პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლა­ზე არა­სო­დეს უოც­ნე­ბია, ყო­ველ­თვის სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ას­პა­რეზ­ზე მოღ­ვა­წე­ო­ბა ხიბ­ლავ­და. და­ვით ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის იმ ძლი­ერ ჯგუფს მი­ე­კუთ­ვნე­ბა, ვის­თვი­საც უცხოა დეპ­რე­სია. ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე სე­რი­ო­ზულ შეც­დო­მად მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლის გაპ­რე­ზი­დენ­ტე­ბის­თვის მხარ­და­ჭე­რას მი­იჩ­ნევს. ძველ პო­ლი­ტი­კურ მე­გობ­რებ­თან დღეს ურ­თი­ერ­თო­ბა აღარ აქვს. გან­სხვა­ვე­ბულ­მა აზ­რმა ყო­ველ­დღი­ურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეც იმოქ­მე­და და ეს კავ­ში­რიც უცებ გა­წყდა. ალ­ბათ ოდეს­მე, რო­დე­საც მე­მუ­ა­რებს და­წერს, ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი ექ­ნე­ბა გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლი, თუმ­ცა მა­ნამ­დე ჯერ კი­დევ დროა, და ისევ პო­ლი­ტი­კა­შია.

- ძა­ლი­ან ადრე და­ვი­წყე წიგ­ნის კი­თხვა. სა­ერ­თოდ, კი­თხვა სკო­ლა­ში მის­ვლამ­დე ვის­წავ­ლე გა­ზე­თე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით. მა­შინ პო­პუ­ლა­რუ­ლი გა­ზე­თი იყო "ლელო" და მშობ­ლებს ვე­კი­თხე­ბო­დი, ეს რო­მე­ლი ასოა-მეთ­ქი. ბავ­შვო­ბის ყვე­ლა­ზე მწა­რე მო­გო­ნე­ბა ჩემ­თვის ბიბ­ლი­ო­თე­კე­ბია, არა­სო­დეს მა­ტან­დნენ იმ წიგ­ნებს, რაც მინ­დო­და, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ამის წა­სა­კი­თხად ჯერ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რაც ჩემ­ში სას­ტიკ პრო­ტესტს იწ­ვევ­და.

- სკო­ლა­ში მას­წავ­ლებ­ლე­ბის საყ­ვა­რელ მოს­წავ­ლედ ით­ვლე­ბო­დით?

- არა. ცუ­დად არ ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ოთხო­სა­ნი ვი­ყა­ვი. რა­ღაც-რა­ღა­ცებ­ში ცოტა ვზარ­მა­ცობ­დი. ჩემი ძი­რი­თა­დი ნაკ­ლი ის იყო, რომ გაკ­ვე­თილ­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დი. მა­შინ რა იცოდ­ნენ, თუ პო­ლი­ტი­კო­სო­ბას ვა­პი­რებ­დი.

- რო­მე­ლი სკო­ლა და­ამ­თავ­რეთ?

- 57-ე სკო­ლა, მაგ­რამ ჩემს კლას­ში შემ­დეგ უკვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ხე­ე­ბი არ ყო­ფი­ლან. ისე ჩემი სკო­ლა და­ამ­თავ­რეს დათო ტუ­რაშ­ვილ­მა, აკა მორ­ჩი­ლა­ძემ, ლაშა ნაც­ვლიშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც ასე­ვე პო­ლი­ტი­კო­სია. ვა­კე­ში, სა­დაც მე ვცხოვ­რობ­დი, 57-ე სკო­ლა, პრეს­ტი­ჟუ­ლო­ბის მხრივ, 55-ის მერე მე­ო­რედ მი­იჩ­ნე­ო­და. ჩემს სახ­ლთან ორი­ვე სკო­ლა ახ­ლოს იყო. მე­ზობ­ლე­ბის დიდი ნა­წი­ლი ძი­რი­თა­დად 55-ეში სწავ­ლობ­და, მაგ­რამ ჩემი სა­ბუ­თე­ბის შე­ტა­ნა და­აგ­ვი­ან­დათ და ასე მოვ­ხვდი 57-ეში.

