მის­მა ნამ­ღერ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა გა­მო­იწ­ვია - მარ­თლაც, სა­ო­ცა­რი შეს­რუ­ლე­ბა იყო. სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლიც უამ­რა­ვი თბი­ლი და და­დე­ბი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბით აივ­სო. თა­ვად შა­ბან მა­მე­დო­ვი პრო­ექ­ტში "ხალ­ხუ­რი“ სიმ­ღე­რის "და­იგ­ვი­ა­ნეს“ შეს­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ასეთ შე­ფა­სე­ბებს არ ელო­და.

"უცებ გა­ვარ­და - არ ვე­ლო­დი ამ­ხე­ლა გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას... მე­ო­რე დღეს მისი მოს­მე­ნა გავ­ბე­დე და ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა 2-ჯერ მო­ვუს­მი­ნე... მოკ­ლედ, ამ შე­დე­გის და­დე­ბა­ში "შავ­ნა­ბა­დას“ უდი­დე­სი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის და მად­ლო­ბა და­ვით ცინ­ცა­ძეს. მინ­და აღ­ვნიშ­ნო ვაკო ასა­თი­ა­ნი, რო­მე­ლიც და­უ­ღა­ლა­ვად შრო­მობ­და ჩემ­თან ერ­თად, ყვე­ლა დე­ტალს ვას­წო­რებ­დით, ვხვე­წდით... "შავ­ნა­ბა­დამ“ ცე­ცხლი და­ან­თო... იყო მო­მენ­ტი, როცა სიმ­ღე­რა და­ი­წყეს, სა­ერ­თოდ და­მა­ვი­წყდა, რომ მეც უნდა მემ­ღე­რა. მერე მივ­ხვდი, რომ სოლო უნდა შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა", - გვე­უბ­ნე­ბა 24 წლის მუ­სი­კო­სი შა­ბან მა­მე­დო­ვი ქა­ლაქ მარ­ნე­უ­ლი­დან და ჩვენ­თან სა­უ­ბარს აგ­რძე­ლებს:

- მაგ სიმ­ღე­რა­ში გა­მოკ­ვე­თი­ლად ვაკო ასა­თი­ა­ნი­სა და დიმა ჭი­თა­ნა­ვას ხმა ის­მის... მოკ­ლედ, მას მერე, რაც მივ­ხვდი, რომ სოლო მქონ­და სამ­ღე­რი - თავს შე­ვუ­ძა­ხე - ეცა­დე, აბა?! ჰამ­ლეტ გო­ნაშ­ვი­ლის ეს სიმ­ღე­რა ბევ­რს უმ­ღე­რია, მათ შო­რის, მარო თარ­ხნიშ­ვილს... ჰამ­ლე­ტის მე­რეც ბევ­რმა იმ­ღე­რა, მაგ­რამ ჰამ­ლე­ტი­სე­უ­ლი ხაზი და­კარ­გუ­ლია. ვე­ცა­დე, ის მთა­ვა­რი ხაზი აღ­მედ­გი­ნა - ეს იყო ჩემი მი­ზა­ნი. ამ სიმ­ღე­რას ბევ­რი მე­ლიზ­მა­ტი­კა არ უხ­დე­ბა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში ვარ. ყვე­ლა­ფერ და­ნარ­ჩენს კი დრო გვიჩ­ვე­ნებს.

- ამ კონ­კურ­სში რო­გორ მოხ­ვდით?

- კონ­კურ­სის შე­სა­ხებ მარ­ნე­უ­ლის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის კულ­ტუ­რის ცენ­ტრის დი­რექ­ტო­რის­გან გა­ვი­გე, რომ ქვე­მო ქარ­თლში, კერ­ძოდ, ბოლ­ნის­ში სა­ექ­სპე­დი­ციო ტური იმარ­თე­ბო­და, სა­დაც გა­ვე­დი და პირ­ვე­ლი ტუ­რის მო­ნა­წი­ლე­ებს შო­რის მოვ­ხვდი... სა­ერ­თოდ ჩემი მი­ზა­ნი იყო, რომ ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი მო­მე­პო­ვე­ბი­ნა.

- რო­დის და რო­გორ გაჩ­ნდა მუ­სი­კა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მუ­სი­კით პა­ტა­რა ასა­კი­დან და­ვინ­ტე­რეს­დი. 6 წლის ვი­ყა­ვი, სა­თა­მა­შო, კლა­ვი­შე­ბი­ან ინ­სტრუ­მენტზე მე­ლო­დი­ის რა­ღაც ნა­წილს რომ ვა­წყობ­დი. ეს ინ­ტე­რე­სი ჩემ­მა ოჯახ­მა შე­ამ­ჩნია, მი­თხრეს, იმ სიმ­ღე­რას თუ ბო­ლომ­დე მი­იყ­ვან, ნამ­დვილ ციფ­რულ ფორ­ტე­პი­ა­ნოს გი­ყი­დით და წა­გიყ­ვანთ მუ­სი­კის პე­და­გოგ­თა­ნო. მე ჩემი სი­ტყვა შე­ვას­რუ­ლე, მათ კი - თა­ვი­სი. აქე­დან და­ი­წყო ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა. შე­ვე­დი მარ­ნე­უ­ლის კულ­ტუ­რის ცენ­ტრში ამი­რან ნას­ყი­დაშ­ვილ­თან, მუ­სი­კის ჩემს პირ­ველ პე­და­გოგ­თან. 2009 წელს სწო­რედ მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბით გა­მო­ვე­დი სცე­ნა­ზე შე­ვას­რუ­ლე სიმ­ღე­რა, ხოლო შემ­დეგ 2013 წელს პირ­ვე­ლად გა­ვე­დი ბა­თუმ­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურს-ფეს­ტი­ვალ­ზე, სა­დაც უმაღ­ლე­სი პრი­ზი - გრან-პრი ავი­ღე. სა­ქარ­თვე­ლო­დან ჟი­ურ­ში ანრი ჯო­ხა­ძე იყო.

იმა­ვე წელს გა­ვემ­გზავ­რე ლატ­ვი­ა­ში, იქ სამ ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში გა­ვი­მარ­ჯვე - ეს იყო პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი, მე­სა­მე ად­გი­ლი და გრან-პრი... შემ­დეგ იყო სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლობ­რი­ვი ფეს­ტი­ვა­ლიც.

2015 წელს კი თურ­ქეთ­ში, ქა­ლაქ სტამ­ბოლ­ში ჩა­ტა­რე­ბულ მუ­სი­კა­ლურ ფეს­ტი­ვალ­ზე სა­ქარ­თვე­ლო სა­მე­ულ­ში პირ­ვე­ლად მოხ­ვდა და მე მე­სა­მე ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე.

- ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა ასე კარ­გად სად ის­წავ­ლეთ?

- მუ­სი­კა­ში ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ჟან­რია. კლა­სი­კუ­რი გა­ნათ­ლე­ბაც მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი, ევ­გე­ნი მი­ქე­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის ცენ­ტრა­ლურ მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში სა­ო­პე­რო ვო­კა­ლი და­ვამ­თავ­რე. ასე­ვე მუ­სი­კო­ლო­გი­ა­ში ბა­კა­ლავ­რის ხა­რის­ხი მაქვს, "ილი­ა­უ­ნი­ში“ ვსწავ­ლობ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემი მთა­ვა­რი ჟან­რი მა­ინც ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა და ამ ჟან­რის გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ჰამ­ლეტ გო­ნაშ­ვი­ლია. პირ­ვე­ლად რო­დე­საც ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა მო­ვის­მი­ნე, სწო­რედ ბა­ტო­ნი ჰამ­ლე­ტის ნამ­ღე­რი იყო და იქი­დან და­ი­წყო ჩემი ამ ჟან­რის მი­მართ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი.

- ვინ მო­გას­მე­ნი­ნათ?

- სკო­ლა­ში ჩემ­მა პირ­ველ­მა პე­და­გოგ­მა მო­მა­ს­მე­ნი­ნა. გა­ცი­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ისე­თი სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, რომ ჩა­მე­ძი­ნა, სიზ­მარ­შიც ცხა­დად ჩა­მეს­მო­და... შემ­დეგ თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვუს­მენ­დი, ვცდი­ლობ­დი, მეს­წავ­ლა მისი ნამ­ღე­რის პა­ტა­რა ნი­უ­ან­სე­ბი და ჩემს ხმა­ში გა­მო­მე­მუ­შა­ვე­ბი­ნა. მერე უკვე და­ვი­წყე ჩემი "ხალ­ხუ­რის“ პე­და­გოგ­თან კაკი ლობ­ჟა­ნი­ძეს­თან მუ­შა­ო­ბა. ის მარ­ნე­უ­ლის ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რის ან­სამ­ბლ "იბე­რი­ას“ ხელ­მძღვა­ნე­ლია, რო­მელ­მაც ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან შე­მაყ­ვა­რა - ბევ­რი ნი­უ­ან­სი მას­წავ­ლა. შემ­დეგ და შემ­დეგ დავ­ხვე­წე ხმა, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში ამას ვცდი­ლობ­დი. ვამ­ბობ და ვი­ტყვი, რომ ჩემი მი­ზა­ნია, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვა­ცო­ცხლო ჰამ­ლეტ გო­ნაშ­ვი­ლი. თუ შე­იძ­ლე­ბა მუ­სი­კის კუ­თხით ვინ­მე გა­ვაღ­მერ­თო, სწო­რედ ეს ადა­მი­ა­ნია...

ასე­თი კუ­რი­ო­ზიც არ­სე­ბობს, - თე­ლა­ვის ბა­ზარ­ში კა­ხელ გლეხს ბა­ტო­ნი ჰამ­ლე­ტი უნა­ხავს. მას­თან ახ­ლოს მი­სუ­ლა, - შენა კაცო, ჩემი ოჯა­ხის ღმერ­თი ხარო - უთ­ქვამს. აუ­ღია სა­ზამ­თრო და ნეს­ვი, - ამა­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ფე­რი მა­ბა­დია და რო­გორც ქარ­თველ­მა კაც­მა ქარ­თველს უნდა გად­მოგ­ცე, ამა­ზე ნუ მი­წყე­ნო და გა­და­უ­ცია...

- მისი ჰან­გე­ბის მოს­მე­ნა ემო­ცი­უ­რად რას ნიშ­ნავს თქვენ­თვის?

- ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი იმ­დე­ნად ვრცე­ლი იქ­ნე­ბა, ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვერ ჩა­ვა­ტევ, ამი­ტომ მოკ­ლედ გე­ტყვით - ამ კა­ცის ხმა­ში არის მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო თა­ვი­სი ტკი­ვი­ლით, თა­ვი­სი ხა­ლი­სით, თა­ვი­სი მი­წი­სა და ზე­ცის სურ­ნე­ლით. მას­ზე ასე ამ­ბობ­დნენ ხოლ­მე და მარ­თლაც, მი­წი­სა და ზე­ცის სუნი მის ხა­ვერ­დო­ვან ხმას ერ­თდრო­უ­ლად დაჰ­კრავს. არ მე­გუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც მისი მოს­მე­ნი­სას სა­ო­ცა­რი გან­ცდა არ და­ე­უფ­ლოს. ლე­გენ­და­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. თუმ­ცა ისიც უნდა აღი­ნიშ­ნოს, რომ ეს კაცი ასე არ აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლა - სა­ო­ცა­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი ჰყავ­და - ყუ­ფა­რაშ­ვი­ლი, მჭედ­ლი­ძე, კავ­სა­ძე. ან­ზორ ერ­ქო­მა­იშ­ვილ­მა კი სა­ერ­თოდ მისი სცე­ნუ­რი სახე შექ­მნა.

- ქარ­თუ­ლი ჩო­ხით, ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რის მღე­რა, ეთ­ნი­კუ­რად აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლის­თვის რა ემო­ცი­ას გა­ნი­ჭებთ?

- სა­ო­ცარ ენერ­გი­ას ვგრძნობ, რო­დე­საც ჩო­ხა­ში ვარ. შარ­შან საფ­რან­გეთ­ში კონ­კურ­სზე ვი­ყა­ვი - ყვე­ლა­ნა­ირ სა­მოს­ზე უარი ვთქვი და ჩო­ხით გა­მო­ვე­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ იტა­ლი­ურ სიმ­ღე­რას ვას­რუ­ლებ­დი და კლა­სი­კუ­რი კოს­ტი­უ­მის ჩაც­მა შე­იძ­ლე­ბო­და, მა­ინც ჩოხა ჩა­ვიც­ვი. ამის ინ­სპი­რა­ცი­აც ჰამ­ლეტ­მა მომ­ცა. სა­ერ­თოდ რაც არ უნდა ვთქვა, მა­ინც ჰამ­ლეტ­თან მი­ვალ - ეს კაცი ჩემ­თვის მარ­თლა ღვთა­ე­ბაა...

ამ კონ­კურ­სის პე­რი­ოდ­შიც, ვის­ზეც ვფიქ­რობ­დი, ჰამ­ლე­ტი იყო, თით­ქოს მისი სა­ხე­ბა სულ გვერ­დით მედ­გა და მკარ­ნა­ხობ­და - აი, აქ ეს გა­ვა­კე­თოთ, აქ ეს და­ვა­მუ­შა­ოთ... შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას ამა­ზე გა­ე­ცი­ნოს, მაგ­რამ სულ მისი ინ­სპი­რა­ცი­ით ვმოქ­მე­დებ... როცა ადა­მი­ა­ნი ძა­ლი­ან გიყ­ვარს, ალ­ბათ ასე ხდე­ბა...

- აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ თემ­ში ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რის მი­მართ თქვე­ნი ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი რო­გორ აღიქ­მე­ბა?

- ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს, რომ ორი­ვე მხრი­დან - ქარ­თვე­ლე­ბის­გა­ნაც და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბის მხრი­დან თა­ნა­ბარ სით­ბოს და სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ. ერ­თმა ადა­მი­ან­მა მი­თხრა, - შე­საძ­ლოა ხიდი იყო ამ ორ ერს შორ­სო... გა­მი­ხარ­და.

- ხომ არ აპი­რებთ, რომ რა­ღაც შე­რე­უ­ლი კონ­ცერ­ტი გა­ა­კე­თოთ და სცე­ნი­დან ორ ენა­ზე, ორ ხალ­ხს თქვე­ნი პა­ტი­ვის­ცე­მა და სიყ­ვა­რუ­ლი კი­დევ ერთხელ და­უ­დას­ტუ­როთ?

- ამ ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა, კარ­გი იდე­აა, მაგ­რამ ამ პრო­ექ­ტზე ასე ერთი კაცი ვერ იმუ­შა­ვებს. პირ­ველ რიგ­ში, ფი­ნან­სე­ბი სჭირ­დე­ბა, ასე­ვე მე­დი­ამ­ხარ­და­ჭე­რა. თუმ­ცა სა­მო­მავ­ლოდ რა­ტო­მაც არა, ხომ ვამ­ბობ, კარ­გი იდე­აა-მეთ­ქი.

- სკო­ლა სად გაქვთ დამ­თავ­რე­ბუ­ლი?

- თა­ვი­დან მარ­ნე­უ­ლის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფელ ჯან­და­რას სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლად ვსწავ­ლობ­დი. შემ­დეგ იმ სკო­ლის დი­რექ­ტორ­მა, რის­თვი­საც დიდი მად­ლო­ბა მას, მშობ­ლებს ურ­ჩია თბი­ლის­ში, 202-ე უსი­ნათ­ლო სკო­ლა-პან­სი­ო­ნატ­ში გად­მო­ვეყ­ვა­ნე. გად­მო­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ ვრჩე­ბო­დით... როცა მი­ვე­დი ქარ­თუ­ლად ერთი სი­ტყვა არ ვი­ცო­დი, ენა იქ ვის­წავ­ლე. ამ სკო­ლამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი როლი ითა­მა­შა. დღეს რაც ვარ, იქა­უ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. კი, ჩემ გან­ვი­თა­რე­ბა­ში, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის აქ­ტი­ურ და და­მო­უ­კი­დე­ბელ წევ­რად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვით... სკო­ლა­ში ნანა კა­პა­ნა­ძე იყო გუნ­დის ხელ­მძღვა­ნე­ლი და მას­თან დავ­დი­ო­დი. გუნ­დურ სიმ­ღე­რა­ში ჩემს გა­მოც­დი­ლე­ბას სა­ფუძ­ვე­ლი იქ ჩა­ე­ყა­რა.

- ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად ქარ­თუ­ლად სა­ოც­რად კარ­გად, გა­მარ­თუ­ლად მე­ტყვე­ლებთ, რაც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა...

- კი­თხვა სულ მიყ­ვარ­და, ლი­ტე­რა­ტუ­რას ბრა­ი­ლის შრიფ­ტით ვკი­თხუ­ლობ­დი. მა­გა­ლი­თის­თვის, რომ ავი­ღოთ, ნო­დარ დუმ­ბა­ძე, რო­მე­ლიც ჩემი საყ­ვა­რე­ლი მწე­რა­ლია, მისი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი ალ­ბათ 6-ჯერ მა­ინც მექ­ნე­ბა წა­კი­თხუ­ლი. სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში წიგ­ნებს მარ­თმევ­დნენ, გე­ყო­ფა, აღარ წა­ი­კი­თხოო. ბრა­ი­ლის შრიფ­ტის გარ­და, ხმო­ვან წიგ­ნებ­საც ვუს­მენ...

- თქვე­ნი უსი­ნათ­ლო­ბა თან­და­ყო­ლი­ლია თუ შე­ძე­ნი­ლი?

- უფრო და­ბა­დე­ბის შემ­დგომ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი. 7 თვის ვი­ყა­ვი, როცა სეფ­სი­სი და­მე­მარ­თა, მაგ­რამ რით იყოს სეფ­სი­სი გა­მო­წე­უ­ლი, ეგ აღარ ვიცი. თან 2001 წელი იყო, მა­შინ მე­დი­ცი­ნა დი­დად არ ყვა­ო­და, შე­საძ­ლე­ბე­ლია რა­ღაც არა­ჰი­გი­ე­ნუ­რი ნემ­სიც კი გა­მი­კე­თეს. 9 თვის ასაკ­ში თვალ­ზე პირ­ვე­ლი ოპე­რა­ცია გა­მი­კეთ­და. სა­ერ­თოდ ნუ­ლო­ვა­ნია ჩემი მხედ­ვე­ლო­ბა და ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­ი­მე­დო ამ კუ­თხით არა­ფე­რია. მახ­სოვს, ერთ-ერთი ექი­მის ნათ­ქვა­მი, რო­დე­საც ჩემს ის­ტო­რი­ას გა­ეც­ნო, - მად­ლო­ბა უნდა თქვა, რომ მხო­ლოდ სი­ნათ­ლე და­კარ­გე, ნემ­სებს, გა­დას­ხმებს თავ­ში გი­კე­თებ­დნენ და შე­საძ­ლოა იმ ყვე­ლა­ფერს გო­ნე­ბა­ზეც კი ემოქ­მე­დაო.

- თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბით, ფაქ­ტობ­რი­ვად, უკვე და­ამ­სხვრი­ეთ ყვე­ლა­ნა­ი­რი ბა­რი­ე­რი, მითი შშმ პი­რე­ბის შე­სა­ხებ. მუდ­მი­ვად იმას ადას­ტუ­რებთ, რომ შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი არ არ­სე­ბობს...

- 24 წე­ლია, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ვერ ვხე­დავ... ერ­თია, როცა ცხოვ­რე­ბას ასე ეჩ­ვე­ვი, მერე რთუ­ლი აღარ არის, რად­გან რო­გორც უსი­ნათ­ლო, თა­ვი­დან­ვე ადაპ­ტა­ცი­ას გა­დი­ხარ. მე­ო­რე მო­მენ­ტი ასე­თია, როცა მხედ­ვე­ლო­ბას გარ­კვე­უ­ლი წლე­ბის შემ­დეგ კარ­გავ, ამ შემ­თხვე­ვა­შიც შე­საძ­ლე­ბე­ლია ადაპ­ტა­ცია, მაგ­რამ პრო­ცე­სი ცოტა უფრო რთუ­ლია.

ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ზოგ­ჯერ აღარც ვუკ­ვირ­დე­ბი და აღარც მახ­სოვს, რომ მხედ­ვე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით პრობ­ლე­მა მაქვს. ეს იმი­ტომ, რომ "მო­უს­ვე­ნა­რი“ ადა­მი­ა­ნი ვარ, მინ­და, რომ სულ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ­დე. სულ ახ­ლის ძი­ე­ბა­სა და მოძ­რა­ო­ბა­ში ვარ. ნე­ბის­მი­ე­რი საქ­მე­ში და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა მიყ­ვარს. ამა­ში კი დიდი წვლი­ლი, რო­გორც ვთქვი, ჩემს სკო­ლას მი­უ­ძღვის.

- ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვით?

- მყავს დედა, მამა ორი უფ­რო­სი და. ჩემ­თვის ოჯა­ხის მხარ­და­ჭე­რა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რაც არ დამ­კლე­ბია, შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემს ოჯახს ჩემს გან­ვი­თა­რე­ბა­ში დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის... დე­და­ჩემს კარ­გი ხმა აქვს, რაც გე­ნე­ტი­კუ­რად სწო­რედ მის­გან გა­მომ­ყვა. სხვა­თა შო­რის, მა­მის მამა კარ­გად უკ­რავ­და გარ­მონ­ზე.

- რას ეტყო­დით იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვი­საც ჯან­მრთე­ლო­ბის გარ­კვე­უ­ლი შე­ზღუდ­ვა აქვს, მაგ­რამ თქვენ­ნა­ი­რად აქ­ტი­უ­რი არ არის?

- ეს ის კი­თხვაა, რა­ზეც პა­სუ­ხის გა­ცე­მა ყო­ველ­თვის მი­ჭირს. თუ რა­ტომ, ჯერ ამას აგიხ­სნით - თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი, გა­მოც­დი­ლე­ბა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. შე­სა­ბა­მი­სად, ერ­თა­დერ­თი, რისი რჩე­ვაც შე­მიძ­ლია, ის არის, რომ არ იყ­ვნენ ჩა­კე­ტი­ლე­ბი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ეცა­დონ გან­ვი­თარ­დნენ, მაგ­რამ ამა­ში ოჯა­ხის დახ­მა­რე­ბაც სჭირ­დე­ბათ. მე­სა­მეც არის - ოჯახ­მა შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თოს, მაგ­რამ შე­დე­გი ვერ მი­ი­ღოს, რად­გან ბავ­შვი სტრე­სის გამო ვერ წა­მოჰ­ყვეს. მოკ­ლედ, ერ­თა­დერ­თი მა­ინც ისაა, რომ ეცა­დონ, არ ჩა­ი­კე­ტონ და გან­ვი­თარ­დნენ. ზო­გა­დად არა­ვინ ისურ­ვებ­და იმას, რომ ვერ ხე­დავ­დეს, ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა ჰქონ­დეს, მაგ­რამ თუკი პრობ­ლე­მა არ­სე­ბობს და არა­ფე­რი იც­ვლე­ბა, ეს მო­ცე­მუ­ლო­ბად უნდა მი­ი­ღონ. ყვე­ლას მხნე­ო­ბას ვუ­სურ­ვებ...