ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი და ყო­ფი­ლი ბა­ლე­რი­ნა ლიკა ლა­ბა­ძე ახალ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­ზონს დიდი შე­მარ­თე­ბით და ახა­ლი იდე­ე­ბით იწყებს. გარ­და ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბი­სა, გა­და­წყვე­ტი­ლი აქვს ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბოს ქალ­თა სა­რე­ლაქ­სა­ციო ცენ­ტრი და იმავდრო­უ­ლად აპი­რებს, სიმ­ღე­რას სე­რი­ო­ზუ­ლად მოჰ­კი­დოს ხელი. გარ­და სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი­სა, ლი­კას მა­მა­კა­ცებ­ზე და მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეც ვე­სა­უბ­რეთ, მარ­თა­ლია, ადრე ასა­კით უმ­ცრო­სი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჰყავ­და, მაგ­რამ დღეს თა­ვი­სი ასა­კის მა­მა­კაც­თან საქ­მის და­ჭე­რაც კი ცოტა უჩ­ვე­უ­ლოდ ეჩ­ვე­ნე­ბა.

- ლიკა, რო­გორ ხარ? მოკ­ლედ გვი­თხა­რი, რო­გორ გა­ა­ტა­რე ცხე­ლი სე­ზო­ნი?

- კარ­გად ვარ, ოქ­ტომ­ბრის შუა რი­ცხვე­ბამ­დე შვე­ბუ­ლე­ბა მაქვს, ამი­ტომ ჯერ კი­დევ ვის­ვე­ნებ (იღი­მე­ბა). რაც შე­ე­ხე­ბა ზა­ფხულს, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეგ­ვიპ­ტის საგ­ზუ­რით და­მა­სა­ჩუქ­რეს, სა­დაც მშვე­ნი­ე­რი ათი დღე გა­ვა­ტა­რე. ამის შემ­დეგ არ­სა­დაც რომ არ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მა­ინც ჩავ­თვლი­დი, რომ კარ­გად და­ვის­ვე­ნე, თუმ­ცა შვე­ბუ­ლე­ბა­ში გას­ვლის შემ­დეგ დე­დას­თან ერ­თად პა­რიზ­ში წა­ვე­დი და კულ­ტუ­რუ­ლი დას­ვე­ნე­ბა მო­ვი­წყვეთ, მო­ვი­ა­რე ყვე­ლა მუ­ზე­უ­მი და ყვე­ლა ის ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბა, რის ნახ­ვა­ზეც ბავ­შვო­ბი­დან ვოც­ნე­ბობ­დი. პა­რი­ზის შემ­დეგ ბა­თუმ­ში გა­და­ვი­ნაც­ვლე და მთე­ლი დარ­ჩე­ნი­ლი ზა­ფხუ­ლი ამ კუ­რორტზე გა­ვა­ტა­რე. წელს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გად და­ვის­ვე­ნე. როცა ვცეკ­ვავ­დი, ასე­თი გრძელ­ვა­დი­ა­ნი დას­ვე­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მეძ­ლე­ო­და, მუდ­მი­ვად ფორ­მა­ში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ამის­თვის ზა­ფხულ­შიც კი ვარ­ჯი­ში მიხ­დე­ბო­და, ამ­ჯე­რად კი ყვე­ლა­ნა­ი­რად და­ვის­ვე­ნე, გო­ნებ­რი­ვა­დაც და ფი­ზი­კუ­რა­დაც.

- კარ­გად დას­ვე­ნე­ბუ­ლი ახა­ლი ძა­ლე­ბით შე­უდ­გე­ბი ახალ სა­მუ­შაო სე­ზონს...

