"მარი, გაგიმარჯოს, ჩემო საყვარელო. დღეს შემთხვევით გადავაწყდი ჟურნალს მანჰეტენზე, ერთ ოჯახში და თვალებს არ ვუჯერებდი. ავწრიალდი და ავფორიაქდი. ძველი დრო გამახსენდა. თან ძველი სახეებიც გამოჩნდნენ. ჩემი კრიტიკოსიც, მუდამ ადგილი რომ არ ჰყოფნიდა... :) შენ იცი, რომ პრეტენზია გამიჩინე გაცილებით მეტის და ჩემი თავი მაპოვნინე ხელახლა. ახლა ამას გიგზავნი და არ ვიცი, რატომ... დღეს დაიბადა... მოკლედ, შენ იცი: მდიდრული ვილის ვერანდაზე იდგა და იქიდან გასცქეროდა ბუნების მშვენიერებას. ნაწვიმარზეც კი საოცრად ლამაზი და მშობლიური იყო ნიუჯერსის ეს პატარა ქალაქი ქოლტსნეკი. შორიახლო მდინარე ნევასინქი კოხტა კალაპოტს მოუყვებოდა. უცებ ციებიანივით გააჟრჟოლა, თავისი ბავშვობა და ოზურგეთში ბჟუჟი მოაგონდა, გუბაზოულიც და სუფსაც, ენგურიც მოაგონდა და ტეხურიც, თერგი, არაგვი და ყვირილა მოაგონდა, მტკვარი და ალაზანი, მოაგონდა რიონი, რასაც მოჰყვა "შოთა, ილია, აკაკი, ვაჟა და..." საქართველო მოაგონდა და გული მოეწურა... ეზოში კოინდარზე შველი და მისი ნუკრები წიწკნიდნენ ბალახს. იცოდა, ახლოს არ მიიკარებდნენ, მხოლოდ უღვთოდ ლამაზი თვალებით შესცქეროდნენ და ასე გაუნძრევლად კარგა ხანს ათვალიერებდნენ ერთმანეთს. თითქოს ყველაფერია ამ დალოცვილ კუთხეში, შველიც არის და ნუკრიც, ფიჭვნარიც და ნაძვნარიც, თხემლა, რცხილა და წიფელაც იზრდება და ხმება კიდევაც, მაგრამ აბა სცადე და ან ამ შვლის ნუკრს აამბობინე და ან წიფელი აალაპარაკე... მარტო ეს არ ყოფილა საკმარისი. ამ ხის ცხოვრებით უნდა იცხოვრო და ამ ბალახის ცვარი უნდა გქონდეს სისხლად და ცრემლად. გენი და ნიჭი სჭირდება ამ საქმეს. მარტო ნიჭით ვერას გახდები... გენიოსი უნდა იშვას ამ ხალხში...
- ჰეელფ, ფლიიზ! - ფიქრებიდან ბაბუას ხმამ გამოიყვანა. დიდი ხანი არ იყო, რაც ბაბუას მომვლელად მუშაობდა. ატყობდა, რომ ბაბუაც (მსხვილი კომპანიის მფლობელი, ირლანდიური წარმოშობის მოხუცი ბილი) და მისი შვილებიც პატივისცემითა და სიმპათიით ეპყრობოდნენ. არც უკვირდა, რადგან მართლა საკუთარი ბაბუასავით უვლიდა. ჰიგიენური პროცედურების ჩატარების დროს საკუთარი ბაბუა ედგა თვალწინ და მოხუც ბილსაც მოფერებით მიშა ბაბუს ეძახდა. ახლაც, ბილს ვერანდის კართან მოეგორებინა სავარძელი და მოთმინებით ელოდა, როდის მიაქცევდნენ ყურადღებას. უხალისოდ მოტრიალდა და ბაბუა აბაზანისკენ წაიყვანა. საღამოს რვა საათისათვის დააწვინა და თვითონაც განმარტოვდა თავის ოთახში. ყველანაირი კომფორტი ჰქონდა, განცხრომითაც უნდა ეცხოვრა, მაგრამ ყველა ემიგრანტის ტკივილი გულს უწიწკნიდა და მოსვენებას არ აძლევდა. მონატრებული ოჯახი, მეგობრები და მისი უკანასკნელი სიყვარული, მისი მწვანეთვალება მაკვარანცხი, რომელიც ბედის ანაბარად დატოვა საქართველოში. დიდხანს იწრიალა ფართო საწოლზე, მაგრამ ვერაფრით დაიძინა. გამთენიისას ჩათვლიმა და ისევ ნაცნობმა ხმამ წამოაგდო ზეზე. საათს დაახედა, ხუთის ნახევარი იყო.
- ჰეელფ, ჰეელფ, ფლიიზ! აი ნიიდ რესტრუმ! - ბაბუა მთელი ხმით გაჰყვიროდა.
შორტი ამოიცვა და მოხუცს მიუახლოვდა. ერთი კი დაუგდო - "მორნინგ" და მერე ხმის ამოუღებლად ჩამოუწია ფეხები, მხრებზე ღონიერი მკლავები შემოხვია, წამოაყენა და "ვოლქერი" დაუდგა. მას უკვე საქართველოშიც იყენებენ ყავარჯნების მაგივრად, პაციენტი უფრო თამამად გადაადგილდება. ბილი-მიშა ბაბუა თვალებში შესცქეროდა, სურდა მის სახეზე პატიება და ღიმილი დაენახა.
- მრცხვენია შენი, მაგრამ უფრო იმის მერიდება, რომ შენ დაბინძურებული არ მნახო და არ შეგაწუხო. ამიტომ გაგაღვიძე ასე ადრე... - სიტყვის დასრულება ვერ მოასწრო მოხუცმა, ერთიანად შექანდა, თავი ვეღარ შეიკავა და მთელი სიმძიმით იწყო დაცემა. ახალგაზრდა კაცი უმალ შეეშველა, მკერდზე მიიყრდნო მოხუცის მძიმე სხეული, თუმცა წამოყენება ვეღარ შეძლო და ნელ-ნელა დასვა რბილ ხალიჩაზე. ორივე ხელი იღლიებში ამოსდო და ასწია, მაგრამ მოხუცი ფეხებს ვერ იმორჩილებდა, მისი სხეული საყრდენს ვერ პოულობდა. 10-15 წუთი წვალობდნენ. ბაბუას წელი ასტკივდა და სიმწრისაგან ხან კბილებს აღრჭიალებდა, ხანაც მთელი ხმით გაჰყვიროდა. მომვლელი ერთიანად ოფლში გახვითქულიყო და თავიდან ფეხებამდე სველი იყო. სიკვდილივით არ უნდოდა ვინმესთვის, განსაკუთრებით ბაბუას შვილებისთვის დახმარებისთვის მიემართა, მაგრამ სხვა გამოსავალს ვერ ხედავდა. ხელის კანკალით აკრიფა ნომერი და რატომღაც შვებით ამოისუნთქა, როცა ავტომოპასუხე ჩაირთო. ოთხი შვილიდან არც ერთმა არ უპასუხა.
- თუდეი იზ ლეიბორდეი, - დასვენების დღეა დღესო, შეახსენა მოხუცმა, ალბათ ყველას სძინავს და შუადღემდე ტელეფონებს არც ჩართავენო.
- არ ინერვიულო, ცხრა-თერთმეტზე დავრეკავ.
მოხუცმა ხელები გაასავსავა, - შენ ხომ არალეგალი ხარ, პრობლემა შეგექმნება და არ მინდა. ჩვენ ერთმანეთზე უნდა ვიზრუნოთ...
ახალგაზრდა კაცს ეს სიტყვები გულში თბილად ჩაეღვენთა და საოცარი შვება იგრძნო. სწრაფად აკრიფა ციფრები, ვიღაცას მისამართი უკარნახა, ტელეფონი მაგიდაზე მიაგდო და მოხუცის გადასაადგილებელ ეტლში ჩაესვენა. მოხუცი შეშფოთებული შესცქეროდა. არალეგალი მომვლელი კი შინაგანად ემზადებოდა პოლიციელების (კოპების) მიერ მის აყვანას და საიმიგრაციო ციხეში გადაგზავნას... ქუჩიდან სირენის ხმა მოისმა. სახლს ჯერ სახანძრო მანქანა მოადგა, მალე პოლიციელებიც გამოჩნდნენ "ემერჯენსის" თანამშრომლებთან ერთად... ასეთი წესი აქვთ აქ, ნებისმიერ უმნიშვნელო გამოძახებაზე სახანძროც მობილიზებულია. შემოსასვლელ კარზე მკვეთრად დააბრახუნეს. ემიგრანტი მომვლელის ტვინი გამალებით მუშაობდა, სავარძლიდან არც წამომდგარა, ისე გააგორა მოხუცებულის ეტლი კარის გასაღებად, მაგრამ მოხუცს მაინც მიაძახა:
- დაიმახსოვრე, ბიძაჩემი ხარ.
- კარგი, - არ დააყოვნა პასუხი ბილიმ, რომელსაც თვალები ეშმაკურად უელავდა.
მასიური კარი ფართოდ რომ გააღო, ორი ფერადკანიანი და ერთი ინდიელი ოთახში კუშტი სახეებით შემოლაგდნენ. ეტლში მოკალათებული, ერთიანად სველი მომვლელი ეჭვიანი მზერით შეათვალიერეს და შეუვალი ტონით მიაყარეს კითხვები: - ვინ ხართ? აქ რას აკეთებთ? რა ხდება აქ საერთოდ? სად არის პაციენტი? ემიგრანტმა თავი გვერდზე გადახარა, თვალები უაზროდ დააცეცა და ნახევრად გაპარჭყული თითები ხალიჩაზე მწოლიარე ბაბუასაკენ გაიშვირა.
