"ერთი პა­ტა­რა ბიჭი, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან და­ვუ­ახ­ლოვ­დი, რუსი გრი­შა იყო. სულ რა­ღაც 18 წლი­საა. იგი გუ­შინ გა­და­იც­ვა­ლა. აქ სარ­კის ქურ­დო­ბის­თვის მოხ­ვდა. ცოლი ახა­ლი მოყ­ვა­ნი­ლი ჰყავ­და და სა­ჩუ­ქარს ვერ ყი­დუ­ლობ­და. კი­კეთ­ში ერთ-ერთი სა­ა­გა­რა­კო სახ­ლი­დან სარ­კე მო­ი­პა­რა. მე მე­უბ­ნე­ბო­და, ნი­ნო­ჩკა ისე­თი პრან­ჭი­კე­ლაა, სულ სარ­კე­ში იყუ­რე­ბო­და და მეც გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ნუკ­ვა­რი ნივ­თი მე­ჩუ­ქე­ბი­ნაო. გრი­შას ქურ­დო­ბის­თვის 7 წელი მის­ცეს, მაგ­რამ ერ­თსაც ვერ გა­უძ­ლო... ყო­ველ სა­ღა­მოს ცი­ხის უფ­რო­სი აშიშ­ვლებ­და სა­წყალ ბიჭს, მერე ასე შიშ­ვლად დე­რე­ფან­ში ატა­რებ­და და თან "პუ­ტინ სუ­კინ სინს" აყ­ვი­რებ­და. გრი­შა ნელ-ნელა სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­ი­კე­ტა. ერთ-ერთ ასეთ გაყ­ვა­ნა­ზე გრი­შამ სა­ი­დან­ღაც ბოლ­ტი ამო­ი­ღო და ბად­რაგს ყელ­ში ჩა­არ­ჭო. ბიჭი ად­გილ­ზე დახ­ვრი­ტეს".

ამ ამ­ბავს ლალი მო­როშ­კი­ნას ბოლო წიგ­ნის "გი­სო­სებს მიღ­მა სა­ქარ­თვე­ლოა" ერთ-ერთი პერ­სო­ნა­ჟი ჰყვე­ბა. ჟურ­ნა­ლის­ტმა წიგ­ნი რე­ა­ლურ ფაქ­ტებ­ზე დაყ­რდნო­ბით რამ­დე­ნი­მე თვის წინ გა­მოს­ცა. თუმ­ცა წიგნ­ში მოყ­ვა­ნილ ფაქ­ტებს პრო­ტეს­ტი არ მოჰ­ყვა, სა­ნამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ სა­ზა­რე­ლი კად­რე­ბი სა­კუ­თა­რი თვა­ლით არ იხი­ლა. ლა­ლის­თან ინ­ტერ­ვიუ რუს­თა­ვის N6 სა­პყრო­ბი­ლეს­თან ჩავ­წე­რეთ.

- ლალი, შენს ბოლო წიგნ­ში, რო­მელ­საც "გი­სო­სებს მიღ­მა სა­ქარ­თვე­ლოა" ჰქვია, თით­ქმის ყვე­ლა ის ამ­ბა­ვია გა­ცო­ცხლე­ბუ­ლი, რა­მაც დღეს მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო აღაშ­ფო­თა. რო­გორ და ვის­გან აგ­რო­ვებ­დი ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ებს?

- დიდ­ხანს ვმუ­შა­ობ­დი მა­სა­ლებ­ზე, რო­მე­ლიც წიგ­ნის­თვის მჭირ­დე­ბო­და. მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა პა­ტიმ­რებ­თან. ისი­ნი წე­რი­ლებს მწერ­დნენ. ყვე­ლა ამ­ბა­ვი, რაც ჩემს წიგნ­შია, პა­ტიმ­რე­ბის წე­რი­ლე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე დავ­წე­რე. როცა კალ­მა­ხე­ლი­ძემ ამ წიგ­ნის შე­სა­ხებ შე­ი­ტყო, რო­გორც ჩანს, ვი­ღა­ცამ უთხრა, რომ მას­ზეც ვწერ­დი, თო­რემ დარ­წმუ­ნე­ბულ ვარ, თვი­თონ წიგ­ნებს არ კი­თხუ­ლობს, წე­რი­ლი შე­უგ­ზავ­ნა ყვე­ლა იმ ბიჭს, რომ­ლე­ბიც მე წე­რი­ლებს მწერ­დნენ. ყვე­ლა მათ­გა­ნი კარ­ცერ­ში ჩა­იყ­ვა­ნეს და სას­ტი­კად სცე­მეს.