- კი, თან ბევ­რი ახა­ლი გეგ­მა და იდეა მაქვს. მინ­და ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბო ცეკ­ვის სტუ­დია ნე­ბის­მი­ე­რი ასა­კის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბის­თვის, პრინ­ციპ­ში, ეს სტუ­დია კი არა, უფრო ქალ­თა კლუ­ბი იქ­ნე­ბა, სა­დაც ყვე­ლა პი­რო­ბა შე­იქ­მნე­ბა იმის­თვის, რომ ზრდას­რულ­მა ქალ­მა თავი იგ­რძნოს კომ­ფორ­ტუ­ლად და მძი­მე გრა­ფი­კის შემ­დეგ ჩვენ­თან გა­ნიტ­ვირ­თოს. გარ­და ამი­სა, შე­იძ­ლე­ბა ისევ "პირ­ველ არხზე" ახა­ლი გა­და­ცე­მა და­ვი­წყო, ჯერ ზუს­ტად არ ვიცი, ამი­ტომ ბევ­რს ვე­რა­ფერს გე­ტყვით ამის შე­სა­ხებ. ამას­თა­ნა­ვე ვი­წყებ სიმ­ღე­რას, დიდი ხა­ნია მინ­და, ამ საქ­მეს სე­რი­ო­ზუ­ლად მოვ­კი­დო ხელი, მაგ­რამ დრო არას­დროს მყოფ­ნი­და, ახლა გა­დავ­წყვი­ტე მო­ვემ­ზა­დო სა­თა­ნა­დოდ, ვი­ა­რო ვო­კა­ლის პე­და­გოგ­თან და თუ კარ­გად გა­ვარ­თვი ამ ყვე­ლა­ფერს თავი, მერე უკვე სე­რი­ო­ზუ­ლად მოვ­კი­დებ ხელს სა­სიმ­ღე­რო კა­რი­ე­რას.

- რო­დე­საც პა­რიზ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე სა­უბ­რობ­დი, მინ­დო­და მე­კი­თხა, რა­ტომ შე­არ­ჩიე მეგ­ზუ­რად დედა, პა­რი­ზი უფრო რო­მან­ტი­კას უკავ­შირ­დე­ბა, მას ხომ სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლაქს უწო­დე­ბენ...

- ჩემ­თვის ამ ეტაპ­ზე პა­რი­ზი სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლა­ქი არ ყო­ფი­ლა, მინ­დო­და, ეს ქა­ლა­ქი სხვა კუ­თხით, თა­ვი­სი ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბით და­მეთ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა, ამის­თვის კი დე­დას­თან ერ­თად წას­ვლა იდე­ა­ლუ­რი ვა­რი­ან­ტი იყო, რად­გან მა­საც ჩემ­ნა­ი­რი ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს. ვი­ცო­დი, მას­თან ერ­თად არ შე­მექ­მნე­ბო­და არა­ნა­ი­რი დის­კომ­ფორ­ტი. ვი­ცო­დი, რომ დას­ვე­ნე­ბა­ში კარ­გად ამი­ბამ­და მხარს და ასეც მოხ­და. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, დას­ვე­ნე­ბუ­ლი კი არა, დაღ­ლი­ლი ჩა­მო­ვე­დი, რად­გან დი­ლის რვა სა­ათ­ზე რომ გავ­დი­ო­დით სას­ტუმ­რო­დან, გვი­ან ღამე შევ­დი­ო­დით. რო­დე­საც სად­მე მი­ვემ­გზავ­რე­ბი, მიყ­ვარს გეგ­მე­ბის წი­ნას­წარ და­წყო­ბა, წას­ვლამ­დე ზუს­ტად მქონ­და გა­წე­რი­ლი, რო­მელ დღეს რა უნდა მე­ნა­ხა, ამა თუ იმ მუ­ზე­უმ­ში რა იყო ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, თან რა­ი­ო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით მქონ­და გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი სა­ნა­ხა­ო­ბე­ბი. მოკ­ლედ, კარ­გად გა­მიზ­ნუ­ლი გეგ­მით წა­ვე­დი, ამ ყვე­ლაფ­რის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით შე­იძ­ლე­ბა, გი­დო­ბა­საც კარ­გად გა­ვარ­თვა თავი (იცი­ნის).

- რო­გორც მივ­ხვდი, დე­დას­თან საკ­მა­ოდ ახ­ლოს ხარ, პი­რად თე­მებ­ზე თუ ესა­უბ­რე­ბი, რჩე­ვებს თუ გაძ­ლევს?

- სა­ერ­თოდ, არ მიყ­ვარს ჩემს გრძნო­ბებ­სა და პი­რა­დულ­ზე ვინ­მეს­თან ლა­პა­რა­კი. დე­დამ ყო­ველ­თვის იცის, რა ხდე­ბა ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ყო­ველ­თვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­ღებ. ვცდი­ლობ, ჩემ­თვის შე­ვი­ნა­ხო პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა, ამ სა­კითხს იმი­ტომ ჰქვია პი­რა­დი, რომ ის არის შენი.

- დედა თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს თუ გი­ფა­სებს?

