10 აპ­რილს, მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბის შე­დე­გად, 83 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი.

ალ­ბათ ძნე­ლად მო­ი­ძებ­ნე­ბა ადა­მი­ა­ნი, გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლის ხსე­ნე­ბა­ზე, გულ­ში სით­ბო არ იგ­რძნოს, სა­ხე­ზე ღი­მი­ლი არ მო­ე­რი­ოს. ის ყვე­ლა თა­ო­ბა­ში ერ­თნა­ი­რად უყ­ვართ, ალ­ბათ, ეს რჩე­ულ­თა ხვედ­რია. 15 მა­ისს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი 84 წლის გახ­დე­ბო­და...

ჟურ­ნალ "გზის­თვის" 5 წლის წინ მი­ცე­მულ ინ­ტერ­ვი­უ­ში, მსა­ხი­ობ­მა ბავ­შვო­ბა, სკო­ლა, ნა­ად­რე­ვად გარ­დაც­ვლი­ლი მამა, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში მოხ­ვედ­რის სა­ხა­ლი­სო ის­ტო­რია, ლე­გენ­და­რულ მსა­ხი­ო­ბებ­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი და ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ის­ტო­რია გა­იხ­სე­ნა... გთა­ვა­ზობთ ინ­ტერ­ვი­უს ვრცლად:

...მისი ცხოვ­რე­ბის გზა არ ყო­ფი­ლა ია-ვარ­დით მო­ფე­ნი­ლი, მაგ­რამ ამ გზა­ზე ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ანს შეხ­ვედ­რია. ერთხელ, ავად­მყო­ფო­ბი­სას, ახ­ლო­ბე­ლი ექი­მის­თვის უთ­ქვამს, სიკ­ვდი­ლის მე­ში­ნი­აო. - მე აქ არ ვარ? რისი გე­ში­ნი­აო, - ნათ­ქვა­მი პირ­და­პი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით გა­უ­გია და გა­უმხნე­ვე­ბია. "იმ ქვეყ­ნად ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან წა­სუ­ლე­ბი, თე­ატ­რის დას­ში მი­მი­ღე­ბე­ნო?..."

მძი­მე ბავ­შვო­ბა ჰქონ­და. 3 წლის იყო, როცა მამა გარ­და­ეც­ვა­ლა, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით - დე­დი­თაც და­ობ­ლდა. მა­მის ხსე­ნე­ბა­ზე ყო­ველ­თვის ერთი ამ­ბა­ვი ახ­სენ­დე­ბა: მამა კარ­გად არ მახ­სოვს, ნა­ად­რე­ვად, 27 წლის ასაკ­ში, ჭლე­ქით გარ­და­იც­ვა­ლა. დედა სახ­ლი­დან რომ გა­დი­ო­და, მა­მას ბამ­ბუ­კის გრძელ ჯოხს უტო­ვებ­და, ახ­ლოს რომ არ მივ­კა­რე­ბო­დი. იმ ოთახ­ში შე­ვი­ხე­დავ­დი თუ არა, სა­დაც მამა იწვა, ჯოხს მო­მი­ღე­რებ­და. რაღა და­გი­მა­ლოთ და ამის გამო მამა მძულ­და. მა­შინ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ბუ­ნებ­რი­ვია, ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, ახ­ლოს რა­ტომ არ მი­კა­რებ­და.

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი ვე­რელ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად

მარ­თა­ლია თბი­ლის­ში გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ მშობ­ლი­ურ გურ­ჯა­ა­ნის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ კო­ლაგ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არას­დროს გა­უ­წყვე­ტია. ყო­ველ უქ­მე­ზე პაპა პანწკა­ლას­თან მი­დი­ო­და. ამ­ბობს, რომ პა­პის­გან ის­წავ­ლა ვა­ზის და მი­წის სიყ­ვა­რუ­ლი, ღვი­ნის პა­ტი­ვის­ცე­მა, კა­ცო­ბა...

- რა და­მა­ვი­წყებს, თით­ქოს და­რა­ჯობ­და, რო­გორც კი პირ­ვე­ლი ხილი დამ­წიფ­დე­ბო­და, იმ­წუთ­ში­ვე მო­მირ­ბე­ნი­ნებ­და. ლე­ი­ლა ახა­ლი მოყ­ვა­ნი­ლი მყავ­და ცო­ლად, პა­პას სო­ფელ­ში ჩა­ვა­კი­თხეთ. გა­ვი­ხე­დე და ახალ­დამ­წი­ფე­ბუ­ლი მსხა­ლი მო­აქვს, მიჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი, მე­გო­ნა, ჩემ­თან მოჰ­ქონ­და, მაგ­რამ გვერ­დი ამი­ა­რა და ლე­ი­ლას მი­არ­თვა. მერე ცალ­კე მი­თხრა, არ გე­წყი­ნოს, ჩვენს ოჯახ­ში ახა­ლი შე­მო­სუ­ლია და მეტი გაფრ­თხი­ლე­ბა უნ­დაო.

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი მე­უღ­ლეს­თან, ლე­ი­ლა კა­პა­ნა­ძეს­თან ერ­თად

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი თბი­ლის­ში, სა­ტი­ოს უბან­ში ცხოვ­რობ­და, ამ­ბობს, რომ მთე­ლი ბავ­შვო­ბა ვე­რის ბაღ­ში აქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი, კი­ნო­სა და ნა­ყი­ნის ფულს თა­ნა­ტო­ლებ­თან ერ­თად შო­უ­ლობ­და. ბაღ­ში ყო­მარ­ბა­ზე­ბი იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ და პა­ტა­რა ბი­ჭებს "ატან­და­ზე" აყე­ნებ­დნენ. მი­ლი­ცი­ე­ლის გა­მო­ჩე­ნი­სას, ჩა­უს­ტვენ­დნენ და მო­თა­მა­შე­ე­ბი კა­მა­თელს დო­მი­ნო­თი ჩა­ა­ნაც­ვლებ­დნენ. ნა­ყი­ნი­სა და კი­ნოს სამ­ყოფ თუ­მანს ასე შო­უ­ლობ­დნენ... ვაჟ­თა მერ­ვე სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და.

- ეს სკო­ლა ახ­ლან­დე­ლი 51-ე სკო­ლის წინ იდგა. მე­ლი­ქიშ­ვი­ლის ქუჩა რომ გა­ა­ფარ­თო­ვეს, ჩვე­ნი სკო­ლა და­ან­გრი­ეს და ჩემს სახ­ლთან, ჟორ­და­ნი­ას სა­ხე­ლო­ბის ინ­სტი­ტუ­ტის გვერ­დით გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს. სკო­ლი­დან გა­დაძ­რო­მა და "შა­ტა­ლო­ზე" წას­ვლა უკა­ნა ფან­ჯრი­დან შე­იძ­ლე­ბო­და, მაგ­რამ ის ფან­ჯა­რა ჩემს ეზო­ში გა­დი­ო­და და "შა­ტა­ლო­ზეც" ვე­ღარ მივ­დი­ო­დი. მე­ზობ­ლე­ბი და­მი­ნა­ხავ­დნენ თუ არა, აყ­ვირ­დე­ბოდ­ნენ და გად­მოძ­რო­მის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მაძ­ლევ­დნენ... ძა­ლი­ან კარ­გი მე­ზობ­ლე­ბი მყავ­და. ერთხელ, სტუ­დენ­ტო­ბის დროს, ავად გავ­ხდი, 2 დღე ლექ­ცი­ე­ბი გა­ვაც­დი­ნე. აკა­კი ხო­რა­ვას უკი­თხავს, - ბიჭი რო­გორ არის, მისი ამ­ბა­ვი ვინ­მემ გა­ი­გე­თო? მერე თვი­თონ მი­ნა­ხუ­ლა სახ­ლში. ეს ამ­ბა­ვი 5 წუთ­ში მთელ­მა სა­ტი­ოს უბან­მა გა­ი­გო, ბა­ტო­ნი აკა­კი შე­მო­ვი­და, ჩემი ოთა­ხი და­ათ­ვა­ლი­ე­რა, მკი­თხა, ლექ­ცი­ებ­ზე დაბ­რუ­ნე­ბას რო­დის შევ­ძლებ­დი, თბი­ლად მე­ლა­პა­რა­კა. ცოტა ხანს შე­ყოვ­ნდა, მერე წა­სას­ვლე­ლად მო­ემ­ზა­და, აი­ვან­ზე გა­მო­ვი­და და რას ხე­დავს, ეზო­ში მე­ზობ­ლებს დიდი სუფ­რა გა­ე­შა­ლათ, - თუ გვი­კად­რებთ, ბა­ტო­ნო აკა­კიო, - შეჰ­ბე­დეს. იკად­რა კი არა, ამ ჩემს მე­ზობ­ლებ­თან დაჯ­და და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დრო გა­ა­ტა­რა.

- ბა­ტო­ნო გივი, აკა­კი ხო­რა­ვას­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბის დროს გქონ­დათ, რო­გორც ვიცი, მისი სა­ხე­ლით ისარ­გებ­ლეთ.

- ჰო! მი­სა­ღე­ბი ტუ­რე­ბის წინა პე­რი­ო­დი იყო, აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი ინ­სტი­ტუ­ტის წინ ვტრი­ა­ლებ­დით. ყვე­ლა თა­ვი­სე­ბუ­რად ნერ­ვი­უ­ლობ­და. ერთი ბიჭი ჭა­დარ­თან იდგა და ოტე­ლოს მო­ნო­ლოგს ხმა­მაღ­ლა კი­თხუ­ლობ­და. მას ყო­ველ­დღე ვხე­დავ­დი. ერთხელ მო­ვი­და და მკი­თხა, ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბა რომ გინ­და, ვინ­მე პრო­ტექ­ტო­რი გყავ­სო? - არა- მეთ­ქი. ჩა­ე­ცი­ნა, - ტყუ­ი­ლად წვა­ლობ, მე აკა­კი ფა­ღა­ვა მმ­ფარ­ვე­ლობს, ისე აქ არა­ვინ მი­გი­ღებ­სო. მო­ვა­ტყუე, - მეც აკა­კი მმ­ფარ­ვე­ლობს, ოღონდ, ფა­ღა­ვა კი არა, ხო­რა­ვა-მეთ­ქი. გა­გიჟ­და, თუ ასეა, თავი ქუდ­ში გქო­ნი­აო. ჩვე­ნი ლა­პა­რა­კი­დან რამ­დე­ნი­მე წუთი იყო გა­სუ­ლი, და­მი­ძა­ხეს, ხო­რა­ვა გი­ბა­რებ­სო. ავე­დი მის კა­ბი­ნეტ­ში და ხო­რა­ვა გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი დამ­ხვდა, - მარ­თლა ასე თქვიო? და­ვი­მორ­ცხვე. ვინ ხარ, ბიჭო, შენო? გა­გიჟ­და კაცი. შევ­ბე­დე, - ერ­თმა თქვა აკა­კი ფა­ღა­ვა მფარ­ვე­ლობს, მე­ო­რემ - აკა­კი გა­წე­რე­ლია, მე­სა­მემ ვი­ღაც და მეც ავ­დე­ქი და თქვენ­ზე ვუ­თხა­რი. თქვენ ხომ იცით, რომ არ მმ­ფარ­ვე­ლობთ-მეთ­ქი.

- გა­პა­ტი­ათ?

- მა­პა­ტია. ეს ადა­მი­ა­ნი ჩემ მი­მართ კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი იყო. ეს მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზეც გა­მოჩ­ნდა. ცოტა ვიმ­ღე­რე, ვი­ცეკ­ვე, რა­ღა­ცე­ბი წა­ვი­კი­თხე, რო­გორც ჩანს, კო­მი­სი­ის წევ­რებ­ზე ცუდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა არ დავ­ტო­ვე. კო­მი­სი­ის თავ­მჯდო­მა­რემ ცოტა რთუ­ლი ეტი­უ­დი მომ­ცა. ვერ შე­ვას­რუ­ლებ- მეთ­ქი, - გულ­წრფე­ლად ვუ­თხა­რი. აქ რომ ვი­ხო­ხო, ეს ერთი შარ­ვა­ლი მაქვს და ხვალ გა­მოც­და­ზე რაღა ჩა­ვიც­ვა? აქ, ამ ყვე­ლაფ­რის შე­სას­წავ­ლად მო­ვე­დი-მეთ­ქი. ხო­რა­ვამ გუ­ლი­ა­ნად გა­ი­ცი­ნა. სწო­რია ეს ბიჭი, რას ერ­ჩი­თო? ასე აღ­მოვ­ჩნდი თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში.

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი და სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი

- რომ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დე­გაც სა­მუ­შა­ოდ სო­ხუ­მის თე­ატ­რში წახ­ვე­დით...

- ორი სპექ­ტაკ­ლი წა­ვი­ღეთ, მაგ­რამ დამ­წყე­ბი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვი­ყა­ვით და ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და. ხელ­ფა­სი 62 მა­ნე­თი გვქონ­და. უცხო ქა­ლაქ­ში ეს რო­გორ უნდა გვემ­ყო­ფი­ნა? ზოგ­ჯერ მარ­ტო პურს და სა­წე­ბელს ვჭამ­დით, მაგ­რამ ენ­თუ­ზი­აზ­მი გვქონ­და და სო­ხუმ­ში 2 წელი გა­ვა­ტა­რეთ. თე­ატ­რის წინ პა­ტა­რა ჯი­ხუ­რი იდგა. ერთხელ და­ვი­ნა­ხე, იმ ჯი­ხურ­თან გა­ლა­კტი­ო­ნი იდგა და არაყს სვამ­და. გამ­ყიდ­ვე­ლი ახალ­გაზ­რდა კაცი იყო, მსა­ხი­ო­ბებს ყვე­ლა­ფერს ნი­სი­ად გვაძ­ლევ­და. ერთ დღე­საც, მე­ძა­ხის, - გი­ვი­იი! - რა ხდე­ბა- მეთ­ქი? - აი, ის წვე­რი­ა­ნი კაცი ვინ არის? ყო­ველ­დღე მო­დის, არაყს სვამს, ფულს არ იხ­დის და არც არა­ფერს ამ­ბობ­სო. - შენი ჭი­რი­მე არა­ფე­რი უთხრა, მა­გი­სი ვა­ლიც ჩემს ნი­სი­ებს მი­უ­მა­ტე, გა­ლა­კტი­ო­ნია-მეთ­ქი, - არ ვიცი, მე ფული გა­და­მი­ხა­დო­სო. არ იცო­და, ვინ იყო გა­ლა­კტი­ო­ნი. მერე რო­გორც ჩანს, იმ ღა­მით მისი ლექ­სე­ბი წა­ი­კი­თხა. რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ ისევ და­მი­ძა­ხა, - ამ დი­ლით გა­ლა­კტი­ო­ნი მო­ვი­და, ფული "პა­ჩკით" მო­ი­ტა­ნა, შენი ვალი რამ­დე­ნი მაქვს, გა­მო­აძ­ვრეო. ზუს­ტად იმ­დე­ნი ავი­ღე, რამ­დე­ნიც მე­კუთ­ვნო­და. მან კი ერთი იმ­დე­ნი და­მი­მა­ტა, - ჩემ­ნა­ი­რი კაცი რომ მო­გი­ვა და სას­მელს და­გი­ლევს, უკან არ გა­მო­ე­კი­დო, მათ ვალ­ში აი­ღეო.

ჩემი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვედ­რია. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში რომ გად­მო­ვე­დი, ისე­თი არ­ტის­ტე­ბი დამ­ხვდნენ, თი­თო­ე­უ­ლის­თვის ცალ­კე თე­ატ­რის გა­კე­თე­ბა რომ ღირ­და. სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე, სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი, ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე, ჟორა შავ­გუ­ლი­ძე, სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი, აკა­კი კვან­ტა­ლი­ა­ნი... აბა, ისი­ნი იყ­ვნენ თუ იყ­ვნენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი... ასე ვთქვი, ამ მხე­ცებ­თან მე რა უნდა გა­ვა­კე­თო- მეთ­ქი?.. მაგ­რამ, მის­ვლის­თა­ნა­ვე და­მი­მე­გობ­რეს.

რჩე­ვებს მაძ­ლევ­დნენ და სუ­ლე­ლი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მათი და­რი­გე­ბა არ გა­მეთ­ვა­ლის­წი­ნე­ბი­ნა. სა­ერ­თოდ უფ­რო­სი თა­ო­ბის მი­მართ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვქონ­და... "კოლ­მე­ურ­ნის ქორ­წი­ნე­ბა­ში" ჟორა შავ­გუ­ლი­ძე მთა­ვარ როლს თა­მა­შობ­და. ერთ სცე­ნა­ში ბრი­გა­დი­რებ­თან ჰქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. სპექ­ტაკლზე ერთი ბრი­გა­დი­რი ვერ მო­ვი­და და მის ნაც­ვლად, სცე­ნა­ზე მე შე­მაგ­დეს. ჟო­რამ რომ და­მი­ნა­ხა, და­მიყ­ვი­რა - ვინა ხარ შენო? - ბრი­გა­დი­რი ვარ-მეთ­ქი. ამი­ხირ­და რო­დის მი­გი­ღე შენ ბრი­გა­და­შიო, ისე ამი­ხირ­და, რომ ბო­ლოს სცე­ნი­დან გა­მა­ძე­ვა...

სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი გრი­მით და კოს­ტი­უ­მით სას­წა­უ­ლებს ახ­დენ­და. მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: ჯან­მრთე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი შე­მექ­მნა, კუჭი გა­მის­კდა და ექი­მებ­მა ძლივს გა­და­მარ­ჩი­ნეს. და­ლე­ვა ამიკ­რძა­ლეს. თა­ვი­დან წე­სი­ე­რად ვიქ­ცე­ო­დი, ცოტა დრო რომ გა­ვი­და, ერთი ჭიქა გავ­სინ­ჯე, მერე - ორი, ხომ იცით, რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე და ეს ამ­ბა­ვი სე­სი­ლი­ამ გა­ი­გო. სახ­ლში და­მი­რე­კა, ისე­თი დღე მა­ყა­რა, არ ვნა­ხო, მე­ო­რედ ხელ­ში ჭიქა აი­ღოო! ისე მა­გი­ნა, კა­ხელ კაცს რომ გა­უკ­ვირ­დე­ბა.

ვი­ცო­დი, სე­სი­ლი­ას შა­ქა­რი ჰქონ­და და სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვას უკ­რძა­ლავ­დნენ. ის პირ­ველ სარ­თულ­ზე ცხოვ­რობ­და, ფან­ჯრი­დან თავს გად­მო­ყოფ­და და გამ­ვლე­ლებს სი­გა­რე­ტის ღერს სთხოვ­და ხოლ­მე. წა­ვე­დი და მისი სახ­ლის წინ დავ­დე­ქი, და­ვე­ლო­დე, რო­დის გა­ა­ღებ­და ფან­ჯა­რას. 3 სა­ა­თის შემ­დეგ, მისი ხმა გა­ის­მა, გამ­ვლელ ახალ­გაზ­რდას ეუბ­ნე­ბა, - ბიჭი, ერთი ღერი პა­პი­რო­სი ხომ არ გაქვს? იმ დროს გა­მოვ­ჩნდი. - არ გრცხვე­ნია? საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი პა­პი­როს­ზე მა­თხოვ­რობ- მეთ­ქი? სე­სი­ლი­ას ჩემი და­ნახ­ვა გა­უკ­ვირ­და, ქო­ქო­ლა მო­მა­ყა­რა, შე­მო­ეთ­რიე სახ­ლშიო. მერე, იცო­ცხლე, მე­ფე­რა, მე შენი ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის გე­უბ­ნე­ბი, იცო­დე, მეტ­ჯერ აღარ და­ლი­ოო.

- რო­გორც ვიცი, ერთი პე­რი­ო­დი თე­ატ­რი­დან წა­მოს­ვლა­ზეც ფიქ­რობ­დით.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში რომ და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, 6 თვე "მა­სოვ­კებ­ში" გა­მოვ­დი­ო­დი. არა­და, სო­ხუმ­ში კარგ რო­ლებს ვთა­მა­შობ­დი. ჩემი მე­უღ­ლე - ლე­ი­ლა მირ­ჩევ­და, არ წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, ცოტა მო­მეთ­მი­ნა. გა­ჭირ­ვე­ბა არც მის­თვის იყო უცხო ხილი და არც - ჩემ­თვის. ერთი სი­ტყვით, ამ დღე­ში რომ ვი­ყა­ვი, თე­ატ­რის დი­რექ­ტორ­მა არ­ჩილ ჩხარ­ტიშ­ვილ­მა და­მი­ძა­ხა და მი­თხრა, შენ­თვის კარ­გი როლი მაქ­ვსო. "მკვდრის მზე­ზე" მუ­შა­ო­ბას იწყებ­და და ყა­ჭი­ას როლ­ზე გა­მა­ნა­წი­ლა. ტექსტს გა­ვე­ცა­ნი და მივ­ხვდი, შე­იძ­ლე­ბო­და, სა­ინ­ტე­რე­სო სახე შე­მექ­მნა. ჩემი პარტნი­ო­რე­ბი ტა­რი­ელ საყ­ვა­რე­ლი­ძე და ალე ომი­ა­ძე იყ­ვნენ. სპექ­ტაკ­ლის ბო­ლოს თა­ვის და­საკ­რა­ვად, მად­ლო­ბის სათ­ქმე­ლად რომ გა­მო­ვე­დი, მა­ყუ­რე­ბელ­მა ტაში არ და­ი­შუ­რა, მერე სხვა მო­ნა­წი­ლე­ე­ბიც გა­მო­ვიდ­ნენ, ბა­ტონ­მა ტა­რი­ელ­მა ხელი მომ­კი­და და წინ ავან­სცე­ნა­ზე გა­მაგ­დო. ტა­შით და­ინ­გრა იქა­უ­რო­ბა. ფე­ხე­ბი მო­მეკ­ვე­თა. "მკვდრის მზე" ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბით ბი­ოგ­რა­ფი­ა­ში გარ­დამ­ტე­ხი აღ­მოჩ­ნდა. თე­ატ­რის და­ტო­ვე­ბა­ზე აღარც მი­ფიქ­რია.

- ამას თქვე­ნი პირ­ვე­ლი ფილ­მე­ბიც მოჰ­ყვა.

- ჩემი პირ­ვე­ლი ფილ­მე­ბი იყო - "ჯილ­დო" და "მიხა". ერთს გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ია იღებ­და, მე­ო­რეს - მე­რაბ კო­კო­ჩაშ­ვი­ლი. ნი­კო­ლო­ზის დრო­ინ­დე­ლი ჯა­რის­კა­ცის ფორ­მა მეც­ვა. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრთან, სა­ნა­პი­რო­ზე ადრე სა­გი­ჟე­თი იყო, იქ იღებ­დნენ. ვზი­ვარ და ვე­ლო­დე­ბი, რო­დის და­ამ­თავ­რე­ბენ გა­ნა­თე­ბის და­ყე­ნე­ბას. ამ დროს სა­გი­ჟე­თი­დან ხმა შე­მო­მეს­მა, ვი­ღაც იძა­ხის - კი­ნოს იღებ­თო? - კი- მეთ­ქი. ჩავ­თვა­ლე, რომ გიჟი იყო. - შენ რას თა­მა­შო­ბო? არ მო­მეშ­ვა. - ნა­პო­ლე­ო­ნი ვარ-მეთ­ქი. - შენ მე გიჟი ხომ არ გგო­ნი­ვარ, ნა­პო­ლე­ონს გაჩ­ვე­ნებ, რომ გა­მო­ვალ, აქ ჯა­რის გამო ვზი­ვარ, სი­გა­რე­ტი მო­მა­წე­ვი­ნეო...

- პო­პუ­ლა­რო­ბა "ლონ­დრემ" მო­გი­ტა­ნათ. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით?

- ადა­მი­ანს სი­კე­თე არ უნდა და­უ­კარ­გო. როცა "ლონ­დრეს" სცე­ნა­რი ოთარ ჭი­ლა­ძემ და­წე­რა, უთ­ქვამს, გაბ­რი­ე­ლის როლი გივი ბე­რი­კაშ­ვილ­მა ითა­მა­შო­სო. რე­ჟი­სო­რი თა­მაზ მე­ლი­ა­ვა არ მიც­ნობ­და. გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის­თვის უკი­თხავს: რო­გო­რი ბი­ჭი­აო? გი­გას ჩემ­ზე ისე­თე­ბი ულა­პა­რა­კია, ცაში ავუყ­ვა­ნი­ვარ. მოკ­ლედ, გა­და­სა­ღებ ჯგუფ­ში ჩამ­წე­რეს. რე­ჟი­სო­რის ასის­ტენ­ტი იყო გუ­რამ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე. მე და ლორ­თქია ერ­თად გაზ­რდი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, მერე ქვის­ლე­ბიც გავ­ხდით.

მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი "ლონ­დრეს" რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელს ეძებ­და. კი­ნოს­ტუ­დი­ის ეზო­ში ხში­რად ფეხ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დით. იმ­დე­ნი მა­ი­სუ­რი არ გვქონ­და, რომ ყვე­ლას ჩა­ეც­ვა. ერ­თმა­ნე­თი რომ გაგ­ვერ­ჩია, ერთ ჯგუფ­ში მა­ი­სუ­რი­ა­ნე­ბი ვთა­მა­შობ­დით, მე­ო­რე­ში - წელ­ზე­ვით გახ­დი­ლე­ბი. იმ დღეს ტიტ­ლი­კა­ნე­ბის ჯგუფ­ში აღ­მოვ­ჩნდი. თა­ვი­სი სა­მუ­შაო ოთა­ხის ფან­ჯრი­დან თა­მაზ მე­ლი­ა­ვას შე­ვუმ­ჩნე­ვი­ვარ. და­მი­ძა­ხა, - წადი ახლა, და­ი­ბა­ნე და მერე ასე ტიტ­ლი­კა­ნამ ფოტო გა­და­ი­ღეო. მე­ო­რე დღეს ჯა­რის­კა­ცის ფორ­მა ჩა­მაც­ვეს და ისე გა­და­მი­ღეს. კი­ნო­სინ­ჯი და­ნიშ­ნეს, "ლონ­დრეს" როლ­ზე 50-ე ვი­ყა­ვი. მერე ეს სინ­ჯე­ბი სამ­ხატ­ვრო საბ­ჭო­ზე გა­ი­ტა­ნეს, მათ სა­ბო­ლოო სხდო­მა ჩემი და­ბა­დე­ბის დღეს - 15 მა­ისს ჰქონ­დათ. ამ დღეს მთა­ვარ როლ­ზე მსა­ხი­ო­ბი უნდა და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნათ.

- ნერ­ვი­უ­ლობ­დით?

- არა, ვი­ცო­დი, რომ გაბ­რი­ე­ლის როლ­ში მა­ინც გა­და­მი­ღებ­დნენ. მახ­სოვს, გივი სა­ვა­ნე­ლი გა­მო­ვარ­და და მე­ძა­ხის, ბე­რიკ, "ლონ­დრე­ზე" და­გამ­ტკი­ცე­სო! ასე მო­მი­ლო­ცა და­ბა­დე­ბის დღე თა­მაზ მე­ლი­ა­ვამ. ჩემს სა­თაყ­ვა­ნე­ბელ ხალ­ხთან მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ. თავს რო­გორ და­ვი­ზო­გავ­დი. სი­ცი­ვე­ში ტიტ­ლი­კა­ნა დავ­რბო­დი და ყო­ველ სა­ღა­მოს ფე­ხი­დან ეკ­ლებს ვიც­ლი­დი. კუ­ბო­ში რომ ჩავ­წე­ქი, მერე ერო­სი ღამე და­სა­ძი­ნებ­ლად ოთახ­ში აღარ მიშ­ვებ­და. კუ­ბო­ში ნა­წოლ კაც­თან ღა­მეს ვერ გა­ვა­თე­ნე­ბო. ამ ფილ­მის გა­და­ღე­ბი­დან არა­ერ­თი კარ­გი მო­გო­ნე­ბა მახ­სენ­დე­ბა. სოფ­ლის შა­რაგ­ზა­ზე სი­მინდს მო­ვაპ­ნევ­დით ხოლ­მე და ცოტა ხან­ში ქათ­მე­ბი კენკვა-კენკვით შე­მო­დი­ოდ­ნენ ოთახ­ში. იქ ცხო­ნე­ბუ­ლი ნო­დარ ფი­რა­ნიშ­ვი­ლი იყო ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი და... დედ­ლის ხორ­ცი არ გვაკ­ლდა. ეს ქათ­მე­ბი სა­ი­დან? ფული არა გაქ­ვთო, - უკ­ვირ­და ერო­სის. სი­მარ­თლე რომ გა­ი­გო, გა­გიჟ­და. ოპე­რა­ტორს ფულს ესეს­ხა, ჩვენ გვერ­დში ამოგ­ვი­ყე­ნა და მთე­ლი სო­ფე­ლი შე­მო­ი­ა­რა, - თქვენ ამ დღე­ებ­ში ქათ­მე­ბი ხომ არ დაგ­კარ­გვი­ათ? - ეკი­თხე­ბო­და ჭიშ­კრი­დან მას­პინ­ძლებს. მერე ფულს ამო­ი­ღებ­და და აძ­ლევ­და. ასე და­ი­ა­რა მთე­ლი სო­ფე­ლი. ერო­სი სხვა­ნა­ი­რი გუ­ლის პატ­რო­ნი იყო.

- მსმე­ნია, რომ კა­ხეთ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად "სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას უნდა" და "ღვი­ნის ქურ­დე­ბი" უყ­ვართ.

- "ღვი­ნის ქურ­დე­ბის" გა­და­ღე­ბი­სას მარ­თლა ვთვრე­ბო­დით. პა­ვი­ლი­ონ­ში მო­წყო­ბი­ლი "ქვევ­რი­დან" შე­ფე­რი­ლი წყა­ლი გა­დავღვა­რეთ და ღვი­ნო ჩა­ვას­ხით. ერთი დუბ­ლი, ორი დუბ­ლი და ჩვენ მეტი არ გვინ­დო­და. დი­ლა­ად­რი­ან თვა­ლე­ბი გვი­ჟუ­ჟუ­ნებ­და. მერე და­ეჭ­ვდნენ და იკი­თხეს, ნა­ხეთ ერთი, რას სვა­მე­ნო? ელი­ბოს როლ­ზე თა­ვი­დან სხვა იყო დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი. მე და კუ­კუ­რი ლა­ფე­რა­ძე ვამ­ბობ­დით, აბა, ეს რო­გო­რი ელი­ბოა, ამი­სი არ შეგ­ვე­შინ­დე­ბა-თქო. მალე კახი გა­მო­ჩხრი­კეს. იქვე გა­მო­იც­ვა­ლა ტან­საც­მე­ლი, ულ­ვა­ში გა­ი­კე­თა და ერთი ისე­თი და­იღ­რი­ა­ლა... როლ­ზე და­ამ­ტკი­ცეს. გა­და­ღე­ბას ერთ დღე­ში მორ­ჩა. ახლა ამ­ბობს, დონ კი­ხო­ტი ვი­თა­მა­შე და ხალ­ხი მა­ინც ელი­ბოს მე­ძა­ხი­სო.

- კახი კავ­სა­ძეს­თან თა­ვი­დან­ვე ასე­თი მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ?

- თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვნა­ხუ­ლობთ ერ­თმა­ნეთს, თუ ნახ­ვას ვერ შევ­ძლებთ, ტე­ლე­ფო­ნით მა­ინც ვეხ­მი­ა­ნე­ბით. ხან მე ვაბ­რა­ზებ, ხან ის მაბ­რა­ზებს, მაგ­რამ ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს. ვე­უბ­ნე­ბი, შენ­ზე ლა­მა­ზი და მა­ღა­ლი ვარ-მეთ­ქი და არ იჯე­რებს. ჩემი და კა­ხის ურ­თი­ერ­თო­ბამ გა­და­სა­ღე­ბი მო­ედ­ნი­დან ესტრა­და­ზე გა­და­ი­ნაც­ვლა. მა­შინ ვუ­თხა­რი, შენ უფრო ადრე ჩა­იფ­სავ თუ მე-მეთ­ქი? არ ვი­ცო­დით, რა იყო ესტრა­და. მგო­ნი, თავი არ შეგ­ვირ­ცხვე­ნია.

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი და კახი კავ­სა­ძე

- წარ­სულს ხში­რად იხ­სე­ნებთ?

- წარ­სუ­ლი უნდა გა­იხ­სე­ნო, უნდა გა­ა­ა­ნა­ლი­ზო, სად და­უშ­ვი შეც­დო­მა, რა დროს რო­გორ მო­ი­ქე­ცი. წარ­სუ­ლი არ უნდა და­ი­ვი­წყო.

- თქვენ­მა ვაჟ­მა რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­და­წყვი­ტა, ამ ამ­ბავს რო­გორ შეხ­ვდით?

- ეს ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი არ ყო­ფი­ლა. აგერ ბურ­თი და აგერ მო­ე­და­ნი, სცა­დე, თუ ივარ­გებ, მა­გას რა სჯო­ბია- მეთ­ქი. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ დღეს თე­ატ­რში ის უფრო უყ­ვართ, ვიდ­რე - მე. მის ყო­ველ პრე­მი­ე­რას უფრო მე­ტად გან­ვიც­დი, ვიდ­რე - სა­კუ­თარს. მგო­ნი, მკაც­რი მამა არ ვარ. მა­ნა­ნას­თან და ზუ­რას­თან ყო­ველ­თვის მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, დღე­საც ასეა.

გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლის ქორ­წილ­ში

- რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის წინ თქვე­ნი სა­ხე­ლო­ბის ვარ­სკვლა­ვი გა­იხ­სნა. რას გა­ნიც­დით, როცა ამ ვარ­სკვლავს გვერ­დით ჩა­უვ­ლით?

- ჩემი ვარ­სკვლა­ვი ცა­შიც არის და დე­და­მი­წა­ზეც. დიდი პა­ტი­ვია. ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს ვე­ნაც­ვა­ლე, ვინც ამ ვარ­სკვლავ­თან ჩა­ივ­ლის და ფეხს არ და­ა­ბი­ჯებს...

- და­სას­რულს რას გვე­ტყვით?

- მდი­და­რი კაცი ვარ. ჩემი სიმ­დიდ­რე ჩემი ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლია, რო­მელ­საც ყო­ველ ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე ვგრძნობ. რომ არა ეს სიყ­ვა­რუ­ლი, ალ­ბათ, ჩემ­თან თქვენც არ მოხ­ვი­დო­დით...

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზის" არ­ქი­ვი­დან

მთა­ვა­რი ფოტო: სერ­გო ედი­შე­რაშ­ვი­ლი

ფო­ტო­ე­ბი აღე­ბუ­ლია ფე­ის­ბუ­ქის გვერ­დი­დან: Givi berikashvili • გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი