გი­ნა­ხავთ კახი კავ­სა­ძე­ზე ნანა ჯა­ნე­ლი­ძის ფილ­მი - "ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის?!"... სრუ­ლი ვერ­სია არ გექ­ნე­ბათ ნა­ნა­ხი, რად­გან ტე­ლე­ეკ­რა­ნებ­ზე ჯერ არ გა­მო­სუ­ლა... აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ნა­ხოთ!!! აი, თუ რა­ტომ უნდა ნა­ხოთ, როცა ნა­ხავთ, მა­შინ მიხ­ვდე­ბით... მე ამის სი­ტყვე­ბით ვერ გად­მოგ­ცემთ და არც მო­ვინ­დო­მებ...

კახი კავ­სა­ძეს­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მი­სუ­ლებს, მე და გი­ორ­გი აბ­და­ლა­ძეს, ბა­ტო­ნი კახი სწო­რედ ამ ფილ­მს გვაჩ­ვე­ნებს და სწო­რედ ამის შემ­დეგ ვი­წყებთ ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რას...

კახი კავ­სა­ძე:

ერთი ფრა­ზა მაქვს იმ ფილმში, - "ძვე­ლი წა­ვი­და და მო­დის ახა­ლი. ის ახა­ლიც ისე­ვე მტკივ­ნე­უ­ლი იქ­ნე­ბა, რო­გო­რიც ძვე­ლი იყო... ახა­ლი იქ­ნე­ბა ისე­თი, რო­გო­რე­ბიც ჩვე­ნა ვართ"...

- და მზად ვართ ამ ახ­ლის­თვის?

- ცხოვ­რე­ბა ითხოვს, რომ ყო­ველ­თვის ახა­ლი შე­იქ­მნას. ახ­ლის­კენ სწრაფ­ვა, ეს არის სწრაფ­ვა პროგ­რე­სის­კენ. თუმ­ცა ახ­ლის მო­ლო­დი­ნი რომ გა­უ­თა­ვებ­ლად იყოს, ესეც არ შე­იძ­ლე­ბა.

- ჩვენ ერთი ცუდი ტრა­დი­ცია გვაქვს, ბა­ტო­ნო კახი - და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში ჯერ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არ­ჩევ­ნე­ბის გზით არ შეგ­ვიც­ვლია. ახლა ვდგა­ვართ ახა­ლი გა­მოწ­ვე­ვის წი­ნა­შე, ეს იქ­ნე­ბა არ­ჩევ­ნე­ბი, რო­მელ­საც აღი­ა­რებს ყვე­ლა მხა­რე, თუ იქ­ნე­ბა ახა­ლი და­პი­რის­პი­რე­ბა. სწო­რედ ამის ეში­ნია ხალ­ხს.

- ალ­ბათ, ისევ ისაა - "ეს მო­მა­ვა­ლიც ისე­თი­ვე იქ­ნე­ბა, რო­გო­რე­ბიც ჩვე­ნა ვართ". ნუთუ ჩვენ ასე­თე­ბი ვართ?!. თავს ვდებთ ცი­ვი­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბა­ზე, ყვე­ლა­ზე გა­ნათ­ლე­ბუ­ლე­ბი ვართ, ყვე­ლა­ზე ჭკვი­ა­ნე­ბი ვართ, ყვე­ლა­ზე ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლე­ბი ვართ, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცით, დიდი პრე­ტენ­ზი­ე­ბი გვაქვს და ნუთუ არ უნდა ვი­ცო­დეთ, რომ რა­ღა­ცა ცი­ვი­ლი­ზე­ბუ­ლად უნდა მოხ­დეს? ეტყო­ბა, რა­ღა­ცა­ში გვე­ჭო­ჭე­ბა... რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ასე? ან რა­ღა­ცა უნდა ვის­წავ­ლოთ, ან გავ­თავ­დე­ბით ასე.

- თქვენს ოთახ­ში შე­მოს­ვლი­სას მა­შინ­ვე მთელს კე­დელ­ზე შევ­ნიშ­ნე ძა­ლი­ან ბევ­რი სუ­რა­თი - შვი­ლე­ბის, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის, მე­უღ­ლის, მე­გობ­რე­ბის და მათ შო­რის ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის სუ­რა­თი...

- მე ბი­ძი­ნას უსა­ზღვრო მად­ლი­ე­რი ვარ. ბი­ძი­ნა რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ჯერ ერთი, არ ვიცი, ვიქ­ნე­ბო­დი თუ არა ცო­ცხა­ლი. ძა­ლი­ან რთუ­ლი და ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცი­ე­ბი და­მი­ფი­ნან­სა. ჩემი მოდ­გმა და ჯიში რომ ვე­რას­დროს ვერ გა­და­იხ­დი­და. ერთ-ერთ ოპე­რა­ცი­ა­ზე ექიმ­მა მი­თხრა, ეს უნდა გა­ვა­კე­თო­თო. და­მი­ხა­ტა რა­ღაც. იქ ასე იცი­ან, ჯერ გე­უბ­ნე­ბი­ან, მერე გი­ხა­ტა­ვენ. მერე მი­თხრა, - ძა­ლი­ან ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცი­ა­აო და, ვინც თქვენ გა­ფი­ნან­სებთ, ისი­ნი გა­და­იხ­დი­ან ამა­სო? დავ­რე­კე "ქარ­თუ­ში". გო­გო­ნა არის, ვინც ჩემს მკურ­ნა­ლო­ბას კუ­რი­რებ­და. იმას ვკი­თხე, - აქ ასე მე­უბ­ნე­ბი­ან-მეთ­ქი და მი­პა­სუ­ხა, - ბა­ტო­ნო კახი, თქვენ გე­ნაც­ვა­ლეთ, ეს აღარ იკი­თხოთ, სა­ერ­თოდ, და არ გა­ი­გოს ჩემ­მა უფ­როს­მა, თო­რემ აქე­დან გა­მაგ­დებ­სო. კაი ბა­ტო­ნო, არ ვი­კი­თხავ არას­დროს-მეთ­ქი.

- რად­გან და­ფი­ნან­სე­ბე­ბი და ოპე­რა­ცი­ე­ბი ახ­სე­ნეთ, აქვე გკი­თხავთ, - დღეს ბევ­რი სა­უბ­რობს იმა­ზე, რომ ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში აფი­ნან­სებ­და ადა­მი­ა­ნებს, ეხ­მა­რე­ბო­და იმის­თვის, რომ შემ­დეგ პო­ლი­ტი­კა­ში მო­სუ­ლი­ყო და ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის პო­ზი­ცია და ხმე­ბი ეყი­დაო.

- ბი­ძი­ნას­გან პირ­ვე­ლი დახ­მა­რე­ბა მი­ვი­ღე 1991 წელს. თუ 91 წელს, ანუ 21 წლის წი­ნათ, მან გან­სა­ზღვრა, რომ 2012 წელს ჩემი პო­ზი­ცია და ხმა დას­ჭირ­დე­ბო­და, გე­ნი­ო­სი ყო­ფი­ლა!.. მაგ­რამ ბი­ძი­ნა რომ პო­ლი­ტი­კა­ში მო­ვი­და, სულ სხვა მი­ზე­ზი იყო. ეს უკვე ჩემი საქ­მე არ არის, მე ამა­ზე ვერ ვი­ლა­პა­რა­კებ, მაგ­რამ მა­შინ რომ ამა­ზე არ ფიქ­რობ­და, ამის თქმა ნამ­დვი­ლად შე­მიძ­ლია.

- დიდი ხა­ნია, იც­ნობთ ბა­ტონ ბი­ძი­ნას?

