა ტი­პის გა­და­ცე­მაა?

- ჩვენს გა­და­ცე­მა­ში რეკ­ლა­მას ვუ­კე­თებთ ამა თუ იმ მა­ღა­ზი­ას, სი­ლა­მა­ზის სა­ლონს, ეს­თე­ტი­კის ცენ­ტრს. მივ­დი­ვარ, მა­ყუ­რე­ბელს ვაჩ­ვე­ნებ, რო­გო­რი პრო­დუქ­ცია აქვთ, რა ჯდე­ბა მათი მომ­სა­ხუ­რე­ბა. ასე რომ, თუ გა­ინ­ტე­რე­სებთ, რა ხდე­ბა ქარ­თულ მა­ღა­ზი­ებ­ში, ჩვე­ნი გა­და­ცე­მის მეშ­ვე­ო­ბით შე­იძ­ლე­ბა სახ­ლი­დან გა­უს­ვლე­ლად გა­ერ­კვეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. სხვა­თა შო­რის, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სწო­რედ ამ გა­და­ცე­მის მეშ­ვე­ო­ბით მოვ­ხვდი, გა­და­ღე­ბა­ზე ვი­ყა­ვი, იმ დროს ქეთი ოქ­რუ­აშ­ვილს მიჰ­ყავ­და "ფე­შენ თა­ი­მი" და სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით მი­თხრა, მე სხვა გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნი ვარ, ახლა ამ გა­და­ცე­მას წამ­ყვა­ნი არ ჰყავს და მე ვმუ­შა­ობ მას­ზეო. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ეს სფე­რო, და­ვუ­კავ­შირ­დი ლიზა ვა­და­ჭ­კო­რი­ას და ვუ­თხა­რი, წამ­ყვა­ნის პო­ზი­ცი­ა­ზე ვა­კან­სია თუ გა­მო­გიჩ­ნდე­ბათ, გა­მით­ვა­ლის­წი­ნეთ-მეთ­ქი, მან კი მა­შინ­ვე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და­მი­ბა­რა... ჩავ­წე­რეთ საც­დე­ლი გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც გა­ვი­და ეთერ­ში და მას შემ­დეგ ამ გა­და­ცე­მა­ზე ვმუ­შა­ობ. ერ­თა­დერ­თი, რას­თან შე­გუ­ე­ბაც ცოტა გა­მი­ჭირ­და, სა­უბ­რის მა­ნე­რა იყო, მე სწრა­ფად ვლა­პა­რა­კობ, ტე­ლე­ვი­ზი­ას კი უფრო გა­მოკ­ვე­თი­ლი და დამ­ჯდა­რი მე­ტყვე­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა, ახლა უკვე მი­ვეჩ­ვიე და ვცდი­ლობ პრობ­ლე­მე­ბიც გა­მო­ვას­წო­რო.

- როცა ბან­კში მუ­შა­ობ­დი, დი­ლით ადრე ად­გო­მა, კლა­სი­კუ­რად ჩაც­მა გი­წევ­და, ახლა რო­გორ და რო­დის იწყებ დი­ლას?

- როცა ბან­კში ვმუ­შა­ობ­დი, დი­ლის რვა სა­ათ­ზე ვდგე­ბო­დი, ახლა ასე ადრე ად­გო­მა არ გვჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ მა­ინც ადრე ვიღ­ვი­ძებ, რად­გან გვი­ან გა­მო­ფხიზ­ლე­ბუ­ლი გვი­ან აკე­თებ ყვე­ლა­ფერს. მირ­ჩევ­ნია, ცოტა ძილი მო­ვიკ­ლო და მერე მთე­ლი დღე საქ­მეს დრო­უ­ლად მივ­ხე­დო. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი არ მაქვს, კვი­რა­ში ორი-სამი დღე ვმუ­შა­ობ, ერთ დღეს გა­და­ღე­ბე­ბი მაქვს, შემ­დეგ ვწერ ტექსტს და ხმას ვა­დებ კად­რებს. ჯერ­ჯე­რო­ბით ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი არ მაქვს, მაგ­რამ ცოტა ხან­ში სწავ­ლაც და­მე­წყე­ბა და მთე­ლი დღე შე­მევ­სე­ბა.

- დი­ლა­ო­ბით აუ­ცი­ლებ­ლად სა­უზ­მობ?

