რე­ა­ლუ­რი შოუ "ტოპ-გო­გოს" პირ­ვე­ლი ეტა­პი დას­რულ­და. მას სამი ფი­ნა­ლის­ტი ჰყავს - ნინო ლომ­თა­ძე, სოფო წი­ქო­რი­ძე და თაკო თა­ლაკ­ვა­ძე. სა­მი­ვე გო­გო­ნა 3 სექ­ტემ­ბერს ლონ­დონ­ში მი­ემ­გზავ­რე­ბა, სა­დაც შე­ეც­დე­ბი­ან, ერთ-ერთ სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოს­თან კონ­ტრაქ­ტი მო­ი­პო­ვონ, თუმ­ცა გო­გო­ნებ­მა არ იცი­ან, რა გა­მოც­დე­ბი ელით წინ. იმ სამ­თვე-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რაც რე­ა­ლურ შო­უ­ში ერ­თად გა­ა­ტა­რეს, ბევ­რი რთუ­ლი და­ვა­ლე­ბა წარ­მა­ტე­ბით დაძ­ლი­ეს. პრო­ექტს ბევ­რი კრი­ტი­კაც შეხ­ვდა, ნინო და სოფო რე­დაქ­ცი­ა­ში გვეწ­ვივ­ნენ თა­ვი­ან­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის გა­სა­ზი­ა­რებ­ლად.

ნინო:

- პრო­ექ­ტში შემ­თხვე­ვით მოვ­ხვდი. ჩემ­მა დამ და სი­ძემ უჩუმ­რად გაგ­ზავ­ნეს ჩემი ფო­ტო­ე­ბი. მე ნამ­დვი­ლად არ მე­ყო­ფო­და გამ­ბე­და­ო­ბა, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის მომ­წონ­და და მხიბ­ლავ­და ეს პრო­ფე­სია. და­მი­რე­კეს და კას­ტინგზე მი­მიწ­ვი­ეს, სა­ღა­მოს თერ­თმეტ სა­ათ­ზე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში სა­ცუ­რაო კოს­ტი­უ­მით მო­დი­თო. ვი­ფიქ­რე, რო­მე­ლი­მე მე­გო­ბა­რი მა­შა­ყი­რებს-მეთ­ქი. სი­მარ­თლე აღ­მოჩ­ნდა. ჯერ 30 გო­გო­ნა­ში მოვ­ხვდი, შემ­დეგ - 13-ში. სა­ნამ კას­ტინგზე მივ­დი­ო­დი, აღარ მახ­სოვს, რამ­დენ­ჯერ და­ვუ­რე­კე, არც მო­დე­ლი ვარ და არც სა­მო­დე­ლო მო­ნა­ცე­მე­ბი მაქვს-მეთ­ქი (იცი­ნის). არც გა­მოც­დი­ლე­ბა მქო­ნია მა­ნამ­დე. ბო­ლოს მი­თხრეს, ნუ­ღარ გვი­რე­კავ, მო­დიო.

- სა­იტ­ზე შენს პრო­ფილ­ში ამო­ვი­კი­თხე, რომ ოც­ნე­ბობ უფრო დიდ მკერ­დზე, ვიდ­რე გაქვს.

- როცა ეს ამო­ვი­კი­თხე ჩემ­სა­ვე პრო­ფილ­ში, ძა­ლი­ან გა­მიკ­ვირ­და, რად­გან ასე არ მით­ქვამს. თავ­და­პირ­ვე­ლად ჩვენ­თან მცი­რე ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი ჩა­წე­რეს ჩვენს გა­საც­ნო­ბად და მკი­თხეს, იყო თუ არა ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ში ისე­თი რამ, რისი შეც­ვლაც მსურ­და. არ მე­გუ­ლე­ბა გო­გო­ნა, ვი­საც ყვე­ლა­ფე­რი მოს­წონს სა­კუ­თარ თავ­ში. უბ­რა­ლოდ, ვთქვი, შე­იძ­ლე­ბა, ოდ­ნავ მკერ­დის ზომა გა­მე­ზარ­და-მეთ­ქი, თუმ­ცა სა­ოც­ნე­ბოდ ეს ნამ­დვი­ლად არ მაქვს. მად­ლო­ბა უფალს, რომ ჯან­სა­ღი ვარ, გა­და­ვად­გილ­დე­ბი და ვუ­ყუ­რებ ამ სამ­ყა­როს, ამი­ტომ ოც­ნე­ბე­ბი უფრო სხვა რა­მეს უკავ­შირ­დე­ბა, ვიდ­რე გა­რეგ­ნო­ბა­ში ცვლი­ლე­ბებს.

სოფო:

- პრო­ექ­ტის შე­სა­ხებ რეკ­ლა­მი­დან შე­ვი­ტყვე. დე­დამ და­მი­რე­კა, მო­დე­ლე­ბის კას­ტინ­გი­აო. ამ პრო­ექ­ტამ­დე მო­დე­ლო­ბით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. პა­ტა­რა­ო­ბა­ში ბა­ლეტს ვცეკ­ვავ­დი, შემ­დეგ - ჰიპ-ჰოპს, თუმ­ცა ცეკ­ვა ვერ გა­ვაგ­რძე­ლე, რად­გან მუხ­ლის ტრავ­მა მი­ვი­ღე. ამი­ტომ, როცა კას­ტინ­გი გა­მო­ცხად­და მო­დე­ლო­ბა­ზე, მო­მინ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. 13 გო­გო­ნას შო­რის რომ მოვ­ხვდი, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. ნი­ნოს­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჩემი სურ­ვი­ლით მი­ვე­დი.

- რე­ა­ლურ შო­უ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლია, ეს ალ­ბათ სტრესს უკავ­შირ­დე­ბო­და.

ნინო:

- ჩემ­თვის ეს პრო­ექ­ტი სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­მოც­და იყო, რად­გან აქამ­დე არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ ამ­გვარ გა­რე­მო­ში. მე მშვი­დი ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნი ვარ, მე­გო­ნა, პრო­ექ­ტში ჩემ­ზე უფრო ენერ­გი­უ­ლი გო­გო­ნე­ბი იქ­ნე­ბოდ­ნენ. მა­ყუ­რებ­ლის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო პერ­სო­ნა უნდა ყო­ფი­ლი­ყა­ვი, რად­გან თუკი მშვი­დი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­დი, შე­საძ­ლოა, მა­ყუ­რე­ბელს ვერ გა­მო­ერ­ჩიე სხვე­ბის­გან, ამი­ტომ ამ მხრი­ვაც მი­წევ­და სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა. ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ­დი იმა­ზე, რომ საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი. ამი­სი შან­სი მო­მე­ცა, სხვა შე­იძ­ლე­ბა, ჩემ­ზე მეტს შრო­მობ­დეს, მაგ­რამ მის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მი­ა­ნო­ბას არ ეწე­ო­დეს. ამი­ტო­მაც ვცდი­ლობ­დი, ემო­ცი­ე­ბი მე­კონ­ტრო­ლე­ბი­ნა, რაც ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მომ­დის. ალ­ბათ ეს ჩემი ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სი­ის, ექი­მო­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

სოფო:

- ამ პრო­ექ­ტში სულ იყო სტრე­სი. ეს ხომ მხო­ლოდ რე­ა­ლუ­რი შოუ არ იყო, სა­მო­დე­ლო სფე­როს შე­სა­ბა­მის და­ვა­ლე­ბებს ვი­ღებ­დით. გა­და­ღე­ბებ­ზე ბედ­ნი­ე­რი და მხი­ა­რუ­ლი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რო­გორ გან­წყო­ბა­ზე ვი­ყა­ვი. თა­ვი­დან ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და ამ ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა, რო­გორ უნდა გარ­და­ი­სა­ხო ისე, რომ იმ წამს რო­გორ ხა­სი­ათ­ზეც ხარ, არ გა­მო­ა­ჩი­ნო. იყო სტრე­სი და კონ­ფლიქ­ტე­ბი, თუმ­ცა ამა­ში იმ­დე­ნად არ ვე­რე­ო­დი, რომ ჩემ­ზე გავ­ლე­ნას ვერ ახ­დენ­და. ამ პრო­ექ­ტში დავ­რწმუნ­დი, რომ სიმ­შვი­დის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა ად­ვი­ლად შე­მიძ­ლია.

- გუ­რან­და ცერ­ცვა­ძემ ჩვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ში გა­აკ­რი­ტი­კა სა­ლო­მე ღვი­ნი­აშ­ვი­ლი. თქვენ რო­გორ შე­ა­ფა­სებ­დით ჟი­უ­რის მუ­შა­ო­ბას?

სოფო:

- იმ შე­ნიშ­ვნებ­მა, რა­საც გვაძ­ლევ­დნენ, გაგვზარ­და. უპი­რა­ტე­სო­ბა და პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი არა­ვის არ ჰქო­ნია. ვინც კარ­გად იმუ­შა­ვებ­და, ის შე­ქე­ბას და­იმ­სა­ხუ­რებ­და, ვინც არა - კრი­ტი­კას. ერთი ფო­ტო­სე­სია, შუქ­ნი­შან­ზე რომ იყო, ჩა­მი­ვარ­და, შემ­დეგ სა­სა­მარ­თლო­ზე კი­დევ ერთი ფო­ტო­სე­სია არ გა­მო­მი­ვი­და, რად­გან ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. ამის გამო მი­ვი­ღე შე­ნიშ­ვნე­ბი, მაგ­რამ არ მწყე­ნია, ვცდი­ლობ­დი გა­მო­მეს­წო­რე­ბი­ნა.

ნინო:

- სად მოვ­დი­ო­დი, ვი­ცო­დი. კი­დევ უფრო მეტი სტი­მუ­ლი მო­მე­ცა, როცა გა­ვი­გე, რო­გო­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი იმუ­შა­ვებ­დნენ ჩემ­თან. როცა ადა­მი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლია და სუ­პერ­მო­დე­ლია, შენ კი დამ­წყე­ბი მო­დე­ლიც არ ხარ, რო­გორ უნდა გქონ­დეს რა­ი­მე პრე­ტენ­ზია მის შე­ნიშ­ვნა­ზე? იყო ბევ­რი შე­ქე­ბაც და შე­ნიშ­ვნაც, თუმ­ცა გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მქონ­და, რომ სწო­რი გზით თუ არ მივ­დი­ო­დი, გვერ­დზე ადა­მი­ა­ნი მყავ­და და მი­მი­თი­თებ­და, და მეხ­მა­რე­ბო­და. არ მეს­მის, რა პრე­ტენ­ზია უნდა მქო­ნო­და? როცა რა­ი­მეს აკე­თებ და არ გა­მოგ­დის, სხვა კი არა, სა­კუ­თა­რი თავი უნდა და­ა­და­ნა­შა­უ­ლო.

- გუ­რან­და ამ­ბობ­და, რომ არ უნდა, სა­კი­დი იყოს...

- სა­ნამ სა­მო­დე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ჩა­ვებ­მე­ბო­დი, არც მა­ნამ­დე მი­მაჩ­ნდა, რომ გო­გო­ნა სა­კი­დი და თო­ჯი­ნაა, რო­მელ­საც უბ­რა­ლოდ უნდა უყუ­რო. მგო­ნია, რომ ულა­მა­ზო ქალი არ არ­სე­ბობს, უბ­რა­ლოდ, მო­დელს შე­უძ­ლია, ეს სი­ლა­მა­ზე სხვებს და­ა­ნახ­ვოს. მო­დე­ლი უნდა იყოს ჭკვი­ა­ნი, ში­ნა­გა­ნად მდი­და­რი, რომ თვა­ლე­ბი­დან ას­ხი­ვებ­დეს ამ ყვე­ლა­ფერს და მე­ტყვე­ლებ­დეს. ამ დროს სა­კი­დად კი არა, თავ­და­ჯე­რე­ბულ ქა­ლად გრძნობ თავს. ეს ყვე­ლა ქალს არ შე­უძ­ლია. პრო­ექ­ტში სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა ვის­წავ­ლე.

სოფო:

- სა­კი­დი ხარ იმი­ტომ, რომ დი­ზა­ი­ნე­რი რა­საც გაც­მევს, იმას ჩა­იც­ვამ?!.სუ­პერ­მო­დე­ლე­ბი უცხო­ეთ­ში არ იღე­ბენ ხმას, როცა დი­ზა­ი­ნერ­თან მუ­შა­ო­ბენ. ვერ ვხვდე­ბი, რა­ტომ თქვა ეს გუ­რან­დამ. მა­შინ ამ პრო­ექ­ტში არ უნდა მო­სუ­ლი­ყო. ეს მარ­თლა რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა. ბევ­რი და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა ჩვენც გაგ­ვი­ჭირ­და. უბ­რა­ლოდ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მია, ხმა არ ამო­ი­ღო, როცა დი­ზა­ი­ნე­რი გაც­მევს.

- თაკო თბი­ლის­ში არ არის და ვერ ჩავ­წე­რეთ თქვენ­თან ერ­თად. რამ­დე­ნად კომ­ფორ­ტუ­ლია თქვენ­თვის სა­მე­უ­ლის ასე­თი შე­მად­გენ­ლო­ბა და რო­გორ შეხ­ვდით ფი­ნა­ლის­ტად გა­მო­ცხა­დე­ბას?

სოფო:

- ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლია, რად­გან სწო­რედ თა­კო­სა და ნი­ნოს­თან მქონ­და ყვე­ლა­ზე კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა. ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვმუ­შა­ობ, როცა მათ გვერ­დით ვარ.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­მე­ულს, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, რომ და­ფას­და ჩემი შრო­მა და ამი­ტო­მაც მოვ­ხვდი ფი­ნა­ლის­ტებს შო­რის. მქო­ნია მო­მენ­ტი, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის მით­ქვამს, აღარ შე­მიძ­ლია-მეთ­ქი, მაგ­რამ მა­ინც გა­მიგ­რძე­ლე­ბია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ნინო და თაკო, შე­იძ­ლე­ბა, ეს და­უ­ჯე­რებ­ლად ჟღერს, რად­გან კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ვართ, მაგ­რამ ორი­ვეს გა­მარ­ჯვე­ბა გა­მი­ხარ­დე­ბა. ნამ­დვი­ლად არ მე­წყი­ნე­ბა, თუმ­ცა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ვართ, შოუს პრინ­ცი­პით. მთა­ვა­რი მა­ინც სა­მე­ულ­ში გას­ვლაა.

ნინო:

- გულ­წრფე­ლად ვამ­ბობ, ყვე­ლა­ზე ძლი­ერ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად გა­ვე­დი სა­მე­ულ­ში. თაკო და სოფო ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან. ვა­მა­ყობ, რომ თა­კო­სა და ნი­ნოს სა­ხით ასე­თი მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე. ათ­მა­გად თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ვარ, რომ მათ­თან ერ­თად მი­ვემ­გზავ­რე­ბი ლონ­დონ­ში. რა მა­გა­რია, რომ სამი გო­გო­ნა მი­დის ფი­ნალ­ში, უცხო გა­რე­მო­ში მარ­ტოს უფრო გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. სა­ერ­თოდ, ბუ­ნებ­რი­ვად ასე ხდე­ბო­და, ოთახ­ში ეს სამი გო­გო­ნა მოვ­ხვდით ერ­თად, ერ­თად ვიღ­ვი­ძებ­დით, ვჭამ­დით, ერ­თად ვა­წყობ­დით გეგ­მებს. რაც შე­ე­ხე­ბა კონ­კუ­რენ­ცი­ას, ორი­ვე ძლი­ე­რი კონ­კუ­რენ­ტია. თუკი მაქვს პრე­ტენ­ზია, რომ კარ­გი ვიყო, ჩემ­ზე სუს­ტი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ვერ გამ­ზრდი­ან.

- ამ პრო­ექტს ბევ­რი კრი­ტი­კა შეხ­ვდა, რო­გორც მო­ნა­წი­ლე­ებს, თა­ვად გა­და­ცე­მა­საც. თქვე­ნამ­დე მო­დი­ო­და ეს ამ­ბე­ბი?

სოფო:

- ასე თუ ისე, მო­დი­ო­და ჩვე­ნამ­დე, ფო­ტო­ზე და­გი­წე­რეს რა­ღა­ცო. არ მი­მაჩ­ნია სწო­რად, რომ ვი­ღა­ცა­ზე სა­ში­ნე­ლი კო­მენ­ტა­რე­ბი წერო. კრი­ტი­კა ჯერ სა­კუ­თა­რი თა­ვით უნდა და­ი­წყო. მე ეს ყო­ვე­ლი­ვე გულ­ზე ცუ­დად არ მხვდე­ბო­და, ყვე­ლას თა­ვი­სი აზრი აქვს, თუმ­ცა მისი გად­მო­ცე­მა ზრდი­ლო­ბი­ა­ნა­დაც შე­იძ­ლე­ბა. თუკი ვინ­მე უზ­რდე­ლუ­რად მაკ­რი­ტი­კებს, მე მისი აზრი არ მა­ინ­ტე­რე­სებს. პრო­ექ­ტის კრი­ტი­კა­ზე კი ვი­ტყვი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის საკ­მა­ოდ კარგ დო­ნე­ზე გა­კეთ­და. კა­მე­რის მიღ­მა რა ხდე­ბო­და, ამას არა­ვინ უყუ­რებ­და, გა­რე­დან ყვე­ლაფ­რის კრი­ტი­კა კი ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია.

ნინო:

- ძა­ლი­ან ცოტა მე­გო­ბა­რი მყავს და მე­გო­ნა, ვი­საც უფრო მეტი მე­გო­ბა­რი ჰყავს, მას მეტი მხარ­დამ­ჭე­რი ეყო­ლე­ბო­და. გა­მი­ხარ­და, რომ ბევ­რმა უც­ნობ­მა ადა­მი­ან­მა და­მი­ჭი­რა მხა­რი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, კრი­ტი­კუ­ლი კო­მენ­ტა­რი ცოტა იყო. ყვე­ლა­ნა­ირ კრი­ტი­კას მი­ვე­სალ­მე­ბი, თუკი ის ჯან­სა­ღია. სხვა რა­მე­ზე გა­ნა­წყე­ნე­ბულ ადა­მი­ანს ჩემ­ზე თუ გად­მო­აქვს კრი­ტი­კა და ჩემი წარ­მა­ტე­ბა და ვი­ზუ­ა­ლი არ მოს­წონს, ჯერ თა­ვის თავ­სა და ცხოვ­რე­ბას გა­და­ხე­დოს და მერე გა­მაკ­რი­ტი­კოს (იღი­მე­ბა).

სოფო:

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რა­ღაც ნა­წი­ლი და­უნ­დო­ბე­ლია, ცუ­დად გაკ­რი­ტი­კებს. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, და­ნარ­ჩენ, დიდ ნა­წილს არ ვა­ღი­ზი­ა­ნებ­დე ქცე­ვით. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, სა­ლო­მე­სა და ოქ­სა­ნას მო­ვე­წო­ნე­ბო­დი თუ არა. პრო­ექ­ტის მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბი­სას ინ­ტერ­ნეტ­ში და­წე­რეს, რომ მე სა­ლო­მე ღვი­ნი­აშ­ვი­ლის ნა­თე­სა­ვი ვარ და ამი­ტო­მაც მი­წყობ­დნენ ხელს. მინ­და ვთქვა, რომ სა­ლო­მეს­თან არა­ნა­ი­რი ნა­თე­სა­ო­ბა არ მა­კავ­ში­რებს, პრო­ექ­ტში გა­ვი­ცა­ნი და სა­ი­დან გავ­რცელ­და ეს ჭორი, არ ვიცი. ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

ნინო:

- ჩემ­ზეც წერ­დნენ ინ­ტერ­ნეტ­ში, ცხვი­რი აქვს ნა­ო­პე­რა­ცი­ე­ბიო. ეს ჭორი არ მე­სი­ა­მოვ­ნა, რად­გან სი­მარ­თლე არ არის.

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც გვი­თხა­რით რამ­დე­ნი­მე სი­ტყვა.

ნინო:

- ეს თემა ჩემ­თვის შემ­დეგ­ნა­ი­რია - ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში ჭიქა ნა­ხევ­რად სავ­სე შე­იძ­ლე­ბა იყოს. პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში კი ან ცა­რი­ე­ლია, ან ძა­ლი­ან სავ­სე. ასე ვუ­ყუ­რებ ამ ამ­ბავს (იცი­ნის). ან ყვე­ლა­ფე­რი, ან არა­ფე­რი. მარ­ტი­ვად არ ვუ­ყუ­რებ ურ­თი­ერ­თო­ბებს, ძა­ლი­ან ფრთხი­ლი ვარ და ალ­ბათ ამი­ტო­მაც ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ვინ არ არის ჩემ გვერ­დით.

- პრე­ტენ­ზი­უ­ლი ხარ?

- პრე­ტენ­ზი­ულს ვერ და­ვარ­ქმევ სა­კუ­თარ თავს. იდე­ა­ლიც არ მყავს. მა­მა­კა­ცუ­რო­ბის სიმ­ბო­ლო ჩემ­თვის სიძ­ლი­ე­რე და ჭკუაა.

სოფო:

- მე მყავს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ვი­ნა­ო­ბას ვერ და­ვა­სა­ხე­ლებ. რამ­დე­ნი­მე წე­ლია ერ­თად ვართ. ძა­ლი­ან მი­გებს და კარ­გად მი­ი­ღო ეს ყვე­ლა­ფე­რი. მგულ­შე­მატ­კივ­რობს, ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, უფრო მე­ტად საქ­მე­ზე ვიყო გა­დარ­თუ­ლი, რა­საც ისე­დაც ვა­კე­თებ...

- სა­ოც­ნე­ბო მა­მა­კა­ცი გყო­ლია გვერ­დით.

- ასეა. იცის ჩემი ხა­სი­ა­თი. როცა ვცეკ­ვავ­დი, მა­ში­ნაც მედ­გა მხარ­ში და ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ ამით.

- ვიცი, რომ გინ­დო­და, შენი წარ­მა­ტე­ბა იმ ქო­რე­ოგ­რაფს ენა­ხა, რო­მელ­მაც არ და­გა­ფა­სა.

- ეს არ მით­ქვამს იმ ქო­რე­ოგ­რაფ­ზე, რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვცეკ­ვავ­დი, ელე­ნა ბარ­სე­გო­ვა­ზე მაქვს სა­უ­ბა­რი. მისი ძა­ლი­ან მად­ლი­ე­რი ვარ. უბ­რა­ლოდ, იმ ქო­რე­ოგ­რაფ­თან არ შედ­გა ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა და ვერ და­ფას­და. მინ­დო­და, მას და­ე­ნა­ხა, რომ რა­საც ხელს მოვ­კი­დებ, ყვე­ლა­ფე­რი ბო­ლომ­დე მიმ­ყავს.

- ლონ­დონ­ში რა და­ვა­ლე­ბებს მოგ­ცე­მენ, იცით?

ნინო:

- აქაც არ ვი­ცო­დით და იქ, მით უმე­ტეს, არ გვე­ცო­დი­ნე­ბა. ახლა უკვე არ ვნერ­ვი­უ­ლობთ. მთა­ვა­რია, რომ გარ­კვე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღეთ. ვიცი, რომ თუკი ჩვენ­გან რო­მე­ლი­მე დაძ­ლევს ყვე­ლა და­ვა­ლე­ბას, სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "შტორმთან" გა­ა­ფორ­მებს კონ­ტრაქტს.

სოფო:

- მგო­ნია, რომ მეტ-ნაკ­ლე­ბად მზად ვართ ლონ­დო­ნის­თვის, თუმ­ცა კი­დევ ბევ­რი რამ გვაქვს სას­წავ­ლი. გვე­ლიც რომ შე­მოგ­ვახ­ვი­ონ, ამი­სიც აღარ გვე­ში­ნია, ყვე­ლას გა­მარ­ჯვე­ბის თა­ნა­ბა­რი შან­სი გვაქვს. იქ სხვა კრი­ტე­რი­უ­მე­ბი აქვთ და არაპ­როგ­ნო­ზი­რე­ბა­დია შე­დე­გი.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)