- რო­გორ და­ად­გი­ნეს იმ პა­ტიმ­რე­ბის ვი­ნა­ო­ბა?

- ცი­ხი­დან წე­რი­ლებს ისე ვინ გა­მო­გა­ტანს, თუ არ წა­ი­კი­თხეს. მათ ზუს­ტად იცი­ან ყვე­ლა წე­რი­ლის ში­ნა­არ­სიც და ად­რე­სა­ტიც. ის კი არა, ცი­ხი­დან გა­მო­სულ მო­ძღვრებს შეკ­რულ თმას უშ­ლი­ან, იმის შე­სა­მოწ­მებ­ლად, წე­რი­ლი ხომ არ აქვთ თმა­ში. ამი­ტომ ბი­ჭებს ქა­რაგ­მე­ბით, გარ­კვე­უ­ლი მი­ნიშ­ნე­ბე­ბით უხ­დე­ბო­დათ ამ­ბის მო­ყო­ლა წე­რი­ლებ­ში. ჩვენ ჩვე­ნი ენა გვქონ­და, რო­მელ­ზეც ვსა­უბ­რობ­დით. ამი­ტო­მაც ბევ­რი ფაქ­ტი გაძ­ვრა. ამა­ში მეხ­მა­რე­ბო­და ერთ-ერთი სა­სუ­ლი­ე­რო პირი, რო­მე­ლიც აღ­სა­რე­ბა­ში გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბის ფაქ­ტებ­საც კი ის­მენ­და. და რა მერე? რა შე­დე­გი მოჰ­ყვა ამ წიგნს?! წა­ი­კი­თხა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ წიგ­ნი და გა­და­დო გვერ­დით. მა­შინ მე ვერ ვნა­ხე გა­გი­ჟე­ბუ­ლი მშობ­ლე­ბი, დღეს რომ ცი­ხის კარს არ შორ­დე­ბი­ან. მა­ინ­ცდა­მა­ინც ფაქ­ტე­ბი უნდა ენა­ხათ, რომ და­ე­ჯე­რე­ბი­ნათ?!

- წიგ­ნის გა­მო­ცე­მის შემ­დეგ ხომ არ და­უ­ში­ნე­ბი­ხარ ან დაგ­მუქ­რე­ბია ვინ­მე?

- ჩემ­ზე პირ­და­პირ მუ­ქა­რას ვერ გა­ბე­და­ვენ. კარ­გად იცი­ან, რომ თავ­ზე "სა­ხუ­რა­ვი" მომ­ძვრა­ლი მაქვს და პირ­და­პირ თავ­დას­ხმა­ზე გა­და­ვალ. სა­ჯა­როდ გან­ვა­ცხა­დე, რომ თუ ვინ­მე ხელს მახ­ლებს, თუ ვიგ­რძნობ რა­ი­მე სა­ხის ზე­წო­ლას ჩემ­ზე ან ჩემს შვი­ლებ­ზე, მათ შვი­ლებს გა­ვუს­წორ­დე­ბი. რო­გორც კი და­მე­მუქ­რე­ბი­ან, შვი­ლებს ამო­ვუ­ჟუ­ჟავ სკო­ლებ­ში და ბა­ღებ­ში. იცი­ან, რომ ამის გამ­კე­თე­ბე­ლი ვარ და პირ­და­პირ ვერ მე­მუქ­რე­ბი­ან. არის მხო­ლოდ მსუ­ბუ­ქი გაფრ­თხი­ლე­ბე­ბი. მა­გა­ლი­თად, კარ­გი რა, ლა­ლი­კო, შენ ახლა პო­პუ­ლა­რუ­ლი, ცნო­ბი­ლი ქალი ხარ, რად გინ­და ეს მძი­მე თემა. არ ჯო­ბია უფრო პო­ზი­ტი­უ­რი ემო­ცი­ე­ბი? ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია უცხო­ეთ­ში ტრე­ნინ­გებ­ზე გა­გიშ­ვათ. ერთი სი­ტყვით, მთაფ­ლავ­დნენ.

