მის ხმას ბევ­რჯერ უწო­დეს მის­ტი­კუ­რი, ღვთა­ებ­რი­ვი, - თით­ქოს "ზე­მო­და­ნაა" მო­სუ­ლი და ისე გა­ჯა­დო­ებს, გი­ტა­ცებს, რომ შენც ცაში აჰ­ყავ­ხა­რო. ზე­ცი­დან წა­მო­სულ ხმას ხომ ვერც "გაწ­ვრთნი" და ვერც უბ­რძა­ნებ, მხო­ლოდ ას­პა­რე­ზი უნდა მის­ცე, გა­ი­ყურ­სო და უს­მი­ნო. და­სა­ნა­ნია ოღონდ, რომ მი­სით მო­ჯა­დო­ე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა დიდი ხა­ნია, აღარ მოგ­ვცე­მია. ისე კი, გაგ­ვი­მარ­თლა და ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის­თვის "უკა­რე­ბა" რეს­პონ­დენ­ტი, მომ­ღე­რა­ლი ნატო მე­ტო­ნი­ძე გუ­ლახ­დილ ინ­ტერ­ვი­უ­ზე და­ვი­თან­ხმეთ.

- ჩემი ხმა? - ზუს­ტად ვიცი, რომ ეს ღვთის სა­ჩუ­ქა­რია. სხვა­თა შო­რის, მა­მას ჰქონ­და აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სმე­ნა. სა­უ­კე­თე­სო აკუს­ტი­კო­სი იყო - რო­ი­ა­ლის აწყო­ბის ოს­ტა­ტი. მღე­რო­და კი­დეც, თუმ­ცა მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა არ მი­უ­ღია. ჩვენ ერ­თად არ ვცხოვ­რობ­დით - 6 წლის ვი­ყა­ვი, მშობ­ლე­ბი რომ დას­ცილ­დნენ. მა­მას ვსტუმ­რობ­დი ხოლ­მე და კარ­გად მახ­სოვს, ბე­ბი­ის - ნინა წუ­ლუ­კი­ძი­სა და მისი დე­ბის სიმ­ღე­რა რომ მო­ვის­მი­ნე, რო­გორ აღვფრ­თო­ვან­დი. ბე­ბი­ას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, საკ­მა­ოდ "მსუ­ყე" ბანი ჰქონ­და. ჩანს, ჩემ­ში მა­მის გენ­მა იმ­ძლავ­რა და ღმერ­თმაც ინე­ბა, რომ ეს ნიჭი, უნა­რი სწო­რედ მე, ყვე­ლა­ზე ნა­ბო­ლა­რას - და-ძმა 9 და 10 წლით უფ­რო­სი მყავს, გა­მო­მემ­ზე­უ­რე­ბი­ნა საქ­ვეყ­ნოდ. ამი­ტო­მაც ვუ­წო­დებ ჩემს სიმ­ღე­რას სა­ჩუ­ქარს (იღი­მის). ბე­დის­წე­რაა ისიც, რომ გია ყან­ჩე­ლის, ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძი­სა და რე­ვაზ ლა­ღი­ძის ნა­წარ­მო­ე­ბებს ვას­რუ­ლებ; რომ ბავ­შვო­ბი­დან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი მახ­ვე­ვია გარს. დე­დას ბევ­რი გულ­შე­მატ­კივ­რობ­და - სამ შვილს მე­უღ­ლის გა­რე­შე გვზრდი­და და ყვე­ლა ცდი­ლობ­და, რა­ღა­ცით შეშ­ვე­ლე­ბო­და. მე კი, რად­გან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მივ­ლიდ­ნენ. მა­გა­ლი­თად, სიმ­ღე­რა­ზე ხში­რად ძმას დავ­ყავ­დი. ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო, რომ მოვ­ხვდი ან­სამ­ბლ "მზი­ურ­ში", რად­გან იქ გა­ტა­რე­ბულ­მა წლებ­მა ბევ­რი მას­წავ­ლა: სცე­ნას, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას, სხვებ­ზე ზრუნ­ვას, ადა­მი­ა­ნე­ბის მოფრ­თხი­ლე­ბას მი­მაჩ­ვია და კი­დევ ბევ­რი, ცხოვ­რე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი უნა­რი შემ­ძი­ნა. მე­რეც, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის­თა­ვად, ბუ­ნებ­რი­ვად გაგ­რძელ­და. სკო­ლა­ში თა­ვი­სუ­ფალ თე­მას რომ გვა­წე­რი­ნებ­დნენ, ვინ უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით, ყო­ველ­თვის და­უ­ფიქ­რებ­ლად, უყოყ­მა­ნოდ და გუ­ლახ­დი­ლად ვწერ­დი - "მომ­ღე­რა­ლი", რად­გან ეჭ­ვიც არ მე­პა­რე­ბო­და, რომ მუ­დამ უნდა მემ­ღე­რა.

- მი­უ­ხე­და­ვად სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლის გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა, ამ­ბო­ბენ, რომ დღემ­დე გე­ში­ნი­ათ სცე­ნის.

- ყო­ველ­თვის მე­ში­ნო­და (იღი­მის). ბავ­შვო­ბა­ში გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი იყო ეს შიში - ვღე­ლავ­დი, მაგ­რამ რა­ტომ - ვერ ვხვდე­ბო­დი. შიშ­სა და ღელ­ვას ხში­რად შე­უშ­ლია ხელი სიმ­ღე­რა­ში. ზოგ­ჯერ ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან გული მიჩ­ქარ­დე­ბო­და, რაც სუნ­თქვას მიძ­ნე­ლებ­და და მი­ფიქ­რია, ახლა კი ვფუჭ­დე­ბი-მეთ­ქი. სიმ­ღე­რას თუ ცუ­დად იწყებ, ცხა­დია, გუ­ნე­ბაც გი­ფუჭ­დე­ბა, ეს კი აუ­ცი­ლებ­ლად ეტყო­ბა ნამ­ღერს. მაქ­სი­მა­ლის­ტი არ ვარ, ცხოვ­რე­ბის­გან გან­სა­კუთ­რე­ბულს ვი­თხოვ­დე, მაგ­რამ რაც სცე­ნა­ზე მე­მარ­თე­ბა ხოლ­მე, ამას უკვე მაქ­სი­მა­ლიზ­მიც აღარ ჰქვია. ვფიქ­რობ­დი კი­დეც, რა­ღაც ხნით სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლის­გან თავი შე­მე­კა­ვე­ბი­ნა, - ეგებ გა­მი­ა­როს-მეთ­ქი, მაგ­რამ არა­თუ გა­მი­ა­რა, მიძ­ლი­ერ­დე­ბო­და და მივ­ხვდი, რომ არც არას­დროს გა­მივ­ლი­და, რად­გან გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი. ასე რომ, დღემ­დე, ვიდ­რე სიმ­ღე­რის შუ­ამ­დე არ მი­ვალ, შიში არ მტო­ვებს. მაგ­რამ მე­უბ­ნე­ბი­ან, ამას მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვერ ამ­ჩნევ­სო. იცით, რა რთუ­ლია ამის მიღ­წე­ვა, ამ გან­ცდე­ბის მა­ყუ­რებ­ლის­თვის და­მალ­ვა?

- ნატო, ძა­ლი­ან მშვი­დი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ჩან­ხართ, თუმ­ცა ამ სიმ­შვი­დე­ში კა­ტე­გო­რი­უ­ლო­ბაც ჩანს... თუნ­დაც სიმ­ღე­რე­ბის შერ­ჩე­ვი­სას, რად­გან საკ­მა­ოდ ცოტა სიმ­ღე­რაა თქვენს რე­პერ­ტუ­არ­ში.

- წლე­ბის წინ ჩემ­ზე ამ­ბობ­დნენ, ალ­ბათ, საკ­მა­რი­სად არ უყ­ვარს თა­ვი­სი პრო­ფე­სია, აბა, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, მომ­ღერ­ლო­ბის პრე­ტენ­ზია გქონ­დეს, - სხვა­თა შო­რის, არას­დროს გან­მი­ცხა­დე­ბია მსგავ­სი რამ, - და სიმ­ღე­რებ­ზე უარი თქვაო. ცხა­დია, არ და­ვე­თან­ხმე: სიმ­ღე­რის სიყ­ვა­რუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბას­თან არ იგივ­დე­ბა, არც "ოღონდ ვიმ­ღე­როს­თან"... მარ­თა­ლია, ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში ზო­მი­ე­რე­ბა არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ რო­დე­საც გე­მოვ­ნე­ბა­სა და არ­ჩე­ვან­ზე მიდ­გე­ბა საქ­მე, საკ­მა­ოდ პრე­ტენ­ზი­უ­ლი ვარ. თუმ­ცა ხან­და­ხან კომ­პრო­მის­ზეც წავ­სულ­ვარ, უარი ვერ მით­ქვამს და მერე მი­ნა­ნია. ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სა­კი­თხებ­ში კი­დევ შე­იძ­ლე­ბა ვიყო კომ­პრო­მი­სუ­ლი, მაგ­რამ სიმ­ღე­რა­ში ძა­ლი­ან მი­ჭირს. ალ­ბათ, სიმ­ღე­რა მხო­ლოდ პრო­ფე­სია არ არის ჩემ­თვის, გა­ცი­ლე­ბით მე­ტია... ჩემი სხე­უ­ლი­სა და სუ­ლის ნა­წი­ლია, ცხოვ­რე­ბაა... ცხოვ­რე­ბის ტკი­ვი­ლე­ბიც კი "გა­მო­მიწ­ვავს" სიმ­ღე­რა­ში. ძა­ლი­ან რომ მტკე­ნია, სუ­ლი­დან სხე­ულ­ში რომ გა­დამ­სვლია ტკი­ვი­ლი და ვე­რაფ­რით მოვ­რე­ვი­ვარ, სწო­რედ სიმ­ღე­რა დამ­დე­ბია მა­ლა­მოდ: ფეს­ტი­ვალ­ზე ვი­ყა­ვი ბა­თუმ­ში, ყო­ველ­დღე მი­წევ­და სიმ­ღე­რა და თი­თო­ე­უ­ლი გა­მოს­ვლი­სას ვგრძნობ­დი, ნელ-ნელა რო­გორ ვთა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­დი ტკი­ვი­ლის სიმ­ძი­მის­გან და ბედ­ნი­ე­რე­ბა მე­უფ­ლე­ბო­და...

- ძა­ლი­ან გიხ­დე­ბათ ღი­მი­ლი, სი­ცი­ლიც... თვა­ლე­ბით იცი­ნით. ასე გულ­წრფელ ადა­მი­ა­ნებს მოს­დით. არა­და, შო­რი­დან ჩა­კე­ტი­ლი და სევ­დი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებთ...

- ეგ კი არა, ჩემს მე­გო­ბარ კონ­ცერ­ტმა­ის­ტერს მოს­წავ­ლემ ჰკი­თხა, ნატო "სტერ­ვა­აო", (იცი­ნის)? რა­ტომ­ღაც ბევ­რს ვგო­ნი­ვარ ხის­ტი, უკა­რე­ბა, ჩა­კე­ტი­ლი.

- რა­ტომ? თავს იცავთ, რომ ნაკ­ლე­ბი გუ­ლის­ტკე­ნა გქონ­დეთ, ფრთხი­ლობთ ადა­მი­ა­ნებ­თან?

- არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა. ძა­ლი­ან მომ­წონს ლაღი, გუ­ლახ­დი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. მეც საკ­მა­ოდ გულ­გახ­სნი­ლი მგო­ნია თავი, პრე­ტენ­ზია მაქვს, რომ კაც­თმოყ­ვა­რე ვარ. მიყ­ვარს ყვე­ლა, ვის­თა­ნაც ვურ­თი­ერ­თობ, ვინც ცხოვ­რე­ბას მი­კავ­ში­რებს და ვერ ვხვდე­ბი, რა­ტომ მომ­დის ასე. ალ­ბათ, შე­უც­ნობ­ლად... ადრე ამას არ ჩავღრმა­ვე­ბი­ვარ, მაგ­რამ... დიახ... ალ­ბათ, თავ­დაც­ვაც არის ჩემი ჩა­კე­ტი­ლო­ბის მი­ზე­ზი. ყო­ველ­თვის მჯე­რა ადა­მი­ა­ნე­ბის, მათი გუ­ლახ­დი­ლო­ბის და თუკი სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოს შე­ვი­ტყობ, მძაფ­რად გან­ვიც­დი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ვი­საც ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე შევ­ხვედ­რი­ვარ, მე­გობ­რებს თუ მხო­ლოდ ნაც­ნო­ბებს, - პი­რად ცხოვ­რე­ბას, მა­მა­კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას არ ვგუ­ლის­ხმობ, - არა­ვის გან­ვუ­ხიბ­ლი­ვარ. ვიცი, პი­რი­ქი­თაც ხდე­ბა და ვე­რაფ­რით ვი­გებ, ადა­მი­ა­ნი ადა­მი­ანს შეგ­ნე­ბუ­ლად რა­ტომ ტკენს გულს. ამ შემ­თხვე­ვა­ში სი­რაქ­ლე­მა­სა­ვით ვარ: მირ­ჩევ­ნია არ მი­თხრან, არ გა­ვი­გო­ნო. ხან­და­ხან იმა­საც ვში­შობ, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა­ში არ გა­დავ­ვარ­დე: მეც ხომ მეშ­ლე­ბა ხოლ­მე და ყვე­ლა­ზე ხში­რად, ალ­ბათ, სა­კუ­თარ დე­დას­თან, მაგ­რამ პა­ტი­ე­ბა­საც ხომ აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­თხოვ... შეგ­ნე­ბუ­ლად მარ­თლა არა­ვის მოვ­ქცე­ვი­ვარ ცუ­დად. მე თუკი მტკე­ნენ... თუმ­ცა ასე იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, უნებ­ლი­ეთ თუ მო­უ­ვა ვინ­მეს, ამი­ტომ იო­ლად ვუ­ძებ­ნი გა­მარ­თლე­ბას. ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის რე­ა­ლუ­რად უნდა შე­ა­ფა­სო, ისე­თად მი­ი­ღო, რო­გო­რიც სი­ნამ­დვი­ლე­ში არი­ან. და თუ შე­გიყ­ვარ­დე­ბა, სწო­რედ ისე­თი შე­იყ­ვა­რო... მა­გა­ლი­თად, ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რო­გორ ადა­მი­ანს და­ვუ­კავ­ში­რე პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა...

- დათო ოძე­ლაშ­ვილს გუ­ლის­ხმობთ, ხომ? და­თოს მეც ვიც­ნობ, ძა­ლი­ან თბი­ლი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნია...

- ძა­ლი­ან თბი­ლი, კულ­ტუ­რუ­ლი და მა­ღა­ლი გე­მოვ­ნე­ბის. მარ­თლა იმ­სა­ხუ­რებს სიყ­ვა­რულს და ამი­ტო­მაც და­ვუ­კავ­ში­რე ცხოვ­რე­ბა. მას­თან ბევრ პრობ­ლე­მა­საც წა­ვა­წყდი, მაგ­რამ ვი­ცო­დი, რომ მიყ­ვარ­და, ის პრობ­ლე­მე­ბიც მარ­ტო მისი კი არა, ჩე­მიც იყო და არც მა­ში­ნებ­და. პრობ­ლე­მას არას­დროს გავ­ქცე­ვი­ვარ, ვიდ­რე არ მივ­ხვდი, რომ მის გა­დაჭ­რა­ში და­თოს ვე­ღარ და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი, რად­გან შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ამოვ­წუ­რე. და წერ­ტი­ლიც დავ­სვი. თუმ­ცა მა­ნამ­დე მარ­თლა ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი და იმ წლებს გაც­დე­ნილს ვერ ვუ­წო­დებ: ამ ბედ­ნი­ე­რე­ბად ღირ­და. სწო­რედ ეს არის სიყ­ვა­რუ­ლი... და იმა­საც გე­ტყვით, რომ არც პრაგ­მა­ტუ­ლი ვარ და არც პრაქ­ტი­კუ­ლი, რომ სხვა დროს უფრო გავფრ­თხილ­დე, სხვაგ­ვა­რად მო­ვიქ­ცე, რომ აღარ მეტ­კი­ნოს და ასე შემ­დეგ. ასე­თი "რთუ­ლი თან­წყო­ბი­ლი" აზ­რე­ბით ვერ ვცხოვ­რობ (იღი­მის). რაც ვარ, ეს ვარ ცხოვ­რე­ბა­შიც და სიმ­ღე­რა­შიც. ხში­რად არ ვჩან­ვარ სცე­ნა­ზე? - ესეც ხომ იმის გა­მოა, რომ არ დავ­ფა­რე უარ­ყო­ფი­თი გან­წყო­ბა უსა­მარ­თლო­ბი­სად­მი, რაც, ჩემი აზ­რით, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა - ჩემი პრო­ტეს­ტი ვი­ღა­ცის­თვის არა­სა­სურ­ვე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სცე­ნა მე­ნატ­რე­ბა, მაგ­რამ მარ­თლა არ მაქვს და­ნა­შა­უ­ლის გან­ცდა, რომ რა­ღა­ცის­თვის ვის­ჯე­ბი, რომ ვი­ღაც მსჯის - მე ხომ ვიცი, რომ არა­ფე­რი და­მი­შა­ვე­ბია. პი­რი­ქით, ეს არის ჩემი არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რი, ტკი­ვი­ლამ­დე სიყ­ვა­რუ­ლი ჩემი ქვეყ­ნის, რო­მელ­ზეც ხან­და­ხან კი მე­კარ­გე­ბა ხოლ­მე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მიბ­რუნ­დე­ბა გული. ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი მიყ­ვარს ისე­თი, რო­გო­რიც არის. ეს ქვე­ყა­ნა ჩემი სახ­ლია, ყვე­ლა­ზე უკეთ აქ ეს­მით ჩემი, მე ვიცი ქარ­თვე­ლე­ბის ენა და სხვა სახ­ლში ვე­რას­დროს ვი­ცხოვ­რებ.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)