- სა­ხე­ლი და გვა­რი ვი­ცო­დი მარ­ტო, როცა და­მეხ­მა­რა. მერე, პირ­ვე­ლად მოს­კოვ­ში ვნა­ხე, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის გას­ტრო­ლე­ბი და­ა­ფი­ნან­სა. მა­შინ არ იყო ფი­ნან­სუ­რად ასე ძლი­ე­რი, მაგ­რამ და­ა­ფი­ნან­სა და დი­ლის სა­უზ­მე გა­ა­კე­თა. მე ვი­ყა­ვი, რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე, რო­ბი­კო სტუ­რუა, მე­დი­კო ჩა­ხა­ვა... ეს იყო სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდა კაცი, რო­მე­ლიც ჩვენ რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბით გვი­ყუ­რებ­და. მერე, მა­გის სი­მამ­რი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, პა­ნაშ­ვიდ­ზე მი­ვე­დი... შემ­დეგ მა­მა­მი­სის გას­ვე­ნე­ბა­ში ვნა­ხე. ყვე­ლა­ნი ვი­ყა­ვით იქ რუს­თა­ვე­ლის მსა­ხი­ო­ბე­ბი. მთხო­ვა, ქელეხ­ზე დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით. ჩემ­ზე ძა­ლი­ან დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა და სულ ვფიქ­რობ­დი, რო­გორ ახერ­ხებს ერთ რა­მეს, - თუ ვინ­მეს რა­მეს გა­უ­კე­თებ ან ვინ­მე რა­მეს გა­გი­კე­თებს, შე­იძ­ლე­ბა თავ­მდაბ­ლუ­რად იქ­ცე­ვა, მაგ­რამ მა­ინც გრძნობ, რომ რა­ღაც გა­გი­კე­თა. თუნ­დაც ხელს ისე ჩა­მო­გარ­თმევს, ან ისე დაჯ­დე­ბა... შე­იძ­ლე­ბა უნდა რომ და­მა­ლოს, მაგ­რამ მა­ინც იგ­რძნო­ბა. ბი­ძი­ნა რო­გორ აკე­თებს, რომ ამ­ხე­ლა საქ­მეს გვი­კე­თებს ჩვენ და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ვერ იგ­რძნობ ამას.

- თქვენ ასე და ამას სა­უბ­რობთ ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­ზე, რო­მე­ლიც, რო­გორც მისი ოპო­ნენ­ტე­ბი ამ­ბო­ბენ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში იბ­რძვის წარ­სუ­ლის დაბ­რუ­ნე­ბის­თვის, ქურ­დუ­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტის აღ­დგე­ნის­თვის, რუ­სე­თის შე­მოყ­ვა­ნის­თვის...

- ეგ ეხლა ვი­ღა­ცა რა­ღა­ცას ლა­პა­რა­კობს... იცით, რა არის? რო­დე­საც ორი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე ერ­თმა­ნეთს ელა­პა­რა­კე­ბა, იტყვი­ან ხოლ­მე, - ნახე, რა უთხრაო... ყვე­ლა­ფე­რი მო­დის ამ დროს, ალ­ბათ... ამა­ზე ყუ­რა­დღე­ბის მიქ­ცე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა, იმან იმა­ზე ის თქვა, ამან იმა­ზე ის თქვა...

- მა­შინ ის მი­თხა­რით, თქვე­ნი აზ­რით, რის­თვის შე­იძ­ლე­ბა პო­ლი­ტი­კა­ში მო­დი­ო­დეს ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი?

- ალ­ბათ მან ჩათ­ვა­ლა, რა­ღაც ასე უნდა გა­კეთ­დეს და არა ისე. ასე უფრო უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა ხალ­ხის­თვის და არა ისე. ყვე­ლას უნდა, გა­ი­მარ­ჯვოს, ყვე­ლა ეც­დე­ბა, რა­ღაც­ნა­ი­რად მეტი ხმა მი­ი­ღოს...

- მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს თუ იც­ნობთ ახ­ლოს?