- მათ ვი­ნო­ბას არ გა­ამ­ხელ?

- არა, რა თქმა უნდა. ესე­ნი იყ­ვნენ 5-6 სა­ერ­თო ნაც­ნო­ბი ჩემ­სა და ამ არა­ა­და­მი­ა­ნებს შო­რის. სწო­რედ მათ­გან ვის­მენ­დი ამ "კე­თილ" რჩე­ვებს... სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის, ტუ­ღუ­შის ან­გა­რიშ­ში იმ სა­ში­ნე­ლე­ბის მხო­ლოდ 10% იყო ასა­ხუ­ლი, რაც რე­ა­ლუ­რად ცი­ხე­ებ­ში ხდე­ბო­და. ეს არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ფან­დი, ერთი ბარ­ტყის გა­დაგ­დე­ბის პრინ­ცი­პი. რა­ღა­ცებს წერ­და, მაგ­რამ არა მთა­ვარს. არა­და, ზუს­ტად იცო­და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც იქ ხდე­ბო­და. მეტ­საც გე­ტყვი, გარ­და იმი­სა, რომ იცო­და, როცა ამ­გვარ ფაქ­ტებ­ზე უყ­ვე­ბოდ­ნენ, ისე­თი­ვე მკაც­რი ტო­ნით ეუბ­ნე­ბო­და პა­ტიმ­რე­ბის მშობ­ლებს, რო­გო­რიც ამ ბოლო დღე­ებ­ში აქვს, - აბა, რო­გორ გინ­დათ, ეს ცი­ხე­აო.

- ლალი, შენ კად­რე­ბის გავ­რცე­ლე­ბის­თა­ნა­ვე აღ­მოჩ­ნდი გლ­და­ნის ცი­ხეს­თან. რა სი­ტუ­ა­ცია დაგ­ხვდა იქ?

- დიდი სა­ხალ­ხო პრო­ტეს­ტი იყო. თუმ­ცა ღა­მით არა­ვინ აპი­რებ­და, დარ­ჩე­ნას. მა­შინ მე ვთქვი, თუ ჩვენ ღა­მეს აქ არ გა­ვა­თე­ნებთ, ბავ­შვებს მოგ­ვიკ­ლა­ვენ. მე ვიცი რა სპე­ცი­ფი­კაა ციხე. იმ ღა­მეს დავ­რჩით სამი ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი და სტუ­დენ­ტო­ბა. სან­თლე­ბი გვენ­თო, ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას ვაჩ­ვე­ნებ­დით, რომ აქ ვართ და რამე რომ მოხ­დეს, სა­თა­ნა­დო ზო­მებს მი­ვი­ღებთ. ასე გაგ­რძელ­და სამი დღე. სამი დღე სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი არ მო­სუ­ლა ცი­ხეს­თან. მე­ო­რე დღეს, როცა არას­რულ­წლოვ­ნე­ბის წა­მე­ბის კად­რე­ბიც გავ­რცელ­და, არას­რულ­წლოვ­ნე­ბი და­იძ­რნენ გლ­და­ნის ცი­ხის­კენ. რამ­დე­ნი­მე­კი­ლო­მეტ­რი­ან კო­ლო­ნა­ში მოვ­ყე­ვი, სა­დაც მხო­ლოდ 13-14 წლის ბავ­შვე­ბი იყ­ვნენ. ვრე­კავ "მა­ესტროს" პირ­და­პირ ეთერ­ში და ჩარ­თვას ვი­თხოვ, მე ამ გამ­წა­რე­ბულ ბავ­შვებს ვერ მო­ვე­რე­ვი, გა­და­ცოც­დე­ბი­ან ცი­ხის გი­სო­სებ­ზე და მათ ეს­ვრი­ან-მეთ­ქი. ამის ლე­გი­ტი­მუ­რი უფ­ლე­ბა ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას აქვს. მი­თხრეს, რომ ვერ ხერ­ხდე­ბო­და ჩარ­თვა. ასე­თი პა­სუ­ხი მქონ­და ყვე­ლა გამ­წვა­ვე­ბულ მო­მენტზე და ასე­თი მო­მენ­ტი იყო მი­ნი­მუმ სამი. ბო­ლოს მშობ­ლე­ბის­გან შევ­ქმე­ნით რკა­ლი და ბავ­შვე­ბი ცი­ხის გი­სო­სებს მო­ვა­შო­რეთ. სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბიც იყ­ვნენ ამ რკალ­ში, მათ შო­რის დედა თა­მა­რი, რო­მე­ლიც ავად­მყო­ფი, მწო­ლი­ა­რე ადგა და მათ და­სა­ცა­ვად მო­ვი­და. მო­ვუ­წო­დებ­დით ბავ­შვებს, არ გა­დამძვრა­ლიყ­ვნენ ღო­ბე­ზე. მე­სა­მე დღეს უკვე მშობ­ლებ­მა და­ი­წყეს ღო­ბე­ებ­ზე ას­ვლა. მათი გა­კა­ვე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო. ამის მი­ზე­ზი ის მან­ქა­ნე­ბი გახ­და, რომ­ლი­თაც ნა­ცე­მი პა­ტიმ­რე­ბი გაჰ­ყავ­დათ გა­რეთ. ისი­ნი ახლა აქ, რუს­თა­ვის მე­ექ­ვსე სა­პყრო­ბი­ლე­ში არი­ან. ამი­ტომ მაქვს ახლა აქ გან­გა­ში ატე­ხი­ლი. ბოთ­ლებს უშენ­დნენ მშობ­ლე­ბი სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის მან­ქა­ნებს. კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მოვ­თხო­ვე ცი­ხის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბას, რომ შე­ვეშ­ვი ცი­ხე­ში. 500-მა მშო­ბელ­მა ხელი მო­მი­წე­რა მო­თხოვ­ნა­ზე. ამ მო­თხოვ­ნის მერე ოთხი სა­ა­თი გა­ვი­და და ვხე­დავ, ჩემ­კენ მორ­ბის სამ­ხედ­რო პირი და მე­უბ­ნე­ბა, ქალ­ბა­ტო­ნო ლალი, სას­წრა­ფოდ გე­ძა­ხით ცი­ხის ახა­ლი დი­რექ­ტო­რი გუ­რამ დო­ლი­ძეო. ავე­დი. იქ დამ­ხვდა ლალი აფ­ცი­ა­უ­რი. პა­ტიმ­რე­ბის სა­ნა­ხა­ვად იყო შე­სუ­ლი. ცი­ხის უფ­რო­სი ყვი­რის, ბუნ­ტი­აო. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, რაც იქ ვნა­ხე და გა­ვი­გო­ნე. 4 ათა­სამ­დე პა­ტი­მა­რი გი­სო­სებ­ზე აბ­რა­ხუ­ნებ­და და შვე­ლას ითხოვ­და. მე და ლა­ლიმ ყვი­რი­ლი და­ვი­წყეთ, აქ ვართ, ნუ გე­ში­ნი­ათ, ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა. მივ­ხვდი, რომ ეს არ შვე­ლო­და, და­ვუ­ჩო­ქე პა­ტიმ­რებს და ვუ­თხა­რი, მე ვარ, ლალი ვარ, მო­როშ­კი­ნა, ჩვენ ხომ დიდი ხა­ნია ვმე­გობ­რობთ, გაძ­ლევთ სი­ტყვას, რომ ხვალ­ვე შე­მო­ვიყ­ვან ჟურ­ნა­ლის­ტებს და ყვე­ლა გა­ი­გებს თქვენს ამ­ბავს-მეთ­ქი. მა­შინ­ვე სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე ჩა­მო­ვარ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ცი­ხის ეზო­ში ხდე­ბო­და. ამა­სო­ბა­ში რუს­თა­ვის მე­ექ­ვსე სა­პყრო­ბი­ლე­ში ირე­ვა სი­ტუ­ა­ცია და იქ გავ­რბი­ვარ, სა­დაც ათა­სო­ბით სტუ­დენ­ტი, პა­ტიმ­რე­ბის სარ­კმელ­თან ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბი და შე­ძა­ხი­ლე­ბი მხვდე­ბა, ნუ გე­ში­ნი­ათ, ბი­ჭე­ბო, თქვენ­თან ვართ-მეთ­ქი. გა­მო­დის ცი­ხის ახა­ლი უფ­რო­სი ირაკ­ლი აბა­ში­ძე და მივ­ყა­ვარ აბო­ბოქ­რე­ბულ ცი­ხეს­თან, სა­დაც ზუს­ტად იგი­ვე სი­ტუ­ა­ცი­აა, რაც გლ­და­ნის ცი­ხე­ში ვნა­ხე. ვთხო­ვე პა­ტიმ­რებს, რომ დამ­შვი­დე­ბუ­ლიყ­ვნენ და მე­ო­რე დღეს მათ­თან მეც და ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბიც შე­ვი­დო­დით. ეს პი­რო­ბა ცი­ხის უფ­როს­მა მომ­ცა, რო­მე­ლიც შემ­დეგ ურ­ცხვად და­არ­ღვია.