- ბიძია, ბიძია, - ბლუყუნებდა გაუთავებლად და თავის უსასოობას გამოხატავდა.
შავკანიანი ოფიცრები ბილს თავთით დაუდგნენ და ახლა ის გახვიეს შეკითხვების კორიანტელში. მათი საუბრის გაგება ბილსაც კი გაუჭირდა, არათუ ამერიკაში გადახვეწილ ქართველს. მოხუცი ბოდიშის მოხდით, ნათქვამს რამდენჯერმე ამეორებინებდა. მას შემდეგ, რაც დარწმუნდნენ, რომ მოხუცს არაფერი ჰქონდა ნატკენი და დაშავებული, ბილი ბაბუა სანიტრებმა ციმციმ აიტაცეს და საწოლზე დააწვინეს. ხელი მომვლელისკენ გაიშვირეს და დაინტერესდნენ, ვინ არის ეს კაცი და რატომაა თავით ფეხებამდე სველიო. ბილი ერთხანს შეყოვნდა, არ იცოდა, რა ეპასუხა. მერე სწრაფად მიაყარა რამდენიმე წინადადება ზედიზედ და თვალები მილულა, რაც იმას ნიშნავდა, - დავიღალე და მომწყდით ახლა თავიდანო. ემიგრანტმა მომვლელმა მოხუცის ნათქვამიდან ის აზრი გამოიტანა, რომ - ეს ჩემი "კუზენის" ავადმყოფი ვაჟია, სახელად ვინსენტი და სველია, რადგან როცა ნერვიულობს, სწყურია, მაგრამ წყალს ვერ სვამს, ხელები უკანკალებს და თავზე ისხამსო.
ერთი გადახარხარება ყველაფერს ერჩია ვინსენტად ქცეულ ქართველს და რომ არ გასცინებოდა, ენაზე მწარედ იკბინა. ამერიკელმა ოფიცრებმა პასუხი დამაკმაყოფილებლად ჩათვალეს, თუმცა მომვლელს თვალს არ აცილებდნენ, - ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ახლა თქვენ ვინ მოგხედავთ, საუზმეზე სენდვიჩებსა და რძიან ყავას ვინ მოგიმზადებთო?
- ბიცოლა, ბიცოლა, - აბლუყუნდა ეტლში აქამდე მდუმარედ მჯდომი ემიგრანტი, რომელსაც კიდევ ერთი გამოცდის ჩაბარებამ მოუწია. ერთ-ერთმა ზანგმა პოლიციელმა ერთჯერად ჭიქაში წყალი ჩაასხა და ხელში მიაწოდა. მომვლელს ცოტა მართლა უკანკალებდა ხელი, ცოტაც თვითონვე გამოიჩინა ინიციატივა, ჭიქა ჯერ პირთან მიიტანა, ვერაფრით ვერ მოსვა და ხელის თითქოსდა უნებლიე მოძრაობით ზედ გადაისხა.
ემერჯენსის ბრიგადა საბოლოოდ დარწმუნდა, რომ ყველაფერი წესრიგში იყო და საკუთარი თავით კმაყოფილები გაიკრიფნენ სახლიდან.
- ოოო, ვინსენტ, იუ არ მირაქლ მენ, - ხელებს იფშვნეტდა ბაბუა და ამ უწყინარ ოინზე გულიანად ხითხითებდა, თან გულ-მუცელი ერთიანად უთახთახებდა.
გული შეეკუმშა. ასე მხოლოდ თავისი "მაკვარანცხი" მიმართავდა...
ვინსენტი კარგა ხანს თავჩაქინდრული იჯდა. მერე ფიქრები ხელით გაფანტა და მოხუცი ჩვეული პროცედურებისთვის სხვა ოთახში გაიყვანა. ბილი მთელი დილა ამაღლებულ განწყობაზე იყო და ღიღინებდა კიდეც, ქართველის მიერ ნასწავლ მელოდიას - დოუ, ნანა, დოუ, დოუ, დოუ, ნანა... ოღონდ ბგერები ჰქონდათ ჩანაცვლებული: გოუ, ბილი, გოუ, გოუ, გოუ, ბილი... ამ ღიღინით თავსაც იმხნევებდა და ქართველი ემიგრანტის გახალისებასაც ცდილობდა. მისი მომვლელი და ფავორიტი კი სევდანარევ, საამურ მოგონებებს მინებდა და ბედნიერ დროს იხსენებდა, როცა "მაკვარანცხი" სიცილით ეუბნებოდა - "ავანტიურისტ ი აფერისტ ტი, ა ნე ჩუდო ჩელოვეკ".