ბავ­შვო­ბა­ში უნ­დო­და, მსოფ­ლიო ვე­ლო­სი­პე­დით შე­მო­ევ­ლო, მერე მხატ­ვრო­ბამ გა­ი­ტა­ცა, შემ­დეგ ექი­მის პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბა მო­უნ­და, მაგ­რამ მალე მიხ­ვდა, რომ სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე უნდა ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა - ეს იყო შან­სი იმი­სა, რომ ყვე­ლა სურ­ვი­ლი და­ეკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბი­ნა, რომ ექი­მიც გამ­ხდა­რი­ყო, მხატ­ვა­რიც და ვე­ლომრბო­ლე­ლიც. ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი ლაშა ჯუ­ხა­რაშ­ვი­ლი გახ­ლავთ. რა ვერ ის­წავ­ლა დღემ­დე, რის­თვის საყ­ვე­დუ­რო­ბენ და რა­ტომ არ და­ა­ვი­წყდე­ბა ეგ­ვიპ­ტე­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი? - ამას ჩვე­ნი დი­ა­ლო­გი­დან შე­ი­ტყობთ.

- სა­ხე­ლი და გვა­რი...

- ლაშა ჯუ­ხა­რაშ­ვი­ლი.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი...

- 1991 წლის 11 აპ­რი­ლი.

- ჩემ­ზე გავ­ლე­ნა იქო­ნია...

- ...იმ გა­რე­მომ, რო­მელ­შიც გა­ვი­ზარ­დე. მად­ლო­ბა უფალს, რომ ასე­თი კარ­გი დედა და მამა მყავს.

- მშობ­ლე­ბი მიკ­რძა­ლავ­დნენ...

- ...არა­ფერს მიკ­რძა­ლავ­დნენ, რად­გან კარ­გი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ახლა კი უფ­რო­სებს აზრს ხში­რად აღარც ვე­კი­თხე­ბი. უნდა ვა­ღი­ა­რო, ამის გამო ცხვი­რი არა­ერ­თხელ წა­მიმ­ტვრე­ვია.

- პო­ლი­ტი­კა არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ...

- ...ამა თუ იმ მოვ­ლე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ჩემი პო­ზი­ცია მაქვს. შემძრა იმ ვი­დე­ო­კად­რებ­მა, რო­მე­ლიც ეთერ­ში უჩ­ვე­ნეს. აპო­ლი­ტი­კუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. არც "პო­ზი­ცია" მა­ინ­ტე­რე­სებს და არც - ოპო­ზი­ცია, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ სის­ტე­მა, რო­მე­ლიც დღეს ქვე­ყა­ნა­შია, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შე­იც­ვა­ლოს. ხალ­ხი და­ი­ღა­ლა. ტან­საც­მე­ლი რომ გიძ­ველ­დე­ბა, მი­დი­ხარ და ახალს ყი­დუ­ლობ. ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი რამ გა­კეთ­და, მაგ­რამ სირ­ცხვი­ლია XXI სა­უ­კუ­ნე­ში ადა­მი­ა­ნებს ელექტრო­ე­ნერ­გი­ის მი­წო­დე­ბა და­ა­მად­ლო. ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­ცო­დით ყვე­ლამ ის, რაც ცი­ხე­ებ­ში ხდე­ბო­და. ბევ­რი ჩემი ნაც­ნო­ბი ჯერ კი­დევ იქაა, ბევ­რი გა­მო­ვი­და და მათ­თა­ნაც მი­ლა­პა­რა­კია ამ თე­მა­ზე. ალ­ბათ, თვა­ლე­ბის ასა­ხე­ლად ამ კად­რე­ბის ნახ­ვა იყო სა­ჭი­რო... ჯერ კი­დევ რო­დის თქვა ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძემ: "...სულ ძილი, ძილი, როს­ღა გვე­ღირ­სოს ჩვენ გაღ­ვი­ძე­ბა?!"

- შენი აზ­რით, დღე­საც "გვძი­ნავს"?