მე­ო­რე დღეს, როცა პრე­სას­თან ერ­თად მი­ვე­დი ცი­ხეს­თან, აღარ შე­მიშ­ვა, მთლი­ა­ნად ჩა­კე­ტა ციხე. იმ დღეს ად­ვო­კა­ტე­ბიც კი არ შე­უშ­ვა. იმ კორ­პუ­სის პა­ტიმ­რე­ბი, სა­ი­და­ნაც კარ­გად ჩან­და მო­მი­ტინ­გე­ე­ბი და ის სი­ტუ­ა­ცია, რაც ცი­ხის კარ­თან ხდე­ბო­და, მთლი­ა­ნად გა­აქ­რეს. ვიცი, რომ ისი­ნი კარ­ცერ­ში ჰყავთ. თუ გუ­რამ დო­ლი­ძემ მო­შა­ლა კარ­ცე­რი მერ­ვე­ში, შენ რა­ტომ არ გა­ა­კე­თე იგი­ვე-მეთ­ქი, ვკი­თხე ცი­ხის უფ­როსს. ცი­ნი­კუ­რად გა­მი­ღი­მა და მი­თხრა, მე ეგ ბრძა­ნე­ბა არ მქო­ნი­აო. პა­ტიმ­რე­ბი სრულ უნ­დობ­ლო­ბას უცხა­დე­ბენ ტუ­ღუშს, იმი­ტომ, რომ მა­ტყუ­ა­რაა. ჩვენ გვყავს მო­შიმ­ში­ლე და პი­რა­მო­კე­რი­ლი პა­ტიმ­რე­ბი რუს­თა­ვის ცი­ხე­ში, პა­ტიმ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ნემ­სი­თა და ძა­ფით, ზედა კი­დუ­რე­ბით სა­წო­ლებს მი­ე­კერ­ნენ. როცა მო­მაკ­ვდავ კიკ­ნა­ძეს­თან შე­ვი­და ტუ­ღუ­ში, გა­მო­ვი­და და მის მო­შიმ­ში­ლე დე­დას, რო­მელ­თა­ნაც ყო­ველ­დღე სას­წრა­ფოს იძა­ხე­ბენ აქ მყო­ფე­ბი, ურ­ცხვად მო­ა­ტყუა, არა­ფე­რი სჭირ­სო. მერე მამა გრი­გო­ლი შე­ვაგ­ზავ­ნეთ კიკ­ნა­ძეს­თან, რო­მელ­მაც ამ­ბა­ვი გა­მო­ი­ტა­ნა, აღ­სა­რე­ბა ჩა­მა­ბა­რა და ზი­ა­რე­ბაც კი მთხო­ვა, არ ვიცი, კი­დევ რამ­დენ ხანს გა­ვუძ­ლებ ამა­სო. ფერ­წა­სუ­ლი იყო მამა გრი­გო­ლი... მუ­ხა­ნა­თუ­რი გეგ­მა შე­ი­მუ­შა­ვეს ტუ­ღუშ­მა და რუს­თვის მე­ექ­ვსე კო­ლო­ნი­ის დი­რექ­ტორ­მა, "ზა­ჩის­ტკა" უნდა მოხ­დეს. ტუ­ღუშ­მა უნდა და­ფა­როს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ხდე­ბა და ხდე­ბო­და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში. მე ღია ეთერ­ში გა­მო­ვიწ­ვიე ტუ­ღუ­ში, მაგ­რამ არ მიჯ­დე­ბა, იცის, რომ ფაქ­ტე­ბით მი­ვალ და პა­სუ­ხე­ბი არ აქვს. აქ, ამ ცი­ხე­ში, დღემ­დე უთ­ვლის მო­კი­თხვებს და­ში­ნე­ბის მიზ­ნით ახა­ლა­ია პა­ტიმ­რებს, რომ არა­ფე­რი თქვან.

