გრძელი რიგები და განთქმული ლაღიძის წყალი რამდენიმე წელია, რუსთაველის გამზირიდან უგზო-უკვლოდ გაქრა. მისი ადგილი საზღვარგარეთიდან შემოსულმა ბრენდმა ("ნექსთის" მაღაზიამ) დაიკავა. წლების წინ ლაღიძეების ოჯახს საფირმო მაღაზია იმ მოტივით არ მიჰყიდეს, რომ შენობა, რომლის სარდაფშიც ის მდებარეობდა, კულტურის ძეგლი იყო.
როგორც ლაღიძის ქარხნის დირექტორის მოადგილე, ნანა ჩახაია ამბობს, მაღაზია 2007 წელს ჩუმად გაიყიდა. ხელშეკრულების თანახმად, მყიდველს მაღაზიის პროფილი 20 წლის განმავლობაში უნდა შეენარჩუნებინა. შემდეგ მაღაზია კიდევ ერთხელ გაიყიდა და პირვანდელი პირობა აღარ შესრულდა - დღეს ისტორიულ მაღაზიას ბოქლომი ადევს.
ქარხანა, სადაც საუკუნეზეა მეტია ლაღიძის ვაჟინი მზადდება, ამჟამად მხოლოდ კერძო შეკვეთებსა და ექსპორტზე მუშაობს. ქართული საფირმო ლიმონათის დაგემოვნება რუსებს - მთელს რუსეთში, ქართველებს კი მხოლოდ რესტორნებში შეგვიძლია.
თბილისში ნამდვილ "ლაღიძის წყლებს" მხოლოდ ორ ადგილზე თუ შევხვდებით. მზის გულზე გამოტანილი, თვითმარქვია "ლაღიძეები" უხვად გვხდვება ბაზრობის მიმდებარე ტერიტორიაზე. ამ შემთხვევაში გემოსა და სანიტარულ ნორმებზე საუბარი ზედმეტია. კერძო პირები, რომლებიც სიროფებს ლაღიძის ქარხნიდან არ იღებენ და დამოუკიდებლად ამზადებენ, 10 000 ლარით ჯარიმდებიან.
ოდესღაც თბილისის სიმბოლო და ქართველების საყვარელი ლიმონათი ნელ-ნელა დავიწყებას მიეცა. არადა, საქართველოს სხვადასხვა კუთხის ხილით დამზადებული ნატურალური ქართული სასმელი, ორიგინალური ჩამოსხმის მეთოდით, არა მარტო ქართველებს გაგვახარებდა, არამედ მრავალ ტურისტსაც გააკვირვებდა.