3 სექ­ტემ­ბერს "დილა მშვი­დო­ბი­სა, სა­ქარ­თვე­ლო" 2523-ედ მი­ე­სალ­მა "რუს­თა­ვი 2"-ის მა­ყუ­რე­ბელს. ათი წლის იუ­ბი­ლე­ზე ნინო არა­ზაშ­ვილ­მა ამ გა­და­ცე­მის ყვე­ლა ვე­ტე­რა­ნი შეკ­რი­ბა და საკ­მა­ოდ ხმა­უ­რი­ა­ნი, სა­ხა­ლი­სო და სა­ინ­ტე­რე­სო ორი დილა აჩუ­ქა მა­ყუ­რე­ბელს. ჩვენ ნი­ნოს გან­ვლილ ათ წელ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ათი წელი ძა­ლი­ან ბევ­რია იმის­თვის, რომ შე­მა­ჯა­მე­ბე­ლი გა­და­ცე­მა გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა. ამ გა­და­ცე­მა­ში მო­ვიწ­ვი­ეთ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც პირ­ვე­ლებ­მა გა­და­წყვი­ტეს, ღა­მე­ე­ბი ეთე­ნე­ბი­ნათ, დი­ლით ადრე გა­ეღ­ვი­ძათ და პირ­ვე­ლად მი­სალ­მე­ბოდ­ნენ 2002 წლის 2 სექ­ტემ­ბერს ღია ეთერ­ში "რუს­თა­ვი 2"-ის მა­ყუ­რე­ბელს. ესე­ნი იყ­ვნენ ნატა ამაღ­ლო­ბე­ლი, ნინო ჯა­ფი­აშ­ვი­ლი, დი­მიტ­რი ობო­ლა­ძე, ნატა ნი­ჟა­რა­ძე, და­ვით კი­კა­ლიშ­ვი­ლი, ნიკა ტა­ბა­ტა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბა იყო ამ წამ­ყვა­ნე­ბის დამ­ტკი­ცე­ბა დი­ლის ეთერ­ში.

- დი­ლის გა­და­ცე­მის იდე­აც ნი­კას ეკუთ­ვნის?

- ერო­სი კიწ­მა­რიშ­ვილ­სა და ნი­კას ერ­თად.

- შენ რო­დის ჩა­ერ­თე ამ ორომ­ტრი­ალ­ში?

- პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან, ოღონდ მე ვი­ყა­ვი კო­რეს­პონ­დენ­ტი. და­ხუ­რუ­ლი კას­ტინ­გი ჩა­ტარ­და კო­რეს­პონ­დენ­ტე­ბის შე­სარ­ჩე­ვად. 14 კო­რეს­პონ­დენ­ტის გა­ნა­ცხა­დი შე­მო­ვი­და და მათ შო­რის ვი­ყა­ვით მე და გი­ორ­გი გვი­ში­ა­ნი. მა­შინ "მა­ესტრო­ში" ვმუ­შა­ობ­დი, 9 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში. ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ნი­უ­სი. მა­შინ "მა­ესტროს" ნი­უ­სი არ ჰქონ­და. ჩვენ მხო­ლოდ მუ­სი­კა­ლურ-გა­სარ­თობ და შე­მეც­ნე­ბით გა­და­ცე­მებს ვამ­ზა­დებ­დით. მე რამ­დე­ნი­მე გა­და­ცე­მის ავ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, რე­დაქ­ტო­რიც გახ­ლდით, მაგ­რამ ახა­ლი ამ­ბე­ბის ინ­ტე­რეს­მა მძლია და ეს ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგი. აგ­ვიყ­ვა­ნეს მე და გი­ორ­გი გვი­ში­ა­ნი. "დი­ლის კუ­რი­ე­რის" პირ­ვე­ლი კო­რეს­პონ­დენ­ტე­ბი იყ­ვნენ ქეთი ქარ­და­ვა, რო­მე­ლიც დღეს "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის" წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია ბრი­უ­სელ­ში, მა­ნა­ნა მან­ჯგა­ლა­ძე, დღეს პრე­ზი­დენ­ტის სპი­კე­რი, სხვე­ბიც, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დი კო­რეს­პონ­დენ­ტე­ბი, რომ­ლებ­საც გვე­ვა­ლე­ბო­და ყო­ველ­დღი­უ­რი რე­პორ­ტა­ჟე­ბის და რამ­დე­ნი­მე მა­სა­ლის მომ­ზა­დე­ბა, ვი­ყა­ვით მე და გი­ორ­გი. ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დით.

5-6 სა­ათ­ზე ვამ­თავ­რებ­დით მუ­შა­ო­ბას. მა­შინ გა­ცი­ლე­ბით ცოტა სა­მონ­ტა­ჟო იყო და და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით, რო­დის დამ­თავ­რდე­ბო­და 9-სა­ა­თი­ა­ნი "კუ­რი­ე­რი" და მერე ვი­წყებ­დით მუ­შა­ო­ბას.

- გახ­სოვს პირ­ვე­ლი სი­უ­ჟე­ტი დი­ლის ეთერ­ში?

- სა­ე­თე­რო არ მახ­სოვს, მაგ­რამ მახ­სოვს კას­ტინ­გის­თვის რე­პორ­ტა­ჟე­ბი, ახალ წიგნ­ზე, ახალ სპექ­ტაკლზე და ახალ მო­დის კო­ლექ­ცი­ა­ზე... დღეს გა­და­ცე­მა 11 წლის უნდა იყოს. ჩვენ 4 თვე ვი­მუ­შა­ვეთ. მერე გი­ორ­გი სა­ნა­ია გარ­და­იც­ვა­ლა და გვი­თხრეს, ახლა ცოტა ხანი არ გვცა­ლია თქვენ­თვი­სო. მერე უშიშ­რო­ე­ბა შე­მო­ვი­და "რუს­თა­ვი 2"-ში და კვლავ გა­და­ი­დო გა­და­ცე­მის მე­ო­რედ და­წყე­ბა. ჩემ­თვის ძა­ლი­ან გუ­ლის ამა­ჩუ­ყე­ბე­ლი იყო 3 სექ­ტემ­ბრის გა­და­ცე­მა. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თად რომ შევ­კრი­ბე. მა­გა­ლი­თად, არა­ვინ იცო­და, სად იყო ნატა ამაღ­ლო­ბე­ლი, რო­მელ­საც დღეს "რუს­თა­ვი 2"-ის სა­ი­ტი აბა­რია. ნინო ჯა­ფი­აშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც დღეს "ცხე­ლი შო­კო­ლა­დის" ერთ-ერთი რე­დაქ­ტო­რია. მაგ­და ანი­კაშ­ვი­ლი იყო კი­დევ ჩვენ­თან. ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი არ იქ­ნე­ბა, თუ ვი­ტყვი, რომ ეს გა­და­ცე­მა ბევ­რის­თვის მარ­თლაც სე­რი­ო­ზუ­ლი ტრამ­პლი­ნი გახ­და, რომ უკეთ ეგ­რძნოთ თავი სა­კუ­თარ კა­რი­ე­რა­ში. სა­ი­უ­ბი­ლეო გა­და­ცე­მა­ში ვიხ­სე­ნებ­დით კუ­რი­ო­ზებს, პირ­ველ ეთერს, იმ დროს, როცა არა­ფე­რი ხდე­ბო­და ქვე­ყა­ნა­ში. მე ყვე­ლა­ზე ცოტა ვი­ლა­პა­რა­კე ჩემ­ზე, რად­გან მას­პინ­ძე­ლი წამ­ყვა­ნი გახ­ლდით.

2002 წელს სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რულ ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან ცოტა რამ ხდე­ბო­და. გვი­წევ­და გვი­ან ღამე ამ­ბის მო­ფიქ­რე­ბა და მერე ამ ამ­ბავ­ზე სი­უ­ჟე­ტის აწყო­ბა. შუ­ა­ღა­მი­სას ვაღ­ვი­ძებ­დით რეს­პონ­დენ­ტებს და ვი­ღებ­დით. ნამ­დვი­ლად რთუ­ლი სა­მუ­შაო იყო. მძი­მე დღე­ე­ბიც გვახ­სოვს. აქ ვი­ყა­ვი დი­ლის 6 სა­ათ­ზე, როცა "რუს­თა­ვი 2"-ს ნაღ­მი ეს­რო­ლეს. ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდით, ვინც იმ დროს "ნი­უს­რუმ­ში" იჯდა. ეს იყო შოკი ჩემ­თვის, იმ­დე­ნად სტრე­სუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია, რომ მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ძლივს ვუყ­რი­დი თავს სი­ტყვებს, რომ რა­ღაც მეთ­ქვა...