- გა­მო­ფხიზ­ლე­ბის პე­რი­ო­დია, ბო­ლომ­დე არ გაგ­ვიღ­ვი­ძია. დღეს (ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რი­ლია 28 სექ­ტემ­ბერს) ეროვ­ნულ სტა­დი­ონ­ზე ისე­თი ამ­ბა­ვი იყო, ფეხ­ბურ­თის მატ­ჩი მე­გო­ნა და და­ვი­ბე­ნი. უც­ნობ ბა­ბუს ვკი­თხე: რა ხდე­ბა, თა­მა­შია-მეთ­ქი? - ჰო, დღეს დიდი თა­მა­შია, მიშა თა­მა­შობ­სო. ნან­კა კა­ლა­ტო­ზიშ­ვილ­მა თქვა და მეც ვე­თან­ხმე­ბი: სა­ერ­თოდ არ უნდა მა­ინ­ტე­რე­სებ­დეს, ვინ არის პრე­ზი­დენ­ტი, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ის იმა­ზე მე­ტად ცნო­ბი­ლია, ვიდ­რე ჰო­ლი­ვუდ­ში რო­მე­ლი­მე მსა­ხი­ო­ბიო. "ფე­ის­ბუკ­ზე" კო­მენ­ტა­რე­ბის და­დე­ბას აჯო­ბებს, ავ­დგეთ და გა­რეთ გა­მო­ვი­დეთ, მაგ­რამ ძილ­თან ერ­თად მე­ო­რე "უბე­დუ­რე­ბაც" გვჭირს და ამ უბე­დუ­რე­ბას შიში ჰქვია.

- ნატ­ვრის­თვა­ლი და ერთი ნატ­ვრის უფ­ლე­ბა რომ მქონ­დეს...

- ...ვი­ნატ­რებ­დი ბედ­ნი­ე­რი ვიყო ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში. თუ ნატ­ვრის­თვა­ლი ნამ­დვი­ლია, თა­ვად­ვე მიხ­ვდე­ბა, რა მჭირ­დე­ბა ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის.

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ...

- ...მყავს ძა­ლი­ან კარ­გი ოჯა­ხი, მე­გობ­რე­ბი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, ძმა, რო­მე­ლიც ნე­ბის­მი­ერ დროს ჩემ გვერ­დი­თაა.

- როცა მარ­ტო ვარ...

- ...ვფიქ­რობ, მა­ნამ­დე რა გა­ვა­კე­თე, ვიდ­რე მარ­ტო დავ­რჩე­ბო­დი.

- ძი­ლის წინ ყო­ველ­თვის...

- ...ვე­წე­ვი სი­გა­რეტს.

- ვიბ­ნე­ვი, როცა...

- ...უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდე­ბი, როცა კომ­პლი­მენ­ტებს მე­უბ­ნე­ბი­ან. მი­მაჩ­ნია, რომ ბევრ ქე­ბას არ ვიმ­სა­ხუ­რებ.

- ლა­მა­ზი გო­გოს და­ნახ­ვი­სას...

- ...სი­ხა­რუ­ლით ვივ­სე­ბი. ამ დროს არ ვიბ­ნე­ვი (იცი­ნის).

- წო­ნას­წო­რო­ბას მა­კარ­გვი­ნე­ბენ...

- ...ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ჩემი არ ეს­მით. ლა­მაზ ქალ­საც გა­მო­ვუყ­ვა­ნი­ვარ წო­ნას­წო­რო­ბი­დან თა­ვი­სი უაზ­რო საქ­ცი­ე­ლით. ხში­რად სი­ლა­მა­ზე ფა­სა­დუ­რია.

- როცა ძა­ლი­ან ვბრაზ­დე­ბი...

- ...ხმას ვუ­წევ, უხე­ში ვხდე­ბი. სა­მარ­ცხვი­ნოა, მაგ­რამ უწ­მა­წურ სი­ტყვებ­საც ვამ­ბობ. მა­ი­ძუ­ლე­ბენ, ასე მო­ვიქ­ცე.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...მხატ­ვა­რი, რო­მელ­საც სა­ღე­ბა­ვის სუნი ენატ­რე­ბა; მე ვარ შე­უმ­დგა­რი ვე­ლომრბო­ლე­ლი. ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და მსოფ­ლიო ვე­ლო­სი­პე­დით შე­მო­მევ­ლო; მერე ქი­რურ­გო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი, ბო­ლოს კი გა­დავ­წყვი­ტე, ამ­დე­ნი "შე­უმ­დგა­რი" რომ არ მერ­ქვას, აჯო­ბებს, სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე ჩა­ვა­ბა­რო და მხატ­ვრის, ექი­მის, ვე­ლომრბო­ლე­ლის როლი ვი­თა­მა­შო-მეთ­ქი.