- ქუ­ჩა­ში დიდ დროს ატა­რებ­დით?

- ძვე­ლი ბიჭი არ ვყო­ფილ­ვარ, თუმ­ცა ეს სამ­ყა­რო მთლად უცხო არ გახ­ლდათ ჩემ­თვის. შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, ქა­ლაქ­ში გაზ­რდი­ლი­ყა­ვი და მას­თან შე­ხე­ბა არ გქო­ნო­და.

- თქვენს დრო­საც ამ­ბობ­დნენ, რომ ბავ­შვე­ბი სა­დარ­ბა­ზო­ში შეჰ­ყავ­დათ და ნარ­კო­ტიკს ძა­ლით უკე­თებ­დნენ?

- (იღი­მე­ბა) დიახ, ასე­თი ლე­გენ­დე­ბი და­დი­ო­და. ცოტა რომ წა­მო­ვი­ზარ­დეთ, ამა­ზე გვე­ცი­ნე­ბო­და. სა­ერ­თოდ, ნარ­კო­მა­ნია ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბის თა­ო­ბის­თვის უცხო იყო, ნარ­კო­მა­ნე­ბი უცხოპ­ლა­ნე­ტე­ლე­ბი ეგო­ნათ. ძა­ლით მორფს, რა თქმა უნდა, არა­ვინ გი­კე­თებ­და, თუმ­ცა ეს რომ ცუდი იყო, ვი­ცო­დით და ამ სენს ბევ­რი გა­დაჰ­ყვა ჩემი თა­ო­ბი­დან.

- პრო­ფე­სია რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ?

- საბ­ჭო­თა პე­რი­ოდ­ში გა­ვი­ზარ­დე და იმ დროს უმაღ­ლეს­ში აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მო­წყო­ბი­ლი­ყა­ვი. დიპ­ლო­მი თუ არ გქონ­და, თავი არ გა­მო­გე­ყო­ფო­და. ძა­ლი­ან გა­მიგ­რძელ­და ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი, რად­გან სა­ოც­ნე­ბო პრო­ფე­სია არ მქო­ნია. ბო­ლოს ფი­ზი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ერთი წელი ვსწავ­ლობ­დი და შემ­დეგ ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე გა­და­ვე­დი. ახლა რომ მაკ­რო­ე­კო­ნო­მი­კას ეძა­ხი­ან, მა­შინ პო­ლი­ტე­კო­ნო­მი­კა ერ­ქვა. ცოტა ხანს ეკო­ნო­მი­კის ინ­სტი­ტუ­ტში ვი­მუ­შა­ვე და ვერ გავ­ძე­ლი. შემ­დეგ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი.

- კი­თხვა ასე გიყ­ვარ­დათ და თა­ვად არ წერ­დით?

- წერა საკ­მა­ოდ გვი­ან, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ და­ვი­წყე. თა­ვი­დან რა­ღა­ცე­ბი ვთარ­გმნე. ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას, რო­მელ­შიც ვმუ­შა­ობ­დი, ასე ერ­ქვა - "სა­ქარ­თვე­ლოს მწე­რალ­თა კავ­შირ­თან არ­სე­ბუ­ლი მხატ­ვრუ­ლი თარ­გმა­ნი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მთა­ვა­რი სა­რე­დაქ­ციო კო­ლე­გია". მოკ­ლედ "მთარ­გმნე­ლო­ბით კო­ლე­გი­ას" ეძახ­დნენ. საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის პი­რო­ბებ­ში ეს იყო ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­უ­კე­თე­სო და პრეს­ტი­ჟუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი. ჩემ გარ­შე­მო უამ­რავ კლა­სი­კოსს ვხე­დავ­დი, ოთარ ჭი­ლა­ძე, გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლი, მუხ­რან მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი, ჯე­მალ ქარჩხა­ძე, შოთა ნიშ­ნი­ა­ნი­ძე, ტა­რი­ელ ჭან­ტუ­რია. ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი ოთარ ნო­დია (გია ნო­დი­ას მამა - ავტ.) ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და. ჩვენს ფუნ­ქცი­ა­ში ქარ­თუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის უცხო­უ­რად თარ­გმნა და პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია შე­დი­ო­და. ასე­ვე ვთარ­გმნი­დით უცხო­ურ ნა­წარ­მო­ე­ბებს ქარ­თუ­ლად. ათი წელი ვი­მუ­შა­ვე "მთარ­გმნე­ლო­ბით კო­ლე­გი­ა­ში".

- მე­უღ­ლის გაც­ნო­ბის ამ­ბა­ვი მოგ­ვი­ყე­ვით.

- სა­ერ­თოდ არ მიყ­ვარს ინ­ტი­მურ თე­მებ­ზე სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ მე­უღ­ლე სამ­სა­ხურ­ში გა­ვი­ცა­ნი. მა­შინ 23 წლის ვი­ყა­ვი. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩვენ­თან ბევ­რი ბიჭი და მომ­ხიბ­ვლე­ლი გო­გო­ნა მი­ი­ღეს, მათ შო­რის იყო ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლეც.

- ად­ვი­ლად მო­ი­გეთ მისი გული?

- არც ისე (იღი­მე­ბა).

- რა­ტომ, ასე გიყ­ვარ­დათ ლი­ტე­რა­ტუ­რა...

- გარ­წმუ­ნებთ, ლი­ტე­რა­ტუ­რას ამ საქ­მეს­თან არა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი არ აქვს.

- შე­გეძ­ლოთ, თქვე­ნი ნა­კი­თხო­ბით, ინ­ტე­ლექ­ტით მო­გე­ხიბ­ლათ.

- მე რომ მკი­თხოთ, არც ინ­ტე­ლექტს აქვს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა. ბე­დია ყვე­ლა­ფე­რი და ამას გარ­კვე­უ­ლი უნა­რი, ნიჭი სჭირ­დე­ბა. ვი­ღა­ცას მხატ­ვრო­ბის ნიჭი აქვს, ზოგს მუ­სი­კა­ლუ­რი, ვი­ღა­ცას ქა­ლე­ბის ან კა­ცე­ბის გუ­ლის მო­გე­ბის ნიჭი აქვს. ისე, ამის სწავ­ლაც შე­იძ­ლე­ბა (იღი­მე­ბა).

- რა ასაკ­ში და­ო­ჯახ­დით?

- 32 წლის ვი­ყა­ვი.

- ამ­დე­ნი წელი დაგ­ჭირ­დათ მე­უღ­ლის გუ­ლის მო­სა­გე­ბად?

- არა, მერე იმ სამ­სა­ხუ­რი­დან გა­და­ვი­და, ჩვენ­თან აღარ მუ­შა­ობ­და. კარ­გა ხანს ვიც­ნობ­დი, სა­ნამ ჩემი მე­უღ­ლე გახ­დე­ბო­და.

- ქორ­წი­ლი გა­და­ი­ხა­დეთ?

- დიახ, ქარ­თუ­ლი, ხალ­ხუ­რი, ტრა­დი­ცი­უ­ლი. ჩვენს ქორ­წილ­ში ვა­ხუშ­ტი კო­ტე­ტიშ­ვი­ლი გახ­ლდათ თა­მა­და. სა­ერ­თოდ, არ მიყ­ვარს დიდი ქორ­წი­ლი, ბევრ ხალ­ხში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ ვგრძნობ. მით უმე­ტეს, როცა შენ ხარ მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი პირი... თუმ­ცა ყვე­ლა­ფერ­მა ძა­ლი­ან კარ­გად ჩა­ი­ა­რა. ეს ერთხელ მოხ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და ალ­ბათ უკა­ნას­კნე­ლად, არ მგო­ნია, ასე­თი რამ კი­დევ მოხ­დეს (იცი­ნის). რას იზამ, არის ტრა­დი­ცია, რომ­ლის გა­მოც ხარ­კის გა­ღე­ბა გიხ­დე­ბა.

- პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლა არა­სო­დეს გი­ნა­ნი­ათ?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლის სურ­ვი­ლი მქონ­და. უფრო სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წო­დი. რა­ღაც­ნა­ი­რად ისე გა­მო­ვი­და, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლამ ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ მო­მი­წია. ამ პრო­ცეს­ში ჩარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი და შე­სა­ბა­მი­სად, შე­დე­გებ­ზეც პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი. ვფიქ­რობ­დი, თუ კარ­გად წა­ვი­დო­და საქ­მე, პა­სუხს კარ­გზე ვა­გებ­დი, თუ ცუ­დად, ცუდ­ზე. ახ­ლაც არ ვარ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" პარ­ტი­ულ სი­ა­ში, გა­დავ­წყვი­ტე, უფრო სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი კუ­თხით ვი­აქ­ტი­უ­რო. საბ­ჭო­თა პე­რი­ოდ­შიც ასე ვი­ცხოვ­რე, ვფიქ­რობ, გა­მი­მარ­თლა, რომ საბ­ჭო­თა ნო­მენკლა­ტუ­რა არ შემ­ხე­ბია. ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში, რო­მელ­შიც ვმუ­შა­ობ­დი, არა­ვინ მო­გახ­ვევ­და თავ­ზე კომ­კავ­ში­რულ და პარ­ტი­ულ დი­რექ­ტი­ვებს.

- ახლა შე­იძ­ლე­ბა, თქვენც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ნოს­ტალ­გია და­გაბ­რა­ლონ.

- არ ვიცი, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს ერთი იყო ასე­თი ორ­გა­ნი­ზა­ცია, მაგ­რამ იმ დრო­ის ნოს­ტალ­გია ნამ­დვი­ლად არ მაქვს. ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა რომ და­ი­წყო, ჩა­ვერ­თე. ვინ არ მო­დი­ო­და ჩვენ­თან სამ­სა­ხურ­ში, მე­რაბ კოს­ტა­ვა, თა­მარ ჩხე­ი­ძე. მე და ზუ­რაბ ჭავ­ჭა­ვა­ძე ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დით, ერთ ოთახ­ში ვის­ხე­დით და ახლო მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით. ვაჟ­კა­ცუ­რად იდგა გია ნო­დი­ას მამა. იმ­დრო­ინ­დე­ლი "ცეკა" ეუბ­ნე­ბო­და, თქვენ­თან ბუ­დეა, ვინ მიდი-მო­დი­სო.

- რთუ­ლი არ არის, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ერთ გუნდში ხართ, მე­გობ­რობთ და გა­დის წლე­ბი და სხვა­დას­ხვა ბა­ნაკ­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბით. თუ რჩე­ბა რამე ძვე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი­დან?

- ეს უკვე ადა­მი­ა­ნებ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მე არ გა­მი­წყვე­ტია ურ­თი­ერ­თო­ბა, თუ ის ადა­მი­ა­ნი ღირ­სე­უ­ლად მოქ­ცე­უ­ლა. მი­მაჩ­ნია, რომ, სამ­წუ­ხა­როდ, ბევ­რმა მათ­გან­მა, ვინც ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში წა­ვი­და, სე­რი­ო­ზულ პრინ­ცი­პებს უღა­ლა­ტა, იმ პრინ­ცი­პებს, რის გა­მოც ჩემს თვალ­ში პა­ტი­ვის­ცე­მას იმ­სა­ხუ­რებ­დნენ. შემ­დეგ უკვე ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბიც სწრა­ფად გაქ­რა, მე არ ვყო­ფილ­ვარ ამის ინი­ცი­ა­ტო­რი. შე­საძ­ლე­ბე­ლია, დრო გა­ვი­დეს და სხვა­დას­ხვა პარ­ტი­ა­ში აღ­მოჩ­ნდეთ, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი უნდა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო. ზო­გი­ერთ მათ­გან­თან ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, მაგ­რამ ვის­თა­ნაც ყვე­ლა­ზე ახ­ლოს ვი­ყა­ვი, იმათ­თან არა­ნა­ი­რი.

- შე­გიძ­ლი­ათ და­ა­სა­ხე­ლოთ, ვინ არი­ან ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი?

- გიგა ბო­კე­რია, ლე­ვან რა­მიშ­ვი­ლი, ვანო მე­რა­ბიშ­ვი­ლი, ვინც ამ ქვე­ყა­ნას მარ­თავს, ყვე­ლა ჩემი ძვე­ლი მე­გო­ბა­რია.

- რო­დე­საც შეც­დო­მას უშ­ვებ­დით, შემ­დეგ გა­ნიც­დი­დით?

- ზოგს უფრო მე­ტად გან­ვიც­დი­დი, ზოგ­საც - ნაკ­ლე­ბად. ჩემს ყვე­ლა­ზე დიდ შეც­დო­მად მა­ინც ის მი­მაჩ­ნია, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლის გაპ­რე­ზი­დენ­ტე­ბის­თვის მხა­რი არ უნდა დაგ­ვე­ჭი­რა. სწო­რად ვიქ­ცე­ო­დით, რო­დე­საც შე­ვარ­დნა­ძის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ გა­მოვ­დი­ო­დით, მაგ­რამ მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლის პრე­ზი­დენ­ტო­ბა რომ ქვეყ­ნის­თვის არ ივარ­გებ­და, ეს უნდა გაგ­ვეც­ნო­ბი­ე­რე­ბი­ნა.

- დეპ­რე­სი­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხართ?

- არა, ერთი ძა­ლი­ან კარ­გი თვი­სე­ბა მაქვს. გა­ჭირ­ვე­ბის დროს უფრო კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი ვხდე­ბი და პა­ნი­კა­ში არ ვვარ­დე­ბი, მაგ­რამ რო­დე­საც საქ­მე კარ­გად მი­დის, მა­შინ სას­ტი­კად ზარ­მა­ცი და არაფ­რის გამ­კე­თე­ბე­ლი ვხდე­ბი.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყო­ველ­დღი­უ­რად აქ­ტი­უ­რობთ.

- "ფე­ის­ბუ­ქი" ჩემ­თვის ცხოვ­რე­ბის საკ­მა­ოდ მძი­მე მო­მენ­ტში გა­მოჩ­ნდა, 2009 წლი­დან და ძა­ლი­ან ბევ­რი მძი­მე წუთი გა­და­მა­ტა­ნი­ნა მხი­ა­რულ ნოტ­ზე.

- ბა­ტო­ნო დათო, ად­ვი­ლად შე­გიძ­ლი­ათ აპა­ტი­ოთ ადა­მი­ა­ნებს?

- რა თქმა უნდა, წყე­ნას ად­ვი­ლად ვი­ვი­წყებ. ბოღ­მა არ ვარ, რომ გულ­ში ჩა­ვიხ­ვიო.

- ძველ მე­გობ­რებ­თან, ნა­ცი­ო­ნა­ლურ გუნდში რომ და­ტო­ვეთ, შე­იძ­ლე­ბა, ოდეს­მე ძვე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აღად­გი­ნოთ?

- აქ პი­რად წყე­ნა­ზე არ არის სა­უ­ბა­რი. ამას წი­ნათ დავ­ფიქ­რდი, რომ ვანო მე­რა­ბიშ­ვილს ჩემ­თვის ცუდი არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია, თუ არ ჩავ­თვლით, რომ ხან­და­ხან ტე­ლე­ფონ­ზე მის­მენ­დნენ, მაგ­რამ ქვე­ყა­ნას უკე­თებს ცუდს.

- რა ცვლის ადა­მი­ა­ნებს?

- ძა­ლა­უფ­ლე­ბა, ფუ­ლიც - ძა­ლა­უფ­ლე­ბაა. ამ გა­მოც­დის ჩა­ბა­რე­ბა ადა­მი­ა­ნის­თვის ად­ვი­ლი არ არის. ზოგს ფული აც­დუ­ნებს, ზოგს - ქალი, კაცი, ზოგს - თა­ნამ­დე­ბო­ბა, ზოგს - სა­ხე­ლი და დი­დე­ბა.

- ქა­ლებ­მა რომ აც­დუ­ნეს, ასე­თი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბიც გვყავს?

- ერთი-ორს ვიც­ნობ, მაგ­რამ არ გე­ტყვით.

- მე­მუ­ა­რე­ბის და­წე­რა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- დიახ, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად. ჩა­ნა­წე­რე­ბი არ მაქვს, მაგ­რამ ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბის მომსწრე ვარ. რამ­დე­ნი­მეს გა­ვიხ­სე­ნებ. 2000 წელს ამე­რი­კა­ში გახ­ლდით ზუ­რაბ ჟვა­ნი­ას­თან ერ­თად. მა­შინ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში ვმუ­შა­ობ­დი და ზუ­რაბს ჩვენ­ზე ისე­თი წარ­მოდ­გე­ნა ჰქონ­და, რომ ძა­ლი­ან პრო­ა­მე­რი­კე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ლა­მის "ცე­ე­რუს" აგენ­ტე­ბი ვე­გო­ნეთ. ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ჟურ­ნალ "ამე­რი­კა­ში", რო­მელ­საც ამე­რი­კე­ლე­ბი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის­თვის უშ­ვებ­დნენ, წა­ვი­კი­თხე, თურ­მე ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში კონ­დი­ცი­ო­ნე­რე­ბის კულ­ტუ­რა არ ყო­ფი­ლა. ეს ყვე­ლას უკ­ვირს, რად­გან ქა­ლაქ­ში ძა­ლი­ან ცხე­ლაო. დე­ლე­გა­ცი­ას გავ­ლით მოგ­ვი­წია გა­ჩე­რე­ბამ ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში. დრო გვქონ­და და ქა­ლაქ­ში გა­ვე­დით, რომ რეს­ტო­რან­ში შევ­სუ­ლი­ყა­ვით. შუა გზა­ში ვთქვი, რომ ამ ქა­ლაქ­ში კონ­დი­ცი­ო­ნე­რე­ბის კულ­ტუ­რა არ ჰქონ­დათ, მაგ­რამ სად მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი, არ მით­ქვამს. ცხო­ნე­ბულ­მა ჟვა­ნი­ამ დამ­ცი­ნა, შენ, ბიჭო, აქ ხა­შუ­რი ხომ არ გგო­ნია, რა კონ­დი­ცი­ო­ნე­რე­ბი არ იცი­ან, სი­სუ­ლე­ლე­ებს ლა­პა­რა­კობ ამ­ხე­ლა კა­ციო. შე­ვე­დით რეს­ტო­რან­ში და ვხე­დავთ, არ არის კონ­დი­ცი­ო­ნე­რი, გა­გიჟ­და, გა­მო­ტყდი ახლა, სა­ი­დან იცო­დიო. თან მა­შინ ამ ქა­ლაქ­ში პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი. მრა­ვალმნიშ­ვნე­ლოვ­ნად გა­ვი­ღი­მე და არ ვთქვი. ან რომ მეთ­ქვა, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი ჟურ­ნალ "ამე­რი­კა­ში", ვინ და­მი­ჯე­რებ­და.

ერთხელ სუფ­რა­ზე ვანო მე­რა­ბიშ­ვი­ლი დავ­ნიშ­ნეთ თა­მა­დად. არა­სამ­თავ­რო­ბო სექ­ტო­რი ვქე­ი­ფობ­დით და მა­შინ იქ მუ­შა­ობ­და. ვანო დიდი მჭევ­რმე­ტყვე­ლე­ბით არა­სო­დეს გა­მო­ირ­ჩე­ო­და და მახ­სოვს, იმ პრო­ექ­ტე­ბის სა­დღეგ­რძე­ლო და­ლია, რომ­ლებ­საც ჩვენ ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ­დით (იცი­ნის).

- პრე­ზი­დენ­ტის თა­მა­დო­ბა თუ გი­ნა­ხავთ?

- დიახ, რო­დე­საც პარ­ლა­მენ­ტში ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის ფრაქ­ცია შე­იქ­მნა, მი­შამ მა­შინ ითა­მა­და. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან ტრა­დი­ცი­უ­ლი თა­მა­და იყო. არ­ტის­ტუ­ლი ნიჭი აქვს. მე მგო­ნი, მსოფ­ლი­ომ მისი სა­ხით კარ­გი მსა­ხი­ო­ბი და­კარ­გა და სა­ში­ნე­ლი პო­ლი­ტი­კო­სი შე­ი­ძი­ნა. მას შე­უძ­ლია, როლ­ში შე­ვი­დეს, რო­დე­საც ტი­რის, იმ მო­მენ­ტში მარ­თლა სჯე­რა.

- გულ­წრფე­ლი ყო­ფი­ლა...

- ეს არის არ­ტის­ტიზ­მი. რე­ა­ლუ­რად არა­სო­დეს წა­უ­კი­თხავს კა­ნონპ­რო­ექ­ტი პარ­ლა­მენ­ტში. მოკ­ლე ში­ნა­არსს ზუ­რაბ ადე­იშ­ვილს აყო­ლებ­და, მერე გა­მო­დი­ო­და ტრი­ბუ­ნას­თან და ისეთ სი­ტყვას ამ­ბობ­და, რომ იფიქ­რებ­დი, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა იმ კა­ნონპ­რო­ექ­ტში იყო ჩარ­თუ­ლი. მას­თან ერ­თად ყოფ­ნა რთუ­ლია, დღე და ღამე აქვს არე­უ­ლი, სულ აქეთ-იქით დარ­ბის. შე­უძ­ლია და­ი­ძი­ნოს, გა­იღ­ვი­ძოს, ირ­ბი­ნოს, მერე ისევ და­ი­ძი­ნოს და ღა­მის 5 სა­ათ­ზე და­გირ­ე­კოს, გა­მო­დი სა­დღაც, აქ ვზი­ვარ და სად­მე წა­ვი­დე­თო. რე­ვო­ლუ­ცი­ამ­დე, რო­დე­საც კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, ღა­მის 3-4 სა­ათ­ზე ტე­ლე­ფო­ნი თუ და­რე­კავ­და, მთელ­მა ოჯახ­მა იცო­და, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლი იყო.

- სად გე­პა­ტი­ჟე­ბო­დათ?

- შე­ეძ­ლო ეთ­ქვა, წა­მო­დი, მცხე­თა­ში სა­ლო­ბი­ე­ში წა­ვი­დეთ ან ბარ­ში სად­მეო. მე­ტყო­და, საქ­მე მაქვს, გა­მო­დი ჩემ­თა­ნო და მერე აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და, რომ დიდი არა­ფე­რი საქ­მე არ ჰქონ­და, კომ­პა­ნი­ო­ნი უნ­დო­და. ახ­ლაც ასე­თია, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ამი­ტომ ძა­ლი­ან მძი­მეა მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)