სა­კუ­თარ სიძ­ლი­ე­რეს გე­ნე­ტი­კის წყა­ლო­ბად მი­იჩ­ნევს. ოჯა­ხის წევ­რებს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ტრა­დი­ცი­ად ექ­ცათ პო­ლიტ­პა­ტიმ­რო­ბა. ოჯა­ხის წი­ნა­აღ­მდეგ პირ­ვე­ლად მე­ა­თე კლას­ში წა­ვი­და. გოგა ხა­ინ­დრა­ვამ რამ­დე­ნი­მე დღე ქუ­ჩა­ში გა­ა­ტა­რა. და­ო­ჯა­ხე­ბა 27 წლის ასაკ­ში გა­და­წყვი­ტა, მა­ნამ­დეც იყო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, სე­რე­ნა­დე­ბი, აი­ვან­ზე აძ­რო­მა. დღეს მი­აჩ­ნია, რომ მე­მუ­ა­რე­ბის წერა ად­რეა, თუმ­ცა ვი­ზუ­ა­ლუ­რი მეხ­სი­ე­რე­ბის წყა­ლო­ბით, წარ­სუ­ლის დე­ტა­ლებს ად­ვი­ლად აღიდ­გენს...

- ძა­ლი­ან ცელ­ქი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, დე­დას, მა­მას, სკო­ლის მას­წავ­ლებ­ლებს ბევრ პრობ­ლე­მას ვუქ­მნი­დი. გაკ­ვე­თი­ლებ­საც ვაც­დენ­დი და "შა­ტა­ლო­ზეც" დავ­დი­ო­დი. კო­ლო­რი­ტუ­ლი კლა­სი მყავ­და, მერე ყვე­ლამ თა­ვი­სი გზა ნახა. პირ­ველ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და ეს სკო­ლა ყო­ველ­თვის გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. დაფა ეკი­და, ვის და­უმ­თავ­რე­ბია ეს სკო­ლა, მათ შო­რის იყ­ვნენ ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დია, მე­რაბ კოს­ტა­ვა, გია ჭან­ტუ­რია...

- სკო­ლა­ში ყვე­ლა­ზე დიდ დის­კომ­ფორ­ტს რა გიქ­მნი­დათ?

- მოს­წავ­ლე­ე­ბის დას­ჯა, სა­ხა­ზა­ვის ჩარ­ტყმა, თმის მო­წიწ­კნა, კუ­თხე­ში და­ყე­ნე­ბა დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას არ მგვრი­და, მაგ­რამ ამას ხში­რად ვიმ­სა­ხუ­რებ­დით. გაკ­ვე­თილ­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დით, ცელ­ქი კლა­სი მქონ­და და მერ­ვე კლას­ში დაგ­ვშა­ლეს.

- პრო­ფე­სი­ის შერ­ჩე­ვა­ზე დიდ­ხანს ფიქ­რობ­დით?

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სპორ­ტით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, კა­ლათ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი. სამ­თო-გე­ო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ცოტა ხანს გე­ო­ლო­გი­ურ ექ­სპე­დი­ცი­ა­შიც ვმუ­შა­ობ­დი, მა­ნამ­დე - მშე­ნებ­ლო­ბა­ზეც. ადრე გავ­ხდი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი. კა­ლათ­ბურ­თის თა­მა­ში­სას ტა­ლო­ნებს მაძ­ლევ­დნენ და სა­ერ­თო ჯამ­ში უფრო მეტი გა­მომ­დი­ო­და ხელ­ფა­სი, ვიდ­რე მა­მას. გე­ო­ლო­გი­ურ ექ­სპე­დი­ცი­ა­ში მუ­შა­ო­ბი­სას სვა­ნეთ­ში ვი­ყა­ვით, კი­რა­ლი ჰქვია იმ მთას. მამა მა­შინ ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო, ინ­ფარ­ქტი ჰქონ­და ორ­ჯერ გა­და­ტა­ნი­ლი. სვა­ნეთ­ში ენით აუ­წე­რე­ლი სი­ლა­მა­ზე ვნა­ხე, ჩვენ ზე­ვით ვი­ყა­ვით და ქვე­ვით წვიმ­და. ღრუბ­ლებს ზე­ვი­დან ვუ­ყუ­რებ­დით და კა­რავ­ში ვცხოვ­რობ­დით. მე­ო­რე მხა­რეს არ­წი­ვე­ბის ბუდე იყო და დურ­ბინ­დით ხში­რად ვუ­ყუ­რებ­დი მათ ცხოვ­რე­ბას. მა­შინ ვი­ფიქ­რე, რომ კარ­გი იქ­ნე­ბო­და ამის გა­და­ღე­ბა შემ­ძლე­ბო­და. მა­მა­ჩე­მის­ნა­ი­რი რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, რომ­ლე­ბიც ვე­რა­სო­დეს შეძ­ლებ­დნენ იმ სი­მაღ­ლე­ზე ას­ვლას და მინ­დო­და, ამის ჩვე­ნე­ბა მათ­თვის შემ­ძლე­ბო­და. ერ­თა­დერ­თი გზა რჩე­ბო­და - კინო, 27 წლი­სამ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე.