სა­ი­უ­ბი­ლეო გა­და­ცე­მა­ში ყვე­ლა ერ­თად ვიხ­სე­ნებ­დით, რა და­ი­წყო ამ გა­და­ცე­მამ. "რუს­თა­ვი 2"-ის დი­ლის გა­და­ცე­მას პირ­ველს ჰქონ­და სამ­ზა­რე­უ­ლო "ლა­ივ­ში", მა­ნამ­დე ქარ­თულ ტე­ლე­სივ­რცე­ში მსგავ­სი რამ არ ყო­ფი­ლა, პირ­ველ­მა გა­და­წყვი­ტა, რომ მა­ყუ­რებ­ლებს შო­რის იქ­ნე­ბო­და ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი, რომ­ლებ­საც მო­უნ­დე­ბო­დათ მცე­ნა­რე­ებ­ზე ზრუნ­ვა. მე­ო­რე წლი­დან და­ვი­წყეთ ფლო­რის­ტე­ბის რჩე­ვე­ბი, ახლა ზურა შე­ვარ­დნა­ძე გვყავს. ყვე­ლა­ზე ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მა­შინ რე­კავ­და, როცა ფლო­რის­ტე­ბი გვყავ­დნენ ეთერ­ში. თან ყვე­ლა­ზე მეტი ზარი მა­მა­კა­ცე­ბის­გან შე­მო­დი­ო­და. ვხუმ­რობ­დი კი­დეც, ნე­ტავ, თა­ვის ცო­ლებ­ზეც ასე ზრუ­ნავ­დნენ, რო­გორც მცე­ნა­რე­ებ­ზე-მეთ­ქი. რე­კავ­დნენ და თა­ვი­ან­თი კაქ­ტუ­სე­ბის ავა­დო­ბას შე­მოგვჩივ­ლებ­დნენ ხოლ­მე.

პირ­ვე­ლად ჩვენს გა­და­ცე­მა­ში მი­ვე­ცით შან­სი ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს, რომ თავი ჟურ­ნა­ლის­ტის ამ­პლუ­ა­ში მო­ე­სინ­ჯათ. ეს და­ვით კი­კა­ლიშ­ვი­ლის იდეა იყო და დღეს ეს რუბ­რი­კა "პოსტსკრიპ­ტუმ­ში" გრძელ­დე­ბა. ჩვენ პირ­ვე­ლე­ბი ვი­თან­ხმებ­დით ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს, დი­ლის 8 სა­ათ­ზე ოჯა­ხის კარი გა­ე­ღოთ და მო­ე­ცათ ნება, მათი დილა გა­დაგ­ვე­ღო. თით­ქოს რა­ღა­ცე­ბი ჰქონ­დათ ნა­ფიქ­რი, და­გეგ­მი­ლი, მაგ­რამ იყო მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბიც. მა­გა­ლი­თად, შე­იძ­ლე­ბო­და, უცებ მო­სუ­ლი­ყო ფოს­ტა­ლი­ო­ნი ან მე­მაწ­ვნე, ლიფ­ტში გა­ჭე­დი­ლი­ყო ოჯა­ხის ერთ-ერთი წევ­რი. მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ამ უხერ­ხუ­ლო­ბი­დან გა­მო­სავ­ლის ძი­ე­ბა იყო.

ჩვენ გვქონ­და ძვე­ლი პრე­სის მი­მო­ხილ­ვა. იმ დროს, როცა სულ რა­ღაც 200 კაცს ჰქონ­და თბი­ლის­ში კომ­პი­უ­ტე­რი, გა­ვა­კე­თეთ ინ­ტერ­ნეტ­მი­მო­ხილ­ვა ღია ეთერ­ში. ეს იყო ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი ბიძ­გი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის, რომ და­ე­ზო­გათ თან­ხა და ეყი­დათ კომ­პი­უ­ტე­რი. 9 წლის წინ თით­ზე ჩა­მო­სათ­ვლე­ლი იყო ქარ­თუ­ლი სა­ი­ტე­ბი. არ არ­სე­ბობ­და სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი. სა­ჩა­თა­ოდ იყო მხო­ლოდ "მირ­კი" და "აი სი ქიუ". ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი ინ­ტერ­ნეტ­მი­მომ­ხილ­ვე­ლი და­ვით ხა­ბურ­ზა­ნია, იგი­ვე გუ­რი­ჩა, ღია ეთერ­ში ჩავ­რთეთ ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბი­დან სა­ი­უ­ბი­ლეო გა­და­ცე­მის­თვის. ეს დი­მას­თვის და ნატა ამაღ­ლო­ბე­ლის­თვის მარ­თლაც რომ სი­ურპრი­ზი იყო... ჩვე­ნი მო­ნა­პო­ვა­რია რუბ­რი­კა "უს­მი­ნე ცო­ცხალს", ხმა­მა­ღა­ლი პრო­ტეს­ტი პლუს ფო­ნოგ­რა­მა­ზე. ჩვენ და­ვუმ­ტკი­ცეთ ადა­მი­ა­ნებს, რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლია დაკ­ვრა და სიმ­ღე­რა ერ­თად "ლა­ივ­ში".

- თქვენს კო­ლე­გებს რომ ვუს­მენ­დი, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა შე­მექ­მნა, რომ თით­ქმის ყვე­ლა წამ­ყვა­ნი ტრავ­მი­რე­ბუ­ლია სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბის დროს...

- რის­კი­ა­ნი გო­გო­ნე­ბი გვყავს, ასე­თებს ვარ­ჩევთ, შე­იძ­ლე­ბა, ძა­ლი­ან კარ­გი ჟურ­ნა­ლის­ტი იყო, მაგ­რამ თუ არ ხარ ენერ­გი­უ­ლი, თავ­ზე­ხე­ლა­ღე­ბუ­ლი, თუ შენ­გან მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ ელის გან­სა­კუთ­რე­ბულ­სა და თავ­და­დე­ბულს, არც და­გე­ლო­დე­ბა, რომ მე­ო­რე დღეს გი­ყუ­როს.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რო­დის შე­გე­შინ­და?

- როცა გი­უნ­ტე­რი გად­მო­ვარ­და ცხე­ნი­დან. ამ დროს ეთერ­ში არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან ვნა­ხე. შო­კი­დან ვერ გა­მოვ­დი­ო­დი. ის სამი წამი, სა­ნამ გი­უნ­ტე­რი თავს წა­მოს­წევ­და, სუნ­თქვა შე­მეკ­რა... მე­ო­რედ 8 აგ­ვის­ტოს შე­მე­შინ­და. და­გეგ­მი­ლი მქონ­და ყვე­ლა­ფე­რი, შვე­ბუ­ლე­ბა­ში გავ­დი­ო­დი, ჩე­მო­და­ნი ჩა­ლა­გე­ბუ­ლი მქონ­და, რომ მივ­ხვდი, ქვე­ყა­ნა­ში ომი და­ი­წყო და ამ დროს არ ვი­ყა­ვი ჩემი შვი­ლე­ბის გვერ­დით. ეს ეთე­რი ყვე­ლა­ზე გრძელ ეთე­რად მო­მეჩ­ვე­ნა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. შე­იძ­ლე­ბა, არ გა­მი­შუ­ქე­ბია ომი, არ შევ­ხე­ბი­ვარ პო­ლი­ტი­კას, მაგ­რამ ის დღე­ე­ბი ჩემს გუნდთან ერ­თად "რუს­თა­ვი 2"-ში ვცხოვ­რობ­დი. ფურ­ცლის და­ტა­რე­ბა­საც ავი­ღებ­დი ჩემს თავ­ზე, ოღონ­დაც გუნდს ეგ­რძნო, რომ ჩვენ ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვი­ყა­ვით. ღმერ­თმა არ­ტის­ტიზ­მის უნა­რი მომ­ცა. გარ­კვე­ულ მძი­მე დღე­ებ­ში შე­მიძ­ლია გა­ვი­ღი­მო და ისე მი­ვე­სალ­მო მა­ყუ­რე­ბელს. 8 აგ­ვის­ტო იყო ის შემ­თხვე­ვა, როცა არ მე­ღი­მე­ბო­და. ამ დროს უჩ­ვე­უ­ლოდ ვგრძნობ­დი თავს. ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი ჩვენს თა­ნა­გუნ­დე­ლებ­ზე, რომ­ლე­ბიც წინა ხაზ­ზე იდ­გნენ. რო­გორც დე­დამ, პირ­ვე­ლად მა­შინ ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, როცა თბი­ლისს რამ­დენ­ჯერ­მე გა­და­უფ­რი­ნეს. სახ­ლში მი­ვე­დი, ვე­ძებ ბავ­შვებს და ვხე­დავ, რომ მა­გი­დის ქვეშ სხე­დან. არას­დროს უთა­მა­ში­ათ მა­გი­დის ქვეშ. მივ­ხვდი, რომ ამ ხმე­ბის შე­ე­შინ­დათ და იქ თავ­შე­სა­ფა­რი იპო­ვეს. გავ­ვარ­დი მა­ღა­ზი­ა­ში, სხვა­თა შო­რის, ქუ­ჩა­ში არა­ვინ შემ­ხვედ­რია, რა­ღაც­ნა­ი­რი დღე იყო, ყვე­ლა სახ­ლში იჯდა. ღია რომ დამ­ხვდა მა­ღა­ზია, გა­მიკ­ვირ­და კი­დეც. ვი­ყი­დე პლან­შე­ტი და ფლო­მას­ტე­რე­ბი და შე­ვუ­ძა­ხე ბავ­შვებს, მო­დით, დავ­ხა­ტოთ ომი! ერთ პლან­შეტ­ზე დავ­ხა­ტეთ ომი, მე­ო­რე­ზე - მშვი­დო­ბა და ეს ნა­ხა­ტე­ბი სახ­ლში გა­ვა­კა­რით. ამ პე­რი­ოდ­ში სტუმ­რად მო­სუ­ლი მე­ზო­ბე­ლი თუ ნა­თე­სა­ვი ომის თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კობ­და. სტრე­სი ამით მო­ვუხ­სე­ნი ბავ­შვებს. მა­შინ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი დედა ვი­ყა­ვი. მე ვიცი ბავ­შვე­ბი, რომ­ლებ­ზეც ძა­ლი­ან მძი­მედ იმოქ­მე­და ამ ომმა, თვითმფრი­ნა­ვის ხმის დღემ­დე ეში­ნი­ათ ჩემი მე­გობ­რის შვი­ლებს.

- თემა შევ­ცვა­ლოთ, კარ­გი, სა­ხა­ლი­სო ამ­ბე­ბიც გა­იხ­სე­ნე, პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვი­ლი რო­გორ შე­მო­უ­ერ­თე გუნდს?

- შარ­შან­წინ შე­მო­ვი­ერ­თეთ პა­ა­ტა. ჯერ ერთი, არ შე­იძ­ლე­ბო­და, მარ­ტო ნინო არა­ზაშ­ვილს ეცი­ნა ეთერ­ში. მივ­ხვდი, რომ ცოტა გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლიც არის ეს გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი სი­ცი­ლი ეთერ­ში, მაგ­რამ მე მარ­თლა ასე­თი ტიპი ვარ. ცხოვ­რე­ბა­შიც ასე ვხა­ლი­სობ რა­ღა­ცებ­ზე, მიყ­ვარს სი­ცო­ცხლე და ამი­ტო­მაც მაქვს ამ­დე­ნი ენერ­გია მუ­შა­ო­ბის­თვის. ერთი სი­ტყვით, მივ­ხვდი, რომ პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვი­ლი მო­უხ­დე­ბო­და ჩვენს გა­და­ცე­მას. მა­შინ "მზის დარ­ტყმა" უკვე აღარ გა­დი­ო­და ეთერ­ში. და­ვუ­რე­კე და უმუ­შე­ვა­რი აღ­მოჩ­ნდა. ჯერ მარ­ტო ის რად ღირს, რომ სა­მუ­შაო კვი­რას და­ი­წყებ და და­ას­რუ­ლებ პა­ა­ტას ანეკ­დო­ტე­ბით. ულე­ვი მა­რა­გი აქვს. ყვე­ლა­ზე ხში­რად ჰყვე­ბა მეგ­რე­ლებ­ზე, გი­ორ­გი ქორ­ქი­ას ეკინ­კლა­ვე­ბა (იცი­ნის). სე­რი­ა­ლე­ბი აქვს მეგ­რე­ლე­ბი­სა და კა­ხე­ლე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე.

- გა­იხ­სე­ნე ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი ფორ­მა, რომ­ლი­თაც პა­ა­ტა ჩა­გერ­თოთ ეთერ­ში.

- ახა­ლი წელი იყო. სპორ­ტის სა­სახ­ლის ტე­რი­ტო­რი­ი­დან კა­ხელ მო­ვაჭ­რე გლე­ხებ­თან ერ­თად ჩაგ­ვერ­თო ან­გე­ლო­ზის ფორ­მა­ში. ფრთე­ბი ჰქონ­და. ისე­თი ლექ­სე­ბი გა­აშ­ვანშვა­ლა, მოვ­კვდით სი­ცი­ლით. მარ­ტო კა­ხე­ლი ღი­პი­ა­ნი ან­გე­ლო­ზის და­ნახ­ვა ღირ­და ერთ რა­მედ. თქვენ უნდა ნა­ხოთ, რო­გორ დას­დევს სკა­მით ნა­ნუ­კა გო­გი­ჩა­იშ­ვილს სტუ­დი­ა­ში, სა­დაც და­ი­ნა­ხავს მივა, მი­იდ­გამს სკამს, ავა და კოც­ნის (იცი­ნის)...

ამ ათი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­წყე­ბის დღი­დან დღემ­დე გა­და­ცე­მას შე­მორ­ჩა სამი ადა­მი­ა­ნი: მე, ჩვე­ნი რე­ჟი­სო­რი და პრო­დი­უ­სე­რი სოსო მჭედ­ლი­ძე და "სუფ­ლი­ორ­შა", ყვე­ლა ვინც მო­დის ამ­ბობს, რომ ამ რე­ჟიმს ვერ გა­უძ­ლო. გუ­შინ ნატა ამაღ­ლო­ბე­ლიც ამ­ბობ­და, რომ მსოფ­ლი­ო­ში აღი­ა­რე­ბუ­ლია, ვინც მუ­შა­ობს დი­ლის შო­უ­ზე, გმი­რე­ბი არი­ან. დრო­ის სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში ვცხოვ­რობთ. შვე­ბუ­ლე­ბი­დან რომ გა­მო­ვე­დი, პირ­და­პირ ჩე­მოდ­ნით მო­ვე­დი სამ­სა­ხურ­ში. ვი­ცო­დი მექ­ნე­ბო­და დღე­ე­ბი, აქე­დან ღა­მი­თაც ვერ წა­ვი­დო­დი, ამი­ტომ ტან­საც­მლის ამოკ­რე­ბას ვარ­ჩიე, ყვე­ლა­ფე­რი აქ მო­მე­ტა­ნა. 3 დღე აქ ვი­ცხოვ­რე.

სა­ი­უ­ბი­ლეო გა­და­ცე­მა­ზე ყვე­ლა ლა­მა­ზი, ბედ­ნი­ე­რი მო­ვი­და, ანა­თებ­დნენ. მა­ყუ­რე­ბელ­მა არ იცის, იმის­თვის, რომ ეს გა­და­ცე­მა ეთერ­ში გა­სუ­ლი­ყო, არც ერთი წუთი არ მოვ­წყვე­ტილ­ვარ კომ­პი­უ­ტერს. დი­ლით გი­ორ­გი ქორ­ქი­ამ მი­თხრა, ახლა დროა, საგ­რი­მი­ო­რო­ში შეხ­ვი­დე, ეთერ­ში უნდა გა­ვი­დე­თო. წვე­თი არ მი­ძი­ნია.

- რო­გორ გგო­ნია, რამ­დენ ხანს გა­უძ­ლებ კი­დევ ამ რე­ჟიმს?

- იცი რა, ეტყო­ბა, მყოფ­ნის ცოტა ძილი, თან მერე ერ­თი­ა­ნად ვი­ნა­ზღა­უ­რებ.

- ჩვენ მო­ვის­მი­ნეთ "დილა მშვი­დო­ბი­სა სა­ქარ­თვე­ლოს" ჰიმ­ნიც.

- ჯერ კი­დევ შვე­ბუ­ლე­ბამ­დე და­ვი­ჭი­რე ამის თა­და­რი­გი. სიმ­ღე­რა მიშა მდი­ნა­რა­ძემ დაგ­ვი­წე­რა, ლექ­სი - ირი­ნა სა­ნი­კი­ძემ. სიმ­ღე­რა "ბრა­ვო რე­კორდსში" ჩავ­წე­რეთ უსას­ყიდ­ლოდ და კლი­პიც გა­და­ვი­ღეთ.

- არა­ერ­თი კუ­რი­ო­ზუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია გა­იხ­სე­ნეს შენ­მა კო­ლე­გებ­მა, შენ არ მო­გე­ცა ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. იქ­ნებ, ჩვენ­თან გა­იხ­სე­ნო?

