ბოლო დროს ქვე­ყა­ნა­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის შემ­დეგ, გლ­და­ნის #8 სა­პყრო­ბი­ლე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში მო­ექ­ცა. ახალ­მა მი­ნის­ტრმა გი­ორ­გი ტუ­ღუშ­მა ცი­ხე­ში ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბი და არა­სამ­თავ­რო­ბო უწყე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი შე­უშ­ვა. და­ი­ნიშ­ნა რიგ­გა­რე­შე მოკ­ლე­ვა­დი­ა­ნი პა­ემ­ნე­ბი და სი­ტუ­ა­ცია ასე თუ ისე დამ­შვიდ­და. ერთ-ერთი პა­ტიმ­რის მშობ­ლის­გან ასე­თი რა­მეც მო­ვის­მი­ნე: "ჩემს შვილს რომ ვემ­შვი­დო­ბე­ბო­დი, ხუმ­რო­ბით მხარ­ზე ხელი წა­მო­ვარ­ტყი. მა­შინ­ვე მო­ვარ­და თვა­ლებ­და­ჭყე­ტი­ლი ბად­რა­გი და შე­ნიშ­ვნა მომ­ცა, - პა­ტი­მარს ხე­ლით ნუ ეხე­ბიო".

გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა რუს­თა­ვის #6 სა­პყრო­ბი­ლე­ში. თა­კა­რა მზის ქვეშ გრძელ რიგ­ში "პე­რე­და­ჩე­ბით" დგა­ნან გან­სას­ჯე­ლე­ბის მშობ­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი. იქვე, გა­და­ხუ­რულ მო­საც­დელ­ში გო­დერ­ძი კიკ­ნა­ძის დედა შიმ­ში­ლობს. დრო­დად­რო შვი­ლი ეხ­მა­უ­რე­ბა ცი­ხი­დან და ეკი­თხე­ბა: "სტუ­დენ­ტე­ბი არ მო­დი­ან?"

- გუ­შინ ვნა­ხე, შვი­ლო, ჩემი ბიჭი, დღე­საც შე­გიშ­ვებ­თო, მი­თხრეს, მაგ­რამ თვი­თონ აღარ შე­უძ­ლია ად­გო­მა, რომ ჩა­მო­ვი­დეს, ძა­ლი­ან მძი­მედ არის. მშრალ შიმ­შილ­ზეა გა­და­სუ­ლი. ახლა ყვე­ლა პა­ტიმ­რის ძი­რი­თა­დი პრობ­ლე­მა ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბაა, ავად არი­ან მო­რა­ლუ­რად, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად, ჩან­გრე­უ­ლი აქვთ გულ-მუ­ცე­ლი და არც შე­სა­ბა­მი­სი მკურ­ნა­ლო­ბა უტარ­დე­ბათ.

- თქვე­ნი შვი­ლი რის გამო იხ­დის სას­ჯელს?

