კარ­გა ხა­ნია ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი პრე­სის ფურ­ცლებ­ზე არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა და ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ზე უარს ამ­ბობ­და, მაგ­რამ ახლა დუ­მი­ლი და­არ­ღვია და ამ პა­უ­ზის მი­ზე­ზებ­ზე "რე­ი­ტინგთან" ისა­უბ­რა. ჩვენს რეს­პონ­დენტს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო და დღის ბო­ლოს ძლივს გა­მო­ნა­ხა დრო, მი­სი­ვე ცხოვ­რე­ბის სტილ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ. აუ­ცი­ლებ­ლად მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ ინ­ტერ­ვიუ ცი­ხის სკან­და­ლუ­რი ვი­დე­ოს გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბამ­დეა ჩა­წე­რი­ლი.

- კარ­გად ხარ გა­რუ­ჯუ­ლი, გე­ტყო­ბა კარ­გად და­ის­ვე­ნე. რა სი­ახ­ლე­ე­ბი გაქვს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში?

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი, ნელ-ნელა ვი­წყებ მუ­შა­ო­ბას. თე­ატ­რში ჯერ სე­ზო­ნი არ და­წყე­ბუ­ლა, ალ­ბათ ოქ­ტომ­ბრი­დან და­ვი­წყებთ სპექ­ტაკ­ლებს, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში კი ისევ წა­ვიყ­ვან გა­და­ცე­მა "ეკი-ვოკს".

- შენ იყა­ვი "ჯე­ოს­ტა­რის" ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი, მარ­თა­ლია, "ჯე­ოს­ტა­რი" და­ი­ხუ­რა, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ და­ი­წყო "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი", თუ გქონ­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! და თუ ჩა­ერ­თვე­ბი ამ პრო­ექ­ტში?

- უნ­დო­დათ, რომ ამ პრო­ექ­ტში მეც ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ გა­და­წყვი­ტეს, "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლავ­ში" არა­ვინ ყო­ფი­ლი­ყო ისე­თი, ვინც "ჯე­ოს­ტარ­თან" ასო­ცირ­დე­ბო­და და ალ­ბათ ეს მარ­თა­ლი­ცაა.

- ახლა ის გვი­თხა­რი, ზო­გა­დად რო­გო­რია შენი დღის გრა­ფი­კი? ტო­რო­ლა ხარ თუ გიყ­ვარს დი­ლის ძილი?

- ამ ბოლო დროს ძა­ლი­ან ადრე ვიღ­ვი­ძებ. მარ­თა­ლია, ზღვა­ზე ყოფ­ნი­სას გვი­ან ვი­ძი­ნებ­დი, მაგ­რამ დი­ლით მა­ინც ადრე, და­ახ­ლო­ე­ბით 6-7 სა­ათ­ზე ვდგე­ბო­დი, რომ სუფ­თა წყლი­თა და სუფ­თა ჰა­ე­რით მი­მე­ღო სი­ა­მოვ­ნე­ბა, ეტყო­ბა მი­ვეჩ­ვიე ამას და საქ­მეც რომ არ მქონ­დეს, დი­ლის 8 სა­ათ­ზე, მაქ­სი­მუმ 9-ის ნა­ხე­ვარ­ზე მეღ­ვი­ძე­ბა, არა­და, ადრე დი­ლის ძილი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ამის შემ­დეგ ვმოქ­მე­დებ იმის მი­ხედ­ვით, თუ რა მაქვს იმ დღეს და­გეგ­მი­ლი. რო­გორც წესი, ჩემი დღე­ე­ბი ერ­თმა­ნეთს არ ჰგავს, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გრა­ფი­კი და სამ­სა­ხუ­რი მაქვს და დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევრ ად­გი­ლას მი­წევს მის­ვლა.

- დი­ლით სა­უზ­მეს აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ირ­თმევ, თუ ყა­ვით ან ჩაით კმა­ყო­ფილ­დე­ბი...

- დი­ლა­ო­ბით ყო­ველ­თვის მი­ვირ­თმევ "ჰერ­კუ­ლე­სის" ფა­ფას ყვე­ლით. ად­გო­მის შემ­დეგ, სა­ნამ გა­მოვ­ფხიზ­ლდე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად ვსვამ წყალს. ამ­ბო­ბენ, რომ წყა­ლი კარ­გია სა­ხის კა­ნის­თვის და ზო­გა­დად, ორ­გა­ნიზ­მის­თვის. შემ­დეგ ვამ­ზა­დებ ფა­ფას, ცოტა ჰერ­კუ­ლესს ვყრი ქვაბ­ში, ვას­ხამ წყალს და სა­ნამ გა­მოვ­რთავ, ორი წუ­თით ადრე ვა­მა­ტებ დაჭ­რილ ყველს, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მო­დის.

- სახ­ლი­დან გას­ვლამ­დე, რო­გორც ყვე­ლა ქალი, ალ­ბათ შენც გარ­კვე­ულ დროს უთ­მობ სა­კუ­თარ თავს...

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. სა­ერ­თოდ, ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვი­კე­თებ მა­კი­აჟს. თუ გა­და­ღე­ბა არ მაქვს ან სა­ღა­მოს გან­სა­კუთ­რე­ბულ ად­გი­ლას არ მივ­დი­ვარ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, კანი და­ვას­ვე­ნო. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან ცოტა დროს ვხარ­ჯავ თა­ვის ფორ­მა­ში მო­საყ­ვა­ნად. თუ საქ­მე მო­ი­თხოვს, შე­მიძ­ლია 15 წუთ­ში მო­ვემ­ზა­დო, წყა­ლი გა­და­ვივ­ლო, ჩა­ვიც­ვა და გა­ვი­დე. თან, ტან­საც­მლის შერ­ჩე­ვა­ზეც ბევ­რს არ ვფიქ­რობ, უცებ ვარ­ჩევ და უცებ ვი­ღებ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, რა ჩა­ვიც­ვა.

- ხში­რად ამ­ბო­ბენ, როცა ქა­ლე­ბი ცუდ ხა­სი­ათ­ზე არი­ან, მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი მათ­თვის დიდი გან­ტვირ­თვაა, თუნ­დაც არა­ფე­რი იყი­დონ, შენ თუ ეთან­ხმე­ბი ამას?

- არას­დროს მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, მა­ღა­ზი­ა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და არა­ფე­რი მე­ყი­დოს. როცა მე­გობ­რებს მივ­ყვე­ბი სა­ყიდ­ლებ­ზე, ვცდი­ლობ, კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი ვიყო იმა­ზე, რა უნ­დათ მათ, რად­გან ხში­რად ასეთ დრო­საც კი იმა­ზე მეტ რა­მეს ვყი­დუ­ლობ, ვი­საც გავ­ყე­ვი (იცი­ნის). რო­დე­საც და­სას­ვე­ნებ­ლად მივ­დი­ვარ, უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში ერთი ჩე­მო­და­ნი მი­მაქვს, უკან კი მი­ნი­მუმ ორით ვბრუნ­დე­ბი.

ამ დროს სა­უ­ბარ­ში ლე­ლას მე­გო­ბა­რი ჩაგ­ვერ­თო:

- ძვი­რად ღი­რე­ბულ ნივ­თებს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი ჩუქ­ნი­ან. შე­იძ­ლე­ბა უცებ კარი გა­ა­ღოს და ულა­მა­ზე­სი სამ­კა­უ­ლი დახ­ვდეს.