- ლალი, შენ გლ­და­ნის ცი­ხე­ში იყა­ვი შე­სუ­ლი, საკ­ნებ­ში მო­ი­ნა­ხუ­ლე პა­ტიმ­რე­ბი. გვი­ამ­ბე, რა ნახე იქ.

- გლ­და­ნის ცი­ხის დი­რექ­ტორ­მა შე­ას­რუ­ლა პი­რო­ბა და ბუნ­ტის მცდე­ლო­ბი­დან მე­ო­რე დღეს მე, დიმა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე და გელა კე­ტაშ­ვი­ლი შეგ­ვიშ­ვა ცი­ხე­ში. იქ ისე­თი რამ გა­და­ვი­ტა­ნე, იმე­დი მაქვს, ცხოვ­რე­ბა­ში არას­დროს გა­და­ვი­ტან. თუმ­ცა არ მქო­ნია იმის შიში, რომ ამ­ბო­ხე­ბუ­ლი პა­ტიმ­რე­ბი მე შე­უ­რა­ცხყო­ფას მო­მა­ყე­ნებ­დნენ. შე­უ­რა­ცხყო­ფა შე­იძ­ლე­ბა გა­რეთ დარ­ჩე­ნილ­მა სა­შუ­ა­ლო სქე­სის მა­მა­კაც­მა მო­გა­ყე­ნოს. ნამ­დვი­ლი ვაჟ­კა­ცე­ბის არას­დროს შემ­ში­ნე­ბია. საკ­ნებ­ში შევ­დი­ო­დით, არას­რულ­წლოვ­ნე­ბი ვნა­ხეთ. ვი­ყა­ვით ე.წ. "რეზ­ბალ­ნი­ცა­ში", სა­დაც სის­ხლის­გან იც­ლე­ბი­ან პა­ტიმ­რე­ბი. მე ვნა­ხე გამ­წვა­ნე­ბუ­ლი, და­ა­ვად­მყო­ფე­ბუ­ლი ჩვე­ნი თა­ო­ბა. ბი­ჭე­ბი მოგ­ვიყ­ვნენ, რო­გორ ურტყამ­დნენ სა­თეს­ლე ჯირ­კვლებ­ში ბად­რა­გე­ბი, აუ­პა­ტი­უ­რებ­დნენ, კა­ცო­ბას არ­თმევ­დნენ, იმის­თვის, რომ ჯიში დამ­თავ­რდეს. ეს სა­ტა­ნის­ტუ­რი გეგ­მაა, ხალ­ხო, რომ ქარ­თუ­ლი ჯიში მოკ­ლან! სა­ზა­რე­ლი ის­ტო­რი­ე­ბი მო­ვის­მი­ნე და იმის დროც დად­გე­ბა, როცა ამ ის­ტო­რი­ებს ტე­ლე­ვი­ზი­ით მოვ­ყვე­ბი.

- ლალი თუ გაქვს ინ­ფორ­მა­ცია, რა ხდე­ბა ქალ­თა კო­ლო­ნი­ა­ში?

- იქაც დამ­ძი­მე­ბუ­ლია სი­ტუ­ა­ცია, კო­ლო­ნია სავ­სეა პი­რა­დი, პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით და­კა­ვე­ბუ­ლი პა­ტიმ­რე­ბით, რო­გო­რიც არის, მა­გა­ლი­თად, კვი­ცი­ა­ნის და. ვიცი, რომ ზე­წო­ლას ახორ­ცი­ე­ლე­ბენ ბევ­რზე, მაგ­რამ დღეს რუს­თა­ვის მე­ექ­ვსე კო­ლო­ნია უნდა გა­და­ვარ­ჩი­ნოთ. აქ ყვე­ლა­ზე მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბაა.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)