- არა, სა­ერ­თოდ, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი თვა­ლის გა­ხე­ლაა, მაღ­ვი­ძა­რა რომ და­რე­კავს, შე­იძ­ლე­ბა გა­მოვ­რთო და და­ვი­ძი­ნო, მაგ­რამ თუ თავი წა­მოვ­წიე, მა­ლე­ვე ვფხიზ­ლდე­ბი. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­უზ­მეს, დი­ლით თით­ქმის არას­დროს ვჭამ, მაგ­რამ ბოლო დროს ისე გავ­ხდი, დედა სახ­ლში აღარ მიშ­ვებს (იღი­მე­ბა). დღე­ში ერთხელ, მაქ­სი­მუმ ორ­ჯერ მი­წევს ჭამა, რაც საგ­რძნობ­ლად აი­სა­ხა ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ზე, ამი­ტომ უნდა და­ვი­წყო დი­ლით ჭამა, თო­რემ საქ­მე ცუ­დად წავა (იცი­ნის). სახ­ლი­დან გას­ვლამ­დე აუ­ცი­ლებ­ლად ვსვამ ყა­ვას, ამ დროს დე­დაც ჩემ­თან ერ­თად უნდა იყოს და მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დეს, ეს ერ­თგვა­რი რი­ტუ­ა­ლია.

- რამ­დე­ნა­დაც ვიცი, სახ­ლში გყავს კატა და ძაღ­ლი, თვი­თონ ზრუ­ნავ მათ­ზე? ალ­ბათ შენს დღის რე­ჟიმ­ში ესეც შე­დის...

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ჩემი ვე­რან­და პირ­და­პირ სა­ხუ­რავ­ზე გა­დის, ხში­რად ეზო­დან სა­ხუ­რა­ვის გავ­ლით შე­მო­დი­ან კა­ტე­ბი, მე კი ისე მიყ­ვარს ისი­ნი, ყვე­ლას ვი­ტო­ვებ და ვზრუ­ნავ მათ­ზე. ვე­რან­და­ზე თა­ვი­სი სა­წო­ლი უდ­გათ და თა­ვი­სი საჭ­მე­ლი აქვთ. გარ­და კა­ტე­ბი­სა, მყავს ძაღ­ლი, რო­მე­ლიც უკვე 11 თუ 12 წლი­საა, მაგ­რამ მო­ხუ­ცე­ბუ­ლო­ბის არა­ფე­რი ეტყო­ბა, ისევ ჯან­ზეა (იცი­ნის). მდედ­რო­ბი­თი სქე­სის კა­ტე­ბი აგ­რე­სი­უ­ლე­ბი არი­ან და ძაღლს ვერ ეგუ­ე­ბი­ან, მაგ­რამ ბიჭ კა­ტებს არა აქვთ მას­თან პრობ­ლე­მა. ამ­ჟა­მად მყავს შავი კატა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მას კარ­გად ეგუ­ე­ბა ჩემი ძაღ­ლი.

- რო­გო­რია შენი ოთ­ახი... რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა ის ად­გი­ლი, სა­დაც მა­რი­ტა ჯა­ნა­შია თავს ყვე­ლა­ზე კარ­გად გრძნობს...

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ორი წლის წინ და­ვი­წყეთ რე­მონ­ტი და ჯე­რაც არ დას­რუ­ლე­ბუ­ლა, ოთა­ხი არ მაქვს, ამი­ტომ დე­დას ვეხ­ვე­წე­ბი ხოლ­მე, შენ­თან და­ვი­ძი­ნებ-მეთ­ქი. რო­გორც იქნა, სრულ­დე­ბა ჩემი ოთა­ხის გა­კე­თე­ბა, ერთი კე­დე­ლი ვარ­დის­ფე­რია, და­ნარ­ჩენ­ზე კი გა­ვა­კა­რით შპა­ლე­რი, რო­მელ­საც ალუბ­ლე­ბი და მარ­წყვე­ბი ახა­ტია, ძა­ლი­ან არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ნუ შე­გექ­მნე­ბათ, მარ­თლა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გა­მო­ვი­და, ჯერ­ჯე­რო­ბით ავე­ჯი არ შეგ­ვი­ტა­ნია, რად­გან გვინ­და კარ­გად გაშ­რეს კედ­ლე­ბი, გა­ნი­ა­ვე­ბის შემ­დეგ შე­ვალ ჩემს ოთახ­ში და დე­და­საც თავს და­ვა­ნე­ბებ. ღამე, ძილ­ში ხელ-ფე­ხის ქნე­ვა ვიცი და დედა სულ და­ლურ­ჯე­ბუ­ლი მყავს. ძა­ლი­ან მინ­და ჩემს ოთახ­ში ძი­რი­დან ჭე­რამ­დე წიგ­ნე­ბის თხე­ლი თარო გა­ვა­კე­თო, მაგ­რამ რამ­დე­ნად მომ­ცემს ოთა­ხის ზო­მე­ბი ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას, არ ვიცი. როცა კედ­ლე­ბი გაშ­რე­ბა, ოთახ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვი­ტან სა­წოლს, კომ­პი­უ­ტე­რის მა­გი­დას და კა­რა­დას, რომ­ლის და­ლა­გე­ბაც სულ მე­ზა­რე­ბა. ესაა ჩემი და დე­დას ჩხუ­ბის მი­ზე­ზი. ერთ დღეს და­ვა­ლა­გებ კა­რა­დას, მერე რა­ღაც ისე­თი მო­მინ­დე­ბა, რაც ბო­ლო­შია, ძლივს გა­მო­ვაძ­ვრენ, თავ­და­ყი­რა დგე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი და თუ დრო არ მაქვს, ასე ვტო­ვებ. სა­ერ­თოდ, როცა სახ­ლში ვარ და მცა­ლია, მიყ­ვარს და­ლა­გე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა "უბორ­კაც" კი გა­ვა­კე­თო მაგ­რამ ეს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა.

- რო­გორც ამ­ბობ, ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ხარ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის სა­ნა­ხა­ვად რო­დის იცლი? რო­გორ ატა­რებთ თა­ვი­სუ­ფალ დროს?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჩემ­ზე და­კა­ვე­ბუ­ლია, მაგ­რამ მა­ინც ახერ­ხებს ჩემ­თან მოს­ვლას და დრო­ის ჩემ­თან გა­ტა­რე­ბას. როცა მე მცა­ლია, სტუ­დი­ა­ში მივ­დი­ვარ მას­თან. როცა ზის და ფო­ტო­ებს ამუ­შა­ვებს, მეც მას­თან ვარ, თუ გრძე­ლი და დამ­ღლე­ლი გა­და­ღე­ბა არ აქვს, ვეხ­მა­რე­ბი კი­დეც. თვი­თო­ნაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა და გვერ­დში მიდ­გას, როცა სცა­ლია, გა­და­ღე­ბებ­ზეც დამ­ყვე­ბა, ყო­ველ­თვის პა­ტივს სცემს ჩემს ყვე­ლა­ნა­ირ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას და მამ­ხნე­ვებს. ხან­და­ხან ვბრაზ­დე­ბი და ვბუ­ზღუ­ნებ, რა­ტომ არ გრჩე­ბა ჩემ­თვის დრო-მეთ­ქი, თუმ­ცა ისიც ვიცი, რომ ლა­შას ყო­ველ­თვის უნდა ჩემ გვერ­დით ყოფ­ნა, მაგ­რამ საქ­მე საქ­მეა და დიდ ყუ­რა­დღე­ბას მო­ი­თხოვს.

- რო­გორც მივ­ხვდი, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევრ ად­გი­ლას გი­წევს მის­ვლა. ფე­ხით ქუ­ჩა­ში სი­ა­რუ­ლი თუ გიყ­ვარს? უფრო ხში­რად რით მოძ­რა­ობ?

- ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი მიყ­ვარს, მაგ­რამ როცა საქ­მე­ზე მივ­დი­ვარ და მეჩ­ქა­რე­ბა, ძი­რი­თა­დად ტაქ­სით გა­და­ვად­გილ­დე­ბი. სა­მარ­ცხვი­ნოა, მაგ­რამ მან­ქა­ნის მარ­თვა არ ვიცი, არა­და ძა­ლი­ან მინ­და, ვის­წავ­ლო და მან­ქა­ნაც ვი­ყი­დო. მგო­ნი ტაქ­სებ­ში ორი მან­ქა­ნის ფული მაქვს გა­დახ­დი­ლი. იმე­დია, ოც­ნე­ბას ავიხ­დენ, ტა­რე­ბა­საც ვის­წავ­ლი და მან­ქა­ნა­საც ვი­ყი­დი (იღი­მე­ბა).

- და­ბო­ლოს გვი­თხა­რი, და­ძი­ნე­ბის წინ რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რი­ტუ­ა­ლი თუ გაქვს? ზოგი წიგ­ნის ერთ გვერდს მა­ინც კი­თხუ­ლობს, ზოგი - ჩარ­თუ­ლი ტე­ლე­ვი­ზო­რის ფონ­ზე იძი­ნებს, ზოგი - მუ­სი­კის თან­ხლე­ბით...

- მე ვრთავ სე­რი­ალ "მე­გობ­რებს" და ამის ფონ­ზე ვი­ძი­ნებ, ეს რი­ტუ­ა­ლია ჩემ­თვის და რომ დამ­თავ­რდე­ბა, რა მეშ­ვე­ლე­ბა, არ ვიცი.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)