- კი, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს ყო­ველ­თვის ერ­თად გან­ვი­ხი­ლავთ, უყ­ვარს იმ­ის აღ­ნიშ­ვნა, ვინ რო­გო­რი ყვა­ვი­ლი ან სა­ჩუ­ქა­რი მო­მი­ტა­ნა. ხში­რად რჩე­ვა­საც მაძ­ლევს, თუმ­ცა აქვე ისიც უნდა ვთქვა, რომ ბო­ლომ­დე მენ­დო­ბა და არას­დროს ცდი­ლობს, ჩემს საქ­მე­ში ჩა­ე­რი­ოს. სულ იმას ამ­ბობს, რა­ღაც რომ აგიკ­რძა­ლო და და­გი­შა­ლო, შე­იძ­ლე­ბა, უფრო ცუდი რამ ჩა­ი­დი­ნოო, ამი­ტომ ბავ­შვო­ბი­დან შთა­მა­გო­ნა, რომ მენ­დო­ბა და იცის, სი­სუ­ლე­ლეს არ გა­ვა­კე­თებ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ისეთ პი­როვ­ნე­ბას­თან არ და­მი­ჭე­რია საქ­მე, ვისი წი­ნა­აღ­მდე­გიც დედა იქ­ნე­ბო­და. სხვა­თა შო­რის, მყავ­და თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი, რო­მე­ლიც ყო­ველ კვი­რა ულა­მა­ზე­სი ყვა­ვი­ლე­ბით მა­ნე­ბივ­რებ­და, თან მე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ყვა­ვი­ლე­ბი. მერე გა­ირ­კვა, რომ ის პი­როვ­ნე­ბა თვი­თონ აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი თა­ი­გუ­ლის მომ­ზა­დე­ბა­ში და თა­ვი­სი დი­რექ­ტი­ვე­ბით აკე­თე­ბი­ნებ­და ძა­ლი­ან ფე­რად, ლა­მაზ და იშ­ვი­ა­თი ყვა­ვი­ლე­ბით შექ­მნილ თა­ი­გუ­ლებს, ეს ჩემ­თვის ნიშ­ნავს იმ ადა­მი­ა­ნის სიღ­რმეს და შე­მოქ­მე­დე­ბით ხედ­ვას, რო­მელ­საც უნდა გა­სი­ა­მოვ­ნოს.

- ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რჯერ ყო­ფილ­ხარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი?

- დღე­ვან­დე­ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან - არა. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა გა­ტა­ცე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი იყო, მაგ­რამ ახლა მგო­ნია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ის გა­ტა­ცე­ბა იყო და რე­ა­ლუ­რი სიყ­ვა­რუ­ლი არ მწვე­ვია, სწო­რედ ამი­ტომ არ მი­პო­ვია ჩემი მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი.

- ანუ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არას­დროს ყო­ფილ­ხარ?…

- რო­გორ არა, ვყო­ფილ­ვარ. უბ­რა­ლოდ, ვხვდე­ბი, რომ ის არ ყო­ფი­ლა ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი. წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში ის დღეს ჩემ გვერ­დით იქ­ნე­ბო­და.

- რო­გო­რი ხარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი?

- არ ვიბ­ნე­ვი, მაგ­რამ როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, სხვა რა­მე­ზე კონ­ცენ­ტრი­რე­ბა მი­ჭირს. წლებ­მა და გა­მოც­დი­ლე­ბამ მაჩ­ვე­ნა, რომ თუ მინ­და მი­ვაღ­წიო წარ­მა­ტე­ბას, ჯობს, გრძნო­ბე­ბის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვიყო, რად­გან სიყ­ვა­რუ­ლი თავ­გზას მიბ­ნევს, ბევ­რად უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია მა­შინ, როცა მარ­ტო ვარ.

- რო­გო­რი უნდა იყოს მა­მა­კა­ცი, რომ შენი ყუ­რა­დღე­ბა მი­იქ­ცი­ოს?

- მა­მა­კა­ცუ­რი, სე­რი­ო­ზუ­ლი, ჰქონ­დეს თა­ვი­სი საქ­მე, რათა იყოს სა­კუ­თარ თავ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი. ამ ყვე­ლაფ­რის მერე კი თავი უნდა მაგ­რძნო­ბი­ნოს ნამ­დვილ ქა­ლად, მე არ უნდა დამ­ჭირ­დეს მისი ფეხ­ზე და­ყე­ნე­ბა.

