სად სწავლობდა გიორგი გაბუნია ნიკა გილაურსა და გიგი უგულავასთან ერთად

მშვიდი ბავშვი იყო, უფრო მეტიც, იავნანას საკუთარ თავს თავად უმღეროდა. სკოლაში კარგად სწავლობდა. მთელი ბავშვობა მსახიობობაზე ოცნებობდა, მაგრამ მოულოდნელად არჩევანი არქიტექტურაზე შეაჩერა. ცნობილი ჟურნალისტის ჯულიეტა ვაშაყმაძის შვილს, გიორგი გაბუნიას ახლა "კურიერი" მიჰყავს. მანამდე იყო "პირველი არხი", გასართობი გადაცემები "მაესტროზე", მერე ჟურნალისტიკას დაემშვიდობა და კარდს მიღმა გადაინაცვლა. არ უყვარს ინტერვიუს მიცემა და საკუთარ თავზე საუბარი. დიდხანს ვცდილობდი მასთან ინტერვიუს ჩაწერას და ამჯერად გამიმართლა.

- გიორგი, ბავშვობაში რას ნიშნავდა შენთვის ტელევიზია?

- ბუნებრივია, ჩემს მშობლებთან ასოცირდებოდა - დედა ეკრანზე ჩანდა, მამაც ტელევიზიაში საინფორმაციო პროგრამების რედაქციაში რეჟისორად მუშაობდა. თუმცა პატარაობისას ჟურნალისტობაზე არასოდეს მიფიქრია. უფრო მსახიობობა მინდოდა.

- ალბათ თეატრალურ წრეზე დადიოდი?

- არასოდეს, ერთადერთხელ ვითამაშე სასკოლო სპექტაკლში - "სამი გოჭი", სადაც შუათანას, ანუ ნახევრად ჭკვიანი გოჭის როლი უნდა შემესრულებინა. თუმცა, როდესაც გავაპროტესტე, ჩამომაქვეითეს და, საბოლოოდ, ყველაზე სულელი გოჭის როლი შევასრულე (იღიმება). ამით დაიწყო და დასრულდა ჩემი სამსახიობო კარიერა.

- რა ასაკამდე გინდოდა მსახიობობა?

- მთელი ბავშვობა, თუმცა როდესაც პროფესიის შერჩევის დრო დადგა, არჩევანი არქიტექტურაზე შევაჩერე - სურვილი მქონდა, საქართველოს დანგრეული ეკლესიები აღმედგინა და ახალი ტაძრები ამეშენებინა. უნივერსიტეტში სწავლის პარალელურად "პირველ არხზე" შტატგარეშე კორესპონდენტად ვმუშაობდი. პირველად გადაცემა "ნაშუადღევში" უცხოელ მუსიკოსებზე მასალებს ვამზადებდი, შემდეგ სტუდია "5-სთვის სიუჟეტებს ვიღებდი.

- რამდენი წელი მუშაობდი "პირველ არხზე"?

- თუ არ ვცდები, 15 წლის ვიყავი, მუშაობა რომ დავიწყე და დაახლოებით, 8 წელი უშტატო თანამშრომელი გახლდით. ჰონორარს ვიღებდი იმის მიხედვით, რამდენ სიუჟეტს მოვამზადებდი, მაგრამ თანხას ჩემთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, უბრალოდ, მსიამოვნებდა, რომ საინტერესო საქმეს ვაკეთებდი. ბოლოს გადაცემა "ვერსიის" რეჟისორად ვმუშაობდი. შემდეგ საზღვარგარეთ წავედი სწავლის გასაგრძელებლად არქიტექტურისა და ხელოვნების დარგში.

- მოკლედ, ამ პროფესიას მაინც ვერ ელეოდი... პირველი ღია ეთერი, ალბათ, "მაესტროზე" გქონდა.

- "მაესტროზე" თავიდან მემონტაჟედ ვმუშაობდი. წამყვანობა მოგვიანებით შემომთავაზეს. პირველი ღია ეთერი სწორედ იქ მქონდა.