ლელა:

- ეს ხში­რად არ ხდე­ბა, მაგ­რამ თუ რა­ი­მე ძვი­რი აქ­სე­სუ­ა­რი მაქვს, ყვე­ლა ნა­ჩუ­ქა­რია. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, გა­მი­ღია კარი და ლა­მა­ზი სამ­კა­უ­ლი დამ­ხვედ­რია, ხში­რად ვერც ვი­გებ, ვი­ნაა სი­ურპრი­ზის ავ­ტო­რი. თა­ვი­დან ვნერ­ვი­უ­ლობ, მაგ­რამ მერე ვწყნარ­დე­ბი და ამ ფაქტს ვი­ღებ, რო­გორც ღმერ­თის სა­ჩუ­ქარს. ვფიქ­რობ, ის უფრო ჯენტლმე­ნუ­რი და რა­ინ­დუ­ლი საქ­ცი­ე­ლია, როცა ბო­ლომ­დე არ იცი, ვინ გი­კე­თებს ასეთ სა­ჩუ­ქარს, ვიდ­რე ის, რომ ვი­ღაც გი­რე­კავს და გე­უბ­ნე­ბა, თუ ნახე, გუ­შინ კარ­თან სა­ჩუ­ქა­რი რომ და­გი­დეო.

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის­გან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ყო­ფილ­ხარ. რო­გორც გვი­თხა­რი, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევრ ად­გი­ლას გი­წევს მის­ვლა, რითი მოძ­რა­ობ?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი, ძი­რი­თა­დად მა­ინც ტაქ­სით გა­და­ვად­გილ­დე­ბი. ვერ ვი­ტყვი, რომ ტაქ­სით სი­ა­რუ­ლი ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს, ხან კარ­გი მძღო­ლი შეგ­ხვდე­ბა, ხან - არა. არი­ან ისე­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც დი­ლი­დან­ვე ისეთ გან­წყო­ბას შე­გიქ­მნი­ან, მთე­ლი დღე გაგ­ყვე­ბა კარ­გი ხა­სი­ა­თი, დაგ­ლო­ცა­ვენ, თბი­ლად და­გე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, უთ­ქვამთ, აუ­ცი­ლებ­ლად ჩემს ცოლს უნდა და­გა­ლა­პა­რა­კო, ძა­ლი­ან უყ­ვარ­ხა­რო და მა­შინ­ვე რე­კა­ვენ. თუმ­ცა შე­იძ­ლე­ბა შეგ­ხვდეს ვინ­მე უჟ­მუ­რი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ფერ­ზე ბუ­ზღუ­ნებს, სა­ცო­ბი თუ შეხ­ვდა, ჩხუ­ბობს, ეწე­ვა სი­გა­რეტს, არა­და სა­შინ­ლად არ მიყ­ვარს, სი­გა­რეტს რომ ეწე­ვი­ან. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის მან­ქა­ნი­დან რომ გა­დავ­დი­ვარ, სულ ვცდი­ლობ თბი­ლად და­ვემ­შვი­დო­ბო და კარ­გი გან­წყო­ბა მე მა­ინც და­ვუ­ტო­ვო და ძი­რი­თა­დად ასე ვემ­შვი­დო­ბე­ბი: კე­თი­ლი მგზავ­რო­ბა, ბა­ტო­ნო, კარ­გად ბრძან­დე­ბო­დეთ, ბედ­ნი­ერ დღეს გი­სურ­ვებთ. ერთხელ ტაქ­სის მძღოლს ორ ნა­ბიჯ­ზე ვთხო­ვე წაყ­ვა­ნა, 3 ლარ­ზე შევ­თან­ხმდით, მაგ­რამ ად­გილ­ზე მი­სულს 5 ლარი გა­მო­მარ­თვა, მარ­თა­ლია გავ­ბრაზ­დი, მაგ­რამ მა­ინც მშვი­დად და თბი­ლად და­ვემ­შვი­დო­ბე, დიდი მად­ლო­ბა, კარ­გად ბრძან­დე­ბო­დეთ-მეთ­ქი. ჩხუბს ვე­რა­ვის და­ვუ­წყებ.

- პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი ხარ, თუ ყო­ველ­თვის სა­დღაც მი­გეჩ­ქა­რე­ბა?

- პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი ვარ. მე­ტიც, როცა რა­ი­მე სე­რი­ო­ზულ საქ­მე­ზე მივ­დი­ვარ, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, რამ­დე­ნი­მე წუ­თით ადრე მი­ვი­დე, არა­და სკო­ლა­ში ყო­ველ­თვის ვიგ­ვი­ა­ნებ­დი და კა­რის ქალი მე და ჩემს ძმას დაგ­ვცი­ნო­და, კა­რა­ქი­ა­ნი პური და ჩაი ვერ მი­ირ­თვით დრო­ზეო?! (იღი­მე­ბა)

- საგ­რი­მი­ო­რო არის ად­გი­ლი, სა­დაც შენ, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, უნდა გარ­და­იქ­მნა გმი­რად, ალ­ბათ გექ­ნე­ბა იქ ისე­თი ნივ­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან გიყ­ვარს, და ფიქ­რობ, რომ შენ­თვის წარ­მა­ტე­ბის მომ­ტა­ნია...

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, თი­ლის­მე­ბი და მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი არ მიყ­ვარს, ჩემს საგ­რი­მი­ო­რო­ში დგას ძა­ლი­ან კარ­გი სა­ვარ­ძე­ლი, რო­მე­ლიც კარგ აუ­რას მიქ­მნის და როცა თე­ატ­რში დაღ­ლი­ლი მივ­დი­ვარ, იქ ვის­ვე­ნებ. სპექ­ტაკ­ლის და­წყე­ბამ­დე იმ სა­ვარ­ძელ­ში ჩაჯ­დო­მა ჩემ­თვის კარ­გი გან­ტვირ­თვაა. გარ­და ამი­სა, მაქვს კარ­გი გა­ნა­თე­ბა, რო­მე­ლიც სა­შუ­ა­ლე­ბას გაძ­ლევს შუქს ისე ჩა­უ­წიო, რომ სიმ­შვი­დე შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო. სარ­კე­ზე კი ადრე ყვა­ვი­ლი და სუ­რა­თი მქონ­და ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- ძნე­ლი არ არის მთე­ლი დღე იმუ­შაო, სა­ღა­მოს მიხ­ვი­დე თე­ატ­რში, გარ­და­ი­სა­ხო და ცოტა ხნით იცხოვ­რო სხვა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბით?

- შე­იძ­ლე­ბა ძნე­ლია, მაგ­რამ მე იმ­დე­ნად მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს თავს ვარ­თმევ. მარ­თა­ლია, გრი­მის გა­კე­თე­ბა არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ამ დროს შე­დი­ხარ როლ­ში, გე­მა­ტე­ბა ენერ­გია, როცა სცე­ნა­ზე გა­დი­ხარ, მა­ყუ­რებ­ლის­გან დიდ მუხტს გრძნობ.

- რო­ლის­თვის გა­რეგ­ნო­ბა მკვეთ­რად თუ შე­გიც­ვლია?

- კი, იყო რამ­დე­ნი­მე შემ­თხვე­ვა. გიზო ჟორ­და­ნი­ამ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში დად­გა ზღა­პა­რი, რო­მელ­შიც კა­ტას ვთა­მა­შობ­დი და ძა­ლი­ან უც­ნა­ურ გრიმს ვი­კე­თებ­დი. გარ­და ამი­სა, სპექ­ტაკლ "ონე­გინ­ში" ვთა­მა­შობ­დი მატ­რი­ოშ­კას და მეც­ვა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი კოს­ტი­უ­მი, თავ­ზე კი მე­ფა­რა წი­თე­ლი ძა­ფე­ბის­გან გა­კე­თე­ბუ­ლი პა­რი­კი. "დე­ტექ­ტი­ვებ­ში" კი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დით, ასა­კო­ვა­ნი გა­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, რის­თვი­საც ძა­ლი­ან თეთრ მა­კი­აჟს მი­კე­თებ­დნენ.

- ხომ არ არის სა­უ­ბა­რი ახა­ლი სე­ზო­ნის გა­და­ღე­ბა­ზე?

- ადრე იყო ამა­ზე ლა­პა­რა­კი, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით ახა­ლი არა­ფე­რია.