- და­მო­უ­კი­დებ­ლად სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა პირ­ვე­ლად რო­დის მი­ი­ღეთ?

- ოჯა­ხის წი­ნა­აღ­მდეგ არა­სო­დეს წავ­სულ­ვარ, მაგ­რამ ერთხელ, მე­ა­თე კლას­ში სწავ­ლი­სას, რამ­დე­ნი­მე დღით სახ­ლი­დან გა­ვი­ქე­ცი. ვერ გე­ტყვით, რომ მა­ინ­ცდა­მა­ინც ბრძნუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო. მერე მომ­ბეზ­რდა ხე­ტი­ა­ლი, ძი­ლის, და­ბა­ნის დის­კომ­ფორ­ტმა შე­მა­წუ­ხა და დავ­ბრუნ­დი. თან ეს გაქ­ცე­უ­ლი სკო­ლა­შიც დავ­დი­ო­დი (იღი­მე­ბა). პირ­ვე­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და­ო­ჯა­ხე­ბა იყო.

- პო­პუ­ლა­რუ­ლი იქ­ნე­ბო­დით ქალ­­­ბა­ტო­ნებ­ში...

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი რთუ­ლია, მაგ­რამ უყუ­რა­დღე­ბო­ბას არა­სო­დეს ვუ­ჩი­ო­დი.

- რო­გორ გა­მო­ხა­ტავ­დნენ თქვენ მი­მართ სიმ­პა­თი­ას, წე­რი­ლებს თუ გწე­რდნენ?

- ძი­რი­თა­დად ღი­მი­ლით, მაგ­რამ წე­რი­ლე­ბიც მი­მი­ღია. მე მგო­ნი, ქა­ლებ­სა და კა­ცებს ამის ძა­ლი­ან ბევ­რი ხერ­ხი აქვთ.

- სახ­ლში თუ გი­რე­კავ­დნენ თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გო­გო­ნე­ბი?

- დიახ, რო­გორ არა, ღამე და­უ­რე­კი­ათ. მამა ბრა­ზობ­და, საყ­ვე­დურს მე­უბ­ნე­ბო­და, გვი­ან ნუ რე­კა­ვე­ნო. მე მე­ძი­ნა, მას კი ცი­ხე­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი ბევ­რი წლის შემ­დეგ ფხი­ზე­ლი ძილი ჰქონ­და. უცებ ეღ­ვი­ძე­ბო­და და მერე ვე­ღარ იძი­ნებ­და.

- ალ­ბათ ამის გამო, თვითკმა­ყო­ფი­ლე­ბის მო­მენ­ტი გქონ­დათ...

- ყუ­რა­დღე­ბა ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნოა, ნე­ბის­მი­ე­რი ქა­ლის, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ლა­მა­ზის.

- რო­გო­რი იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გოგა ხა­ინ­დრა­ვა?

- ახ­ლაც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ (იღი­მე­ბა). ბევ­რი რამ გა­მი­კე­თე­ბია, სიყ­ვა­რუ­ლი ხომ იცით, რო­გო­რი რა­მეა. მა­რი­კა 27 წლის ასაკ­ში შე­მიყ­ვარ­და, მა­შინ უფრო და­ლა­გე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. მა­ნამ­დე ბევ­რად მეტი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი მქო­ნია, აი­ვან­ზე აძ­რო­მა, სე­რე­ნა­დე­ბი. ჩემ­თან ერ­თად კარ­გი მომ­ღერ­ლე­ბი სწავ­ლობ­დნენ, დამ­ყავ­და და სე­რე­ნა­დებს ვამ­ღე­რებ­დი. კარ­გი სმე­ნა მაქვს, მაგ­რამ მე სიმ­ღე­რა არ მე­ხერ­ხე­ბა. სხვა დრო იყო, სა­ინ­ტე­რე­სო, რთულ ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ არ მგო­ნია, იდე­ო­ლო­გი­უ­რად დღე­ვან­დელ­ზე უა­რეს­ში.

- მე­უღ­ლე რო­გორ გა­ი­ცა­ნით?

- თე­მურ ბაბ­ლუ­ა­ნის ფილმ "ბე­ღუ­რე­ბის გა­დაფ­რე­ნა­ზე" ვი­ყა­ვი "კი­ნოს სახ­ლში". უცებ ერთი სა­ოც­რად დიდ­თვა­ლე­ბა, ლა­მა­ზი გოგო შე­მო­ვი­და, რო­მელ­მაც ძა­ლი­ან დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჩემ­ზე. დარ­ბა­ზი გა­და­ჭე­დი­ლი იყო. ად­გი­ლი არ ჰქონ­და და ჩემი და­ვუთ­მე, ასე გა­ვი­ცა­ნი მა­რი­კა.

- ად­ვი­ლად მო­ი­გეთ მისი გული?

- მა­რი­კას არა­ერ­თხელ აქვს მო­ყო­ლი­ლი, მე რომ და­მი­ნა­ხა, თურ­მე რა­ღაც ხმა გა­ი­გო, ეს შენი ქმა­რი იქ­ნე­ბაო. პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვა­ზე ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, შემ­დეგ უფრო ახ­ლოს გა­ვი­ცა­ნი და ძა­ლი­ან მალე დავ­ქორ­წინ­დით.

- მა­შინ ახალ­გაზ­რდე­ბი უფრო ად­რე­ულ ასაკ­ში ქმნიდ­ნენ ოჯა­ხებს, მა­ნამ­დე და­ო­ჯა­ხე­ბა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- არ მი­ფიქ­რია, თუმ­ცა რა­ღაც ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მქონ­და.

- ძა­ლი­ან თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებთ...

- მა­მამ გამ­ზარ­და ასე, ბა­ბუ­აც თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­მოყ­ვა­რე იყო და ალ­ბათ ასე მოგ­ვდგამს. ჩემი შვი­ლე­ბიც ასე არი­ან. ჩემი გო­გო­ნა ახლა 18 წლის გახ­და, სკო­ლა და­ამ­თავ­რა და პრო­ფე­სი­ად ფსი­ქო­ლო­გო­ბა აირ­ჩია. და­მო­უ­კი­დებ­ლად იღებს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს.

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თვალ­ში საკ­მა­ოდ ძლი­ერ მა­მა­კა­ცად ით­ვლე­ბით, ცხოვ­რე­ბამ მო­გი­ტა­ნათ, თუ სიძ­ლი­ე­რე მა­ინც თან­და­ყო­ლი­ლია?

- გე­ნე­ტი­კას ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ბა­ბუა 18 წლის იყო, რომ გა­ა­ციმ­ბი­რეს. 14 წელი სა­ხა­ლინ­ზე კა­ტორ­ღა­ში იჯდა. ჩე­ხო­ვი იმ კა­ტორ­ღა­ში იყო ექი­მად, სა­დაც ბა­ბუა იჯდა. ის კა­ტორ­ღა დოს­ტო­ევ­სკი­საც აქვს აღ­წე­რი­ლი თა­ვის "მკვდა­რი სახ­ლის ჩა­ნა­წე­რებ­ში". ვა­დის მოხ­დის შემ­დეგ რუ­სე­თის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბა არ ჰქონ­და და ჩი­ნეთ­ში ჩა­ვი­და, სა­დაც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­და. იქ გარ­და­იც­ვა­ლა. მამა ჩი­ნეთ­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და, შან­ხა­ი­ში ფრან­გუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა. წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო, სე­რი­ო­ზუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი და ბა­ბუ­ას ან­დერ­ძის თა­ნახ­მად სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუნ­და. ჯერ დიდ ქა­ლა­ქებ­ში ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბა არ ჰქონ­და, მერე თბი­ლი­სამ­დე რომ ჩა­მო­აღ­წია, და­ი­ჭი­რეს და გა­ა­ციმ­ბი­რეს. ოთხი თა­ო­ბა პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბი ვართ. ბა­ბუა, მამა, ბიძა და მე... სა­ერ­თოდ, მა­მა­კა­ცი გან­საც­დელს არ უნდა ერი­დე­ბო­დეს.

- რო­დის დად­გა ცხოვ­რე­ბა­ში ისე­თი მო­მენ­ტი, რომ წარ­სუ­ლი გა­და­ა­ფა­სეთ?

- 1986-1989 წლებ­ში ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­და­ფა­სე­ბა მო­მიხ­და. ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ო­დი მა­ინც აფხა­ზე­თის ომი იყო. ერთხელ აგუ­ძე­რა­ში მივ­დი­ო­დით და გზად რუ­სუ­ლი თვითმფრი­ნა­ვი­დან გვეს­როდ­ნენ. უცებ მან­ქა­ნას ბიჭი შე­მო­ახ­ტა. გა­ვა­ჩე­რეთ. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მისი მე­გო­ბა­რი დაჭ­რი­ლი­ყო და გვთხო­ვა, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წაგ­ვეყ­ვა­ნა. მთე­ლი გზა მისი თავი ხე­ლებ­ზე მედო. მძი­მედ იყო დაჭ­რი­ლი, ძლივს სუნ­თქავ­და, გო­ნე­ბას კარ­გავ­და და ამი­ტომ მთე­ლი გზა ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. ჩქა­რა მი­ვე­დით სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, მა­ნამ­დე რა­ცი­ით გა­დავ­რე­კეთ, რომ ექი­მე­ბი მომ­ზა­დე­ბუ­ლიყ­ვნენ. კარ­თან სა­კა­ცე დაგ­ვახ­ვედ­რეს და დაჭ­რი­ლი რომ გა­და­ვიყ­ვა­ნეთ, და­ვი­ნა­ხე, გარ­დაც­ვლი­ლი­ყო. სა­მუ­და­მოდ დამ­რჩა ეს გან­ცდა. ეს არ იყო ერ­თე­უ­ლი შემ­თხვე­ვა, მაგ­რამ ის ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა იყო. ხან­და­ხან რომ ვიხ­სე­ნებ, მისი თა­ვის სით­ბოს ხე­ლებ­ზე ისევ ვგრძნობ.

- დეპ­რე­სი­უ­ლი მო­მენ­ტე­ბი თუ გქო­ნი­ათ ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მძი­მე წუ­თე­ბი ყვე­ლას გვქო­ნია, მაგ­რამ ამის გამო რომ დეპ­რე­სი­ა­ში ჩავ­ვარ­დნი­ლი­ყა­ვი - არა.

- პა­ტი­ე­ბა...

- არ ვიცი გულ­ში ჩა­დე­ბა, მწყინს, მაგ­რამ მალე მა­ვი­წყდე­ბა. ხში­რად ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის მით­ქვამს სა­ლა­მი და გა­და­მი­კოც­ნია, რომ მე­გობ­რე­ბი გა­მი­ო­ცე­ბია. ცუდს არ ვი­მახ­სოვ­რებ.

- ასე შე­იძ­ლე­ბა მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს შეგ­ხვდეთ, წყე­ნა და­გა­ვი­წყდეთ და გა­და­კოც­ნოთ?

- საქ­მე ისაა, რომ სა­ა­კაშ­ვილ­მა მთელ ქვე­ყა­ნას და­უ­შა­ვა. ბუ­ნებ­რი­ვია, მე მას ქვის სრო­ლას არ და­ვუ­წყებ, მაგ­რამ ის და მისი გა­რე­მოც­ვა სა­ხელ­მწი­ფო დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბი არი­ან. მათ დევ­ნას არ ვა­პი­რებ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი ცუდი გა­მი­კე­თეს. იმ­დე­ნი უღირ­სი, არა­კა­ცუ­რი საქ­ცი­ე­ლი აქვთ ჩა­დე­ნი­ლი, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა, მათ მი­მართ უარ­ყო­ფი­თად არ გან­ვე­წყო. მე მათ პა­ტივს არ ვცემ, კა­ცე­ბად არ მი­ვიჩ­ნევ. არც ან­გა­რიშს­წო­რე­ბის მომ­ხრე ვიქ­ნე­ბი, მაგ­რამ არა­ერ­თხელ მით­ქვამს, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის შეც­ვლის შემ­დეგ პირ­ვე­ლი, რა­საც გა­ვა­კე­თებ, პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში გან­ცხა­დე­ბას შე­ვი­ტან, რომ გა­მო­ი­ძე­ბა ჩემ­გან და­ი­წყონ, გა­მო­ძი­ე­ბა სა­ა­კაშ­ვი­ლის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ყვე­ლა წევ­რს უნდა შე­ე­ხოს. ნი­ურნ­ბერ­გის სა­სა­მარ­თლოს მომ­ხრე ვარ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ ეს პრო­ცე­სი შედ­გეს.

- შეც­დო­მე­ბი...

- ძა­ლი­ან ბევ­რი შეც­დო­მა და­მიშ­ვია, რო­გორც ყვე­ლა ადა­მი­ანს... ასაკ­ში შე­სულს იმის გან­ცდა უფრო ხში­რად გე­უფ­ლე­ბა, რომ ჯობ­და, ეს არ გა­გე­კე­თე­ბი­ნა. ბევ­რს არა­ფერს შევ­ცვლი­დი, მაგ­რამ რა­ღა­ცებს არ გა­ვა­კე­თებ­დი. ამას რომ ვფიქ­რობ, მერე ჩემს მო­ძღვარს ვუყ­ვე­ბი.

- ეკ­ლე­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობთ?

- ისე­თი პრო­ფე­სია მაქვს, რომ ხან კი, ხან - არა. ვცდი­ლობ, მაგ­რამ ძა­ლი­ან რთუ­ლია. არის პე­რი­ო­დე­ბი, როცა ვწყდე­ბი ეკ­ლე­სი­ას და იმ წუ­თას ტყლა­პო­ში ამოვ­ყოფ თავს. მერე მივ­დი­ვარ და ვთხოვ, იქ­ნებ, უკან მი­მი­ღონ.

- მე­მუ­ა­რე­ბის და­წე­რა­ზე არა­სო­დეს გი­ფიქ­რი­ათ?

- ერ­თმა გა­მომ­ცემ­ლო­ბამ შე­მომ­თა­ვა­ზა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჯერ იმ­დე­ნად აქ­ტი­უ­რი ვარ, რომ მე­მუ­ა­რე­ბი ად­რეა. ბევრ რა­მეს ვი­ნიშ­ნავ, კა­მე­რით ვი­ღებ. ვი­ზუ­ა­ლუ­რი მეხ­სი­ე­რე­ბა მაქვს, კარ­გად რომ და­ვაკ­ვირ­დე­ბი რა­მეს, მერე თვა­ლებს ვხუ­ჭავ და ვიხ­სე­ნებ. ფო­ტოგ­რა­ფი­ამ იცის ასე, მახ­სოვ­რო­ბას ავი­თა­რებს. ეს თვი­სე­ბა და­მეხ­მა­რა, რო­დე­საც ცი­ლის­წა­მე­ბით ცი­ხე­ში ჩამ­სვეს. დღეს ბევ­რს ლა­პა­რა­კო­ბენ ეროვ­ნულ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ზე. ამ ეროვ­ნულ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ და­მი­ჭი­რა 17 სექ­ტემ­ბერს და მერე ორი ტომი საქ­მე სა­სა­მარ­თლო­ში გა­და­აგ­ზავ­ნეს იმ ფაქ­ტზე, რო­მე­ლიც 23 სექ­ტემ­ბერს მოხ­და. ცნო­ბი­ლი ევ­რო­პე­ლი ად­ვო­კა­ტი ჩა­მო­ვი­და, რო­მე­ლიც ევ­რო­პელ­მა უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლებ­მა გია ჭან­ტუ­რი­ას და­სახ­მა­რებ­ლად გა­მოგ­ზავ­ნეს. მე და გია მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით, ერ­თად ვი­ჯე­ქით. ად­ვო­კატს შეხ­ვედ­რი­სას ვუ­თხა­რი, რომ და­სა­ცა­ვი არა­ფე­რი მჭირ­და, რად­გან საქ­მეს რომ წა­ი­კი­თხავ­და, თა­ვად მიხ­ვდე­ბო­და. მე­ო­რე დღეს მო­ვი­და და მი­თხრა, ვერ და­გი­ცავ, ყვე­ლა­ნა­ი­რი საქ­მე მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ ასე­თი არა, სა­დაც პირ­ველ ფურ­ცელ­ზე წე­რია, რომ კაცი 17 სექ­ტემ­ბერს და­ი­ჭი­რეს და მთე­ლი და­ნარ­ჩე­ნი საქ­მე 23-ში ჩა­დე­ნილ და­ნა­შა­ულს ეძღვნე­ბაო. ოთხჯერ გა­მიგ­რძე­ლეს პა­ტიმ­რო­ბის ვადა და სა­სა­მარ­თლომ საქ­მე წარ­მო­ე­ბა­ში ისე მი­ი­ღო, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, არა­ვინ არ წა­ი­კი­თხა. ასე­თი იყო ის ეროვ­ნუ­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა. პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით ვი­ყა­ვით და­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც ამ ნიშ­ნით იჭერს უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნებს, არ შე­იძ­ლე­ბა, ეროვ­ნუ­ლი იყოს და ქვე­ყა­ნას სი­კე­თე მო­უ­ტა­ნოს. ეს დღემ­დე გრძელ­დე­ბა. ბევ­რს ვლა­პა­რა­კობთ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა­ზე, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად სა­ხელ­მწი­ფოს არ­სე­ბო­ბის წესი და­ნა­შა­ულ­ზეა და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი. სა­ნამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ეგუ­ე­ბა, რომ დამ­ნა­შა­ვე­ებ­მა მარ­თონ ქვე­ყა­ნა... არა­ფე­რი რომ არ ვთქვათ სა­ა­კაშ­ვილ­ზე, რო­მე­ლიც მოშ­ლი­ლი ფსი­ქი­კის ადა­მი­ა­ნი და მძი­მე ავად­მყო­ფია. გარ­შე­მო კე­თილ­მო­სურ­ნე­ე­ბი რომ ჰყავ­დეს, დიდი ხა­ნია, სამ­კურ­ნა­ლოდ ეყო­ლე­ბო­დათ წაყ­ვა­ნი­ლი. ადა­მი­ა­ნუ­რად ძა­ლი­ან მე­ცო­დე­ბა, ახალ­გაზ­რდა კა­ცია და მო­მა­ვა­ლი არ აქვს. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ცინ­ვის ობი­ექ­ტი იქ­ნე­ბა, მას­ხა­რად გა­ი­ხა­და სა­კუ­თა­რი თავი. მო­გო­ნილ სამ­ყა­რო­ში ცხოვ­რობს.

- ძა­ლი­ან უყ­ვართ ქალ­ბა­ტო­ნებს, ეს რე­გი­ონ­ში შეხ­ვედ­რე­ბი­დან ჩანს.

- არ მგო­ნია, რომ ისი­ნი ნორ­მა­ლუ­რი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი იყ­ვნენ. გა­დახ­რე­ბი უნდა გქონ­დეს ადა­მი­ანს, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლი გიყ­ვარ­დეს და მას­თან ყოფ­ნა გინ­დო­დეს. ერთხელ თუ გაქვთ მაგ ადა­მი­ა­ნის ჭა­მის პრო­ცე­სი ნა­ნა­ხი, ეს არის სა­მარ­ცხვი­ნო მოვ­ლე­ნა.

- ალ­ბათ წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო შეხ­ვედ­რებს თვალს ადევ­ნებთ...

- აქე­დან რომ გახ­ვალთ, არ­ჩილ გე­გე­ნა­ვას სა­არ­ჩევ­ნო პლა­კა­ტი შეგ­ხვდე­ბათ, რო­მელ­ზეც წე­რია - "და­საქ­მე­ბა ყვე­ლას, ჯან­დაც­ვა ყვე­ლას, ძლი­ე­რი სო­ფე­ლი, ათას­ლა­რი­ა­ნი ვა­უ­ჩე­რი ყვე­ლას და ავა­რი­უ­ლი სახ­ლე­ბი". თავ­ხე­დი და უგუ­ნუ­რი უნდა იყო, რომ ასე­თი რამე გა­გე­პა­როს. ის, რა­საც სა­ა­კაშ­ვი­ლი ლა­პა­რა­კობს, მხო­ლოდ დიდ სა­გი­ჟეთ­შია შე­საძ­ლე­ბე­ლი.

იმ დღეს ტე­ლე­ვი­ზი­ით სა­ა­კაშ­ვი­ლი მოჰ­ყვა, სტა­ლი­ნი ბე­ბი­ა­ჩე­მის სახ­ლში იმა­ლე­ბო­და და ჟან­დარ­მე­რი­ამ რომ ალყა შე­მო­არ­ტყა, ბე­ბი­ა­ჩემ­მა ხელი მოჰ­კი­და, ალ­ყი­დან გა­მო­იყ­ვა­ნა და გა­და­არ­ჩი­ნაო. მერე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­უბ­ნე­ბო­და, ისე­თი სვე­ლი ხელი ჰქონ­და, შე­ში­ნე­ბუ­ლი კა­ცის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­ტო­ვაო. მე მა­გის არა­ფე­რი აღარ მიკ­ვირს, ბა­ბუ­ა­მისს ციხე უნდა აუ­შე­ნოს გორ­ში მე­რა­ბიშ­ვილ­მა, თვი­თონ ღრუ­ბელ-ღრუ­ბელ რუ­სებს ემა­ლე­ბა. ახლა საფ­რე­ნი ბი­ლი­კი გახ­სნა. ყვე­ლაფ­რის გახ­სნა გა­მი­გია, მაგ­რამ ბი­ლი­კის რა უბე­დუ­რე­ბაა.

- ბა­ტო­ნო გოგა, "რე­ი­ტინ­გის" გა­სულ ნო­მერ­ში უკ­რა­ი­ნი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა გუ­რამ პეტ­რი­აშ­ვილ­მა საკ­მა­ოდ მწვა­ვე გან­ცხა­დე­ბე­ბი გა­ა­კე­თა თქვე­ნი მი­სა­მარ­თით.

- რა პა­სუ­ხი უნდა გავ­ცე გუ­რამ პეტ­რი­აშ­ვილს, ღმერ­თმა თა­ვის გზა­ზე გა­უ­მარ­ჯოს, ნა­ტან­ჯი კა­ცია. მას­თან პო­ლე­მი­კას ნამ­დვი­ლად არ ვა­პი­რებ, რაც უნდა, ის თქვას. პეტ­რი­აშ­ვი­ლი მა­მა­ჩემ­თან მე­გობ­რობ­და და პა­ტივს სცემ­დნენ თა­ვის დრო­ზე ერ­თმა­ნეთს. ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დით და კარ­გად ვიც­ნობ. არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, უკ­რა­ი­ნა­ში ყოფ­ნი­სას ერთ-ერთ თა­ვის წე­რილ­ში წერ­და, დედა ჰყავთ ებ­რა­ე­ლი და რას უნდა ელო­დე­ბო­დე ძმებ ხა­ინ­დრა­ვე­ბის­გა­ნო. არა­ფე­რი სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არ მაქვს ებ­რა­ე­ლე­ბის, მაგ­რამ დე­და­ჩე­მი ებ­რა­ე­ლი არ ყო­ფი­ლა. ამას კაცი რომ იკად­რებს, უღირ­სია და უღირს კაცს პა­სუხს არ გავ­ცემ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ებ­რა­ე­ლე­ბი და სულ არ მგო­ნია, რომ ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბა რა­მეს გა­ნა­პი­რო­ბებ­დეს ადა­მი­ან­ში. ყვე­ლა­ნი ღვთის შვი­ლე­ბი ვართ, მაგ­რამ რო­დე­საც ამას იმის­თვის წერ, რომ ადა­მი­ანს შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ა­ყე­ნო... მა­გის მერე გუ­რამ პეტ­რი­აშ­ვი­ლი ჩემ­თვის მოკ­ვდა.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)