გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე­სა და სა­ლო­მე ჭა­ჭუ­ას­თან ინ­ტერ­ვიუ მა­ნამ­დე ჩავ­წე­რეთ, ვიდ­რე ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში პა­ტიმ­რე­ბის წა­მე­ბის სა­ზა­რე­ლი კად­რე­ბი გავ­რცელ­დე­ბო­და. სპექ­ტაკ­ლი "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" მოვ­ლე­ნე­ბის ეპი­ცენ­ტრში იმ დღეს­ვე მო­ექ­ცა. როცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ეს კად­რე­ბი იხი­ლა და ხალ­ხი აღ­შფო­თე­ბას ვერ ფა­რავ­და, ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტი ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში გა­მარ­თულ სპექ­ტაკლს ეს­წრე­ბო­და. სპექ­ტაკ­ლი არ შე­ჩე­რე­ბუ­ლა... მსა­ხი­ო­ბე­ბი ამ­ბობ­დნენ, რომ ისი­ნი თა­ვის პრო­ფე­სი­ას ემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან და მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც სპექ­ტაკლზე და­სას­წრე­ბად მო­დი­ო­და, არ უნდა გა­ეწ­ბი­ლე­ბი­ნათ. "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" მხო­ლოდ მე­სა­მე დღეს, მას შემ­დეგ შე­ა­ჩე­რეს, რაც აქ­ცი­ის მო­ნა­წი­ლე­ებ­მა პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად სცე­ნა­ზე ცო­ცხე­ბი აი­ტა­ნეს. ორი­ო­დე დღის შემ­დეგ კი ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველ­მა "ფე­ის­ბუქ­ზე" და­წე­რა: "შეც­დო­მა მო­მი­ვი­და, როცა ჩემი ხალ­ხის გვერ­დით უნდა დავ­მდგა­რი­ყა­ვი, სპექ­ტაკლს ვდი­რი­ჟო­რობ­დი". მოკ­ლედ "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" შე­ჩე­რე­ბუ­ლია, "იმედ­ზე" კი "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი აქ­ტი­უ­რად მიმ­დი­ნა­რე­ობს და 8 ოქ­ტომ­ბრი­დან შოუს გა­ნახ­ლე­ბას გვპი­რე­ბი­ან.

- ჩემი აზ­რით, პირ­ველ სე­ზონ­თან შე­და­რე­ბით, ახლა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" გა­ცი­ლე­ბით დიდი კონ­კუ­რენ­ცია იქ­ნე­ბა.

გი­ორ­გი:

- პირ­ველ სე­ზონ­შიც მა­გა­რი წყვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. მარ­ტო სა­მო­რი რომ გაშ­ლი­და ხელს, ის ღირ­და ყვე­ლაფ­რად.

სა­ლო­მე:

- მეც ვფიქ­რობ, რომ ახლა ბევ­რად ძლი­ე­რი წყვი­ლე­ბი ვართ.

გი­ორ­გი:

- გან­სა­კუთ­რე­ბით გო­გო­ნე­ბის მე­ში­ნია. ბევ­რს აქვს მა­გა­რი პლას­ტი­კა. ძა­ლი­ან მე­ში­ნია რუს­კა მა­ყაშ­ვი­ლის, ვიცი, რო­გორ ცეკ­ვავს. ზუს­ტად ვიცი, რაც შე­უძ­ლია. თან სას­წა­უ­ლად კარ­გი მე­წყვი­ლე ჰყავს, ოთო ფო­ლა­დაშ­ვი­ლი. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, ერ­თად რას იზა­მენ.

- შენც კარ­გი მე­წყვი­ლე გყავს...

- ხე­ლე­ბი ამი­წე­ვია. მე ყვე­ლა­ზე კარ­გი მე­წყვი­ლე მყავს. ამას მარ­ტო მე არ ვამ­ტკი­ცებ, ყვე­ლამ იცის. ისე­თი ბედ­ნი­ე­რი და იმე­დი­ა­ნი ვარ, ვერც წარ­მო­იდ­გენ.

- სა­ლო­მე, შენ რას იტყვი შენს მე­წყვი­ლე­ზე?

გი­ორ­გი:

- ცუ­და­დაა ჩემი საქ­მე, და­მერ­ხა, წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რას იტყვის ჩემ­ზე.

სა­ლო­მე:

- ძა­ლი­ან კარ­გი მე­წყვი­ლე შემ­ხვდა. "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" ორი­ვე ვცეკ­ვავთ. ოთხი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვნა­ხე, რომ კარ­გად მოძ­რა­ობს და ვხვდე­ბი, რომ კარ­გად ცეკ­ვას შეძ­ლებს.

გი­ორ­გი:

- შენს პირს შა­ქა­რი.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რო­მელ ცეკ­ვას შე­ას­რუ­ლებთ ყვე­ლა­ზე კარ­გად?

- ძა­ლი­ან მინ­და იქამ­დე მი­ვაღ­წიო, სა­დაც ფრის­ტა­ი­ლი იქ­ნე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს, ყვე­ლა­ზე მე­ტად ტან­გოს ვე­ლო­დე­ბი. მინ­და, ტან­გო კარ­გად ვის­წავ­ლო. და­ნარ­ჩენ ცეკ­ვებ­საც დიდ პა­ტივს ვცემ, მაგ­რამ ტან­გო გა­მორ­ჩე­უ­ლად მომ­წონს.

სა­ლო­მე:

- "ქა­ლის სურ­ნელ­ში" რომ ალ პა­ჩი­ნო ცეკ­ვავს, ისე გინ­და ცეკ­ვავ­დე?

გი­ორ­გი:

- უფრო მაგ­რად ვი­ცეკ­ვებ, რა ალ პა­ჩი­ნო. ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა. ლა­პა­რა­კი ად­ვი­ლია. საქ­მე საქ­მე­ზე რომ მიდ­გე­ბა, კაც­მა არ იცის, რა მოხ­დე­ბა.

- ერ­თმა­ნე­თი "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ზე" გა­ი­ცა­ნით?

- ამ სპექ­ტაკლზე გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი. სა­ლო­მე თა­ვის ამ­პლუ­ა­შია და ცეკ­ვავს. მეც პა­ტა­რა როლი მაქვს. გა­ვი­გეთ, რომ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" ერ­თად ვი­ცეკ­ვებ­დით და ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. სა­ლო­მე, ახლა შენი ქება-დი­დე­ბა უნდა და­ვი­წყო. სა­ლო­მეს ტე­ლე­ვი­ზორ­ში რომ ვუ­ყუ­რებ­დი, მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან მა­გა­რია. მერე რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზეც ვნა­ხე მისი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. ვიცი, დე­ბი­ლი­ვი­თაც რომ და­ვე­ცე სცე­ნა­ზე, სა­ლო­მე ისე­თებს გა­ა­კე­თებს, მა­პა­ტი­ე­ბენ.

- გი­ორ­გი, თუ ადევ­ნებ­დი თვალს პრო­ექ­ტის პირ­ველ სე­ზონს?

- კი, სა­ლო­მემ და როს­ტომ ლამ­ბა­და რომ იცეკ­ვეს, სულ მე­ცი­ნე­ბო­და, ლამ­ბა­დას როს­ტო კარ­გად, თან სა­სა­ცი­ლოდ ცეკ­ვავ­და. როს­ტო­ზე ვგიჟ­დე­ბი, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ბი­ჭია. სა­ლო­მემ, რო­გორც ვიცი, ბევ­რი იწ­ვა­ლა და დიდი შრო­მა ჩადო როს­ტოს მომ­ზა­დე­ბა­ში. თა­ვი­დან როს­ტო მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და პლას­ტი­კით, მერე სულ უკე­თე­სი და უკე­თე­სი გახ­და.

- სა­ლო­მე, შენ უკვე იცი გი­ორ­გის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ცეკ­ვა­ში, რო­გორ ფიქ­რობ, რო­მელ ტუ­რამ­დე შე­იძ­ლე­ბა მიხ­ვი­დეთ?

გი­ორ­გი:

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტამ­დე.

სა­ლო­მე:

- წი­ნას­წარ ვე­რა­ფერს გე­ტყვი. ძა­ლი­ან მინ­და, ფი­ნა­ლამ­დე მი­ვი­დეთ, ვნა­ხოთ, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი.

- წინა სე­ზონ­ში მო­ნა­წი­ლე­ებს შო­რის და­ძა­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა იყო. ახლა რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ კონ­კუ­რენ­ტებ­თან?

გი­ორ­გი:

- პრო­ექ­ტში უმე­ტე­სად ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან. თან ამ პრო­ექ­ტში გა­სარ­თო­ბად მოვ­დი­ვარ. ვიცი, რომ კარგ ფორ­მა­ში ჩავ­დგე­ბი და მი­ხა­რია. ასე­ვე დიდი მად­ლო­ბე­ლი ვარ ამ პრო­ექ­ტის და "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბის", რომ ძა­ლი­ან მა­გა­რი მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე. ვიცი, რომ ისი­ნი ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე გამ­ყვე­ბი­ან და ეს ყვე­ლა­ზე ღი­რე­ბუ­ლია ჩემ­თვის. ვიცი, რომ მეც და სა­ლო­მეც მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ვი­ხარ­ჯე­ბით. სა­დამ­დე მი­ვალთ, ეს უკვე ხალ­ხის გა­და­სა­წყვე­ტი იქ­ნე­ბა. არც ინ­ტრიგ­ნო­ბას ვა­პი­რებ. თუ გაგ­ვაგ­დე­ბენ, არც ეგ მე­წყი­ნე­ბა. ე.ი. გაგ­დე­ბის ღირ­სი ვიქ­ნე­ბით. თუ არას­წო­რად გა­მაგ­დე­ბენ, ჩემ­თვის ვი­ტყვი, ეეეჰ-მეთ­ქი. ნამ­დვი­ლად არ ვა­პი­რებ, ვინ­მეს და­ვემ­დუ­რო.

სა­ლო­მე:

- პირ­ველ სე­ზონ­ში მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს შო­რის არა­ნა­ი­რი და­ძა­ბუ­ლო­ბა არ ყო­ფი­ლა.

- აჩი­კო მე­ფა­რი­ძემ შოუ პირ­ვე­ლი ტუ­რის შემ­დეგ და­ტო­ვა და მერე დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დას­ჭირ­დათ შოუს ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებს, რომ და­ებ­რუ­ნე­ბი­ნათ...

- არ ვიცი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­რე­დან რო­გორ ჩან­და. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ახლა არ იქ­ნე­ბა არა­ნა­ი­რი ინ­ტრი­გა.

- გი­ორ­გი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რო­გორ შეხ­ვდა პრო­ექ­ტში შენს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას?

- თამ­თა შა­ლამ­ბე­რი­ძე ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რია, იმი­ტომ რომ იცის, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლის ხელ­ში ვარ. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვე­ნი ერ­თად ცეკ­ვის მე­ო­რე მხა­რეს, ეჭ­ვი­ა­ნო­ბას, ჩემი აზ­რით, ეს სა­სა­ცი­ლოა. გიგი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე და სა­ლო­მე თა­ვი­ან­თი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი არი­ან, ეს ყვე­ლამ იცის. რაც შე­ე­ხე­ბა თამ­თას, მან იცის, რომ საქ­მეს ვა­კე­თებ. უხა­რია, რომ კარ­გი მე­წყვი­ლე შემ­ხვდა. იცის, რომ ისევ თამ­თას გა­მო­ად­გე­ბა, მე რომ ტან­გო კარ­გად მე­ცო­დი­ნე­ბა და მერე ერ­თად ვი­ცეკ­ვებთ.

- თამ­თა კარ­გად ცეკ­ვავს?

- სწავ­ლობს და ნი­ჭი­ე­რია, კარ­გი პლას­ტი­კა აქვს.

- მო­გე­ბუ­ლე­ბის­თვის რა პრი­ზე­ბია?

- რო­გორც მე ვიცი, წელს უკე­თე­სი პრი­ზე­ბი იქ­ნე­ბა. ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი არაა ცნო­ბი­ლი, მაგ­რამ ვიცი, რომ უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა. თუ მო­ვი­გებ, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­იც­ვლე­ბა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ვფიქ­რობთ ფუ­ლად პრიზ­ზეც. რად­გან კონ­კურ­სია, პირ­ველ ად­გილ­ზე გვინ­და გას­ვლა და ამის­თვის ბევ­რი უნდა ვი­მუ­შა­ოთ. უამ­რა­ვი საქ­მე გა­დავ­დე და ამა­ზე ვარ გა­დარ­თუ­ლი. პრი­ზიც მინ­და და და­ნარ­ჩე­ნი სხვაც, რა­საც ეს პრო­ექ­ტი მო­მი­ტანს.

- გი­ორ­გი, თქვი, "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" კარ­გი სკო­ლა გა­ვი­ა­რეო. მა­ნამ­დე ცეკ­ვავ­დი?

- პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. და­ახ­ლო­ე­ბით ოთხი-ხუთი წელი ვცეკ­ვავ­დი, არ­ჩილ სო­ლო­ღაშ­ვილს ან­სამ­ბლი ჰქონ­და და კონ­ცერ­ტებ­ზე მომ­ღერ­ლე­ბის შოუს ცეკ­ვით ვა­ფორ­მებ­დით, გარ­და ამი­სა, პრო­ფე­სია მაქვს ისე­თი, რომ ცეკ­ვას­თან მი­წევს შე­ხე­ბა. ბო­ლოს ძა­ლი­ან "დავ­ძროხ­დი", წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე. რაც "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" მო­ვე­დი, და­ახ­ლო­ე­ბით ათი კილო მაქვს დაკ­ლე­ბუ­ლი. ვი­ვარ­ჯი­შე და და­ვი­კე­ლი, ასეთ კარგ ფორ­მა­ში ცხოვ­რე­ბა­ში არ ვყო­ფილ­ვარ.

სა­ლო­მე:

- დიდი ხა­ნია, ვცეკ­ვავ, მაგ­რამ "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" სხვა სტი­ლის ცეკ­ვე­ბია. ესაა მო­დერნ ჯაზი, რო­მელ­საც, სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ას­წავ­ლი­ან. ჩემ­თვის ეს ახა­ლი იყო და ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე.

- პრო­ფე­სი­ით დიპ­ლო­მა­ტი ხარ. ბოლო დროს ცეკ­ვის გამო მგო­ნი, სა­ერ­თოდ ჩა­მო­შორ­დი შენს სპე­ცი­ა­ლო­ბას...

- რამ­დე­ნი­მე წელი ცეკ­ვა­ში პა­უ­ზა მქონ­და. ბო­ლოს ცეკ­ვის გა­რე­შე ვერ გავ­ძე­ლი და დავ­ბრუნ­დი.

- გი­ორ­გი, მგო­ნი ცეკ­ვე­ბის გამო მსა­ხი­ო­ბო­ბის­თვის ვე­ღარ იცლი...

- არ არის მასე. თე­ატ­რში რო­მელ სპექ­ტაკ­ლებ­შიც ვი­ყა­ვი, ისევ ვი­თა­მა­შებ. სამ­წუ­ხა­როდ, დრო­ის სიმ­ცი­რის გამო, შე­იძ­ლე­ბა ახალ სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვერ მნა­ხოთ. სე­რი­ალ­შიც ვარ, "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან მე­დი­არ", ახალ ფილმშიც მი­ღე­ბენ, რო­მელ­ზეც ჯერ არ მინ­და ვი­სა­უბ­რო.

- რთუ­ლი არაა ამ­დე­ნი მუ­შა­ო­ბა?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლია. მინ­და, რომ 30 სა­ა­თი იყოს დღე­ში და არა 24. ცოტა ძი­ლიც ხომ გინ­და ადა­მი­ანს, რომ მე­ო­რე დღეს აზ­რზე იყო.

- "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებს" პო­ლი­ტი­კუ­რი ელ­ფე­რი გას­დევს...

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე არ მიგ­რძნია პო­ლი­ტი­კუ­რი ელ­ფე­რი. მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ. პო­ლი­ტი­კა­ში არ ვიჭ­რე­ბი. აქ ჩემი საქ­მის სა­კე­თებ­ლად მო­ვე­დი. ვფიქ­რობ, რომ ხელს არა­ვინ გვიშ­ლის და იდე­ა­ლუ­რი გა­რე­მო გვაქვს, რომ ვა­კე­თოთ ჩვე­ნი საქ­მე, რო­მე­ლიც გვიყ­ვარს.