- რამ­დე­ნი­მე სი­ტყვა "ეკი-ვოკ­ზეც" ვთქვათ, ეს ამ­პლუა შე­და­რე­ბით ახა­ლია შენ­თვის. გა­და­ე­ყა­რე რა­ი­მე სირ­თუ­ლე­ებს ამ გა­და­ცე­მა­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას?

- ჟურ­ნა­ლის­ტად და წამ­ყვა­ნად "ჯე­ოს­ტა­რამ­დე" არ მი­მუ­შა­ვია, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ახლა ვსწავ­ლობ ამ საქ­მეს. "ჯე­ოს­ტარ­ში" სრუ­ლი­ად გა­მო­უც­დე­ლი ვი­ყა­ვი, წინა დღით მი­თხრეს, რომ წამ­ყვა­ნი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, არ ვი­ცო­დი რა უნდა მე­ლა­პა­რა­კა, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ღია ეთერ­ში მუ­შა­ო­ბა რთუ­ლია, მით უმე­ტეს გა­მო­უც­დე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ სირ­თუ­ლე­ებს ამ პრო­ექ­ტში უფრო წა­ვა­წყდი, ვიდ­რე "ეკი-ვოკ­ში". სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ბავ­შვე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო!, საყ­ვარ­ლე­ბი არი­ან, ჩა­წე­რის დროს მო­დი­ან და დიდი ამ­ბა­ვი გვაქვს ხოლ­მე. ზოგი სუ­რა­თებს იღებს, ზოგი მე­უბ­ნე­ბა, რომ თვი­თონ მე­ფეა და მე კი მისი სა­ხელ­მწი­ფოს პრინ­ცე­სა, ზოგს მო­აქვს თაფ­ლი და ამ­ბობს, ჩემი სა­მე­ფოს თაფ­ლი მო­გი­ტა­ნეო, მათი ყუ­რა­დღე­ბით მარ­თლა გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვარ, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

- სტუმ­რის მო­ძი­ე­ბა, ტექ­სტის და­წე­რა და მსგავ­სი წვრილ­მა­ნი დე­ტა­ლე­ბი გე­ხე­ბა?

- ძი­რი­თა­დად ამას ჩემი პრო­დი­უ­სე­რე­ბი აგ­ვა­რე­ბენ, მაგ­რამ სტუ­მარს თუ კარ­გად ვიც­ნობ, მე ვუ­რე­კავ. რაც შე­ე­ხე­ბა ტექსტს, სრუ­ლი იმპრო­ვი­ზა­ცი­აა და ამას წი­ნას­წარ არ ვწერ, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არ მყავს და არ მჭირ­დე­ბა სუფ­ლი­ო­რი.

- შენს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო იმიჯ­ზე ვინ ზრუ­ნავს?

- ეს ჩემ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი თე­მაა, რად­გან ხში­რად არ მომ­წონს ჩემი ჩაც­მუ­ლო­ბა, მაგ­რამ ტე­ლე­ვი­ზი­ას სხვა მო­თხოვ­ნე­ბი აქვს, ამი­ტომ მარ­ტო ვერ ვწყვეტ ამ სა­კითხს, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი ერ­თად ვა­თან­ხმებთ, თუ რო­გორ უნდა გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დე ეკ­რან­ზე.

- შენი სა­მუ­შაო მა­გი­და რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა, არის მას­ზე ბევ­რი ფურ­ცე­ლი და კა­ლა­მი?

