მის ცხოვ­რე­ბა­ში იყო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კი­ნო­რო­ლე­ბი: შეთე, მურ­ტა­ლო... თა­ვა­დაც იღებ­და ფილ­მებს. ახლა უმოქ­მე­დო­დაა, ვერც ფილ­მს იღებს და რო­გორც მსა­ხი­ობს, არც როლს სთა­ვა­ზო­ბენ. უმოქ­მე­დო­ბას ვერ იტანს, ამი­ტომ ცუ­დად გრძნობს თავს. თუმ­ცა მო­მავ­ლის იმედს მა­ინც არ კარ­გავს. სა­უ­ბა­რი, მსა­ხი­ობ­სა და რე­ჟი­სორ ზაზა კო­ლე­ლიშ­ვილ­ზეა. ის დღეს 5 შვი­ლი­სა და 3 შვი­ლიშ­ვი­ლის ბა­ბუაა. ბა­ტო­ნი ზაზა სი­ა­მოვ­ნე­ბით დამ­თან­ხმდა ინ­ტერ­ვი­უ­ზე და გა­იხ­სე­ნა მის მიერ გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბის გზა.

- თე­ლავ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი. დედა ჟურ­ნა­ლის­ტი და ფი­ლო­ლო­გი იყო, მამა - ის­ტო­რი­კო­სი. ერთი და მყავს, რო­მე­ლიც არ­ქე­ო­ლო­გია და პა­რა­ლე­ლუ­რად, ლექ­სებ­საც წერს. ის 5 შვი­ლის დე­დაა.

- ბავ­შვო­ბი­დან გინ­დო­დათ, რომ მსა­ხი­ო­ბი გა­მო­სუ­ლი­ყა­ვით?

- დე­დის მხრი­დან ბევ­რი ნა­თე­სა­ვი მყავ­და მსა­ხი­ო­ბი. დე­და­ჩე­მის მამა - ვახ­ტანგ მა­ტა­რა­ძე (ჩელ­თის­პი­რე­ლი) ლადო მეს­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი იყო, რე­ჟი­სო­რი გია მა­ტა­რა­ძე კი დე­და­ჩე­მის ძმა გახ­ლდათ. ბავ­შვო­ბა­ში გა­დავ­წყვი­ტე, რომ მსა­ხი­ო­ბი გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ასე­ვე, ჩემს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ზე ზე­მოქ­მე­დე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნის ფილმმა. იმ ნა­მუ­შე­ვარ­მა მა­ზი­ა­რა იმ ჯა­დოს­ნურ სამ­ყა­როს, რა­საც კინო ჰქვია... ხში­რად მი­წევ­და თე­ლა­ვის თე­ატ­რში ყოფ­ნაც, რად­გან იქ პა­პა­ჩე­მი მუ­შა­ობ­და.

- რო­გორც ვიცი, სპორ­ტი­თაც აქ­ტი­უ­რად იყა­ვით და­კა­ვე­ბუ­ლი, არა?

- კი, ასე იყო. კა­ლათ­ბურ­თი, ფეხ­ბურ­თი მიყ­ვარ­და. ასე­ვე, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და წიგ­ნე­ბის კი­თხვაც და სხვა­თა შო­რის, სახ­ლში კარ­გი ბიბ­ლი­ო­თე­კა გვქონ­და... თა­ვი­დან მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ რად­გა­ნაც ბავ­შვო­ბი­დან ხატ­ვა მი­ზი­დავ­და, მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლი­დან სა­ბუ­თე­ბი ჩუ­მად გა­მო­ვი­ტა­ნე და სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა­ში ჩა­ვა­ბა­რე; მერე სწავ­ლა სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში გა­ვაგ­რძე­ლე. ხატ­ვას­თან ერ­თად, ქან­და­კე­ბა და გრა­ფი­კაც მი­ტა­ცებ­და. მინ­დო­და, მო­ქან­და­კე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში რა­ღაც ამ­ბა­ვი შე­მემ­თხვა და სა­ბუ­თე­ბი თე­ლა­ვის პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუ­ტში, ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე შე­ვი­ტა­ნე. ჰოდა, პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, გა­დავ­წყვი­ტე, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მერე კი სა­რე­ჟი­სო­რო­ზეც მოვ­სინ­ჯე ძა­ლე­ბი.

- ე.ი. შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო მო­ქან­და­კე ყო­ფი­ლი­ყა­ვით?

- ჰო, ასეა! ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, უფრო ხში­რად ვფიქ­რობ, - შე­იძ­ლე­ბა, მო­ქან­და­კეს უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბა მო­მეს­წრო, ვიდ­რე რო­გორც მსა­ხი­ობს-მეთ­ქი. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მხატ­ვა­რი, მწე­რა­ლი, პო­ე­ტი ხომ მსა­ხი­ო­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, არა­ვის­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი? მსა­ხი­ო­ბი კი მუდ­მი­ვად რე­ჟი­სო­რის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას ელო­დე­ბა.

- თენ­გიზ აბუ­ლა­ძის ფილმში - "ნატ­ვრის ხე" შე­თეს როლი ითა­მა­შეთ. ამ როლ­მა პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­გი­ტა­ნათ...

- თენ­გიზ აბუ­ლა­ძის "ნატ­ვრის ხი­დან" და­ი­წყო ჩემი კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბო­ბა და ის, რომ მე დღეს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი ვარ, სწო­რედ ამის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მერე იყო გია და­ნე­ლი­ას ფილ­მი - "მი­მი­ნო", სა­დაც ეპი­ზო­დუ­რი როლი მერ­გო. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ თა­ვი­სი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნალ, კარგ და ყუ­რა­დღე­ბი­ან რე­ჟი­სო­რებ­თან მო­მი­წია ურ­თი­ერ­თო­ბამ. თუკი დღეს რა­ი­მე­თი უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ, პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თა­რი თა­ვით, რად­გა­ნაც დრო­ის ფასი არ ვი­ცო­დი და მე­გო­ნა, ყო­ველ­თვის ახალ­გაზ­რდა ვიქ­ნე­ბო­დი (იღი­მე­ბა). როცა შენი ფული გაქვს და ახალ­გაზ­რდა ხარ, ბო­ჰე­მუ­რი ცხოვ­რე­ბა გი­ტა­ცებს, მაგ­რამ ასეთ ცხოვ­რე­ბა­საც თა­ვი­სე­ბუ­რი ხიბ­ლი აქვს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი შეც­დო­მა გაქვთ დაშ­ვე­ბუ­ლი?

- უშეც­დო­მო არა­ვი­ნაა! ვფიქ­რობ, ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი თა­ვის შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლობს. ბევ­რი სი­გი­ჟე ჩა­მი­დე­ნია, მაგ­რამ არც ერთს არ ვნა­ნობ...

- რო­გორც ვიცი, ფილმში - "კუ­კარ­ა­ჩა" მურ­ტა­ლოს ნაც­ვლად კუ­კარ­ა­ჩას გან­სა­ხი­ე­რე­ბა გინ­დო­დათ...

- ქალ­ბა­ტონ­მა ქეთი დო­ლი­ძემ კუ­კარ­ა­ჩას რო­ლის­თვის გამ­სინ­ჯა. რა თქმა უნდა, მომ­წონ­და ეს როლი, მაგ­რამ ქე­თიმ გა­და­წყვი­ტა, რომ მურ­ტა­ლო უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ამ როლ­მა უფრო პო­პუ­ლა­რუ­ლი გამ­ხა­და და ამი­სათ­ვის ქალ­ბა­ტო­ნი ქე­თის­თვის მად­ლო­ბის მეტი არა­ფე­რი მეთ­ქმის. სა­ო­ცა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი იყო შეკ­რე­ბი­ლი და გა­და­ღე­ბის ყო­ვე­ლი დღე რა­ღაც ზღა­პარს ჰგავ­და. ასეთ გა­და­ღე­ბა­ზე ახ­ლაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვი­დო­დი. ფეს­ტი­ვალ­ზე "ოქ­როს არ­წი­ვი" ფილმში - "ისი­ნი" მა­მა­კა­ცის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბის­თვის პრი­ზი გად­მომ­ცეს. ლე­ვან ზა­ქა­რე­იშ­ვილ­თან მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან კარ­გი იყო. ასე­ვე შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მახ­სენ­დე­ბა "ხა­რე­ბა და გო­გი­ას" გა­და­ღე­ბე­ბის პე­რი­ო­დი... ყო­ვე­ლი დღე ზე­იმს ჰგავ­და...

- რე­ჟი­სო­რო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- მინ­დო­და, ისე­თი ფილ­მე­ბი გა­და­მე­ღო, რომ­ლე­ბიც სა­ნა­ხა­ობ­რი­ვად კარ­გი იქ­ნე­ბო­და და თან, გულ­ზე მა­ლა­მო­სა­ვით მოხ­ვდე­ბო­და მა­ყუ­რე­ბელს, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი­ნოს გა­და­ღე­ბა ტან­ჯვა-წა­მე­ბის ტოლ­ფა­სია, რად­გან ფილ­მის და­ფი­ნან­სე­ბა არა­ვის უნდა. ფილ­მს - "ომი და ქორ­წი­ლი" რომ ვი­ღებ­დი, კი­ნო­ცენ­ტრი­დან და­ფი­ნან­სე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­მი­წყვი­ტეს, ამი­ტომ ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი ისე­თი არ გა­მო­ვი­და, რო­გო­რიც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. კულ­ტუ­რი­სა და თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ე­ბი და­მეხ­მარ­ნენ, მაგ­რამ ეს საკ­მა­რი­სი არ აღ­მოჩ­ნდა. მსა­ხი­ო­ბე­ბი­სა და ოპე­რა­ტო­რის ფული ახ­ლაც გა­სას­ტუმ­რე­ბე­ლი მაქვს. სხვა­თა შო­რის, ამ ფილ­მის გამო ბი­ნაც და­ვა­გი­რა­ვე და ფული დრო­ზე რომ ვერ გა­და­ვი­ხა­დე, გა­მი­ყი­დეს, მაგ­რამ ღმერ­თმა არ გამ­წი­რა და ბინა და­ვიბ­რუ­ნე.

ეპი­ზო­დი ზაზა კო­ლე­ლიშ­ვი­ლის დღი­უ­რი­დან (სტი­ლი და­ცუ­ლია):

"სხვა­თა თვა­ლი­თა და ზე­და­პი­რუ­ლი დაკ­ვირ­ვე­ბით, შე­იძ­ლე­ბა არ ვტო­ვებ იმ კა­ცის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ბევ­რს ფიქ­რობს ზნე­ო­ბა­ზე, ფიქ­რობს კა­ცო­ბა­ზე, ქარ­თვე­ლო­ბა­ზე, მო­მა­ვალ­ზე, ოჯახ­ზე, მოყ­ვას­ზე, სი­ცო­ცხლის არსზე. არ ჩა­მით­ვა­ლოთ ეგო­იზ­მში, მე არ მინ­დო­და რე­ჟი­სო­რო­ბა მხო­ლოდ გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე "გე­ნერ­ლო­ბის­თვის" ან "სა­დი­რი­ჟო­რო პულტთან დგო­მის­თვის", არც გან­დი­დე­ბის მა­ნი­ას შე­ვუ­პყრი­ვარ. უბ­რა­ლოდ, მინ­და, ვთქვა ჩემი სათ­ქმე­ლი, ვთქვა კა­ხე­ლი კა­ცის გულ­მარ­თა­ლო­ბით, ალა­ლად და ბა­რა­ქით..."

- ბა­ტო­ნო ზაზა, გოგა პი­პი­ნაშ­ვი­ლი გი­ჩი­ო­დათ, რომ ფილმში - "გა­რი­გე­ბა ოცი წლის შემ­დეგ" მისი ფო­ტო­სუ­რა­თი ყო­ველ­გვა­რი ნე­ბარ­თვის გა­რე­შე გა­მო­ი­ყე­ნეთ...

- გო­გას თა­ვი­სი პრობ­ლე­მა ჰქონ­და. პი­რა­დად მე, მის წი­ნა­შე თავს დამ­ნა­შა­ვედ არ მი­ვიჩ­ნევ... ღმერ­თმა ხელი მო­უ­მარ­თოს ყვე­ლა საქ­მე­ში.

- თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც ვი­სა­უბ­როთ. თქვენ­მა პირ­ველ­მა ქორ­წი­ნე­ბამ არ გა­ა­მარ­თლა; შემ­დეგ კი ბედი ნა­თია გო­გო­ჭურს და­უ­კავ­ში­რეთ...

- ოჯა­ხის დან­გრე­ვა არა­ვის სი­ა­მოვ­ნებს, მაგ­რამ ასე მოხ­და. პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან ქა­ლიშ­ვი­ლი მყავს, რო­მე­ლიც 32 წლი­საა და პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­ლო­გი გახ­ლავთ.

- 5 შვი­ლი გყავთ. ბევ­რი შვი­ლის ყო­ლა­ზე თა­ვი­დან­ვე ოც­ნე­ბობ­დით?

- 5 შვი­ლი და სამი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს. მარ­თლაც, ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, ბევ­რი შვი­ლი მყო­ლო­და და გა­მი­მარ­თლა, რად­გა­ნაც ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე ისე­თი ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვდა, რო­მე­ლიც ამ სა­კი­თხში სრუ­ლი­ად მე­თან­ხმე­ბო­და. თან, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც არ გვი­ჭირ­და. დღე­ვან­დელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ალ­ბათ, 5 შვი­ლის გაზ­რდა გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. ბო­ლოს და ბო­ლოს, შვი­ლის გაზ­რდა მხო­ლოდ იმას არ ნიშ­ნავს, რომ აჭა­მო, ასვა და ჩა­აც­ვა, ბავ­შვს კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბაც უნდა მის­ცე.

- შვი­ლე­ბის პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­ში არ ჩა­რე­ულ­ხართ?

- არა­ნა­ი­რად! ერ­თა­დერ­თი, ის არ მინ­დო­და, რომ მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ. თუმ­ცა ვი­ტომ ჩემი რჩე­ვა არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა, სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე ჩა­ა­ბა­რა, შემ­დეგ კი გა­და­წყვი­ტა, რომ რაგ­ბის გაჰ­ყო­ლო­და. თქვა: თუ ვინ­მეს მო­უნ­დე­ბა ფილმში მა­თა­მა­შოს, მა­ინც გა­და­მი­ღე­ბე­ნო... უმ­ცრო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი კი 16 წლის გახ­ლავთ და პრო­ფე­სი­ას მალე აირ­ჩევს.

დი­ა­ლოგ­ში ბა­ტო­ნი ზა­ზას მე­უღ­ლე, ნა­თია გო­გო­ჭუ­რი შე­მოგ­ვი­ერ­თდა:

- ერ­თმა­ნე­თი თე­ლავ­ში, შემ­თხვე­ვით გა­ვი­ცა­ნით. მა­შინ სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, ზა­ზას კი სკო­ლა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­და; აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩვე­ნი ოჯა­ხე­ბი ერ­თმა­ნეთს იც­ნობ­დნენ. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში გაგ­რძელ­და. თა­ვი­დან ვმე­გობ­რობ­დით ისე, რო­გორც მე­გო­ბა­რი ოჯა­ხე­ბის შვი­ლებს შე­ე­ფე­რე­ბათ. იმ დროს ზა­ზას შე­თეს როლი უკვე ნა­თა­მა­შე­ბი ჰქონ­და და პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბიჭი იყო. ვი­ცო­დი მისი ყვე­ლა თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გო­გოს ამ­ბა­ვი - ვის ხვდე­ბო­და, ვინ მოს­წონ­და... იყო პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც მისი უბის წიგ­ნა­კი მე მქონ­და, მას­ში კი გო­გო­ნე­ბის ნომ­რე­ბი ეწე­რა. მის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ვე­რე­ო­დი, ვაქ­ტი­უ­რობ­დი და ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ვინ უკე­თე­სი იყო, ვის­ზე უნდა ეფიქ­რა, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და და ოჯა­ხიც შევ­ქმე­ნით.

- რო­გო­რი იყო ბა­ტო­ნი ზაზა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში? სი­ურპრი­ზებს გი­წყობ­დათ?

- ამას სი­ურპრი­ზი არ ერ­ქვა, უფრო სი­გი­ჟე­ებს აკე­თებ­და. მას შემ­დეგ, რაც ცო­ლად გავ­ყე­ვი, უფრო სხვა­ნა­ირ სი­ურპრი­ზებს მი­წყობს. ზა­ზას სა­ო­ცა­რი თვი­სე­ბა აქვს: ვთქვათ, სად­მე ვთქვი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ასე­თი ყვა­ვი­ლი ან რა­ი­მე ფე­რის ნივ­თი-მეთ­ქი და ეს ზა­ზამ გა­ი­გო­ნა, შე­იძ­ლე­ბა იმ წუთ­ში ამ ნივ­თის შე­სა­ძე­ნად ფული არ ჰქონ­დეს, მაგ­რამ ჩემი სი­ტყვე­ბი არ და­ა­ვი­წყდე­ბა და სურ­ვილს თუნ­დაც 2 წლის შემ­დეგ, მაგ­რამ მა­ინც ამის­რუ­ლებს.

- რო­გო­რია ბა­ტონ ზა­ზას­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა?

ზაზა:

- სა­ში­ნე­ლე­ბაა!

ნა­თია:

- ზაზა გა­რე­დან სხვა­ნა­ი­რი ჩანს. ბევ­რს ჰგო­ნია, რომ უხე­ში და მძი­მე ადა­მი­ა­ნია. ეს ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ მას­ზე წარ­მოდ­გე­ნა მისი კი­ნოგ­მი­რე­ბი­დან აქვთ შექ­მნი­ლი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, კარ­გი ქმა­რი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მა­მაა. თუმ­ცა ზა­ზას აქვს "თა­ვი­სი" დღე­ე­ბი, რო­მელ­საც ახ­ლობ­ლე­ბი "ბო­ჰე­მურ დღე­ებს" ვე­ძა­ხით - ამ დროს ყვე­ლა­ნა­ი­რი სტან­დარ­ტი­დან არის ამო­ვარ­დნი­ლი (იღი­მის).

- ბა­ტო­ნო ზაზა, ახლა რა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- ბევ­რი გეგ­მა მაქვს, მაგ­რამ და­ფი­ნან­სე­ბა არ არის და კი­ნოს ვერ ვი­ღებ. და­ფი­ნან­სე­ბა რომც გა­მოჩ­ნდეს, უნდა გა­მო­გი­ტყდეთ და მე­ში­ნია კი­დეც ფილ­მის გა­და­ღე­ბის, რად­გან არა­ვინ იცის, ამ და­ფი­ნან­სე­ბას რო­დის შე­წყვე­ტენ. რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი კი ასა­კის გამო კი­ნო­ში აღა­რა­ვის ვჭირ­დე­ბი. ჰოდა, ვარ ასე უმუ­შევ­რად და უმოქ­მე­დოდ, რაც ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებს.

ნა­თია:

- ზაზა ამ­ბობს, რომ კი­ნოს­თვის და­ბერ­და, მაგ­რამ ამ სა­კი­თხში არ ვე­თან­ხმე­ბი. მი­მაჩ­ნია, რომ ამ ასაკ­ში უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო სახე გა­უხ­და იმის­თვის, რომ ფილ­მებ­ში გა­და­ი­ღონ და იმუ­შა­ოს. მაგ­რამ ფილ­მის - "ომი და ქორ­წი­ლი" შემ­დეგ ძა­ლი­ან გაწ­ბი­ლე­ბულ­ნი, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლე­ბი ვართ და მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის ცოტა გვე­ში­ნია.

P.S. ქალ­ბა­ტონ­მა ნა­თი­ამ გა­მო­მა­ცი­ლა. კარ­თან რომ მი­ვე­დი, ვკი­თხე, - რო­გორ გა­ვა­ღო-მეთ­ქი? მან კი გა­ი­ღი­მა და მი­პა­სუ­ხა: ჩვე­ნი კარი არა­სო­დეს იკე­ტე­ბა, ის სტუმ­რის­თვის ყო­ველ­თვის ღი­ა­აო.

მა­რეხ ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)