- და რა გრძნო­ბა გქონ­და, როცა იცო­დი, რომ ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტი უნდა დას­წრე­ბო­და თქვენს სპექ­ტაკლს და მას სპექ­ტაკ­ლი ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებ­და...

- ჩვე­ნი პრე­ზი­დენ­ტი უკვე ცხრა­ას­ჯერ დაგ­ვეს­წრო. ოზურ­გეთ­შიც იყო. ეს ამ­ბა­ვი უბ­რა­ლოდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას გმა­ტებს, როცა იცი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს პირ­ვე­ლი პირი უნდა და­გეს­წროს, უფრო დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გაქვს და გინ­და, რომ უკე­თე­სი შოუ გა­მო­ვი­დეს. თუმ­ცა ჩემ­თვის რი­გი­თი მა­ყუ­რე­ბე­ლიც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ზუს­ტად ისე ვი­ხარ­ჯე­ბი და­ნარ­ჩენ შემ­თხვე­ვა­შიც. დარ­ბაზ­ში ვინ იჯ­დე­ბა, ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. რად­გან ადა­მი­ან­მა სპექ­ტაკლში ფული გა­და­ი­ხა­და, უფ­ლე­ბა არ მაქვს, ცუ­დად ვი­თა­მა­შო.

- სა­ლო­მე, რო­გორც ვიცი, სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლა­ზე ოც­ნე­ბობ...

- ჯერ 22 წლის ვარ. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა მო­ცეკ­ვა­ვეს უნდა სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს დიდ ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცე­ვენ.

- გი­ორ­გი, ყო­ველ­თვის მოგ­წონ­და სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვე­ბი?

- სხვა შო­რის, არას­დროს ვა­ფა­სებ­დი ბა­ლე­რი­ნე­ბის შრო­მას, არ მიყ­ვარს ბა­ლე­ტი. არას­დროს ვა­ფა­სებ­დი სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვე­ბის მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს. ტან­გო­ზე ბავ­შვო­ბი­დან ვგიჟ­დე­ბი, მაგ­რამ მე­გო­ნა, ეს ცეკ­ვე­ბი ად­ვი­ლი იყო. ახლა, ამ სპექ­ტაკლზე ვნა­ხე, რა ჯო­ჯო­ხე­თუ­რი შრო­მა გჭირ­დე­ბა, კარ­გად რომ იცეკ­ვო და გავ­ჩუმ­დი. ძა­ლი­ან რთუ­ლი ყო­ფი­ლა.

სა­ლო­მე:

- მა­ყუ­რე­ბე­ლი რომ ხე­დავს, რო­გორ ცეკ­ვავ, ჰგო­ნია, რომ ეს ძა­ლი­ან ად­ვი­ლია.

გი­ორ­გი:

- ამ ორი სფე­როს ადა­მი­ა­ნე­ბის შრო­მა და­ვა­ფა­სე. ვთქვი, ყო­ჩაღ-მეთ­ქი. ალ­ბათ მე ვერ შევ­ძლებ­დი ამ სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბას.

- რად­გან ასე შე­გეც­ვა­ლა აზრი, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­იძ­ლე­ბა ბა­ლე­ტის ცეკ­ვაც და­ი­წყო...

- შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა­ზე სა­სა­ცი­ლო რამ მოხ­დეს და მოტ­კე­ცი­ლი, ამოკ­ვან­წუ­ლი რე­ი­ტუ­ზით "გე­დე­ბის ტბა­ში" მორ­ცხვი გედი გან­ვა­სა­ხი­ე­რო. ვხუმ­რობ, ეს არას­დროს მოხ­დე­ბა. ერთხელ წა­მიყ­ვა­ნეს ბა­ლეტ­ზე. რვა წლის ვი­ყა­ვი, მახ­სოვს, ავ­ტირ­დი. ვერ მივ­ხვდი, ჰა­ერ­ში რა­ტომ დაფ­რი­ნავ­და ხალ­ხი და რა უნ­დო­დათ. მას მერე ბა­ლე­ტი მე­ზი­ზღე­ბო­და. მახ­სოვს, მა­მა­ჩემ­მა დარ­ბა­ზი­დან გა­მათ­რია, რა­ტომ მარ­ცხვე­ნო, მე­უბ­ნე­ბო­და.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)