- ყვე­ლა სა­კი­თხში წეს­რი­გის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ, ყო­ველ­თვის და­ლა­გე­ბუ­ლი მაქვს ოთა­ხი, უჯრე­ბი სახ­ლშიც და სამ­სა­ხურ­შიც, შე­იძ­ლე­ბა შინ ღამე დავ­ბრუ­ნე, რამე არ მო­მე­წო­ნოს და მა­შინ­ვე და­ლა­გე­ბა და­ვი­წყო. მსი­ა­მოვ­ნებს, როცა ყვე­ლა­ფე­რი სუფ­თა­დაა. სპე­ცი­ა­ლუ­რად სამ­სა­ხუ­რის­თვის არ მაქვს გა­მო­ყო­ფი­ლი ბლოკ­ნო­ტი ან კა­ლა­მი, მაგ­რამ როცა წი­ნას­წარ, ვთქვათ, ერთი კვი­რით ადრე ვგეგ­მავ რა­ი­მეს, აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ნიშ­ნავ მო­ბი­ლურ ტე­ლე­ფონ­ში ან ბლოკ­ნოტ­ში.

- ლელა, თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ ატა­რებ?

- როცა "დე­ტექ­ტი­ვე­ბის" პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნის გა­და­ღე­ბა გვქონ­და, ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, ექ­ვსი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ­სად გავ­სულ­ვარ, გა­და­ღე­ბი­დან პირ­და­პირ შინ მივ­დი­ო­დი, მერე კი - გა­და­ღე­ბა­ზე, ხან­და­ხან მხო­ლოდ ორი სა­ა­თი მე­ძი­ნა. მე­ო­რე სე­ზო­ნის და­წყე­ბი­სას კი ვთქვი, ასეთ მძი­მე გრა­ფიკს ვე­ღარ გა­ვუძ­ლებ-მეთ­ქი. მარ­თა­ლია, გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეს ჩემი თხოვ­ნა, მაგ­რამ მა­ინც ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. რო­გორც კი მცი­რე თა­ვი­სუ­ფალ დროს გა­მოვ­ნა­ხავ­დი, მა­შინ­ვე მე­გობ­რებ­თან გავ­რბო­დი. ჩემ­მა ასეთ­მა გრა­ფიკ­მა და­მა­ფიქ­რა იმა­ზე, რომ დრო გავა და უკან რომ მო­ვი­ხე­დავ, მივ­ხვდე­ბი, საქ­მის გარ­და არა­ფე­რი მი­კე­თე­ბია, რაც არას­წო­რია. ამის შემ­დეგ უფრო ხში­რად ვნა­ხუ­ლობ მე­გობ­რებს. სხვა­თა შო­რის, მამა ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რობს, ამ ბოლო დროს ვერ გნა­ხუ­ლო­ბო, თვი­თონ ძა­ლი­ან ადრე გა­დის სახ­ლი­დან, მე კი გვი­ან რომ მივ­დი­ვარ, ხან­და­ხან ერ­თმა­ნეთს ვერ ვხვდე­ბით. საქ­მე აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ მე­გობ­რე­ბი­სა და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­შე ყოფ­ნა, ვინც გიყ­ვარს, არ შე­იძ­ლე­ბა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩი­ნუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო, ამი­ტომ როცა მცი­რე შეს­ვე­ნე­ბა მაქვს, ვცდი­ლობ, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად იქ მი­ვი­დე. სა­ნამ კარ­გი ამინ­დე­ბია, სულ ვცდი­ლობთ, გა­რეთ, ჰა­ერ­ზე ვი­ყოთ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ბუ­ნე­ბა­ში გას­ვლა და ხში­რად მო­ვი­თხოვ ასეთ ად­გი­ლებ­ში წას­ვლას (იღი­მე­ბა). სა­ერ­თოდ, ხალ­ხმრავ­ლო­ბა არ მი­ზი­დავს, ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად ისეთ ად­გი­ლებს ვარ­ჩევთ, სა­დაც სიმ­შვი­დეა.

- ლელა, წიგ­ნებს, პრე­სას, ტე­ლე­ვი­ზორს რა ად­გი­ლი უჭი­რავს შენს ცხოვ­რე­ბა­ში? შენ­სა­ვე გა­და­ცე­მას თუ უყუ­რებ?

- ტე­ლე­ვი­ზორს თით­ქმის არ ვუ­ყუ­რებ, ჩემი პრო­დი­უ­სე­რი მიბ­რაზ­დე­ბა იმის გამო, რომ იშ­ვი­ა­თად ვუცქერ ჩემს გა­და­ცე­მას, კომ­პი­უ­ტერ­თან მხო­ლოდ აუ­ცი­ლებ­ლო­ბის შემ­თხვე­ვა­ში ვჯდე­ბი, დიდ­ხანს ვერ ვჩერ­დე­ბი. რაც შე­ე­ხე­ბა წიგ­ნებს, კი­თხვა სა­ოც­რად მიყ­ვარს, ხში­რად გა­და­ღე­ბებ­ზეც კი წიგ­ნე­ბით დავ­დი­ო­დი და სა­ნამ ტექ­ნი­კურ სა­კი­თხებს მო­აგ­ვა­რებ­დნენ, ვკი­თხუ­ლობ­დი. ამ დროს მსი­ა­მოვ­ნებს, აზ­როვ­ნე­ბით სხვა­გან რომ ვარ გა­დარ­თუ­ლი. ზა­ფხულ­ში წიგ­ნე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! კი­თხვა­ზე ხომ აღარ­ფერს ვამ­ბობ, წელს ორი კვი­რით ვი­ყა­ვი ბა­თუმ­ში, მთე­ლი დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­ჯე­ქი "კა­ჩალ­კა­ში" და მთე­ლი ბი­ბი­ლი­ო­თე­კა გა­და­ვი­კი­თხე.

- ძი­რი­თა­დად, რომ­ლი ჟან­რის ლი­ტე­რა­ტუ­რას ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- კონ­კრე­ტუ­ლად ვერ გე­ტყვი. იყო პე­რი­ო­დი, როცა აქ­ტი­უ­რად ვკი­თხუ­ლობ­დი დე­ტექ­ტი­ვებს და ერთი ზა­ფხუ­ლი მი­ვუ­ძღვე­ნი აკუ­ნინს, გა­და­ვი­კი­თხე მისი ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ე­ბი. წელს თა­ნა­მედ­რო­ვე მწერ­ლებს და­ვუთ­მე ყუ­რა­დღე­ბა, ახა­ლი ბესტსე­ლე­რე­ბი წა­ვი­კი­თხე, რომ­ლე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა კლა­სი­კად არ იქ­ცეს, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე მათ­გა­ნი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა.

- სახ­ლი ის ად­გი­ლია, სა­დაც დაღ­ლი­ლი გან­სატ­ვირ­თად მი­დი­ხარ. რო­გო­რია შენი ოთა­ხი, სა­დაც ყვე­ლაფ­რის­გან ის­ვე­ნებ...

- პა­ტა­რა ოთა­ხი მაქვს, სა­დაც უამ­რა­ვია ხა­ტია, იქ­ვეა ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სა­წო­ლი, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან დიდი უჯრა აქვს და იცი რო­გორ ვერ­თო­ბი?! რომ ვწე­ვარ, ვა­ღებ და ვკე­ტავ ამ უჯ­რას, სა­დაც ყუ­თე­ბით ჩა­წი­კწი­კე­ბუ­ლია სამ­კა­უ­ლე­ბი: სა­მა­ჯუ­რე­ბი, ბეჭ­დე­ბი. ჩემი 15 წლის ძმის­შვი­ლი ხში­რად მთხოვს ხოლ­მე დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბას, ყვე­ლას უყ­ვარს იმ უჯ­რის ამო­ქექ­ვა. სა­ერ­თოდ, როცა დაღ­ლი­ლი ვარ, ჩემ­თვის გან­ტვირ­თვის კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა წყა­ლი, როცა ცუ­დად ვარ, რა­ი­მე მტკი­ვა, წყა­ლი ყვე­ლაფ­რის­გან მკურ­ნავს, ვგიჟ­დე­ბი ცურ­ვა­ზე. შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან დაღ­ლი­ლი წა­ვი­დე აუზ­ზე, ვი­ცუ­რაო და მერე დავ­ბრუნ­დე შინ.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)