- და­უ­ვი­წყა­რია ჩემი ბა­ნა­ო­ბა ღია ეთერ­ში, როცა ნიკა გრი­გო­ლი­ამ წყა­ლი გა­და­მას­ხა თავ­ზე, მა­ყუ­რე­ბელს ახ­სოვს, რო­გორ ვიშ­რობ­დი თმას პირ­და­პირ ეთერ­ში. მახ­სოვს ნატა ნი­ჟა­რა­ძის ჩარ­თვა მე­რი­ის ძვე­ლი შე­ნო­ბის აივ­ნი­დან მა­შინ­დელ მერ­თან, ზურა ჭი­ა­ბე­რაშ­ვილ­თან ერ­თად, ჩარ­თვამ­დე და­ვუ­რე­კე, რას შვრე­ბით-მეთ­ქი. ვდგა­ვართ, ბზა­რე­ბია დიდი და ზურა თო­კე­ბით უჭი­რავს დაც­ვას უსაფრ­თხო­ე­ბის­თვი­სო. შენ რას შვრე­ბი-მეთ­ქი, შე­ში­ნე­ბულ­მა ვკი­თხე, და­უც­ვე­ლი ვარ, მე ხომ მე­რი­ის თა­ნამ­შრო­მე­ლი არ ვარო, მი­პა­სუ­ხა. ბო­ლომ­დე და­ძა­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი ამ ჩარ­თვას, მე­ში­ნო­და, ის ქონ­გუ­რი არ ჩა­მონ­გრე­უ­ლი­ყო, რო­მელ­ზეც ზურა, ნატა და ოპე­რა­ტო­რი იდ­გნენ. იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვაც, როცა ეკა ამი­რე­ჯიბს ლო­გინ­ში ჩა­უხტნენ. ერთ-ერთი სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრი­დან ჰქონ­და ჩარ­თვა და თეთ­რე­უ­ლის დე­მონ­სტრი­რე­ბის­თვის იდგა სა­წო­ლი დარ­ბაზ­ში. ეკა ჩაწ­ვა ლო­გინ­ში, დაგ­ვემ­შვი­დო­ბა და უც­ბად კადრში გა­მოჩ­ნდა ვი­ღაც ბიჭი, ლან­გრით ხელ­ში, რო­მელ­მაც ეკას მი­არ­თვა წვე­ნი, ყავა და თან სა­წოლ­ში ჩა­უხ­ტა. გა­დავ­ყი­რავ­დით. ეს კუ­რი­ო­ზი იმ სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრის მეს­ვე­უ­რებ­მა გა­ა­ჩა­ლი­ჩეს. კუ­რი­ო­ზი იყო, როცა ჩვენ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა აჩი­კო მი­ქა­ძემ ეთერ­ში ნა­ყი­ნის გამ­ყიდ­ვე­ლი შე­მო­იყ­ვა­ნა. "აბა, სიყ­ვა­რუ­ლის ნა­ყი­ნი", ყვი­რო­და ეს კაცი და გა­ფარ­თო­ე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით იყუ­რე­ბო­და დიმა ობო­ლა­ძე, რად­გან და­ნარ­ჩე­ნებ­მა იცოდ­ნენ ამ სი­ურპრი­ზის შე­სა­ხებ. ჯერ ჩუ­მად ხელს უქ­ნევ­და, გადი აქე­და­ნო, მერე ხმაც ამო­ი­ღო, ვინ არის ეს კაცი, გა­იყ­ვა­ნე­თო (იცი­ნის).

- რას გვპირ­დე­ბით ახა­ლი სე­ზო­ნი­დან?

- სტა­ბი­ლუ­რო­ბას გპირ­დე­ბით. სხვა დი­ლის გა­და­ცე­მე­ბიც ხომ არის ქარ­თულ ტე­ლე­სივ­რცე­ში. ხში­რად იც­ვლე­ბა ფორ­მა­ტი, გუნ­დი, წამ­ყვა­ნე­ბი. ჩვე­ნი წარ­მა­ტე­ბის მთა­ვა­რი სა­ი­დუმ­ლო სწო­რედ ის არის, რომ ჩვე­ნი გუნ­დი ერთ მუშ­ტად არის შეკ­რუ­ლი, სტა­ბი­ლუ­რია. როცა 10 წელი ერთი და იმა­ვე სტუ­დი­ი­დან ესალ­მე­ბი მა­ყუ­რე­ბელს, ის გენ­დო­ბა, შენი იმე­დი აქვს და გე­ლო­დე­ბა.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)