- მე­ზა­რე­ბა...

- ...ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ ცხოვ­რე­ბა­ში. იმა­ზე მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია, ვიდ­რე დღეს ვა­კე­თებ, მაგ­რამ ზარ­მა­ცი ვარ.

- მა­ღი­ზი­ა­ნებს...

- ...გა­უ­ნათ­ლებ­ლო­ბა. ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც კა­მა­თო­ბენ სა­კი­თხზე, რომ­ლის აზ­რზეც არ არი­ან. აქ­ცი­ა­ზეც ბევ­რი ისე­თი ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვდა, რომ­ლებ­მაც ბო­ლომ­დე არც იცოდ­ნენ, რას აპ­რო­ტეს­ტებ­დნენ; ზოგს სახ­ლში რომ მა­ცი­ვა­რი არ აქვს, ამა­საც მთავ­რო­ბას აბ­რა­ლებს. არაფ­რით აღი­ა­რებს, რომ ზარ­მა­ცია.

- არ მიყ­ვარს...

- ...დი­ლით ადრე ად­გო­მა, ფხი­ა­ნი თევ­ზი და უგე­მოვ­ნო­ბა.

- არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- ...ის დღე­ე­ბი, რო­მე­ლიც ეგ­ვიპ­ტე­ში გა­ვა­ტა­რე. ტუ­ტან­ხა­მონს ვე­ნაც­ვა­ლე (იცი­ნის). იქ გა­ვი­ცა­ნი გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც ახლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და მა­საც ვუყ­ვარ­ვარ. ოღონდ, ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სხვას ნუ­რა­ფერს მკი­თხავ. სიყ­ვა­რულ­მა შემ­ცვა­ლა თუ არა? - შემ­ცვა­ლა! ახლა მეტ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობ, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბაც მო­მე­მა­ტა.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია თუ...

-...დამთმო­ბი ნაკ­ლე­ბად ვარ, სა­მარ­თლი­ა­ნი ჯი­უ­ტი გახ­ლა­ვართ.

- ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია...

- ...დავ­თმო ჩემი პრო­ფე­სია. ეს საქ­მე პე­და­გოგ­მა გოგი მარ­გვე­ლაშ­ვილ­მა იმ­დე­ნად შე­მაყ­ვა­რა, რომ ამის გა­რე­შე ვე­ღარ ვი­ცხოვ­რებ.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...ყოვ­ლის­შემ­ძლე.

- ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...ნერ­ვე­ბის მო­თოკ­ვა და მან­ქა­ნის ტა­რე­ბა.

- დაშ­ვე­ბუ­ლი შეც­დო­მე­ბის...

- ...გა­მოს­წო­რე­ბას ვცდი­ლობ.

- სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე ვის­წავ­ლე...

- ...ბევ­რი რამ. დღეს რომ ვსწავ­ლობ, სტუ­დენ­ტი მქვია და ისიც, ახლა ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უს რომ წერ, ამის შე­დე­გია. მერ­წმუ­ნე, ბოლო დროს რა­დი­კა­ლუ­რად შე­ვიც­ვა­ლე, ადრე სხვა ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ­დი. მშობ­ლებ­მა ბევრ რა­მე­ში შე­მი­წყვეს ხელი.

- ცრუ­მორ­წმუ­ნე არ ვარ, მაგ­რამ...

- ...პრო­ფე­სი­უ­ლი ცრურ­წმე­ნე­ბი მა­ინც მაქვს.

- ბო­ლოს მე­სიზ­მრა...

- ...ხელ­ზე სა­ქორ­წი­ნო რგო­ლი მე­კე­თა. ერთ-ერთ სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრში ძმა­კაც­თან ერ­თად შე­ვე­დი და ოჯა­ხის­თვის ბევ­რი რამ ვი­ყი­დე.

- სა­ქორ­წი­ნო რგო­ლის გა­კე­თე­ბას...

- ...ჯერ არ ვა­პი­რებ. მინ­და, იმ ადა­მი­ა­ნის მყა­რი საყ­რდე­ნი ვიყო, ვინც მიყ­ვარს. სა­ა­მი­სოდ კი ჯერ მზად არა ვარ.

- ხან­და­ხან ვფიქ­რობ...

- ...ამ ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა­ზე. აქ სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა ძა­ლი­ან ძნე­ლია.

- არა­ვის­თან ვსა­უბ­რობ...

- ...მო­მა­ვალ გეგ­მებ­ზე, სა­კუ­თარ თავ­ზე და არას­დროს ვახ­დენ იმის აფი­ში­რე­ბას, რაც გა­ვა­კე­თე.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...ის ძა­ლაა, რა­მაც ძა­ლი­ან ბევრ რა­მეს მი­მახ­ვედ­რა. სიყ­ვა­რულს ფე­რე­ბა უნდა. უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­ვიც­ვა­ლე და ეს პირ­ველ რიგ­ში, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ის ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი და გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი გო­გოა. ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან პრო­ფე­სი­უ­ლი შე­ხე­ბა არ აქვს. სა­მა­გი­ე­როდ, ძა­ლი­ან უყ­ვარს თე­ატ­რი, კინო...

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...ეგო­იზ­მია. ხან­და­ხან მარ­ტო სა­კუ­თარ თავ­ზე ვფიქ­რობ, სა­ში­ნე­ლი მე­სა­კუთ­რე ვარ. თუ ჩე­მია, ბო­ლომ­დე ჩემი უნდა იყოს - ნივ­თი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ადა­მი­ა­ნით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ჩემი სი­სუს­ტეა ალ­კოჰო­ლი, რომ­ლის მი­ღე­ბის შემ­დე­გაც აზ­რის გა­მოთ­ქმა­ში ზედ­მე­ტად თა­მა­მი ვხდე­ბი და ად­ვი­ლად ვფეთ­ქდე­ბი.

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...ეს ჩემს სა­მე­გობ­რო წრეს შე­უძ­ლია.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...არა­ერ­თხელ წავ­სულ­ვარ.

- მე­ში­ნია...

- ...საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­კარ­გვის.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი ტკი­ვი­ლი...

- ...ჩემი ქვე­ყა­ნაა. მინ­და, სი­ტუ­ა­ცია მალე და­წყნარ­დეს, დამ­შვიდ­დეს. ასეთ პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში ახალ­გაზ­რდო­ბა დიქ­ტა­ტო­რებს არ უნდა ეწი­რე­ბო­დეს. იმე­დი მაქვს, გაქ­ცე­ვას მალე გა­და­ვი­ფიქ­რებ.

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...უყუ­რა­დღე­ბო­ბის გამო, მაგ­რამ თა­ვად ვფიქ­რობ, რომ უყუ­რა­დღე­ბო არ ვარ. ხში­რად ერთი ადა­მი­ა­ნი მე­ო­რეს არ იღებს ისეთს, რო­გო­რი­ცაა; მას თა­ვის ფან­ტა­ზი­ა­ში ძერ­წავს ისე­თად, რო­გო­რიც უნდა, რომ იყოს და მერე მის მი­მართ უჩ­ნდე­ბა პრე­ტენ­ზი­ე­ბი. ჰოდა, სწო­რედ ასეთ დროს იწყე­ბა კონ­ფლიქ­ტი. შე­იძ­ლე­ბა პი­როვ­ნე­ბას ის თვი­სე­ბა შეს­ძი­ნო, რაც არ აქვს, მაგ­რამ რაც აქვს, იმის შეც­ვლას არ უნდა შე­ე­ცა­დო.

- არ მჩვე­ვია...

- ...დათ­მო­ბა.

- ვუფრ­თხილ­დე­ბი...

- ...მე­გობ­რებს და ოჯა­ხის წევ­რებს; ვუფრ­თხილ­დე­ბი იმ ადა­მი­ანს, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც ცხოვ­რე­ბის დარ­ჩე­ნი­ლი წლე­ბის გა­ტა­რე­ბას ვა­პი­რებ.

- არ მრცხვე­ნია...

- ...სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის. სა­მარ­ცხვი­ნო არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია.

- და ბო­ლოს, გე­ტყვით, რომ...

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხართ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ასე­თი პატ­რი­არ­ქი გვყავს. მინ­და ყვე­ლამ ერ­თად, გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მშვი­დო­ბი­ა­ნად ვი­ცხოვ­როთ და ყვე­ლამ ჩვე­ნი საქ­მე ვა­კე­თოთ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)