მას თით­ქმის ყვე­ლა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იც­ნობს, გა­ნურ­ჩევ­ლად ერის, ფე­რის, ასა­კი­სა და სქე­სი­სა. ყვე­ლას აქვს იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ სა­სიყ­ვა­რუ­ლო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი­სა თუ სხვა პი­რა­დი პრობ­ლე­მე­ბის შე­სა­ხებ ესა­უბ­როს, წე­რი­ლე­ბი ან თუნ­დაც სა­ტე­ლე­ფო­ნო შე­ტყო­ბი­ნე­ბე­ბი გა­უგ­ზავ­ნოს. პი­რად სა­კი­თხებ­ზე სა­სა­უბ­როდ მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი და მისი მე­უღ­ლე, სან­დრა რუ­ლოვ­სიც კი შეხ­ვედ­რი­ან, თა­ნაც - ცალ-ცალ­კე... ერთი სი­ტყვით, "კვი­რის პა­ლიტ­რის" ჟურ­ნა­ლის­ტი, რუბ­რი­კის - "თქვენ­თვის, ქალ­ბა­ტო­ნე­ბო" - ავ­ტო­რი, მა­რი­ნა ბა­ბუ­ნაშ­ვი­ლი საკ­მა­ოდ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის მე­სა­ი­დუმ­ლეა...

- მა­რი­ნა, პრე­ზი­დენ­ტი და მისი მე­უღ­ლე რის შე­სა­ხებ გე­სა­უბრნენ?

- რო­დე­საც სა­ა­კაშ­ვილს შევ­ხვდი, პრე­ზი­დენ­ტი ჯერ კი­დევ არ იყო, "მოქკავ­ში­რის" ახალ­გაზ­რდუ­ლი ფრთის ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლდათ... სხვა­თა შო­რის, სა­ა­კაშ­ვი­ლი ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო რეს­პონ­დენ­ტია, ვინც კი ოდეს­მე ჩა­მი­წე­რია: ძა­ლი­ან უშუ­ა­ლო, გულ­წრფე­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­ტო­ვა. ერ­თობ თა­ვა­ზი­ა­ნიც გახ­ლდათ, ყა­ვი­თა და შო­კო­ლა­დით გა­მი­მას­პინ­ძლდა, შემ­დეგ რე­დაქ­ცი­ა­ში ავ­ტო­მო­ბი­ლით მო­მიყ­ვა­ნა... სან­დრაც გულ­წრფე­ლი რეს­პონ­დენ­ტი იყო, თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დე­ტა­ლე­ბის შე­სა­ხებ მი­ამ­ბო. ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. და­ნამ­დვი­ლე­ბით შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო ნამ­დვი­ლად უყ­ვარს... იმ რეს­პონ­დენ­ტებს შო­რის, ვინც გა­ზე­თის­თვის ჩა­მი­წე­რია, ერთ-ერთი სა­ინ­ტე­რე­სო - თე­მურ მღებ­რიშ­ვი­ლი გახ­ლდათ.

მა­შინ­დელ სპეც­რაზ­მის მე­თა­ურ­ზე ცუდი ხმე­ბი და­დი­ო­და, ჟურ­ნა­ლის­ტებ­საც ბევ­რი შე­კი­თხვა გვიჩ­ნდე­ბო­და, ისიც გულს არა­ვის გვწყვეტ­და და ინ­ტერ­ვი­უ­ზე უარს არა­ვის ეუბ­ნე­ბო­და. ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა კი კუ­რი­ო­ზუ­ლი იყო და როცა ვიხ­სე­ნებ, ყო­ველ­თვის მე­ცი­ნე­ბა... გა­ვი­გე, რომ პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბის წინ პენ­სი­ო­ნე­რებს აქ­ცია ჰქონ­დათ მო­წყო­ბი­ლი და მღებ­რიშ­ვი­ლიც თა­ვის რაზმთან ერ­თად, იქ იმ­ყო­ფე­ბო­და. წა­ვე­დი, თან ჩვე­ნი ფო­ტოგ­რა­ფი, გი­ორ­გი აბ­და­ლა­ძე წა­ვიყ­ვა­ნე (სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე მას ერთ-ერთ საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ა­ზე "მღებ­რიშ­ვი­ლის ბი­ჭებ­მა", თავი გა­უ­ტე­ხეს). შავ ავ­ტო­მო­ბილ­ში მჯდა­რი, შა­ვებ­ში ჩაც­მუ­ლი ჭა­ღა­რა მღებ­რიშ­ვი­ლი შო­რი­დან­ვე და­ვი­ნა­ხე, პირ­და­პირ მი­ვე­დი და ვუ­თხა­რი, - ბა­ტო­ნო თე­მურ, თქვე­ნი ჩა­წე­რა მინ­და-მეთ­ქი. - ვა­ი­მე, აბა, ახლა რო­გო­რაო?!. თავი ძლივს შე­ვი­კა­ვე, რომ არ გამ­ცი­ნე­ბო­და. ამა­სო­ბა­ში ერთ-ერთი მისი თა­ნამ­შრო­მე­ლი მო­ვი­და და ეუბ­ნე­ბა, - კი­ბე­ზე ერთი პენ­სი­ო­ნე­რია წა­მო­წო­ლი­ლი და ყვი­რის, ჩემი ფული მინ­დაო; რა ვქნა, შე­ვაგ­დო მან­ქა­ნა­შიო? და­ფე­თე­ბულ­მა მღებ­რიშ­ვილ­მა ჯერ მე შე­მომ­ხე­და, მერე ამ ბიჭს მი­უბ­რუნ­და და უთხრა, - რად უნდა შე­აგ­დო, ბიჭო? წა­მო­ა­ყე­ნე, პალ­ტო და­უ­ფერ­თხე და შინ მი­აბ­რძა­ნე; ანდა არ გინ­და, მე თვი­თონ და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბიო. მერე ისევ მე შე­მომ­ხე­და და მეგ­ზუ­რო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა... ნო­ემ­ბე­რი იდგა და ძა­ლი­ან ცი­ო­და. პალ­ტო­ებ­ში ჩა­ფუთ­ნი­ლი ქა­ლე­ბი მღებ­რიშ­ვი­ლის და­ნახ­ვა­ზე წყევ­ლა-კრულ­ვას იწყებ­დნენ.

