გე­ო­ლო­გი, რე­ჟი­სო­რი, ოპე­რა­ტო­რი, ორ­ჯერ სა­ხელ­მწი­ფო მი­ნის­ტრი, სა­მო­ქა­ლა­ქო ომის მო­ნა­წი­ლე, მამა, მსა­ხი­ობ მა­რი­კა ჭი­ჭი­ნა­ძის მე­უღ­ლე. ეს არას­რუ­ლი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია გოგა ხა­ინ­დრა­ვას სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე. გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლი მამა, ბა­ბუა, სახ­ლში და­მა­ლუ­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შა, ძმა­კა­ცე­ბი კრი­მი­ნა­ლუ­რი სამ­ყა­რო­დან. დღეს ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რი ღიად სა­უბ­რობს.

გოგა ხა­ინ­დრა­ვას ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ოჯა­ხი ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის­თვის სა­ძირ­კვე­ლია, ჩემ­თვის - სა­ძირ­კველ­თა სა­ძირ­კვე­ლი. ჩემი მსოფ­ლმხედვ­ლე­ო­ბა მთლი­ა­ნად გა­ნა­პი­რო­ბეს ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა და ჩემ­მა ოჯახ­მა, რო­მელ­საც საკ­მა­ოდ ორი­გი­ნა­ლუ­რი ბედი ჰქონ­და. ბა­ბუ­ა­ჩე­მი, მა­მა­ჩე­მის მამა, ივ­ლი­ა­ნე ხა­ინ­დრა­ვა 18 წლის იყო, რო­დე­საც ქუ­თა­ის­ში და­ა­პა­ტიმ­რეს, 14 წელი კა­ტორ­ღა მო­ი­ხა­და და მერე გა­ა­სახ­ლეს რუ­სე­თის იმ­პე­რი­ი­დან, იძუ­ლე­ბუ­ლი იყო, სა­ხა­ლი­ნი­დან ჩი­ნეთ­ში გა­და­სუ­ლი­ყო. ეროვ­ნულ მოძ­რა­ო­ბა­ში იღებ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას და ამის გამო ხვდა წი­ლად ასე­თი მძი­მე ბედი. ჩი­ნეთ­ში და­ი­ბად­ნენ მა­მა­ჩე­მი, ბი­ძა­ჩე­მი. ომი რომ დამ­თავ­რდა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­დნენ. სამ­წუ­ხა­როდ, მა­მა­ჩემს დიდ­ხანს ყოფ­ნამ არ მო­უ­წია სამ­შობ­ლო­ში. მა­მა­ჩე­მი და­ა­პა­ტიმ­რეს და გა­ა­ციმ­ბი­რეს. ჩემი ძმა 5 წელი ციმ­ბირ­ში ცხოვ­რობ­და. მე, პრაქ­ტი­კუ­ლად, გა­და­სახ­ლე­ბის შვი­ლი ვარ. დე­და­ჩე­მი დაბ­რუნ­და თუ არა სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ერთ კვი­რა­ში გავჩნდი მე. მამა ჯერ კი­დევ რჩე­ბო­და იქ. დედა გა­მო­უშ­ვა, არ უნ­დო­და, იქ დავ­ბა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ფიქ­რობ­და, რომ ეს ბი­ოგ­რა­ფი­ას გა­მი­ფუ­ჭებ­და. რაც თავი მახ­სოვს, მა­მა­ჩე­მი ჩი­ნე­თი­დან ჩა­მო­ტა­ნილ ბა­ბუ­ა­ჩე­მის ნა­ან­დერ­ძევ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შას მა­ლავ­და სახ­ლში. სა­ქარ­თვე­ლოს წარ­სუ­ლი, აწ­მყო და მო­მა­ვა­ლი ყო­ველ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თემა იყო ჩვენს ოჯახ­ში. ამი­ტომ დი­სი­დენ­ტად გა­ვი­ზარ­დე. ეს ჩემს სკო­ლის­დრო­ინ­დელ ყო­ფა­ზე აი­სა­ხა, არც პი­ო­ნერ­თა და არც კომ­კავ­შირ­თა რი­გებ­ში არ მი­ღებ­დნენ, რო­გორც ხალ­ხის მტრის შვილ­სა და ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მწყრა­ლად იყო საბ­ჭო­თა წყო­ბი­ლე­ბას­თან.

- თვი­თონ გქონ­დათ ამის სურ­ვი­ლი?

- არა, არა­სო­დეს. მორ­წმუ­ნე ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი. ოჯახ­ში რე­ლი­გი­ურ დღე­სას­წა­უ­ლებს აღ­ვნიშ­ნავ­დით, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეს იმ პე­რი­ოდ­ში გარ­კვე­ულ საფრ­თხეს წარ­მო­ად­გენ­და. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ღრმად მორ­წმუ­ნე ქალი იყო, მა­მა­ჩე­მიც. ამი­ტომ სკო­ლა­ში ჩემი ძი­რი­თა­დი პრობ­ლე­მა ჯვრებს უკავ­შირ­დე­ბო­და, რო­მელ­საც სულ მგლეჯ­და კის­რი­დან სას­წავ­ლო ნა­წი­ლის გამ­გე და მე­ო­რე დღეს ისევ ვი­კე­თებ­დი ახალს.

ყო­ფილ ვო­რონ­ცოვ­ზე ვცხოვ­რობ­დით. პირ­ველ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. ქა­შუ­ეთ­თან მი­წევ­და ყო­ველ­დღე გავ­ლა-გა­მოვ­ლა, ამი­ტომ სან­თელ-საკ­მევ­ლის სუნი ჩემ­თვის უცხო არას­დროს ყო­ფი­ლა. ამ სუნს სახ­ლშიც ვგრძნობ­დი.

- სიმ­კაც­რე იყო ოჯახ­ში? ამას სა­ჭი­რო­ებ­დით?

- ჩემი ძმა ძა­ლი­ან და­ლა­გე­ბუ­ლი, მშვი­დი ბავ­შვი იყო. მე ნამ­დვი­ლად მჭირ­დე­ბო­და სიმ­კაც­რე, დიდ სირ­თუ­ლე­ებს ვუქ­მნი­დი ოჯახს. მა­მა­ჩე­მის­გან მახ­სოვს სიმ­კაც­რე, თუმ­ცა არა ძა­ლა­დო­ბა. ეზო­ში არ მიშ­ვებ­დნენ, მა­ი­ძუ­ლებ­დნენ მე­ცა­დი­ნე­ო­ბას. ბე­ბი­ა­ჩე­მი პო­ლო­ნე­ლი თა­ვა­დი გახ­ლდათ და ძა­ლი­ან დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ანი­ჭებ­და მა­ნე­რებს, კულ­ტუ­რას. მას­წავ­ლი­და რო­გორ დავ­მჯდა­რი­ყა­ვი მა­გი­დას­თან, რო­გორ მე­ჭა­მა, რო­გორ გა­მევ­ლო, რო­გორ მე­ლა­პა­რა­კა. ის ცივ­სის­ხლი­ა­ნი პო­ლო­ნე­ლი იყო, მისი რჩე­ვე­ბი ჩემ­თვის ტან­ჯვა იყო. ოჯა­ხის უფ­რო­სე­ბის თან­დას­წრე­ბით ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დი მის რჩე­ვებს, მაგ­რამ ეზო­ში ყვე­ლა­ფე­რი მა­ვი­წყდე­ბო­და.

- რა გა­მოც­დი­ლე­ბა მოგ­ცათ ქუ­ჩამ?

- კრი­მი­ნა­ლუ­რი თვალ­საზ­რი­სით კარ­გი არა­ფე­რი გახ­ლდათ, თუმ­ცა ეგეც გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო. მა­შინ ორი გზა ჰქონ­დათ ახალ­გაზ­რდებს. ან კომ­კავ­ში­რე­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყა­ვი და წი­თე­ლი ფერი გყვა­რე­ბო­და, ანდა გა­რე­მო გწი­რავ­და, ქუ­ჩა­ში ხვდე­ბო­დი, კრი­მი­ნალ­ში, ძველ ბი­ჭებ­თან. მინ­და გი­თხრათ, რომ ურ­თი­ერ­თო­ბა და უფ­რო­სებ­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, ასე­ვე ის, რომ მე­გო­ბა­რი არ უნდა ჩა­გეშ­ვა და გა­გე­წი­რა, მა­შინ ვის­წავ­ლეთ. დღეს პი­რი­ქით ხდე­ბა, პავ­ლი­კა მო­რო­ზო­ვებს ზრდი­ან. კრი­მი­ნა­ლუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა არც ჩემი და არც სხვი­სი შვი­ლის­თვის არ მინ­და, მაგ­რამ ჩვენ გა­ვი­ა­რეთ ეს და ამას ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­დან ვერ წავ­შლით. მე­გობ­რე­ბი მყავს ქურ­დე­ბი, ვის­თან ერ­თა­დაც ვსწავ­ლობ­დი, ვიზ­რდე­ბო­დი. რამ­დე­ნი­მე მათ­გა­ნი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. მა­გა­ლი­თად, პა­ა­ტა ჩლა­ი­ძე, რო­მელ­თა­ნაც სიკ­ვდი­ლამ­დე ვმე­გობ­რობ­დი, დღე­საც ჩემი მე­გო­ბა­რია რეზო ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე, მა­მა­მი­სი სა­უ­კე­თე­სო ქარ­თვე­ლი პო­ე­ტი იყო.