- ნერვიულობდი?

- არა, ამაში "მაესტროს" გადაცემების ფორმატიც მიწყობდა ხელს. პლუსად ითვლებოდა, როდესაც ეთერში ბუნებრივი და შეუზღუდავი იყავი. თუმცა შეიძლება, მაყურებელი ჩვენი წაყვანის თავისუფალი მანერის გამო ფიქრობდა, რომ ეთერში რაც გვინდოდა, იმას ვაკეთებდით. რა თქმა უნდა, ეს ასე არ იყო. ისევე, როგორც ყველგან, "მაესტროზეც" წამყვანს უნდა ჰქონოდა შინაგანი ცენზურა და განესაზღვრა, რისი გაკეთება და თქმა შეიძლებოდა ღია ეთერში და რისი - არა.

- შენი პოპულარობა ამ პერიოდიდან დაიწყო, თუმცა ისეთი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებ, რომ ეს არასოდეს გაინტერესებდა.

- ნამდვილად. გახსნილ ადამიანს ვგავარ, მაგრამ რეალურად, გამოუსწორებელი ინტროვერტი ვარ - საკუთარ თავში ჩაკეტილი პიროვნება და არ მიყვარს უცხო ადამიანებთან ხშირი ურთიერთობა.

- როგორც ვხვდები, ამ თვისებას შენს კარიერაზე არანაირი გავლენა არ მოუხდენია.

- წამყვანობა ჩემთვის იდეალური ვარიანტია. მილიონობით ადამიანთან გაქვს ურთიერთობა, ოღონდ ცალმხრივად - მათ არ აქვთ საშუალება, შენთან საპასუხო კონტაქტი დაამყარონ. დიდად არ მიზიდავს გარე გადაღებები, რეპორტაჟის მომზადებისას უამრავ ადგილზე მისვლა და რესპონდენტებთან ურთიერთობა დისკომფორტს მიქმნის. ამიტომ, ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე, წამყვანობა უფრო ახლოს დგას, ვიდრე კორესპონდენტობა. თუმცა როდესაც საქმეს დასჭირვებია, ესეც გამიკეთებია.

- რეპორტაჟის კეთების გამოც­დილება ნამდვილად გაქვს. მე მახსოვს შენი რეპორტაჟები "კურიერიდან".

- როგორც უკვე ვთქვი, "კურიერში" ქუჩიდან პირდაპირი ჩართვაც მქონია და ინტერვიუც ჩამიწერია რესპონდენტთან, თუმცა ეს იშვიათად ხდება. ერთ-ერთი ბოლო რეპორტაჟი იაპონიის მიწისძვრაზე მოვამზადე. მახსოვს, პარასკევი იყო, 11 მარტი. მთელი დღე ეთერში ვიჯექი და ამ თემას ვაშუქებდი. ცუნამის კადრებს ღია ეთერში ვიღებდით და ლაივ-რეჟიმში ვაკეთებდით კომენტარს მიწისძვრის შესახებ. 9 საათიანი "კურიერისთვის" კი სტიქიური მოვლენის მიზეზებზე ჩართვას ვამზადებდი. შედეგად, საკმაოდ დეტალურად გავერკვიე ვითარებაში და, ალბათ, ამიტომაც გადაწყვიტეს პროდიუსერებმა, რომ იაპონიაში სწორედ მე წავსულიყავი.

