"ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებს" თუ ნა­ხავთ, აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ამ­ჩნევთ ბა­ლე­რი­ნას გრძე­ლი ქერა თმით, რო­მე­ლიც ვა­ნი­კო თარ­ხნიშ­ვილს უწევს პარტნი­ო­რო­ბას, მისი "ტურ­ფაა". ვა­ნი­კომ ახალ მი­უ­ზიკლში რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძის მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი როლი მო­ირ­გო, მისი პარტნი­ო­რი თიკა ფა­ცა­ცია უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ მომ­ღე­რალ­მა და ტე­ლე­წამ­ყვან­მა ამ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე უარი თქვა. თი­კას შე­ვეხ­მი­ა­ნეთ ამ ამ­ბის გა­სა­გე­ბად, თუმ­ცა გვი­თხრა, ამის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი სმე­ნია. ასეა თუ ისე, ეს როლი ნა­თია ბუნ­ტურ­მა მი­ი­ღო და დღეს მას ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ. მო­ცეკ­ვა­ვე წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამე­რი­კა­ში სწავ­ლობ­და და მუ­შა­ობ­და, შემ­დეგ კი სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­და, აქა­ურ სა­ბა­ლე­ტო დას­ში ხუთი წელი ცეკ­ვავ­და, წინა წელს კი წა­მო­ვი­და. ამის შე­სა­ხებ და მი­უ­ზიკლში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე საკ­მა­ოდ ვრცლად გვი­ამ­ბობს.

- შენი გვა­რით და­ვინ­ტე­რეს­დი...

- მთი­უ­ლე­ბი ვართ, ბუნ­ტუ­რი ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თი გვა­რია. ვხუმ­რობ ხოლ­მე, მგო­ნი, მარ­ტო მე და მა­მა­ჩე­მი ვართ ამ გვა­რის-მეთ­ქი. როცა ვამ­ბობ ჩემს გვარს, ყვე­ლას უკ­ვირს და ხუთ­ჯერ უნდა გა­ვუ­მე­ო­რო ხოლ­მე.

- ბა­ლე­რი­ნო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე გინ­დო­და?

- პა­ტა­რო­ბი­დან, 5-დან 10 წლამ­დე დავ­დი­ო­დი ქარ­თულ ცეკ­ვა­ზე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, დედა მუ­შა­ობ­და და თან სკო­ლი­დან გა­მო­სუ­ლი პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში მივ­ყავ­დი. შემ­დეგ ურ­ჩი­ეს, რად­გან ცეკ­ვა უყ­ვარს, ბა­ლეტ­ზე შე­იყ­ვა­ნეო. სულ სხვა სამ­ყა­რო­სა და დის­ციპ­ლი­ნა­ში მოვ­ხვდი. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი, არ მინ­დო­და სკო­ლის გა­მოც­ვლა და ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ბა­რე­ბა, თა­ნაც, პა­ტა­რე­ბის­თვის საკ­მა­ოდ რთუ­ლი საქ­მეა, ზოგ­ჯერ მტკივ­ნე­უ­ლიც, სა­ნამ მი­ეჩ­ვე­ვი. მე ერთი წლით და­ვაგ­ვი­ა­ნე და ბა­ლე­ტის ანა-ბანა არ გა­მივ­ლია, პირ­და­პირ მე­ო­რე კლას­ში დამ­სვეს. გონ­ზე არ ვი­ყა­ვი, როცა მი­მიყ­ვა­ნეს. სა­დღაც უკან ვი­დე­ქი და ვი­მე­ო­რებ­დი მოძ­რა­ო­ბებს. ბუ­ნებ­რი­ვი მო­ნა­ცე­მე­ბი ყო­ველ­თვის კარ­გი მქონ­და, თუმ­ცა ესეც, თა­ვის მხრივ, გავ­ლე­ნას ახ­დენს ხა­სი­ათ­ზე, არ ყა­ლიბ­დე­ბი "მიმ­წოლ" ადა­მი­ა­ნად. წლი­დან წლამ­დე ყვე­ლა­ფე­რი ამე­წყო, და­მი­ლაგ­და ტექ­ნი­კა, ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი ბა­ლე­რი­ნად.

2002 წელს მი­წისძვრა მოხ­და, ავა­რი­ულ უბან­ში მდე­ბა­რე შე­ნო­ბა ნა­წი­ლობ­რივ და­ინ­გრა. დე­დამ იცო­და, რო­გორ მიყ­ვარ­და ბა­ლე­ტი, ჩათ­ვა­ლა, რომ ჩემ­თვის გზა უნდა გა­ეხ­სნა და სხვა­დას­ხვა წე­რი­ლი, ასე­ვე ჩა­ნა­წე­რე­ბი და ფო­ტო­ე­ბი უცხო­ურ სას­წავ­ლებ­ლებ­ში გაგ­ზავ­ნა. ბოს­ტო­ნის სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლის სი­ა­შიც მოვ­ხვდი. მათ­გან სტი­პენ­დი­ის იმე­დი მქონ­და. და­დე­ბი­თი პა­სუ­ხი მო­მი­ვი­და, შვი­დი სა­ფე­ხუ­რი ჰქონ­დათ და მეშ­ვი­დე­ზე ჩა­ვი­რი­ცხე. ეს სკო­ლა ბოს­ტო­ნის დას­თან არ­სე­ბობ­და. პირ­ველ-ორ სარ­თულ­ზე სკო­ლა იყო გან­ლა­გე­ბუ­ლი, უფრო ზე­ვით დასი რე­პე­ტი­ცი­ობ­და.

გა­ვემ­გზავ­რე ამე­რი­კა­ში, ჩვე­ნი ახ­ლობ­ლის, ირაკ­ლი ჭყო­ნი­ას ოჯახ­ში, რო­მელ­მაც მე­ურ­ვე­ო­ბა გა­მი­წია. იქ სას­წავ­ლებ­ლად გახ­ლდათ. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ერთ-ერთი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი გახ­და. თა­ვის ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­და და ძა­ლი­ან თბი­ლად მი­მი­ღო. 16 წლის გახ­ლდით. დავ­დი­ო­დი სკო­ლა­შიც და სას­წავ­ლე­ბელ­შიც. ირაკ­ლის მე­ო­რე მა­მას ვე­ძახ­დი.

ორი წელი ბოს­ტო­ნის სას­წავ­ლე­ბელ­ში გა­ვა­ტა­რე, სკო­ლაც და­ვამ­თავ­რე, ვმუ­შა­ობ­დი კი­დეც. მყავ­და სპონ­სო­რე­ბი, ფონ­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც მი­ფი­ნან­სებ­დნენ იქ ცხოვ­რე­ბას, ზა­ფხუ­ლის ექ­ვსკვი­რი­ა­ნი კლა­სიც სტი­პენ­დი­ით გა­ვი­ა­რე, რად­გან საკ­მაო თან­ხა სჭირ­დე­ბო­და. ორი წლის შემ­დეგ სას­წავ­ლე­ბელ­ში აღარ მინ­დო­და, დას­ში მო­ვი­სურ­ვე გა­დას­ვლა, თუმ­ცა ბოს­ტონ­ში უარი მი­თხრეს და ნიუ-იორკში გა­და­ვე­დი, ჩა­ვი­რი­ცხე იქა­ურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში. მთე­ლი წელი ვის­წავ­ლე, შა­ბათ-კვი­რას კას­ტინ­გებ­ზე გავ­დი­ო­დი, ძი­რი­თა­დად, და­დე­ბი­თი პა­სუ­ხე­ბი არ მო­დი­ო­და, რად­გან სტუ­დენ­ტუ­რი ვიზა მქონ­და, ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე არ ვი­ყა­ვი და სამ­სა­ხურ­ში რომ ავეყ­ვა­ნე, შე­სა­ბა­მი­სი დო­კუ­მენ­ტა­ცია უნდა გა­ე­ფორ­მე­ბი­ნათ, ამა­ზე თა­ვის ატ­კი­ე­ბა კი არა­ვის უნ­დო­და.

- იშო­ვე სამ­სა­ხუ­რი?

- პენ­სილ­ვა­ნი­ის სა­ბა­ლე­ტო კომ­პა­ნი­ა­ში გა­ვაგ­ზავ­ნე ფო­ტო­ე­ბი, ვი­დე­ოც კი არ მქონ­და. კას­ტინგზე და­მი­ბა­რეს, ორ კვი­რა­ში ჩე­მო­და­ნი ჩა­ვა­ლა­გე, თბი­ლის­ში ვა­პი­რებ­დი წა­მოს­ვლას და დე­და­ჩე­მის­თვის უკვე და­რე­კი­ლი მქონ­და, მაგ­რამ სწო­რედ ამ დროს და­მი­რე­კეს და ამიყ­ვა­ნეს. თბი­ლის­ში მხო­ლოდ ზა­ფხუ­ლო­ბით ჩა­მოვ­დი­ო­დი. მერე თბი­ლის­ში ქალ­ბა­ტო­ნი ნინო ანა­ნი­აშ­ვი­ლი ჩა­მო­ვი­და. ერთ წე­ლი­წად­ში უამ­რა­ვი პრე­მი­ე­რა კეთ­დე­ბო­და, ჩემი მე­გობ­რე­ბი ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლე­ბი იყ­ვნენ. გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ჩა­მოს­ვლის დრო დად­გა. მინ­დო­და, იგი­ვე საქ­მე ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში გა­მე­კე­თე­ბი­ნა.

- არ ნა­ნობ?

- პრო­ფე­სი­უ­ლად ალ­ბათ კი, მაგ­რამ ზო­გა­დად არა. აქ მა­ინც სხვა აუ­რაა.

- გქონ­და ამე­რი­კა­ში წარ­მა­ტე­ბის შან­სი?

- მთა­ვა­რია, ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯო, ბევ­რი იმუ­შაო და წარ­მა­ტე­ბა გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლია. პენ­სილ­ვა­ნი­ის კორ­დე­ბა­ლეტ­ში ვი­ყა­ვი, ბა­ლან­ჩი­ნის რე­პერ­ტუ­ა­რი­დან ის ბა­ლე­ტე­ბი მაქვს ნა­ცეკ­ვი, რაც ჯერ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ და­უდ­გამთ. ოდე­ტას "ადა­ჯიო" შე­ვას­რუ­ლე. ამ დროს 20 წლის ვი­ყა­ვი. თუკი შე­გამ­ჩნე­ვენ, რომ მონ­დო­მე­ბუ­ლი ხარ, შემ­დეგ წელს იმას არ იცეკ­ვებ, რა­საც შარ­შან ცეკ­ვავ­დი, შე­საძ­ლოა, სო­ლის­ტის ან წამ­ყვა­ნი პარ­ტია იცეკ­ვო. თუ კარ­გი ხარ, ხუთი წელი არ გა­ლო­დი­ნე­ბენ და აუ­ცი­ლებ­ლად და­გი­ფა­სე­ბენ.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ აე­წყო შენი კა­რი­ე­რა?

- და­სი­დან წინა წლის ოქ­ტომ­ბერ­ში წა­მო­ვე­დი, ანუ უკვე ცხრა თვეა. არ ვიცი, ალ­ბათ ჩემი ბრა­ლი­ცაა. აქ კარ­გი და­სია, მაგ­რამ იქ სულ სხვა­ნა­ი­რად მუ­შა­ობს ეს სფე­რო და შო­უ­ბიზ­ნესს უტოლ­დე­ბა. რომ ჩა­მო­ვე­დი, უფრო მეტ მო­წო­ნე­ბას ვე­ლო­დე­ბო­დი, ვიდ­რე მი­ვი­ღე. არ ვამ­ბობ, რომ გა­და­სა­რე­ვი მო­ცეკ­ვა­ვე ვარ, მაგ­რამ მგო­ნია, უფრო მეტს ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი, ვიდ­რე მი­ვი­ღე. ვერ ვი­ტყვი, ვის­გან.

- ნინო ანა­ნი­აშ­ვილს ვერ შე­ე­წყვე?

- ქალ­ბა­ტონ ნი­ნოს­თან ხუთი წელი კარ­გად ვი­მუ­შა­ვე, მაგ­რამ ის ტრამ­პლი­ნი არ მქო­ნია, სა­ი­და­ნაც ჩემ­თვის სა­სურ­ველ სა­ფე­ხურ­ზე აღ­მოვ­ჩნდე­ბო­დი. აქ დას­ში ყოფ­ნი­სას სა­ერ­თოდ არ ვიღ­ლე­ბო­დი. თავი რომც მო­მეკ­ლა, თუკი დასს არ უნ­დო­და ჩემი გა­მო­ჩე­ნა, არც გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დი. უამ­რა­ვი ენერ­გია მრჩე­ბო­და. ზო­გა­დად, ეჩ­ვე­ვი იმ ტემპს, რაც გაქვს. ისე­დაც იო­ლად ვა­კე­თებ­დი ყვე­ლა­ფერს, მაგ­რამ მახ­სოვს, ფი­ლა­დელ­ფი­ა­ში ერთხელ ისე­თი დაღ­ლი­ლი მი­ვე­დი სახ­ლში, რომ კი­ბე­ებ­ზე იდაყ­ვე­ბით ავ­ხოხ­დი. პა­ტა­რა ძმა და შვი­ლი მყავს და მათ თავს გე­ფი­ცე­ბი, ასე იყო. აქ კი სამ­სა­ხუ­რის მერე შე­მეძ­ლო, სა­დღაც წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. მე კი უნდა ვი­ცო­დე, თუკი გა­მო­ვი­ჩენ თავს და ვიშ­რო­მებ, ორ თვე­ში იმას მა­ცეკ­ვე­ბენ, რაც მე მინ­და. აქ სხვა იჩენ­და თავს და სხვას აცეკ­ვებ­დნენ. ალ­ბათ ეს გა­მარ­თლე­ბა­ზეც არის. ამე­რი­კა­ში გა­მი­მარ­თლა, აქ - არა.

- მას შემ­დეგ, რაც სა­ბა­ლე­ტო დასი და­ტო­ვე, რო­გორ გან­ვი­თარ­და შენი კა­რი­ე­რა?

- მინ­დო­და, ყო­ველ­დღე გამ­ხა­რე­ბო­და იქ მის­ვლა, მაგ­რამ ერ­თფე­რო­ვა­ნი გახ­და, ვი­ფიქ­რე, რომ სხვა­გან მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­მეძ­ლო. ეს ჩემ­თვის დღემ­დე მტკივ­ნე­უ­ლია, მაგ­რამ რე­ა­ლის­ტი ვარ და ამ მხა­რემ გა­დაძ­ლია. სა­ბა­ლე­ტო და­სი­დან წა­მოს­ვლის შემ­დეგ ქო­რე­ოგ­რაფ მა­რი­ამ ალექ­სი­ძეს­თან, გოგი ალექ­სი­ძის შვილ­თან ვი­ცეკ­ვე სო­ლო­პარ­ტია. ეს სხვა­ნა­ი­რად გა­მი­ხარ­და, არას­დროს ისე გა­მოკ­ვე­თი­ლად არ ვჩან­დი, რო­გორც მა­რი­ამ­თან. ოქ­ტომ­ბერ­შიც იგეგ­მე­ბა მისი სპექ­ტაკ­ლის პრე­მი­ე­რა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში. მას შემ­დეგ მე­უღ­ლეს, რო­მელ­საც სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი საქ­მე­ე­ბის გამო მო­უ­წია ბა­თუმ­ში გა­დას­ვლამ, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მეც წავ­ყე­ვი და იქ ვი­ცხოვ­რე ცხრა თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში. ინ­გლი­სუ­რი ვიცი და ყვე­ლას ვუ­თარ­გმნი რა­ღა­ცებს, ენის ცოდ­ნა მად­გე­ბა. ერთ-ერთ სას­ტუმ­რო­ში ვი­მუ­შა­ვე სა­ო­ფი­სე სამ­სა­ხურ­ში, შემ­დეგ რუ­სუ­დან ფეტვი­აშ­ვი­ლის გა­ლე­რე­ა­ში ვი­ყა­ვი პი­არ­მე­ნე­ჯე­რად და დავ­დგი გახ­სნის სა­ბა­ლე­ტო ნო­მე­რი. შემ­დეგ კი, კარ­გი გა­გე­ბით, "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" და­მა­ტყდა თავს.

- ვინ შე­მოგ­თა­ვა­ზა ამ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა?

- ბა­თუმ­ში ცხოვ­რე­ბი­სას გა­ვი­ცა­ნი სოფო ნი­ჟა­რა­ძე, ლელა კი­ლა­ძე და სხვე­ბი. მათ გა­უჩ­ნდათ ამ სპექ­ტაკლში ჩემი და­კა­ვე­ბის იდეა, რად­გან ბა­თუმ­ში ვი­ყა­ვი და თან სა­ბა­ლე­ტო დას­ში აღარ ვცეკ­ვავ­დი, დროც მქონ­და და ალ­ბათ სიმ­პა­თი­ი­თაც გა­ნიმსჭვალ­ნენ. ჩემ­თვის ეს სა­ინ­ტე­რე­სო იყო, რად­გან ახალ ამ­პლუ­ა­ში გა­მოვ­ცდი­დი თავს, მა­ნამ­დე მი­უ­ზიკლში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არას­დროს მი­მი­ღია. ეს ჩემ­თვის ექ­სპე­რი­მენ­ტიც იყო და სი­ა­მოვ­ნე­ბაც. ზუს­ტად გა­ა­მარ­თლა ჩემი მო­ლო­დი­ნი, თავი და­ვა­კა­ლით ორი თვე.

სოფო ნი­ჟა­რა­ძემ ამიხ­სნა, რა და რო­გორ მოხ­დე­ბო­და. ორი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში თბი­ლის­ში გა­ვი­ა­რეთ რე­პე­ტი­ცია, დი­ლას მთე­ლი სა­ა­თი ვარ­ჯი­შე­ბი გვქონ­და, შემ­დეგ დად­გმა­ზე ვი­წყებ­დით მუ­შა­ო­ბას. რომ მახ­სენ­დე­ბა, ცუ­დად ვხდე­ბი, ისეთ შრო­მას­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. დღეს რომ მი­ვე­დი რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე, გა­მი­ხარ­და, რომ ის და­წყე­ბი­თი სა­მუ­შა­ო­ე­ბი უკვე გავ­ლი­ლი მაქვს (იღი­მე­ბა). 15 ივ­ლისს ბა­თუმ­ში ჩა­ვე­დით, მუ­სი­კი­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბის ცენ­ტრში და­ი­წყო, რაც და­ი­წყო. შეკ­რეს დე­კო­რა­ცია, ჩა­მო­ვი­და ნიკა რაჭ­ვე­ლი, სექ­სტე­ტი და ორ­კესტრი. რე­პე­ტი­ცი­ი­დან ღა­მის პირ­ველ სა­ათ­ზე გა­მოვ­დი­ო­დით. საჭ­მე­ლად მივ­დი­ო­დით და თან ისევ ამ მი­უ­ზიკლზე ვლა­პა­რა­კობ­დით. ბევ­რმა თქვა, რომ ის შრო­მა, რაც ჩვენ ჩავ­დეთ, ამ მი­უ­ზიკლს ეტყო­ბო­და. ყვე­ლამ ერ­თნა­ი­რად იმუ­შა­ვა და ერ­თნა­ი­რად და­ვი­ღა­ლეთ.

- ბევ­რი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი მო­ნა­წი­ლე­ობს. არ იყ­ვნენ პრე­ტენ­ზი­უ­ლე­ბი?

- არ ვიცი, თა­ვად რედა რამ­დე­ნი წლი­საა, მაგ­რამ ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭი­ვით იქ­ცე­ო­და. ძა­ლი­ან გვე­სი­ა­მოვ­ნა მას­თან მუ­შა­ო­ბა, მკაც­რია, მაგ­რამ ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. არ მგო­ნია, რომ ასე­თი გუნ­დი კი­დევ ოდეს­მე შე­იკ­რი­ბე­ბა. თუკი შო­უ­ბიზ­ნეს­ში ვინ­მე კარ­გი ადა­მი­ა­ნია, ამ მი­უ­ზიკლშია თავ­მოყ­რი­ლი. ყვე­ლას უხა­რო­და ერ­თმა­ნე­თის ნახ­ვა, ერთ კვი­რა­ში უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი გავ­ხდით, მომ­ღერ­ლე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, სცე­ნის მუ­შით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი.

- შენი რო­ლის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბე...

- მე თა­ვი­დან მხო­ლოდ მო­ცეკ­ვა­ვის ამ­პლუ­ა­ში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ტურ­ფას როლი კი თიკა ფა­ცა­ცი­ას უნდა ეთა­მა­შა. ის უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ვა­ნი­კოს პარტნი­ო­რი, რად­გა­ნაც მათი წყვი­ლი ისე­დაც ცნო­ბი­ლია. მერე არ ვიცი, რა მოხ­და, რა­ტომ თქვა თი­კამ უარი, ამ როლ­ზე მე და­მა­კა­ვეს. ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. მო­ცეკ­ვა­ვის როლი ბევ­რად ახ­ლოს არის ჩემ­თან, პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი პერ­სო­ნა­ჟი.

- ვა­ნი­კოს­თან მუ­შა­ო­ბა რო­გო­რი იყო?

- ბევ­რჯერ ვნა­ხე ეს ფილ­მი. მინ­დო­და, კარ­გად გა­მეხ­სე­ნე­ბი­ნა. ვა­ნი­კო­ზე ვი­ტყვი, რომ ის ზედ­მე­ტად პა­სუ­ხის­მგებ­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია. შე­იძ­ლე­ბა არ და­მე­თან­ხმოს, მაგ­რამ იმ­დე­ნად და­ძა­ბუ­ლია ამ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით, რომ სახე ეც­ვლე­ბო­და. სცე­ნა­ზე რომ გა­დი­ო­და, იმას აკე­თებ­და, რაც სა­ჭი­რო იყო. ვა­ნი­კომ იმ­დე­ნად მო­ირ­გო ეს პერ­სო­ნა­ჟი, რომ მისი ტურ­ფაც სხვა­ნა­ი­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო და მეც შე­ვი­ტა­ნე ცვლი­ლე­ბე­ბი ამ პერ­სო­ნაჟ­ში. მე და ვა­ნი­კო ერ­თმა­ნეთს მო­ვერ­გეთ (იღი­მის).

- პრე­მი­ე­რა რო­გო­რი იყო? ვიცი, რომ პრე­ზი­დენ­ტი ეს­წრე­ბო­და.

- ის დღე მარ­თლა არ მახ­სოვს. ვხუმ­რობ­დი, სა­კე­ის­რო­ზე ასე არ მი­ნერ­ვი­უ­ლია-მეთ­ქი. პრე­მი­ე­რის მერე ბან­კე­ტი გვქონ­და, მაგ­რამ ისიც აღარ გვა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ქუ­ჩა­ში რომ დავ­მდგა­რი­ყა­ვით და გვე­ჭა­მა, ვერ გან­ვას­ხვა­ვებ­დით, ისე­თი გა­დაღ­ლი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, თუმ­ცა ბან­კეტ­მა ძა­ლი­ან კარ­გად ჩა­ი­ა­რა. გვეწ­ვია პრე­ზი­დენ­ტი, ასე­ვე თბი­ლი­სის მერი გიგი უგუ­ლა­ვა. წა­ვიმ­ღე­რეთ ნომ­რე­ბი, წა­ვი­ცეკ­ვეთ კი­დეც, მი­უ­ზიკ­ლის ფარ­თი-ვერ­სია გა­ვა­კე­თეთ იქვე.

- პრე­ზი­დენტს მო­ე­წო­ნა მი­უ­ზიკ­ლი?

- ხში­რად ვგრძნობ­დით მის გვერ­დზე დგო­მა­სა და მხარ­და­ჭე­რას. უნ­დო­და და იცო­და კი­დეც, რომ კარ­გი გა­მო­ვი­დო­და.

- რე­პე­ტი­ცი­ებს ეს­წრე­ბო­და?

- მგო­ნი, ერთხელ იყო, მაგ­რამ მე არ მი­ნა­ხავს. ინ­ტე­რე­სი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ჰქონ­და და გვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და.

- სპექ­ტაკ­ლე­ბის ჩვე­ნე­ბი­სას რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სო ამ­ბა­ვი ხომ არ დაგ­მარ­თვი­ათ?

- პრე­მი­ე­რა­ზე დაგ­ვე­მარ­თა - პირ­ვე­ლი აქ­ტის დას­რუ­ლე­ბი­სას ფარ­და არ და­ი­ხუ­რა ბო­ლომ­დე, შუ­ა­ში გა­ი­ჭე­და. მერე ხე­ლით შე­ა­ერ­თეს. ზედა ლო­ჟე­ბი­დან ხე­დავ­დნენ, რო­გორ ვეხ­მა­რე­ბო­დით სცე­ნის მუ­შებს სცე­ნის დახ­ვე­ტა­ში, კოს­ტი­უ­მე­ბით დავ­რბო­დით. თა­ვი­დან შემ­რცხვა, მაგ­რამ სპექ­ტაკ­ლი ასე­თი მცი­რე უზუს­ტო­ბე­ბის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს და ახლა სა­ხა­ლი­სო გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლია.

- შენს იმიჯ­ზე ვინ იზ­რუ­ნა?

- ჯიჯი რე­ჯი­ნიმ და და­თუ­ნა სუ­ლი­კაშ­ვილ­მა. მათ ყვე­ლას იმიჯ­ზე იზ­რუ­ნეს. მეც ვი­ფიქ­რე, რო­გო­რი ვარ­ცხნი­ლო­ბა უნდა მქო­ნო­და და რა ჩა­მეც­ვა, რე­და­სა და და­თუ­ნას­თან ერ­თად მო­ვირ­გე სა­მო­სი. როცა კომ­ფორ­ტუ­ლად ხარ ჩაც­მუ­ლი, მერე უკვე თა­ვი­სუფ­ლად ფიქ­რობ იმა­ზე, რა­ზეც უნდა იფიქ­რო.

- პი­რა­დულ­ზეც გკი­თხავ. შენი შვი­ლი რამ­ხე­ლაა?

- წლი­სა და 4 თვის ლუკა მყავს, მე­უღ­ლე ზაზა ქურ­ცი­კაშ­ვი­ლი გახ­ლავთ. 35 წლი­საა. ბან­კში მუ­შა­ობ­და, ახლა სოსო ორ­ჯო­ნი­კი­ძეს­თან მუ­შა­ობს. ზაზა ჩემი დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია და მხარ­ში მიდ­გას. შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ. სულ და­დის, სად­მე თუ გა­მოვ­დი­ვარ. და­სი­დან რომ წა­მო­ვე­დი, მე­უბ­ნე­ბო­და, უნდა დაბ­რუნ­დე და კი­დევ უნდა გნა­ხო სცე­ნა­ზეო. ძა­ლი­ან ამა­ყობ­და, რომ მი­უ­ზიკლში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და შე­მა­ქო. ერ­თმა­ნე­თი თბი­ლის­ში გა­ვი­ცა­ნით. ბა­თუ­მი­დან უკვე თბი­ლის­ში ჩა­მოვ­ბარ­გდით. იქ ზაზა სას­ტუმ­როს მე­ნე­ჯმენ­ტში მუ­შა­ობ­და.

- ვიცი, რომ "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებს" ოზურ­გეთ­ში წა­რად­გენთ.

- ახლა რე­პე­ტი­ცი­ებს გავ­დი­ვართ, 3-4 სექ­ტემ­ბერს წარ­ვად­გენთ ოზურ­გეთ­ში მინი-ვერ­სი­ას, რად­გან სცე­ნა არ გვი­წყობს ხელს. თბი­ლი­სუ­რი პრე­მი­ე­რა კი 14 სექ­ტემ­ბერს და­ი­ნიშ­ნა. 5 სექ­ტემ­ბრი­დან ფი­ლარ­მო­ნი­ის მას­შტა­ბებ­ზე გა­და­ვა­წყობთ მი­უ­ზიკლს, იც­ვლე­ბა დე­კო­რა­ცი­ე­ბი, იზ­რდე­ბა, უფრო მეტი აკ­რო­ბა­ტუ­ლი ილე­თი იქ­ნე­ბა. ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში მი­ნი­მუმ 10 სპექ­ტაკ­ლი იქ­ნე­ბა.

- ნა­თია, ანა­ზღა­უ­რე­ბით კმა­ყო­ფი­ლი ხარ?

- ბევ­რჯერ მი­ლა­პა­რა­კია ამ თე­მა­ზე მე­გობ­რებ­თან, სულ რომ არა­ფე­რი გა­და­ე­ხა­დათ, ამ მი­უ­ზიკლში მა­ინც მი­ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას, ისე მიყ­ვარს ფილ­მი, თუმ­ცა რა ანა­ზღა­უ­რე­ბაც მი­ვი­ღეთ, კმა­ყო­ფი­ლი დავ­რჩი. არა­და, ამ მხრივ სულ და­ჩაგ­რუ­ლი ვარ, ხმას ვერ ვი­ღებ ხოლ­მე. ყვე­ლა მო­ცეკ­ვა­ვეს კომ­ფორ­ტი ჰქონ­და შექ­მნი­ლი.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)