- ახლა კა­ნო­ნი­ერ ქურ­დებს ასა­ხე­ლებთ?

- კი, ქურ­დებს ვა­სა­ხე­ლებ.

- და არ გე­ში­ნი­ათ?

- არც მე­ში­ნია და არც მე­რი­დე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვე­ნი მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა სა­პი­რის­პი­რო მხა­რე­საა, არ­სე­ბობს ისე­თი ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, რო­მელ­საც ვერ ამოშ­ლი. ცხოვ­რე­ბა აღ­მოჩ­ნდა ისე­თი, რომ დიდი არ­ჩე­ვა­ნი არ იყო, ან ერთ მხა­რეს უნდა მდგა­რი­ყა­ვი, ან - მე­ო­რე. ოქ­როს შუ­ა­ლე­დის პოვ­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. მე, მად­ლო­ბა ღმერ­თს, გზა გა­ვიკ­ვლიე, ზოგ­მა ვერ გა­იკ­ვლია, მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ მათი და­ნა­შა­უ­ლი არ იყო.

- მშობ­ლებს და­ვუბ­რუნ­დეთ, ვის ჰგავ­ხართ ხა­სი­ა­თით, გა­რეგ­ნუ­ლად?

- გა­რეგ­ნუ­ლად შუ­ა­ში ვარ დე­და­სა და მა­მას შო­რის. ხა­სი­ა­თით მა­მას ვგა­ვარ. ფი­ცხი იყო მამა, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ბე­დის ადა­მი­ა­ნი, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი, დიდი ინ­ტე­ლექ­ტი­სა და ცოდ­ნის მა­ტა­რე­ბე­ლი. ჩემი და ჩემი ძმის მე­გობ­რე­ბი მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ მა­მა­ჩემ­თან შეხ­ვედ­რა მათ­თვის გა­დამ­წყვე­ტი იყო ცხოვ­რე­ბა­ში. მამა წერ­და, სამ­წუ­ხა­როდ, ქარ­თუ­ლად ვერ წერ­და. ლა­პა­რა­კი იცო­და, მაგ­რამ წერა უჭირ­და. ხუთ ენას ფლობ­და. დე­დას ორი უმაღ­ლე­სი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. იყო კარ­გი სპორ­ტსმე­ნი, სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბის ღირ­სე­ბას იცავ­და კა­ლათ­ბურთში. თუმ­ცა მერე, სამი შვი­ლის პატ­რო­ნის­თვის, მთა­ვა­რი საქ­მე დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა გახ­და.

- მშობ­ლე­ბის მხრი­დან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა თუ გახ­სენ­დე­ბათ?

- მამა, რო­გორც გი­თხა­რით, ღირ­სე­ბის კაცი იყო, მორ­წმუ­ნე. როცა გა­ვი­ზარ­დე იმ დო­ნემ­დე, რომ ღმერ­თის არ­სე­ბო­ბა-არარ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ დავ­ფიქ­რდი, მა­მას ვკი­თხე, რა­ტომ არის, რომ ჩვენს ოჯახ­ში ღმერ­თი არ­სე­ბობს და გა­რეთ - არა-მეთ­ქი. მა­შინ მი­თხრა, თუ ღმერ­თი არ არ­სე­ბობს, მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი დაშ­ვე­ბუ­ლი­აო. მივ­ხვდი, ეს რა­საც ნიშ­ნავ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ არას­დროს გა­მე­კე­თე­ბი­ნა სხვის­თვის ის, რაც არ მინ­დო­და, ჩემ­თვის გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ. ეს ორი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი შე­გო­ნე­ბა მა­მის მხრი­დან ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გა ცხოვ­რე­ბა­ში. როცა უკვე გა­ვი­ზარ­დე და გო­გო­ნე­ბის­კენ გა­მირ­ბო­და თვა­ლი, მი­თხრა, არას­დროს შე­აც­დი­ნო ქა­ლიშ­ვი­ლი, რომ­ლის ცო­ლად მოყ­ვა­ნა­საც არ აპი­რე­ბო.

- შე­უს­რუ­ლეთ მა­მას პი­რო­ბა?

- კი. ბევ­რი პი­რო­ბა ვერ შე­ვას­რუ­ლე, მაგ­რამ ეს პი­რო­ბა ნამ­დვი­ლად შე­ვას­რუ­ლე.

- რო­გო­რი იყო სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი თქვენს ოჯახ­ში. ფი­ზი­კუ­რად გი­მუ­შა­ვი­ათ იმის­თვის, რომ ოჯახს დახ­მა­რე­ბო­დით?

- ძა­ლი­ან მძი­მე სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი იყო ოჯახ­შიც და გარ­შე­მოც. კა­ლათ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი კარ­გად, სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში ვი­ყა­ვი, "დი­ნა­მოს" ღირ­სე­ბას ვი­ცავ­დი. ტა­ლო­ნებს გვაძ­ლევ­დნენ ნაკ­რებ­შიც და გუნდშიც. ეს გზის ფული იყო ჩემ­თვის. ამ თვალ­საზ­რი­სით ად­რე­ულ ასაკ­ში გავ­ხდი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი. მე-8-9 კლას­ში უკვე ჩემი ფული მქონ­და. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში მუ­შა­დაც ვმუ­შა­ობ­დი მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე და ეს არ მე­თა­კი­ლე­ბო­და.

- რო­გორ გგო­ნი­ათ, დღეს გოგა ხა­ინ­დრა­ვას რა სტა­ტუ­სით იც­ნობს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა?

- რო­გორც რე­ჟი­სორ­სა და ოპე­რა­ტორს.

- რას და­არ­ქმევ­დით პე­რი­ოდს, როცა პო­ლი­ტი­კა­ში ჩა­ე­ბით?

- ეს ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დია, ძა­ლი­ან მძი­მე. ასე­თი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არას­დროს არ მიგ­რძნია. თა­ვი­სუ­ფა­ლი კაცი ვი­ყა­ვი, მქონ­და პრინ­ცი­პი, არ შევ­სუ­ლი­ყა­ვი არც ერთ პო­ლი­ტი­კურ პარ­ტი­ა­ში. ჩემ­თვის პი­რა­დი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ყო­ველ­თვის ბევ­რად მეტი იყო, ვიდ­რე ნე­ბის­მი­ე­რი იდეა. თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ყვე­ლა­ზე დიდი იდე­აა.

- რამ­დენ ხანს იყა­ვით ამ მარ­წუ­ხებ­ში?

- ორ­ჯერ მო­მიხ­და ასეთ რე­ჟიმ­ში ცხოვ­რე­ბა. ერთხელ აფხა­ზეთ­ში, სა­ხელ­მწი­ფო მი­ნის­ტრის პოსტზე წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი. მა­შინ პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად დავ­ტო­ვე თა­ნამ­დე­ბო­ბა, თუმ­ცა დავ­რჩი აფხა­ზეთ­ში. და მე­ო­რედ, 2 წე­ლი­წა­დი და 6 თვე ვი­ყა­ვი სა­ხელ­მწი­ფო მი­ნის­ტრი კონ­ფლიქ­ტე­ბის და­რე­გუ­ლი­რე­ბის სა­კი­თხში. ეს ჩემ­თვის უმ­ძი­მე­სი პე­რი­ო­დი იყო, და­მან­გრია ამ დრომ. მაგ­რამ როცა შენს ქვე­ყა­ნას წარ­მო­ად­გენ, მარ­თალ საქ­მეს ემ­სა­ხუ­რე­ბი, როცა ვერც ოსში და ვერც აფხაზ­ში შენს მტერს ვერ ხე­დავ, ეს უნდა თქვა, შენი საქ­მე უნდა აკე­თო.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას მე­ტყვით?

- ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი და ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნია ჩემი ცოლი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მან გა­და­მარ­ჩი­ნა, მა­რი­კა რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მე აფხა­ზე­თი­დან ვერ დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი. მის­მა სიყ­ვა­რულ­მა და მის­მა ლოც­ვამ და­მაბ­რუ­ნა.

- რო­გორ იპო­ვეთ მა­რი­კა?

- კი­ნო­ში ვი­პო­ვე. "ბე­ღუ­რე­ბის გა­დაფ­რე­ნას" იღებ­დნენ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს ფილ­მიც და მისი რე­ჟი­სო­რიც. ამ ფილმთან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ჩემი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში.

- ოდეს­მე თუ გი­ფიქ­რი­ათ იმა­ზე, რომ თქვე­ნი ცოლი მსა­ხი­ო­ბი არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო?

- არა. აქ მთა­ვა­რია ნდო­ბა, რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს სად მუ­შა­ობს. იმა­ნაც იქო­ნია გავ­ლე­ნა, რომ მეც კი­ნო­დან ვი­ყა­ვი და კარ­გად ვიც­ნობ­დი ამ სამ­ყა­როს. თუმ­ცა, თუ ადა­მი­ანს ცუ­დის გა­კე­თე­ბა უნდა, სულ არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი რა­ი­მე პრო­ფე­სია ჰქონ­დეს არ­ჩე­უ­ლი.

- არას­დროს გა­გიპ­რო­ტეს­ტე­ბი­ათ რო­მე­ლი­მე როლი?

- იყო სა­კი­თხე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩვენ შო­რის მარ­ტი­ვად გა­და­წყდა. მხო­ლოდ იმი­ტომ გა­მო­მით­ქვამს აზრი ამ თე­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რომ ორი­ვემ უნდა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნოთ გა­რე­მო, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ, რომ ბიჭი გვეზ­რდე­ბო­და და მის­თვის სირ­თუ­ლე­ე­ბი არ უნდა შეგ­ვექ­მნა. ჩვენ მა­ინც აზია-ევ­რო­პის გა­სა­ყარ­ზე ვართ. ჩვენ­ში არის აზი­უ­რი ნა­წი­ლი, არ შე­იძ­ლე­ბა ამა­ზე თვა­ლი დავ­ხუ­ჭოთ. დღე­საც რომ იყოს არ­ჩე­ვა­ნი, მე მა­ინც აზი­ას ავირ­ჩევ­დი, ვიდ­რე ევ­რო­პას.

- რა დო­ნემ­დე ხართ აზი­ა­ტი ოჯახ­ში?

- ვერ გე­ტყვით, ჩემი შე­ფა­სე­ბა ამ თვალ­საზ­რი­სით ობი­ექ­ტუ­რი არ იქ­ნე­ბა. ეს ჩემს ცოლ-შვილს უნდა ჰკი­თხოთ.

- მა­გა­ლი­თად, ერე­ვით მათი ჩაც­მის სტილ­ში?

- მხო­ლოდ გე­მოვ­ნე­ბის თვალ­საზ­რი­სით შე­იძ­ლე­ბა მივ­ცე რჩე­ვა. სხვა მხრივ - არა. თუმ­ცა არის ოჯახ­ში წე­სე­ბი. მა­გა­ლი­თად, ის, რომ შვი­ლებ­მა მშობ­ლე­ბის აზრი უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ, ოღონდ არა ისე, რომ ჩვე­ნი სი­ტყვა კა­ნო­ნია და მას არ უნდა გა­და­ვიდ­ნენ. ჩემი ბიჭი ზოგ­ჯერ ღა­მეც არ მო­დი­ო­და შინ, მაგ­რამ მშობ­ლე­ბის პა­ტი­ვის­ცე­მა ყო­ველ­თვის ჰქონ­და და აქვს. მგო­ნია, რომ მკაც­რი მშო­ბე­ლი არ ვარ. თუმ­ცა ფი­ცხი ვარ და ჩემი ხმის ტო­ნა­ლო­ბა ყო­ველ­თვის ხმის აწე­ვად ჩანს ხოლ­მე. ეს სირ­თუ­ლე­ებს მიქ­მნი­და ყველ­გან.

- შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავთ, თუ არის ისე­თი პე­რი­ო­დი თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­მე­ლიც ხში­რად გახ­სენ­დე­ბათ ამ თვალ­საზ­რი­სით?

- სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი. უპა­ტი­ე­ბელ შეც­დო­მად მი­ვიჩ­ნევ იმას, რომ ამ ომში მხა­რეს წარ­მო­ვად­გენ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არას­დროს ბო­რო­ტად არ გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია ჩემი მა­შინ­დე­ლი სტა­ტუ­სი და ის ყვე­ლა­ფე­რი, რომ მე იქ ია­რა­ღით დავ­რბო­დი და ათა­სი სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბი, ტყუ­ი­ლია, მა­ინც დამ­ნა­შა­ვედ ვგრძნობ თავს, რომ მე ამ ომში მხა­რე ვი­ყა­ვი. ახ­ლაც რომ ვფიქ­რობ, არ ვიცი, რო­გორ მო­ვიქ­ცე­ო­დი. ეს ყო­ვე­ლი­ვე გა­რე­მომ გა­ნა­პი­რო­ბა. ცი­ხი­დან რომ გა­მო­ვე­დი 27 დე­კემ­ბერს, სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი გუ­გუ­ნებ­და. დან­გრე­უ­ლი, დამ­წვა­რი იყო თბი­ლი­სი, რუს­თა­ველ­ზე ჩემი სკო­ლა გა­და­ბუ­გუ­ლი, ქარ­თვე­ლე­ბი ზარ­ბაზ­ნებს ეს­როდ­ნენ ერ­თმა­ნეთს. მე ერთ მხა­რეს დავ­დე­ქი. რო­მე­ლი­მე მხა­რეს უნდა დავ­მდგა­რი­ყა­ვი. ნე­იტ­რა­ლუ­რი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. უმოქ­მე­დო­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- დღეს სად მოქ­მე­დებთ, რას აკე­თებთ?

- დღეს ვებ­რძვი იმ ბო­რო­ტე­ბას, რა­საც სა­ა­კაშ­ვი­ლი ჰქვია, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ამ სა­მარ­ცხვი­ნო სი­მა­ხინ­ჯეს. ქარ­თუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს გან­ვი­თა­რე­ბის ასე­თი სა­მარ­ცხვი­ნო ეტა­პი არც მახ­სოვს. ეს არის სა­კი­თხი, სა­დაც არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ დავ­თმობ სის­ხლის ფა­სა­დაც კი. ესე­ნი უნდა წა­ვიდ­ნენ და წავ­ლენ კი­დეც!

- ვიცი, რომ ლექ­ცი­ებ­საც კი­თხუ­ლობთ...

- 17 წელი თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ვკი­თხუ­ლობ­დი ლექ­ცი­ებს, მაგ­რამ უკვე 2 წე­ლია იქი­დან ნაც­მოძ­რა­ო­ბამ გა­მო­მა­პან­ღუ­რა. ახლა რი­გა­ში ვმუ­შა­ობ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. ახ­ლა­ხან მო­მი­ვი­და მიწ­ვე­ვა, რომ იქ ჩემი სა­ხე­ლო­ბის სა­ხე­ლოს­ნოს გახ­სნა უნ­დათ.

- თქვე­ნი გულ­საბ­ნე­ვი წარ­წე­რით "SOS" "მა­ესტრო­სად­მი" სო­ლი­და­რო­ბას ნიშ­ნავს?

- რა თქმა უნდა. სო­ლი­და­რო­ბას ვუ­ცხა­დებ თა­ვი­სუ­ფალ სი­ტყვას. ჩვენ ერთი დიდი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვით, როცა მა­რო­დი­ო­რებს და­ვუთ­მეთ "იმე­დი" და ეს შეც­დო­მა აღარ უნდა გა­ვი­მე­ო­როთ. მინ­და, ვი­სარ­გებ­ლო შემ­თხვე­ვით და მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ას". თქვენ წა­მო­ი­წყეთ ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი აქ­ცია, ეს არის წიგ­ნე­ბი, რო­მელ­საც თქვენ გა­მოს­ცემთ. ეს არის საქ­მე, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია თა­ვი­სუ­ფალ სი­ტყვას­თან ერ­თად.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)