ეთერის დაწყებამდე 15 წუთით ადრე გიორგი ლაფერაშვილმა დამირეკა და მითხრა - სურვილი გვაქვს, რომ დღესვე, პირველივე რეისით იაპონიაში გაფრინდეო. არჩევანის საშუალებაც დამიტოვეს, შემეძლო, უარი მეთქვა, მაგრამ, რა თქმა უნდა, დავთანხმდი. გვინდოდა, მიწისძვრისა და ცუნამის მოვლენები ცხელ კვალზე გაგვეშუქებინა, თუმცა იმ დღეს უკვე რეისი აღარ იყო და ორი დღის შემდეგ მომიხდა გამგზავრება. ამასობაში ყველა სხვა უბედურებას ფუკუსიმას ატომური ელექტროსადგურიდან რადიაციის გაჟონვის საფრთხეც დაემატა. ამის გამო ტელევიზიაში ყველა ნერვიულობდა.როდესაც მე და ოპ­ერატორი ზურა მანაგაძე იაპონია­ში ჩავფრინდით, ელექტროსადგურების შენობები ნაწილობრივ აფეთქებული დაგვხვდა და რადიაცია ტო­კიოშიც გა­მოევლინათ.

- რა იყო ეს შენთვის - ექსტრემალური ჟურნალისტიკა თუ თავგადასავალი?

- ალბათ, ორივე ერ­თად. პირველი ჩართვა ქალაქ ოსაკადან გვქონდა, სადაც პირველ დღეს წვიმდა. შეიძლებოდა, ეს ჩრდილოეთიდან წამოსული ღრუბლების რადიაციული წვიმა ყოფილიყო, ამიტომაც თვითონ იაპონელები შენობებს და გადახურულ სივრცეებს აფარებდნენ თავს. მაგრამ მე და ზურამ გავრისკეთ და "კურიერის" ჩართვისთვის ღია ქუჩაში, ქალაქის ფონზე წვიმის ქვეშ დავდექით.

- რეპორტაჟებზე ვისაუბრეთ, მაგრამ მანამდე მინდოდა მეკითხა, როგორ დაიწყე მუშაობა "რუსთავი 2-ში?

- თავიდან "ბიზნესკურიერში" გრა­ფიკოსად ვმუშაობდი, რამდენიმე თვეში ტექნიკური პროდიუსერი გა­ვხდი. წამყვანობის პრეტენზია არ მქონია. შემდეგ, ჩემი "მუსიკალური" გამოცდილებიდან გამომდინარე, "კურიერის" ხელმძღვანელმა ნინო შუბლაძემ იურმალის კონკურსის გასაშუქებლად მაია ლომიძესთან ერთად გამიშვა. ძალიან საინტერესო იყო იქ მუშაობა, თანაც განსხვავებული ის იყო, რომ მე და მაია ერთად, წყვილი ჟურნალისტივით ვერთვებოდით ეთერში, რაც, საერთოდ, საინფორმაციო გადაცემებში არ ხდება. ამასთანავე უნდა ვაღიარო, რომ იმ კონცერტებისა და რუსული ესტრადის ვარსკვლავების მოსმენით ძალიან დავიტანჯე, თუმცა ამას ეთერში არ ვიმჩნევდი.

რაც შეეხება "კურიერის" წამყვანობას, პირველად ეს იდეა გადაცემის პროდიუსერ მაკა ფანქველაშვილს გაუჩნდა. თავიდან მის წინადადებაზე ხელძღვანელებს თურმე ლოგიკური რეაქცია ჰქონიათ - სად გიორგი გაბუნია და სად "კურიერიო"?! თმაგადაპარსული, წვერით დავდიოდი, საყურე მეკეთა და შარვალი უკუღმა მეცვა. პიჯაკი არასოდეს მცმია და არც ჰალსტუხი მქონია. შორს ვიყავი პოლიტიკისგან და ეს ყველამ იცოდა. მაგრამ მაკამ მაინც შეძლო მათი დარწმუნება და სცადეს... ამის გამო მაკა ფანქველაშვილს დღემდე ჩემს "პრომოუტერს" ვეძახი (იღიმება). საბოლოო გადაწყვეტილება, რომ მე "კურიერი" წამეყვანა, იმ დროს საინფორმაციო სამსახურის უფროსმა ირმა ნადირაშვილმა მიიღო.

- როგორც მაყურებელი გეტყვი, რომ კარგად გამოგივიდა.

- დიდი მადლობა. რამდენიმე წელი იყო გასული, რაც წამყვანობასთან შეხება აღარ მქონია. იყო პერიოდი, როდესაც ჩემი აპოლიტიკურობიდან გამომდინარე ვამბობდი, საინფორმაციო გადაცემაში ტექნიკურ პროდიუსერადაც კი არ ვიმუშავებ-მეთქი, მაგრამ დრო გავიდა და ვიფიქრე, რატომაც არა-მეთქი. ვერ ვიტყვი, რომ გამიჭირდა. რამდენიმე თვე გავიდა, ვიდრე "კურიერის" სპეციფიკას შევეჩვეოდი. ამასობაში თავზე თმაც მეზრდებოდა, ვეგუებოდი პიჯაკს, ჰალსტუხს და საეთერო მაგიდასთან ჯდომას.

- მანამდე მინისტრების სახელები მაინც იცოდი?

- თითქმის არა. ვიცოდი, ვინ იყო მიხეილ სააკაშვილი - რადგან ის ქვეყნის პრეზიდენტია. ასევე ვიცოდი, ვინ იყვნენ გიგი უგულავა და ნიკა გილაური, ვინაიდან ორივე ჩემი კლასელია.

- ნიკა გილაური შენს ფონზე საკმაოდ ჭაღარაა.

- იმიტომ, რომ პრემიერ-მინისტრია. დამეთანხმები, პრემიერის სამუშაო ბევრად უფრო მძიმეა, ვიდრე წამყვანის (იღიმება).

- არასოდეს შეგშლია არავის სახელი და გვარი?

- პოლიტიკოსების არა. სამაგიეროდ, ჩვენი ჟურნალისტების სახელები მეშლებოდა მექანიკურად. მაგალითად, ერთ დღეს დავით კაკულია რამდენჯერმე გამოვაცხადე, როგორც მერაბ კაკულია, თანაც ისე, რომ თავიდან ვერც კი მივხვდი. მერე დათოს დავურეკე და მოვუბოდიშე, თუმცა მომდევნო გამოშვებაში ისევ მერაბ კაკულიად წარვადგინე.

- ჟურნალისტიკა შენი ბოლო გაჩერებაა?

- ამჟამად ამ ამპლუაში საუკეთესოდ ვგრძნობ თავს. თანაც მიყვარს ის ადამიანები, ვისთან ერთადაც "რუსთავი 2"-ში დღეს ვმუშაობ. ამ ეტაპზე არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ.

- როგორც ვხედავ, ცხოვრებაში ბევრ რამეზე ამბობდი "არა"-ს, მაგრამ ბოლოს მაინც თანხმდებოდი.

- მართალია, ბევრ რამეზე ვამბობ "არა"-ს და მერე, თითქოს, უცებ - "კი"... როდესაც რაიმე გადაწყვეტილებას ვიღებ, ბევრს სპონტანური ეჩვენება, მაგრამ რეალურად ასე უცებ არ ხდება - მე ყველაფერზე წინასწარ, დიდხანს ვფიქრობ. უბრალოდ, ამას არავის ვეუბნები და ვერავინ ამჩნევს. ამიტომ, შესაძლოა, ჩემი საბოლოო გადაწყვეტილება მოულოდნელი აღმოჩნდეს.

- შეიძლება, მაგალითად, პოლიტიკაშიც წახვიდე?

- არ ვიცი. ახლა მოგატყუებ, დანამდვილებით რომ გითხრა რამე... გამოცდილებიდან გამომდინარე, კიდევ ერთხელ გეტყვი, რომ შეიძლება, შემდეგ სწორედ ის საქმიანობა ავირჩიო, რომელზეც ახლა კატეგორიულ უარს ვამბობ.

- ყოველ შემთხვევაში, მინისტრების სახელები და გვარები უკვე იცი...

- კი, ახლა უკვე ვისწავლე, არა მარტო ჩემი კლასელი პრემიერ-მინისტრისა და მერის, არამედ დანარჩენებისაც. შეგვიძლია ჩავთვალოთ, რომ პირველი ნაბიჯები პოლიტიკაში გადადგმული მაქვს (იღიმება).

- იმას, რომ ეკრანზე ჩანხარ, მაინც აქვს თავისი ხიბლი?

- რა თქმა უნდა. როგორც გითხარი, ადრე მსახიობობა მინდოდა. შემდეგ ტელევიზია ავირჩიე, რომელიც აგრეთვე თავისებური სცენაა. გამოდის, რომ ყოველთვის მაყურებლის წინაშე მინდოდა ყოფნა. სხვათა შორის, ბავშობაში მომღერლობაზეც ვფიქრობდი.

- ისე გამოგდის სიმღერა?

- ისე რა...

- ქართველები, ძირითადად, სუფრასთან მღერიან, მაგრამ შენ სუფრასთან მომღერალი ვერ წარმომიდგენიხარ.

- არა, ასეთი სიმღერა არ გამომდის. უბრალოდ, მუსიკალური სმენა მაქვს და შეიძლება, რაღაც წავიმღერო ჩემთვის.

- ძალიან დამოუკიდებელი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებ.

- ვარ კიდეც, თუმცა დამოუკიდებლობა ფართო ცნებაა და ჩემთვის მასაც თავისი საზომი აქვს. შეიძლება, ზოგადად ნაკლებად შეზღუდული ვარ, მაგრამ როდესაც საინფორმაციო გადაცემაში მუშაობ, რომელსაც თავისი ფორმატი აქვს, მის წესებს უნდა დაემორჩილო, ისევე, როგორც სხვა წამყვანები. სადაც ასეთი ჩარჩო არ მზღუდავს, გადაწყვეტილებას დამოუკიდებლად ვიღებ, რაც ხშირად ახლობლებს აღიზიანებს.

მეუბნებიან - რა აზრი აქვს შენთან საუბარს, შენ ხომ მაინც იმას გააკეთებ, რასაც თვითონ მიიჩნევ საჭიროდო. მშობლები მიყვებიან, რომ ბავშვობაში იავნანას სიმღერაც კი არ მჭირდებოდა, საწოლში რომ ჩამაწვენდნენ, საკუთარ თავს, თურმე, თვითონვე ვუმღეროდი და ისე ვიძინებდი. სკოლაში კი გაკვეთილებს შორის თამაშის ნაცვლად საშინაო დავალებებს ვაკეთებდი და სახლში რომ ვბრუნდებოდი, უკვე თავისუფალი ვიყავი. ამიტომ არავის სჭირდებოდა ჩემი დევნა და იმის შეხსენება, რომ უნდა მემეცადინა.

- გიგი უგულავასა და ნიკა გილაურთან მეგობრობდი?

- საერთოდ, ვერ ვიტყვი, რომ დიდად მეგობრული ტიპი ვარ. ჩვენ კარგი ურთიერთობა გვქონდა, თუმცა ახლო მეგობრები არასოდეს ვყოფილვართ. პრინციპში, არც სხვებთან მქონია განსაკუთრებული ურთიერთობა. ხომ გითხარი კიდეც, სინამდვილეში საკუთარ თავში ჩაკეტილი ადამიანი ვარ. ყველაზე კომფორტულად თავს მაშინ ვგრძნობ, როდესაც მარტო ვარ. მიყვარს მარტო ყოფნა. არიან ადამიანები, რომლებსაც ეს არ სიამოვნებთ ან მარტოობის ეშინიათ კიდეც, მე კი პირიქით.

- თუმცა მარტო არ ცხოვრობ...

- ძმასა და მშობლებთან ერთად ვცხოვრობ, საკუთარი ბინა ჯერჯერობით არ მაქვს. ან რად მინდა? დროის უმეტეს ნაწილს მაინც სამსახურში ვატარებ. ასე რომ, ისევე, როგორც ყველა "კურიერელისთვის", ჩემთვისაც ძირითადი თავშესაფარი "რუსთავი 2"-ია.

ნინო გიგიშვილი

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)