"ამი­ე­რი­დან სა­ქარ­თვე­ლო არ იქ­ნე­ბა არც კუ­რორ­ტი და არც რეს­ტო­რა­ნი, რო­მელ­შიც უცხო­ე­ლე­ბი მოვ­ლენ, დატ­კბე­ბი­ან ჩვე­ნის ამა­გი­თა და სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბით და წავ­ლენ!" - ეს სი­ტყვე­ბი ქარ­თუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კლა­სი­კოს კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას ეკუთ­ვნის, რო­მელ­საც 15 მა­ისს 118 წელი შე­უს­რულ­დე­ბო­და.

"გამ­სა­ხურ­დია ეპო­ქა­თა ჭი­დი­ლი­სა და მსხვრე­ვის მიჯ­ნა­ზე ცხოვ­რობ­და და მისი ქმნი­ლე­ბე­ბი, ისე­ვე რო­გორც ია­ვარ­ქმნი­ლი კოლ­ხუ­რი კოშ­კი, დღემ­დე რჩე­ბა გა­უ­ტე­ხე­ლი ქარ­თუ­ლი სუ­ლის სიმ­ბო­ლოდ. "ხე­ლოვ­ნე­ბაა თა­ვად უკ­ვდა­ვე­ბა, მხო­ლოდ ოს­ტატს ვერ ეწე­ვა სიკ­ვდი­ლი", - ამ­ბობ­და მწე­რა­ლი და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ხე­ლო­ვან­თა უკ­ვდავ­ყო­ფას შე­ა­ლია, რო­მე­ლიც მარ­თლაც ითხოვს "გუ­ლის სის­ხლს". კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას პი­როვ­ნე­ბა­სა და მას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ სა­ინ­ტე­რე­სო ეპი­ზო­დებ­ზე იუ­რის­ტი ირაკ­ლი ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი და მსა­ხი­ო­ბი ლალი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი მოგ­ვი­თხრო­ბენ.

ირაკ­ლი ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი, ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლის ვაჟი: - ფილმ "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­ზე" მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბამ­დე მამა კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას პი­რა­დად არ იც­ნობ­და. იმ პე­რი­ო­დის­თვის მა­მას მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის აკა­დე­მი­ურ თე­ატ­რში ის­ტო­რი­უ­ლი თე­მა­ტი­კის არა­ერ­თი სპექ­ტაკ­ლი ჰქონ­და დად­გმუ­ლი: "და­ვით აღ­მა­შე­ნე­ბე­ლი", "მეფე ერეკ­ლე", "გმირ­თა ვა­რა­მი" და სხვა. რო­გორც ჩანს, ბა­ტონ­მა კონ­სტან­ტი­ნემ ამი­ტო­მაც შე­ა­ჩე­რა არ­ჩე­ვა­ნი მას­ზე. ერთ დღეს ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის დი­რექ­ტორ­მა დოდო ან­თა­ძემ და­ი­ბა­რა და უთხრა:

კონ­სტან­ტი­ნემ გა­მოთ­ქვა სურ­ვი­ლი, ჩვენს თე­ატ­რში და­იდ­გას მისი რო­მა­ნი "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა" და რე­ჟის­ო­რად შენ გა­სა­ხე­ლებ­სო, თუმ­ცა, მი­ზეზ­თა გამო, ეს დად­გმა ვერ გან­ხორ­ცი­ელ­და. მცი­რე ხნის შემ­დეგ, როცა ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას "კოლ­ხურ კოშკში" ეს­ტუმ­რა, მათ შო­რის ასე­თი დი­ა­ლო­გი გა­ი­მარ­თა:

"- ვახ­ტანგ, შენ იმი­ტომ და­გა­სა­ხე­ლე, სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რია გიყ­ვარს, პა­ტივს სცემ ჩვენს წარ­სულს. მაშ, გი­გა­ნა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრმა? რა ვქნათ?

- კი­ნო­ფილ­მი გა­ვა­კე­თოთ".

ბა­ტო­ნი კონ­სტან­ტი­ნე ჯერ გა­რინ­დე­ბუ­ლა, შემ­დეგ უთ­ქვამს:

"- მომ­წონს ეს აზრი!" - კვლავ კარ­გა ხანს გა­ი­რინ­და, შემ­დეგ კი დინ­ჯად და მტკი­ცედ წარ­მოთ­ქვა: სცე­ნარს მე დავ­წერ". სა­ბო­ლო­ოდ კი ფილ­მის სცე­ნა­რი მა­მამ და ბა­ტონ­მა კონ­სტან­ტი­ნემ ერ­თად შექ­მნეს.

"დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნას" 2 წე­ლი­წადს იღებ­დნენ, ფილ­მი 1970 წელს გა­მო­ვი­და ეკ­რან­ზე. გამ­სა­ხურ­დი­ა­ზე ხში­რად ამ­ბო­ბენ, ცივი, კუშ­ტი კაცი იყოო, მე ვი­ტყო­დი, უფრო, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ იყო მკაც­რი. მა­მას არა­ერ­თხელ აღუ­ნიშ­ნავს, შინ სა­დად ეცვა და ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, სა­უ­ბარ­ში უშუ­ა­ლო იყოო. იმ­ხა­ნად, ამ­გვა­რი მას­შტა­ბუ­რი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა ძალ­ზე რთუ­ლი იყო, დიდ თან­ხებს, მა­ტე­რი­ა­ლურ-ტექ­ნი­კურ ბა­ზას ითხოვ­და. თუ მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში რა­ი­მე ცვლი­ლე­ბა მოხ­დე­ბო­და ბა­ტონ კონ­სტან­ტი­ნეს უთან­ხმებ­დნენ. ერთხელ გა­და­ღე­ბე­ბი­სას მამა და დევი აბა­ში­ძე, ფილ­მის მე­ო­რე რე­ჟი­სო­რი, კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას ლი­ძა­ვა­ში, აგა­რაკ­ზე ეს­ტუმრნენ. დე­დოფ­ლის როლ­ზე ერთი მსა­ხი­ო­ბის მე­ო­რით შეც­ვლის სა­ჭი­რო­ე­ბა­ზე ესა­უბრნენ, ასე­ვე, კი­ნო­ფილმში, ავა­ზე­ბის ვე­ფხვე­ბით შეც­ვლის ნე­ბარ­თვა სთხო­ვეს, რა­ზეც კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას უპა­სუ­ხია:

- "ამ საქ­მის უფა­ლი თქვენ ბრძან­დე­ბით. ისე მო­ი­ქე­ცით, რო­გორც სა­ჭი­როდ სთვლით".

კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა" ძალ­ზე მო­ე­წო­ნა, ფილ­მის პრე­მი­ე­რის შემ­დეგ, მან თი­თი­დან ვერ­ცხლის ბე­ჭე­დი წა­იძ­რო და მა­მას უსახ­სოვ­რა, უთხრა, ძვე­ლი, სპარ­სუ­ლი ბე­ჭე­დი­აო.. ბე­ჭედ­ზე ლო­მია გა­მო­სა­ხუ­ლი, მის კი­დე­ებ­ზე კი, ან­თე­ბუ­ლი მაშ­ხა­ლა. ერთ-ერ­თმა ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნემ მი­თხრა: შაჰ-აბა­სის დრო­ის უნდა იყოს, ლომი ძლი­ე­რე­ბის სიმ­ბო­ლოა, შა­ჰის გერ­ბებ­ზე სწო­რედ ლომი იყო გა­მო­სა­ხუ­ლიო. მამა ამ ბე­ჭედს მხო­ლოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი შეხ­ვედ­რე­ბის დროს იკე­თებ­და.

ამ ბე­ჭედ­თან ერთი უც­ნა­უ­რი ის­ტო­რია არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, გან­ვაგ­რძე მუ­შა­ო­ბა კი­ნოს­ცე­ნარ­ზე ქე­თე­ვან წა­მე­ბუ­ლის შე­სა­ხებ, დიდი ის­ტო­რი­უ­ლი მა­სა­ლა შე­ვის­წავ­ლე, გა­ვი­თა­ვი­სე, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, შაჰ-აბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ეპი­ზო­დე­ბის, დი­ა­ლო­გის გა­მარ­თვა გა­მი­ჭირ­და. ფიქ­რში მა­თენ­დე­ბო­და, თან ამ ბე­ჭედს ვუ­ყუ­რებ­დი, მერე თით­ზე წა­მო­ვიც­ვი და... ბე­ჭედ­მა თით­ქოს ინ­ფორ­მა­ცია გად­მომ­ცა, წერა და­ვი­წყე. მის­ტი­კის­გან ნამ­დვი­ლად შორს ვარ, მაგ­რამ, მერ­წმუ­ნეთ, ასე იყო. გა­ვი­ფიქ­რე: ეგებ მარ­თლაც შაჰ-აბას I-ის ნა­ქო­ნია? თვალ­წინ ნათ­ლად წარ­მო­მიდ­გა მისი გა­ო­რე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა: მან აღად­გი­ნა ირა­ნის ძლი­ე­რე­ბა, ბრწყინ­ვა­ლე ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი, მხე­დარ­თმთა­ვა­რი იყო, მაგ­რამ ამა­ვე დროს და­უნ­დო­ბე­ლი, ავზნი­ა­ნი...

კონ­სტან­ტი­ნეს ნა­ჩუ­ქარ ბე­ჭედს მარ­თლა სა­ო­ცა­რი ძალა აქვს. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის, რომ ეს ბე­ჭე­დი კონ­სტან­ტი­ნეს ნა­ქო­ნია. დიდ მწე­რალ­სა და ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილს სხვა, არა­ნაკ­ლებ მას­შტა­ბუ­რი ერ­თობ­ლი­ვი გეგ­მაც ჰქონ­დათ - "და­ვით აღ­მა­შე­ნებ­ლის" ეკ­რან­ზე გა­ცო­ცხლე­ბა. კონ­სტან­ტი­ნემ "კოლ­ხურ კოშკში" მი­სულ ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილს უთხრა: და­ი­წყე მუ­შა­ო­ბა ფილმზე, ნუ აგ­ვი­ა­ნე­ბო, დახ­მა­რე­ბა­საც დაჰ­პირ­და, მაგ­რამ, ვე­ღარ მო­ეს­წრო.

"40 წლის შემ­დე­გაც არ მა­ვი­წყდე­ბა მწერ­ლის გა­ყი­ნუ­ლი მზე­რა"

ლალი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი: - კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია ქარ­თუ­ლი კლა­სი­კუ­რი მწერ­ლო­ბის მწვერ­ვა­ლია, დი­დოს­ტა­ტი... შო­რე­ნას მხატ­ვრუ­ლი სახე "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­დან" კი მის ბრწყინ­ვა­ლე გმირ­თა შო­რი­საც გა­მო­ირ­ჩე­ვა. იგი ქარ­თვე­ლი ქა­ლის გან­ზო­გა­დე­ბუ­ლი სა­ხეა, ისე­ვე რო­გორც "ოთა­რა­ანთ ქვრი­ვი". ამ ფილმში თა­მა­ში, მით უმე­ტეს, შო­რე­ნას როლ­ზე ჩემი დამ­ტკი­ცე­ბა მარ­თლაც ბე­დის სა­ჩუ­ქა­რი იყო. იმ­ხა­ნად 26 წლის ვი­ყა­ვი, უკვე ორი ვა­ჟიშ­ვი­ლი მყავ­და. ერთ-ერთ ბან­კეტ­ზე მე და ჩემი მე­უღ­ლე რე­ჟი­სორ ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილ­თან ერ­თად აღ­მოვ­ჩნდით სუფ­რას­თან. მთე­ლი თბი­ლი­სი ლა­პა­რა­კობ­და, რომ ლე­გენ­და­რუ­ლი "ქეთო და კო­ტეს" ავ­ტო­რი ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნას" იღებ­და და ბა­ტონ ვახ­ტანგს კი­თხვე­ბი და­ა­ყა­რეს. ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, ვინ შე­ას­რუ­ლებ­და ფილმში მთა­ვარ რო­ლებს... აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ და სა­უ­ბარ­ში მეც ჩა­ვერ­თე...

ბა­ტო­ნი ვახ­ტან­გი მე­ტად დინ­ჯი, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი, მარ­თლაც ენ­ციკ­ლო­პე­დი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბის კაცი იყო. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ერთ-ერთი კი­თხვას ასე უპა­სუ­ხა: მოდი, ლა­ლის ვკი­თხოთ, ჩემი და მისი აზ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთს ემ­თხვე­ვაო... შემ­დეგ მას რამ­დენ­ჯერ­მე შე­ვამ­ჩნიე დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი, გამ­ჭო­ლი მზე­რა, ეს არ იყო მა­მა­კა­ცის აღ­ტა­ცე­ბუ­ლი მზე­რა. ამის შემ­დეგ ქა­ლაქ­ში ვრცელ­დე­ბო­და ხმე­ბი, რომ შო­რე­ნას როლ­ზე უამ­რა­ვი ლა­მა­ზი ქალი გა­სინ­ჯეს, მსა­ხი­ო­ბე­ბიც და არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბიც... ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ჩვენს ოჯახ­ში ტე­ლე­ფო­ნის ზარი გა­ის­მა, - ბა­ტო­ნი ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი მე და ჩემს მე­უღ­ლეს, თე­მურ ბა­დუ­რაშ­ვილს ფილმ "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნას" შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი კო­ლექ­ტი­ვის ბან­კეტ­ზე გვე­პა­ტი­ჟე­ბო­და სას­ტუმ­რო "ივე­რი­ის" რეს­ტო­რან­ში. გა­დამ­ღებ ჯგუფ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვით. ბა­ტო­ნი კონ­სტან­ტი­ნე, მისი მე­უღ­ლე მი­რან­და ფა­ლა­ვან­დიშ­ვი­ლი, მე და ჩემი მე­უღ­ლე...

როცა სა­უ­ბა­რი "შო­რე­ნას" რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელ­ზე ჩა­მო­ვარ­და, კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილს მი­უბ­რუნ­და და უთხრა: შო­რე­ნას ნუ ეძებ, შო­რე­ნა აქ ზისო. სუფ­რას­თან მან­დი­ლოს­ნე­ბი მარ­ტო მე და ქალ­ბა­ტო­ნი მი­რან­და ვი­ყა­ვით. ცხა­დია, ძალ­ზე და­ვი­ბე­ნი და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად (მით უმე­ტეს, რომ უფ­რო­სი თა­ო­ბის­გან სულ "კო­წია" მეს­მო­და) კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას ასე მივ­მარ­თე: ბა­ტო­ნო კო­წია, თქვენს შო­რე­ნას ოქ­როს­ფე­რი თმა და ცის­ფე­რი თვა­ლე­ბი აქვს, მე კი სა­პი­რის­პი­რო გა­რეგ­ნო­ბი­სა ვარ-მეთ­ქი. ახ­ლაც, 40 წლის შემ­დეგ არ მა­ვი­წყდე­ბა მწერ­ლის გა­ყი­ნუ­ლი მზე­რა: მე კო­წია არა ვარ, კონ­სტან­ტი­ნე ვარო! დღეს, როცა ამ­დე­ნი წელი გა­ვი­და, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რა უთხრა მა­შინ ბა­ტონ­მა კონ­სტან­ტი­ნემ ფილ­მის რე­ჟი­სორს:

ლა­ლი­ში არის ის, რაც შო­რე­ნა­ში მთა­ვა­რია: იგი მთლი­ა­ნად ბიბ­ლი­უ­რი­აო. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ბა­ტონ ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილს ვკი­თხე, რა ჰქონ­და მხედ­ვე­ლო­ბა­ში-მეთ­ქი, მან ასე ამიხ­სნა: ანუ მას­შტა­ბი, მთლი­ა­ნო­ბა და მა­რა­დი­უ­ლო­ბა, ის, რაც დრო­ის ცვლი­ლე­ბას არ ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბაო... თუმ­ცა არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ის დღე, როცა შო­რე­ნას როლ­ზე სინ­ჯის გა­და­სა­ღე­ბად კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში წა­ვე­დი, წამ­ყვა ჩემი მე­გო­ბა­რი ლალა ურუ­შა­ძე, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი. როცა იქ მი­ვე­დი, ვარ­დი­სა­ხარ­ზე ლე­ი­ლა აბა­ში­ძეს სინ­ჯავ­დნენ, რო­მე­ლიც მა­შინ უკვე კი­ნო­ვარ­სკვლა­ვი იყო. ქალ­ბა­ტო­ნი ლე­ი­ლა ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­და, რე­ჟი­სო­რი ახალ-ახალ კადრს ითხოვ­და... მე კი მღელ­ვა­რე­ბამ სულ გა­და­მი­ა­რა... როცა სინ­ჯი დას­რულ­და, ბა­ტო­ნი ვახ­ტან­გი ჩემი თა­მა­შით კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა, გა­დამ­წყვე­ტი სი­ტყვა კი სამ­ხატ­ვრო საბ­ჭოს უნდა ეთ­ქვა, სა­დაც ცნო­ბი­ლი მწერ­ლე­ბი შე­დი­ოდ­ნენ. ორი კან­დი­და­ტუ­რა გა­ვი­და: ჩემი და მსა­ხი­ობ რუ­სუ­დან კიკ­ნა­ძი­სა, რო­მე­ლიც ქერა და ცის­ფერ­თვა­ლა იყო. ბა­ტონ­მა კონ­სტან­ტი­ნემ, ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილ­მა და სხვებ­მაც, მხა­რი მე და­მი­ჭი­რეს, რად­გან ქარ­თუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და.

ბა­ტო­ნი კონ­სტან­ტი­ნე ფილ­მის გა­და­ღე­ბულ მა­სა­ლას ნა­ხუ­ლობ­და, ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილს დიდ პა­ტივს სცემ­და და შე­მოქ­მე­დე­ბით პრო­ცეს­ში დი­დად არ ერე­ო­და, თა­ვის აზრს კი ყო­ველ­თვის გა­მო­ხა­ტავ­და. მის­თვის მთა­ვა­რი იყო, ტექ­სტი არ და­კარ­გუ­ლი­ყო. პირ­ველ სე­რი­ა­ში პა­ტა­რა შვე­ლი რომ დას­დევს შო­რე­ნას, ბა­ტო­ნი კონ­სტან­ტი­ნეს შვე­ლი იყო, რო­მელ­საც ის თა­ვი­სი ხე­ლით აჭ­მევ­და და "კოლ­ხუ­რი კოშ­კის" სხვა ბი­ნად­რებს არც აკა­რებ­და, მარ­ტო მე მომ­ცა უფ­ლე­ბა, მივ­სუ­ლი­ყა­ვი და შვე­ლის­თვის მეჭ­მია, ისიც მო­მეჩ­ვია, ამი­ტომ კადრში სულ უკან დამსდევს. როცა მწე­რალს ეკი­თხე­ბოდ­ნენ:

რა ნიშ­ნით აარ­ჩი­ეთ ლა­ლიო, იგი ჩვე­უ­ლი პირ­და­პი­რო­ბით პა­სუ­ხობ­და: არ ჰგავს თა­ნა­მედ­რო­ვე თხებ­სო... ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვი­ლი სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, ხომ გახ­სოვს, კონ­სტან­ტი­ნეს "ცის­ფე­რი გაქვს თვა­ლე­ბი და თა­ვად ჰგავ­ხარ ზღვას" - ანუ ეს არის შო­რე­ნას ხა­სი­ათ­ში მთა­ვა­რი - ის არის გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ თუ აზ­ვირთდა, აბორგდა, ზღვა­სა­ვით ყვე­ლა­ფერს წა­ლე­კავს, ეს ქალი ბე­დავს და უჯანყდე­ბა მეფე გი­ორ­გის, ცდი­ლობს, დიდი ხე­ლო­ვა­ნი არ­სა­კი­ძე თა­ვის ჭკუ­ა­ზე ატა­როს, ანუ ამ სამ­კუ­თხედ­ში შო­რე­ნამ ტოლი არ უნდა და­უ­დოს მე­ფე­სა და სვე­ტი­ცხოვ­ლის აღმშე­ნე­ბელს. მარ­თლაც, შო­რე­ნას ეკ­რა­ნულ­მა სა­ხემ დროს გა­უძ­ლო, სხვა­თა შო­რის, სა­ხე­ლი - შო­რე­ნა, ამ ფილ­მის მერე გახ­და პო­პუ­ლა­რუ­ლი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა მე­ო­რე ახალ­შო­ბილს შო­რე­ნა და­არ­ქვეს...

ნინო კვი­ტაშ­ვი­ლი

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)