- მკვლე­ლო­ბა მოხ­და, შვი­ლო, შე­ლა­პა­რა­კე­ბის ნი­ა­დაგ­ზე, სამი ბიჭი იყო შემ­თხვე­ვის ად­გილ­ზე და სა­მი­ვემ და­იბ­რა­ლა და­ნა­შა­უ­ლი, დღეს სა­მი­ვე სას­ჯელს იხ­დის. რე­ა­ლუ­რად არ მაქვს ინ­ფორ­მა­ცია, ვინ გა­ა­კე­თა ეს. სა­ნამ გა­ა­სა­მარ­თლებ­დნენ, კი­დევ ერთი მკვლე­ლო­ბის დაბ­რა­ლე­ბას აი­ძუ­ლებ­დნენ. სა­ნაც­ვლოდ კარგ პი­რო­ბებს და ცი­ხი­დან მალე გაშ­ვე­ბას სთა­ვა­ზობ­დნენ. იყო მუ­ქა­რაც, რომ თუ არ და­იბ­რა­ლებ­და, რო­გორც კი ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში შე­ვი­დო­და, მოკ­ლავ­დნენ. ამი­ტომ მო­ა­წე­რა ხელი კა­სა­ცი­ას. 12 ოქ­ტომ­ბერს უკვე იცო­და ჩემ­მა შვილ­მა, რომ 16 ოქ­ტომ­ბერს მზად­დე­ბო­და ერთ-ერთი პა­ტიმ­რის, ვინ­მე დი­ა­სა­მი­ძის მკვლე­ლო­ბა, თუ არ ვცდე­ბი, ას­ლან აბა­ში­ძის სიძე იყო, და თუ ამას არ და­იბ­რა­ლებ­და, მა­საც მოკ­ლავ­დნენ. არ ვიცი, რო­გორ მო­ტყუვ­და, ალ­ბათ წა­მე­ბას ვერ გა­უძ­ლო, შვი­ლო, და და­იბ­რა­ლა. მა­ლე­ვე მიხ­ვდა, რომ დიდი სი­სუ­ლე­ლე ჩა­ი­დი­ნა და ალა­პა­რაკ­და. ეს, რა თქმა უნდა, არ აპა­ტი­ეს. ყო­ველ ღამე სცემ­დნენ, აწა­მებ­დნენ. დღეს კონ­კრე­ტუ­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბის პი­რებს ადებს ხელს გო­დერ­ძი, ითხოვს, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი შე­მო­უშ­ვით, რომ მოვ­ყვე ყვე­ლა­ფერ­სო. ამი­ტო­მაც სცე­მეს კი­დევ ერთხელ იმ ავადსახ­სე­ნე­ბე­ლი კად­რე­ბის მერე. მას მერე აქ ვარ, შვი­ლო, და ფან­ჯრი­დან ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი ჩემს ცო­ცხალმკვდარ შვილს. გუ­შინ ღუ­დუ­შა­უ­რის კლი­ნი­კა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. ეტყო­ბა მე­ტის­მე­ტი მო­უ­ვი­დათ. არ ვიცი, რო­დემ­დე გა­ვუძ­ლებ. სა­მარ­თალს ვე­ძებ. ვე­ღარ ვცნობ შვილს, ჭკუ­ი­დან არის გა­და­სუ­ლი.

20 წლის იყო, რომ და­ი­ჭი­რეს. 34 წელი შე­უს­რულ­და. სა­მუ­და­მო პა­ტიმ­რო­ბა აქვს მის­ჯი­ლი. არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა ამ ცი­ხე­ში, გარ­და დი­რექ­ტო­რი­სა. მთე­ლი ციხე ითხოვს, ლალი მო­როშ­კი­ნა შე­მო­უშ­ვი­თო, მაგ­რამ ყურს არა­ვინ იბერ­ტყავს.ჰე­პა­ტი­ტი აქვს ჩემს შვილს. ცი­ხის უფ­როს­მა მი­თხრა, რომ შიმ­ში­ლობს, ღვიძ­ლი და­ეშ­ლე­ბა და მერე ჩვენ დაგ­ვაბ­რა­ლებ­თო. საღ­სა­ლა­მა­თი და­ი­ჭი­რეს, ქვა­სა­ვით ბიჭი იყო, ყვე­ლა და­ა­ვა­დე­ბა აქ აჰ­კი­დეს. არა­ნა­ი­რი მკურ­ნა­ლო­ბა არ უტარ­დე­ბა. რვა წე­ლია, ექი­მი არ შე­სუ­ლა ამ ცი­ხე­ში. ერთხელ მო­მი­ვი­და ინ­ფორ­მა­ცია, ყელი გა­მო­იჭ­რაო. ასეთ მე­თოდს მა­შინ მი­მარ­თა­ვენ პა­ტიმ­რე­ბი, როცა წა­მე­ბის ეში­ნი­ათ. როცა ამას აკე­თებ, თავს გა­ნე­ბე­ბენ.

- რით გა­მო­იჭ­რა ყელი?

- ყვე­ლა­ფე­რიც აქვს, მაკ­რა­ტე­ლიც და ყვე­ლა სა­ჭი­რო ნივ­თი, იმის­თვის, რომ გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი­ყო და არა­ფე­რი ეთ­ქვა. დღე­საც ეტყო­ბა ნა­ი­ა­რე­ვი.

სწო­რედ ამ დროს ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი შე­უძ­ლოდ გახ­და. სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნა გა­მო­ვი­ძა­ხეთ. გარ­შე­მო შე­მო­ეხ­ვივ­ნენ სხვა პა­ტიმ­რე­ბის მშობ­ლე­ბი.

- ჩემ­მა შვილ­მა, სა­ნამ ეს ამ­ბე­ბი და­ი­წყე­ბო­და, ექი­მი მო­ი­თხო­ვა. ამის გამო კარ­ცერ­ში ჩა­იყ­ვა­ნეს. ოთხი დღე ჰყავ­დათ.

- ვინ­მეს გაქვთ ინ­ფორ­მა­ცია, რა ხდე­ბა კარ­ცერ­ში?

- ცივ ია­ტაკ­ზე აწ­ვე­ნენ, სა­დაც წვე­თავს წყა­ლი. ასე ჰყავთ 20-30 დღე, ამი­ტო­მაა, რომ ყვე­ლას პროს­ტა­ტი­ტი აქვს, სის­ხლს შარ­და­ვენ. ფსი­ქი­კა ხომ სა­ერ­თოდ მომ­სპა­რი აქვთ.

ამ დროს სა­უ­ბარ­ში კი­დევ ერთი მშო­ბე­ლი ჩა­ერ­თო:

- გლ­და­ნის ცი­ხე­ში ვი­ყა­ვი გუ­შინ. მორ­გი­დან გა­მო­ი­ტა­ნეს ბიჭი, ცო­ცხალმკვდა­რი. მორ­გში ჰყო­ლი­ათ ცო­ცხა­ლი და წყა­ლი ჰქო­ნი­ათ ზედ მიშ­ვე­ბუ­ლი ხუთი დღე. ამ ამ­ბე­ბის მერე გა­და­არ­ჩი­ნეს იმი­ტომ, რომ შე­ე­შინ­დათ. ახლა უშ­ვე­ბენ თურ­მე ცი­ხი­დან, მაგ­რამ მის სი­ცო­ცხლეს რა ფასი აქვს. ბოთ­ლი უდევს პარკში და იმით და­დის, იმა­ში შარ­დავს.

ამ დროს ცი­ხის დიდი ჭიშ­კა­რი გა­ი­ღო და მან­ქა­ნა გა­მო­ვი­და. ოთხი­ვე მინა ჩა­წე­უ­ლი აქვს, მან­ქა­ნი­დან გა­მაყ­რუ­ე­ბე­ლი მუ­სი­კის ხმა ის­მის, რუ­სუ­ლი სიმ­ღე­რაა ჩარ­თუ­ლი. ოთხი­ვე ფან­ჯრი­დან მუქ­სათ­ვა­ლი­ა­ნი, შა­ვებ­ში ჩაც­მუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი იყუ­რე­ბი­ან და თან ტა­ნის მოძ­რა­ო­ბას აყო­ლე­ბენ სიმ­ღე­რას. იქვე სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნა დგას, კიკ­ნა­ძის დე­დას პირ­ვე­ლად სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბას უწე­ვენ. მან­ქა­ნა სწრა­ფი სვლით ტო­ვებს ტე­რი­ტო­რი­ას, ამა­სო­ბა­ში ცი­ხი­დან კი­დევ ერთი თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი დედა გა­მო­დის.

- პა­ტიმ­რის დედა ხართ?

- კი შვი­ლო, ირმა ნი­ნუა, რა­ი­ო­ნი­დან ვარ, და­სავ­ლე­თი­დან. ჩემი შვი­ლი ლე­ვან ხუ­ხია ყა­ჩა­ღო­ბის­თვის და­ა­კა­ვეს 2008 წლის 9 აპ­რილს. 36 წელი მი­უ­სა­ჯეს. ჩა­ი­დი­ნა ჩემ­მა შვილ­მა და­ნა­შა­უ­ლი, არ ვიქ­ნე­ბი მარ­თა­ლი, მისი უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბა რომ ვამ­ტკი­ცო, მაგ­რამ არა ისე­თი, რო­გორ­საც ესე­ნი სჩა­დი­ან. 2010 წელს მის სა­მე­დი­ცი­ნო დას­კვნა­ში შემ­დე­გი და­ა­ვა­დე­ბე­ბი ეწე­რა: ინ­სულ­ტი, ტვი­ნის შე­გუ­ბე­ბა, პროს­ტა­ტი­ტი, და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი გულ-სის­ხლძარ­ღვთა სის­ტე­მა, ნერ­ვუ­ლი აშ­ლი­ლო­ბა. აი, ამ ზო­მამ­დე მი­იყ­ვა­ნეს საღ­სა­ლა­მა­თი ბავ­შვი. ყო­ველ მის­ვლა­ზე სხვა­დას­ხვა ფე­რის ტა­ნი­სა­მოსს მთხოვ­და. დე­დი­კო, თეთ­რი ტან­საც­მე­ლი მინ­დაო, მე­ტყო­და, მე­ო­რე დღეს შავს მთხოვ­და, მე­სა­მე დღეს - ლურჯს. ფსი­ქი­კუ­რად და­მი­ა­ვა­დეს შვი­ლი. ჯერ მარ­ტო ის არ კმა­რა, 21 წლის ბიჭს რომ და­ა­კა­ვებ და 36 წელს მი­უს­ჯი, სად არის ქარ­თუ­ლი ჰუ­მა­ნუ­რო­ბა? ძა­ლი­ან კარ­გია ლა­მა­ზი ქუ­ჩე­ბი და ლა­მა­ზი შე­ნო­ბე­ბი, მაგ­რამ არა­ფე­რია იმა­ზე კარ­გი, რომ ახალ­გაზ­რდას ელე­მენ­ტა­რუ­ლი სა­არ­სე­ბო პი­რო­ბე­ბი შე­უქ­მნა. დღეს ოჯახ­ში საჭ­მელს რომ ვჭამთ, იმის ფულს ერთი თვის მერე ვიხ­დით. არ მრცხვე­ნია ამის აღი­ა­რე­ბის, იმი­ტომ, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბის 80% ასე ცხოვ­რობს. სად გა­გო­ნი­ლა, 36 წელი მი­უ­სა­ჯო 21 წლის ბიჭს და კი­დევ ცე­მით მოკ­ლა?! სად არის სა­მარ­თა­ლი. ექი­მის დას­კვნა­ში მი­წე­რენ: გა­რეგ­ნუ­ლად ნაკ­ლე­ბად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია, კონ­ტაქ­ტში არ შე­მო­დის, დას­მულ შე­კი­თხვებ­ზე არ პა­სუ­ხობს, წევს ერთ პო­ზა­ში, თვალ­ღია, პა­ცი­ენტს უკე­თია პამ­პერ­სი, ტუ­ა­ლეტ­ში არ და­დის, ინ­სტრუქ­ცი­ებს არ ას­რუ­ლებს, და ბო­ლოს, ავად­მყო­ფის მდგო­მა­რე­ო­ბა და­მაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი­აო. სირ­ცხვი­ლი არ არის? რო­მე­ლი დედა წა­ი­კი­თხავ­და ასეთ სა­მე­დი­ცი­ნო დას­კვნას ემო­ცი­ე­ბის გა­რე­შე.

- თვი­თონ გი­ამ­ბობ­დათ, რომ სცემ­დნენ?

- არა, თვი­თონ არა­ფერს ლა­პა­რა­კობს. მე­ო­თხე წე­ლია პა­რა­ლი­ზე­ბუ­ლია. ორ­ჯერ გა­და­ი­ტა­ნა ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზი. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ჩემი შვი­ლი ჯონ­დი ბა­ღა­თუ­რი­ამ სიკ­ვდილს გა­და­არ­ჩი­ნა. ის რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მოკ­ვდე­ბო­და. სამ­ჯერ წა­იყ­ვა­ნა და ფილ­ტვე­ბი­დან 5-5 ლიტ­რი წყა­ლი ამო­უ­ტუმ­ბეს. ჩემს შვილს ვე­ღარ ვცნობ. თმა გაც­ვე­ნი­ლი აქვს, რომ ვუ­ყუ­რებ, ვფიქ­რობ, ნუთუ ეს ის ლე­ვა­ნია, ის სი­ცო­ცხლით სავ­სე ახალ­გაზ­რდა. იცით, რო­გო­რი იყო? არა­ვის და­ჩაგ­რავ­და, პი­რი­ქით, თუ სად­მე უსა­მარ­თლო­ბას ნა­ხავ­და, პირ­ვე­ლი და­უდ­გე­ბო­და წინ.

- შე­წყა­ლე­ბის კო­მი­სი­ის­თვის თუ მი­გი­მარ­თავთ?

- მივ­მარ­თე, მაგ­რამ პა­სუ­ხი ერთი და იგი­ვეა, სა­ნამ სას­ჯე­ლის ნა­ხე­ვარს არ მო­იხ­დის, არა­ფე­რი ეხე­ბა. მის­ჯი­ლი 36 წლის ნა­ხე­ვა­რი ჩემ­მა შვილ­მა შე­იძ­ლე­ბა ვერც მო­ი­ხა­დოს. რომ თენ­დე­ბა, ღმერ­თს მად­ლო­ბას ვწი­რავ, დილა რომ გა­მი­თე­ნა, მაგ­რამ იმა­ზე ვფიქ­რობ, ჩემ­მა შვილ­მაც თუ გა­ა­თე­ნა, თუ გა­ა­ხი­ლა თვა­ლი... ოთხი შვი­ლის დედა ვარ, 5 წე­ლია არც ჭამა მახ­სოვს, არც სმა, არც ნა­თე­სა­ვი, არც ახ­ლო­ბე­ლი, ყვე­ლა კარი დავ­ხუ­რე. მარ­ტო შვი­ლის სი­ცო­ცხლე­ზე ვფიქ­რობ. ხომ ჩა­ვა­ბა­რე კა­ნონ­მდებ­ლო­ბას ჯან­მრთე­ლი, იმა­საც ხომ ვა­ღი­ა­რებ, რომ შეც­და, და­ა­შა­ვა, მეც ჩა­მა­ბა­რეთ ჩემი და­ა­ვად­მყო­ფე­ბუ­ლი, ლო­გინს მი­ჯაჭ­ვუ­ლი შვი­ლი. აკ­მა­რეთ ის 5 წე­ლი­წა­დი. და­მიბ­რუ­ნონ ჩემი შვი­ლი, მე მო­ვუვ­ლი, მე გა­მო­ვა­ჯან­მრთე­ლებ. ღმერ­თის იმე­დი მაქვს მარ­ტო. (აქ ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი მუხ­ლებ­ზე ეცე­მა - ავტ.). მუხ­ლმოდ­რე­კი­ლი ვე­ვედ­რე­ბი ჩვენს უწ­მინ­დესს, მე მა­პა­ტი­ოს, რო­გორც ოთხი შვი­ლის აღ­მზრდელ დე­დას, მისი შეც­დო­მა. იქ­ნებ შეც­დო­მაც და­ვუშ­ვი მის აღ­ზრდა­ში, მაგ­რამ ესეც სო­ცი­ა­ლუ­რი გა­რე­მო­ე­ბი­დან იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი. ვი­თხოვ, და­მიბ­რუ­ნონ ჩემი ინ­ვა­ლი­დი შვი­ლი, რომ მო­ვუ­ა­რო და და­უ­მად­ლე­ბე­ლი პური ვა­ჭა­მო.

და­რე­ჯან ხა­ჭა­პუ­რი­ძე:

- ბექა ესე­ბუ­ას დედა გახ­ლა­ვართ. გუ­შინ დი­ლით და­მი­რე­კეს, რომ ბავ­შვებ­მა თავი მი­ი­ბეს სა­წო­ლებ­ზე კი­დუ­რე­ბით, ნა­ცე­მე­ბი არი­ან და შიმ­ში­ლო­ბენ. არ ვი­ცით, რო­გორ ჩა­იგ­დეს ტე­ლე­ფო­ნი ხელ­ში, მაგ­რამ ერთ-ერ­თმა პა­ტი­მარ­მა დაგ­ვი­რე­კა მშობ­ლებს.

- რის გამო და­ა­კა­ვეს თქვე­ნი შვი­ლი?

- ეზო­ში იჩხუ­ბეს ბი­ჭებ­მა. სხვებს პატ­რო­ნე­ბი გა­მო­უჩ­ნდნენ, ფული გა­და­ი­ხა­დეს და გა­მო­უშ­ვეს. ჩემს შვილს 3-წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი მი­უ­სა­ჯეს. 7 თვე აქვს დარ­ჩე­ნი­ლი. მძი­მედ არის, ძვლის დაშ­ლა აქვს, გუ­შინ ვნა­ხე. გულ­ზე ხე­ლის დაკ­რე­ფა­ღა აკ­ლია და მიც­ვა­ლე­ბულს ჰგავს. ცა­რი­ე­ლი თვა­ლე­ბია დარ­ჩე­ნი­ლი. 21 წლი­საა. გუ­შინს მერე თვალ­წინ მიდ­გას მისი სახე. ჯერ ქუ­თა­ი­სის ცი­ხე­ში სცემ­დნენ, მერე გე­გუ­თის კო­ლო­ნი­ა­ში. იქი­დან საც­ვლით გად­მო­იყ­ვა­ნეს, ფეხ­შიშ­ვე­ლი. სა­ზღვარ­გა­რეთ ვი­ყა­ვი წა­სუ­ლი, რომ ორი კა­პი­კი მო­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა და ცი­ხე­ში ჩემი შვი­ლის­თვის საჭ­მე­ლი მეჭ­მია და მემ­კურ­ნა­ლა. ეს კად­რე­ბი რომ ვნა­ხე, გული აღარ გა­მი­ჩერ­და, წა­მო­ვე­დი. ერთს ვი­თხოვ მხო­ლოდ, ლალი მო­როშ­კი­ნა შე­უშ­ვან ცი­ხე­ში და ჩემი შვი­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­და­იყ­ვა­ნონ. სახ­ლს გავ­ყი­დი და ვუმ­კურ­ნა­ლებ, ოღონ­დაც ჩა­უ­ტა­რონ გა­მოკ­ვლე­ვა, ნუ მო­მიკ­ლა­ვენ შვილს.

დალი არჩვა­ძე:

- გი­ორ­გი ჯე­ლა­ძის დედა ვარ. რუს­თა­ვის ძვე­ლი ცი­ხი­დან ახალ­ში გა­დას­ვლის დროს და­მი­რე­კა გი­ორ­გიმ და მი­თხრა, დედა, გვიშ­ვე­ლეთ, ვინ­მეს გა­ა­გე­ბი­ნეთ, ბი­ჭებს ჩე­ხა­ვენ, ახა­ლა­ი­ამ ჯე­ლა­ძე გა­მო­ა­ცხა­და და გავ­ყა­ვარ, ტე­ლე­ვი­ზი­ებს მი­ა­წო­დეთ ინ­ფორ­მა­ცი­აო. მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე, "იმე­დი" და "რუს­თა­ვი 2" გად­მოს­ცემ­და ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ას. გი­ორ­გი ფაქ­ტობ­რი­ვად მკვდა­რი იყო, ნა­წა­მე­ბი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი. ორმო ჰქო­ნი­ათ უკვე გა­თხრი­ლი, რომ ცო­ცხლად ჩა­ე­მარ­ხათ. ამ ყვე­ლა­ფერს მი­მა­ლავ­დნენ. ძა­ლი­ან გვი­ან გა­ვი­გე. 2005 წლის დე­კემ­ბერ­ში ხდე­ბო­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი. დღეს მიყ­ვე­ბა გი­ორ­გი, რო­გორ ეუბ­ნე­ბო­და ვინ­მე ონი­ა­ნი, პირი გა­ა­ღე, ია­რა­ღი უნდა ჩა­გი­დო და გა­გა­გო­როო. გო­ნე­ბას ვკარ­გავ­დი უკვე, რა­ცი­ით გად­მოს­ცეს ამ სა­დის­ტებს, ჯე­ლა­ძე­ზე ამ­ბა­ვი ატყდა და და­აბ­რუ­ნე­თო, მიყ­ვე­ბო­და ჩემი შვი­ლი. გა­თი­შუ­ლი შე­მიყ­ვა­ნეს და "წი­თელ­მა ჯვარ­მა" გა­და­მარ­ჩი­ნაო. ერთი თვე არა­ვის გვიშ­ვებ­დნენ მას­თან, ად­ვო­კატ­საც კი. ერთი თვის შემ­დეგ, ქუ­თა­ის­ში რომ ჩა­ვე­დი და ჩემი შვი­ლი ვნა­ხე... ახ­ლაც ცუ­დად ვხდე­ბი, რომ მახ­სენ­დე­ბა. ვერ ვი­ცა­ნი. ცა­რი­ე­ლი ძვა­ლი იყო დარ­ჩე­ნი­ლი. ჭკუ­ი­დან გა­და­ვე­დი, ხომ არა­ვინ გცე­მა-მეთ­ქი, ვკი­თხე, რა სი­სუ­ლე­ლეა, ავად ვი­ყა­ვიო, მი­თხრა. მა­შინ ხმა­მაღ­ლა ასეთ ფაქ­ტებ­ზე ვერ ლა­პა­რა­კობ­დნენ. ჰე­პა­ტი­ტი აჰ­კი­დეს ცი­ხე­ში. დიდი წა­მე­ბის მერე მი­ვაღ­წიე იმას, რომ რუს­თავ­ში გად­მო­ეყ­ვა­ნათ. ბევ­რი ვიბ­რძო­ლე, რომ ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მა­ინც მოხ­ვედ­რი­ლი­ყო და მგო­ნი მანდ შევ­ცდი. სა­ში­ნე­ლე­ბე­ბი გა­და­ი­ტა­ნა იქ, ბო­ლოს რომ ვე­ლა­პა­რა­კე, ღრი­ა­ლებ­და.

- რის გა­მოა და­კა­ვე­ბუ­ლი თქვე­ნი შვი­ლი?

- უკა­ნო­ნო პა­ტი­მა­რია, მე მი­თხრეს, რომ ჩემი შვი­ლი კო­დუ­ას პი­რა­დი პა­ტი­მა­რია. სა­ნამ და­ა­კა­ვებ­დნენ, რა­ჭა­ში უშიშ­რო­ე­ბამ გა­ი­ტა­ცა. ნა­ცე­მი მო­ვი­და სახ­ლში. დღემ­დე არ ვიცი, რა მოხ­და. მა­ლე­ვე და­ა­კა­ვეს და ვი­ღაც ბი­ჭის მკვლე­ლო­ბის­თვის გა­ა­სა­მარ­თლეს.

- აღი­ა­რა და­ნა­შა­უ­ლი?

- არა, რას ამ­ბობთ! როცა რა­ღა­ცას აშა­ვებ, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­საც გრძნობ, რის­თვის ვუძ­ლებ ამ წა­მე­ბას, არ ვი­ციო, მე­უბ­ნე­ბა. ჯგუ­ფუ­რი ჩხუ­ბი მოხ­და რა­ი­ონ­ში და ამას დაჰბ­რალ­და ყვე­ლა­ფე­რი. 18 წელი მი­უ­სა­ჯეს, მე-9 წელი და­ი­წყო. ჩემი შვი­ლის ის­ტო­რია გა­და­სა­რე­ვად იცის შალ­ვა რა­მიშ­ვილ­მა, ერ­თად ის­ხდნენ ცი­ხე­ში.

ლალი მო­როშ­კი­ნა:

- მე მაქვს ინ­ფორ­მა­ცია, რომ არ­ჩევ­ნე­ბის მერე, 2 ოქ­ტომ­ბერს, ცი­ხე­ებ­ში სა­დამ­სჯე­ლო რაზ­მე­ბის შეყ­ვა­ნას აპი­რე­ბენ. ყვე­ლა იმ პა­ტი­მარს ჩა­ქო­ლა­ვენ, რომ­ლებ­მაც ხმა ამო­ი­ღეს და ინ­ფორ­მა­ცია გა­რეთ გა­მო­ი­ტა­ნეს. ამი­ტომ მო­გი­წო­დებთ ყვე­ლას, 2 ოქ­ტომ­ბერს ჩვე­ნი პა­ტიმ­რე­ბი უნდა და­ვიც­ვათ. სხვა შემ­თხვე­ვა­ში და­ხო­ცა­ვენ, ბუნ­ტის მცდე­ლო­ბის მი­ზე­ზით. ჩვენ ათა­სო­ბით ჩვე­ნე­ბა გვაქვს. მი­ნი­მუმ ათი კა­ცია, ვი­საც ეს ჩვე­ნე­ბე­ბი გვაქვს ხელთ და ამი­ტომ ნუ შე­ეც­დე­ბი­ან პა­ტიმ­რე­ბის და­ხოც­ვას, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც გამ­ჟღავ­ნდე­ბა.

მო­სა­ღა­მოვ­და. რუს­თა­ვის მე­ექ­ვსე იზო­ლა­ტორს ვტო­ვებ­დი. თვალ­წინ მუხ­ლებ­ზე დამ­ხო­ბი­ლი, თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი და მო­შიმ­ში­ლე დე­დე­ბი მედგნენ. ერთი კი­თხვა არ მას­ვე­ნებ­და - რო­დის ექ­ნე­ბა ამას და­სას­რუ­ლი, რო­დის?!.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)