22
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
თავის დროზე "დედას ვარსკვლავი"თურმე დედამ დაარქვა. მერე მიატოვა. ბებიამ და ბიცოლამ გაზარდეს. კობიაანთკარში ყველა იცნობს, დუშეთში ქორწილებსა და ნათლობებში ერთ-ერთ საუკეთესო მომღერლად ითვლება. დღეს "ნიჭიერის"წყალობით მთელმა საქართველომ გაიცნო. ქალაქის კოლორიტი, დუშეთის სიამაყე და მცხეთა-მთიანეთის მტრედი, ასე ეძახიან სოფელში. დღეს იოსებ ნარიმანიძე ჩვენი სტუმარია. მე მაქსიმალურად ვეცადე, მისი საუბრის სტილი და მანერა დამეცვა.
- დუშეთიდან გახლავართ, იქ გავიზარდე, თბილისში დავამთავრე სკოლა-ინტერნატი. ჩემს მშობლებს ოჯახი აერიათ. ორი თვის ვიყავი, დედამ რომ დამტოვა და წავიდა, არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი.
- დღეს გაქვს მშობლებთან ურთიერთობა?
- როგორ არა, ხანდახან, მაგრამ მათ თავიანთი ოჯახები აქვთ.
- დედა გათხოვდა?
- არა, არ ვიცი, არ ვიტყვი. ნუ მალაპარაკებთ ამეებზე. ბებია მზრდიდა. ბავშვობიდან მიყვარდა მუსიკა, მაგნიტოფონს ვუგდებდი ყურსა და მერე ვიმეორებდი სიმღერებს. 10 წლიდან ვმღერი. დამკვრელებს ქორწილებში დავყავდი დუშეთში. ობლურად წავიდა ცხოვრება. ობლის კვერი ცხვა, ცხვა და გვიან გამოცხვაო, ჩემზეა ეგ. მუსიკალური ნიჭი ალბათ მაინც გენეტიკურია, დედაც და მამაც მღერიან.
- თავიდან რას მღეროდი?
- "აბობოქრებულ ზღვაში გატარებ"ჩემი პირველი სიმღერა იყო, პირველი მე გავჭერი ლენტი. ხომ ხედავ, როგორ გამომადგა, გამხადა თუ არა პოპულარული! ჩვენები მეუბნებოდნენ, ეგ სიმღერა არ იმღერო, ვერ გაქაჩამო. ეკლესიაში შევედი, სანთლები ავანთე და მამა ღმერთს ვთხოვე, გადმომხედე-მეთქი. ჩვენს ეპისკოპოსთან, მეუფე ზოსიმესთან ჩავედი, იმის მადლს ვენაცვალე, დამლოცა, შენ ღმერთმა მოგცა ნიჭი და უნდა გაქაჩოო, მითხრა. ავანთე სანთლები, მთელი ღამე ვილოცე. ღმერთმა გადმომხედა და ხომ ნახე, ხალხი ფეხზე ადგა. ძალიან დიდი მიღწევაა, 3000 კაცი ფეხზე დააყენო. ვენაცვალე ვანოსა და სოფოს.
- გეგას არა?
- გეგას თავისი ფუნქციები აქვს, ამჯერად დამიწუნა სიმღერა, მაგრამ მეორე ტურში ისეთ სიმღერას ვიმღერებ, გეგა ფეხზე ადგება და ტაშს დამიკრავს. გპირდებით, ბევრჯერ დავაყენებ ფილარმონიის აუდიტორიას ფეხზე. საქართველოს სახელი ლა-სკალაზე უნდა გავიტანო. იცი რა მეწყინა, ის ტრაკის ქნევა იყო საფილარმონიო, ვითომ რაღაც რომ დახატა იმ ქალმა და ჩემი სიმღერა არა?..
- ვინ გირჩია "ნიჭიერში"მონაწილეობის მიღება?
- თვითონ მოვიდა "ნიჭიერის"ხალხი, ხომ დადიოდნენ რაიონებში, კაცო, არა გრცხვენია? ინგრეოდა დარბაზი. დუშეთის კულტურის სახლში 300 კაცი ფეხზე იდგა და ეხვეწებოდა ჟიურის, ოღონდ ამან გაქაჩოსო.
- ვის უმღერი, აბობოქრებულ ზღვაში გატარებო?
- ჩემს ლამაზ ქვეყანას და ჩემს ლამაზ ხალხს.
- შეყვარებული გყავს?
- უიმე, ჯვარი მწერია! ახლა მაგაი მოვაკვლევინებ თავსა. ჯერ რათ მინდა. ჯერ ჩემი ოცნებები უნდა ავიხდინო. ჩემი სახლ-კარი უნდა მქონდეს. როგორც მე ვიტანჯები, იგრე უნდა დაიტანჯოს ისიცა?! მინდა, ბედნიერი იყოს ჩემი მეუღლე ჩემს ხელში.
- რატომ ხარ დატანჯული, აგერ მთელი საქართველო გიცნობს უკვე.
- ეე, ისეთი ტანჯული ცხოვრება მაქვს გამოვლილი.
- ის თეთრი პიჯაკი, რითიც "ნიჭიერში"გამოხვედი, სპეციალურად ამ პროექტისთვის შეიძინე?
- მაშ, კაცო, ვიყიდე, მერე მეუფე ზოსიმესთან მივიტანე და ვაკურთხებინე. მაგან მიშველა.
- არც არავინ გყვარებია აქამდე? თუ არ გიყვარს, ისე ვერ იმღერებ, შენ რომ მღერი.
- (ღიღინებს) "მე რომ ვმღერივარ, განა მართლა გულს ემღერება~... თქვენ ჩემს გულში ჩაიხედეთ, აბა, რა ქარიშხალი ტრიალებს. ვინც შემიყვარდა, ყველა გამითხოვდა. შენ სახლი არ გაქვსო, ცხოვრება არ გაქვსო. ხომ იცი, არავის არ უნდა ძროხის წველა, თოხი და ბარი. ერთსა ვკითხე, ძროხას მაიწველი-მეთქი? არაო, მითხრა. რა იყო, ბარბი "კუკლა"ხო არა ხარ, რო მარტო გიყურო-მეთქი (იცინის). სად მიმეყვანა ცოლი, ბიძის სახლში ვცხოვრობ, სახლი არა მაქვს. ოცდამეერთე საუკუნეში ვართ, ისევ კომუნისტების დრო ხო არ არი, ყველას ჯიპიანი მეუღლე უნდა, პოპულარული ქმარი. ჰოდა, ჯიპიან საცოლეს ვეძებ, მართვის მოწმობიანს, აბა, მე სად ვიცი მანქანის მართვა. თან ცოტა ხელი უნდა წამკრას, წინ რომ წავიდე ცხოვრებაში.
- კიდევ რა უნდა იცოდეს შენმა მომავალმა ცოლმა?
- მაწვნის სუპის გაკეთება უნდა იცოდეს, ღოლოი კერძისაც.
- ეგ რა არის?
- ეგა კეთდება ნიგვზით, იგეთი კარგი რამეა, ჭინჭრის კერძიც მიყვარს. ამ ყველაფრის გაკეთება მე ვიცი, იმასაც ვასწავლი. დედაკაცმა თუ ხინკალი არ მაახვია, ის სახლში არ უნდა გააჩერო. უნდა უთხრა, როგორც მოსვლით გამახარე, იგრე წასვლით გამახარეო (იცინის). კიდე ძაან სვეტიც არ უნდა იყოს ჩემი ცოლი.
- გამარჯვების იმედიც გაქვს, გეტყობა...
- მე თავმდაბალი ადამიანი ვარ. ამაყი და ბლატნოი არასდროს ვყოფილვარ, მე არავინ არ ვარ, ხალხმა უნდა გადაწყვიტოს, ვინა ვარ და რას წარმოვადგენ. ობლობაში ოხერტიალობით გავიზარდე და ჩემი თავმდაბლობით უნდა შევაყვარო საქართველოს თავი.
ერთ რამეს ვიტყვი, ხო შეიძლება, მადლობა მინდა გადავუხადო ბებიაჩემს, ბიცოლაჩემს, ვინც მე ყურადღება მომაქცია.
- რამდენი წლის ხარ?
- 36-ის.
- იოსებ, მე მაქვს ინფორმაცია, რომ შენ აფხაზეთის ომში იბრძოდი...
- კი, ვიბრძოდი, მაშინ 16 წლის ვიყავი, დუშეთის ბატალიონში ვიყავი. ექვსი კაცი გადავრჩით ბატალიონიდან და ვინც გადარჩა, კანტუზია დაემართა. საშინელი დღეები გამოვიარეთ, ღმერთმა გადამარჩინა. ცხინვალის ომშიც ვიყავი, იქაც ჩემი ინიციატივით წავედი. მე მიყვარს ჩემი ქვეყანა და ყოველთვის გვერდით დავუდგები გაჭირვებაში.
- "ნიჭიერის"შემდეგ ტურში რითი გაგვაოცებ?
- სამი სიმღერა მაქვს მომზადებული: "მუმლი მუხასაო~, "იყიდება საქართველო"და ცაბაძის "როგორც ჩიტი გალიაში~.
- რა შეიცვალა შენს ცხოვრებაში, რაც პოპულარული გახდი?
- ბედნიერი ვარ, რომ ასე საწყლად გავიზარდე, ტანჯვით გავიარე ცხოვრება და ობლის კვერი მაინც გამოცხვა. ბედნიერი ვარ, ქუჩაში ამაყად დავდივარ, მიყურებენ, მიღიმიან, ფოტოებს იღებენ ჩემთან, ავტოგრაფებს მთხოვენ. ამას წინათ მეტროში გოგონები დამესივნენ, ერთმა ავტოგრაფი მთხოვა, წერა არ ვიცი-მეთქი, გავიხუმრე. ვაიმე, რა უნიჭოაო, ერთმა თქვა. მერე კი მივეცი და მიხვდნენ, რომ ვხუმრობდი.
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი "რეიტინგი"
(გამოდის ორშაბათობით)