- საკ­მა­ოდ ახ­ლოს. სულ მე­უბ­ნე­ბა, - გე­ნი­ა­ლუ­რი არ­ტის­ტი ხართ, ბა­ტო­ნო კახი... გე­ნი­ა­ლუ­რი არ­ტის­ტი ხართ..

- იმის შემ­დეგ თუ შეხ­ვედ­რილ­ხართ, რაც ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი პო­ლი­ტი­კა­ში მო­ვი­და?

- არა, არ შევ­ხვედ­რი­ვარ...

- კარ­გით, სხვა თე­მა­ზე გა­და­ვი­დეთ. თე­ატ­რი­დან რო­ბი­კო სტუ­რუ­ას გაშ­ვე­ბა­ზე უნდა გკი­თხოთ...

- რო­ბი­კოს ნათ­ქვა­მი აქვს, - ერთი რამე მაკ­ლია, რომ დიდი რე­ჟი­სო­რი ვიყო, არ­ტის­ტებ­მა უნდა გა­მაგ­დონ თე­ატ­რი­და­ნო. არ­ტის­ტე­ბი არ ვაგ­დებ­დით და დიდ რე­ჟის­ო­რად მთავ­რო­ბამ აქ­ცია. აი, არ­ტის­ტე­ბი ხომ დარ­ტყმუ­ლე­ბი ვართ, არა?.. რე­ჟი­სო­რე­ბი ჩვენ­ზე დარ­ტყმუ­ლე­ბი არი­ან. რაში ვერ გვჯობ­ნი­ან, იცი?.. ჩვენ უფრო "ჩათ­ლა­ხე­ბი" ვართ, მაგ­რამ რე­ჟი­სო­რი არ­ტის­ტებს რომ კარ­ნა­ხობს, - შენ ასე გა­ა­კე­თე, შენ ისე გა­ა­კე­თო, მერე გა­დის დრო, ეტყო­ბა, თა­ვის თავ­ში რწმუნ­დე­ბა. და აი, მა­შინ ენძრე­ვა. რო­ბი­კომ ერთი გე­ნი­ა­ლუ­რი სცე­ნა გა­ა­კე­თა "მეფე ლირ­ში", - მეფე ლირი ამო­ი­ღებს და­ნას და მას­ხა­რას შე­ურ­ჭობს მუ­ცელ­ში. ის შე­ხე­დავს, - რას შვრე­ბიო?.. მეფე ლირი მე­ო­რე­დაც შე­ურ­ჭობს ძა­ლი­ან მშვი­დად, მერე მე­სა­მედ და მას­ხა­რას მოკ­ლავს. ამით რა თქვა იცით, რო­ბი­კო სტუ­რუ­ამ? - მე მეფე ლირი ვარ და არ მჭირ­დე­ბა მას­ხა­რაო. რო­გორც მე ვამ­ბობ ამ ფილმში, ყვე­ლა არ­ტის­ტი მას­ხა­რაა. მას­ხა­რა კი რას ნიშ­ნავს იცით? თუ შენ მარ­თალს არ ამ­ბობ, მა­შინ არ­ტის­ტი არა ხარ. სი­მარ­თლის თქმა კი მო­სას­მე­ნად ძა­ლი­ან ძნე­ლია. შენ ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი უნდა იყო, რომ მარ­თა­ლი მო­ის­მი­ნო.

- ეს არ ვიცი, მაგ­რამ რო­გორც თქვა, თუ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა შე­იც­ვლე­ბა, მხო­ლოდ ერთი სპექ­ტაკ­ლის დად­გმას აპი­რებს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში, დაბ­რუ­ნე­ბას - არა...

- მა­ინც შენი თე­ატ­რია და დაბ­რუნ­დე­ბი და დად­გამ ერ­თსაც და სამ­საც-თქო!.. ცოტა უნდა და­ის­ვე­ნოს... შე­უძ­ლე­ბე­ლია ზე­დი­ზედ დად­გა ოთხი-ხუთი სპექ­ტაკ­ლი და ყვე­ლა შე­დევ­რი...

- ბა­ტო­ნო კახი, რო­დე­საც თქვენ გე­სა­უბ­რე­ბით, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვი­სა­უბ­როთ გივი ბე­რი­კაშ­ვილ­ზე...

- აი, გი­ვის თუ ნა­ხავთ ქუ­ჩა­ში მოკ­ლულს, ან სახ­ლში მოკ­ლულს, მკვლე­ლი არ ეძე­ბოთ არ­სად, მო­დით ჩემ­თან, მაგ­რად მაბ­რა­ზებს და თა­ნაც რაზე ბრაზ­დე­ბა, იცით?! მე რომ ვბრაზ­დე­ბი. ცუ­დად იქ­ცე­ვა. აი, ბავ­შვი რა­ტომ იქ­ცე­ვა ცუ­დად, - რა­ტომ ტი­რი­ხარ, გამ­დის და ვტი­რი­ვა­რო. ეტყო­ბა, მა­გას გას­დის ცუდი საქ­ცი­ე­ლი ჩემ­თან. არ მო­მი­დია მა­გის­თვის ერთი კარ­გად. ერთი რა­ღა­ცაა, კაცო... სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობს სამი მი­ლი­ო­ნი კაცი - ერთი მი­ლი­ო­ნი ბავ­შვია, ერთი მი­ლი­ო­ნი მო­ხუ­ცია და ერთი მი­ლი­ო­ნია, რო­მელ­საც სმა-ჭამა კი­დევ შე­უძ­ლია. აი, იმ ერთ მი­ლი­ონს უნდა, რომ გი­ვის­თან ერთი ჭიქა ას­წი­ოს. ეს კი­დევ უარს ვე­რა­ვის ეუბ­ნე­ბა, წარ­მო­გიდ­გე­ნია?!. კაი კა­ცია, კე­თი­ლი კა­ცია, მა­გას­თან ერ­თად სუფ­რას­თან ჯდო­მას არა­ფე­რი სჯო­ბია, ყვე­ლას­თვის ან­გა­რი­შის გა­წე­ვა ხომ არ შე­იძ­ლე­ბა?..

- გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი თე­ლავ­ში ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის მხარ­დამ­ჭერ აქ­ცი­ა­ზე გა­მო­ვი­და, სა­დაც ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა თქვა, - კახი არ არის სა­ქარ­თვე­ლო­ში, თო­რემ ისიც აქ იქ­ნე­ბო­დაო. აპი­რებთ ასე ღია მხარ­და­ჭე­რით აქ­ცი­ა­ზე გა­მოს­ვლას?

- იცით რა?.. მე თუ გა­მო­ვე­დი აქ­ცი­ა­ზე და სი­ტყვა ვთქვი, ვერ ვი­არ­ტის­ტებ. სცე­ნა­ზე ვე­ღარ გა­მო­ვალ. მე აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ვალ და დავ­დგე­ბი იქ, სა­დაც ხალ­ხი დგას. "თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მო­ე­დან­ზეც" ვი­ყა­ვი და მცხე­თა­შიც, მაგ­რამ რომ გა­მო­ვი­დე და სი­ტყვა ვთქვა, დამ­თავ­რე­ბუ­ლია ჩემი საქ­მე... მაგ­რამ ხში­რად მით­ქვამს და ახ­ლაც გა­ვი­მე­ო­რებ, - ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი ჩემი მე­გო­ბა­რია, ჩემი უმ­ცრო­სი მე­გო­ბა­რი... იცით, რა მაკ­ვირ­ვებს? ბი­ძი­ნამ რო­გორ აღ­ზარ­და თა­ვი­სი შვი­ლე­ბი. მი­ლი­არ­დე­რის შვი­ლე­ბი არი­ან, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ? ვი­ღა­ცა რა­ღა­ცა ორ კა­პიკს იშო­ვის და მის შვილს ვე­ღარ იც­ნობ, კაცო... მე ბე­რა­საც ვიც­ნობ, უტა­საც და გვან­ცა­საც. ასე­თი თავ­მდაბ­ლე­ბი რა­ნა­ი­რად არი­ან, არ ვიცი. რო­გორ მო­ა­ხერ­ხეს, კაცო?!. ერთხელ სა­კუ­თა­რი ყუ­რით მო­ვის­მი­ნე, სა­დღეგ­რძე­ლოს უებ­ნე­ბო­და ბი­ძი­ნა უტას. უტას და­ბა­დე­ბის დღე იყო და ასე­თი რა­ღა­ცა უთხრა, - უტა, შვი­ლო, შენ ჩემი შვი­ლი ხარ და მე შენი მამა ვარ. რო­გორც მა­მას, სულ მინ­და შე­ნით ვი­ა­მა­ყოო. ყვე­ლა შენი საქ­ცი­ე­ლი სა­ა­მა­ყო იყოს. რო­გორც კი მე შემ­რცხვე­ბა შენი საქ­ცი­ე­ლის და არ ვი­ა­მა­ყებ შე­ნით, შენ ჩემი შვი­ლი არა ხარო. უტა ფეხ­ზე იდგა და ამას უს­მენ­და.

სხვა­თა შო­რის, ბი­ძი­ნამ ეს ფილ­მი რომ ნახა, და­მი­რე­კა, - ჩემს სი­ცო­ცხლე­ში პირ­ვე­ლად ვნა­ხე ფილ­მი ორ­ჯერ ზე­დი­ზე­დო. ნა­ნას ეს ფილ­მი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და პა­ტი­ვის­ცე­მით მი­უ­ლო­ცე ჩემ­გა­ნო.

- "ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის?!"

- არის... თე­ატ­რიც არის, სიყ­ვა­რუ­ლიც არის და სი­ძულ­ვი­ლიც არის... ოღონდ სი­ძულ­ვი­ლი ძა­ლი­ან ცო­ტაა. სი­ძულ­ვი­ლიც არის იმი­ტომ, რომ სიყ­ვა­რულს ფასი და­ე­დოს. იქ წა­სუ­ლი არც ერთი კაცი უკან მობ­რუ­ნე­ბუ­ლი არ მი­ნა­ხავს, ყვე­ლა იქ დარ­ჩა. ცუდი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ვინ­მე ხომ მა­ინც გა­მო­იქ­ცე­ო­და უკან?..

- და­ბო­ლოს, ბა­ტო­ნო კახი, - "გვეშ­ვე­ლე­ბა რამე"?!

- (იცი­ნის) ერთხელ მან­ქა­ნით მივ­დი­ო­დი გა­და­ღე­ბა­ზე, გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი იღებ­და "სა­მო­თხის გვრი­ტებს". აი, მცხე­თას­თან ხი­დის ქვეშ რომ გზა გა­დის, კარ­გი ას­ფალ­ტი იყო ყო­ველ­თვის, რო­გორც სარ­კე. მივ­დი­ვარ ჩემი მან­ქა­ნით და გა­მის­წრო ერ­თმა მან­ქა­ნამ. ყუ­რა­დღე­ბა მი­ვაქ­ციე იმი­ტომ, რომ უკა­ნა "პარპრიზ­ზე" ორი ძა­ლი­ან კარ­გი ბავ­შვი იყო მომ­დგა­რი, ხე­ლებს იქ­ნევ­დნენ. უც­ბად ამ მან­ქა­ნი­დან, ამ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ მოს­რი­ა­ლე ას­ფალტზე გად­მო­ვარ­და ქა­ღალ­დის პარ­კი, და­ვარ­და, გა­ი­ხა, გად­მოც­ვივ­და იქი­დან ვაშ­ლის ნაფ­ცქვე­ნე­ბი, კვერ­ცხი, ხილი, ქა­ღალ­დე­ბი და ასე გა­ი­შა­ლა. გა­ვე­კი­დე მან­ქა­ნას, გა­ვუს­წორ­დი. კაცი ზის სა­ჭეს­თან და გვერ­დით ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რი ქალ­ბა­ტო­ნი უზის. ამ კაცს გავ­ხე­დე, იმა­ნაც შე­მომ­ხე­და. მიც­ნო, გა­ი­ღი­მა და თავი და­მიქ­ნია, მეც თავი და­ვუქ­ნიე და იქი­დან მე­ძა­ხის, - ბა­ტო­ნო კახი, გვეშ­ვე­ლე­ბა რამე?!.. - ბა­ტო­ნო, ვერ გა­ვი­გე?.. - ვი­თომ ვერ გა­ვი­გე... - გვეშ­ვე­ლე­ბა რამე?!. - ისევ გა­მი­მე­ო­რა. ავ­დე­ქი და მან­ქა­ნა გა­და­ვა­ყე­ნე. და­ვუ­ყე­ნე წინ, გად­მო­ვე­დი მან­ქა­ნი­დან და და­ვი­ნა­ზე, ძა­ლი­ან შეშ­ფოთ­და ის კაცი, - რა­ღა­ცა შე­მე­კი­თხა, ვერ გა­ვი­გე, ვუ­თხა­რი, არა­და მე­ხუმ­რა, მე გად­მოვ­დი­ვარ, რომ ვკი­თხო, - რა მკი­თხე-თქო... მი­ვე­დი მან­ქა­ნას­თან, - ვა­ი­მე, რა კარ­გი ბავ­შვე­ბი არი­ან, გა­მარ­ჯო­ბა ქალ­ბა­ტო­ნო... დედა, რა ლა­მა­ზი ბავ­შვე­ბი ხართ, - გა­ვა­ხუ­რე ახლა მე, - რა მშვე­ნი­ე­რი ქალ­ბა­ტო­ნი ბრძან­დე­ბით, რა ლა­მა­ზი ბავ­შვე­ბი ხართ, ვისი ხართ თქვენ ბავ­შვე­ბო?.. რო­მელ­მა გად­მო­აგ­დეთ ის პარ­კი? დედა, რა ლა­მა­ზი ბავ­შვე­ბი ხართ... ვინ გად­მო­აგ­დო ის პარ­კი, ჰა?.. არ გრცხვე­ნი­ათ?!. ხომ კარ­გი ბავ­შვე­ბი ხართ, რა­ტომ გად­მო­აგ­დეთ?!. დედა, რა ლა­მა­ზე­ბი ხართ!.. მერე მი­ვუბ­რუნ­დი ამ კაცს, - რა­ღა­ცა მი­თხა­რით თქვენ, პა­ტივ­ცე­მუ­ლო, და ვერ გა­ვი­გე-მეთ­ქი!.. და გა­ჩერ­და... დიდი პა­უ­ზა იყო. არ გვეშ­ვე­ლე­ბა-მეთ­ქი, - და ვუ­თხა­რი, - ვიდ­რე რა­ღა­ცას არ ვის­წავ­ლით, არა­ფე­რი არ გვეშ­ვე­ლე­ბა!.. თუ ვის­წავ­ლით, რომ პარ­კის გა­დაგ­დე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა, მა­შინ გვეშ­ვე­ლე­ბა!.. რა­ღა­ცა უნდა ვის­წავ­ლოთ, კაცო, ისე არა­ფე­რი არ გა­მო­ვა...

დი­მიტ­რი ტი­კა­რა­ძე

გა­ზე­თი "კვი­რის ქრო­ნი­კა"

(შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ვერ­სია)

ასე­ვე იხი­ლეთ: "აქ არი­ან ყვე­ლა­ნი და მეც აქ ვარ, ჩემო ბა­ტო­ნო" - კახი კავ­სა­ძე "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" აქ­ცი­ა­ზე