ეს კი­დევ "სა­ცო­და­ვად" ეუბ­ნე­ბო­და, - რას მერ­ჩით, ქა­ლე­ბო, მე თქვენ ყვე­ლა­ნი მიყ­ვარ­ხართ, რათა მწყევ­ლი­თო?.. რო­გორც იქნა, იმ ად­გილს მი­ვაღ­წი­ეთ. თავ­ზე ქუდ­ჩა­მო­ფხა­ტუ­ლი, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი პენ­სი­ო­ნე­რი კი­ბე­ზე იწვა და დრო­დად­რო წა­მო­იყ­ვი­რებ­და: "ჩემი ფული მინ­დაა!" მის და­ნახ­ვა­ზე მღებ­რიშ­ვილ­მა ერთი კი­დევ ამო­ი­ოხ­რა, - ვა­ი­მე, რა დღე­ში ვარო! - პენ­სი­ო­ნერ­თან ახ­ლოს მი­ვი­და და სთხო­ვა, - ადე­ქი, ძი­ა­კა­ცო, ცივ ქვა­ზე წოლა არ შე­იძ­ლე­ბა, გა­ცივ­დე­ბი, ან­თე­ბა და­გე­მარ­თე­ბა, წა­მო­დი, იქით გა­ვი­ა­რო­თო. - არ წაჰ­ყვეე, მან­ქა­ნა­ში ჩა­გაგ­დებ­სო! - აყ­ვირ­დნენ ქა­ლე­ბი. მღებ­რიშ­ვილ­მა კაცი წა­მო­ა­ყე­ნა, პალ­ტო და­უ­ფერთხა და შე­ე­კი­თხა, - შენ იცი, რომ ერთ ქალს ოთხმა კაც­მა საც­ვა­ლი ვერ გა­ხა­დაო? ამ კი­თხვას არც ის კაცი და არც იქ მყოფ­ნი მო­ე­ლოდ­ნენ და ყვე­ლა სახ­ტად დარ­ჩა. - რა­დაო? - უნე­ბუ­რად იკი­თხა პენ­სი­ო­ნერ­მა. - იმა­თა, რო არ ეცვა და რას გახ­დიდ­ნე­ნო?!. - მერე დას­ძი­ნა: - ასეა ეს მთავ­რო­ბაც - რომ გა­ი­ძა­ხი, ფული მინ­და, ფული მინ­და, არა აქვს და რას მოგ­ცემ­სო?! ატყდა სი­ცი­ლი... ბო­ლოს მღებ­რიშ­ვი­ლი მო­მიბ­რუნ­და და მი­თხრა, - ხომ ხე­დავ, რა დღე­ში ვარ; ხვალ ჩემს კა­ბი­ნეტ­ში მოდი და იქ ვი­ლა­პა­რა­კო­თო. მე­ო­რე დღეს მე და ფო­ტოგ­რაფ­მა ჯერ დი­დუ­ბის ბა­ზარ­ში გა­ვი­ა­რეთ, ყვე­ლა­ზე დიდი ჩურ­ჩხე­ლა ვი­ყი­დეთ და მღებ­რიშ­ვილს კა­ბი­ნეტ­ში ასე ხელ­დამ­შვე­ნე­ბუ­ლე­ბი ვეწ­ვი­ეთ: მა­შინ ხომ ხელ­კე­ტებს "მღებ­რიშ­ვი­ლის ჩურ­ჩხე­ლებს" ეძახ­დნენ... მას­პინ­ძე­ლი ნა­ბა­ხუ­სე­ვი დაგ­ვხვდა. ერთი წა­ი­წუ­წუ­ნა, - ძა­ლი­ან ცუ­დად ვარ, ლა­პა­რა­კი მი­ჭირს, მაგ­რამ რა ვქნა, დაგ­პირ­დი და სი­ტყვის გა­ტე­ხა არ შე­მიძ­ლი­აო. მერე გი­ორ­გის შე­ხე­და და თქვა, - უი, ეს რა კარ­გი ბი­ჭი­აო!.. ნიშ­ნის მო­გე­ბით ვუ­პა­სუ­ხე, - ჰოდა, ამ კარგ ბიჭს თქვენ­მა ბი­ჭებ­მა თავი გა­უ­ტე­ხეს-მეთ­ქი. - ვა­ი­მე, ჩემი სიკ­ვდი­ლიო! - შუბ­ლზე იტ­კი­ცა ხელი, სე­ი­ფი­დან ახალ­თა­ხა­ლი ამე­რი­კუ­ლი ჩა­ფხუ­ტი, ასე­ვე ორი ხელ­კე­ტი გა­მო­ი­ღო და გვა­ჩუ­ქა. გი­ორ­გის უთხრა, - აწი ეს "კას­კა" და­ი­ფა­რე და თუ ვინ­მე კი­დევ თითს და­გა­კა­რებს, მერე მე ვი­ციო... ეს ინ­ტერ­ვიუ ჟურ­ნალ "გზა­ში" და­ი­ბეჭ­და. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს "გზა". "კვი­რის პა­ლიტ­რის" ჟურ­ნა­ლის­ტებ­მა "ავად­გმე­ვი­ნეთ" ფეხი - "გზა" ჩვენს ხელ­ში და­ი­ბა­და...

- შენი წე­რი­ლის გამო ოდეს­მე სკან­დალ­ში თუ გახ­ვე­ულ­ხარ?

- კი. აფხა­ზე­თის ომი ახა­ლი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იყო, ჩემი კა­რის მე­ზობ­ლად გაგ­რე­ლე­ბი რომ გად­მო­ვიდ­ნენ. ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლის­მა ყვე­ლა­ფე­რი დე­ტა­ლუ­რად მი­ამ­ბო, რა მოხ­და გაგ­რის და­ცე­მამ­დე, რო­გორ გა­მო­აღ­წი­ეს სამ­შვი­დო­ბოს დევ­ნი­ლებ­მა. მი­თხრა, რომ ად­გი­ლობ­რივ მო­სახ­ლე­ო­ბას "მხედ­რი­ო­ნე­ლე­ბი" ძა­ლი­ან ცუ­დად ექ­ცე­ოდ­ნენ და ხალ­ხი მათი ში­შით ქუ­ჩა­შიც ვერ გა­დი­ო­და. ამ ინ­ტერ­ვი­უს ძა­ლი­ან დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. უამ­რა­ვი დევ­ნი­ლი და მებ­რძო­ლი გვი­რე­კავ­და, წე­რი­ლებს გვიგ­ზავ­ნი­და. ერთხე­ლაც რე­დაქ­ცი­ა­ში გაგ­რე­ლი "მხედ­რი­ო­ნე­ლი" გვეს­ტუმ­რა. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, რომ მა­საც თა­ვი­სი გუ­ლის­ტი­კი­ვი­ლის გა­მო­ხატ­ვა სურ­და. რო­გორც გა­ირ­კვა, ის "მხედ­რი­ო­ნე­ლე­ბის" წი­ნა­აღ­მდეგ "შეთ­ქმუ­ლე­ბა­ში" მა­და­ნა­შა­უ­ლებ­და და მოს­ყი­დულ ჟურ­ნა­ლის­ტად მი­მიჩ­ნევ­და. არა­და, მხო­ლოდ ის დავ­წე­რე, რაც გაგ­რი­დან დევ­ნილ­მა მი­ამ­ბო. ის კი ნამ­დვი­ლად ვერ მო­მის­ყიდ­და, პუ­რის ფუ­ლიც კი ძა­ლი­ან უჭირ­და... სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში და­ი­ბა­და რუბ­რი­კა - "თქვენ­თვის, ქალ­ბა­ტო­ნე­ბო". თუმ­ცა უკ­მა­ყო­ფი­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ რუბ­რი­კა­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ სტა­ტი­ებ­საც მოჰ­ყო­ლია.

- ამ­ჯე­რად რა პრე­ტენ­ზი­ე­ბი ჰქონ­დათ?

- მა­გა­ლი­თად, ახალ­გაზ­რდა ბიჭ­მა, რო­მელ­საც კრი­მი­ნა­ლუ­რი წარ­სუ­ლი ჰქონ­და, თა­ვი­სი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი მი­ამ­ბო. ცხოვ­რე­ბა რომ აე­რია, ამა­ში მშობ­ლებს ადა­ნა­შა­უ­ლებ­და. დე­დას იმის გა­მოც საყ­ვე­დუ­რობ­და, რომ მისი მე­უღ­ლე რძლად არ მი­ი­ღო... წე­რილ­ში მხო­ლოდ ბი­ჭის სა­ხე­ლი ვახ­სე­ნე. გა­ზე­თის გა­მოს­ვლი­დან მე­ო­რე დღეს ჩემი რეს­პონ­დენ­ტის მშობ­ლე­ბი მო­მად­გნენ აღ­შფო­თე­ბუ­ლე­ბი, შვი­ლის საყ­ვე­დუ­რებს უმარ­თე­ბუ­ლოდ აცხა­დებ­დნენ, მე კი იმის გამო მსაყ­ვე­დუ­რობ­დნენ, რომ წე­რილ­ში მათი პო­ზი­ცია არ და­ვა­ფიქ­სი­რე.

- ე.ი. შენს რუბ­რი­კას მხო­ლოდ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი არ კი­თხუ­ლო­ბენ...

- დიახ. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, რომ რუბ­რი­კით მხო­ლოდ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი და­ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ ერთ კვი­რა­ში გა­ირ­კვა, რომ მა­მა­კა­ცე­ბი უფრო აქ­ტი­უ­რი მკი­თხვე­ლე­ბი არი­ან. ერთ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით. რე­დაქ­ცი­ა­ში შუ­ახ­ნის კაცი მეს­ტუმ­რა და გა­მო­მი­ცხა­და, - ჩემს ძმა­კაცს ცოლი უნ­დაო. ჯერ გა­ვოც­დი, - მე რა შუ­ა­ში ვარ-მეთ­ქი?! - მერე ვურ­ჩიე, - "სი­ტყვა და საქ­მე" იყი­დეთ და "პა­ემ­ნის" რუბ­რი­კა­ში მო­ძებ­ნეთ თქვე­ნი ძმა­კა­ცის­თვის სა­ცო­ლე-მეთ­ქი. - არა, შენ რომ ქა­ლებ­ზე წერ, ისე­თი ქალი გვინ­დაო. ძლივს ვი­კა­ვებ თავს, რომ არ ავ­ხარ­ხარ­დე, ის კი აგ­რძე­ლებს, - არ ინა­ნებს ის ქალი, ყვე­ლაფ­რით უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი იქ­ნე­ბა; მარ­თა­ლია, წე­რო­ვან­ში ვცხოვ­რობთ, მაგ­რამ გზა დაგ­ვი­გეს, შუქი სულ გვაქვს, კა­რაქს ვდღვებთ, კვერ­ცხე­ბი გვაქ­ვსო და... აქ კი უკვე თავი ვე­ღარ შე­ვი­კა­ვეთ და ავ­ხარ­ხარ­დით მე და იქ მყო­ფი ჩემი რამ­დე­ნი­მე კო­ლე­გა...

დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას სტუ­მარ­მა ხელი ჯი­ბე­ში ჩა­ი­ყო, ერთი მუჭა კა­რა­მე­ლის კან­ფე­ტე­ბი ამო­ი­ღო, ხელ­ში ჩა­მი­ყა­რა და მი­თხრა, - ჩემს ძმა­კაცს ქალს რომ გა­უ­რი­გებ, კვერ­ცხე­ბი და ქათ­მე­ბი მერე იყო­სო. მერე, ყუ­რე­ბამ­დე გა­ღი­მე­ბულ­მა, პირ­ზე ხელ­მი­დე­ბულ­მა, ჩუ­მად მი­თხრა, - მა­რი­ნა, ის ჩემი ძმა­კა­ცი 47 წლის არის, მე კი­დევ - 67-ის. - მერე-მეთ­ქი? - მეც მინ­და ცო­ლიო... სა­ერ­თოდ, ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, შე­მიძ­ლია ვთქვა: მა­მა­კა­ცებს 40 წლის ასა­კი­დან, სი­ნა­ნუ­ლის პე­რი­ო­დი უდ­გე­ბათ: ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე­ნი ხდე­ბი­ან და ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებს ნა­ნო­ბენ. ხში­რად, და­კარ­გულ სიყ­ვა­რულ­ზე სა­სა­უბ­როდ მო­დი­ან. არ მახ­სოვს, ჩემ­თან სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მით შე­წუ­ხე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი მო­სუ­ლი­ყოს. ქა­ლე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა კი სწო­რედ სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­ბით არის დამ­ძი­მე­ბუ­ლი. რო­გორც ჩანს, სიყ­ვა­რუ­ლი ქა­ლე­ბის­თვის ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში უფ­როა მთა­ვა­რი, მა­მა­კა­ცე­ბი კი ამ გრძნო­ბის ფასს შუ­ახ­ნის ასაკ­ში იგე­ბენ...

ვცდი­ლობ, ქალი იქ­ნე­ბა თუ კაცი, ახალ­გაზ­რდა თუ მო­ხუ­ცი, გუ­ლის­ყუ­რით მო­ვუს­მი­ნო, მისი ტკი­ვი­ლი და გან­ცდა გა­ვი­ზი­ა­რო. რო­გორც ვა­ტყობ, ეს მათ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია: ბევ­რი მათ­გა­ნი წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­შიც კი არ წყვეტს ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას. მეც ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რად­გან ვიცი, რომ ადა­მი­ა­ნებს ვეხ­მა­რე­ბი. გა­ზი­ა­რე­ბუ­ლი დარ­დი ხომ ყო­ველ­თვის ნა­ხევ­რდე­ბა, თა­ნაგ­რძნო­ბა კი დიდ წუ­ხილ­საც ანე­ლებს და ცხოვ­რე­ბა­ზე ხელ­ჩაქ­ნე­ულ­საც იმე­დით ავ­სებს.

ხა­თუ­ნა ბახ­ტუ­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)