- ოდეს­მე შენ­ზე უმ­ცრო­სი ასა­კის მა­მა­კა­ცი შე­გიყ­ვარ­დე­ბა?

- არა. ახლა ვე­ღარ წარ­მო­მიდ­გე­ნია მსგავ­სი რამ, ადრე მყავ­და ჩემ­ზე პა­ტა­რა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ვხვდე­ბი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი სი­სუ­ლე­ლე იყო, ახლა იმა­ზეც დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ, რომ შე­იძ­ლე­ბა ჩემი ასა­კის ბი­ჭთა­ნაც ვერ ავა­წყო ურ­თი­ერ­თო­ბა. მირ­ჩევ­ნია, ჩემ­ზე რამ­დე­ნი­მე წლით უფ­რო­სი იყოს.

- რამ­დე­ნად დამთმო­ბი ხარ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში?

- გა­აჩ­ნია სი­ტუ­ა­ცი­ას. არ მიყ­ვარს ელე­მენ­ტა­რულ რა­ღა­ცებ­ზე გა­მო­კი­დე­ბა და სი­სუ­ლე­ლე­ებ­ზე ჩხუ­ბი, მაგ­რამ თუ საქ­მე სე­რი­ო­ზულ პრობ­ლე­მას ეხე­ბა, მა­შინ არ დავ­თმობ, რად­გან ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს თა­ვი­სი პრინ­ცი­პე­ბი, ცხოვ­რე­ბა­ში არ­სე­ბობს ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი, რა­საც ვერ გა­და­ა­ბი­ჯებ.

- რის გამო შე­იძ­ლე­ბა გა­წყვი­ტო ურ­თი­ერ­თო­ბა საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან და გა­და­უს­ვა ხაზი ყვე­ლა­ფერს?

- ღა­ლა­ტი, ეს უპა­ტი­ე­ბე­ლია ჩემ­თვის. წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, ადა­მი­ა­ნი იყოს ჩემ გვერ­დით და სხვის­კენ გა­ი­ხე­დოს. ღა­ლატ­ში ჩემ­თვის გვერ­დზე ცუ­დად გა­ხედ­ვაც კი მო­ი­აზ­რე­ბა. ლა­მაზ­მა გო­გომ შე­იძ­ლე­ბა ჩემი ყუ­რა­დღე­ბაც კი მი­იქ­ცი­ოს და ჩემ გვერ­დით მყოფ მა­მა­კაცს ნამ­დვი­ლად არ და­ვუშ­ლი მისი სი­ლა­მა­ზის აღ­ნიშ­ვნას, ეს არ მი­გუ­ლის­ხმია გვერ­დზე გა­ხედ­ვა­ში, აქ უფრო სხვა რა­მე­ზეა სა­უ­ბა­რი, ალ­ბათ მი­მიხ­ვდით?!.

- ლიკა, ფლირტს რა ად­გი­ლი უჭი­რავს შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ყვე­ლა ურ­თი­ერ­თო­ბა ფლირ­ტით იწყე­ბა და ალ­ბათ ეს ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი პე­რი­ო­დია. ხში­რად ამ­ბო­ბენ, ურ­თი­ერ­თო­ბის და­სა­წყის­ში ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად იყო, ახლა კი შე­იც­ვა­ლაო, ეს იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე­ობს, რომ ფლირ­ტის დროს შენც და ის ადა­მი­ა­ნიც ერ­თმა­ნეთ­ში მხო­ლოდ და­დე­ბითს ხე­დავთ, მერე კი ურ­თი­ერ­თო­ბის სიღ­რმეს­თან ერ­თად იკ­ვე­თე­ბა უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბიც. ამი­ტო­მა­ცაა ფლირ­ტი ყვე­ლა­ზე და­დე­ბი­თი და უმ­ტკივ­ნე­უ­ლო პე­რი­ო­დი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ეს შეც­ნო­ბის პრო­ცე­სი უფრო მომ­წონს.

- თუ მა­მა­კა­ცი შენი ინ­ტე­რე­სის სფე­რო­ში მოხ­ვდე­ბა, შე­გიძ­ლია იყო ურ­თი­ერ­თო­ბის და­წყე­ბის ინი­ცი­ა­ტო­რი და გა­მო­ხა­ტო შენი სიმ­პა­თია?

- არა, ურ­თი­ერ­თო­ბას პირ­ვე­ლი არას­დროს ვი­წყებ, მაგ­რამ თუ ადა­მი­ანს მო­ვე­წო­ნე და მეც ვგრძნობ, რომ მა­ინ­ტე­რე­სებს ეს პი­როვ­ნე­ბა, არ დავ­მა­ლავ ჩემს გრძნო­ბას, პირ­და­პირ კი არ ვე­ტყვი, მომ­წონ­ხარ-მეთ­ქი, მოქ­მე­დე­ბით და გახ­სნი­ლო­ბით მი­ვახ­ვედ­რებ ჩემს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას. ძა­ლი­ან ბევ­რი გოგო არ უმ­ხელს ხოლ­მე გრძნო­ბებს ბიჭს, მი­აჩ­ნი­ათ, რომ თა­ვი­დან მა­ინც არ უნდა იცო­დეს მა­მა­კაც­მა ქა­ლის გრძნო­ბე­ბის შე­სა­ხებ, თა­ვი­სე­ბუ­რი მიდ­გო­მა და ხრი­კე­ბი აქვთ ამ სა­კი­თხი­სად­მი, მე კი არ ვფიქ­რობ ასე. ჩემი აზ­რით, რაც უფრო ლაღი და გახ­სნი­ლი ხარ, უფრო კარ­გად ეწყო­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა.

- გყო­ლია ისე­თი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი, რომ­ლის ყუ­რა­დღე­ბი­თაც შე­წუ­ხე­ბულ­ხარ?

- კი. ბევ­რს ჰგო­ნია, თუ ტე­ლე­ფონს გა­უ­თი­შავ, არ უპა­სუ­ხებ ან ეტყვი, რომ არ გცა­ლია, ეს გა­მოწ­ვე­ვაა, არა­და, ასე სუ­ლაც არ არის. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, დიდ­ხანს მიწ­ვა­ლია თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლის ჩა­მო­შო­რე­ბა­ზე, ასეთ დროს ძა­ლი­ან ხის­ტი და უხე­ში ვხდე­ბი და ვცდი­ლობ, პრობ­ლე­მა თვი­თონ მო­ვაგ­ვა­რო, არ მიყ­ვარს ვინ­მეს ჩა­რე­ვა ასეთ სა­კი­თხებ­ში.

- იმედ­გაც­რუ­ე­ბა თუ გქო­ნია პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში?

- (ფიქ­რობს) არა, ვერ ვი­ტყვი ამას.

- ხში­რად ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს ასე­ვე ცნო­ბილ პი­როვ­ნე­ბებ­თან და­ა­წყვი­ლე­ბენ ხოლ­მე ჭო­რე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით, პი­რა­დად შენ რა გა­გი­გია სა­კუ­თარ თავ­ზე?

- სა­მო­რი­ზე უკვე აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ, რად­გან ორი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­დი­ო­და იმის ძი­ე­ბა, ვი­ყა­ვით თუ არა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი, თუმ­ცა ჩვენ ყო­ველ­თვის ვამ­ტკი­ცებ­დით და დღემ­დე ასეა - ვართ ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი. გარ­და ამი­სა, კი­დევ ბევ­რი სი­სუ­ლე­ლე მსმე­ნია, მაგ­რამ ახლა ვერ ვიხ­სე­ნებ.

- იმ ჭო­რის შე­სა­ხებ მინ­და გკი­თხო, რო­მე­ლიც ბოლო დროს გავ­რცელ­და. ამ­ბო­ბენ, თით­ქოს გა­თხო­ვი­ლი იყა­ვი და ოჯა­ხი და­გენგრა...

- (იცი­ნის) არა, სრუ­ლი სიც­რუ­ეა. სა­ერ­თოდ, ზა­ფხუ­ლო­ბით წო­ნა­ში ვი­მა­ტებ. ერთ ზა­ფხულს მეჯ­ვა­რე ვი­ყა­ვი, ქორ­წი­ლის შემ­დეგ კი ასე­თი რამ მი­თხრეს, ერთ ბიჭს მო­ე­წო­ნე და შენ შე­სა­ხებ რომ იკი­თხა, ასე უთხრეს, ეგ გა­თხო­ვი­ლია და ორი შვი­ლი ჰყავ­სო (იცი­ნის). შე­იძ­ლე­ბა, ეს ჭო­რიც სწო­რედ ამ ამ­ბი­დან მო­დის.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

ასე­ვე იხი­ლეთ: სა­მო­რი­სა და ლი­კას ფი­ნა­ლუ­რი ცეკ­ვა შო­უ­ში "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი"